This has two clear benefits over se

This has two clear benefits over setting each instance variable using methods such set_name. First of all, a complex class may contain numerous instance variables and you can set the values of all of them with the single initialize method rather than with many separate ‘set’ methods; secondly, if the variables are all automatically initialised at the time of object creation, you will never end up with an ‘empty’ variable (like the nil value returned when we tried to display the name of someotherdog in the previous program).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

นี้มีประโยชน์สองชัดเจนกว่าการตั้งค่าตัวแปรแต่ละอินสแตนซ์โดยใช้วิธี set_name ดังกล่าว ครั้งแรกของทั้งหมด ชั้นซับซ้อนอาจประกอบด้วยตัวแปรอย่างมากมาย และคุณสามารถตั้งค่าทั้งหมดของพวกเขา มีวิธีการเริ่มต้นที่เดียวไม่ ใช่ วิธีแยก 'ตั้งค่า' มาก ประการที่สอง ถ้าตัวแปรเป็น initialised เมื่อสร้างวัตถุทั้งหมดโดยอัตโนมัติ คุณจะไม่เคยลงเอยกับตัวแปร 'ว่าง' (เช่นค่า nil กลับเมื่อเราพยายามที่จะแสดงชื่อของ someotherdog ในโปรแกรมก่อนหน้านี้)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

นี้มีสองประโยชน์ที่ชัดเจนกว่าการตั้งค่าแต่ละตัวแปรเช่นการใช้วิธีการดังกล่าว set_name แรกของทุกชั้นที่ซับซ้อนอาจจะมีตัวแปรเช่นจำนวนมากและคุณสามารถตั้งค่าทั้งหมดของพวกเขาด้วยวิธีการเริ่มต้นเดียวแทนที่จะกับหลายแยกต่างหาก 'ตั้ง' วิธีการ; ประการที่สองหากตัวแปรที่มีทั้งหมด initialised โดยอัตโนมัติในเวลาของการสร้างวัตถุที่คุณจะไม่จบลงด้วยตัวแปร 'ว่างเปล่า' (เช่นค่าศูนย์ส่งกลับเมื่อเราพยายามที่จะแสดงชื่อของ someotherdog ในโครงการก่อนหน้านี้)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

นี้มีสองผลประโยชน์ที่ชัดเจนมากกว่าการตั้งค่าเช่นแต่ละตัวแปรโดยใช้วิธีการเช่น set_name . แรกของทุกคลาสที่ซับซ้อนอาจประกอบด้วยตัวแปรอินสแตนซ์มากมาย และคุณสามารถตั้งค่าทั้งหมดของพวกเขากับเดียวเริ่มต้นวิธีแทนที่จะมีหลายแยก ' ตั้ง ' วิธีการ ; ประการที่สองถ้าตัวแปรทั้งหมดโดยอัตโนมัติ initialised ในเวลาของการสร้างวัตถุคุณจะไม่มีทางลงเอยกับตัวแปร ' ว่างเปล่า ' ( เช่นค่า 0 กลับมา เมื่อเราพยายามที่จะแสดงชื่อของ someotherdog ในโปรแกรมเดิม )