As you walk up the stairway at the

As you walk up the stairway at the Museum of the Moving Image, you're greeted with a screen. On the left side is a black-and-white, silent, documentary image of young women dancing outdoors; on the right side is a tinted, silent, documentary image of a woman alone, twirling her dress. Perhaps curious, you approach, sit on a bench, and put on a pair of available headphones. The film on the right, Thomas A. Edison's Annabelle Serpentine Dance, from 1894, you might recognize by face, if not by name. But playing on the left is a lesser-known work that holds equal entertainment and documentary value: the Bell Telephone Company of Canada's 1920 film How Business Girls Keep Well.
Film canons and best-of lists are consistently built on a fiction, which is that the people building them have actually seen every movie ever made and can select the best accordingly. But a quick look at a list like the British magazine Sight & Sound's recently released poll among more than 800 critics for the top 50 films of all time, which consists almost entirely of feature-length fiction works from the United States, Japan, Russia, and a few Western European countries, suggests this isn't the case. The States alone have produced more than 500,000 "ephemeral films" (a term coined by American archivist Rick Prelinger, who also gave the statistic), short works created to advertise, promote, educate, and even entertain, and made both by corporations and by private individuals.
Caroline Martel's video installation Industry/Cinema, which opened at the museum in May and whose run was recently extended until October 28, places ephemeral films alongside more familiar ones. Visitors can follow up to seven short juxtapositions of film images, and select which side to listen to by pressing a button on a pair of headphones. Charles Chaplin works an assembly line while Chicago factory workers labor; HAL 2000 speaks in dialogue with phone-company promo films like those Stanley Kubrick and collaborators studied in order to construct the computer; an announcer tells listeners that telecommunications is transporting them into the future, while a young Jeff Bridges transforms digitally within the electronic world of 1982's TRON. The overlapping sounds and images show and tell how much the two sets of movies have fed off of each other.
The bulk of the installation's left-side films have come from telecommunications companies, which the Montréal-born Martel studied while making 2004's The Phantom of the Operator, her found-footage film about the history of the industry as told through its vanishing female operators. Many operators, like those glimpsed in the installation's opening, only exist now in the molds their companies made for them. I spoke to Martel on Skype in April as part of research for a previously published Moving Image Source piece. We discussed these women's stories, as well as how they have led to her stories and her efforts to give space for her audiences to form their own.
How did you get the idea for the installation Industry/Cinema?
It was inspired by the feedback and questions I got from audiences following the many screenings of The Phantom of the Operator around the world. I like this claim that the idea for a work would come from the people. I'm attached to this notion probably all the more because, as an independent documentary filmmaker who has to flirt with the industry, I often hear this discourse that we have to "give the audiences what they want." The film I just finished, about the early electronic musical instrument the Ondes Martenot, is about a subject that is nearly impossible to fund from broadcasters' standpoint. But the incentive to make it also came from Q&As, by popular demand, when spectators were begging to understand this music that was part of the Phantom soundtrack.
So to go back to Industry/Cinema, it was audience questions that made me feel like there was something to explore. Many were expressing the feeling that they had already seen some images included in Phantom...They wondered, had I put in excerpts from 2001: A Space Odyssey, or Fahrenheit 451? I felt like there was a popular sense of recognition that I should take the chance to verify. I felt like, "What if I look back at my huge collection of 200 telecommunications films and see how it cross-references the films we know?" Whether fiction or important documentaries like Berlin, Symphony of a City.
I have to confess I had never seen Modern Times until three years ago, but when I saw it, I thought, "Wow, Chaplin really copied the wheels in the Western Electric films!" I also saw the restored print of 2001 with my editor while we were finishing Phantom of the Operator, and we were like, "My God, he took so much from all the Bell Labs films!" It was obvious that it was not only industrial films that had copied all those famous films, like advertisements are doing now, but it was also the other way around.
In this installation I focus on industrial films, but as we know, there are educational films, recruitment films, and all these other kinds of ephemeral and/or orphan film genres. They've been in the shadow of film history, so the intention of the installation was to bring them out. Are you familiar with Rick Prelinger's foundational ideas on ephemeral films, and the fact that these films are "in the darker side of the American dreams?"—as he writes on the Our Secret Century CD-ROM series cover? A background idea to Industry/Cinema is that these films are in the shadow of film and media history, in our collective unconscious, ready to be revealed.
Some filmic styles and even specific shots were constantly being repeated in the industrial and traditionally canonized moving images I examined: close-up shots of wheels turning, of horizontal curtains opening, of passersby seen through windows, of traveling shots in computer-generated images of networks. So it made me feel like these images could be seen as iconic. In that sense, you could say Industry/Cinema takes a semiotic approach, bringing out these recurring visual themes, that almost became clichés. But it was also important for me not to force the resonances between the two image regimes. There's a documentary approach that I care about, which is simply to reveal what was already in the films.
Sponsored filmmaking is a practice that's important to understand in order to understand moviemaking in a larger picture. For instance, it allowed filmmakers to finance their more personal films while learning their trade. From this perspective, this practice has contributed to the economies of 20th-century filmmaking in a particular way. But it's also a fascinating body of work unto itself and has a lot of documentary value. It's really entertaining, and often extremely beautiful.
Do you remember the first time you saw an industrial film?
In terms of ephemeral films in general, it goes back to high school, when our chemistry teacher would suddenly decide we could afford a break from the curriculum. He would pull out his 16mm projector and show us some 1970s-to-1980s Hydro-Québec films about how the North got developed with some major hydroelectric projects. Somehow we never questioned why he would do so. We just enjoyed.
The Phantom of the OperatorIf you talk of industrial films truly made for industry, it was when I started looking for moving images of telephone operators at the Bell Canada historical center in Montréal. When I think of it, it's likely that the first one I saw was Nell Cox's Operator!, a sexy recruitment film she shot with Ricky Leacock for AT&T.
How did you start working with industrial films?
I started The Phantom of the Operator project in the final year of my B.A. in Communication Studies at Concordia University, when I wanted to make a film on the history of telephone operators. I did a lot of background research, including interviews with retired operators and current union leaders at Bell Canada. But it was impossible to find moving images of real operators. So Phantom gradually became a film about how the real workers have been invisible, and how their images have instead been constructed through films that were produced by the companies. As I like to say, the final film is maybe the 10th "operation system" of the initial idea I had.
To the extent of your knowledge, are the people appearing in the industrial films as themselves, or are they professional actors playing these roles?
It depends on each film. In the 1910s, for instance, real operators were depicted more or less naturally. I don't remember having seen any documentary images of solo local switchboard operators, but more ranks of operators from the city, looking like an impressive assembly line of workers in Victorian dresses. I think that the representation of operators using professional actresses really came with talking cinema. I'd say that the companies used models and actresses from the 1940s to the beginning of the 1960s.
But there are exceptions. There's a film that is excerpted in The Phantom of the Operator with an operator who gleefully says "Your voice is...you!"—that plays on the Hollywood musical comedy tradition, with each operator incarnating a different quality of "The Voice with a Smile." In this case, I bet that these are real operators who, on their time off, wrote this skit, made the pasteboard décor, and then performed it for the training film. That's one instance of the operators representing "themselves," but totally one with this ideal of the Voice with a Smile.
"The Voice with a Smile" was what the operators were called from roughly the late 1910s until the 1960s. This was coined under the presidency of Theodore Vail, the head of AT&T in the States from 1885 to 1887 and then from 1907 to 1919, who was quite wise PR-wise. "The Voice with a Smile" is a hell of a wonderful (and slimy) PR nickname that was aimed at "inspiring" and disciplining the operators to be pleasant and to "look" good in the call

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ขณะที่คุณเดินขึ้นบันไดที่พิพิธภัณฑ์ภาพย้าย คุณจะประทับใจกับหน้าจอ ด้านซ้ายเป็นรูปขาวดำ เงียบ สารคดีของหญิงสาวที่เต้นกลางแจ้ง ด้านขวาเป็นรูปสี เงียบ สารคดีของผู้หญิงคนเดียว twirling เครื่องแต่งกายของเธอ อาจจะอยากรู้อยากเห็น วิธี นั่งบนม้านั่ง และคุณใส่คู่ของหูฟังที่มี ฟิล์มด้านขวา Thomas A. ของเอดิสัน Annabelle กลุ่มเซอร์เพนไทน์เต้น จาก 1894 คุณอาจรู้จัก โดยหน้า ถ้า ไม่ ตามชื่อ แต่เล่นทางด้านซ้ายเป็นงานรู้จักกันน้อยกว่าที่จัดเก็บค่าสารคดีและบันเทิงเท่า: บริษัทโทรศัพท์เบลล์แคนาดา 1920 ฟิล์มวิธีธุรกิจหญิงให้ดีขึ้นชื่อฟิล์มและส่วนของรายการอย่างสม่ำเสมออยู่ในนิยาย ซึ่งเป็นคนที่สร้างพวกเขาจริงได้เห็นทุกภาพยนตร์ที่เคยทำ และสามารถเลือกดีที่สุด ตามด้วย แต่ดูในรายการเหมือนเห็นนิตยสารภาษาอังกฤษและเสียงของเพิ่งออกสำรวจความคิดเห็นระหว่างนักวิจารณ์มากกว่า 800 สำหรับฟิล์มด้านบน 50 ตลอด ซึ่งประกอบด้วยคุณลักษณะความยาวนิยายเกือบทั้งหมดทำงาน จากสหรัฐอเมริกา ญี่ปุ่น รัสเซีย ยุโรปตะวันตกบางประเทศ แนะนำนี้ไม่ใช่กรณี อเมริกาคนเดียวได้ผลิตมากกว่า 500000 "ยั่งยืนแต่ฟิล์ม" (คำจังหวะ โดยนักวิชาการอเมริกัน Prelinger ริค ยัง ให้สถิติ) สั้น ๆ สร้าง การโฆษณา ส่งเสริม รู้ ให้ความบันเทิงแม้ และทำ โดยองค์กร ทั้ง โดยส่วนตัวบุคคลแคโรไลน์ Martel วิดีโอติดตั้งอุตสาหกรรม/ภาพยนตร์ ซึ่งเปิดพิพิธภัณฑ์พฤษภาคม และรันถูกขยายจนถึงวันที่ 28 ตุลาคมเมื่อเร็ว ๆ นี้ ทำฟิล์มข้อมูลแบบชั่วคราวควบคู่ไปกับคนคุ้นเคย ผู้เข้าชมสามารถตาม juxtapositions สั้นถึงเจ็ดภาพฟิล์ม และเลือกด้านการฟัง โดยการกดปุ่มบนคู่ของหูฟัง แชปลินชาร์ลส์ทำงานสายการประกอบในขณะที่แรงงานคนงานโรงงานชิคาโก HAL 2000 พูดในบทสนทนากับโทรศัพท์บริษัทภาพยนตร์ส่งเสริมการขายเช่น Stanley Kubrick และศึกษาการสร้างคอมพิวเตอร์ ผู้ร่วมงานเหล่านั้น ผู้ประกาศข่าวบอกผู้ฟังว่าโทรคมนาคมเป็นผู้ขนส่งนั้นในอนาคต ในขณะที่เจฟฟ์ดิจิทัลแปลงภายในโลกอิเล็กทรอนิกส์ของตำบลของ 1982 เป็นหนุ่ม เสียงทับซ้อนกันและภาพที่แสดงและบอกจำนวนสองชุดของภาพยนตร์มีเลี้ยงออกจากกันจำนวนมากของการติดตั้งฟิล์มด้านซ้ายได้มาจากบริษัทโทรคมนาคม ที่ Martel เกิดมอนทรีออเรียนในขณะที่ของปี 2004 เดอะแฟนธ่อมออฟดิฟิล์มพบวิดีโอของเธอเกี่ยวกับประวัติศาสตร์ของอุตสาหกรรมที่บอกผ่านตัวหญิงของ vanishing ตัว ตัวดำเนินการหลาย เหมือนกับ glimpsed ในการติดตั้งเปิด เฉพาะมีอยู่ตอนนี้ในแม่พิมพ์บริษัทของพวกเขาสำหรับพวกเขา ฉันได้พูดกับ Martel ใน Skype ในเดือนเมษายนเป็นส่วนหนึ่งของงานวิจัยในตัวย้ายรูปมาเผยแพร่ก่อนหน้านี้ เรากล่าวถึงเรื่องราวของผู้หญิงเหล่านี้ เช่นเป็นอย่างไรจะได้นำไปสู่เรื่องราวของเธอและเธอพยายามที่ให้พื้นที่สำหรับผู้ชมของเธอในรูปแบบของตนเองว่าคุณรับความคิดในการติดตั้งอุตสาหกรรม/โรงภาพยนตร์มันถูกบันดาลผลป้อนกลับและคำถามที่ผมได้รับจากผู้ชมตามฉากต่าง ๆ ของ Phantom ผู้ดำเนินการทั่วโลก ชอบเรียกร้องนี้ว่า ไอเดียสำหรับงานจะมาจากประชาชน ฉันอยู่กับความคิดนี้คงคอยเนื่องจาก เป็นความอิสระสารคดีจุดใครจีบอุตสาหกรรม มักฟังวาทกรรมนี้ที่เราได้ให้ "ผู้ชมสิ่งที่พวกเขาต้องการ" ภาพยนตร์ที่ฉันเพิ่งเสร็จ เกี่ยวกับการต้นอิเล็กทรอนิกส์ดนตรี Ondes Martenot เรื่องที่เป็นไปไม่ได้เกือบเข้ากองทุนจากผู้มอง ได้ แต่จูงใจให้ทำให้ยังมาจาก Q เป็น โดย เมื่อมีการขอทานผู้ชมจะเข้าใจเพลงนี้เป็นส่วนหนึ่งของเพลง Phantomเพื่อ กลับไปอุตสาหกรรม/ภาพยนตร์ ได้ถามผู้ที่ทำให้ฉันรู้สึกเหมือนมีบางสิ่งบางอย่างในการสำรวจ หลายได้แสดงความรู้สึกว่า พวกเขาแล้วได้เห็นภาพบางส่วนในผี... พวกเขาสงสัยว่า ฉันได้ใส่ในนำจาก 2001: A จักรวาล หรือ 451 ฟาเร็นไฮท์ ผมรู้สึกเหมือนมีความรู้ที่ฉันควรใช้โอกาสที่จะตรวจสอบยอดนิยม ผมรู้สึกชอบ "ถ้าฉันกลับไปดูคอลเลกชันของฉันใหญ่ภาพยนตร์โทรคมนาคม 200 และเห็นว่ามันผิดพลาดภาพยนตร์เรารู้หรือไม่" ว่านิยายหรือสารคดีที่สำคัญเช่น Berlin ของเมืองได้ก็ฉันไม่เคยเห็นยุคจนถึงสามปีที่ผ่านมา แต่เมื่อผมเห็นมัน ฉันคิดว่า "Wow แชปลินจริง ๆ คัดลอกล้อในภาพยนตร์ตะวันตกไฟฟ้า" ผมยังเห็นพิมพ์คืน 2001 กับการแก้ไขของฉันขณะที่เราสิ้นแฝงของตัวดำเนินการ และเราได้เช่น "พระ เขาเอามากจากภาพยนตร์ Bell Labs " ชัดเจนว่า ไม่เฉพาะอุตสาหกรรมภาพยนตร์ที่มีการคัดลอกภาพยนตร์ทั้งหมดมีชื่อเสียงเหล่านั้น เช่นทำโฆษณาตอนนี้ แต่มันเป็นวิธีอื่น ๆ ได้ในการติดตั้งนี้ ผมเน้นอุตสาหกรรมภาพยนตร์ แต่เรารู้ มีศึกษาฟิล์ม ฟิล์มสรรหาบุคลากร และเหล่าอื่น ๆ ทุกประเภทฟิล์มข้อมูลแบบชั่วคราว และ/หรือสุดท้ายของย่อหน้า พวกเขาได้รับในภาพยนตร์ประวัติศาสตร์ เพื่อเป้าหมายของการติดตั้งคือการ นำพวกเขาออก คุณคุ้นเคยกับริค Prelinger foundational ความคิดเห็นภาพยนตร์ข้อมูลแบบชั่วคราว และความจริงที่ว่าภาพยนตร์เหล่านี้มี "ในด้านของความฝันอเมริกัน" โดยเขาเขียนบนปกชุดซีดีรอมศตวรรษความลับของเราหรือไม่ ความคิดเบื้องหลังเพื่ออุตสาหกรรม/โรงภาพยนตร์ไม่ว่า ภาพยนตร์เหล่านี้อยู่ในเงาของฟิล์มและสื่อประวัติ เรากลุ่มอสัญ พร้อมที่จะถูกเปิดเผยบางลักษณะ filmic และแม้แต่เฉพาะภาพได้ตลอดเวลาถูกซ้ำในอุตสาหกรรม และประเพณี canonized ย้ายภาพฉันตรวจสอบ: เห็นภาพล้อเปิด ของแนวนอนม่านเปิด เห็นผ่านหน้าต่าง ภาพในภาพที่คอมพิวเตอร์สร้างเครือข่ายการเดินทางมา ดังนั้น มันทำให้ฉันรู้สึกว่าอาจจะเห็นภาพเหล่านี้เป็นสัญลักษณ์ ในความรู้สึกนั้น คุณสามารถพูดอุตสาหกรรม/โรงภาพยนตร์ใช้วิธี semiotic นำออกเหล่านี้เกิดซ้ำภาพชุดรูปแบบ ที่กลายเป็นสำนวนซ้ำ ๆ ซาก ๆ แต่ยังเป็นสิ่งสำคัญสำหรับฉันไม่บังคับ resonances ระหว่างระบอบสองรูป มีเป็นสารคดีวิธีที่ฉันสนใจ ซึ่งเป็นเพียงการเปิดเผยสิ่งอยู่ในภาพยนตร์ผู้สนับสนุนช่างฝึกหัดที่จะต้องเข้าใจความเข้าใจ moviemaking ในรูปใหญ่ ได้ ตัวอย่าง มันได้ภาพยนตร์เงินภาพยนตร์ส่วนตัวของพวกเขาในขณะที่เรียนผู้ค้า จากมุมมองนี้ แบบฝึกหัดนี้มีส่วนกับเศรษฐกิจของศตวรรษที่ 20 เกิดในลักษณะเฉพาะ แต่มันมีร่างกายที่น่าสนใจของงานแก่ตัวเอง และมีจำนวนมากค่าสารคดี สนุกสนานจริง ๆ และสวยงามมักมากได้จำครั้งแรกที่คุณเห็นภาพยนตร์เป็นอุตสาหกรรมหรือไม่ในภาพยนตร์ข้อมูลแบบชั่วคราว โดยทั่วไป มันกลับไปมัธยม เมื่อครูเคมีเราจะตัดสินใจทันทีเราอาจสามารถหยุดพักจากหลักสูตร เขาจะดึงออกโปรเจคเตอร์ 16 มม.ของเขา และแสดงให้เราบางฟิล์มไฮโดร-Québec ทศวรรษ 1970 ทศวรรษ 1980 เกี่ยวกับวิธีทางเหนือได้พัฒนาโครงการ hydroelectric บางใหญ่ อย่างใด เราไม่สอบสวนทำไมเขาทำ เพียงแนะนำผีของ OperatorIf ที่คุณพูดอย่างทำอย่างแท้จริงในอุตสาหกรรมภาพยนตร์อุตสาหกรรม ได้เมื่อผมเริ่มมองหาการย้ายรูปภาพของตัวโทรศัพท์ที่ศูนย์ประวัติศาสตร์แคนาดาเบลล์ในมอนทรีออ เมื่อคิดว่า ของมัน เป็นไปได้ว่า คนแรกที่ผมเห็นคือ Nell ค็อกซ์ตัว!, ฟิล์มสรรหาเซ็กซี่ที่เธอถ่ายกับ Leacock ริกสำหรับ AT & tวิธีใดคุณจึงได้เริ่มทำงานกับอุตสาหกรรมภาพยนตร์ผมเริ่ม Phantom ที่โครงการดำเนินการในปีสุดท้ายของบัญชีบัณฑิตทฤษฎีของฉันในการสื่อสารการศึกษามหาวิทยาลัยคอนคอร์เดีย เมื่อฉันต้องการที่จะทำภาพยนตร์ที่เกี่ยวกับประวัติของผู้ประกอบการโทรศัพท์ ฉันไม่มากพื้นหลังวิจัย รวมถึงการสัมภาษณ์กับผู้ประกอบการแล้วและปัจจุบันผู้นำสหภาพที่แคนาดาเบลล์ แต่ก็ไม่สามารถค้นหาภาพเคลื่อนไหวของตัวจริง ดังนั้น ผีค่อย ๆ กลายเป็น ภาพยนตร์ที่เกี่ยวกับวิธีปฏิบัติงานจริงได้มองไม่เห็น และว่ารูปภาพจะแทนการสร้างผ่านภาพยนตร์ที่ถูกผลิต โดยบริษัท ชอบพูด ฟิล์มสุดท้ายเป็นที 10 "ระบบการทำงาน" ของความคิดเริ่มต้นที่ผมขอบเขตของความรู้ คนปรากฏในภาพยนตร์อุตสาหกรรมเป็นตัวเอง หรือพวกเขาคือนักแสดงมืออาชีพเล่นบทบาทเหล่านี้ขึ้นอยู่กับแต่ละฟิล์ม ใน 1910s เช่น ตัวจริงได้แสดงมากน้อยตามธรรมชาติ จำไม่ได้ไม่เห็นภาพใด ๆ สารคดีของบอร์ดเดี่ยวเฉพาะตัว แต่ยศเพิ่มเติมของผู้ประกอบการจากเมือง ดูเหมือนชุดสายการประกอบน่าประทับใจของผู้ปฏิบัติงานในวิกตอเรียนด้วย ผมคิดว่า การแสดงของผู้ประกอบการ โดยใช้นักแสดงมืออาชีพจริง ๆ มาพร้อมกับพูดคุยภาพยนตร์ ผมจะบอกว่า บริษัทที่ใช้รูปแบบและนักแสดงจากทศวรรษ 1940 โดยจุดเริ่มต้นของช่วงปี 1960แต่มีข้อยกเว้น มีภาพยนตร์ที่คัดใน Phantom ผู้ดำเนินการด้วยตัวดำเนินการที่กล่าวว่า ความยินดี "หมู่เกาะของเสียง... คุณ! " ตัวที่เล่นในประเพณีดนตรีตลกฮอลลีวู้ด กับผู้ประกอบการแต่ละ incarnating มีคุณภาพแตกต่างกันของ "เสียงดี" ในกรณีนี้ ฉันเดิมพันเหล่านี้เป็นจริงซึ่งผู้ ปฏิบัติงาน ในเวลาปิด skit นี้ ทำการตกแต่ง pasteboard เขียน และปฏิบัติสำหรับฝึกอบรมฟิล์ม ที่เป็นตัวอย่างหนึ่งของตัวแทน "ตัวเอง" แต่ไม่ทั้งหมดนี้พักเสียงดี"เสียงดี" เป็นสิ่งที่ผู้ประกอบการเรียกว่าจากประมาณ 1910s ล่าช้าจนถึงปี 1960 นี้เป็นจังหวะภายใต้ประธานาธิบดีธีโอดอร์เวล หัวของ AT & T ในอเมริกาจาก 1885 เพื่อ 1887 แล้ว จากเศษ ๆ การ 1919 ที่เป็นค่อนข้างฉลาด PR wise "เสียงดี" เป็นนรกของยอดเยี่ยม (และปลิ้นปล้อน) PR ฉายาที่มุ่ง "สร้างแรงบันดาลใจ" และ disciplining ตัวให้ดี และ "มอง" ดีในการเรียก

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในขณะที่คุณเดินขึ้นบันไดที่พิพิธภัณฑ์ภาพเคลื่อนไหวที่คุณกำลังรับการต้อนรับด้วยหน้าจอ ทางด้านซ้ายเป็นสีดำและสีขาวเงียบสารคดีภาพของหญิงสาวเต้นนอก; ด้านขวาเป็นสีเงียบสารคดีภาพของผู้หญิงคนหนึ่งเพียงอย่างเดียวหมุนชุดของเธอ บางทีอาจจะอยากรู้อยากเห็นคุณวิธีการนั่งอยู่บนม้านั่งและวางบนคู่ของหูฟังที่มีอยู่ ภาพยนตร์เรื่องนี้ทางด้านขวา, โทมัสเอเอดิสันแอนนาเบกลับกลอกเต้นรำจากปี 1894 ที่คุณอาจจะรู้จักใบหน้าโดยหากไม่ได้ตามชื่อ แต่เล่นด้านซ้ายเป็นงานที่ไม่ค่อยมีคนรู้จักที่มีความบันเทิงที่เท่าเทียมกันและความคุ้มค่าสารคดี:. บริษัท โทรศัพท์เบลล์ของแคนาดา 1920
ภาพยนตร์เรื่องวิธีการทำธุรกิจสาวให้ดีศีลภาพยนตร์และรายการที่ดีที่สุดของที่ถูกสร้างขึ้นอย่างต่อเนื่องในนิยายซึ่งเป็นที่คนที่สร้างพวกเขาได้เห็นจริงทุกภาพยนตร์ที่เคยทำและสามารถเลือกที่ดีที่สุดตาม แต่ดูอย่างรวดเร็วที่รายการเช่นนิตยสารอังกฤษ & ภาพเสียงของที่เพิ่งเปิดตัวการสำรวจความคิดเห็นในกว่า 800 นักวิจารณ์ชั้นนำ 50 ภาพยนตร์ของเวลาทั้งหมดซึ่งประกอบด้วยเกือบทั้งหมดของนิยายสารคดีความยาวทำงานจากประเทศสหรัฐอเมริกา, ญี่ปุ่น, รัสเซีย และไม่กี่ประเทศในยุโรปตะวันตกบ่งชี้ว่านี่เป็นกรณีที่ไม่ รัฐเพียงอย่างเดียวได้มีการผลิตมากกว่า 500,000 "ภาพยนตร์ที่ยั่งยืน" (คำประกาศเกียรติคุณจากอเมริกันเก็บเอกสารริก Prelinger ที่ยังให้สถิติ) งานสั้นที่สร้างขึ้นเพื่อการโฆษณาส่งเสริมความรู้และแม้กระทั่งความบันเทิงและทำให้ทั้งสอง บริษัท และ ภาคเอกชน.
ติดตั้งวิดีโอแคโรไลน์ Martel อุตสาหกรรม / ภาพยนตร์ซึ่งเปิดที่พิพิธภัณฑ์ในเดือนพฤษภาคมและมีการทำงานที่ยื่นออกมาเมื่อเร็ว ๆ นี้จนถึงวันที่ 28 ตุลาคมสถานภาพยนตร์ยั่งยืนควบคู่ไปกับคนที่คุ้นเคยมากขึ้น ผู้เข้าชมสามารถทำตามได้ถึงเจ็ด juxtapositions สั้นของภาพภาพยนตร์และเลือกที่ด้านข้างที่จะรับฟังได้โดยการกดปุ่มบนคู่ของหูฟัง ชาร์ลส์แชปลินทำงานสายการประกอบในขณะที่คนงานในโรงงานชิคาโกแรงงาน; HAL 2000 พูดในการสนทนากับภาพยนตร์โปรโมชั่นโทรศัพท์ บริษัท เช่นเดียวกับที่สแตนลีย์คูบริกการศึกษาและทำงานร่วมกันเพื่อสร้างคอมพิวเตอร์; ประกาศบอกว่าฟังการสื่อสารโทรคมนาคมการขนส่งพวกเขาในอนาคตในขณะที่เจฟฟ์บริดเจหนุ่มแปลงดิจิตอลภายในโลกอิเล็กทรอนิกส์ 1982 ของ TRON เสียงที่ทับซ้อนกันและภาพที่แสดงให้เห็นและบอกวิธีการมากทั้งสองชุดของภาพยนตร์ได้ที่เลี้ยงออกจากกัน.
เป็นกลุ่มของการติดตั้งฟิล์มซ้ายด้านข้างได้มาจาก บริษัท โทรคมนาคมซึ่ง Martel มอนทรีออเกิดการศึกษาในขณะที่ทำให้ 2004 ปีศาจแห่ง ผู้ประกอบการภาพยนตร์ที่พบภาพของเธอเกี่ยวกับประวัติศาสตร์ของอุตสาหกรรมในฐานะที่เป็นผู้ประกอบการบอกผ่านที่หายไปหญิง ผู้ประกอบการจำนวนมากเช่นเดียวกับที่เห็นในการเปิดการติดตั้งที่มีอยู่เพียง แต่ในขณะนี้ในแม่พิมพ์ บริษัท ของพวกเขาที่ทำสำหรับพวกเขา ฉันพูดกับ Martel ใน Skype ในเดือนเมษายนเป็นส่วนหนึ่งของการวิจัยที่ตีพิมพ์ก่อนหน้านี้ภาพเคลื่อนไหวชิ้นส่วนที่มา เราได้พูดถึงเรื่องราวของผู้หญิงเหล่านี้เช่นเดียวกับวิธีที่พวกเขาได้นำไปสู่เรื่องราวและความพยายามของเธอที่จะให้พื้นที่สำหรับผู้ชมของเธอในรูปแบบของตัวเอง.
คุณไม่ได้รับความคิดสำหรับการติดตั้งอุตสาหกรรม / ภาพยนตร์?
มันเป็นแรงบันดาลใจจากความคิดเห็นและ คำถามที่ผมได้จากผู้ชมดังต่อไปนี้การฉายหลายผีของผู้ประกอบการทั่วโลก ผมชอบเรียกร้องนี้ที่ความคิดสำหรับการทำงานจะมาจากคน ผมติดอยู่กับความคิดนี้อาจจะทั้งหมดมากขึ้นเพราะในฐานะที่เป็นผู้กำกับหนังสารคดีอิสระที่มีการเล่นกับอุตสาหกรรมที่ผมมักจะได้ยินวาทกรรมนี้ว่าเราจะต้อง "ให้ผู้ชมสิ่งที่พวกเขาต้องการ." ภาพยนตร์เรื่องนี้ฉันเพิ่งเสร็จประมาณเครื่องดนตรีต้นอิเล็กทรอนิกส์ Ondes Martenot เป็นเรื่องเกี่ยวกับเรื่องที่เป็นไปไม่ได้เกือบกองทุนเพื่อการแพร่ภาพกระจายเสียงจากมุมมอง 'a แต่แรงจูงใจที่จะทำให้มันยังมาจาก Q & As, ได้รับความนิยมเมื่อผู้ชมได้รับการขอทานที่จะเข้าใจเพลงนี้ว่าเป็นส่วนหนึ่งของเพลงผี.
เพื่อที่จะกลับไปที่อุตสาหกรรม / ภาพยนตร์มันเป็นคำถามที่ผู้ชมที่ทำให้ฉันรู้สึกเหมือนมี บางสิ่งบางอย่างที่จะสำรวจ หลายคนแสดงความรู้สึกว่าพวกเขาได้เห็นแล้วบางภาพรวมอยู่ในผี ... พวกเขาสงสัยได้ฉันใส่ในข้อความที่ตัดตอนมาจาก 2001: Odyssey อวกาศหรือฟาเรนไฮต์ 451? ฉันรู้สึกเหมือนมีความรู้สึกที่เป็นที่นิยมของการรับรู้ว่าผมควรจะได้รับโอกาสในการตรวจสอบ ฉันรู้สึกเหมือน "ถ้าฉันมองกลับไปที่ชุดใหญ่ของฉัน 200 ภาพยนตร์โทรคมนาคมและดูว่ามันข้ามอ้างอิงภาพยนตร์ที่เรารู้หรือไม่" ไม่ว่าจะเป็นสารคดีนวนิยายหรือที่สำคัญเช่นเบอร์ลินซิมโฟนีของเมือง.
ผมต้องยอมรับว่าผมไม่เคยเห็นสมัยใหม่จนถึงสามปีที่ผ่านมา แต่เมื่อฉันเห็นมันฉันคิดว่า "ว้าว, แชปลินจริงๆคัดลอกล้อในภาพยนตร์ไฟฟ้าตะวันตก ! " ผมยังเห็นการพิมพ์ของปี 2001 ด้วยการแก้ไขของฉันเรียกคืนในขณะที่เราได้รับการตกแต่งผีของผู้ประกอบการและเราก็ชอบ "พระเจ้าของฉันเขาเอามากจากภาพยนตร์เบลล์แล็บ" มันเห็นได้ชัดว่ามันไม่ใช่ภาพยนตร์อุตสาหกรรมเดียวที่ได้คัดลอกมาทุกคนภาพยนตร์ที่มีชื่อเสียงเช่นโฆษณากำลังทำอยู่ตอนนี้ แต่มันก็ยังมีวิธีอื่น ๆ .
ในการติดตั้งนี้ผมเน้นภาพยนตร์อุตสาหกรรม แต่ที่เรารู้ว่ามีการศึกษา ภาพยนตร์ภาพยนตร์สรรหาและทุกชนิดอื่น ๆ เหล่านี้ของชั่วคราวและ / หรือประเภทภาพยนตร์เด็กกำพร้า พวกเขาได้รับในร่มเงาของประวัติศาสตร์ภาพยนตร์เพื่อความตั้งใจของการติดตั้งเป็นที่จะนำพวกเขาออก คุณคุ้นเคยกับริก Prelinger ความคิดพื้นฐานในภาพยนตร์ยั่งยืนและความจริงที่ว่าภาพยนตร์เหล่านี้คือ "ในด้านมืดของความฝันอเมริกัน" - ในขณะที่เขาเขียนในแผ่น CD-ROM ศตวรรษที่ลับของเราฝาครอบชุด? ความคิดที่พื้นหลังเพื่ออุตสาหกรรม / ภาพยนตร์คือว่าภาพยนตร์เหล่านี้จะอยู่ในร่มเงาของฟิล์มและประวัติศาสตร์สื่อในสติของเราพร้อมที่จะได้รับการเปิดเผย.
บางรูปแบบ filmic และภาพที่เฉพาะเจาะจงมากยิ่งอย่างต่อเนื่องถูกทำซ้ำในอุตสาหกรรมและนักบุญประเพณีภาพเคลื่อนไหว ผมตรวจสอบ: ปิดขึ้นภาพของล้อหมุนของการเปิดม่านแนวนอนของคนที่เดินผ่านเห็นผ่านหน้าต่างของการเดินทางนัดในภาพที่สร้างจากคอมพิวเตอร์เครือข่าย ดังนั้นจึงทำให้ฉันรู้สึกเหมือนภาพเหล่านี้อาจจะเห็นเป็นสัญลักษณ์ ในความรู้สึกที่คุณอาจจะบอกว่าอุตสาหกรรม / ภาพยนตร์ใช้วิธี semiotic นำเหล่านี้ในรูปแบบของภาพที่เกิดขึ้นที่เกือบจะกลายเป็นclichés แต่มันก็เป็นสิ่งที่สำคัญสำหรับฉันที่จะไม่บังคับให้ resonances ระหว่างสองภาพที่แฝงเร้น มีวิธีสารคดีที่ฉันดูแลเกี่ยวกับซึ่งเป็นเพียงการเปิดเผยสิ่งที่มีอยู่แล้วในภาพยนตร์.
ปราดเปรื่องผู้สนับสนุนคือการปฏิบัติที่สำคัญในการทำความเข้าใจเพื่อให้เข้าใจในการสร้างภาพยนตร์ภาพขนาดใหญ่ ยกตัวอย่างเช่นมันได้รับอนุญาตให้สร้างภาพยนตร์เพื่อเป็นเงินทุนภาพยนตร์ส่วนบุคคลมากขึ้นของพวกเขาในขณะที่พวกเขาเรียนรู้การค้า จากมุมมองนี้การปฏิบัตินี้มีส่วนทำให้เศรษฐกิจของการสร้างภาพยนตร์ศตวรรษที่ 20 ในทางที่โดยเฉพาะอย่างยิ่ง แต่มันก็ยังมีร่างกายที่น่าสนใจของการทำงานของพวกตัวเองและมีจำนวนมากของค่าสารคดี มันเป็นความบันเทิงจริงๆและมักจะสวยงามมาก.
คุณจำครั้งแรกที่คุณได้เห็นภาพยนตร์อุตสาหกรรม?
ในแง่ของภาพยนตร์ชั่วคราวโดยทั่วไปก็กลับไปที่โรงเรียนมัธยมเมื่อครูเคมีของเราอยู่ ๆ ก็จะตัดสินใจเราสามารถจ่ายได้หยุดพักจาก หลักสูตร เขาจะดึงออกมาจากโปรเจ็กเตอร์ 16mm ของเขาและแสดงให้เราเห็นบางส่วนปี 1970 ถึงปี 1980 ภาพยนตร์ไฮโดรควิเบกเกี่ยวกับวิธีการนอร์ทได้รับการพัฒนาด้วยโครงการผลิตไฟฟ้าพลังน้ำที่สำคัญ อย่างใดที่เราไม่เคยถามว่าทำไมเขาจะทำเช่นนั้น เราก็มีความสุข.
ปีศาจแห่ง OperatorIf ที่คุณพูดคุยของภาพยนตร์อุตสาหกรรมทำอย่างแท้จริงสำหรับอุตสาหกรรมก็คือเมื่อผมเริ่มมองหาภาพเคลื่อนไหวของผู้ประกอบการโทรศัพท์ที่เบลล์แคนาดาศูนย์กลางประวัติศาสตร์ในมอนทรีออ เมื่อฉันคิดว่ามันเป็นไปได้ว่าคนแรกที่ผมเห็นก็คือผู้ประกอบการเนลล์คอคส์ !, ภาพยนตร์สรรหาเซ็กซี่เธอยิงด้วยริกกี้ลีค็อกสำหรับ AT & T.
คุณไม่เริ่มต้นทำงานกับภาพยนตร์อุตสาหกรรม?
ผมเริ่มผีของโครงการผู้ประกอบการใน ปีสุดท้ายของบริติชแอร์เวย์ของฉันในการสื่อสารการศึกษาที่มหาวิทยาลัยคอนคอร์เดียเมื่อฉันอยากจะทำหนังเกี่ยวกับประวัติของผู้ประกอบการโทรศัพท์ ฉันไม่มากของการวิจัยพื้นหลังรวมถึงการสัมภาษณ์กับผู้ประกอบการเกษียณและผู้นำสหภาพแรงงานปัจจุบันที่เบลล์แคนาดา แต่มันก็เป็นไปไม่ได้ที่จะหาภาพเคลื่อนไหวของผู้ประกอบการที่แท้จริง ดังนั้นผีค่อย ๆ กลายเป็นภาพยนตร์ที่เกี่ยวกับวิธีการที่คนงานได้รับจริงที่มองไม่เห็นและวิธีการที่ภาพของพวกเขาได้รับการสร้างขึ้นแทนผ่านภาพยนตร์ที่ผลิตโดย บริษัท ขณะที่ผมอยากจะบอกว่าภาพยนตร์เรื่องสุดท้ายอาจจะเป็น 10 "ระบบการทำงาน" ของความคิดเริ่มต้นที่ฉันมี.
มีขอบเขตของความรู้ของคุณเป็นคนที่ปรากฏในภาพยนตร์อุตสาหกรรมตัวเองหรือว่าพวกเขานักแสดงมืออาชีพเล่นบทบาทเหล่านี้ ?
มันขึ้นอยู่กับภาพยนตร์แต่ละเรื่อง ใน 1910s ตัวอย่างเช่นผู้ประกอบการที่แท้จริงเป็นภาพขึ้นหรือน้อยลงตามธรรมชาติ ผมจำไม่ได้เห็นภาพสารคดีใด ๆ ของผู้ประกอบการในท้องถิ่นแผงเดี่ยว แต่การจัดอันดับมากขึ้นของผู้ประกอบการจากเมืองมองเหมือนสายการประกอบที่น่าประทับใจของคนงานในชุดวิคตอเรีย ผมคิดว่าการเป็นตัวแทนของผู้ประกอบการโดยใช้นักแสดงมืออาชีพจริงๆมาพูดคุยกับโรงภาพยนตร์ ผมบอกว่า บริษัท ที่ใช้รูปแบบและนักแสดงจากปี 1940 ถึงต้นปี 1960.
แต่มีข้อยกเว้น มีภาพยนตร์ที่คัดลอกมาในผีของผู้ประกอบการที่มีผู้ประกอบการที่สำราญกล่าวว่า "เสียงของคุณคือ ... คุณ!" - ที่เล่นในประเพณีละครฮอลลีวู้ดกับผู้ประกอบการแต่ละ incarnating ที่มีคุณภาพที่แตกต่างกันของ "ด้วยเสียง ยิ้ม." ในกรณีนี้ฉันเดิมพันที่ว่าเหล่านี้เป็นผู้ประกอบการจริงที่ในเวลาของพวกเขาออกเขียนเสียขวัญนี้ทำให้การตกแต่งที่ทำด้วยกระดาษแข็งแล้วทำมันสำหรับภาพยนตร์เรื่องการฝึกอบรม นั่นเป็นหนึ่งในตัวอย่างของผู้ประกอบการที่เป็นตัวแทนของ "ตัวเอง" แต่ทั้งหมดเป็นหนึ่งเดียวกับอุดมคติของเสียงนี้กับรอยยิ้ม.
"เสียงที่มีรอยยิ้ม" เป็นสิ่งที่ผู้ประกอบการถูกเรียกตัวจากประมาณ 1910s จนถึงปลายปี 1960 นี้ได้รับการประกาศเกียรติคุณภายใต้ประธานาธิบดีของทีโอดอร์เวล, หัวของ AT & T ในอเมริกา 1885-1887 และจากนั้น 1907-1919 ซึ่งเป็นค่อนข้างฉลาดประชาสัมพันธ์ที่ชาญฉลาด "เสียงที่มีรอยยิ้ม" เป็นนรกของที่ยอดเยี่ยม (และลื่นไหล) ชื่อเล่นประชาสัมพันธ์ที่มุ่งเป้าไปที่ "แรงบันดาลใจ" และการฝึกหัดผู้ประกอบการที่จะเป็นที่น่าพอใจและ "มอง" ที่ดีในการโทร

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ขณะที่คุณเดินขึ้นบันไดที่พิพิธภัณฑ์ภาพเคลื่อนไหว คุณกำลังทักทายกับหน้าจอ ด้านซ้ายเป็นขาว - ดำ เงียบ สารคดีภาพของหญิงสาวเต้นกลางแจ้ง ข้างขวาคือ มืด เงียบ สารคดีภาพผู้หญิงคนเดียว ปั่นชุดของเธอ บางทีอยากรู้คุณวิธีการนั่งบนม้านั่ง และทำให้คู่ของหูฟังพร้อมใช้งาน ภาพยนตร์ที่ถูกโทมัส เอ. เอดิสันแอนนาเบล Serpentine เต้นจาก 1894 , คุณอาจจะจำหน้า ถ้าไม่ตามชื่อ แต่เล่นด้านซ้ายเป็น lesser รู้จักงานที่ถือเป็นความบันเทิงเท่า และค่าเอกสาร : กริ่งโทรศัพท์บริษัทของแคนาดา 1920 ภาพยนตร์ว่าผู้หญิงธุรกิจเก็บอย่างดี .
ศีลภาพยนตร์และดีที่สุดของรายการอย่างต่อเนื่องสร้างขึ้นในนิยายซึ่งเป็นคนที่สร้างพวกเขาได้เห็นจริง หนังทุกเรื่องที่เคยมีมา และสามารถเลือกที่ดีที่สุดตาม แต่ดูอย่างรวดเร็วที่รายการของอังกฤษเช่นสายตานิตยสาร&เสียงที่เพิ่งออกโพลล์ในหมู่มากกว่า 800 วิจารณ์ด้านบน 50 ภาพยนตร์ของเวลาทั้งหมด ซึ่งประกอบด้วยเกือบทั้งหมดของงานสารคดีความยาวคุณลักษณะจากประเทศสหรัฐอเมริกา , ญี่ปุ่น , รัสเซีย ,และประเทศยุโรปตะวันตกบาง แสดงว่านี่ไม่ใช่กรณี อเมริกาคนเดียวได้ผลิตมากกว่า 500000 " ฟิล์มไม่ยั่งยืน " ( ระยะ coined โดยชาวอเมริกันเก็บริค prelinger ที่ยังให้สถิติ ) , งานออกแบบโฆษณาสั้น ส่งเสริม ให้ความรู้ และบันเทิง ได้ทั้งโดยองค์กรและโดย
ส่วนตัวบุคคลแคโรไลน์ มาร์เทล อุตสาหกรรมการติดตั้งวิดีโอ / ภาพยนตร์ ซึ่งเปิดที่พิพิธภัณฑ์ในเดือนพฤษภาคม ซึ่งวิ่งได้ขยายจนถึง 28 ตุลาคม สถานที่ไม่ยั่งยืนภาพยนตร์พร้อมกับคุ้นเคยที่ ผู้เข้าชมสามารถติดตามได้ถึงเจ็ด juxtapositions สั้นภาพภาพยนตร์และเลือกข้างที่จะฟังกดปุ่มบนคู่ของหูฟังชาร์ลี แชปลิน ผลงานการประกอบในขณะที่ชิคาโกคนงานแรงงาน ; 2000 พูดในบทสนทนากับโทรศัพท์ของ บริษัท ส่งเสริมการขายภาพยนตร์ เหมือนพวก สแตนลีย์ คูบริกและผู้ร่วมงานได้ศึกษาเพื่อสร้างคอมพิวเตอร์ ผู้ประกาศบอกผู้ฟังว่า โทรคมนาคมมีการขนส่งของพวกเขาในอนาคตในขณะที่หนุ่ม เจฟฟ์ บริดเจส แปลงร่างได้แบบดิจิทัลภายในโลกอิเล็กทรอนิกส์ของปี 1982 ของ Tron ที่ทับซ้อนกันเสียงและภาพแสดงและบอกวิธีการสองชุดของภาพยนตร์มีจุดอิ่มตัวของกันและกันมาก
เป็นกลุ่มของการซ้ายภาพยนตร์ได้มาจากบริษัทโทรคมนาคม ซึ่งมนตรีé al เกิดมาร์เทลศึกษาในขณะที่ทำ 2004 เป็นผีของผู้ประกอบการเธอพบภาพภาพยนตร์เกี่ยวกับประวัติศาสตร์ของอุตสาหกรรมตามที่บอก ผ่าน ของหายไป หญิง ผู้ประกอบการ ผู้ประกอบการหลายราย เช่นผู้ที่มองผ่านๆ ในการเปิด เพียงแต่อยู่ในแม่พิมพ์ บริษัท ของพวกเขาทำ พวกเขา ฉันคุยกับมาร์เตลใน Skype ในเดือนเมษายน ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของงานวิจัยเพื่อตีพิมพ์ก่อนหน้านี้ย้ายชิ้นแหล่งภาพ เรากล่าวถึงเรื่องราวของผู้หญิงเหล่านี้เช่นเดียวกับวิธีที่พวกเขาได้นำเธอไปที่เรื่องราวและความพยายามของเธอเพื่อให้พื้นที่สำหรับผู้ชมของเธอในรูปแบบของพวกเขาเอง .
แล้วคุณจะได้รับความคิดสำหรับการติดตั้งอุตสาหกรรมภาพยนตร์ ?
มันเป็นแรงบันดาลใจจากข้อเสนอแนะและคำถามที่ฉันได้รับจากผู้ชมหลังการฉายหลายผีของผู้ประกอบการทั่วโลก ผมชอบอ้างนี้ว่า ความคิด สำหรับ งานจะมาจากประชาชน