Titanic was a British passenger lin

Titanic was a British passenger liner that sank in the North Atlantic Ocean in the early morning of 15 April 1912 after colliding with an iceberg during her maiden voyage from Southampton, UK, to New York City, US. The sinking resulted in the loss of more than 1,500 passengers and crew, making it one of the deadliest commercial peacetime maritime disasters in modern history. The RMS Titanic, the largest ship afloat at the time it entered service, was the second of three Olympic class ocean liners operated by the White Star Line, and was built by the Harland and Wolff shipyard in Belfast with Thomas Andrews as her naval architect. Andrews was among those lost in the sinking. On her maiden voyage, she carried 2,224 passengers and crew.

Under the command of Edward Smith, the ship's passengers included some of the wealthiest people in the world, as well as hundreds of emigrants from Great Britain and Ireland, Scandinavia and elsewhere throughout Europe seeking a new life in North America. A high-power radiotelegraph transmitter was available for sending passenger "marconigrams" and for the ship's operational use. Although Titanic had advanced safety features such as watertight compartments and remotely activated watertight doors, there were not enough lifeboats to accommodate all of those aboard due to outdated maritime safety regulations. Titanic only carried enough lifeboats for 1,178 people—slightly more than half of the number on board, and one-third her total capacity.

After leaving Southampton on 10 April 1912, Titanic called at Cherbourg in France and Queenstown (now Cobh) in Ireland before heading west to New York.[2] On 14 April 1912, four days into the crossing and about 375 miles (600 km) south of Newfoundland, she hit an iceberg at 11:40 p.m. ship's time. The collision caused the ship's hull plates to buckle inwards along her starboard side and opened five of her sixteen watertight compartments to the sea; the ship gradually filled with water. Meanwhile, passengers and some crew members were evacuated in lifeboats, many of which were launched only partly loaded. A disproportionate number of men were left aboard because of a "women and children first" protocol followed by some of the officers loading the lifeboats.[3] By 2:20 a.m., she broke apart and foundered, with well over one thousand people still aboard. Just under two hours after Titanic foundered, the Cunard liner RMS Carpathia arrived on the scene of the sinking, where she brought aboard an estimated 705 survivors.

The disaster was greeted with worldwide shock and outrage at the huge loss of life and the regulatory and operational failures that had led to it. Public inquiries in Britain and the United States led to major improvements in maritime safety. One of their most important legacies was the establishment in 1914 of the International Convention for the Safety of Life at Sea (SOLAS), which still governs maritime safety today. Additionally, several new wireless regulations were passed around the world in an effort to learn from the many missteps in wireless communications—which could have saved many more passengers.[4]

The wreck of Titanic remains on the seabed, split in two and gradually disintegrating at a depth of 12,415 feet (3,784 m). Since her discovery in 1985, thousands of artefacts have been recovered and put on display at museums around the world. Titanic has become one of the most famous ships in history, her memory kept alive by numerous books, folk songs, films, exhibits, and memorials.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ไททานิคเป็นผู้โดยสารสายการบินของอังกฤษที่จมลงในมหาสมุทรแอตแลนติกเหนือในช่วงเช้าของวัน 15 เมษายน 1912 หลังจากที่ชนกับภูเขาน้ำแข็งในระหว่างการเดินทางครั้งแรกของเธอจากเซาแธมป์ตันสหราชอาณาจักรไปยังนครนิวยอร์กสหรัฐอเมริกา จมเกิดการสูญเสียมากกว่า 1,500 ผู้โดยสารและลูกเรือที่ทำให้มันเป็นหนึ่งในเชิงพาณิชย์สงบภัยพิบัติทางทะเลพรึงในประวัติศาสตร์สมัยใหม่ ไททานิก, เรือที่ใหญ่ที่สุดล่มในเวลาที่มันเข้ามาให้บริการที่เป็นคนที่สองในสามของเรือเดินสมุทรระดับโอลิมปิกที่ดำเนินการโดยดาวแถวและถูกสร้างโดยอู่ต่อเรือฮาร์แลนด์และวูลฟ์ในเบลฟาสกับโทมัสแอนดรูเป็นสถาปนิกเรือของเธอ แอนดรูเป็นหนึ่งในผู้ที่สูญเสียไปในการจม ในการเดินทางครั้งแรกของเธอเธอดำเนินการ 2,224 ผู้โดยสารและลูกเรือ. ภายใต้คำสั่งของพระเจ้าเอ็ดเวิร์ดสมิ ธ ผู้โดยสารเรือรวมถึงบางส่วนของคนที่ร่ำรวยที่สุดในโลกเช่นเดียวกับหลายร้อยอพยพจากสหราชอาณาจักรและไอร์แลนด์สแกนดิเนเวีและที่อื่น ๆ ทั่วยุโรปที่กำลังมองหา ชีวิตใหม่ในทวีปอเมริกาเหนือ ส่งสัญญาณพลังงานสูงวิทยุโทรเลขที่มีอยู่สำหรับการส่งผู้โดยสาร "marconigrams" และสำหรับการใช้งานในการดำเนินงานของเรือ แม้ว่าไททานิคได้สูงคุณสมบัติด้านความปลอดภัยเช่นช่องโหว่และเปิดใช้งานจากระยะไกลประตูกันน้ำมีเรือชูชีพไม่เพียงพอที่จะรองรับทุกคนบนเรือเนื่องจากการที่ล้าสมัยกฎระเบียบความปลอดภัยทางทะเล ไททานิคเท่านั้นที่ดำเนินการชูชีพเพียงพอสำหรับ 1,178 คนน้อยกว่าครึ่งหนึ่งของจำนวนที่อยู่บนเรือและเป็นหนึ่งในสามกำลังการผลิตรวมของเธอ. หลังจากออกจากเซาแธมป์ตันเมื่อวันที่ 10 เมษายน 1912, ไททานิคที่เรียกว่า Cherbourg ในประเทศฝรั่งเศสและควีนส์ทาวน์ (ตอนนี้ Cobh) ในไอร์แลนด์ก่อน มุ่งหน้าไปทางทิศตะวันตกไปยังนิวยอร์ก. [2] ที่ 14 เมษายน 1912 สี่วันในการข้ามและประมาณ 375 ไมล์ (600 กิโลเมตร) ทางตอนใต้ของแคนาดาเธอตีภูเขาน้ำแข็งที่ 11:40 เวลาเรือ การปะทะกันที่เกิดจากเรือเรือแผ่นหัวเข็มขัดเข้ามาทางด้านกราบขวาและเปิดห้าสิบหกช่องโหว่ของเธอไปทะเล เรือที่เต็มไปด้วยน้ำค่อยๆ ในขณะที่ผู้โดยสารและลูกเรือบางส่วนอพยพในเรือชูชีพจำนวนมากที่ได้เปิดตัวเพียงโหลดบางส่วน จำนวนสัดส่วนของคนที่ถูกทิ้งไว้บนเรือเพราะ "ผู้หญิงและเด็กครั้งแรก" โพรโทคอตามด้วยบางส่วนของเจ้าหน้าที่โหลดเรือชูชีพ. [3] โดย 02:20 เธอโพล่งออกจากกันและล่มด้วยดีกว่าหนึ่งพันคนยังคง บนเรือ แค่สองชั่วโมงหลังจากที่ไททานิคล่มที่คิวนาร์ดซับอาร์คาร์พาเธีถึงที่เกิดเหตุจากการจมที่เธอนำเรือประมาณ 705 รอดชีวิต. ภัยพิบัติได้รับการต้อนรับด้วยความตกใจทั่วโลกและความชั่วร้ายที่สูญเสียมากของชีวิตและการกำกับดูแลและการดำเนินงาน ความล้มเหลวที่นำไปสู่ สอบถามข้อมูลสาธารณะในสหราชอาณาจักรและสหรัฐอเมริกานำไปสู่การปรับปรุงที่สำคัญในความปลอดภัยทางทะเล หนึ่งในมรดกที่สำคัญที่สุดของพวกเขาคือการจัดตั้งในปี 1914 ของอนุสัญญาระหว่างประเทศว่าด้วยความปลอดภัยของชีวิตในทะเล (SOLAS) ซึ่งยังคงมีอิทธิพลต่อความปลอดภัยทางทะเลวันนี้ นอกจากนี้กฎระเบียบไร้สายใหม่หลายถูกส่งทั่วโลกในความพยายามที่จะเรียนรู้จากนับครั้งไม่ถ้วนจำนวนมากในการสื่อสารไร้สายซึ่งอาจจะช่วยผู้โดยสารอื่น ๆ อีกมากมาย. [4] ซากไททานิคยังคงอยู่ที่ก้นทะเล, แยกในสองและค่อยๆเปื่อยยุ่ย ที่ระดับความลึกของ 12,415 ฟุต (3,784 เมตร) ตั้งแต่การค้นพบของเธอในปี 1985 จำนวนของสิ่งของที่ได้รับการกู้คืนและนำการแสดงที่พิพิธภัณฑ์ทั่วโลก ไททานิคได้กลายเป็นหนึ่งในเรือที่มีชื่อเสียงมากที่สุดในประวัติศาสตร์ของหน่วยความจำของเธอยังมีชีวิตอยู่โดยหนังสือหลายเพลงพื้นบ้าน, ภาพยนตร์, การจัดแสดงนิทรรศการและอนุสาวรีย์

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ไททานิคเป็นอังกฤษซับผู้โดยสารที่จมลงในมหาสมุทรแอตแลนติกเหนือในช่วงเช้า 15 เมษายน 2455 หลังจากอะไรชนกับภูเขาน้ำแข็งในการเดินทางครั้งแรกของเธอจากเซาแธมตัน สหราชอาณาจักร ไปนครนิวยอร์ก สหรัฐอเมริกา จะส่งผลในการสูญเสียของผู้โดยสารและลูกเรือกว่า 1 , 500 คน ทำให้หนึ่งในอันตรายฉบับพาณิชย์ทางทะเลภัยพิบัติในประวัติศาสตร์สมัยใหม่ RMS Titanic ,เรือใหญ่ลอยในเวลาเข้าบริการ เป็นครั้งที่สามระดับโอลิมปิคเรือเดินสมุทรที่ดำเนินการโดยสายดาวสีขาว สร้างโดยอู่ต่อเรือฮาร์แลนด์ วูลฟ์และเบลฟาสต์กับโธมัส แอนดรูวส์เป็นสถาปนิกเรือของเธอ แอนดรูว์เป็นหนึ่งในผู้สูญหายในจม . ในการเดินทางครั้งแรกของเธอ เธอถือ 2224 ผู้โดยสารและลูกเรือ .

ภายใต้คำสั่งของ เอ็ดเวิร์ด สมิธผู้โดยสารของเรือรวมถึงบางส่วนของคนร่ำรวยที่สุดในโลก เช่นเดียวกับหลายร้อยอพยพจากสหราชอาณาจักรไอร์แลนด์และสแกนดิเนเวีและที่อื่นๆทั่วยุโรปแสวงหาชีวิตใหม่ในทวีปอเมริกาเหนือ รูปภาพส่งเป็นบริการส่งผู้โดยสารราดิโอเทเลกราฟ " marconigrams " และใช้ปฏิบัติการของยานแม้ว่า Titanic มีคุณลักษณะความปลอดภัยขั้นสูง เช่น ช่องเปิด ประตูกั้นน้ำรั่วและระยะไกล มีจำนวนไม่เพียงพอที่จะรองรับเรือชูชีพที่ต่างประเทศเนื่องจากล้าสมัยความปลอดภัยทางทะเลต่างๆ ไททานิคเพียงแบกชูชีพเพียงพอสำหรับ 1130 คนเล็กน้อยมากกว่าครึ่งหนึ่งของตัวเลขบนกระดาน และหนึ่งในสามของความจุทั้งหมดของเธอ . . . . .

หลังจากออกจากเซาท์แธมตันเมื่อวันที่ 10 เมษายน 1912 เรือไททานิคเหรอ , เรียกใน Cherbourg ฝรั่งเศสและควีนส์ทาวน์ ( ตอนนี้ Cobh ) ในไอร์แลนด์ ก่อนมุ่งหน้าไปทางตะวันตกสู่นิวยอร์ก [ 2 ] ในวันที่ 14 เมษายน 1912 สี่วันในการข้ามประมาณ 375 ไมล์ ( 600  กม. ) ทางตอนใต้ของเกาะนิวฟันด์แลนด์ เธอชนภูเขาน้ำแข็งในเวลา 11 : 40  น. เรือการชนกันของเรือทำให้เรือแผ่นเข็มขัดเข้ามาตามเธอกราบขวาและเปิดห้าสิบหกของเธอรั่วใส่ไปทะเล เรือค่อยๆ เติมน้ำ ขณะเดียวกัน ผู้โดยสารและลูกเรือสมาชิกบางส่วนอพยพในเรือชูชีพ , จํานวนมากที่ได้เปิดตัวเพียงบางส่วนโหลดจำนวนมหาศาลของคนซ้ายบนเพราะของ " ผู้หญิงและเด็ก " โปรโตคอลตามบางส่วนของเจ้าหน้าที่โหลดเรือชูชีพ [ 3 ] โดย 2 : 20 น. เหรอ เธอทำร้ายกัน และล่ม , ด้วยดีกว่าหนึ่งพันคน ยังต่างประเทศ เพียงภายใต้สองชั่วโมงหลังจากที่ไททานิคล่ม , คูนาร์ด ไลเนอร์ อาร์เอ็มเอส คาร์เพเทียมาถึงที่เกิดเหตุของจมที่เธอพาขึ้นประมาณ 705 รอด

ภัยพิบัติก็ทักทายกับช็อกทั่วโลกและความชั่วร้ายที่สูญเสียมากของชีวิตและกฎระเบียบและปฏิบัติการความล้มเหลวที่พาไป สอบถามประชาชนในอังกฤษและสหรัฐอเมริกา นำไปสู่การปรับปรุงที่สำคัญในด้านความปลอดภัยทางทะเลมรดกที่สำคัญที่สุดของพวกเขาเป็นหนึ่งในสถานประกอบการในปี 1914 ของอนุสัญญาระหว่างประเทศว่าด้วยความปลอดภัยแห่งชีวิตในทะเล ( SOLAS ) ซึ่งยังควบคุมความปลอดภัยทางทะเลในวันนี้ นอกจากนี้ หลายแบบไร้สายผ่านกฎระเบียบใหม่ทั่วโลกในความพยายามที่จะเรียนรู้จากการ missteps มากในการสื่อสารแบบไร้สายซึ่งสามารถช่วยชีวิตคนได้อีกมากมายผู้โดยสาร [ 4 ]

ซากเรือไททานิคยังคงอยู่ในทะเล แยกสองและค่อยๆที่จะแตกที่ความลึก 1 ฟุต ( ชั่วโมงไหม M ) ตั้งแต่การค้นพบของเธอ ในปี 1985 , พันของสิ่งประดิษฐ์ที่ได้รับการกู้คืนและใส่บนจอแสดงผลในพิพิธภัณฑ์ทั่วโลก ไททานิคได้กลายเป็นหนึ่งในเรือที่มีชื่อเสียงมากที่สุดในประวัติศาสตร์ ความทรงจำเธอมีชีวิตอยู่โดยหนังสือมากมาย , เพลงพื้นบ้าน , ภาพยนตร์ , การจัดแสดงนิทรรศการและอนุสรณ์สถาน .