In our context of interest, i.e., m

In our context of interest, i.e., model driven development, such a characterization
would be too narrow. Other artifacts, such as Java programs, are considered
to be models as well.
The challenge is to apply the successful principle of unification
2 as long as it
provides benefits—e.g., to understand code generation from a UML model as a
“model to model” transformation—but stop before the term becomes meaningless.
After all, practically anything could be characterized as an “object” but
as a technical term it only provides value in communication if not everything
is included by “object”. Likewise one should attempt to define a boundary for
“model” that is large enough to draw on the powers of unification but small
enough to exclude interpretations that make it almost arbitrarily applicable.
The remainder of this article first attempts to home in on a characterization of
“model” in the context of model driven development that everyone may subscribe
to. Next we will distinguish two fundamentally different kinds of models. Only
after the differences between these two kinds have been made explicit, will we be
able to further define basic model properties and notions such as “metamodel”.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ในบริบทของเราน่าสนใจ เช่น พัฒนารูปแบบการขับเคลื่อน จำแนกดังกล่าวจะแคบเกินไป ถือเป็นสิ่งประดิษฐ์อื่น ๆ เช่นโปรแกรม Javaมี รูปแบบเป็นอย่างดีความท้าทายคือการ ใช้หลักของการประสบความสำเร็จ2 ตราบนั้นทาง benefits—e.g เข้าใจสร้างรหัสแบบจำลอง UML เป็นการการเปลี่ยนแปลง "รุ่นสู่รุ่น" — แต่หยุดก่อนที่คำกลายเป็นไม่หลังจากที่ทุก จริงอะไรอาจจะมีลักษณะเป็น "วัตถุ" แต่เป็นศัพท์ทางเทคนิค เฉพาะให้ค่าในการสื่อสารถ้าไม่ทุกอย่างตั้งอยู่ โดย "วัตถุ" ในทำนองเดียวกัน หนึ่งควรพยายามที่จะกำหนดขอบเขตสำหรับ"แบบจำลอง" ที่มีขนาดใหญ่พอที่จะวาดบนอำนาจรวมกันแต่เล็กพอแยกการตีความที่ทำให้เกือบโดยใช้ส่วนเหลือของบทความแรกพยายามเจริญในสมบัติของ"จำลอง" ในบริบทของการขับเคลื่อนการพัฒนาที่ทุกคนสามารถสมัครสมาชิกแบบจำลองถึง ต่อไป เราจะแบ่งชนิดความแตกต่างกันสองรุ่น เท่านั้นหลังจากความแตกต่างระหว่างสองประเภทนี้เกิดขึ้นชัดเจน ที่เราจะทำหรือไม่สามารถกำหนดรูปแบบคุณสมบัติและความเข้าใจเช่น "metamodel" เพิ่มเติม

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในบริบทของเราที่น่าสนใจเช่นรูปแบบการขับเคลื่อนการพัฒนาเช่นลักษณะจะแคบเกินไป สิ่งประดิษฐ์อื่น ๆ
เช่นโปรแกรมจาวาได้รับการพิจารณาให้เป็นรูปแบบเช่นกัน.
ความท้าทายคือการใช้หลักการที่ประสบความสำเร็จของการรวมกัน
2
ตราบใดที่มันมีประโยชน์เช่นการที่จะเข้าใจการสร้างรหัสจากรูปแบบUML เป็น
"รูปแบบการจำลอง "การเปลี่ยนแปลง แต่หยุดก่อนที่จะกลายเป็นคำที่ไม่มีความหมาย.
หลังจากที่ทุกสิ่งที่จริงอาจจะมีลักษณะเป็น" วัตถุ
"แต่เป็นระยะทางเทคนิคก็เพียงให้มูลค่าในการสื่อสารถ้าไม่ได้ทุกอย่างรวมอยู่ด้วย"
วัตถุ " ในทำนองเดียวกันหนึ่งควรพยายามที่จะกำหนดขอบเขตสำหรับ
"รูปแบบ" ที่มีขนาดใหญ่พอที่จะดึงพลังของการรวมกัน
แต่มีขนาดเล็กพอที่จะไม่รวมการตีความที่ทำให้มันเกือบจะบังคับโดยพล.
ส่วนที่เหลือของบทความนี้พยายามครั้งแรกที่บ้านในลักษณะของ
"รูปแบบ"
ในบริบทของรูปแบบการขับเคลื่อนการพัฒนาที่ทุกคนอาจจะซื้อไป ต่อไปเราจะเห็นความแตกต่างสองชนิดแตกต่างกันของรูปแบบ เฉพาะหลังจากที่ความแตกต่างระหว่างทั้งสองชนิดได้รับการทำอย่างชัดเจนเราจะสามารถที่จะกำหนดคุณสมบัติขั้นพื้นฐานและรูปแบบความคิดเช่น"metamodel"

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในบริบทที่เราสนใจ เช่น ผลักดันการพัฒนาแบบจำลองเช่นลักษณะ
จะแคบเกินไป สิ่งประดิษฐ์อื่น ๆเช่นโปรแกรม Java , จะถือว่าเป็นนางแบบ

ความท้าทายได้เป็นอย่างดี เป็นหลักการที่ประสบความสำเร็จของการรวมกัน

2 ตราบเท่าที่มันมี benefits-e.g. ที่จะเข้าใจรหัสรุ่นจาก UML โมเดลเป็น
" โมเดลรุ่น " การเปลี่ยนแปลง แต่เลิกก่อนเทอมก็ไม่มีความหมาย
หลังจากทั้งหมดหากลุ่มอะไรอาจจะมีลักษณะเป็น " วัตถุ " แต่
เป็นศัพท์ทางเทคนิคเท่านั้น มีมูลค่าในการสื่อสารหากทุกอย่างไม่ได้
รวมโดย " วัตถุ " อนึ่ง หนึ่งควรพยายามที่จะกำหนดขอบเขต
" โมเดล " ที่มีขนาดใหญ่เพียงพอที่จะดึงพลังของความสามัคคี แต่เล็ก
พอที่จะรวมการตีความที่ทำให้มันเกือบจะใช้โดยพล .
ส่วนที่เหลือของบทความนี้ แรก ความพยายามกับบ้านในลักษณะเฉพาะของรูปแบบ "
" ในบริบทของรุ่นขับเคลื่อนการพัฒนาที่ทุกคนอาจจะสมัครสมาชิก
. ต่อไปเราจะแยกแยะสองชนิดพื้นฐานของโมเดล
หลังเท่านั้น ความแตกต่างระหว่างทั้งสองชนิดได้ถูกทำให้ชัดเจนเราจะสามารถกำหนดคุณสมบัติเพิ่มเติม
แบบพื้นฐานและแนวคิด เช่น
" เมต้าโมเดล "