- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
ConsistencyconclusioninfluenceSourc
Consistency
conclusion
influence
Sources and Influence
Sources and Influence
Emerson read widely, and gave credit in his essays to the scores of writers from whom he learned. He kept lists of literary, philosophical, and religious thinkers in his journals and worked at categorizing them.
Among the most important writers for the shape of Emerson's philosophy are Plato and the Neoplatonist line extending through Plotinus, Proclus, Iamblichus, and the Cambridge Platonists. Equally important are writers in the Kantian and Romantic traditions (which Emerson probably learned most about from Coleridge's Biographia Literaria). Emerson read avidly in Indian, especially Hindu, philosophy, and in Confucianism. There are also multiple empiricist, or experience-based influences, flowing from Berkeley, Wordsworth and other English Romantics, Newton's physics, and the new sciences of geology and comparative anatomy. Other writers whom Emerson often mentions are Anaxagoras, St. Augustine, Francis Bacon, Jacob Behmen, Cicero, Goethe, Heraclitus, Lucretius, Mencius, Pythagoras, Schiller, Thoreau, August and Friedrich Schlegel, Shakespeare, Socrates, Madame de Staël and Emanuel Swedenborg.
Emerson's works were well known throughout the United States and Europe in his day. Nietzsche read German translations of Emerson's essays, copied passages from “History” and “Self-Reliance” in his journals, and wrote of the Essays: that he had never “felt so much at home in a book.” Emerson's ideas about “strong, overflowing” heroes, friendship as a battle, education, and relinquishing control in order to gain it, can be traced in Nietzsche's writings. Other Emersonian ideas-about transition, the ideal in the commonplace, and the power of human will permeate the writings of such classical American pragmatists as William James and John Dewey.
Stanley Cavell's engagement with Emerson is the most original and prolonged by any philosopher, and Emerson is a primary source for his writing on “moral perfectionism.” In his earliest essays on Emerson, such as “Thinking of Emerson” and “Emerson, Coleridge, Kant,” Cavell considers Emerson's place in the Kantian tradition, and he explores the affinity between Emerson's call in “The American Scholar” for a return to “the common and the low” and Wittgenstein's quest for a return to ordinary language. In “Being Odd, Getting Even” and “Aversive Thinking,” Cavell considers Emerson's anticipations of existentialism, and in these and other works he explores Emerson's affinities with Nietzsche and Heidegger.
In Conditions Handsome and Unhandsome (CHU) and Cities of Words, Cavell develops what he calls “Emersonian moral perfectionism,” of which he finds an exemplary expression in Emerson's “History”: “So all that is said of the wise man by Stoic, or oriental or modern essayist, describes to each reader his own idea, describes his unattained but attainable self.” Emersonian perfectionism is oriented towards a wiser or better self that is never final, always initial, always on the way.
Cavell does not have a neat and tidy definition of perfectionism, and his list of perfectionist works ranges from Plato's Republic to Wittgenstein's Philosophical Investigations, but he identifies “two dominating themes of perfectionism” in Emerson's writing: (1) “that the human self … is always becoming, as on a journey, always partially in a further state. This journey is described as education or cultivation”; (2) “that the other to whom I can use the words I discover in which to express myself is the Friend—a figure that may occur as the goal of the journey but also as its instigation and accompaniment” (Cities of Words, 26-7). The friend can be a person but it may also be a text. In the sentence from “History” cited above, the writing of the “Stoic, or oriental or modern essayist” about “the wise man” functions as a friend and guide, describing to each reader not just any idea, but “his own idea.” This is the text as instigator and companion.
Cavell's engagement with perfectionism springs from a response to his colleague John Rawls, who in A Theory of Justice condemns Nietzsche (and implicitly Emerson) for his statement that “mankind must work continually to produce individual great human beings.” “Perfectionism,” Rawls states, “is denied as a political principle.” Cavell replies that Emerson's (and Nietzsche's) focus on the great man has nothing to do with a transfer of economic resources or political power, or with the idea that “there is a separate class of great men …for whose good, and conception of good, the rest of society is to live” (CHU, 49). The great man or woman, Cavell holds, is required for rather than opposed to democracy: “essential to the criticism of democracy from within” (CHU, 3).
conclusion
influence
Sources and Influence
Sources and Influence
Emerson read widely, and gave credit in his essays to the scores of writers from whom he learned. He kept lists of literary, philosophical, and religious thinkers in his journals and worked at categorizing them.
Among the most important writers for the shape of Emerson's philosophy are Plato and the Neoplatonist line extending through Plotinus, Proclus, Iamblichus, and the Cambridge Platonists. Equally important are writers in the Kantian and Romantic traditions (which Emerson probably learned most about from Coleridge's Biographia Literaria). Emerson read avidly in Indian, especially Hindu, philosophy, and in Confucianism. There are also multiple empiricist, or experience-based influences, flowing from Berkeley, Wordsworth and other English Romantics, Newton's physics, and the new sciences of geology and comparative anatomy. Other writers whom Emerson often mentions are Anaxagoras, St. Augustine, Francis Bacon, Jacob Behmen, Cicero, Goethe, Heraclitus, Lucretius, Mencius, Pythagoras, Schiller, Thoreau, August and Friedrich Schlegel, Shakespeare, Socrates, Madame de Staël and Emanuel Swedenborg.
Emerson's works were well known throughout the United States and Europe in his day. Nietzsche read German translations of Emerson's essays, copied passages from “History” and “Self-Reliance” in his journals, and wrote of the Essays: that he had never “felt so much at home in a book.” Emerson's ideas about “strong, overflowing” heroes, friendship as a battle, education, and relinquishing control in order to gain it, can be traced in Nietzsche's writings. Other Emersonian ideas-about transition, the ideal in the commonplace, and the power of human will permeate the writings of such classical American pragmatists as William James and John Dewey.
Stanley Cavell's engagement with Emerson is the most original and prolonged by any philosopher, and Emerson is a primary source for his writing on “moral perfectionism.” In his earliest essays on Emerson, such as “Thinking of Emerson” and “Emerson, Coleridge, Kant,” Cavell considers Emerson's place in the Kantian tradition, and he explores the affinity between Emerson's call in “The American Scholar” for a return to “the common and the low” and Wittgenstein's quest for a return to ordinary language. In “Being Odd, Getting Even” and “Aversive Thinking,” Cavell considers Emerson's anticipations of existentialism, and in these and other works he explores Emerson's affinities with Nietzsche and Heidegger.
In Conditions Handsome and Unhandsome (CHU) and Cities of Words, Cavell develops what he calls “Emersonian moral perfectionism,” of which he finds an exemplary expression in Emerson's “History”: “So all that is said of the wise man by Stoic, or oriental or modern essayist, describes to each reader his own idea, describes his unattained but attainable self.” Emersonian perfectionism is oriented towards a wiser or better self that is never final, always initial, always on the way.
Cavell does not have a neat and tidy definition of perfectionism, and his list of perfectionist works ranges from Plato's Republic to Wittgenstein's Philosophical Investigations, but he identifies “two dominating themes of perfectionism” in Emerson's writing: (1) “that the human self … is always becoming, as on a journey, always partially in a further state. This journey is described as education or cultivation”; (2) “that the other to whom I can use the words I discover in which to express myself is the Friend—a figure that may occur as the goal of the journey but also as its instigation and accompaniment” (Cities of Words, 26-7). The friend can be a person but it may also be a text. In the sentence from “History” cited above, the writing of the “Stoic, or oriental or modern essayist” about “the wise man” functions as a friend and guide, describing to each reader not just any idea, but “his own idea.” This is the text as instigator and companion.
Cavell's engagement with perfectionism springs from a response to his colleague John Rawls, who in A Theory of Justice condemns Nietzsche (and implicitly Emerson) for his statement that “mankind must work continually to produce individual great human beings.” “Perfectionism,” Rawls states, “is denied as a political principle.” Cavell replies that Emerson's (and Nietzsche's) focus on the great man has nothing to do with a transfer of economic resources or political power, or with the idea that “there is a separate class of great men …for whose good, and conception of good, the rest of society is to live” (CHU, 49). The great man or woman, Cavell holds, is required for rather than opposed to democracy: “essential to the criticism of democracy from within” (CHU, 3).
0/5000
ความสอดคล้องบทสรุปมีอิทธิพลต่อแหล่งที่มาและอิทธิพลแหล่งที่มาและอิทธิพลอีเมอร์สันอ่านกันอย่างแพร่หลาย และให้สินเชื่อในบทความของเขาคะแนนของผู้เขียนซึ่งเขาได้เรียนรู้ เขาเก็บ thinkers วรรณคดี ปรัชญา และศาสนารายการในสมุดรายวันของเขา และทำงานในประเภทนั้นในหมู่นักเขียนสำคัญที่สุดสำหรับรูปร่างของอีเมอร์สันของปรัชญามีเพลโตและสาย Neoplatonist ที่ขยายผ่าน Plotinus, Proclus, Iamblichus และ Platonists เคมบริดจ์ เท่าเทียมกัน สำคัญจะเขียนในประเพณีของ Kantian และโรแมนติก (ที่อีเมอร์สันคงได้เรียนรู้มากที่สุดเกี่ยวกับจากของ Coleridge Biographia Literaria) อีเมอร์สันอ่าน avidly ใน อินเดีย ฮินดู ปรัชญา โดยเฉพาะอย่างยิ่ง และ Confucianism ยังมีหลาย empiricist หรือตามประสบการณ์อิทธิพล ไหลจากเบิร์กลีย์ Wordsworth และอื่น ๆ พร้อมภาษาอังกฤษ ฟิสิกส์ของนิวตัน และความรู้ใหม่ของกายวิภาคศาสตร์ธรณีวิทยาและเปรียบเทียบ นักเขียนอื่น ๆ ที่มักจะกล่าวถึงอีเมอร์สันเป็น Anaxagoras บุญเซนต์ออกัสติ เบคอน Francis, Behmen ยาโคบ คิเคโร เกอเธ่ Heraclitus, Lucretius, Mencius, Pythagoras ชิลเลอร์ ทอโร สิงหาคม และฟรีดริช Schlegel เชกสเปียร์ โสกราตีส มาดามเดอ Staël และเอ็มมานูเอล Swedenborgผลงานของอีเมอร์สันได้รู้จักกันดีทั่วทั้งสหรัฐอเมริกาและยุโรปในวันของเขา Nietzsche อ่านแปลภาษาเยอรมันของอีเมอร์สันเขียนเรียงความ คัดลอกทางเดินจาก "ประวัติศาสตร์" และ "พึ่งพาตนเอง" ในสมุดรายวันของเขา และเขียนของนัก: ที่เขามีไม่ "รู้สึกมากที่บ้านหนังสือ" สามารถติดตามความคิดของอีเมอร์สันเกี่ยวกับ "แรง เทียบกับ" วีรบุรุษ เฟรนด์ชิพเป็นการต่อสู้ การศึกษา และควบคุม relinquishing เพื่อให้ได้มัน ในงานเขียนของ Nietzsche อื่น ๆ Emersonian แนวคิดเกี่ยวกับการเปลี่ยน เหมาะในดาด ๆ ธรรมดา และอำนาจของบุคคลจะ permeate งานเขียนของ pragmatists เช่นอเมริกันคลาสสิกเป็น William James Dewey จอห์นสแตนเลย์ Cavell หมั้นกับอีเมอร์สันต้นฉบับมากที่สุด และเป็นเวลานาน โดยนักปราชญ์ใด ๆ และอีเมอร์สันเป็นแหล่งสำคัญสำหรับการเขียนของเขาใน "คุณธรรมหยุ่น" ในบทความแรกสุดของเขาเกี่ยวกับอีเมอร์สัน "ความคิดของอีเมอร์สัน" และ "อีเมอร์สัน Coleridge, Kant," Cavell พิจารณาราคาอีเมอร์สันของ Kantian ประเพณี และเขาสำรวจความสัมพันธ์ระหว่างโทรของอีเมอร์สันใน "เดอะอเมริกันนักเรียนทุน" สำหรับการส่งคืนเพื่อ "มวลและต่ำสุด" และแสวงหาของ Wittgenstein กลับไปใช้ภาษาธรรมดา ใน "กำลังคี่ การคู่" และ "Aversive คิด ของอีเมอร์สัน anticipations ของอัตถิภาวนิยมพิจารณา Cavell และในเหล่านี้และงานอื่นๆ ที่เขาสำรวจของอีเมอร์สัน affinities กับ Nietzsche และ Heideggerในสภาพหล่อ Unhandsome (ชู) และเมืองคำ Cavell พัฒนาสิ่งที่เขาเรียก "Emersonian คุณธรรมหยุ่น ที่เขาพบนิพจน์ที่ระบุของอีเมอร์สัน"ประวัติศาสตร์": "เพื่อที่มีกล่าวถึงธีรการตามใจ หรือโอเรียนเต็ล หรือสมัย essayist อธิบายการอ่านแต่ละความคิดของเขาเอง อธิบายตัวตนของเขา unattained แต่ผลิต " Emersonian หยุ่นจะมุ่งเน้นไปทางการ wiser หรือดีกว่า ตนเองที่ไม่สุดท้าย เสมอเริ่ม ต้น เสมอมาCavell มีคำจำกัดความ เงียบของหยุ่น และรายการของ perfectionist ช่วงจากสาธารณรัฐของเพลโตกับของ Wittgenstein สอบสวนปรัชญาการทำงาน แต่เขาระบุ "สองพลังอำนาจเหนือรูปของหยุ่น" ของอีเมอร์สันเขียน: (1) "ที่ตนเองมนุษย์...เสมอเป็น ตามการเดินทาง เสมอบางส่วนในสถานะต่อไป เดินทางครั้งนี้อธิบายไว้ศึกษาหรือเพาะปลูก" (2) "ว่า อื่น ๆ ที่ฉันสามารถใช้คำว่าฉันพบที่แสดงตัวเองเป็นเพื่อนซึ่งตัวเลขที่อาจ เป็นเป้าหมายของการเดินทาง แต่ เป็นการยุยงส่งเสริมความไพเราะ " (เมืองของคำ 26-7) เพื่อนสามารถบุคคล แต่อาจเป็นข้อความ ในประโยคจาก "ประวัติ" อ้างข้างต้น การเขียนที่ "ใจ หรือโอเรียนเต็ล หรือสมัย essayist" เกี่ยวกับ "มนุษย์ wise" หน้าที่เป็นเพื่อนและคู่มือ อธิบายการอ่านแต่ละความคิดไม่ก็ แต่ "ตนคิด" นี่คือความ instigator และเพื่อนหมั้นของ Cavell กับหยุ่นสปริงจากการตอบรับร่วมงานของเขาจอห์น Rawls ผู้ในทฤษฎีความยุติธรรม A พิพากษา Nietzsche (และนัยอีเมอร์สัน) สำหรับงบของเขาว่า "มนุษย์ต้องได้อย่างต่อเนื่องในการผลิตมนุษย์ดีละ" "หยุ่น อเมริกา Rawls "ถูกปฏิเสธเป็นหลักการทางการเมือง" Cavell ตอบว่า ของอีเมอร์สัน (และของ Nietzsche) เน้นคนดีไม่มีการโอนย้ายทรัพยากรทางเศรษฐกิจหรืออำนาจทางการเมือง หรือความคิดที่ "มีชั้นแยกคนดี.. ๐๐ ดี และความคิดดี ส่วนเหลือของสังคมที่เป็นอยู่ " (ชู 49) คนดีหรือผู้หญิง Cavell เก็บ จะจำเป็นสำหรับ มากกว่าตรงข้ามกับประชาธิปไตย: "จำเป็นต้องวิจารณ์ประชาธิปไตยจากภายใน" (ชู 3)
การแปล กรุณารอสักครู่..
Consistency
conclusion
influence
Sources and Influence
Sources and Influence
Emerson read widely, and gave credit in his essays to the scores of writers from whom he learned. He kept lists of literary, philosophical, and religious thinkers in his journals and worked at categorizing them.
Among the most important writers for the shape of Emerson's philosophy are Plato and the Neoplatonist line extending through Plotinus, Proclus, Iamblichus, and the Cambridge Platonists. Equally important are writers in the Kantian and Romantic traditions (which Emerson probably learned most about from Coleridge's Biographia Literaria). Emerson read avidly in Indian, especially Hindu, philosophy, and in Confucianism. There are also multiple empiricist, or experience-based influences, flowing from Berkeley, Wordsworth and other English Romantics, Newton's physics, and the new sciences of geology and comparative anatomy. Other writers whom Emerson often mentions are Anaxagoras, St. Augustine, Francis Bacon, Jacob Behmen, Cicero, Goethe, Heraclitus, Lucretius, Mencius, Pythagoras, Schiller, Thoreau, August and Friedrich Schlegel, Shakespeare, Socrates, Madame de Staël and Emanuel Swedenborg.
Emerson's works were well known throughout the United States and Europe in his day. Nietzsche read German translations of Emerson's essays, copied passages from “History” and “Self-Reliance” in his journals, and wrote of the Essays: that he had never “felt so much at home in a book.” Emerson's ideas about “strong, overflowing” heroes, friendship as a battle, education, and relinquishing control in order to gain it, can be traced in Nietzsche's writings. Other Emersonian ideas-about transition, the ideal in the commonplace, and the power of human will permeate the writings of such classical American pragmatists as William James and John Dewey.
Stanley Cavell's engagement with Emerson is the most original and prolonged by any philosopher, and Emerson is a primary source for his writing on “moral perfectionism.” In his earliest essays on Emerson, such as “Thinking of Emerson” and “Emerson, Coleridge, Kant,” Cavell considers Emerson's place in the Kantian tradition, and he explores the affinity between Emerson's call in “The American Scholar” for a return to “the common and the low” and Wittgenstein's quest for a return to ordinary language. In “Being Odd, Getting Even” and “Aversive Thinking,” Cavell considers Emerson's anticipations of existentialism, and in these and other works he explores Emerson's affinities with Nietzsche and Heidegger.
In Conditions Handsome and Unhandsome (CHU) and Cities of Words, Cavell develops what he calls “Emersonian moral perfectionism,” of which he finds an exemplary expression in Emerson's “History”: “So all that is said of the wise man by Stoic, or oriental or modern essayist, describes to each reader his own idea, describes his unattained but attainable self.” Emersonian perfectionism is oriented towards a wiser or better self that is never final, always initial, always on the way.
Cavell does not have a neat and tidy definition of perfectionism, and his list of perfectionist works ranges from Plato's Republic to Wittgenstein's Philosophical Investigations, but he identifies “two dominating themes of perfectionism” in Emerson's writing: (1) “that the human self … is always becoming, as on a journey, always partially in a further state. This journey is described as education or cultivation”; (2) “that the other to whom I can use the words I discover in which to express myself is the Friend—a figure that may occur as the goal of the journey but also as its instigation and accompaniment” (Cities of Words, 26-7). The friend can be a person but it may also be a text. In the sentence from “History” cited above, the writing of the “Stoic, or oriental or modern essayist” about “the wise man” functions as a friend and guide, describing to each reader not just any idea, but “his own idea.” This is the text as instigator and companion.
Cavell's engagement with perfectionism springs from a response to his colleague John Rawls, who in A Theory of Justice condemns Nietzsche (and implicitly Emerson) for his statement that “mankind must work continually to produce individual great human beings.” “Perfectionism,” Rawls states, “is denied as a political principle.” Cavell replies that Emerson's (and Nietzsche's) focus on the great man has nothing to do with a transfer of economic resources or political power, or with the idea that “there is a separate class of great men …for whose good, and conception of good, the rest of society is to live” (CHU, 49). The great man or woman, Cavell holds, is required for rather than opposed to democracy: “essential to the criticism of democracy from within” (CHU, 3).
conclusion
influence
Sources and Influence
Sources and Influence
Emerson read widely, and gave credit in his essays to the scores of writers from whom he learned. He kept lists of literary, philosophical, and religious thinkers in his journals and worked at categorizing them.
Among the most important writers for the shape of Emerson's philosophy are Plato and the Neoplatonist line extending through Plotinus, Proclus, Iamblichus, and the Cambridge Platonists. Equally important are writers in the Kantian and Romantic traditions (which Emerson probably learned most about from Coleridge's Biographia Literaria). Emerson read avidly in Indian, especially Hindu, philosophy, and in Confucianism. There are also multiple empiricist, or experience-based influences, flowing from Berkeley, Wordsworth and other English Romantics, Newton's physics, and the new sciences of geology and comparative anatomy. Other writers whom Emerson often mentions are Anaxagoras, St. Augustine, Francis Bacon, Jacob Behmen, Cicero, Goethe, Heraclitus, Lucretius, Mencius, Pythagoras, Schiller, Thoreau, August and Friedrich Schlegel, Shakespeare, Socrates, Madame de Staël and Emanuel Swedenborg.
Emerson's works were well known throughout the United States and Europe in his day. Nietzsche read German translations of Emerson's essays, copied passages from “History” and “Self-Reliance” in his journals, and wrote of the Essays: that he had never “felt so much at home in a book.” Emerson's ideas about “strong, overflowing” heroes, friendship as a battle, education, and relinquishing control in order to gain it, can be traced in Nietzsche's writings. Other Emersonian ideas-about transition, the ideal in the commonplace, and the power of human will permeate the writings of such classical American pragmatists as William James and John Dewey.
Stanley Cavell's engagement with Emerson is the most original and prolonged by any philosopher, and Emerson is a primary source for his writing on “moral perfectionism.” In his earliest essays on Emerson, such as “Thinking of Emerson” and “Emerson, Coleridge, Kant,” Cavell considers Emerson's place in the Kantian tradition, and he explores the affinity between Emerson's call in “The American Scholar” for a return to “the common and the low” and Wittgenstein's quest for a return to ordinary language. In “Being Odd, Getting Even” and “Aversive Thinking,” Cavell considers Emerson's anticipations of existentialism, and in these and other works he explores Emerson's affinities with Nietzsche and Heidegger.
In Conditions Handsome and Unhandsome (CHU) and Cities of Words, Cavell develops what he calls “Emersonian moral perfectionism,” of which he finds an exemplary expression in Emerson's “History”: “So all that is said of the wise man by Stoic, or oriental or modern essayist, describes to each reader his own idea, describes his unattained but attainable self.” Emersonian perfectionism is oriented towards a wiser or better self that is never final, always initial, always on the way.
Cavell does not have a neat and tidy definition of perfectionism, and his list of perfectionist works ranges from Plato's Republic to Wittgenstein's Philosophical Investigations, but he identifies “two dominating themes of perfectionism” in Emerson's writing: (1) “that the human self … is always becoming, as on a journey, always partially in a further state. This journey is described as education or cultivation”; (2) “that the other to whom I can use the words I discover in which to express myself is the Friend—a figure that may occur as the goal of the journey but also as its instigation and accompaniment” (Cities of Words, 26-7). The friend can be a person but it may also be a text. In the sentence from “History” cited above, the writing of the “Stoic, or oriental or modern essayist” about “the wise man” functions as a friend and guide, describing to each reader not just any idea, but “his own idea.” This is the text as instigator and companion.
Cavell's engagement with perfectionism springs from a response to his colleague John Rawls, who in A Theory of Justice condemns Nietzsche (and implicitly Emerson) for his statement that “mankind must work continually to produce individual great human beings.” “Perfectionism,” Rawls states, “is denied as a political principle.” Cavell replies that Emerson's (and Nietzsche's) focus on the great man has nothing to do with a transfer of economic resources or political power, or with the idea that “there is a separate class of great men …for whose good, and conception of good, the rest of society is to live” (CHU, 49). The great man or woman, Cavell holds, is required for rather than opposed to democracy: “essential to the criticism of democracy from within” (CHU, 3).
การแปล กรุณารอสักครู่..
ความสอดคล้องกัน
สรุปอิทธิพลของแหล่งที่มาและแหล่งที่มาและอำนาจอิทธิพล
อีเมอร์สันอ่านกันอย่างแพร่หลาย และให้เครดิตในบทความเขาให้คะแนนของนักเขียนจากผู้ที่เขาเรียนรู้ เขาเก็บรายชื่อวรรณกรรม ปรัชญา และ ศาสนา นักคิดในวารสารของเขาและทำงานที่แยกแยะ .
ของนักเขียนที่สำคัญที่สุดสำหรับรูปร่างของเอเมอร์สันเป็นปรัชญาเพลโตและลัทธิพลาโตใหม่สายขยายผ่าน plotinus proclus iamblichus , , , และเคมบริดจ์ platonists . อย่างเท่าเทียมกันที่สำคัญเป็นนักเขียนในคานท์และโรแมนติกประเพณี ( ซึ่งอาจจะได้เรียนรู้มากที่สุดเกี่ยวกับ Emerson จากโคลริดจ์เป็น biographia literaria ) อีเมอร์สันอ่านอย่างมูมมามในอินเดีย โดยเฉพาะปรัชญาฮินดูและในลัทธิขงจื้อ ยังมีอีกหลาย empiricist หรือประสบการณ์ตามอิทธิพล ไหลจากเบิร์กลีย์ , Wordsworth Romantics อื่นและภาษาอังกฤษ ฟิสิกส์ของนิวตันและวิทยาศาสตร์ยุคใหม่ ธรณีวิทยาและกายวิภาคศาสตร์เปรียบเทียบ นักเขียนคนอื่นที่อีเมอร์สัน มักจะกล่าวถึงเป็นนักซาโกรัส เซนต์ออกัสติน ฟรานซิส เบคอน เจคอบ เบแมน ซิเซโร , เกอเธ่ lucretius เฮราคลิตุส , , , ชิลเลอร์ , ปีทาโกรัส , เม่งจื๊อธอโร สิงหาคม และ ฟรีดริช ชเลเกล เชคสเปียร์ โสเครติส มาดาม เดอ และ เอ็มมานูเอล Svedenborg Sta ë l .
ผลงานของอีเมอร์สัน เป็นที่รู้จักกันเป็นอย่างดีตลอดทั้งสหรัฐอเมริกาและยุโรป ในวัน นิทเช่อ่านภาษาเยอรมันของ Emerson เป็นบทความที่คัดลอกข้อความจาก " ประวัติศาสตร์ " และ " การพึ่งพาตนเอง " ในวารสารของเขาและเขียนของบทความ : ว่าเขาไม่เคย " สึกมาก ที่บ้าน ในหนังสือ" อีเมอร์สันความคิดเกี่ยวกับ " แข็งแรง ล้น " วีรบุรุษ มิตรภาพที่เป็นสงคราม การศึกษา และการปล่อยการควบคุมในการสั่งซื้อที่จะได้รับนั้น สามารถติดตามได้ในนิทงานเขียน . ความคิดเกี่ยวกับการเปลี่ยน emersonian อุดมคติในธรรมดา และพลังของมนุษย์จะซึมผ่านงานเขียน เช่น อเมริกันคลาสสิก pragmatists เป็นวิลเลี่ยม เจมส์และจอห์นดิวอี้
ของสแตนลีย์ คาเวลหมั้นกับเอเมอร์สันเป็นที่สุดเดิมและเป็นเวลานานโดยนักปรัชญาและเอเมอร์สันเป็นแหล่งหลักสำหรับการเขียนของเขาใน " ความสามารถทางจริยธรรม " ในเขาแรกเกี่ยวกับ เอเมอร์สัน เช่น " คิดถึง เอเมอร์สัน และ เอเมอร์สัน โคลริดจ์ , Kant , " เคอเวิลพิจารณาอีเมอร์สันในประเพณีคานท์ ,เขาสำรวจความสัมพันธ์ระหว่างอีเมอร์สันเรียก " นักวิชาการอเมริกัน " เพื่อกลับไปที่ " สามัญและต่ำ " และเควสวิทเก้นสไตน์เพื่อกลับไปภาษาสามัญ " เป็นเลขคี่ จะได้ " และ " คิด aversive " เคอเวิลพิจารณาอีเมอร์สันความทะเยอทะยานของอัตถิภาวนิยมและในเหล่านี้ และงานอื่น ๆที่เขาสำรวจอีเมอร์สัน affinities กับนิท
และ ไฮเดกเกอร์ในเงื่อนไขที่หล่อและ unhandsome ( ชู ) และเมืองคำ เคอเวิลพัฒนาสิ่งที่เขาเรียก " emersonian จริยธรรม perfectionism , " ซึ่งเขาพบการแสดงออกที่เป็นแบบอย่างในอีเมอร์สัน " ประวัติศาสตร์ " : " ทั้งหมดที่กล่าวของนักปราชญ์โดย stoic หรือตะวันออก หรือทันสมัย นักอักษรศาสตร์ อธิบายให้ผู้อ่านแต่ละความคิดของเขาเอง อธิบายของเขา unattained แต่บรรลุได้ด้วยตนเอง" emersonian perfectionism คือมุ่งเน้นไปสู่ฉลาดหรือดีกว่าตนเอง ว่าไม่เคยมีจุดจบ เริ่มต้นเสมอในทาง
เคอเวิลไม่ได้มีนิยามของความสมบูรณ์แบบและเป็นระเบียบเรียบร้อย และรายชื่อผลงานที่สมบูรณ์แบบตั้งแต่เพลโตสาธารณรัฐกับวิทเก้นสไตน์ของปรัชญาการสืบสวน แต่เขาระบุ " สองในรูปแบบของความสมบูรณ์แบบ " อีเมอร์สันเขียน :( 1 ) " ที่ตนเอง . . . . . . . มนุษย์มักจะเป็น , ในการเดินทาง , เสมอบางส่วนของรัฐต่อไป การเดินทางนี้จะอธิบายว่า การศึกษา หรือการปลูก " ( 2 ) " อื่น ๆที่ฉันสามารถใช้สิ่งที่ฉันค้นพบในซึ่งจะแสดงตัวเองเป็นรูป friend-a ที่อาจเกิดขึ้นเป็นเป้าหมายของการเดินทาง แต่ยังเป็นผู้บงการ และร้อง " ( เมืองคำ 26-7 )เพื่อนที่เป็นคน แต่มันอาจเป็นข้อความ ในประโยค " ประวัติศาสตร์ " ที่อ้างข้างต้น การเขียนของ " ไม่มีอารมณ์ หรือตะวันออก หรือนักเขียนสมัยใหม่ " กับ " คน " ฉลาด หน้าที่ในฐานะเพื่อนและคู่มืออธิบายให้ผู้อ่านแต่ละไม่เพียงความคิด แต่ความคิดของเขาเอง . " นี่คือข้อความที่เป็นผู้บงการและสหาย
เคอเวิลก็หมั้นกับ perfectionism สปริงจากการร่วมงานของเขา จอห์น รอลส์ ซึ่งในทฤษฎีความยุติธรรมประณาม Nietzsche ( และโดยปริยาย Emerson ) สำหรับคำพูดของเขาที่ว่า " มนุษย์จะต้องทำงานอย่างต่อเนื่องเพื่อผลิตบุคคลเยี่ยมมนุษย์ " อุดมคตินิยม " นิยมรัฐ , " ถูกปฏิเสธเป็นหลักการทางการเมือง" เคอเวิลตอบว่าอีเมอร์สัน ( Nietzsche ) มุ่งเน้นไปที่คนไม่เกี่ยวกับการโอนทรัพยากรทางเศรษฐกิจ หรืออำนาจทางการเมือง หรือมีความคิดว่า " มีการแยกชั้นของผู้ชายที่ดี . . . ใครดี ความคิดดี ส่วนที่เหลือของสังคมคือการใช้ชีวิต " ( ชู 49 ) ผู้ชายหรือผู้หญิง เคอเวิล ถือเป็นสิ่งจำเป็นสำหรับการต่อต้านประชาธิปไตย มากกว่า" ที่สำคัญการวิจารณ์ของประชาธิปไตยจากภายใน " ( ชู 3 )
สรุปอิทธิพลของแหล่งที่มาและแหล่งที่มาและอำนาจอิทธิพล
อีเมอร์สันอ่านกันอย่างแพร่หลาย และให้เครดิตในบทความเขาให้คะแนนของนักเขียนจากผู้ที่เขาเรียนรู้ เขาเก็บรายชื่อวรรณกรรม ปรัชญา และ ศาสนา นักคิดในวารสารของเขาและทำงานที่แยกแยะ .
ของนักเขียนที่สำคัญที่สุดสำหรับรูปร่างของเอเมอร์สันเป็นปรัชญาเพลโตและลัทธิพลาโตใหม่สายขยายผ่าน plotinus proclus iamblichus , , , และเคมบริดจ์ platonists . อย่างเท่าเทียมกันที่สำคัญเป็นนักเขียนในคานท์และโรแมนติกประเพณี ( ซึ่งอาจจะได้เรียนรู้มากที่สุดเกี่ยวกับ Emerson จากโคลริดจ์เป็น biographia literaria ) อีเมอร์สันอ่านอย่างมูมมามในอินเดีย โดยเฉพาะปรัชญาฮินดูและในลัทธิขงจื้อ ยังมีอีกหลาย empiricist หรือประสบการณ์ตามอิทธิพล ไหลจากเบิร์กลีย์ , Wordsworth Romantics อื่นและภาษาอังกฤษ ฟิสิกส์ของนิวตันและวิทยาศาสตร์ยุคใหม่ ธรณีวิทยาและกายวิภาคศาสตร์เปรียบเทียบ นักเขียนคนอื่นที่อีเมอร์สัน มักจะกล่าวถึงเป็นนักซาโกรัส เซนต์ออกัสติน ฟรานซิส เบคอน เจคอบ เบแมน ซิเซโร , เกอเธ่ lucretius เฮราคลิตุส , , , ชิลเลอร์ , ปีทาโกรัส , เม่งจื๊อธอโร สิงหาคม และ ฟรีดริช ชเลเกล เชคสเปียร์ โสเครติส มาดาม เดอ และ เอ็มมานูเอล Svedenborg Sta ë l .
ผลงานของอีเมอร์สัน เป็นที่รู้จักกันเป็นอย่างดีตลอดทั้งสหรัฐอเมริกาและยุโรป ในวัน นิทเช่อ่านภาษาเยอรมันของ Emerson เป็นบทความที่คัดลอกข้อความจาก " ประวัติศาสตร์ " และ " การพึ่งพาตนเอง " ในวารสารของเขาและเขียนของบทความ : ว่าเขาไม่เคย " สึกมาก ที่บ้าน ในหนังสือ" อีเมอร์สันความคิดเกี่ยวกับ " แข็งแรง ล้น " วีรบุรุษ มิตรภาพที่เป็นสงคราม การศึกษา และการปล่อยการควบคุมในการสั่งซื้อที่จะได้รับนั้น สามารถติดตามได้ในนิทงานเขียน . ความคิดเกี่ยวกับการเปลี่ยน emersonian อุดมคติในธรรมดา และพลังของมนุษย์จะซึมผ่านงานเขียน เช่น อเมริกันคลาสสิก pragmatists เป็นวิลเลี่ยม เจมส์และจอห์นดิวอี้
ของสแตนลีย์ คาเวลหมั้นกับเอเมอร์สันเป็นที่สุดเดิมและเป็นเวลานานโดยนักปรัชญาและเอเมอร์สันเป็นแหล่งหลักสำหรับการเขียนของเขาใน " ความสามารถทางจริยธรรม " ในเขาแรกเกี่ยวกับ เอเมอร์สัน เช่น " คิดถึง เอเมอร์สัน และ เอเมอร์สัน โคลริดจ์ , Kant , " เคอเวิลพิจารณาอีเมอร์สันในประเพณีคานท์ ,เขาสำรวจความสัมพันธ์ระหว่างอีเมอร์สันเรียก " นักวิชาการอเมริกัน " เพื่อกลับไปที่ " สามัญและต่ำ " และเควสวิทเก้นสไตน์เพื่อกลับไปภาษาสามัญ " เป็นเลขคี่ จะได้ " และ " คิด aversive " เคอเวิลพิจารณาอีเมอร์สันความทะเยอทะยานของอัตถิภาวนิยมและในเหล่านี้ และงานอื่น ๆที่เขาสำรวจอีเมอร์สัน affinities กับนิท
และ ไฮเดกเกอร์ในเงื่อนไขที่หล่อและ unhandsome ( ชู ) และเมืองคำ เคอเวิลพัฒนาสิ่งที่เขาเรียก " emersonian จริยธรรม perfectionism , " ซึ่งเขาพบการแสดงออกที่เป็นแบบอย่างในอีเมอร์สัน " ประวัติศาสตร์ " : " ทั้งหมดที่กล่าวของนักปราชญ์โดย stoic หรือตะวันออก หรือทันสมัย นักอักษรศาสตร์ อธิบายให้ผู้อ่านแต่ละความคิดของเขาเอง อธิบายของเขา unattained แต่บรรลุได้ด้วยตนเอง" emersonian perfectionism คือมุ่งเน้นไปสู่ฉลาดหรือดีกว่าตนเอง ว่าไม่เคยมีจุดจบ เริ่มต้นเสมอในทาง
เคอเวิลไม่ได้มีนิยามของความสมบูรณ์แบบและเป็นระเบียบเรียบร้อย และรายชื่อผลงานที่สมบูรณ์แบบตั้งแต่เพลโตสาธารณรัฐกับวิทเก้นสไตน์ของปรัชญาการสืบสวน แต่เขาระบุ " สองในรูปแบบของความสมบูรณ์แบบ " อีเมอร์สันเขียน :( 1 ) " ที่ตนเอง . . . . . . . มนุษย์มักจะเป็น , ในการเดินทาง , เสมอบางส่วนของรัฐต่อไป การเดินทางนี้จะอธิบายว่า การศึกษา หรือการปลูก " ( 2 ) " อื่น ๆที่ฉันสามารถใช้สิ่งที่ฉันค้นพบในซึ่งจะแสดงตัวเองเป็นรูป friend-a ที่อาจเกิดขึ้นเป็นเป้าหมายของการเดินทาง แต่ยังเป็นผู้บงการ และร้อง " ( เมืองคำ 26-7 )เพื่อนที่เป็นคน แต่มันอาจเป็นข้อความ ในประโยค " ประวัติศาสตร์ " ที่อ้างข้างต้น การเขียนของ " ไม่มีอารมณ์ หรือตะวันออก หรือนักเขียนสมัยใหม่ " กับ " คน " ฉลาด หน้าที่ในฐานะเพื่อนและคู่มืออธิบายให้ผู้อ่านแต่ละไม่เพียงความคิด แต่ความคิดของเขาเอง . " นี่คือข้อความที่เป็นผู้บงการและสหาย
เคอเวิลก็หมั้นกับ perfectionism สปริงจากการร่วมงานของเขา จอห์น รอลส์ ซึ่งในทฤษฎีความยุติธรรมประณาม Nietzsche ( และโดยปริยาย Emerson ) สำหรับคำพูดของเขาที่ว่า " มนุษย์จะต้องทำงานอย่างต่อเนื่องเพื่อผลิตบุคคลเยี่ยมมนุษย์ " อุดมคตินิยม " นิยมรัฐ , " ถูกปฏิเสธเป็นหลักการทางการเมือง" เคอเวิลตอบว่าอีเมอร์สัน ( Nietzsche ) มุ่งเน้นไปที่คนไม่เกี่ยวกับการโอนทรัพยากรทางเศรษฐกิจ หรืออำนาจทางการเมือง หรือมีความคิดว่า " มีการแยกชั้นของผู้ชายที่ดี . . . ใครดี ความคิดดี ส่วนที่เหลือของสังคมคือการใช้ชีวิต " ( ชู 49 ) ผู้ชายหรือผู้หญิง เคอเวิล ถือเป็นสิ่งจำเป็นสำหรับการต่อต้านประชาธิปไตย มากกว่า" ที่สำคัญการวิจารณ์ของประชาธิปไตยจากภายใน " ( ชู 3 )
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- offers sweety
- คุณคือแม่ค้า
- Mathematics is most popular
- Please be informed that Chef Manus (Sous
- Do traffic jams put your patience to its
- math problems
- There are many stories.There are several
- U go today beutiparler and fishall make
- i also enjoydoing fun activities durin f
- co-occuring substance use disorder only
- But do firms have the right conditions a
- กาว
- กาแฟ
- McDonald’s targets nations all over the
- Minutes of 4nd follow up meeting (Monday
- Rest for the Restless,
- I'm Working on a construction site
- upon
- Don't say nothing until his mouth becaus
- where do I get one
- ทำความสะอาดภาชนะที่ใช่
- ฉันตื่นสายมากฉันเลยไม่ไปเรียน
- keep it sumple.
- ALLAN คือคนที่แลบลิ้นBRICE เป็นพี่ชาย AL
