Inside, The Tower was a long dark r

Inside, The Tower was a long dark room with a counter at one end
and tables at the other and dancing space in the middle. They all sat down
at a board table next to the nickelodeon and Red Sam's wife, a tall
burnt-brown woman with hair and eyes lighter than her skin, came and
took their order. The children's mother put a dime in the machine and
played "The Tennessee Waltz," and the grandmother said that tune always
made her want to dance. She asked Bailey if he would like to dance but
he only glared at her. He didn't have a naturally sunny disposition like she
did and trips made him nervous. The grandmother's brown eyes were very
bright. She swayed her head from side to side and pretended she was
dancing in her chair. June Star said play something she could tap to so the children's mother put in another dime and played a fast number and June
Star stepped out onto the dance floor and did her tap routine.
"Ain't she cute?" Red Sam's wife said, leaning over the counter.
"Would you like to come be my little girl?"
"No I certainly wouldn't," June Star said. "I wouldn't live in a
broken-down place like this for a million bucks!" and she ran back to the
table.
"Ain't she cute?" the woman repeated, stretching her mouth politely.
"Arn't you ashamed?" hissed the grandmother.
Red Sam came in and told his wife to quit lounging on the counter
and hurry up with these people's order. His khaki trousers reached just to
his hip bones and his stomach hung over them like a sack of meal
swaying under his shirt. He came over and sat down at a table nearby and
let out a combination sigh and yodel. "You can't win," he said. "You can't
win," and he wiped his sweating red face off with a gray handkerchief.
"These days you don't know who to trust," he said. "Ain't that the truth?"
"People are certainly not nice like they used to be," said the
grandmother.
"Two fellers come in here last week," Red Sammy said, "driving a
Chrysler. It was a old beat-up car but it was a good one and these boys looked all right to me. Said they worked at the mill and you know I let
them fellers charge the gas they bought? Now why did I do that?"
"Because you're a good man!" the grandmother said at once.
"Yes'm, I suppose so," Red Sam said as if he were struck with this
answer.
His wife brought the orders, carrying the five plates all at once
without a tray, two in each hand and one balanced on her arm. "It isn't a
soul in this green world of God's that you can trust," she said. "And I
don't count nobody out of that, not nobody," she repeated, looking at Red
Sammy.
"Did you read about that criminal. The Misfit, that's escaped?" asked
the grandmother.
"I wouldn't be a bit surprised if he didn't attact this place right here,"
said the woman. "If he hears about it being here, I wouldn't be none
surprised to see him. If he hears it's two cent in the cash register, I
wouldn't be a tall surprised if he . . ."
"That'll do," Red Sam said. "Go bring these people their Co'-Colas,"
and the woman went off to get the rest of the order.
"A good man is hard to find," Red Sammy said. "Everything is getting
terrible. I remember the day you could go off and leave your screen door unlatched. Not no more."
He and the grandmother discussed better times. The old lady said that
in her opinion Europe was entirely to blame for the way things were now.
She said the way Europe acted you would think we were made of money
and Red Sam said it was no use talking about it, she was exactly right.
The children ran outside into the white sunlight and looked at the monkey
in the lacy chinaberry tree. He was busy catching fleas on himself and
biting each one carefully between his teeth as if it were a delicacy.
They drove off again into the hot afternoon. The grandmother took cat
naps and woke up every few minutes with her own snoring. Outside of
Toombsboro she woke up and recalled an old plantation that she had
visited in this neighborhood once when she was a young lady. She said
the house had six white columns across the front and that there was an
avenue of oaks leading up to it and two little wooden trellis arbors on
either side in front where you sat down with your suitor after a stroll in
the garden. She recalled exactly which road to turn off to get to it. She
knew that Bailey would not be willing to lose any time looking at an old
house, but the more she talked about it, the more she wanted to see it
once again and find out if the little twin arbors were still standing. "There
was a secret panel in this house," she said craftily, not telling the truth but wishing that she were, "and the story went that all the family silver was
hidden in it when Sherman came through but it was never found . . ."
"Hey!" John Wesley said. "Let's go see it! We'll find it! We'll poke all
the woodwork and find it! Who lives there? Where do you turn off at?
Hey Pop, can't we turn off there?"
"We never have seen a house with a secret panel!" June Star shrieked.
"Let's go to the house with the secret panel! Hey Pop, can't we go see the
house with the secret panel!"
"It's not far from here, I know," the grandmother said. "It wouldn't
take over twenty minutes."
Bailey was looking straight ahead. His jaw was as rigid as a
horseshoe. "No," he said.
The children began to yell and scream that they wanted to see the
house with the secret panel. John Wesley kicked the back of the front seat
and June Star hung over her mother's shoulder and whined desperately
into her ear that they never had any fun even on their vacation, that they
could never do what THEY wanted to do. The baby began to scream and
John Wesley kicked the back of the seat so hard that his father could feel
the blows in his kidney.
"All right!" he shouted and drew the car to a stop at the side of the road. "Will you all shut up? Will you all just shut up for one second? If
you don't shut up, we won't go anywhere."
"It would be very educational for them," the grandmother murmured.
"All right," Bailey said, "but get this: this is the only time we're going
to stop for anything like this. This is the one and only time."
"The dirt road that you have to turn down is about a mile back," the
grandmother directed. "I marked it when we passed."
"A dirt road," Bailey groaned.
After they had turned around and were headed toward the dirt road,
the grandmother recalled other points about the house, the beautiful glass
over the front doorway and the candle-lamp in the hall. John Wesley said
that the secret panel was probably in the fireplace.
"You can't go inside this house," Bailey said. "You don't know who
lives there."
"While you all talk to the people in front, I'll run around behind and
get in a window," John Wesley suggested.
"We'll all stay in the car," his mother said.
They turned onto the dirt road and the car raced roughly along in a
swirl of pink dust. The grandmother recalled the times when there were
no paved roads and thirty miles was a day's journey. The dirt road was hilly and there were sudden washes in it and sharp curves on dangerous
embankments. All at once they would be on a hill, looking down over the
blue tops of trees for miles around, then the next minute, they would be in
a red depression with the dust-coated trees looking down on them.
"This place had better turn up in a minute," Bailey said, "or I'm going
to turn around."
The road looked as if no one had traveled on it in months.
"It's not much farther," the grandmother said and just as she said it, a
horrible thought came to her. The thought was so embarrassing that she
turned red in the face and her eyes dilated and her feet jumped up,
upsetting her valise in the corner. The instant the valise moved, the
newspaper top she had over the basket under it rose with a snarl and Pitty
Sing, the cat, sprang onto Bailey's shoulder.
The children were thrown to the floor and their mother, clutching the
baby, was thrown out the door onto the ground; the old lady was thrown
into the front seat. The car turned over once and landed right-side-up in a
gulch off the side of the road. Bailey remained in the driver's seat with the
cat -- gray-striped with a broad white face and an orange nose -- clinging
to his neck like a caterpillar.
As soon as the children saw they could move their arms and legs, they scrambled out of the car, shouting, "We've had an ACCIDENT!" The
grandmother was curled up under the dashboard, hoping she was injured
so that Bailey's wrath would not come down on her all at once. The
horrible thought she had had before the accident was that the house she
had remembered so vividly was not in Georgia but in Tennessee.
Bailey removed the cat from his neck with both hands and flung it out
the window against the side of a pine tree. Then he got out of the car and
started looking for the children's mother. She was sitting against the side
of the red gutted ditch, holding the screaming baby, but she only had a cut
down her face and a broken shoulder. "We've had an ACCIDENT!" the
children screamed in a frenzy of delight.
"But nobody's killed," June Star said with disappointment as the
grandmother limped out of the car, her hat still pinned to her head but the
broken front brim standing up at a jaunty angle and the violet spray
hanging off the side. They all sat down in the ditch, except the children,
to recover from the shock. They were all shaking.
"Maybe a car will come along," said the children's mother hoarsely
"I believe I have injured an organ," said the grandmother, pressing her
side, but no one answered her. Bailey's teeth were clattering. He had on a
yellow sport shirt with bright blue parrots designed in it and his face was as yellow as the shirt. The grandmother decided that she would not
mention that the house was in Tennessee.
The road was about ten feet above and they could see only the tops of
the trees on the other side of it. Behind the ditch they were sitting in there
were more woods, tall and dark and deep. In a few minutes they saw a c

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ภายใน เดอะทาวเวอร์มีห้องมืดนานนับที่หนึ่งและตารางอื่น ๆ และเต้นรำพื้นที่ตรงกลาง พวกเขาทั้งหมดนั่งลงที่ตารางคณะขอให้โชคและภรรยาสามสีแดง ความสูงผู้หญิงสีน้ำตาลไหม้กับผมและเบากว่าผิว ตามา และเอาใบสั่งของพวกเขา แม่เด็กใส่ขนาดตัวเครื่อง และเล่น "วอลซ์เทนเนสซี" และยายที่ว่า ทำนองเพลงนั้นเสมอทำเธอต้องเต้น เธอถาม Bailey ถ้า เขาต้องการเต้นรำ แต่เขา glared ที่เธอ ไม่ได้มีการจัดการแสงแดดตามธรรมชาติเช่นเธอไม่ได้ และเดินทางทำให้เขาประสาท ตาสีน้ำตาลของยายถูกมากสดใส เธอ swayed ศีรษะของเธอจากทางด้านข้าง และ pretended เธอเต้นรำในเก้าอี้ของเธอ ดาวเดือนมิถุนายนกล่าวว่า เล่นสิ่งที่เธอไม่สามารถเคาะเพื่อให้แม่ของเด็กใส่ในขนาดอื่น และเล่นเลขอย่างรวดเร็วและมิถุนายนดาวก้าวออกสู่ฟลอร์เต้นรำ และไม่เคาะประจำของเธอ "Ain ' t เธอน่ารักหรือไม่" แดงสามภรรยา พิงผ่านเคาน์เตอร์"คุณต้องมาเป็นสาวของฉัน" ดาวเดือนมิถุนายนกล่าวว่า "ไม่ฉันแน่นอนไม่ "ฉันจะไม่อยู่ในการตใบวางสำหรับล้าน bucks " และเธอวิ่งกลับไปตาราง "Ain ' t เธอน่ารัก" ผู้หญิงซ้ำ ยืดปากเธอสุภาพ " Arn't คุณละอาย? " hissed เอง สามสีแดงมา และบอกภรรยาให้เลิกเดินเล่นบนตัวนับและรีบขึ้นกับลำดับของคนเหล่านี้ กางเกงของเขา khaki ถึงเพียงhis hip bones and his stomach hung over them like a sack of mealswaying under his shirt. He came over and sat down at a table nearby andlet out a combination sigh and yodel. "You can't win," he said. "You can'twin," and he wiped his sweating red face off with a gray handkerchief."These days you don't know who to trust," he said. "Ain't that the truth?" "People are certainly not nice like they used to be," said thegrandmother. "Two fellers come in here last week," Red Sammy said, "driving aChrysler. It was a old beat-up car but it was a good one and these boys looked all right to me. Said they worked at the mill and you know I letthem fellers charge the gas they bought? Now why did I do that?" "Because you're a good man!" the grandmother said at once. "Yes'm, I suppose so," Red Sam said as if he were struck with thisanswer. His wife brought the orders, carrying the five plates all at oncewithout a tray, two in each hand and one balanced on her arm. "It isn't asoul in this green world of God's that you can trust," she said. "And Idon't count nobody out of that, not nobody," she repeated, looking at RedSammy. "Did you read about that criminal. The Misfit, that's escaped?" askedthe grandmother. "I wouldn't be a bit surprised if he didn't attact this place right here,"said the woman. "If he hears about it being here, I wouldn't be nonesurprised to see him. If he hears it's two cent in the cash register, Iwouldn't be a tall surprised if he . . ." "That'll do," Red Sam said. "Go bring these people their Co'-Colas,"and the woman went off to get the rest of the order. "A good man is hard to find," Red Sammy said. "Everything is gettingterrible. I remember the day you could go off and leave your screen door unlatched. Not no more." He and the grandmother discussed better times. The old lady said thatin her opinion Europe was entirely to blame for the way things were now.She said the way Europe acted you would think we were made of moneyand Red Sam said it was no use talking about it, she was exactly right.The children ran outside into the white sunlight and looked at the monkeyin the lacy chinaberry tree. He was busy catching fleas on himself andbiting each one carefully between his teeth as if it were a delicacy. They drove off again into the hot afternoon. The grandmother took catnaps and woke up every few minutes with her own snoring. Outside ofToombsboro she woke up and recalled an old plantation that she hadvisited in this neighborhood once when she was a young lady. She saidthe house had six white columns across the front and that there was anavenue of oaks leading up to it and two little wooden trellis arbors oneither side in front where you sat down with your suitor after a stroll inthe garden. She recalled exactly which road to turn off to get to it. Sheknew that Bailey would not be willing to lose any time looking at an oldhouse, but the more she talked about it, the more she wanted to see itonce again and find out if the little twin arbors were still standing. "Therewas a secret panel in this house," she said craftily, not telling the truth but wishing that she were, "and the story went that all the family silver washidden in it when Sherman came through but it was never found . . ." "Hey!" John Wesley said. "Let's go see it! We'll find it! We'll poke allthe woodwork and find it! Who lives there? Where do you turn off at?Hey Pop, can't we turn off there?" "We never have seen a house with a secret panel!" June Star shrieked."Let's go to the house with the secret panel! Hey Pop, can't we go see thehouse with the secret panel!" "It's not far from here, I know," the grandmother said. "It wouldn'ttake over twenty minutes." Bailey was looking straight ahead. His jaw was as rigid as ahorseshoe. "No," he said. The children began to yell and scream that they wanted to see thehouse with the secret panel. John Wesley kicked the back of the front seatand June Star hung over her mother's shoulder and whined desperatelyinto her ear that they never had any fun even on their vacation, that theycould never do what THEY wanted to do. The baby began to scream andJohn Wesley kicked the back of the seat so hard that his father could feelthe blows in his kidney. "All right!" he shouted and drew the car to a stop at the side of the road. "Will you all shut up? Will you all just shut up for one second? Ifyou don't shut up, we won't go anywhere."
"It would be very educational for them," the grandmother murmured.
"All right," Bailey said, "but get this: this is the only time we're going
to stop for anything like this. This is the one and only time."
"The dirt road that you have to turn down is about a mile back," the
grandmother directed. "I marked it when we passed."
"A dirt road," Bailey groaned.
After they had turned around and were headed toward the dirt road,
the grandmother recalled other points about the house, the beautiful glass
over the front doorway and the candle-lamp in the hall. John Wesley said
that the secret panel was probably in the fireplace.
"You can't go inside this house," Bailey said. "You don't know who
lives there."
"While you all talk to the people in front, I'll run around behind and
get in a window," John Wesley suggested.
"We'll all stay in the car," his mother said.
They turned onto the dirt road and the car raced roughly along in a
swirl of pink dust. The grandmother recalled the times when there were
no paved roads and thirty miles was a day's journey. The dirt road was hilly and there were sudden washes in it and sharp curves on dangerous
embankments. All at once they would be on a hill, looking down over the
blue tops of trees for miles around, then the next minute, they would be in
a red depression with the dust-coated trees looking down on them.
"This place had better turn up in a minute," Bailey said, "or I'm going
to turn around."
The road looked as if no one had traveled on it in months.
"It's not much farther," the grandmother said and just as she said it, a
horrible thought came to her. The thought was so embarrassing that she
turned red in the face and her eyes dilated and her feet jumped up,
upsetting her valise in the corner. The instant the valise moved, the
newspaper top she had over the basket under it rose with a snarl and Pitty
Sing, the cat, sprang onto Bailey's shoulder.
The children were thrown to the floor and their mother, clutching the
baby, was thrown out the door onto the ground; the old lady was thrown
into the front seat. The car turned over once and landed right-side-up in a
gulch off the side of the road. Bailey remained in the driver's seat with the
cat -- gray-striped with a broad white face and an orange nose -- clinging
to his neck like a caterpillar.
As soon as the children saw they could move their arms and legs, they scrambled out of the car, shouting, "We've had an ACCIDENT!" The
grandmother was curled up under the dashboard, hoping she was injured
so that Bailey's wrath would not come down on her all at once. The
horrible thought she had had before the accident was that the house she
had remembered so vividly was not in Georgia but in Tennessee.
Bailey removed the cat from his neck with both hands and flung it out
the window against the side of a pine tree. Then he got out of the car and
started looking for the children's mother. She was sitting against the side
of the red gutted ditch, holding the screaming baby, but she only had a cut
down her face and a broken shoulder. "We've had an ACCIDENT!" the
children screamed in a frenzy of delight.
"But nobody's killed," June Star said with disappointment as the
grandmother limped out of the car, her hat still pinned to her head but the
broken front brim standing up at a jaunty angle and the violet spray
hanging off the side. They all sat down in the ditch, except the children,
to recover from the shock. They were all shaking.
"Maybe a car will come along," said the children's mother hoarsely
"I believe I have injured an organ," said the grandmother, pressing her
side, but no one answered her. Bailey's teeth were clattering. He had on a
yellow sport shirt with bright blue parrots designed in it and his face was as yellow as the shirt. The grandmother decided that she would not
mention that the house was in Tennessee.
The road was about ten feet above and they could see only the tops of
the trees on the other side of it. Behind the ditch they were sitting in there
were more woods, tall and dark and deep. In a few minutes they saw a c

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ภายในอาคารเป็นห้องยาวสีดำกับเคาน์เตอร์ที่ปลายด้านหนึ่งและตารางที่พื้นที่อื่น ๆ และการเต้นที่อยู่ตรงกลาง
พวกเขาทุกคนนั่งลงที่โต๊ะคณะกรรมการถัดจากตู้เพลงและภรรยาแดงแซมสูงผู้หญิงเผาสีน้ำตาลที่มีผมและตาสีอ่อนกว่าผิวของเธอมาเอาสั่งของพวกเขา แม่เด็กนำเล็กน้อยในเครื่องและเล่น "เพลงวอลทซ์เทนเนสซี" และคุณยายกล่าวว่าการปรับแต่งมักจะทำให้เธอต้องการที่จะเต้น เบลีย์เธอถามว่าเขาอยากจะเต้น แต่เขาเท่านั้นที่จ้องมาที่เธอ เขาไม่ได้มีนิสัยแดดตามธรรมชาติเหมือนที่เธอทำและการเดินทางทำให้เขาประสาท ดวงตาสีน้ำตาลของคุณยายเป็นอย่างมากที่สดใส เธอแกว่งหัวของเธอจากทางด้านข้างและแกล้งทำเป็นว่าเธอได้รับการเต้นรำในเก้าอี้ของเธอ มิถุนายนดาวกล่าวว่าเล่นอะไรที่เธอจะแตะเพื่อให้แม่ของเด็ก ๆ ใส่ในค่าเล็กน้อยอื่นและเล่นเป็นจำนวนมากอย่างรวดเร็วและมิถุนายนดาวก้าวออกไปบนฟลอร์เต้นรำและทำกิจวัตรประจำวันของเธอประปา. "ไม่ใช่เธอน่ารัก?" ภรรยาของสีแดงแซมกล่าวว่าพาดผ่านเคาน์เตอร์. "คุณต้องการที่จะมาเป็นสาวน้อยของฉัน" "ไม่มีแน่นอนฉันจะไม่ได้" ดาวกล่าวว่ามิถุนายน "ฉันจะไม่อยู่ในสถานที่ที่แตกสลายลงเช่นนี้ล้าน bucks!" และเธอก็วิ่งกลับไปที่ตาราง. "ไม่ใช่เธอน่ารัก?" ผู้หญิงคนนั้นซ้ำยืดปากของเธออย่างสุภาพ. "arn't ละอายใจคุณ?" hissed ยาย. สีแดงแซมเข้ามาและบอกว่าภรรยาของเขาจะลาออกจากการพักผ่อนบนเคาน์เตอร์และรีบขึ้นกับการสั่งซื้อของคนเหล่านี้ กางเกงขายาวสีกากีของเขาถึงเพียงเพื่อกระดูกสะโพกของเขาและท้องของเขาแขวนอยู่เหนือพวกเขาเช่นกระสอบอาหารโยกภายใต้เสื้อของเขา เขาเดินเข้ามาและนั่งลงที่โต๊ะใกล้เคียงและให้ออกถอนหายใจรวมกันและเพลงชาวบ้านนอก "คุณไม่สามารถชนะ" เขากล่าว "คุณไม่สามารถชนะ" และเขาเช็ดเหงื่อออกหน้าแดงของเขาออกด้วยผ้าเช็ดหน้าสีเทา. "วันนี้คุณไม่ทราบว่าใครจะไว้วางใจ" เขากล่าว "ไม่ว่าจริงหรือไม่" "คนอย่างแน่นอนไม่ดีเช่นพวกเขาเคยเป็น" กล่าวว่าคุณยาย. "สอง Fellers มาที่นี่เมื่อสัปดาห์ที่แล้ว" สีแดงแซมมี่กล่าวว่า "ขับรถไครสเลอร์. มันเป็นจังหวะเก่า รถอัพ แต่มันก็เป็นหนึ่งที่ดีและชายเหล่านี้มองสิ่งที่ถูกต้องให้ฉัน. กล่าวว่าที่พวกเขาทำงานอยู่ที่โรงสีและคุณรู้ว่าฉันปล่อยให้พวกเขาFellers คิดค่าก๊าซที่พวกเขาซื้อหรือไม่ตอนนี้ทำไมผมถึงทำอย่างนั้น? "" เพราะคุณ เป็นคนดี " คุณยายกล่าวว่าในครั้งเดียว. "Yes'm ผมคิดว่าเป็นเช่นนั้น" สีแดงแซมกล่าวราวกับว่าเขากำลังหลงกับเรื่องนี้คำตอบ. ภรรยาของเขานำคำสั่งถือห้าแผ่นทั้งหมดในครั้งเดียวโดยไม่ต้องถาดสองในแต่ละมือและหนึ่งสมดุลบนแขนของเธอ "มันไม่ได้เป็นจิตวิญญาณในโลกสีเขียวของพระเจ้าที่คุณสามารถไว้วางใจ" เธอกล่าว "และฉันจะไม่นับรวมที่ไม่มีใครออกจากที่ไม่มีใครไม่ได้" เธอซ้ำแล้วซ้ำอีกมองที่สีแดงแซมมี่. "คุณไม่อ่านเกี่ยวกับความผิดทางอาญาที่. ไม่เหมาะที่ที่หนีออกมา?" ถามยาย. "ฉันจะไม่เป็นบิตแปลกใจถ้าเขาไม่ได้ attact สถานที่แห่งนี้ที่นี่" หญิงกล่าวว่า "ถ้าเขาได้ยินเกี่ยวกับเรื่องนี้อยู่ที่นี่ผมจะไม่เป็นไม่มีใครแปลกใจที่จะเห็นเขา. ถ้าเขาได้ยินก็สองร้อยในการลงทะเบียนเงินสดที่ผมจะไม่แปลกใจถ้าเขาสูง..." "นั่นจะทำ "สีแดงแซมกล่าวว่า "ไปนำคนเหล่านี้ที่เขา Co'-Colas" และหญิงออกไปจะได้รับส่วนที่เหลือของการสั่งซื้อ. "คนดียากที่จะหา" สีแดงแซมมี่กล่าวว่า "ทุกอย่างจะได้รับน่ากลัว. ผมจำได้ว่าวันที่คุณจะออกไปและออกจากประตูหน้าจอของคุณ unlatched. ไม่ไม่มาก." เขาและยายที่กล่าวถึงครั้งดีกว่า หญิงชรากล่าวว่าในความคิดของเธอยุโรปทั้งหมดจะตำหนิสำหรับสิ่งที่ตอนนี้. เธอบอกว่าวิธีที่ยุโรปทำหน้าที่คุณจะคิดว่าเรากำลังทำจากเงินและสีแดงแซมบอกว่ามันคือการใช้การพูดคุยเกี่ยวกับมันไม่เธอก็ตรงขวา. เด็กวิ่งออกไปข้างนอกเข้ามาในแสงแดดสีขาวและมองไปที่ลิงในลูกไม้ลายฉลุต้นไม้ chinaberry เขาเป็นคนที่ยุ่งจับหมัดกับตัวเองและกัดแต่ละอย่างระมัดระวังระหว่างฟันของเขาราวกับว่ามันเป็นอาหารอันโอชะ. พวกเขาขับรถออกไปอีกครั้งในช่วงบ่ายร้อน ยายเอาแมวงีบและตื่นขึ้นมาทุกไม่กี่นาทีกับการนอนกรนของเธอเอง นอกToombsboro เธอตื่นขึ้นมาและเรียกคืนไร่เก่าที่เธอได้เข้าเยี่ยมชมในละแวกนี้เพียงครั้งเดียวเมื่อเธอเป็นหญิงสาว เธอบอกว่าที่บ้านมีหกคอลัมน์สีขาวทั่วทั้งด้านหน้าและว่ามีถนนของต้นโอ๊กที่นำขึ้นไปและสองarbors ตาข่ายไม้เล็ก ๆ น้อย ๆ ในด้านใดด้านหนึ่งในด้านหน้าที่คุณนั่งลงกับแฟนของคุณหลังจากที่เดินเล่นในสวน เธอจำได้ว่าที่ถนนจะปิดจะได้รับมัน เธอรู้ว่าเบลีย์จะไม่เต็มใจที่จะเสียเวลาใด ๆ ที่กำลังมองหาที่เก่าบ้านแต่ยิ่งเธอพูดคุยเกี่ยวกับมันมากขึ้นเธออยากจะเห็นมันอีกครั้งและดูว่า arbors คู่เล็ก ๆ น้อย ๆ ก็ยังคงยืนอยู่ "มีแผงลับในบ้านหลังนี้เป็น" เธอกล่าวตลบตะแลงไม่บอกความจริง แต่ที่คิดว่าเธอเป็น "และเรื่องราวไปที่เงินทั้งหมดในครอบครัวก็ซ่อนอยู่ในมันเมื่อเชอร์แมนผ่านมาแต่มันก็ไม่เคยพบ. . "" เฮ้! " จอห์นเวสลีย์กล่าวว่า "เราไปดูมัน! เราจะพบว่ามัน! เราจะกระตุ้นทุกไม้และพบว่าใครอาศัยอยู่ที่นั่นที่ไหนที่คุณปิดที่? เฮ้ป๊อปเราไม่สามารถปิดนั่น?" "เราไม่เคยมี เห็นบ้านที่มีแผงลับ! " มิถุนายนดาวร้อง. "เราไปที่บ้านด้วยแผงลับเฮ้ป๊อป! ไม่สามารถที่เราจะไปดูบ้านที่มีแผงลับ!" "มันอยู่ไม่ไกลจากที่นี่ผมรู้ว่า" คุณยายกล่าวว่า "มันจะไม่ใช้เวลามากกว่ายี่สิบนาที." เบลีย์ถูกมองตรงไปข้างหน้า ขากรรไกรของเขาคือแข็งเท่าเกือกม้า "ไม่" เขากล่าว. เด็กเริ่มที่จะตะโกนและกรีดร้องว่าพวกเขาต้องการที่จะเห็นบ้านที่มีแผงลับ จอห์นเวสลีย์เตะด้านหลังของที่นั่งด้านหน้าและมิถุนายนดาวแขวนอยู่เหนือไหล่ของแม่ของเธอและ whined หมดเข้าไปในหูเธอว่าพวกเขาไม่เคยมีความสนุกสนานใดๆ แม้ในวันหยุดของพวกเขาว่าพวกเขาไม่สามารถทำในสิ่งที่พวกเขาอยากจะทำ ทารกเริ่มที่จะกรีดร้องและจอห์นเวสลีย์เตะด้านหลังของที่นั่งอย่างหนักเพื่อที่ว่าพ่อของเขาจะรู้สึกพัดในไตของเขา. "สิทธิทั้งหมด!" เขาตะโกนและดึงรถไปหยุดที่ด้านข้างของถนน "คุณจะปิดทั้งหมด? คุณจะเพียงแค่ปิดขึ้นสำหรับคนที่สองหรือไม่ถ้าคุณไม่ได้ปิดเราจะไม่ไปไหน." "มันจะเป็นการศึกษามากสำหรับพวกเขา" คุณยายบ่น. "สิทธิทั้งหมด "เบลีย์กล่าวว่า" แต่ได้รับนี้เป็นครั้งเดียวที่เรากำลังจะ. หยุดอะไรเช่นนี้นี้เป็นหนึ่งและเวลาเพียง "." ถนนสิ่งสกปรกที่คุณต้องหันมาเป็นเรื่องเกี่ยวกับไมล์กลับ "ที่มีคุณยายกำกับ "ผมทำเครื่องหมายเมื่อเราผ่าน." "ถนนลูกรัง A," เบลีย์คราง. หลังจากที่พวกเขาได้หันไปรอบ ๆ และกำลังมุ่งหน้าไปทางถนนลูกรังที่คุณยายเล่าว่าจุดอื่นๆ ที่เกี่ยวกับบ้านแก้วที่สวยงามเหนือประตูทางเข้าด้านหน้าและเทียน-lamp ในห้องโถง จอห์นเวสลีย์กล่าวว่าแผงลับอาจจะเป็นในเตาผิง. "คุณไม่สามารถไปในบ้านนี้" เบลีย์กล่าวว่า "คุณไม่ทราบว่าผู้ที่อาศัยอยู่ที่นั่น." "ในขณะที่คุณพูดคุยกับคนที่อยู่ตรงหน้าผมจะวิ่งไปรอบ ๆ ที่อยู่เบื้องหลังและได้รับในหน้าต่าง" จอห์นเวสลีย์แนะนำ. "เราทุกคนจะอยู่ในรถ" แม่ของเขากล่าวว่า. พวกเขาหันไปบนถนนลูกรังและรถที่วิ่งประมาณพร้อมในการหมุนของฝุ่นสีชมพู ยายจำได้ว่าเวลาที่มีไม่มีถนนลาดยางสามสิบไมล์คือการเดินทางของวัน ถนนสิ่งสกปรกที่เป็นเนินเขาและมีล้างอย่างฉับพลันในนั้นและโค้งอันตรายในเขื่อน ทั้งหมดในครั้งเดียวที่พวกเขาจะอยู่บนเนินเขาที่มองลงมาในช่วงท็อปส์ซูสีฟ้าของต้นไม้ในบริเวณใกล้เคียงแล้วนาทีถัดไปที่พวกเขาจะอยู่ในภาวะซึมเศร้าสีแดงที่มีต้นไม้ฝุ่นเคลือบมองลงมาที่พวกเขา. "สถานที่แห่งนี้ได้ดีกว่า เปิดขึ้นในนาที "เบลีย์กล่าวว่า" หรือฉันจะหันไปรอบๆ . "ถนนดูราวกับว่าไม่มีใครเคยเดินทางไปกับมันในช่วงหลายเดือน." มันไม่ได้ไกลมาก "คุณยายกล่าวและเช่นเดียวกับที่เธอบอกว่า มันเป็นความคิดที่น่ากลัวมาหาเธอ คิดว่าเป็นที่น่าอายเพื่อที่เธอจะเปลี่ยนเป็นสีแดงในใบหน้าและดวงตาของเธอพองและเท้าของเธอกระโดดขึ้นupsetting กระเป๋าเดินทางของเธอในมุม ทันทีกระเป๋าเดินทางย้ายไปที่ด้านบนหนังสือพิมพ์เธอมีมากกว่าตะกร้าภายใต้มันเพิ่มขึ้นด้วยการคำรามและ Pitty สิงห์แมวกระโดดลงบนไหล่ของศาล. เด็กถูกโยนลงไปกองกับพื้นและแม่ของพวกเขากำทารกถูกโยนออกมาประตูลงบนพื้นดิน; หญิงชราถูกโยนเข้าไปในที่นั่งด้านหน้า รถหันไปครั้งเดียวและที่ดินด้านขวาขึ้นมาในห้วยลึกออกด้านข้างของถนน เบลีย์ยังคงอยู่ในที่นั่งคนขับกับแมว - สีเทาลายหน้าขาวในวงกว้างและจมูกสีส้ม - ยึดมั่น. ที่คอของเขาเหมือนหนอนเร็วที่สุดเท่าที่เด็ก ๆ เห็นว่าพวกเขาสามารถย้ายแขนและขาของพวกเขาตะกายออก ของรถตะโกนว่า "เราได้มีอุบัติเหตุ!" คุณยายได้รับการขดตัวอยู่ใต้แผงควบคุมหวังเธอได้รับบาดเจ็บเพื่อให้การลงโทษของศาลจะไม่ลงมาเธอทั้งหมดในครั้งเดียว ความคิดที่น่ากลัวที่เธอเคยมีมาก่อนการเกิดอุบัติเหตุคือการที่บ้านเธอจำได้เต็มตาจึงไม่ได้อยู่ในจอร์เจีย แต่ในรัฐเทนเนสซี. เบลีย์แมวลบออกจากคอของเขาด้วยมือทั้งสองและโยนมันออกมาจากหน้าต่างกับด้านข้างของต้นสนที่ จากนั้นเขาได้ออกจากรถและเริ่มมองหาแม่ของเด็ก ๆ เธอกำลังนั่งอยู่กับด้านข้างของคูเสียใจมากสีแดงถือทารกกรีดร้องแต่เธอมีเพียงตัดลงบนใบหน้าของเธอและไหล่หัก "เราได้มีอุบัติเหตุ!" เด็กกรีดร้องในความบ้าของความสุขก. "แต่ไม่มีใครฆ่า" มิถุนายนดาวกล่าวว่าด้วยความผิดหวังเป็นคุณยายเดินขากะเผลกออกจากรถหมวกของเธอยังคงตรึงอยู่กับหัวของเธอแต่ปีกด้านหน้าหักลุกขึ้นยืนในมุมที่ร่าเริงและสีม่วงสเปรย์แขวนปิดด้านข้าง พวกเขาทุกคนนั่งลงไปในบ่อยกเว้นเด็ก, การกู้คืนจากช็อต พวกเขาทุกคนสั่น. "บางทีรถจะมาพร้อม" กล่าวว่าแม่ของเด็ก ๆ เสียงแหบ"ผมเชื่อว่าผมได้รับบาดเจ็บอวัยวะ" กล่าวว่าคุณยายของเธอกดด้านข้างแต่ไม่มีใครตอบของเธอ ฟันเบลีย์ถูกกระทบ เขามีบนเสื้อกีฬาสีเหลืองกับนกแก้วสีฟ้าสดใสที่ออกแบบมาในนั้นและใบหน้าของเขาเป็นสีเหลืองเป็นเสื้อ ยายตัดสินใจว่าเธอจะไม่พูดถึงว่าบ้านที่อยู่ในรัฐเทนเนสซี. ถนนเป็นประมาณสิบฟุตเหนือและพวกเขาจะได้เห็นเพียงยอดของต้นไม้ในด้านอื่น ๆ ของมัน เบื้องหลังคูที่พวกเขากำลังนั่งอยู่ในนั้นเป็นป่ามากขึ้นสูงและความมืดและลึก ในไม่กี่นาทีพวกเขาเห็น ac

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ภายในอาคารเป็นห้องยาวสีเข้มกับเคาน์เตอร์ที่สุด
และตารางอื่น ๆ และเต้นพื้นที่ตรงกลาง พวกเขาทั้งหมดจึงนั่งลงที่โต๊ะข้างๆบอร์ด
Nickelodeon และภรรยาเป็นสีแดงแซมสูง
น้ำตาลไหม้ผู้หญิงที่มีผมและดวงตาสีอ่อนกว่าผิว จึง
เอาสินค้าของตน แม่ของเด็กใส่เหรียญในเครื่องและ
เล่น " วอลซ์ เทนเนสซี่" คุณยายบอกว่าแต่งเสมอ
ทำให้เธออยากเต้น เธอถาม เบลลี่ ถ้าเขาต้องการที่จะเต้นแต่
เขาจ้องมองเธอ เขาไม่ได้มีนิสัยชอบเธอ
ได้แดดธรรมชาติและการเดินทางทำให้เขาตื่นเต้น ยาย ดวงตาสีน้ำตาลสดใสมากเลย
. เธอลังเลหัวของเธอจากทางด้านข้าง และแกล้งทำเป็นว่า
เต้นบนเก้าอี้ของเธอมิถุนายนดาวบอกว่าเล่นอะไรที่เธอสามารถแตะเพื่อให้แม่ของลูกใส่ในอีกสิบเซนต์ และ เล่นเพลงเร็ว และมิถุนายน
ดาวก้าวลงบนพื้นเต้นแล้วเธอแตะงานประจำ .
" เธอไม่ได้น่ารัก " ? ภรรยาของแดง แซมบอกว่า พาดผ่านเคาน์เตอร์ .
" อยากกลับมาเป็นสาวน้อย ? "
" ผมไม่ " จูน " ดาวกล่าว ผมไม่ได้อยู่ใน