3 The effect the dream had on Fak l

3 The effect the dream had on Fak lasted many days, and for many nights afterward he dreamed again and again that all of the villagers now understood the truth. On the nights that he dreamed, he was filled with a warmth and happiness that sated him to the point that he hardly wished to wake up ever again.
When he awoke and faced reality, however, he realised that his happiness was only a dream and that he could no longer deceive himself, even though he tried every way he knew to make the real world resemble his dream.
In the real world, no one was willing to believe him, but in the world of his dreams, everyone praised and admired him.
Each time he saw his dad in his dreams, he felt that his dad’s soul would not rest in peace so long as his body had not been cremated as tradition required. His dad’s soul kept visiting him in his dreams as though it was asking him, “Aren’t you going to let me be reborn like the others?”
Only Fak could answer this question. The widow Somsong had never made any mention of cremating the body. Maybe she had forgotten already that she once had a husband named Foo and that the man named Foo was the father of the person she was living with now.

The rainy season had begun, and with the first drizzle came the pervasive smell of damp earth.
Within days, rounds of cheers resounded through the village, together with the beat of long drums, the blasts of a brass band and the soothing entreaties of the master of ceremonies: the time for ordinations had come.
Fak received no invitation card. Nobody came to ask for his help in pounding flour to make Thai vermicelli, cracking open and scraping coconuts or washing dishes. Nobody came to invite him to attend the ordination celebrations. It was as though he didn’t live in the village at all. On some evenings, the comforting voice of the master of ceremonies came drifting by, making Fak sad that he would never be ordained as a monk in this lifetime.
Whenever an ordination ceremony took place on a Saturday or Sunday morning, he would go and stand outside the monastery fence and watch the procession go by as it went around the prayer hall, watch the men and women shuffling along to the rhythm of the long drums, look at the little girls dressed in colourful traditional Thai costumes, with pencilled-in eyebrows and painted lips, filing past, from the smallest tots to the tallest maids, all holding candles in cones made out of banana leaves. The young man about to be ordained was paraded on his friends’ shoulders and wore a white, thin cloth with golden hems over his white undergarments. He held a lotus, a candle and incense sticks in his hands, which he kept at chest level, palms joined. His father carried an alms bowl on his shoulder and held a ceremonial fan; his mother, the future monk’s set of three robes. His brothers and sisters, old people and other relatives and friends and neighbours followed, carrying gifts to offer the monks who took part in the ceremony as well as basic implements for the new monk, such as kettle, teapot, water scoop, soap, pillow, blanket and so on. The procession, crowded with just about everybody in the village, stretched out until its head nearly met with its tail.
When the future monk knelt before one of the leaf-shaped boundary stones in front of the prayer hall and asked for forgiveness for all his wrongdoings, Fak also forgave him, giving up every misgiving about the past. The young man then threw coins into the air, and when the people jostled to catch them, Fak didn’t join them, but remained standing outside the fence. He watched until the young man was carried into the prayer hall, thinking idly all the while how happy he’d be if he were the one being carried into the temple.
As the days went by, the rain became more regular and sometimes it rained for two or three days without letting up. The festive period of ordinations was coming to an end and the start of the Buddhist Lent was getting closer. An unending stream of people kept visiting the new monks and bringing food. But Fak no longer went to the monastery. He was afraid of the looks he would get.
Once the merit-making alms-giving ceremony on the first day of Lent was over, the villagers took turns each day to bring lunch to the monks. They would do so for the entire Lent season and not a day would pass without these offerings, except holy days, when an alms-giving ceremony took place at the temple itself.
When the ceremony coincided with his days off, Fak would go to the temple to help wash the dishes, lay out the mats, empty the spittoons, carry things and do whatever else needed to be done. He carried out the work as though it was his duty, and whatever food was left over he took home for his and M’am Somsong’s dinner. Nobody said anything to him about this, but among themselves people said: “These leftovers already brought us merit, so the devil might as well have ’m.”
Throughout Lent, the widow Somsong behaved exactly as if she was in jail. Fak kept a close eye on her and, fearful of possible repercussions if she didn’t behave herself, he lay down strict rules for her to follow: don’t walk in the monastery grounds; don’t bother people in the kitchen; don’t pull up your sarong or expose your breasts in front of anyone; don’t look or smile at monks. The penalty for any breach was most severe: “I’ll kick you out for good.” Even though it was only a threat, it had the desired effect and kept her under control.
During this time, she did nothing to add to Fak’s worries. Actually, this was not entirely true, because there were still occasions when she would try to crawl under his mosquito net at night. Fak maintained his chastity as strictly as the newly ordained monks practised their discipline.
School time had moved on to midterm and there was nothing wanting in the way Fak carried out his duties. The special alms gathering that marked the end of Lent went by and monastery time moved on to the day of presentation of robes to the monks. Soon after that, the new monks began to disrobe. The refectory was now complete and the last row of old quarters for monks was being demolished to make way for new ones. After the bustle of Lent, the temple was back to its usual peace and quiet. The restrictions placed on the widow Somsong were rescinded and everything returned to normal.
As things turned quiet at the temple, Fak had more time to think, and his father’s cremation was again on his mind. He decided that he would definitely cremate his father’s body before the end of the year, as tradition demanded. But who could he consult about this, apart from M’am Somsong, and what kind of ideas could she possibly come up with? As it turned out, though, she did have one suggestion to make, but for someone of Fak’s standing it was way beyond his means: she wanted to have a likei performance at the cremation. Apart from that, she had no opinion on the subject.
Fak had no relatives whose advice he could seek. He was alone, and moreover, resented by the villagers. There was no one he could turn to, no place he could go. The idea of having to rely on someone else made him feel lonelier than ever. At first, he had thought that he’d be able to look after M’am without too much trouble. He had asked for just one thing: that nobody harmed her. But now, he felt that being ostracised by all was a torture worse than any other.
Two days after the celebration of the abbot’s birthday, in November, Fak shyly revealed his intention to the headmaster.
“Oh, good,” the headmaster said. “It’s a good idea to cremate the body.”
“Do I have to bring an invitation card to Kamnan Yorm also, sir?”
“Oh ho! Sending out invitation cards as well, eh? You’d be better off making it a quiet affair. Just go and tell him, for form’s sake. Word of mouth is better.”
“Yessir.”
“Also check with the abbot which day the monks are available, so that it doesn’t clash with anybody else’s ceremony. If it does, just postpone it.”
“Yessir.”
The abbot and the headmaster set the seventh of December, during the school vacation, as the date for the cremation.
As the day approached, Fak went to see Kamnan Yorm. On the way to his house, Fak felt his body becoming smaller, as though he was approaching a mountain. Many times he thought of turning back but didn’t dare, because not to invite Kamnan Yorm would be tantamount to not showing respect. The closer he got to the kamnan’s house, the smaller he felt. When he finally reached the house, he stopped and stood outside the bamboo fence. Four or five dogs ran towards him and surrounded him, barking riotously. Kamnan Yorm’s grandson came out to see what was happening. When the little boy saw Fak standing behind the fence, he put on a fierce expression.
“What are you doing here?”
“I want to see the kamnan,” Fak told the boy, while keeping his eyes on the dogs, which were still barking all around him.
“Hey! Get back here!” a voice shouted. When they heard Kamnan Yorm’s voice, the dogs ran back under the house, their tails between their legs.
Fak raised his hands to his face and bowed to the kamnan, who was walking towards him. The kamnan acknowledged Fak’s greeting by raising his left hand, as though he were brushing a fly off his chin.
“What’s the matter?” the kamnan asked.
“I’ve come to let you know, sir, that I’m going to cremate my father’s body on the seventh,” Fak said most respectfully, even though his voice was shaking.
“Oh, good.”
“I also came to invite you to the cremation, sir.” His voice continued to quiver.
“On the seventh, eh?” The kamnan made as though he had just thought of something. “Hold on – hold on for a minute. Wait here for a moment.” He turned and went back into the house and returned after a while.
“I don’t think I can make it. I have to go to a meeting in town on the seventh.”
“If you’re not free, then never mind, sir.”
“Really, I’m not free.” The kamnan patted Fak gentl

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

3 ลักษณะพิเศษความฝันมีบนฟากกินเวลาหลายวัน และหลังจากนั้นหลายคืน เขาฝันอีกว่า ชาวบ้านทั้งหมดตอนนี้เข้าใจความจริง คืนที่เขาฝัน เขาก็เต็มไป ด้วยความอบอุ่นและความสุขที่ sated เขาถึงจุดที่เขาไม่ปรารถนาจะปลุกครับ .
เมื่อเขาตื่นขึ้น และต้องเผชิญกับความเป็นจริง อย่างไรก็ตาม เขาเองก็ยังคิดว่า ความสุขของเขาคือ ความฝัน และการที่เขาอาจไม่โกงตัวเอง แม้ว่าเขาพยายามทุกทางที่เขารู้ให้โลกจริงที่คล้ายกับความฝันของเขา
ในโลกจริง ไม่มีใครกล้าไปเชื่อเขา แต่ในโลกของความฝันของเขา คนได้รับการยกย่อง และชื่นชมเขา
ทุกครั้งที่เขาเห็นพ่อของเขาในความฝันของเขา, เขารู้สึกว่า ชีวิตของพ่อของเขาจะวางตัวไม่ในสันติภาพตราบใดที่ร่างกายของเขาก็ไม่ได้ cremated เป็นประเพณีที่จำเป็น วิญญาณของพ่อของเขาที่เก็บไว้ไปเยี่ยมเขาในความฝันของเขาว่าถูกถามเขา "ไม่ได้คุณจะให้ฉันมีรีบอร์นเหมือนคนอื่น ๆ หรือไม่"
ฟากเท่านั้นไม่สามารถตอบคำถามนี้ แม่ม่าย Somsong ได้ไม่ทำใด ๆ กล่าวถึง cremating ตัว บางทีเธอก็ลืมแล้วว่า เธอเคยมีสามีชื่อฟู และว่า คนที่ชื่อว่าฟูเป็นพ่อของคนที่เธออยู่ด้วยตอนนี้

เริ่มฤดูฝน และก่อน drizzle มากลิ่นชุมชนที่แพร่หลายของชื้นดิน
วัน รอบที่เชียร์ resounded ผ่านหมู่บ้าน ร่วมกับจังหวะของกลองยาว blasts แตรวงและ entreaties ผ่อนคลายของการพระราชพิธี: เวลาสำหรับ ordinations ได้มา
ฟากได้รับบัตรเชิญไม่ ไม่มีใครมาขอความช่วยเหลือในการห้ำหั่นแป้งให้เผ็ดไทยสำเร็จรูป มะพร้าว cracking เปิด และ scraping หรือล้างจาน ไม่มีใครมาชวนเขาไปร่วมงานฉลองบวช ก็เหมือนว่าเขาไม่ได้อาศัยอยู่ในหมู่บ้านทั้งหมด ในบางช่วงเย็น เสียงพบของการพระราชพิธีมาลอย โดย ทำฟากเศร้าว่า เขาจะไม่สามารถบวชในชีวิตนี้
เมื่อบวชเกิดขึ้นในวันเสาร์หรือเช้าวันอาทิตย์ เขาจะไปยืนอยู่นอกรั้ววัด และชมขบวนแห่ไป ตามมันไปรอบ ๆ ห้องโถงละหมาด นาฬิกาชายและหญิงที่สลับไปตามจังหวะของกลองยาว ดู ที่สาวน้อยแต่งตัวในสีสันไทยเครื่องแต่ง กาย pencilled ในคิ้วและริมฝีปากที่ทาสี ยื่นเลย จาก tots เล็กให้แม่บ้านสูงที่สุด, เทียนถือทั้งหมดในกรวยที่ทำจากใบกล้วย ชายหนุ่มจะสามารถบวชได้ paraded บนไหล่ของเพื่อนของเขา และสวมผ้าสีขาว บางกับ hems ทองผ่าน undergarments สีขาวของเขา เขาจัดไม้ดอกบัว เทียน และธูปในมือของเขา ซึ่งเขายังคงอยู่ในระดับหน้าอก ปาล์มเข้าร่วม พ่อทำชามข้าวที่บนไหล่เขา และจัดพิธีการเป็นแฟน ลูก พระสงฆ์ในอนาคตในชุดเสื้อคลุมสาม น้องชาย และน้องสาว คนเก่า และอื่น ๆ ญาติ และเพื่อน และเพื่อนบ้านตาม แบกของขวัญให้พระสงฆ์ที่ใช้เวลาส่วนหนึ่งในพิธีรวมทั้งเครื่องมือพื้นฐานสำหรับพระใหม่ กาต้มน้ำ กาน้ำชา ตักน้ำ สบู่ หมอน แบบรวมและ ขบวน แออัดกับเพียงเกี่ยวกับทุกคนในหมู่บ้าน เหยียดจนหัวของมันเกือบตรงกับหางของการ
เมื่อพระสงฆ์ในอนาคต knelt ก่อนหนึ่งหินใบไม้ขอบหน้าหอสวดมนต์ และขอให้การกระทำความผิดของเขา ฟากยังองค์เขา ท้อถอยทุก misgiving เกี่ยวกับอดีต ชายหนุ่มโยนเหรียญไปในอากาศแล้ว และเมื่อคน jostled จะจับพวกเขา ฟากไม่ได้เข้าร่วมพวกเขา แต่ยังคงยืนอยู่นอกรั้ว เขาดูจนกระทั่งชายหนุ่มทำเป็นหอสวดมนต์ คิดเปล่า ๆ ในขณะมีความสุขอย่างไรที่เขาจะเป็นถ้าเขาไม่ได้กำลังทำเป็นวัด
วันไปโดย ฝนเป็นปกติมากขึ้น และบางครั้งฝนตกสอง หรือสามวันโดยไม่ปล่อยให้ขึ้น กำลังจะสิ้นสุดระยะเวลาเทศกาล ordinations และเริ่มต้นพรรษาคือการใกล้ชิด กระแสคนบริษัทฯ เก็บไว้ชมพระใหม่ และนำอาหาร แต่ฟากไม่ไปอาราม เขากลัวการดูเขาจะได้รับ.
เมื่อพิธีการให้ยายทำบุญในวันเข้าพรรษาได้ ชาวบ้านเอาราคาเปิดแต่ละวันเพื่อนำอาหารบิณฑบาต พวกเขาทำทั้งหมดในฤดูกาลเข้าพรรษา และไม่ใช่จะผ่านโดยไม่ต้องเหนื่อยเหล่านี้ ยกเว้นวันพระ เมื่อมีพิธีทำบุญให้ทำที่วัดเอง
เมื่อร่วมพิธีกับเขาวันปิด ฟากจะไปวัดเพื่อช่วยล้างอาหาร วางเสื่อ spittoons ว่างเปล่า ดำเนินกิจกรรม และทำสิ่งอื่นจำเป็นต้องทำ เขาทำงานเหมือนเป็นหน้าที่ และอาหารสิ่งที่เหลือเขาเอาบ้านของเขาและเย็น M'am Somsong ไม่มีใครว่า อะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่ในตัว คนกล่าวว่า: "เหลือเหล่านี้แล้วนำบุญ ดังเช่นอาจมาร ' m "
ตลอดเข้าพรรษา Somsong แม่ม่ายประพฤติตัวเหมือนกับว่าเธออยู่ในคุก ฟากเก็บตาใกล้กับเธอ และ น่ากลัวของร้ายได้ถ้าเธอไม่ทำตัวเอง เขาวางกฎเข้มงวดสำหรับเธอทำตาม: อย่าเดินในบริเวณวัด ไม่รบกวนคนในห้องครัว อย่าดึงผ้าซิ่นของคุณ หรือเปิดเผยหน้าอกหน้าทุกคน ไม่มอง หรือยิ้มที่พระสงฆ์ โทษสำหรับการละเมิดใด ๆ รุนแรงมากที่สุด: "ฉันจะเตะคุณออกมาดี" ถึงแม้ว่ามันเป็นภัยคุกคามเท่านั้น มันได้ผลที่ต้อง และเก็บเธอภายใต้ควบคุมการ
ระหว่างนี้ เธอก็เพิ่มความกังวลของฟาก จริง ซึ่งไม่จริงทั้งหมด เนื่องจากยังมีโอกาสที่เมื่อเธอจะพยายามรวบรวมข้อมูลภายใต้มุ้งของเขาในเวลากลางคืน ฟากรักษาความบริสุทธิ์ของเขาอย่างเคร่งครัดเป็นพระใหม่บวชปฏิบัติวินัยของพวกเขา.
เวลาโรงเรียนได้ย้ายบนกลางภาค และไม่มีอะไรต้องแบบฟากทำหน้าที่ของเขา บุญพิเศษรวบรวมที่ทำเครื่องหมายสิ้นสุดของการเข้าพรรษาไปด้วย และวัดเวลาย้ายในวันงานการคณะสงฆ์ เร็ว ๆ นี้หลังจากนั้น ภิกษุใหม่เริ่มสวดมนต์ ตอนนี้มีผับสมบูรณ์ และแถวสุดท้ายของไตรมาสสำหรับพระสงฆ์กำลังรื้อให้ใหม่ หลังจากความวุ่นวายของการเข้าพรรษา วัดก็กลับสู่ความเงียบสงบเป็นปกติ ข้อจำกัดที่วางบนแม่ม่าย Somsong ได้ rescinded และทุกอย่างกลับสู่ปกติ
เป็นเปิดเงียบสิ่งที่วัด ฟากพอมีเวลาคิด และเผาศพพ่อของเขาได้อีกครั้งในใจของเขา เขาตัดสินใจว่า เขาแน่นอนจะศพร่างกายของบิดาก่อนสิ้นปี เป็นประเพณีที่ต้องการ แต่ที่สามารถเขาดูเกี่ยวกับเรื่องนี้ จาก M'am Somsong และชนิดของความคิดสามารถเธออาจมาด้วย จะเปิดออก แม้ว่า เธอไม่ได้หนึ่งแนะนำให้ทำ แต่สำหรับคนในฟากของยืนอยู่ ทางเหนือของเขาหมายถึง: เธออยากมีประสิทธิภาพ likei ที่เผาศพนั้น นอกจากนั้น เธอมีไม่มีความเห็นในเรื่อง
ฟากมีคำแนะนำเขาสามารถหาญาติไม่ เขาเป็นคนเดียว และยิ่งไปกว่า นั้น resented โดยชาวบ้าน มีคนเขาสามารถเปิด ไม่มีที่เขาสามารถไป ความคิดของการต้องพึ่งพาคนอื่นทำให้เขารู้สึก lonelier กว่าที่เคย ครั้งแรก เขามีความคิดว่า เขาจะสามารถค้นหาหลังจาก M'am โดยไม่มีปัญหามากเกินไป เขาถามหาสิ่งเดียว: ที่ไม่มีใครอันตรายเธอ แต่ตอนนี้ เขารู้สึกว่า ถูก ostracised โดยทั้งหมดถูกทรมานแย่กว่ากัน
สองวันหลังจากงานฉลองวันเกิดของเจ้าอาวาส ในเดือนพฤศจิกายน ฟากเปิดเผยเจตนาให้ครูใหญ่ shyly
" Oh ดี, " ครูพูด "มันเป็นการเผาศพร่างกาย"
"ต้องนำบัตรเชิญ Yorm กำนันยัง ที่รัก? "
"โอ้ โฮ ส่งออกบัตรเชิญเช่น เอ๊ะ คุณจะดีกว่าการทำให้เรื่องเงียบ เพียงไป และบอกเขา สำหรับสาเกของฟอร์ม จากปากจะดีกว่า"
"Yessir"
"ตรวจสอบกับเจ้าอาวาสในวันที่พระสงฆ์มี เพื่อให้มันไม่แคลชกับใครอื่นของพิธี ถ้าไม่ เพียงเลื่อนก็"
"Yessir"
การเจ้าอาวาสและครูตั้งที่เจ็ดของเดือนธันวาคม ระหว่างโรงเรียนหยุด เป็นวันที่สำหรับเผาศพ
เป็นวันประดับ ฟากไปดู Yorm กำนัน ทางบ้านของเขา ฟากรู้สึกว่าร่างกายของเขากลายเป็นเล็ก ว่าเขาถูกใกล้ภูเขา หลายครั้งเขาคิดหันหลังกลับ แต่ไม่ กล้า เพราะไม่เชิญกำนัน Yorm จะ tantamount to ไม่แสดงความเคารพ ใกล้ชิดเขาได้ไปที่บ้านของกำนัน ขนาดเล็กที่เขารู้สึก เมื่อเขาจนถึงบ้าน เขาหยุด และยืนอยู่นอกรั้วไม้ไผ่ สุนัขสี่ หรือห้าวิ่งไปทางเขา และล้อมรอบ เก้ง riotously หลานกำนัน Yorm ออกมาให้ดูเกิดอะไรขึ้น เมื่อเด็กชายเห็นฟากยืนหลังรั้ว เขาวางบนความรุนแรงนิพจน์
"จะทำอะไรที่นี่"
"อยากดูกำนัน ฟากบอกเด็ก ในขณะที่รักษาตาในสุนัข ซึ่งยังมีเก้งรอบเขา
"Hey ได้กลับมาที่นี่ "เสียงตะโกน จะได้ยินเสียงกำนัน Yorm สุนัขวิ่งกลับใต้บ้าน หางของพวกเขาระหว่างขาของพวกเขา.
ฟากยกมือของเขาต่อหน้า และก้มกราบให้กำนันผู้ใหญ่บ้าน ผู้เดินทางเขา กำนันผู้ใหญ่บ้านยอมรับฟากของทักทาย โดยยกมือซ้าย ว่าเขากำลังปัดแมลงวันปิดของเขา chin.
"เป็นอะไร" กำนันที่ถาม
"ฉันมาเพื่อแจ้งให้คุณทราบ รัก ว่า ฉันจะไปเผาศพพ่อตัวในเจ็ด ฟากกล่าวว่า ส่วนใหญ่รับ ถึงแม้ว่าเสียงของเขาถูกสั่น.
"Oh ดี"
"ผมยังมาเชิญคุณไปเผาศพ รัก" เสียงของเขายังคง quiver.
"ในเจ็ด เอ๊ะ" กำนันผู้ใหญ่บ้านทำเหมือนว่าเขาก็คิดว่า ของบางสิ่งบางอย่าง "เก็บ-เก็บในนาที รอที่นี่ครู่"เขาเปิด และก็กลับเข้าบ้าน และกลับไปภายหลังในขณะการ
" ฉันไม่คิดว่า ฉันสามารถทำ ผมได้ไปประชุมในเมืองเจ็ด"
"ถ้าคุณไม่ฟรี ไม่ ทราบ รัก"
"จริง ๆ ฉันไม่ฟรี" กำนันผู้ใหญ่บ้านที่ patted gentl ฟาก

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

3 ผลความฝันบนฟากกินเวลาหลายวัน และหลายคืน หลังจากนั้นเขาฝันอีกครั้งและอีกครั้งว่าทั้งหมดของชาวบ้าน ตอนนี้เข้าใจความจริง ในคืนที่เขาฝัน เขาก็เต็มไปด้วยความอบอุ่นและความสุขที่อิ่มเขาไปยังจุดที่เขาแทบไม่อยากจะตื่นอีก
เมื่อเขาตื่นขึ้นและเผชิญกับความเป็นจริง อย่างไรก็ตามเขาตระหนักว่า ความสุขของเขาเป็นเพียงความฝัน และเขาจะไม่หลอกตัวเอง ทั้งๆที่เขาพยายามทุกวิถีทาง เพื่อให้เขารู้ว่าโลกที่แท้จริง เหมือนความฝันของเขา
ในโลกจริง ไม่มีใครอยากจะเชื่อเขา แต่ในโลกแห่งความฝันของเขาทุกคน
ยกย่องและชื่นชมเขา แต่ละครั้งที่เขาเห็นพ่อของเขาอยู่ในความฝันของเขาเขารู้สึกว่าวิญญาณของพ่อจะไม่ไปสู่สุขคติ ตราบใดที่ร่างกายของเขาไม่ได้ถูกเผาตามประเพณีต้อง วิญญาณของพ่อเขายังไปเยี่ยมเขาในความฝันของเขาราวกับว่ามันถามเขาว่า " ทำไมคุณไม่ปล่อยให้ฉันได้เหมือนคนอื่น "
เพียงฟากสามารถตอบคำถามนี้ได้ แม่ม่าย ที่ไม่เคยเอ่ยถึงเรื่องของสุสานศพบางทีเธออาจจะลืมไปแล้วว่าเธอเคยมีสามีชื่อ ฟู และ ผู้ชายที่ชื่อ ฟู เป็นพ่อของคนที่เธออยู่ด้วยแล้ว

ฤดูฝนเริ่ม และ มีฝนตกปรอยๆมาแพร่หลาย กลิ่นชื้นของดิน
ภายในวัน นัดกัน ทั้งผ่านหมู่บ้านร่วมกันกับจังหวะของกลองยาว ,การระเบิดของ วงดนตรี และผ่อนคลาย entreaties ของพิธีกร : เวลาบวชพระมา
ฟักไม่ได้รับการ์ดเชิญ . ไม่มีใครมาขอให้เขาช่วยในการตำแป้งทำขนมจีน แตกเปิด และขูดมะพร้าว หรือล้างจาน ไม่มีใครมาเชิญเขาไปร่วมงานบวช งานเฉลิมฉลองราวกับว่าเขาไม่ได้อยู่บ้านเลย ในบางค่ำคืน เสียงปลอบโยนของพิธีกรมาอยู่ด้วย ทำให้ฟักเศร้าที่เขาไม่เคยบวชเป็นพระตลอดชีวิต
เมื่อบวชพระเอาสถานที่ในวันเสาร์หรือวันอาทิตย์เขาไปยืนนอกรั้ววัด และชมขบวนแห่ไปตามมัน ไปที่หอสวดมนต์ ดู ชายและหญิงเดินลากเท้าตามจังหวะของกลองยาว มองสาวน้อยในชุดเครื่องแต่งกายแบบไทยสีสันกับเพ็นซิลในคิ้วและริมฝีปากทาสีเก็บอดีต จากเด็กที่เล็กที่สุดไปหาแม่บ้านที่สูงที่สุด ,ทุกคนถือเทียนในกรวยที่ทำจากใบกล้วย ชายหนุ่มกำลังจะบวชก็แห่ไปเพื่อนไหล่ และสวมชุดสีขาว ผ้าบางสีทองขลิบมากกว่าชุดชั้นในสีขาวของเขา เขาถือดอกบัว , เทียนและธูปในมือของเขา ที่เขาเก็บไว้ในระดับหน้าอก ฝ่ามือที่เข้าร่วม พ่ออุ้มชามขอทานบนไหล่ของเขาและถือพัดลมพิธีการ แม่ของเขาพระชุดผ้าไตร ในอนาคต . พี่น้องของเขา คนแก่ และ ญาติๆ และเพื่อน ๆและเพื่อนบ้านตาม , แบกของขวัญที่จะให้พระสงฆ์ที่ร่วมในพิธี ตลอดจนเครื่องมือพื้นฐานสำหรับพระบวชใหม่ เช่นกาต้มน้ำ , กาน้ำชา , น้ำตัก , สบู่ , หมอน , ผ้าห่มและ ขบวน , แออัดกับเพียงเกี่ยวกับทุกคนในหมู่บ้านยืดออกจนหัวเกือบเจอกับหางของมัน .
เมื่อพระในอนาคตคุกเข่าก่อนหนึ่งใบ รูปทรงใบเสมาหินหน้าหอสวดมนต์ และขอการอภัยโทษสำหรับความผิดของเขา ฟักยังให้อภัยเขาให้ขึ้นทุกความสงสัยเกี่ยวกับอดีตที่ผ่านมา ชายหนุ่มแล้วโยนเหรียญลงในเครื่อง และเมื่อคนที่ผลักเพื่อจับพวกเขา ฟักไม่ได้เข้าร่วมพวกเขาแต่ยังคงยืนอยู่นอกรั้ว เขาดูจนชายหนุ่มถูกหามเข้าไปในหอสวดมนต์เฉยๆ , ทั้งหมดในขณะที่มีความสุข ว่าเขาจะเป็นยังไง ถ้าเขาเป็นคนถูกหามเข้าไปในวัด คิด . . .
วันเวลาผ่านไป ฝนก็กลายเป็นปกติมากขึ้นและบางครั้งฝนตก สอง หรือ สาม วัน โดยไม่ต้องให้ขึ้นช่วงระยะเวลาของเทศกาล บวชพระก็มาถึงจุดจบและจุดเริ่มต้นของวันเข้าพรรษาก็ใกล้เข้ามาแล้ว กระแสไม่มีที่สิ้นสุดคนเก็บเยี่ยมพระสงฆ์ใหม่ และนำอาหาร แต่ฟักไม่ไปโบสถ์ เค้ากลัวดูเขาทำ .
เมื่อทำบุญพิธีทําบุญตักบาตรในวันแรกของการเข้าพรรษา คือ จบชาวบ้านผลัดกันในแต่ละวันเพื่อเอาอาหารให้พระสงฆ์ พวกเขาจะทำเช่นนั้นตลอดเข้าพรรษาฤดูกาลและไม่วันจะผ่านไปโดยไม่เสนอเหล่านี้ ยกเว้นวันพระ เมื่อพิธีทําบุญตักบาตรเอาสถานที่ในวัดเอง .
เมื่อพิธีประจวบเหมาะกับวันของเขาออกฟักจะเข้าวัด ไปช่วยล้างจาน ปูเสื่อว่างเปล่ากระโถนบ้วนน้ำลาย ,แบกสิ่งของ และทำสิ่งอื่นที่ต้องทำ เขายกออกจากงาน เหมือนกับว่ามันเป็นหน้าที่ของเขา และไม่ว่าอาหารที่เหลือเขาเอาบ้านและอาหาร m'am สมทรง . ไม่มีใครพูดกับเขาเรื่องนี้ แต่ชนชาติของตนเองว่า " ของเหลือเหล่านี้มากับเราแล้ว บุญกุศล ดังนั้น ปีศาจอาจจะ ' M "
ตลอดอะไหล่แม่ม่าย ที่ทำตัวเหมือนเธออยู่ในคุก ฟักเก็บตาใกล้บนของเธอและน่ากลัวของผลกระทบที่เป็นไปได้ ถ้าเธอทำตัวไม่ดีเอง เขาวางกฎระเบียบที่เข้มงวดเพื่อติดตาม : อย่าเดินในบริเวณวัด อย่ารบกวนคนอื่นในครัว อย่าดึงผ้าถุงหรือเปิดเผยหน้าอกของคุณในด้านหน้าของ ใคร ไม่ ดู หรือยิ้มพระการลงโทษสำหรับการละเมิดใด ๆที่รุนแรงที่สุด : " ฉันจะเตะเธอออกไปเลย แม้ว่ามันจะเป็นเพียงคำขู่ได้ผลที่ต้องการและเก็บไว้ภายใต้การควบคุม .
ในช่วงเวลานี้เธอไม่ได้ทำอะไรเพื่อเพิ่มความกังวลฟัก . จริงๆ แล้วเรื่องนี้ก็ไม่เป็นความจริง เพราะ ยัง มี โอกาส เมื่อเธอพยายามที่จะคลานใต้มุ้งของเขาในตอนกลางคืนฟักรักษาความบริสุทธิ์ของเขาเป็นอย่างดี เป็นพระบวชใหม่ ฝึกวินัยของพวกเขา เวลาที่โรงเรียนมีการสอบกลางภาค
ย้ายไปและมีอะไรบกพร่องในทางฟากดำเนินการตามหน้าที่ของเขา บุญพิเศษที่ทำเครื่องหมายจุดสิ้นสุดของการเข้าพรรษาผ่านไปและเวลาวัดไปวันของงานนำเสนอของจีวรแด่พระสงฆ์ หลังจากนั้นไม่นาน พระใหม่ก็เริ่มถอดเสื้อผ้าหน่อยส่วนที่เสร็จสมบูรณ์แล้ว และแถวสุดท้ายของไตรมาสเก่าพระถูกรื้อเพื่อให้วิธีการใหม่ หลังจากความวุ่นวายในวันเข้าพรรษา วัดก็กลับมาเป็นปกติ และความเงียบ ข้อ จำกัด ที่ถูกวางไว้บนม่ายยกเลิก และทุกอย่างกลับสู่ปกติ .
เป็นสิ่งที่เปิดเงียบในวัด ฟักมีเวลามากขึ้นในการคิดและเผาศพของบิดาอีกครั้งในใจ เขาตัดสินใจว่าเขาจะทำศพให้พ่อก่อนสิ้นปี เป็นประเพณีที่เรียกร้อง แต่ใครเขาจะปรึกษาเรื่องนี้ นอกจาก m'am สมทรงและชนิดของความคิด เธออาจจะมาด้วย ? เรื่องกลับกลายเป็นว่า เธอมีข้อเสนอแนะเพื่อให้แต่สำหรับบางคนของฟักยืนอยู่มันนอกเหนือหมายของเขา เธอต้องการที่จะมี likei สมรรถนะในการฌาปนกิจศพ นอกเหนือจากนั้น เธอไม่มีความคิดในเรื่อง ไม่มีญาติพี่น้องที่มีคำแนะนำ
ฟักเขาจะแสวงหา เขาอยู่คนเดียว และนอกจากนี้ ไป โดยชาวบ้าน ไม่มีใครเขาอาจจะเปลี่ยนไป ไม่มีที่ที่เขาจะไปได้ความคิดที่ต้องพึ่งพาคนอื่น ทำให้เค้ารู้สึกเหงากว่าเดิม ตอนแรกเขาคิดว่าเขาจะสามารถดูแล m'am โดยไม่ยุ่งยากเกินไป เค้าต้องการแค่สิ่งหนึ่ง ที่ไม่มีใครทำร้ายเธอ แต่ตอนนี้ รู้สึกว่าเขาจะถูกโดดเดี่ยว โดยทั้งหมดถูกทรมานยิ่งกว่าอื่นใด .
2 วันหลังจากที่ฉลองวันเกิดของเจ้าอาวาสในเดือนพฤศจิกายนฟักเจี๋ยมเจี้ยมเผยความตั้งใจของเขาให้ครูใหญ่ .
" ดี " อาจารย์ใหญ่พูด " มันเป็นความคิดที่ดีที่จะเผาศพ "
" ฉันต้องเอาบัตรเชิญให้กำนันยอมด้วยครับ ? "
" โอ้ โฮ ! ส่งการ์ดเชิญด้วยเหรอ ? คุณควรจะให้เรื่องเงียบ แค่ไปบอกเค้า เพราะฟอร์มก็เถอะ คำพูดจากปากจะดีกว่า "
"
" ครับผม" ยัง ตรวจสอบกับเจ้าอาวาสซึ่งเป็นวันพระสงฆ์ พร้อมใช้งาน ดังนั้นมันไม่ได้ปะทะกับงานคนอื่นด้วย ถ้ามันแค่เลื่อนมันออกไป . "
" ครับผม "
เจ้าอาวาสและอาจารย์ใหญ่ ตั้ง 7 ธันวาคม ช่วงปิดเทอม เป็นวันที่เผาศพ .
เป็นวันเข้าหา , ฟักไปหากำนันยอม . ระหว่างทางไปที่บ้านของเขา ฟัก รู้สึกร่างกายของเขากลายเป็นเล็กราวกับว่าเขาใกล้ภูเขา หลายครั้งที่เขาคิดจะหันหลังกลับไปแต่ก็ไม่กล้า เพราะไม่ได้เชิญกำนันยอมจะเท่ากับการไม่แสดงความเคารพ ใกล้เขาไปที่บ้านของกำนัน , เล็ก เขารู้สึกยังไง เมื่อเขาถึงบ้าน เขาหยุดยืนอยู่นอกรั้วไม้ไผ่ . สี่หรือห้าสุนัขวิ่งเข้าหาเขาและล้อมรอบเขา เห่าอย่างโกลาหล .หลานของกำนันยอมออกมาดูว่าเกิดอะไรขึ้น เมื่อเด็กน้อยเห็นฟักยืนอยู่หลังรั้ว เขาวางสีหน้าดุร้าย .
" คุณมาทำอะไรที่นี่ ? "
" ผมต้องการเห็นกำนัน " ฟากบอกเด็กชายว่า ขณะที่การรักษาตาของเขาในสุนัข ซึ่ง ยังเห่าอยู่รอบตัวเขา .
" เฮ้ ! กลับมานี่นะ ! " เสียงตะโกน เมื่อพวกเขาได้ยินเสียงของกำนันยอม ,สุนัขวิ่งกลับมาบ้าน หางจุกตูด .
ฟักยกมือขึ้นหน้าของเขา และก้มหัวให้กำนัน ที่เดินมาหาเขา ส่วนกำนันยอมรับว่า ฟักก็ทักทายโดยการระดมมือซ้ายของเขา ราวกับว่าเขาได้แปรงบินจากคางของเขา .
" เกิดอะไรขึ้นเหรอ ? " กำนันถาม .
" ฉันมาเพื่อแจ้งให้ทราบ ครับที่ฉันกำลังจะเผาร่างกายของพ่อในเจ็ด " ฟักพูดที่สุดเลย แม้ว่าเสียงของเขาสั่น .
" ดี . "
" ผมมาเชิญคุณไปเผาศพ ครับ " เสียงของเขายังคงสั่น .
" เอ๊ะที่เจ็ด ? " กำนันทำราวกับว่าเขาเพิ่งนึกถึงอะไรบางอย่าง " เดี๋ยวก่อน - เดี๋ยวนะ รอที่นี่สักครู่" เขาหันมาและเดินกลับเข้าไปในบ้านและกลับหลัง .
" ฉันไม่คิดว่าฉันสามารถทำมันได้ ฉันต้องไปประชุมในเมืองบน 7 "
" ถ้าคุณไม่ว่างก็ไม่เป็นไรครับ "
" จริงๆผมไม่ได้ฟรี " กำนันตบฟัก gentl