Throw light on the historicity of R

Throw light on the historicity of Ramayana literature as a source of Ancient Indian history
THE GENUINE AND THE SPURIOUS IN THE RĀMĀYAṆA
It cannot be doubted that the entire seventh book of the Rāmāyaṇa has been added only later on. But it has been known since a very long time that the entire first book cannot have belonged to the original work of Vālmīki. Not only are there numerous internal self-contradictions in this book but also the language and style show themselves as inferior in quality to those of Books II to VI. Further, nowhere in the genuine parts of the poem is any reference made to the events of the first book. In fact, in this book we find statements which exactly contradict statements of the later books. Only in the first and seventh book is Rārma understood as a divine being, an incarnation of god Viṣṇu. But for a few certainly interpolated texts he is, in the books II to VI, throughout always only a human hero and in all the parts of the epic which are doubtlessly genuine, there is not a single trace to show that he would have been thought as an incarnation of Viṣṇu. Wherever in the genuine parts of the poem mythology is in play, it is not Viṣṇu, but god Indra who is considered as the highest god in the Veda. For the two books I and VII it is also typical that in them, as we have seen, the thread of the narration often snaps and numerous Brahmanic myths and legends were interpolated as in the case of the Mahābhārata and the Purāṇas. Such things occur only at very few places in the Books II and VI. The additions and enlargements in these books they are numerous enough are of a quite different type. They consist mainly in this that just the most beautiful and popular texts have been, as far as possible, elaborated by the reciters, and increased by their own inventions. In fact we must imagine the transmission of the Rāmāyaṇa through centuries in the following manner: It was transmitted orally as in the manner of Kuśa and Lava in the Uttara-Kāṇḍa for a long time (perhaps for centuries). These reciters and travelling musicians considered the epic songs as their property with which they took all sorts of liberties. Now, if they noticed that the listeners were moved with the touching lamentation of Sītā, of Daśaratha or of Kauśalyā they composed some more verses in addition in order to spend some more time in that context, if the battle-scenes found special favour with a war like public then it was always easy for the reciters to bring new heroes to fight duels; they could always get a few thousands or tens of thousands of monkeys or Rākṣasas slaughtered or narrate a heroic deed already once narrated in a slightly altered form, if listeners found pleasure in comic scenes particularly where the monkeys appear, then it was a temptation for the reciter, not only to spin out such scenes but also to compose more such new ones; if he had a learned audience consisting of Brahmins then he sought to win their favour by spinning out the didactic pieces, by adding new moral verses or by interpolating moral sayings that they had taken from somewhere; lastly many ambitious rhapsodes have elaborated the descriptions of nature found popular certainly in the ancient and genuine poetry by means of additions in the style of the ornate poetry of royal courts. But the Rāmāyaṇa got a somewhat fixed form just like the Mahābhārata - perhaps only when it was reduced to writing. This must have happened at a time when the poem was already so famous and beloved, that it was already considered as an act of religious merit, to read and hear it and that the heaven was promised to those who copied it down. But the more one copied of such a splendid and salutary poem "that bestows long life, health, fame, good brothers and understanding”, the more certainly did one go to heaven. Therefore the early collectors and compilers who reduced the poem to writing did not consider it as their duty to sift critically what they received, to separate the genuine from the spurious but to them everything was rather welcome which offered itself under the title "Ramayana".
But we can speak only of a “somewhat” fixed form of the Rāmāyaṇa, because the manuscripts in which the epic has come down to us vary from one another very much, and there are at least three different recensions of the text which represent the transmission in the various regions of India. These recensions differ from one another not only with respect to individual readings but also in this that in each of them verses, longer texts and even whole cantos occur which are missing in the others; also the order of the verses is not the same in the different versions. The most widely spread (both in the north and the south of India) and probably also the oldest recension is the one which Jacobi designated as "C" and which has been printed many times in Bombay. The only complete edition that appeared in Europe, that of G. Gorresio contains the Bengal recension. The text of the North-Western Indian (Western Indian, Kashmiri) recension is now being printed at Lahore . That there are great differences between the recensions proves only the presumption of oral transmission of the text. It is understandable that the order of the verses in the memory of rhapsodes gets shifted, that the text had to undergo often significant changes and that the reciters of the various regions made their own additions and elaborations. What is common to all the three recensions is that all of them contain seven books, and that in each of them spurious texts occur by the side of the genuine ones. An “original text” of the Rāmāyaṇa is therefore not to be had in any of the recensions; but the absence of a text in one of the recensions is always a justified ground for suspicion against its genuineness. And in general it is in any case more easy in the case of the Rāmāyaṇa than in that of the Mahābhārata to isolate the spurious and the more recent portions. "As in the case of some of our old venerable cathedrals”, says Jacobi “every coming generation has added something new and repaired the old without the original layout being in any way obliterated in spite of all built up chapels and steeples; thus many generations of singers have been working at the Rāmāyaṇa; but the old nucleus, round which so much has grown about is easily recognisable in its main features even if not in minute details". Jacobi himself has proved irrefutably in his work, "Das Rāmāyaṇa" a large number of additions and elaborations as such. That when an attempt is made to prepare a critical edition of the text perhaps only one fourth of the 24,000 verses of the Rāmāyaṇa handed down to us would turn out to be "genuine", does not speak anything against the justification of the criticism. It is only on account of the large number of the "spurious" in the Indian epics that we are more often disappointed while reading those which rouse great admiration in us. And when we compare the Indian with the Greek epics with respect to their artistic value if the result should necessarily turn out against the former ones, then the people responsible for this are not the poets of ancient India but rather those poetasters who have elaborated and mutilated the old cantos by means of their own additions and changes. The “shapelessly fermenting verbosity” of which Friedrich Rūckert reproaches the Rāmāyaṇa, is certainly more often on account of the Vālmīkites than of Vālmīki himself. On the whole however the German poet is certainly right when he seeks the beauty of the Indian poetry somewhere else than that of the Greek, saying:” Such fantastic grievances, such shapelessly fermenting verbosity, As the Rāmāyaṇa offers you, that Homer has Certainly taught you to despise, but yet such high thinking And such profound heart even the
Ilias does not show you”

Throw light on the historicity of Ramayana literature as a source of Ancient Indian history 
THE GENUINE AND THE SPURIOUS IN THE RĀMĀYAṆA
 It cannot be doubted that the entire seventh book of the Rāmāyaṇa has been added only later on. But it has been known since a very long time that the entire first book cannot have belonged to the original work of Vālmīki. Not only are there numerous internal self-contradictions in this book but also the language and style show themselves as inferior in quality to those of Books II to VI. Further, nowhere in the genuine parts of the poem is any reference made to the events of the first book. In fact, in this book we find statements which exactly contradict statements of the later books. Only in the first and seventh book is Rārma understood as a divine being, an incarnation of god Viṣṇu. But for a few certainly interpolated texts he is, in the books II to VI, throughout always only a human hero and in all the parts of the epic which are doubtlessly genuine, there is not a single trace to show that he would have been thought as an incarnation of Viṣṇu. Wherever in the genuine parts of the poem mythology is in play, it is not Viṣṇu, but god Indra who is considered as the highest god in the Veda. For the two books I and VII it is also typical that in them, as we have seen, the thread of the narration often snaps and numerous Brahmanic myths and legends were interpolated as in the case of the Mahābhārata and the Purāṇas. Such things occur only at very few places in the Books II and VI. The additions and enlargements in these books they are numerous enough are of a quite different type. They consist mainly in this that just the most beautiful and popular texts have been, as far as possible, elaborated by the reciters, and increased by their own inventions. In fact we must imagine the transmission of the Rāmāyaṇa through centuries in the following manner: It was transmitted orally as in the manner of Kuśa and Lava in the Uttara-Kāṇḍa for a long time (perhaps for centuries). These reciters and travelling musicians considered the epic songs as their property with which they took all sorts of liberties. Now, if they noticed that the listeners were moved with the touching lamentation of Sītā, of Daśaratha or of Kauśalyā they composed some more verses in addition in order to spend some more time in that context, if the battle-scenes found special favour with a war like public then it was always easy for the reciters to bring new heroes to fight duels; they could always get a few thousands or tens of thousands of monkeys or Rākṣasas slaughtered or narrate a heroic deed already once narrated in a slightly altered form, if listeners found pleasure in comic scenes particularly where the monkeys appear, then it was a temptation for the reciter, not only to spin out such scenes but also to compose more such new ones; if he had a learned audience consisting of Brahmins then he sought to win their favour by spinning out the didactic pieces, by adding new moral verses or by interpolating moral sayings that they had taken from somewhere; lastly many ambitious rhapsodes have elaborated the descriptions of nature found popular certainly in the ancient and genuine poetry by means of additions in the style of the ornate poetry of royal courts. But the Rāmāyaṇa got a somewhat fixed form just like the Mahābhārata - perhaps only when it was reduced to writing. This must have happened at a time when the poem was already so famous and beloved, that it was already considered as an act of religious merit, to read and hear it and that the heaven was promised to those who copied it down. But the more one copied of such a splendid and salutary poem "that bestows long life, health, fame, good brothers and understanding”, the more certainly did one go to heaven. Therefore the early collectors and compilers who reduced the poem to writing did not consider it as their duty to sift critically what they received, to separate the genuine from the spurious but to them everything was rather welcome which offered itself under the title "Ramayana". 
But we can speak only of a “somewhat” fixed form of the Rāmāyaṇa, because the manuscripts in which the epic has come down to us vary from one another very much, and there are at least three different recensions of the text which represent the transmission in the various regions of India. These recensions differ from one another not only with respect to individual readings but also in this that in each of them verses, longer texts and even whole cantos occur which are missing in the others; also the order of the verses is not the same in the different versions. The most widely spread (both in the north and the south of India) and probably also the oldest recension is the one which Jacobi designated as "C" and which has been printed many times in Bombay. The only complete edition that appeared in Europe, that of G. Gorresio contains the Bengal recension. The text of the North-Western Indian (Western Indian, Kashmiri) recension is now being printed at Lahore . That there are great differences between the recensions proves only the presumption of oral transmission of the text. It is understandable that the order of the verses in the memory of rhapsodes gets shifted, that the text had to undergo often significant changes and that the reciters of the various regions made their own additions and elaborations. What is common to all the three recensions is that all of them contain seven books, and that in each of them spurious texts occur by the side of the genuine ones. An “original text” of the Rāmāyaṇa is therefore not to be had in any of the recensions; but the absence of a text in one of the recensions is always a justified ground for suspicion against its genuineness. And in general it is in any case more easy in the case of the Rāmāyaṇa than in that of the Mahābhārata to isolate the spurious and the more recent portions. "As in the case of some of our old venerable cathedrals”, says Jacobi “every coming generation has added something new and repaired the old without the original layout being in any way obliterated in spite of all built up chapels and steeples; thus many generations of singers have been working at the Rāmāyaṇa; but the old nucleus, round which so much has grown about is easily recognisable in its main features even if not in minute details". Jacobi himself has proved irrefutably in his work, "Das Rāmāyaṇa" a large number of additions and elaborations as such. That when an attempt is made to prepare a critical edition of the text perhaps only one fourth of the 24,000 verses of the Rāmāyaṇa handed down to us would turn out to be "genuine", does not speak anything against the justification of the criticism. It is only on account of the large number of the "spurious" in the Indian epics that we are more often disappointed while reading those which rouse great admiration in us. And when we compare the Indian with the Greek epics with respect to their artistic value if the result should necessarily turn out against the former ones, then the people responsible for this are not the poets of ancient India but rather those poetasters who have elaborated and mutilated the old cantos by means of their own additions and changes. The “shapelessly fermenting verbosity” of which Friedrich Rūckert reproaches the Rāmāyaṇa, is certainly more often on account of the Vālmīkites than of Vālmīki himself. On the whole however the German poet is certainly right when he seeks the beauty of the Indian poetry somewhere else than that of the Greek, saying:” Such fantastic grievances, such shapelessly fermenting verbosity, As the Rāmāyaṇa offers you, that Homer has Certainly taught you to despise, but yet such high thinking And such profound heart even the 
Ilias does not show you”

0/5000

จาก: -

เป็น: -

ผลลัพธ์ (ไทย) 1: [สำเนา]

คัดลอก!

Throw light on the historicity of Ramayana literature as a source of Ancient Indian history THE GENUINE AND THE SPURIOUS IN THE RĀMĀYAṆA It cannot be doubted that the entire seventh book of the Rāmāyaṇa has been added only later on. But it has been known since a very long time that the entire first book cannot have belonged to the original work of Vālmīki. Not only are there numerous internal self-contradictions in this book but also the language and style show themselves as inferior in quality to those of Books II to VI. Further, nowhere in the genuine parts of the poem is any reference made to the events of the first book. In fact, in this book we find statements which exactly contradict statements of the later books. Only in the first and seventh book is Rārma understood as a divine being, an incarnation of god Viṣṇu. But for a few certainly interpolated texts he is, in the books II to VI, throughout always only a human hero and in all the parts of the epic which are doubtlessly genuine, there is not a single trace to show that he would have been thought as an incarnation of Viṣṇu. Wherever in the genuine parts of the poem mythology is in play, it is not Viṣṇu, but god Indra who is considered as the highest god in the Veda. For the two books I and VII it is also typical that in them, as we have seen, the thread of the narration often snaps and numerous Brahmanic myths and legends were interpolated as in the case of the Mahābhārata and the Purāṇas. Such things occur only at very few places in the Books II and VI. The additions and enlargements in these books they are numerous enough are of a quite different type. They consist mainly in this that just the most beautiful and popular texts have been, as far as possible, elaborated by the reciters, and increased by their own inventions. In fact we must imagine the transmission of the Rāmāyaṇa through centuries in the following manner: It was transmitted orally as in the manner of Kuśa and Lava in the Uttara-Kāṇḍa for a long time (perhaps for centuries). These reciters and travelling musicians considered the epic songs as their property with which they took all sorts of liberties. Now, if they noticed that the listeners were moved with the touching lamentation of Sītā, of Daśaratha or of Kauśalyā they composed some more verses in addition in order to spend some more time in that context, if the battle-scenes found special favour with a war like public then it was always easy for the reciters to bring new heroes to fight duels; they could always get a few thousands or tens of thousands of monkeys or Rākṣasas slaughtered or narrate a heroic deed already once narrated in a slightly altered form, if listeners found pleasure in comic scenes particularly where the monkeys appear, then it was a temptation for the reciter, not only to spin out such scenes but also to compose more such new ones; if he had a learned audience consisting of Brahmins then he sought to win their favour by spinning out the didactic pieces, by adding new moral verses or by interpolating moral sayings that they had taken from somewhere; lastly many ambitious rhapsodes have elaborated the descriptions of nature found popular certainly in the ancient and genuine poetry by means of additions in the style of the ornate poetry of royal courts. But the Rāmāyaṇa got a somewhat fixed form just like the Mahābhārata - perhaps only when it was reduced to writing. This must have happened at a time when the poem was already so famous and beloved, that it was already considered as an act of religious merit, to read and hear it and that the heaven was promised to those who copied it down. But the more one copied of such a splendid and salutary poem "that bestows long life, health, fame, good brothers and understanding”, the more certainly did one go to heaven. Therefore the early collectors and compilers who reduced the poem to writing did not consider it as their duty to sift critically what they received, to separate the genuine from the spurious but to them everything was rather welcome which offered itself under the title "Ramayana". But we can speak only of a “somewhat” fixed form of the Rāmāyaṇa, because the manuscripts in which the epic has come down to us vary from one another very much, and there are at least three different recensions of the text which represent the transmission in the various regions of India. These recensions differ from one another not only with respect to individual readings but also in this that in each of them verses, longer texts and even whole cantos occur which are missing in the others; also the order of the verses is not the same in the different versions. The most widely spread (both in the north and the south of India) and probably also the oldest recension is the one which Jacobi designated as "C" and which has been printed many times in Bombay. The only complete edition that appeared in Europe, that of G. Gorresio contains the Bengal recension. The text of the North-Western Indian (Western Indian, Kashmiri) recension is now being printed at Lahore . That there are great differences between the recensions proves only the presumption of oral transmission of the text. It is understandable that the order of the verses in the memory of rhapsodes gets shifted, that the text had to undergo often significant changes and that the reciters of the various regions made their own additions and elaborations. What is common to all the three recensions is that all of them contain seven books, and that in each of them spurious texts occur by the side of the genuine ones. An “original text” of the Rāmāyaṇa is therefore not to be had in any of the recensions; but the absence of a text in one of the recensions is always a justified ground for suspicion against its genuineness. And in general it is in any case more easy in the case of the Rāmāyaṇa than in that of the Mahābhārata to isolate the spurious and the more recent portions. "As in the case of some of our old venerable cathedrals”, says Jacobi “every coming generation has added something new and repaired the old without the original layout being in any way obliterated in spite of all built up chapels and steeples; thus many generations of singers have been working at the Rāmāyaṇa; but the old nucleus, round which so much has grown about is easily recognisable in its main features even if not in minute details". Jacobi himself has proved irrefutably in his work, "Das Rāmāyaṇa" a large number of additions and elaborations as such. That when an attempt is made to prepare a critical edition of the text perhaps only one fourth of the 24,000 verses of the Rāmāyaṇa handed down to us would turn out to be "genuine", does not speak anything against the justification of the criticism. It is only on account of the large number of the "spurious" in the Indian epics that we are more often disappointed while reading those which rouse great admiration in us. And when we compare the Indian with the Greek epics with respect to their artistic value if the result should necessarily turn out against the former ones, then the people responsible for this are not the poets of ancient India but rather those poetasters who have elaborated and mutilated the old cantos by means of their own additions and changes. The “shapelessly fermenting verbosity” of which Friedrich Rūckert reproaches the Rāmāyaṇa, is certainly more often on account of the Vālmīkites than of Vālmīki himself. On the whole however the German poet is certainly right when he seeks the beauty of the Indian poetry somewhere else than that of the Greek, saying:” Such fantastic grievances, such shapelessly fermenting verbosity, As the Rāmāyaṇa offers you, that Homer has Certainly taught you to despise, but yet such high thinking And such profound heart even the Ilias does not show you”

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:[สำเนา]

คัดลอก!

โยนไฟบนหลักฐานในประวัติศาสตร์ของวรรณกรรมรามเกียรติ์เป็นแหล่งที่มาของประวัติศาสตร์อินเดียโบราณที่ของแท้และผู้ปลอมในรามเกียรติ์มันไม่สามารถสงสัยว่าหนังสือเล่มที่เจ็ดทั้งหมดของรามเกียรติ์ได้รับการเพิ่มเพียงในภายหลัง แต่จะได้รับการรู้จักกันมาตั้งแต่เป็นเวลานานมากว่าหนังสือเล่มแรกของทั้งหมดไม่สามารถจะเป็นการทำงานเดิมของ Valmiki ไม่เพียง แต่จะมีหลายความขัดแย้งในตัวเองภายในหนังสือเล่มนี้ แต่ยังมีภาษาและรูปแบบการแสดงตัวเองเป็นด้อยคุณภาพให้กับผู้ที่หนังสือครั้งที่สองที่หก นอกจากนี้ไม่มีที่ไหนในส่วนของแท้ของบทกวีคือการอ้างอิงใด ๆ ที่เกิดขึ้นกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นของหนังสือเล่มแรก ในความเป็นจริงในหนังสือเล่มนี้เราจะพบว่างบที่ขัดแย้งกับคำให้การของหนังสือต่อมา เฉพาะในหนังสือเล่มแรกและที่เจ็ดเป็นRārmaเข้าใจความเป็นพระเจ้าอวตารของพระเจ้าViṣṇu แต่ไม่กี่ข้อความหยันแน่นอนเขาเป็นอยู่ในหนังสือครั้งที่สองที่หกตลอดเสมอเพียงพระเอกของมนุษย์และในทุกส่วนของมหากาพย์ที่เป็นของแท้ไม่ต้องสงสัยไม่มีร่องรอยเดียวที่จะแสดงให้เห็นว่าเขาจะได้รับการคิด เป็นอวตารของViṣṇu เมื่อใดก็ตามที่ในส่วนของแท้ของตำนานบทกวีอยู่ในการเล่นมันไม่ได้เป็นViṣṇu แต่พระเจ้าพระอินทร์ที่ถือเป็นเทพเจ้าสูงสุดในพระเวท สำหรับหนังสือสองเล่มปกเกล้าเจ้าอยู่หัวและผมก็ยังเป็นปกติที่อยู่ในพวกเขาในขณะที่เราได้เห็นกระทู้ของคำบรรยายมักจะยึดและตำนานพิธีจำนวนมากและตำนานที่ถูกสอดแทรกเช่นเดียวกับในกรณีของมหาภารตะและนาสที่ สิ่งดังกล่าวเกิดขึ้นเฉพาะในสถานที่น้อยมากในหนังสือครั้งที่สองและที่หก การเพิ่มและขยายในหนังสือเหล่านี้พวกเขามีจำนวนมากพอที่จะเป็นชนิดที่แตกต่างกันมาก พวกเขาประกอบด้วยส่วนใหญ่อยู่ในนี้ว่าเพียงแค่ตำราที่สวยงามมากที่สุดและเป็นที่นิยมได้รับเท่าที่เป็นไปได้เพิ่มเติมโดย reciters และเพิ่มขึ้นจากสิ่งประดิษฐ์ของตัวเอง ในความเป็นจริงเราต้องจินตนาการการส่งผ่านของรามายณะผ่านมานานหลายศตวรรษในลักษณะดังต่อไปนี้: มันถูกส่งมารับประทานเป็นในลักษณะของการ KUSA และลาวาในอัททา-กานดาเป็นเวลานาน (อาจจะนานหลายศตวรรษ) reciters และนักดนตรีเดินทางเหล่านี้ถือว่าเป็นเพลงมหากาพย์เป็นทรัพย์สินของพวกเขาที่พวกเขาเอาทุกประเภทของเสรีภาพ ตอนนี้ถ้าพวกเขาสังเกตเห็นว่าผู้ฟังได้รับการย้ายไปอยู่กับคร่ำครวญสัมผัสอยู่ของ Dasaratha หรือKauśalyāพวกเขาประกอบด้วยบางโองการอื่น ๆ อีกมากมายนอกจากนี้ในการที่จะใช้เวลามากขึ้นในบริบทว่าถ้าฉากการต่อสู้ที่เป็นที่โปรดปรานเป็นพิเศษด้วย สงครามประชาชนเช่นนั้นมันเป็นเรื่องง่ายเสมอสำหรับ reciters ที่จะนำฮีโร่ใหม่ที่จะต่อสู้ดวล; พวกเขามักจะได้รับไม่กี่พันหรือนับหมื่นของลิงหรือRākṣasasฆ่าหรือเล่ากระทำที่กล้าหาญแล้วเล่าครั้งหนึ่งในรูปแบบการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยถ้าฟังพบความสุขในฉากการ์ตูนโดยเฉพาะอย่างยิ่งที่ลิงปรากฏแล้วมันเป็นสิ่งล่อใจสำหรับการ เล่าไม่เพียง แต่จะหมุนออกฉากดังกล่าว แต่ยังแต่งใหม่ดังกล่าวมากขึ้น ถ้าเขามีผู้ชมได้เรียนรู้ประกอบด้วยเศรษฐีแล้วเขาก็พยายามที่จะชนะใจของพวกเขาโดยการปั่นออกชิ้นส่วนเกี่ยวกับการสอนโดยการเพิ่มโองการศีลธรรมใหม่หรือโดย interpolating ศีลธรรมคำพูดว่าพวกเขาได้นำมาจากที่ใดที่หนึ่ง; สุดท้าย rhapsodes ทะเยอทะยานจำนวนมากได้อธิบายรายละเอียดของธรรมชาติพบว่าได้รับความนิยมอย่างแน่นอนในบทกวีโบราณและเป็นของแท้โดยใช้วิธีการส่งภาพในรูปแบบของบทกวีที่หรูหราของศาลพระราช แต่รามเกียรติ์มีรูปแบบที่ค่อนข้างคงที่เช่นเดียวกับมหาภารตะ - บางทีก็ต่อเมื่อถูกบังคับให้เขียน นี้จะต้องเกิดขึ้นในช่วงเวลาที่บทกวีที่มีอยู่แล้วที่มีชื่อเสียงและเป็นที่รักที่จะได้รับการพิจารณาแล้วว่าเป็นการกระทำบุญทางศาสนาเพื่อที่จะอ่านและได้ยินมันและสวรรค์ได้สัญญาไว้กับผู้ที่คัดลอกมันลง แต่ยิ่งหนึ่งคัดลอกดังกล่าวบทกวีที่สวยงามและมีประโยชน์ "ที่มอบชีวิตยาวสุขภาพชื่อเสียงพี่ชายที่ดีและความเข้าใจ" ที่มากกว่าที่แน่นอนไม่อย่างใดอย่างหนึ่งไปสวรรค์. ดังนั้นการสะสมในช่วงต้นและคอมไพเลอร์ที่ลดลงบทกวีการเขียนได้ ไม่ได้คิดว่ามันเป็นหน้าที่ของพวกเขาที่จะลอดอย่างยิ่งสิ่งที่พวกเขาได้รับการแยกของแท้จากปลอม แต่พวกเขาทุกอย่างค่อนข้างได้รับการต้อนรับที่นำเสนอตัวเองภายใต้ชื่อ "รามายณะ". แต่เราสามารถพูดเฉพาะของ "ค่อนข้าง" รูปแบบคงที่ รามเกียรติ์เพราะต้นฉบับซึ่งในมหากาพย์ได้ลงมาให้เราแตกต่างจากคนอื่นเป็นอย่างมากและมีอย่างน้อยสามนิยายปรัมปราที่แตกต่างกันของข้อความซึ่งเป็นตัวแทนของการส่งในภูมิภาคต่าง ๆ ของอินเดีย. นิยายปรัมปราเหล่านี้แตกต่างจากคนอื่น ไม่เพียง แต่ที่เกี่ยวกับการอ่านของแต่ละบุคคล แต่ยังอยู่ในนี้ว่าในแต่ละโองการพวกเขาข้อความที่ยาวและแม้กระทั่งทั้งโคลงเกิดขึ้นที่มีการขาดหายไปในส่วนอื่น ๆ นอกจากนี้ยังมีคำสั่งของข้อที่จะไม่เหมือนกันในรุ่นที่แตกต่างกัน ส่วนใหญ่ที่แพร่กระจายอย่างกว้างขวาง (ทั้งในภาคเหนือและทางตอนใต้ของอินเดีย) และอาจยังเป็นบทเชียนที่ตรวจดูไปแล้วเป็นหนึ่งในที่เก่าแก่ที่สุดที่ Jacobi กำหนดให้เป็น "C" และที่ได้รับการตีพิมพ์หลายครั้งในบอมเบย์ ฉบับเดียวที่สมบูรณ์แบบที่ปรากฏในยุโรปที่จี Gorresio มีเบงกอลบทเชียนที่ตรวจดูไปแล้ว ข้อความของอินเดียทางตะวันตกเฉียงเหนือ (ตะวันตกอินเดียแคชเมียร์) บทเชียนที่ตรวจดูไปแล้วขณะนี้ถูกพิมพ์ที่ละฮอร์ ที่มีความแตกต่างที่ดีระหว่างนิยายปรัมปราพิสูจน์เพียงข้อสันนิษฐานของการส่งผ่านช่องปากของข้อความ เป็นที่เข้าใจว่าคำสั่งของโองการในความทรงจำของ rhapsodes ที่ได้รับการเลื่อนที่มีข้อความที่มักจะได้รับการเปลี่ยนแปลงอย่างมีนัยสำคัญและ reciters ของภูมิภาคต่าง ๆ ที่ทำเพิ่มเติมของตัวเองและ elaborations สิ่งที่เป็นเรื่องธรรมดาที่ทั้งสามนิยายปรัมปราคือทั้งหมดของพวกเขามีหนังสือเจ็ดและในแต่ละของพวกเขาตำราปลอมเกิดขึ้นโดยด้านข้างของคนแท้ เป็น "ข้อความเดิม" ของรามายณะจึงเป็นไม่ได้ที่จะมีในใด ๆ ของนิยายปรัมปรานั้น แต่กรณีที่ไม่มีข้อความหนึ่งในนิยายปรัมปราที่อยู่เสมอพื้นดินที่เหมาะสมสำหรับความสงสัยกับความจริงแท้ของมัน และโดยทั่วไปจะเป็นในกรณีใด ๆ ง่ายมากขึ้นในกรณีของรามเกียรติ์กว่าในที่ของมหาภารตะจะแยกปลอมและส่วนอื่น ๆ ที่ผ่านมา "ในขณะที่ในกรณีของบางส่วนของวิหารที่เคารพของเราเก่า" กล่าวว่าจาโคบี "ทุกรุ่นมาได้มีการเพิ่มสิ่งใหม่และซ่อมแซมโดยไม่ต้องใช้รูปแบบเดิมเป็นในทางใดหายไปทั้งๆที่ทุกคนสร้างวิหารและยอดแหลมดังนั้นหลายชั่วอายุคน ของนักร้องที่ได้รับการทำงานที่รามเกียรติ์ แต่นิวเคลียสเก่ารอบที่มากได้เติบโตขึ้นเกี่ยวกับการเป็นที่จดจำได้ง่ายในคุณสมบัติหลักแม้ว่าจะไม่ได้อยู่ในรายละเอียดนาที " Jacobi ตัวเองได้พิสูจน์ irrefutably ในการทำงานของเขา "ดาสรามายณะ" เป็นจำนวนมากของการเพิ่มและ elaborations เช่น ว่าเมื่อความพยายามที่จะทำเพื่อเตรียมความพร้อมฉบับสำคัญของข้อความอาจจะเป็นเพียงหนึ่งในสี่ของ 24,000 โองการของรามายณะส่งลงมาให้เราจะเปิดออกมาเป็น "ของแท้" ที่ไม่ได้พูดอะไรกับเหตุผลของการวิจารณ์ที่ มันเป็นเพียงในบัญชีของจำนวนมากของ "ปลอม" ในมหากาพย์ของอินเดียที่เราจะผิดหวังบ่อยขึ้นในขณะที่อ่านผู้ที่ปลุกชื่นชมในตัวเรา และเมื่อเราเปรียบเทียบอินเดียกับมหากาพย์กรีกที่เกี่ยวกับคุณค่าทางศิลปะของพวกเขาหากผลจำเป็นต้องควรเปิดออกมาต่อต้านคนที่อดีตนั้นคนที่รับผิดชอบเรื่องนี้ไม่ได้กวีของอินเดียโบราณ แต่ poetasters ผู้ที่มีเนื้อหาและขาดวิ่น โคลงเก่าโดยใช้วิธีการส่งภาพของตัวเองและการเปลี่ยนแปลง "การไม่มีรูปหมักฟุ่มเฟื่อย" ซึ่งฟรีดริช RUCKERT ตำหนิรามายณะที่แน่นอนบ่อยขึ้นในบัญชีของVālmīkitesกว่า Valmiki ตัวเอง ในทั้ง แต่กวีเยอรมันแน่นอนต้องเมื่อเขาพยายามที่ความงามของบทกวีของอินเดียที่อื่นกว่าของกรีกกล่าวว่า "ความคับข้องใจที่ยอดเยี่ยมดังกล่าวดังกล่าวไม่มีรูปหมักฟุ่มเฟื่อยในฐานะที่เป็นรามเกียรติ์ให้คุณที่โฮเมอร์ได้สอนแน่นอน คุณดูถูก แต่ยังสูงเช่นความคิดและจิตใจเช่นลึกซึ้งแม้Ilias ไม่แสดง "

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:[สำเนา]

คัดลอก!

โยนไฟบนในวรรณคดีรามเกียรติ์ที่เป็นแหล่งประวัติศาสตร์ของอินเดียโบราณ
ของแท้และปลอมใน R Ā M Āนี่Ṇเป็น
ไม่สามารถสงสัยว่าหนังสือทั้งเจ็ดของอุบาสกอุบาสก r M ยาṇได้รับเพิ่มอีกในภายหลัง แต่มันเป็นที่รู้จักกันมาตั้งแต่เวลานานมากที่ไม่ได้มีทั้งหนังสือเล่มแรกเป็นของต้นฉบับของ วี สยาม อิมī Kiไม่เพียง แต่จะมีมากมายภายในตนเองอยู่ในหนังสือเล่มนี้ แต่ยังลักษณะภาษาและแสดงตนเป็นผู้ด้อยในคุณภาพของหนังสือ II VI ต่อไป ไม่มีที่ไหนในอะไหล่แท้ของบทกวีคือการอ้างอิงใด ๆ ทำให้เหตุการณ์ในเล่มแรก ในความเป็นจริง ในหนังสือเล่มนี้เราจะพบข้อความที่ขัดแย้งกับข้อความในหนังสือกันในภายหลังในหนังสือเล่มแรกและที่เจ็ดคือ R สยาม RMA เข้าใจในฐานะของการอวตารของพระเจ้า 6 ṣṇวู แต่ไม่กี่ แน่นอนเขาจะหยัน ข้อความในหนังสือ II 6 ตลอดเสมอเพียงมนุษย์ฮีโร่ และในส่วนของมหากาพย์ซึ่งไม่ต้องสงสัยแท้ไม่มี ร่องรอยเดียวเพื่อแสดงให้เห็นว่า เขาคงคิดว่าเป็นอวตารของ 6 ṣṇ Uไม่ว่าในอะไหล่แท้ของบทกวีตำนานอยู่ในการเล่น ไม่ใช่ 6 ṣṇ U แต่พระอินทร์ที่ถือว่าเป็นพระเจ้าสูงสุด ฯลฯ สำหรับหนังสือสองเล่ม และ 7 นอกจากนี้ยังทั่วไปในพวกเขา ตามที่เราได้เห็น หัวข้อของการบรรยายมักจะ snaps และหลายเรื่องความเชื่อและตำนานถูกหยันเช่นในกรณีของ Mah อุบาสกอุบาสกและ Pur āṇ BH ค่าเป็นมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้น แต่เพียงไม่กี่แห่งในหนังสือ II และ VI เพิ่มเติมและ enlargements ในหนังสือเหล่านี้มีจำนวนมากเพียงพอของชนิดแตกต่างกันมาก พวกเขาประกอบด้วยส่วนใหญ่ในนี้ที่สวยที่สุดและเป็นที่นิยมข้อความได้รับเท่าที่เป็นไปได้ , elaborated โดยณและเพิ่มขึ้นจากสิ่งประดิษฐ์ของพวกเขาเอง

การแปล กรุณารอสักครู่..

ภาษาอื่น ๆ

การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.