Well, this is the first time ever t

Well, this is the first time ever that I've taken the "cultural studies" approach of featuring the themes of race, class, and gender in talking about a work of art. I'm, of course, against the "politically correct" tendency to reduce literary/artistic analysis to that trinity. And I'm especially "uncomfortable" with the word gender, not being sure that it refers to anything real. I know what "sex" is, both as an activity and as way of categorizing human beings (and even other animals) into two groups. But I'm not sure what gender is. I'm told it's a social construction, but surely male and female can't be completely detached from a natural foundation.

What's fascinating about this movie is its subtle approach to race, class, and gender. Class, I will explain, is not just about the ruling class being oppressive. It turns out that there's also "class," in the sense of people being raised well or for being responsible. To be "classy" is to display extraordinarily admirable manners and morals.This film is much harder on the middle class than it is on the remnant of Mississippi's aristocratic class. And it's the aristocratic class and the class of servants that ally to overthrow the pretensions of middle-class racist tyranny.

Let me begin what has to be a project of several posts with some fairly random observations:

1. THE HELP is one of the most thought-provoking movies in a long time. It's based on a best-selling book that I'm ashamed to admit I haven't read all the way through. That put me at a big disadvantage in the theater. I went to an afternoon show with my wife (who had read it), and theater was packed with women's reading groups that had loved the book. The consensus: The long film was faithful to the book, but only to a point. Much was left out. That's easy to believe, because the film was packed with fascinating characters, each of whom seemed insufficiently fleshed out. I've peeked a bit at the book, just to confirm some of my suspicions about the movie. But, as usual, I'm basically letting the movie stand on its own.

2. In terms of visual detail, this has to one of the best movies ever made. You're convinced that this is exactly what Jackson, Mississippi was like in 1963. The middle-class parts of that city were pretty much like the rest of the country, except for three significant details. Every middle-class family had African American “help,” a maid who who was lot more than a mere maid. So the white women, like their more aristocratic ancestors, didn't have to work. And there was extreme racial segregation, segregation that was, you might say, still in the process of being perfected.

3. The middle-class white women are so horrible you start to feel sorry for them. Their lives are pointless. Their aesthetically unimpresive houses are run and their children are raised by “the help.” Their unerotic, boring husbands have little interest in them. They don't work themselves and have no ambition to work. So their lives are consumed by obsession with trivial pursuits—bridge clubs and stuff like that—and petty distinctions. Theirs is not aristocratic leisure, and their lives are creepily devoid of personal love and proper pride. The film has the appropriate moments when nature gets her revenge for their self-denial, but their response is usually more blind anger than tears of recognition. Surely the evildoing ugliness of these female, middle-class lives is exaggerated, and the two most prominent of these women in the film are presented as extreme cases. What drives the movie, more than anything else, is animosity against their kind.

3. The one pleasure of these white women, it seems, is tyrannizing over the woman who actually does work and love in their homes. They are utterly repulsed by physical contact with blacks, and their concern with hygiene (reflected in an intensifying effort to make sure the races use separate bathrooms) is really a desire to have no emotional connection with those over whom they rule without limits. Still, they turn their children over to “the help,” and let their hired women lavish loving affection on the their kids as if they were their own. What's especially striking is the utter lack of gratitude of the white women for what they have, for all the help they have received.

4. The white, middle-class women's (as one of the black women says) “godless” coldness was not peculiar to Mississippi. They remind us TV fans of Betty Draper on Mad Men, who also coldly dismissed the black woman she had hired to take care of her children over some imagined affront. But in New York, after all, there was no legal segregation, and African Americans were fully protected by the law. They were eligible for government benefits. So the godless coldness of early Sixties segregation made the lives of "the help" particularly precarious; they were almost completely subject to the whim of tyrants—tyrants who had no real class at all.

5. So the situation of “the help” in Mississippi was in some ways more unbearable than ever. Their material situation was not horrible. As long as they worked, they ate; they had their own very modest homes, and so forth. And it's not like they were being worked to death as slaves sometimes were. What's gotten worse is the whites' indifference to their very being, their utter insensitivity to who they are particular beings.

6. The upside of middle-class life is that people work for themselves, the downside is that the relations among employer and employee becomes more all about the cash at expense of any sense of personal responsibility or affection. Life in middle-class Mississippi was all about the downside in the absence of the upside.There's little evidence among the middle-class white women of the aristocratic virtue of generosity or magnanimity or the Christian virtue of charity, especially when it comes to "the help."

7. We sometimes read the relations between the races were more more easy and familiar in the South than in the North, because the lives of blacks and whites were intertwined. Whatever partial truth there was to that observation, the middle-class whites of Jackson were working hard to make it complete untrue. They wanted to believe that they only owed the help cash, and very little of that, much less than they would be worth under any impartially individualistic or “capitalistic” system.

8. There was amazingly little freedom of speech in Misssippi at this time. We learn that speaking against segregation was actually a crime, and nobody (even the two admirable, privileged, smart young white people) was doing it. And the blacks, of course, had to be more cautious than ever, as the whites emotionally distanced themselves from any concern for and so any indulgence toward them. “No sassying” became the increasingly insistent motto of survival, because it was increasingly the case that one slip meant not just being fired, but being basically unemployable.

9. So the least we can say is that the federal government was way too slow in intervening in Mississippi, because things weren't getting better "on their own."

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ดี นี้เป็นครั้งแรกที่เคยที่ฉันเอาลาด "วัฒนธรรมศึกษา" มีรูปแบบการแข่งขัน คลาส และเพศในการพูดคุยเกี่ยวกับงานศิลปะ ฉัน แน่นอน ต่อต้านแนวโน้ม "politically correct" เพื่อลดการวิเคราะห์วรรณกรรม/ศิลปะกับทรินิตี้ที่ และผมโดยเฉพาะอย่างยิ่ง "อึดอัด" กับเพศคำ ไม่แน่ใจว่า มันหมายถึงอะไรจริง ทราบว่า "เพศ" คือ เป็นกิจกรรม และ เป็นวิธีการจัดประเภทมนุษย์ (และสัตว์อื่น ๆ ได้) เป็น 2 กลุ่ม แต่ผมไม่แน่ใจว่าเป็นเพศอะไร ฉันบอกมันสร้างสังคม แต่ชาย และหญิงย่อมไม่สมบูรณ์หลุดจากมูลนิธิธรรมชาติมีอะไรน่าสนใจเกี่ยวกับภาพยนตร์เรื่องนี้เป็นวิธีของรายละเอียดการแข่งขัน คลาส และเพศ คลาส ฉันจะอธิบาย ไม่เพียงเกี่ยวกับชั้นปกครองถูกกดขี่ มันเปลี่ยนจากที่มี "คลาส ในความรู้สึกของคนที่ได้รับกัน หรือรับผิดชอบต่อ จะ "ดีงาม" คือการ แสดงกิริยาคุ้มรองและมารยาท ฟิล์มนี้ได้ยากมากในชนชั้นกลางมากกว่าที่เป็นอยู่ในสติของมิสซิสซิปปีรูปคลาส และคลารูปและระดับของข้าราชการที่ ally โค่น pretensions ของ tyranny เหยียดสีผิวชั้นกลางผมเริ่มมีอะไรที่จะมีโครงการหลายบทความมีข้อสังเกตุบางค่อนข้างสุ่ม: 1 วิธีใช้.เป็นหนึ่งในภาพยนตร์สุดปรปักษ์เป็นเวลานาน โดยมีหนังสือขายดีที่สุดที่ฉันละอายที่จะยอมรับว่า ยังไม่ได้อ่านจน ที่ใส่ผมเป็นรองขนาดใหญ่ในโรงละคร ยิ้มดูยามบ่ายกับภรรยา (ที่ได้อ่าน), และโรงภาพยนตร์เต็มไป ด้วยกลุ่มอ่านผู้หญิงที่มีรักหนังสือ รับฉันทามติ: ฟิล์มยาวไม่สัตย์ซื่อหนังสือ แต่เฉพาะกับจุด มากถูกปล่อยออก ทำไม่ยากจะเชื่อว่า เนื่องจากฟิล์มเต็มไป ด้วยตัวอักษรน่าสนใจ แต่ละคนดูเหมือน fleshed insufficiently ออก ผมได้ peeked บิตที่สมุด เพียงเพื่อยืนยันบางสงสัยความของฉันเกี่ยวกับภาพยนตร์ แต่ ตามปกติ ฉันกำลังให้ภาพยนตร์ที่ยึดตัวเองเป็นพื้น 2. ในแง่ของรายละเอียดภาพ นี้มีภาพยนตร์ดีที่สุดที่เคยทำอย่างใดอย่างหนึ่ง คุณจะมั่นใจที่นี่คืออะไร Jackson มิสซิสซิปปีอยู่เช่นใน 1963 ส่วนชั้นกลางของเมืองที่ได้สวยมากเหมือนกับประเทศ ยกเว้นรายละเอียดสำคัญสาม ทุกครอบครัวชั้นกลางมีแอฟริกันอเมริกัน "วิธีใช้ แม่บ้านผู้คนเป็นจำนวนมากมากกว่าที่เป็นแม่บ้านเพียง ดังนั้น ผู้หญิงสีขาว เช่นบรรพบุรุษขึ้นรูป ไม่ต้องทำงาน และมีการแบ่งแยกเชื้อชาติมาก ที่มี คุณอาจพูดว่า ในระหว่างการยัง perfected แบบ การแบ่งแยก3. The middle-class white women are so horrible you start to feel sorry for them. Their lives are pointless. Their aesthetically unimpresive houses are run and their children are raised by “the help.” Their unerotic, boring husbands have little interest in them. They don't work themselves and have no ambition to work. So their lives are consumed by obsession with trivial pursuits—bridge clubs and stuff like that—and petty distinctions. Theirs is not aristocratic leisure, and their lives are creepily devoid of personal love and proper pride. The film has the appropriate moments when nature gets her revenge for their self-denial, but their response is usually more blind anger than tears of recognition. Surely the evildoing ugliness of these female, middle-class lives is exaggerated, and the two most prominent of these women in the film are presented as extreme cases. What drives the movie, more than anything else, is animosity against their kind.3. The one pleasure of these white women, it seems, is tyrannizing over the woman who actually does work and love in their homes. They are utterly repulsed by physical contact with blacks, and their concern with hygiene (reflected in an intensifying effort to make sure the races use separate bathrooms) is really a desire to have no emotional connection with those over whom they rule without limits. Still, they turn their children over to “the help,” and let their hired women lavish loving affection on the their kids as if they were their own. What's especially striking is the utter lack of gratitude of the white women for what they have, for all the help they have received.4. The white, middle-class women's (as one of the black women says) “godless” coldness was not peculiar to Mississippi. They remind us TV fans of Betty Draper on Mad Men, who also coldly dismissed the black woman she had hired to take care of her children over some imagined affront. But in New York, after all, there was no legal segregation, and African Americans were fully protected by the law. They were eligible for government benefits. So the godless coldness of early Sixties segregation made the lives of "the help" particularly precarious; they were almost completely subject to the whim of tyrants—tyrants who had no real class at all.5. So the situation of “the help” in Mississippi was in some ways more unbearable than ever. Their material situation was not horrible. As long as they worked, they ate; they had their own very modest homes, and so forth. And it's not like they were being worked to death as slaves sometimes were. What's gotten worse is the whites' indifference to their very being, their utter insensitivity to who they are particular beings.6. The upside of middle-class life is that people work for themselves, the downside is that the relations among employer and employee becomes more all about the cash at expense of any sense of personal responsibility or affection. Life in middle-class Mississippi was all about the downside in the absence of the upside.There's little evidence among the middle-class white women of the aristocratic virtue of generosity or magnanimity or the Christian virtue of charity, especially when it comes to "the help."7. We sometimes read the relations between the races were more more easy and familiar in the South than in the North, because the lives of blacks and whites were intertwined. Whatever partial truth there was to that observation, the middle-class whites of Jackson were working hard to make it complete untrue. They wanted to believe that they only owed the help cash, and very little of that, much less than they would be worth under any impartially individualistic or “capitalistic” system.
8. There was amazingly little freedom of speech in Misssippi at this time. We learn that speaking against segregation was actually a crime, and nobody (even the two admirable, privileged, smart young white people) was doing it. And the blacks, of course, had to be more cautious than ever, as the whites emotionally distanced themselves from any concern for and so any indulgence toward them. “No sassying” became the increasingly insistent motto of survival, because it was increasingly the case that one slip meant not just being fired, but being basically unemployable.

9. So the least we can say is that the federal government was way too slow in intervening in Mississippi, because things weren't getting better "on their own."

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ดีนี้เป็นครั้งแรกที่เคยที่ผมเคยนำ "การศึกษาวัฒนธรรม" วิธีการของที่มีรูปแบบของการแข่งขันระดับและเพศในการพูดคุยเกี่ยวกับงานศิลปะ ฉันแน่นอนกับ "การเมืองที่ถูกต้อง" แนวโน้มที่จะลดวรรณกรรม / การวิเคราะห์ศิลปะไตรลักษณ์ว่า และฉันโดยเฉพาะอย่างยิ่ง "อึดอัด" กับคำว่าเพศไม่เป็นแน่ใจว่ามันหมายถึงอะไรจริง ฉันรู้ว่าสิ่งที่ "เพศสัมพันธ์" เป็นทั้งกิจกรรมและเป็นวิธีการจัดหมวดหมู่มนุษย์ (และสัตว์อื่น ๆ ) ออกเป็นสองกลุ่ม แต่ผมไม่แน่ใจว่าสิ่งที่เพศ ฉันบอกว่ามันเป็นก่อสร้างทางสังคม แต่ชายและหญิงก็ไม่สามารถถอดออกมาจากรากฐานที่ธรรมชาติ. มีอะไรที่น่าสนใจเกี่ยวกับหนังเรื่องนี้เป็นวิธีการที่ลึกซึ้งในการแข่งขันระดับและเพศ ชั้นผมจะอธิบายไม่ได้เป็นเพียงเกี่ยวกับชนชั้นปกครองที่ถูกกดขี่ ปรากฎว่ายังมี "ชั้น" ในความรู้สึกของคนที่ถูกยกขึ้นดีหรือเป็นผู้รับผิดชอบ จะเป็น "ดีงาม" คือการแสดงมารยาทที่น่าชื่นชมเป็นพิเศษและภาพยนตร์ morals.This ยากมากในชนชั้นกลางมากกว่าที่เป็นอยู่ในส่วนที่เหลือของชั้นเรียนของชนชั้นสูงของมิสซิสซิปปี้ และมันก็เป็นชนชั้นขุนนางและชนชั้นของคนรับใช้ที่พันธมิตรเพื่อล้มล้างการปกครองแบบเผด็จการของเจ้าขุนมูลนายชนชั้นชนชั้นกลาง. ผมขอเริ่มต้นสิ่งที่จะต้องมีโครงการหลายกระทู้ที่มีข้อสังเกตบางอย่างสุ่มธรรม: 1 วิธีใช้เป็นหนึ่งในภาพยนตร์ที่กระตุ้นความคิดส่วนใหญ่ในระยะเวลานาน ก็ขึ้นอยู่กับหนังสือที่ขายดีที่สุดที่ฉันละอายใจที่จะยอมรับว่าผมยังไม่ได้อ่านทั้งหมดทางผ่าน ที่ทำให้เราได้ที่ข้อเสียใหญ่ในโรงละคร ผมไปแสดงในช่วงบ่ายกับภรรยาของฉัน (ผู้อ่าน) และโรงละครอัดแน่นไปด้วยกลุ่มการอ่านของผู้หญิงที่รักหนังสือเล่มนี้ ความเห็น: ภาพยนตร์เรื่องยาวเป็นซื่อสัตย์กับหนังสือเล่มนี้ แต่เพียงเพื่อจุด มากถูกปล่อยออกมา นั่นเป็นเรื่องง่ายที่จะเชื่อเพราะฟิล์มก็เต็มไปด้วยตัวละครที่น่าสนใจแต่ละคนดูเหมือนจะโป่งพองออกมาไม่เพียงพอ ผมเคยแอบมองบิตที่หนังสือเล่มนี้เพียงเพื่อยืนยันบางส่วนของข้อสงสัยของฉันเกี่ยวกับภาพยนตร์ แต่ตามปกติโดยทั่วไปฉันปล่อยให้หนังยืนอยู่บนตัวของมันเอง. 2 ในแง่ของรายละเอียดภาพนี้มีให้เป็นหนึ่งในภาพยนตร์ที่ดีที่สุดที่เคยทำ คุณเชื่อว่านี่คือสิ่งที่แจ็คสัน, มิสซิสซิปปี้เป็นเหมือนในปี 1963 ส่วนชนชั้นกลางในเมืองที่มีความสวยมากเช่นส่วนที่เหลือของประเทศยกเว้นสามรายละเอียดที่สำคัญ ทุกคนในครอบครัวชนชั้นกลางที่มีแอฟริกันอเมริกัน "ความช่วยเหลือ" แม่บ้านที่ผู้ที่เป็นมากขึ้นกว่าเพียงแม่บ้าน ดังนั้นผู้หญิงผิวขาวเช่นบรรพบุรุษของชนชั้นสูงมากขึ้นของพวกเขาไม่ได้มีการทำงาน และมีการแยกเชื้อชาติมากแยกที่เป็นคุณอาจจะบอกว่ายังคงอยู่ในขั้นตอนของการสมบูรณ์. 3 ชนชั้นกลางผู้หญิงสีขาวที่น่ากลัวเพื่อให้คุณเริ่มที่จะรู้สึกเสียใจสำหรับพวกเขา ชีวิตของพวกเขาจะไม่มีจุดหมาย บ้าน unimpresive ความสุนทรีย์ของพวกเขาจะทำงานและเด็กของพวกเขาได้รับการเลี้ยงดูจาก "ความช่วยเหลือ." ของพวกเขา unerotic สามีที่น่าเบื่อมีความสนใจน้อยในพวกเขา พวกเขาไม่ทำงานตัวเองและมีความใฝ่ฝันที่จะทำงาน ดังนั้นชีวิตของพวกเขาที่มีการบริโภคโดยความหลงใหลกับสโมสรสะพานการแสวงหาความรู้เล็ก ๆ น้อย ๆ และสิ่งที่ชอบความแตกต่างที่และอนุ พวกเขาไม่ได้เป็นชนชั้นสูงที่เดินทางมาพักผ่อนและชีวิตของพวกเขาไร้ creepily ของความรักและความภาคภูมิใจส่วนบุคคลที่เหมาะสม ภาพยนตร์เรื่องนี้มีช่วงเวลาที่เหมาะสมเมื่อธรรมชาติที่ได้รับการแก้แค้นของเธอสำหรับการหักห้ามใจของพวกเขา แต่พวกเขามักจะตอบสนองความโกรธตาบอดมากกว่าน้ำตาของการรับรู้ แน่นอนความอัปลักษณ์การกระทำชั่วของหญิงเหล่านี้ชีวิตของชนชั้นกลางที่โอ้อวดและทั้งสองที่โดดเด่นที่สุดของผู้หญิงเหล่านี้ในภาพยนตร์เรื่องนี้จะนำเสนอเป็นกรณีที่รุนแรง สิ่งที่ผลักดันภาพยนตร์มากกว่าสิ่งอื่นใดคือความเกลียดชังกับชนิดของพวกเขา. 3 ความสุขที่หนึ่งของเหล่าผู้หญิงผิวขาวดูเหมือนว่าจะ tyrannizing มากกว่าผู้หญิงคนหนึ่งที่ไม่จริงการทำงานและความรักในบ้านของพวกเขา พวกเขาจะโกรธอย่างเต็มที่โดยการสัมผัสกับคนผิวดำและความกังวลของพวกเขากับสุขอนามัย (สะท้อนให้เห็นในความพยายามที่ทวีความรุนแรงเพื่อให้แน่ใจว่าการแข่งขันใช้ห้องน้ำแยกต่างหาก) มันปรารถนาที่จะมีการเชื่อมต่อทางอารมณ์กับผู้ที่มีอายุมากกว่าที่พวกเขาปกครองโดยไม่มีข้อ จำกัด แต่ถึงกระนั้นพวกเขาหันเด็กของพวกเขามากกว่าที่จะ "ช่วย" และปล่อยให้ความรักของพวกเขาได้รับการว่าจ้างผู้หญิงฟุ่มเฟือยรักในเด็กของพวกเขาหากพวกเขาเป็นของตัวเอง มีอะไรที่โดดเด่นโดยเฉพาะอย่างยิ่งคือการขาดที่สุดของความกตัญญูของผู้หญิงผิวขาวสำหรับสิ่งที่พวกเขาได้สำหรับทุกความช่วยเหลือที่พวกเขาได้รับ. 4 สีขาวของผู้หญิงชนชั้นกลาง (เป็นหนึ่งในผู้หญิงผิวดำกล่าวว่า) "พระเจ้า" เย็นไม่ได้เฉพาะที่มิสซิสซิปปี้ พวกเขาเตือนเราแฟนทีวีของเบ็ตตี้เดรเปอร์ในคนบ้าที่ยังเย็นชาไล่ผู้หญิงสีดำที่เธอได้รับการว่าจ้างให้ดูแลลูก ๆ ของเธอบางปรามาสคิด แต่ในนิวยอร์กหลังจากทั้งหมดไม่มีการแยกจากกันตามกฎหมายและแอฟริกันอเมริกันได้รับการคุ้มครองอย่างเต็มที่โดยกฎหมาย พวกเขาได้รับสิทธิประโยชน์ของรัฐบาล ดังนั้นความเย็นพระเจ้าแยกหกต้นทำให้ชีวิตของ "ความช่วยเหลือ" ล่อแหลมโดยเฉพาะอย่างยิ่ง; พวกเขาเกือบทุกเรื่องอย่างสมบูรณ์เพื่อราชประสงค์ของทรราช-ทรราชที่ไม่มีชั้นเรียนจริงเลย. 5 ดังนั้นสถานการณ์ของ "ความช่วยเหลือ" ในมิสซิสซิปปี้อยู่ในวิธีการบางอย่างทนไม่ได้มากขึ้นกว่าเดิม สถานการณ์วัสดุของพวกเขาก็ไม่ได้น่ากลัว ตราบเท่าที่พวกเขาทำงานที่พวกเขากิน; พวกเขามีบ้านของตัวเองเจียมเนื้อเจียมตัวมากและอื่น ๆ และก็ไม่ชอบที่พวกเขาได้รับการทำงานไปสู่ความตายเป็นบางครั้งเป็นทาส มีอะไรเลวร้ายก็คืออากาศไม่แยแสคนผิวขาวที่จะมากเป็นอยู่ของพวกเขาไม่รู้สึกที่สุดของพวกเขาเพื่อที่พวกเขาเป็นสิ่งมีชีวิตโดยเฉพาะอย่างยิ่ง. 6 คว่ำของชีวิตชนชั้นกลางคือคนที่ทำงานให้กับตัวเองข้อเสียคือว่าความสัมพันธ์ระหว่างนายจ้างและลูกจ้างจะมากขึ้นทั้งหมดเกี่ยวกับเงินสดที่ค่าใช้จ่ายของความรับผิดชอบส่วนบุคคลหรือความรักใด ๆ ชีวิตในมิสซิสซิปปี้ชนชั้นกลางคือทั้งหมดที่เกี่ยวกับข้อเสียในกรณีที่ไม่มีของหลักฐานเพียงเล็กน้อย upside.There ในหมู่ผู้หญิงสีขาวชนชั้นกลางของคุณธรรมของชนชั้นสูงของความเอื้ออาทรหรือเห็นแก่ตัวหรืออาศัยอำนาจขององค์กรการกุศลที่นับถือศาสนาคริสต์โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อมันมาถึงที่ " ช่วย. "7 บางครั้งเราอ่านความสัมพันธ์ระหว่างการแข่งขันได้มากขึ้นง่ายขึ้นและคุ้นเคยในภาคใต้กว่าในภาคเหนือเพราะชีวิตของคนผิวดำและคนผิวขาวที่ถูกพัน สิ่งที่ความจริงบางส่วนมีการสังเกตว่าผ้าขาวชนชั้นกลางของแจ็คสันกำลังทำงานอย่างหนักเพื่อให้มันเสร็จสมบูรณ์จริง พวกเขาต้องการที่จะเชื่อว่าพวกเขาเพียง แต่หนี้ที่ค้างชำระเงินสดช่วยเหลือและน้อยมากที่มากน้อยกว่าที่พวกเขาจะมีมูลค่ายุติธรรมใด ๆ ภายใต้ปัจเจกหรือ "นายทุน" ระบบ. 8 มีเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่น่าอัศจรรย์ใจเสรีภาพในการพูดใน Misssippi ในเวลานี้ เราได้เรียนรู้ว่าการพูดกับการแยกจากกันเป็นจริงอาชญากรรมและไม่มีใคร (แม้ทั้งสองที่น่าชื่นชม, สิทธิพิเศษที่สมาร์ทคนผิวขาวหนุ่มสาว) ทำมัน และคนผิวดำของหลักสูตรจะต้องระมัดระวังมากขึ้นกว่าที่เคยเป็นคนผิวขาวอารมณ์ทำตัวเหินห่างจากความกังวลใด ๆ และเพื่อให้ความเมตตาต่อพวกเขาใด ๆ "ไม่มี sassying" กลายเป็นคำขวัญยืนหยัดมากขึ้นของการอยู่รอดเพราะมันเป็นมากขึ้นกรณีที่ใบหนึ่งหมายความว่าไม่เพียง แต่ถูกไล่ออก แต่ใช้การไม่เป็นพื้น. 9 ดังนั้นอย่างน้อยเราสามารถพูดได้ว่ารัฐบาลเป็นวิธีที่ช้าเกินไปในการแทรกแซงในมิสซิสซิปปี้เพราะสิ่งที่เขาไม่ได้รับที่ดีกว่า "ของตัวเอง."

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้รับ " การศึกษาวัฒนธรรม " โดยมีหัวข้อของการแข่งขัน , คลาส , และเพศในพูดถึงงานศิลปะ ฉัน แน่นอน กับ " แนวโน้มทางการเมืองที่ถูกต้อง " ลดการวิเคราะห์วรรณกรรม / ศิลปะกับทรินิตี้ และฉันก็รู้สึกอึดอัด โดยเฉพาะ " กับคำว่าเพศ ไม่แน่ใจว่ามันหมายถึงอะไร ที่แท้จริงฉันรู้ว่า " เพศ " คือ ทั้งกิจกรรมและวิธีการจัดหมวดหมู่ของมนุษย์ ( และสัตว์อื่นๆ ) เป็นสองกลุ่ม แต่ผมไม่แน่ใจว่า เพศเป็น ผมบอกมันเป็นโครงสร้างทางสังคม แต่ต้องชายและหญิงไม่สามารถสมบูรณ์แยกออกจากมูลนิธิธรรมชาติ

มีอะไรที่น่าสนใจเกี่ยวกับหนังเรื่องนี้เป็นเรื่องของสีสัน แนวทางการแข่งขัน ระดับและเพศ เรียน ผมจะอธิบายให้ฟังไม่ใช่แค่เรื่องชนชั้นปกครองที่กดขี่ ปรากฎว่ามี " ระดับ " ในความรู้สึกของคนที่ถูกเลี้ยงดูมาอย่างดี หรือ การรับผิดชอบ เป็น " ดีงาม " คือการแสดงมารยาทโคตรน่าชื่นชมและศีลธรรม ภาพยนตร์เรื่องนี้จะหนักมากในชนชั้นกลางมากกว่าที่เป็นในส่วนที่เหลือของมิสซิสซิปปี้ของชนชั้นสูงระดับและมันเป็นชั้นเรียนของชนชั้นสูงและชั้นเรียนของข้าราชการที่พันธมิตรเพื่อล้มล้าง pretensions ของชนชั้นกลางชนชั้นกดขี่ .

ขอเริ่มต้นในสิ่งที่จะเป็นโครงการของหลายบทความบางสุ่มค่อนข้างสังเกต :

1 ช่วยเป็นหนึ่งในที่สุดที่กระตุ้นความคิดภาพยนตร์มานานแล้ว มันขึ้นอยู่กับหนังสือที่ขายดีที่สุดที่ฉันอายที่จะยอมรับว่าผมไม่ได้อ่านทั้งหมดทางผ่านให้ฉันเสียเปรียบในโรงละคร ฉันไปแสดงบ่ายกับภรรยาของฉัน ( ที่ได้อ่าน ) และโรงละครที่เต็มไปด้วยผู้หญิงกลุ่มนั้นได้รักการอ่านหนังสือ มติ : ภาพยนตร์คือซื่อสัตย์กับหนังสือ แต่ระดับหนึ่งเท่านั้น มากที่ถูกทิ้ง มันง่ายที่จะเชื่อ เพราะภาพยนตร์เรื่องนี้เต็มไปด้วยตัวละครที่น่าสนใจซึ่งดูไม่สมจริงอะไรมาก ผมแอบมองเล็กน้อย ที่จอง เพื่อยืนยันความสงสัยของฉันเกี่ยวกับบางส่วนของภาพยนตร์ แต่ปกติผมจะปล่อยหนังยืนบนของตัวเอง

2 ในแง่ของรายละเอียดของภาพนี้ มีหนึ่งในหนังที่ดีที่สุดที่เคยมีมา คุณจะเชื่อว่านี้คือสิ่งที่แจ็คสัน มิสซิสซิปปี้ เหมือนกับใน 1963ชนชั้นกลางบางส่วนของเมืองที่สวยมากเช่นเดียวกับส่วนที่เหลือของประเทศ ยกเว้น 3 รายละเอียดที่สำคัญ ทุกครอบครัวมีชนชั้นกลางชาวอเมริกัน " ช่วย " แม่บ้านที่เป็นมากขึ้นกว่าที่เป็นแม่บ้านธรรมดา ดังนั้นผู้หญิงสีขาว เหมือนบรรพบุรุษของชนชั้นสูงมากขึ้นของพวกเขาไม่ต้องทำงาน และมีมากทางเชื้อชาติแยก แยก ที่ คุณอาจจะพูดว่ายังอยู่ในขั้นตอนของถูกสมบูรณ์

3 ชนชั้นกลางสีขาวผู้หญิงน่ากลัว คุณเริ่มรู้สึกเสียใจสำหรับพวกเขา ชีวิตที่ไร้จุดหมาย ของพวกเขาอย่าง unimpresive บ้านวิ่งและเด็กของพวกเขาจะเพิ่มขึ้นโดย " ความช่วยเหลือ " ของพวกเขา unerotic เบื่อสามีมีความสนใจน้อยในพวกเขา พวกเขาไม่ทำงานเอง และไม่มีความทะเยอทะยานที่จะทำงาน