also found that members of couples

also found that members of couples that divorced didn’t show big changes in their own negative behavior toward their partners (such as hostility or criticism), or their reports of how badly their partners behaved. This suggests that the emergent distress model was not a good predictor of divorce. If problems surfaced over time, then we would expect to see more negativity over time. Instead, couples showed a decline in the positive, rather than a rise in the negative. However, that study only addressed the presence of negative behaviors, not the presence of specific problems. It is possible that couples that do not experience changes in overt behaviors toward each other, such as how often they criticize or yell at a partner, still experience an increase in the number of problems in their relationships. New problems can arise without necessarily causing partners to behave badly toward one another. For example, problems with your in-laws could worsen after the birth of a child, but that might not lead you to directly criticize or otherwise abuse your partner.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

นอกจากนี้ยัง พบว่า สมาชิกของคู่รักที่หย่าแล้วไม่แสดงการเปลี่ยนแปลงใหญ่ในการทำงานของตัวเองลบคู่ (เช่นความเกลียดชังหรือวิจารณ์), หรือรายงานของพวกเขาวิธีการไม่ดีการประพฤติตัวของพันธมิตรของพวกเขา นี้แสดงให้เห็นว่า รูปแบบความทุกข์ฉุกเฉินไม่ predictor ดีการหย่า ถ้าปัญหาปรากฏตลอดเวลา เราคาดหวังว่าจะเห็นปฏิเสธเพิ่มเติมตลอดเวลา แทน คู่รักที่พบในเครื่อง แทนที่เพิ่มขึ้นในด้านลบ อย่างไรก็ตาม ศึกษาที่รับการมีอยู่ของพฤติกรรมเชิงลบ ไม่มีอยู่ของปัญหาเฉพาะเท่านั้น เป็นไปได้ที่คู่รักที่ไม่พบการเปลี่ยนแปลงในพฤติกรรมแจ่มแจ้งต่อกัน เช่นบ่อยพวกเขาวิพากษ์วิจารณ์ หรือตะโกนใส่พันธมิตร ยังคง พบการเพิ่มขึ้นของจำนวนของปัญหาในความสัมพันธ์ของพวกเขา ปัญหาใหม่ที่อาจเกิดโดยไม่จำเป็นต้องให้พันธมิตรการทำงานที่ไม่ดีต่อคนอื่น เช่น ปัญหาของหลานอาจเลวลงหลังคลอดของเด็ก แต่ที่ไม่อาจนำคุณไปวิพากษ์วิจารณ์โดยตรง หรือมิฉะนั้น ละเมิดคู่ของคุณ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

นอกจากนี้ยังพบว่าสมาชิกของคู่สมรสที่หย่าขาดไม่ได้แสดงการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ในพฤติกรรมเชิงลบของตัวเองที่มีต่อคู่ของตน (เช่นความเกลียดชังหรือวิจารณ์) หรือรายงานของพวกเขาว่าไม่ดีพันธมิตรของพวกเขาประพฤติ นี้แสดงให้เห็นว่ารูปแบบฉุกเฉินความทุกข์ไม่ได้เป็นปัจจัยบ่งชี้ที่ดีของการหย่าร้าง หากมีปัญหาโผล่ขึ้นเมื่อเวลาผ่านไปแล้วเราคาดว่าจะเห็นการปฏิเสธมากขึ้นเมื่อเวลาผ่านไป แต่คู่ที่แสดงให้เห็นว่าการลดลงในเชิงบวกมากกว่าการเพิ่มขึ้นในเชิงลบ อย่างไรก็ตามการศึกษาว่ามีเพียงการแก้ไขการปรากฏตัวของพฤติกรรมเชิงลบที่ไม่ปรากฏตัวของปัญหาที่เฉพาะเจาะจง เป็นไปได้ว่าคู่สมรสที่ไม่ได้พบกับการเปลี่ยนแปลงในพฤติกรรมที่ชัดเจนต่อกันอื่น ๆ เช่นวิธีการที่พวกเขามักจะวิพากษ์วิจารณ์หรือเสียงโห่ร้องที่พันธมิตรยังคงประสบการเพิ่มขึ้นในจำนวนของปัญหาในความสัมพันธ์ของพวกเขา ปัญหาใหม่เกิดขึ้นได้โดยไม่จำเป็นต้องก่อให้เกิดคู่ค้าในการประพฤติมิชอบไปยังอีกคนหนึ่ง ยกตัวอย่างเช่นปัญหาเกี่ยวกับในกฎหมายของคุณอาจเลวลงหลังจากการเกิดของเด็ก แต่ที่ไม่อาจนำคุณไปสู่​​วิพากษ์วิจารณ์โดยตรงหรือมิฉะนั้นละเมิดคู่ของคุณ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

นอกจากนี้ยังพบว่าสมาชิกของคู่สมรสที่หย่าไม่ได้แสดงการเปลี่ยนแปลงใหญ่ในตนเองลบพฤติกรรมต่อคู่ของตน ( เช่น ปรปักษ์หรือวิจารณ์ ) หรือรายงานของพวกเขาแย่แค่ไหนพันธมิตรของพวกเขาเป็นเด็กดี นี้แสดงให้เห็นว่ารูปแบบทุกข์ฉุกเฉินไม่ทำนายที่ดีของการหย่าร้าง ถ้าปัญหาโผล่มาตลอดเวลา แล้วเราคาดหวังที่จะเห็นการปฏิเสธเพิ่มเติมตลอดเวลา แต่คู่ที่พบว่าลดลงในด้านบวกมากกว่าการเพิ่มขึ้นในด้านลบ อย่างไรก็ตามการศึกษาที่กล่าวถึงการปรากฏตัวของพฤติกรรมเชิงลบ ไม่ใช่มีปัญหาเฉพาะ มันเป็นไปได้ว่า คู่รักที่ไม่พบการเปลี่ยนแปลงในพฤติกรรมที่ชัดเจนที่มีต่อแต่ละอื่น ๆเช่น บ่อยครั้งที่พวกเขาวิจารณ์หรือด่าพันธมิตร ยังคงพบการเพิ่มจำนวนของปัญหาในความสัมพันธ์ของพวกเขา ปัญหาใหม่จะเกิดขึ้น โดยไม่จําเป็นต้องทำให้คู่ค้านิสัยไม่ดีต่อกันและกัน ตัวอย่างเช่น ปัญหาของคุณในกฎหมายอาจเสื่อมโทรมหลังจากคลอด แต่ที่ไม่อาจนำคุณไปโดยตรง หรือการวิจารณ์คู่รักของคุณ