Alum, however, is another matter. Alum is a chemical compound—technically a double sulfate—used as a fixative for dyes. (The formal term is a mordant.) It was also used as a clarifying agent in all kinds of industrial processes and for dressing leather. It provides excellent whitening for flour, but that isn’t necessarily a bad thing. For a start, a very little alum goes a long way. Just three or four spoonfuls can whiten a 280-pound sack of flour, and such a dilute amount would harm no one. In fact, alum is added to foods and medicines even now. It is a regular constituent in baking powder and vaccines, and sometimes it is added to drinking water because of its clarifying properties. It actually made inferior grades of flour—flour that was perfectly good nutritionally but just not very attractive—acceptable to the masses and therefore allowed bakers to make more efficient use of their wheat. It was also added to flour for perfectly legitimate reasons as a drying agent.
It wasn’t always that foreign substances were introduced with the intention of bulking things up. Sometimes they just fell in. A parliamentary investigation of bakeries in 1862 found many of them filled “with masses of cobwebs, weighed down with flour dust that had accumulated upon them, and hanging in strips” ready to drop into any passing pot or tray. Insects and vermin scurried along walls and countertops. A sample of ice cream sold in London in 1881 was found to contain human hair, cat hair, insects, cotton fibers, and several other insalubrious constituents, but this probably reflected a lack of hygiene rather than the fraudulent addition of bulking agents. In the same period, a London confectioner was fined “for colouring his sweets yellow with surplus pigment left over from painting his cart.” However, the very fact that these matters attracted the attention of newspapers indicates they were exceptional events rather than routine ones.
Humphry Clinker, a sprawling novel written in the form of a series of letters, paints such a vivid picture of life in eighteenth-century England that it is much quoted even now and almost certainly therefore has a lot to answer for. In one of its more colorful passages Smollett describes how milk was carried through the streets of London in open pails, into which plopped “spittle, snot and tobacco-quids from foot passengers, over-flowings from mud-carts, spatterings from coach-wheels, dirt and trash chucked into it by roguish boys for the joke’s-sake, the spewings of infants … and, finally, the vermin that drops from the rags of the nasty drab that vends this precious mixture.” What is easily overlooked is that the book was intended as satire, not as documentary. Smollett wasn’t even in England when he wrote it; he was slowly dying in Italy. (He died three months after its publication.)
All this isn’t to say that there wasn’t bad food about. There most certainly was. Infected and rotten meat was a particular problem. The filth of London’s Smithfield Market, the city’s principal meat exchange, was celebrated. One witness to a parliamentary investigation of 1828 said he saw “a cow’s carcass that was so rancid, the fat was no more than dripping yellow slime.” Animals driven in on the hoof from distant parts often arrived exhausted and sick, and didn’t get any better while there. Sheep reportedly were sometimes skinned while still alive. Many animals were covered with sores. Smithfield vendors, in fact, had a private name for bad meat: cag-mag, an abbreviation of two slang words, meaning “cheap crap.”
สารส้ม แต่เป็นเรื่องอื่น สารส้ม เป็นสารประกอบทางเคมีเทคนิคคู่ซัลเฟตใช้เป็นฟิกเซทีฟสำหรับสีย้อม ( คำที่เป็นทางการคือ เย้ยหยัน ) นอกจากนี้ยังใช้เป็นชี้แจงเจ้าหน้าที่ในทุกชนิดของกระบวนการอุตสาหกรรมและตกแต่งเครื่องหนัง มันมีแป้งขาวที่ยอดเยี่ยม แต่นั่นไม่ได้เป็นสิ่งเลวร้าย สำหรับการเริ่มต้น , สารส้มเล็กน้อยไปทางยาวแค่สามสี่คำก็สามารถขาวเป็น 280 ปอนด์ ถุงแป้ง และเช่นเจือจางปริมาณที่จะทำร้ายใคร ในความเป็นจริง , สารส้มที่เพิ่มในอาหารและยา แม้กระทั่งตอนนี้ มันเป็นปกติในการอบและวัคซีนผง และบางครั้งก็มีการเพิ่มการดื่มน้ำ เพราะความชี้แจงคุณสมบัติมันทำให้เกรดด้อยกว่าของแป้ง แป้งที่ดีๆ มีคุณค่าทางโภชนาการ แต่เพียงไม่น่าสนใจมาก เป็นที่ยอมรับของมวลชน และดังนั้นจึง อนุญาตให้ใช้ขนมปังข้าวสาลีมีประสิทธิภาพมากขึ้นของพวกเขา นอกจากนี้ยังเพิ่มแป้งสมบูรณ์ถูกต้องตามกฎหมายเหตุผลในฐานะตัวแทนอบแห้ง
ไม่ได้เสมอที่สารต่างประเทศรู้จักกับความตั้งใจของการเปรียบเทียบสิ่งต่างๆ ขึ้นบางครั้งพวกเขาก็ตกอยู่ใน การตรวจสอบของรัฐสภาของเบเกอรี่ใน 1862 ที่พบมากของพวกเขาเต็มไป ด้วยฝูงของ cobwebs , ชั่งน้ำหนักลงด้วยแป้ง ฝุ่นที่สะสมไว้ และแขวนในแถบ " พร้อมที่จะปล่อยลงในใด ๆผ่านหม้อหรือถาด แมลงและแมลงมุดไปตามผนังและเคาน์เตอร์ . ตัวอย่างของไอศครีมขายในลอนดอนใน 1881 ถูกพบว่ามีเส้นผมของมนุษย์ผมแมว , แมลง , เส้นใยฝ้าย , และองค์ประกอบ insalubrious หลายอื่น ๆ แต่นี้อาจจะสะท้อนให้เห็นการขาดสุขอนามัยมากกว่านอกจากการหลอกลวงของ bulking agent ที่ใช้ . ในช่วงเวลาเดียวกัน ลอนดอน โดนปรับ " สีลูกกวาดขนมของเขาสีเหลืองกับสีส่วนเกินที่เหลือจากภาพวาดรถเข็นของเขา อย่างไรก็ตามในความเป็นจริงมากว่าเรื่องเหล่านี้ดึงดูดความสนใจของหนังสือพิมพ์ระบุว่าพวกเขามีกิจกรรมพิเศษมากกว่าปกติ . .
ฮัมฟรีย์เม็ด , กิ่งก้านสาขานวนิยายที่เขียนในรูปแบบของชุดของตัวอักษร , สีเช่นรูปภาพที่สดใสของชีวิตในศตวรรษที่สิบแปดอังกฤษ มันถูกมาก ยกมาเลยและเกือบแน่นอนจึงมีมาก ที่จะตอบสำหรับในหนึ่งของสีสันเพิ่มเติมหัวข้อสมอลลิตอธิบายอย่างไร นมถูกหามผ่านถนนของกรุงลอนดอนในถังซึ่งเปิดในน้ำลาย น้ำมูก และ plopped " ยาสูบ quids จากผู้โดยสารเท้ามากกว่า flowings จากโคลนจากล้อเกวียน spatterings โค้ช สิ่งสกปรกและขยะโยนลงไป โดยสเป็กชายเรื่องตลก 's-sake , spewings ของ ทารก . . . . . . . และ สุดท้าย
การแปล กรุณารอสักครู่..