I could just feel the story end thi

I could just feel the story end this way halfway through.

Man, I can't understand how this world works at all. How fucking privileged I am for having a life where I literally can't ever see this happen to me. How my fellow countrymen and women keep disregarding these facts. They look away, they lock down their empathy for the fear of losing what these people already have lost. "Our homes are getting attacked, our heritage is getting ruined" we scream. As the people of this earth goes to insane lengths to run from their certain deaths we, the privileged people, cry "why should we care? What have they ever done for us, put the people's money on somthing else!"

How pathetic am I? To be one of these privileged people in the world. Who was lucky enough to be born in a part of the world where I won't have to the forced decision to suddenly leave everything behind. It seems all like a mere cruel joke.

I am sorry, but we've failed. We've failed greatly as a species. I have not started a war, I have not killed a man or woman no. But I as a human being has been doomed to fail. To this day, the day I wrote this note to make amends. It all starts where you go beyond yourself and learn there's people that don't need your pity. They need your empathy, your help and devotion.

I am changing my ways as of now. I beg of you, take one step away from your self-absorbed bubble and you'll understand.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ผมแค่รู้สึกว่าเรื่องราวจบลงด้วยวิธีนี้ผ่านไปครึ่งทาง. มนุษย์ฉันไม่สามารถเข้าใจวิธีการทำงานในโลกนี้เลย วิธีที่มีสิทธิพิเศษร่วมเพศผมสำหรับการมีชีวิตที่แท้จริงฉันไม่เคยเห็นแบบนี้เกิดขึ้นกับฉัน วิธีเพื่อนร่วมชาติและหญิงของฉันให้ไม่คำนึงถึงข้อเท็จจริงเหล่านี้ พวกเขามองออกไปพวกเขาลงล็อคความเห็นอกเห็นใจของพวกเขากลัวการสูญเสียสิ่งที่คนเหล่านี้ได้หายไปแล้ว "บ้านของเราจะได้รับการโจมตีมรดกของเราจะได้รับการเจ๊ง" เรากรีดร้อง ในฐานะที่เป็นคนในโลกนี้ไปกับความยาวบ้าจะวิ่งออกจากการเสียชีวิตบางอย่างของพวกเขาเราคนได้รับการยกเว้นร้องไห้ "เหตุผลที่เราควรจะดูแล? พวกเขาได้สิ่งที่เคยทำเพื่อเราใส่เงินของประชาชนใน somthing อื่น!" วิธีที่น่าสงสารฉัน ? จะเป็นหนึ่งในคนเหล่านี้ได้รับการยกเว้นในโลก ใครโชคดีพอที่จะเกิดในส่วนหนึ่งของโลกที่ฉันจะไม่ได้มีการตัดสินใจที่ถูกบังคับให้อยู่ ๆ ก็ทิ้งทุกอย่างไว้ข้างหลัง ดูเหมือนว่าทุกคนชอบเพียงเรื่องตลกที่โหดร้าย. ฉันขอโทษ แต่เราได้ล้มเหลว เราได้ล้มเหลวอย่างมากเป็นสายพันธุ์ ฉันยังไม่ได้เริ่มต้นสงครามฉันไม่ได้ฆ่าชายหรือหญิงไม่ แต่ฉันเป็นมนุษย์ได้รับการถึงวาระที่จะล้มเหลว จนถึงวันนี้วันที่ผมเขียนบันทึกนี้ที่จะชดใช้ให้ ทุกอย่างเริ่มต้นที่คุณไปไกลกว่าตัวเองและเรียนรู้ที่จะมีคนที่ไม่จำเป็นต้องสงสารของคุณ พวกเขาจำเป็นต้องเอาใจใส่ของคุณความช่วยเหลือของคุณและความจงรักภักดี. ฉันเปลี่ยนวิธีการของฉัน ณ ขณะนี้ ฉันขอให้คุณใช้ขั้นตอนหนึ่งที่อยู่ห่างจากฟองตนเองดูดซึมของคุณและคุณจะเข้าใจ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ฉันแค่รู้สึกว่าเรื่องจะจบแบบนี้ ครึ่งทางแล้ว

ผมก็ไม่เข้าใจว่าโลกนี้ใช้ได้เลย โคตรพิเศษฉันมีชีวิตที่ชั้นไม่เคยเห็นสิ่งนี้เกิดขึ้นกับผม ว่าเพื่อนร่วมชาติของฉันและหญิงให้มองข้ามข้อเท็จจริงเหล่านี้ พวกเขามองออกไป มันลงล็อคความรู้สึกของพวกเขาสำหรับความกลัวของการสูญเสียสิ่งที่คนเหล่านี้ได้สูญหายไป" บ้านของเราจะถูกทำร้าย มรดกของเราคือการทำลาย " เราร้อง เป็นผู้ที่จากโลกนี้ไปยาวเลยหนีจากความตายบางอย่างเรา คนด้อย ร้องไห้ " ทำไมเราต้องแคร์ ? พวกมันเคยทำอะไรให้เรา เอาเงินประชาชน somthing อีก ! "

น่าสงสารใช่มั้ย ? เป็นหนึ่งในคนเหล่านี้สิทธิพิเศษในโลกผู้ที่โชคดีพอที่จะได้เกิดมาเป็นส่วนหนึ่งของโลกที่ไม่ต้องบังคับให้ตัดสินใจ ก็ทิ้งทุกอย่างไว้ข้างหลัง ดูเหมือนเป็นเพียงล้อเล่น

ขอโทษ แต่เราก็ล้มเหลว เราพลาดมากที่เป็นชนิด ฉันยังไม่เริ่มสงคราม ข้าไม่ได้ฆ่าคน หรือ ไม่ ผู้หญิง แต่ฉันเป็นมนุษย์ ถูกกำหนดให้ล้มเหลว วันนี้วันที่ฉันเขียนบันทึกนี้เพื่อเป็นการชดเชย มันทั้งหมดเริ่มต้นที่คุณไปไกลจากตัวเองและเรียนรู้มีคนที่ไม่ต้องการความสงสารจากคุณ พวกเขาต้องเอาใจเขามาใส่ใจเรา ช่วยเหลือและความจงรักภักดีของคุณ .

ผมจะเปลี่ยนวิธีการของฉันในตอนนี้ ฉันขอร้องคุณ ก้าวห่างจากตนเองดูดซึมฟองและคุณจะเข้าใจ