I don’t believe, that my life is wo

I don’t believe, that my life is worse than others!

I don’t believe, that I have no one bit of talent!

I don’t believe, that I’m destined to be a lowly person!

I don’t believe, that my songs will be left unanswered forever!

Today, Zhang Ye’s cry had reached far and wide, and he had received everyone’s response. He had achieved what he had always been wishing for and looking forward to. He wanted his cry to reach further in the future. This was the path that he was determined to follow. He was extremely determined to stay on this path!

“Hello, everyone.” Zhang Ye wore a smile as he spoke into the microphone, “Today is a very special public lecture class. We have many school leaders present, as well as many teachers and seniors from the literary and history worlds. There are even a number of reporter comrades here. As a Peking University elective class lecturer, I feel very flattered and surprised, but still, I welcome everyone here. Because of some special circumstances, the school leaders requested that I change the style of my public lecture a bit. I have agreed to it, so I will distribute a few microphones out into the audience, some for my students, and some for the experts of the literary world. As the auditorium is quite big, I wouldn’t be able to hear your questions otherwise.”

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ผมไม่เชื่อว่า ว่า ชีวิตของฉันเป็นยิ่งกว่าคนอื่นผมไม่เชื่อว่า ที่ฉันมีหนึ่งบิตไม่มีความสามารถผมไม่เชื่อว่า ว่า ฉัน: destined เป็นคนต่ำต้อยผมไม่เชื่อว่า ว่า เพลงของฉันจะถูกทิ้งตลอดไปตอบวันนี้ จางเย่ของร้องได้ไกลและกว้าง และเขาก็ได้รับการตอบสนองของทุกคน เขาประสบความสำเร็จอะไรเขาเสมอถูกต้องสำหรับ และมองไปข้างหน้า เขาต้องร้องไห้เขาถึงต่อไปในอนาคต เส้นทางที่เขาได้กำหนดให้ทำตามได้ เขามากมุ่งมั่นอยู่บนเส้นทางนี้"สวัสดี ทุกคน" จางเย่สวมรอยยิ้มเขาพูดใส่ไมโครโฟน "วันนี้เป็นแบบบรรยายสาธารณะที่พิเศษมาก เรามีหลายผู้บริหารโรงเรียนปัจจุบัน เช่นเดียวกับหลายครู และผู้สูงอายุจากโลกวรรณกรรมและประวัติศาสตร์ แม้จะมีจำนวนของสหายผู้รายงานที่นี่ เป็นวิทยากรวิชาระดับมหาวิทยาลัยปักกิ่ง ฉันรู้สึกประหลาดใจ และภูมิใจมาก แต่ยังคง ยินดีต้อนรับทุกคนที่นี่ เพราะบางกรณีพิเศษ ผู้บริหารโรงเรียนร้องขอว่า ผมเปลี่ยนของฉันบรรยายสาธารณะรูปแบบบิต ผมได้ตกลงไป ดังนั้นฉันจะกระจายกี่ไมโครโฟนออกสู่ผู้ชม อยากเรียน และผู้เชี่ยวชาญของโลกวรรณกรรม เป็นหอประชุมค่อนข้างใหญ่ ฉันจะไม่สามารถได้ยินคำถามของคุณเป็นอย่างอื่น"

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ผมไม่เชื่อว่าชีวิตของฉันจะเลวร้ายยิ่งกว่าคนอื่น ๆ !

ผมไม่เชื่อว่าผมไม่มีหนึ่งบิตของความสามารถ!

ผมไม่เชื่อว่าฉันชะตาจะเป็นคนต่ำต้อย!

ฉันทำไม่ได้ เชื่อว่าเพลงของผมจะเหลือที่ยังไม่ได้ตลอดไป!

วันนี้ร้องไห้จางเยมาถึงและกว้างไกลและเขาได้รับการตอบสนองของทุกคน เขาได้ประสบความสำเร็จในสิ่งที่เขาได้รับเสมอที่ต้องการและมองไปข้างหน้า เขาอยากร้องไห้ของเขาไปถึงต่อไปในอนาคต นี่คือเส้นทางที่เขามุ่งมั่นที่จะปฏิบัติตาม เขาเป็นคนที่มุ่งมั่นมากที่จะอยู่บนเส้นทางนี้!

"สวัสดีครับทุกคน." จางเจ้าสวมรอยยิ้มในขณะที่เขาพูดใส่ไมโครโฟน "วันนี้เป็นวันที่พิเศษมากระดับการบรรยายสาธารณะ เรามีผู้นำหลายโรงเรียนในปัจจุบันเช่นเดียวกับครูจำนวนมากและผู้สูงอายุจากวรรณกรรมและประวัติศาสตร์โลก มีแม้กระทั่งจำนวนของสหายนักข่าวที่นี่ ในฐานะที่เป็นมหาวิทยาลัยปักกิ่งระดับวิชาอาจารย์ผมรู้สึกภูมิใจมากและแปลกใจ แต่ยังคงผมยินดีต้อนรับทุกคนที่นี่ เพราะสถานการณ์พิเศษบางผู้นำโรงเรียนขอให้ผมเปลี่ยนรูปแบบของการบรรยายสาธารณะของฉันบิต ผมได้ตกลงที่จะมันดังนั้นฉันจะแจกจ่ายไม่กี่ไมโครโฟนออกไปสู่ผู้ชมบางอย่างสำหรับนักเรียนของฉันและบางส่วนสำหรับผู้เชี่ยวชาญของโลกวรรณกรรม ในฐานะที่เป็นหอประชุมที่ค่อนข้างใหญ่ผมจะไม่สามารถที่จะได้ยินคำถามของคุณเป็นอย่างอื่น. "

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ผมไม่เชื่อว่าชีวิตจะเลวร้ายยิ่งกว่าคนอื่น ๆผมไม่เชื่อว่าฉันมีหนึ่งบิตของความสามารถพิเศษฉันไม่อยากจะเชื่อ ว่าฉันจะต้องเป็นบุคคลชั้นต่ำผมไม่เชื่อว่าเพลงของผมจะเหลือที่ยังไม่ได้ตลอดไปวันนี้ , จางเจ้าร้องไห้ได้ถึงไกลและกว้างและเขาได้รับการตอบสนองของทุกคน เขาได้สิ่งที่เขาปรารถนาอยู่เสมอ และมองไปข้างหน้าเพื่อ เขาต้องการร้องไห้ของเขาที่จะถึงต่อไปในอนาคต นี่เป็นเส้นทางที่เขาตัดสินใจที่จะปฏิบัติตาม เขายิ่งมุ่งมั่นที่จะอยู่บนเส้นทางนี้ !" สวัสดีทุกคน " จางเยยิ้มพลางพูดใส่ไมค์ว่า " วันนี้เป็นคลาสบรรยายสาธารณะที่พิเศษมาก ขณะนี้มีหลายโรงเรียนผู้นำปัจจุบัน ครู รวมทั้งหลาย และรุ่นพี่จากโลกวรรณกรรมและประวัติศาสตร์ มีจำนวนของนักข่าวสหายที่นี่ เป็นมหาวิทยาลัยปักกิ่งวิชาเลือกเรียนอาจารย์ ผมรู้สึกปลื้มมาก และแปลกใจ แต่ก็ยินดีต้อนรับทุกคนค่ะ เพราะมีเหตุการณ์พิเศษอะไร ผู้นำโรงเรียนขอให้ผมเปลี่ยนรูปแบบของการบรรยายสาธารณะบ้าง ผมก็เห็นด้วยกับมัน ผมจะแจกกี่ไมโครโฟนออกมาสู่ผู้ชมบางส่วนสำหรับนักเรียนของฉัน และบางผู้เชี่ยวชาญของโลกวรรณกรรม เป็นหอประชุมที่ค่อนข้างใหญ่ แต่ฉันก็ไม่สามารถที่จะได้ยินคำถามของคุณมิฉะนั้น .