Jean Henry Dunant's life (May 8, 18

Jean Henry Dunant's life (May 8, 1828-October 30, 1910) is a study in contrasts. He was born into a wealthy home but died in a hospice; in middle age he juxtaposed great fame with total obscurity, and success in business with bankruptcy; in old age he was virtually exiled from the Genevan society of which he had once been an ornament and died in a lonely room, leaving a bitter testament. His passionate humanitarianism was the one constant in his life, and the Red Cross his living monument.

The Geneva household into which Henry Dunant was born was religious, humanitarian, and civic-minded. In the first part of his life Dunant engaged quite seriously in religious activities and for a while in full-time work as a representative of the Young Men's Christian Association, traveling in France, Belgium, and Holland.

When he was twenty-six, Dunant entered the business world as a representative of the Compagnie genevoise des Colonies de Sétif in North Africa and Sicily. In 1858 he published his first book, Notice sur la Régence de Tunis [An Account of the Regency in Tunis], made up for the most part of travel observations but containing a remarkable chapter, a long one, which he published separately in 1863, entitled L'Esclavage chez les musulmans et aux États-Unis d'Amérique [Slavery among the Mohammedans and in the United States of America].

Having served his commercial apprenticeship, Dunant devised a daring financial scheme, making himself president of the Financial and Industrial Company of Mons-Gémila Mills in Algeria (eventually capitalized at 100,000,000 francs) to exploit a large tract of land. Needing water rights, he resolved to take his plea directly to Emperor Napoleon III. Undeterred by the fact that Napoleon was in the field directing the French armies who, with the Italians, were striving to drive the Austrians out of Italy, Dunant made his way to Napoleon's headquarters near the northern Italian town of Solferino. He arrived there in time to witness, and to participate in the aftermath of, one of the bloodiest battles of the nineteenth century. His awareness and conscience honed, he published in 1862 a small book Un Souvenir de Solférino [A Memory of Solferino], destined to make him famous.

A Memory has three themes. The first is that of the battle itself. The second depicts the battlefield after the fighting - its «chaotic disorder, despair unspeakable, and misery of every kind» - and tells the main story of the effort to care for the wounded in the small town of Castiglione. The third theme is a plan. The nations of the world should form relief societies to provide care for the wartime wounded; each society should be sponsored by a governing board composed of the nation's leading figures, should appeal to everyone to volunteer, should train these volunteers to aid the wounded on the battlefield and to care for them later until they recovered. On February 7, 1863, the Société genevoise d'utilité publique [Geneva Society for Public Welfare] appointed a committee of five, including Dunant, to examine the possibility of putting this plan into action. With its call for an international conference, this committee, in effect, founded the Red Cross. Dunant, pouring his money and time into the cause, traveled over most of Europe obtaining promises from governments to send representatives. The conference, held from October 26 to 29, with thirty-nine delegates from sixteen nations attending, approved some sweeping resolutions and laid the groundwork for a gathering of plenipotentiaries. On August 22, 1864, twelve nations signed an international treaty, commonly known as the Geneva Convention, agreeing to guarantee neutrality to sanitary personnel, to expedite supplies for their use, and to adopt a special identifying emblem - in virtually all instances a red cross on a field of white1.

Dunant had transformed a personal idea into an international treaty. But his work was not finished. He approved the efforts to extend the scope of the Red Cross to cover naval personnel in wartime, and in peacetime to alleviate the hardships caused by natural catastrophes. In 1866 he wrote a brochure called the Universal and International Society for the Revival of the Orient, setting forth a plan to create a neutral colony in Palestine. In 1867 he produced a plan for a publishing venture called an «International and Universal Library» to be composed of the great masterpieces of all time. In 1872 he convened a conference to establish the «Alliance universelle de l'ordre et de la civilisation» which was to consider the need for an international convention on the handling of prisoners of war and for the settling of international disputes by courts of arbitration rather than by war.

The eight years from 1867 to 1875 proved to be a sharp contrast to those of 1859-1867. In 1867 Dunant was bankrupt. The water rights had not been granted, the company had been mismanaged in North Africa, and Dunant himself had been concentrating his attention on humanitarian pursuits, not on business ventures. After the disaster, which involved many of his Geneva friends, Dunant was no longer welcome in Genevan society. Within a few years he was literally living at the level of the beggar. There were times, he says2, when he dined on a crust of bread, blackened his coat with ink, whitened his collar with chalk, slept out of doors.

For the next twenty years, from 1875 to 1895, Dunant disappeared into solitude. After brief stays in various places, he settled down in Heiden, a small Swiss village. Here a village teacher named Wilhelm Sonderegger found him in 1890 and informed the world that Dunant was alive, but the world took little note. Because he was ill, Dunant was moved in 1892 to the hospice at Heiden. And here, in Room 12, he spent the remaining eighteen years of his life. Not, however, as an unknown. After 1895 when he was once more rediscovered, the world heaped prizes and awards upon him.

Despite the prizes and the honors, Dunant did not move from Room 12. Upon his death, there was no funeral ceremony, no mourners, no cortege. In accordance with his wishes he was carried to his grave «like a dog»3.

Dunant had not spent any of the prize monies he had received. He bequeathed some legacies to those who had cared for him in the village hospital, endowed a «free bed» that was to be available to the sick among the poorest people in the village, and left the remainder to philanthropic enterprises in Norway and Switzerland.



Selected Bibliography
Les Débuts de la Croix-Rouge en France. Paris, Librairie Fischbacher, 1918.
Dunant, J. Henri. His manuscripts are held by the Bibliothèque publique et universitaire de Genève.
Dunant, J. Henry, A Memory of Solferino. London, Cassell, 1947. A translation from the French of the first edition of Un Souvenir de Solférino, published in 1862. The author published the original as «J. Henry Dunant», although he is usually referred to as «Henri Dunant».
Gagnebin, Bernard, «Le Rôle d'Henry Dunant pendant la guerre de 1870 et le siège de Paris», bound separately but originally published in Revue internationale de la Croix-Rouge (avril, 1953).
Gigon, Fernand, The Epic of the Red Cross or the Knight Errant of Charity, translated from the French by Gerald Griffin. London, Jarrolds, 1946.
Gumpert, Martin, Dunant: The Story of the Red Cross. New York, Oxford University Press, 1938.
Hart, Ellen, Man Born to Live: Life and Work of Henry Dunant, Founder of the Red Cross. London, Gollancz, 1953.
Hendtlass, Willy, «Henry Dunant: Leben und Werk», in Solferino, pp. 37-84. Essen Cityban, Schiller, 1959.
Hommage à Henry Dunant. Genève, 1963.
Huber, Max, «Henry Dunant», in Revue internationale de la Croix-Rouge, 484 (avril, 1959) 167-173. A translation of a brief sketch originally published in German in 1928.

1. The emblem in Muslim countries is the red crescent and in Iran is the red lion and sun. (For a brief history of the Red Cross see history of the Red Cross.)

2. «Extraits des mémoires» in Les Débuts de la Croix-Rouge en France, p. 72.

3. Taken from a letter written by Dunant and published by René Sonderegger; quoted by Gigon in The Epic of the Red Cross, p. 147.

From Nobel Lectures, Peace 1901-1925, Editor Frederick W. Haberman, Elsevier Publishing Company, Amsterdam, 1972

This autobiography/biography was written at the time of the award and first published in the book series Les Prix Nobel. It was later edited and republished in Nobel Lectures. To cite this document, always state the source as shown above.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ชีวิตแสฌองเฮนรี (8 may ค.ศ. 1828-30 ตุลาคม 1910) เป็นการเรียนที่แตกต่าง เขาเกิดในบ้านรวย แต่ตายใน hospice ในยุคกลาง เขาหรูหราอันน่าชื่อเสียงดีรวม obscurity และความสำเร็จในธุรกิจ ด้วยล้มละลาย ในสมัยโบราณ เขาแทบถูกเนรเทศจากสังคม Genevan ซึ่งเขาได้ครั้งแล้วมีเครื่องประดับ และเสียชีวิตในห้องโดดเดี่ยว พิสูจน์ขมออกจากกัน ค่าคงหนึ่งในชีวิตของเขา และกาชาดอนุสาวรีย์ชีวิตของเขา humanitarianism ของเขาหลงใหลได้บ้านเจนีวาที่แสเฮนรีเกิดมีศาสนา มนุษยธรรม และพลเมืองดี ในช่วงแรกของชีวิต แสธุระค่อนข้างจริงจัง ในกิจกรรมทางศาสนา และในขณะที่ในการทำงานเต็มเวลาเป็นตัวแทนสมาคมของคนหนุ่มสาวคริสเตียน เดินทาง ในฝรั่งเศส เบลเยี่ยม ฮอลแลนด์เมื่อยี่สิบหก แสป้อนโลกธุรกิจเป็นตัวแทนของเดส์ genevoise Compagnie เป็นอาณานิคม de Sétif ในแอฟริกาเหนือและอิตาลี ในค.ศ. 1858 เขาตีพิมพ์หนังสือครั้งแรกของเขา สังเกตซูร์ลา Régence เดตูนิส [อันบัญชีของรีเจนซี่ในตูนิส], ขึ้นส่วนใหญ่เดินทางสังเกตการณ์ แต่ประกอบด้วยบทโดดเด่น ยาวหนึ่ง ซึ่งเขาเผยแพร่ต่างหากในวันที่ 1863 สิทธิ L'Esclavage chez les musulmans et นุเคราะห์ États-Unis d'Amérique [ทาส Mohammedans และ ในสหรัฐอเมริกา]มีบริการการฝึกงานทางการค้าของเขา แสชิ้นกล้าหาญการเงินแผน ทำเองประธานฝ่ายการเงินและ บริษัทอุตสาหกรรมของโรงงานผลิต Gémila มอนส์ในแอลจีเรีย (ในที่สุดการประเมินค่าฟรังซ์ 100,000,000) เพื่อใช้เป็นทางเดินขนาดใหญ่ของแผ่นดิน เขาต้องการสิทธิน้ำ แก้ไขจะแก้ของเขาไปยังจักรพรรดินโปเลียน III โดยตรง Undeterred ความจริงที่ว่านโปเลียนในผู้กำกับฟิลด์กองทัพฝรั่งเศสที่ กับชาวอิตาลี ได้มุ่งมั่นที่จะขับรถ Austrians จากอิตาลี แส ทำทางไปสำนักงานใหญ่ของนโปเลียนใกล้ภาคเหนืออิตาลีเมืองของ Solferino เขาถึงมีเวลา มาเป็นพยาน และ การเข้าร่วมในปัจจุบัน การต่อสู้ bloodiest ของศตวรรษอย่างใดอย่างหนึ่ง ความตระหนักและจิตสำนึกพัฒนา เขาประกาศใน 1862 เขาจองขนาดเล็กสหประชาชาติระลึกเดอ Solférino [A หน่วยความจำของ Solferino], กำหนดเพื่อให้เขามีชื่อเสียงหน่วยความจำมีชุดรูปแบบที่สาม ครั้งแรกเป็นที่รบเอง ที่สองมีภาพสนามรบจากการรบ - «โรควุ่นวาย unspeakable ความสิ้นหวัง ความทุกข์ทั้งปวง» - และบอกเรื่องราวหลักของความพยายามในการดูแลการได้รับบาดเจ็บในเมืองเล็ก ๆ ของโอ รูปที่สามเป็นแผน ประชาชาติของโลกควรสร้างสังคมสงเคราะห์เพื่อให้การดูแลสำหรับความโหดร้ายได้รับบาดเจ็บ แต่ละสังคมควรสนับสนุน โดยคณะกรรมการควบคุมประกอบด้วยตัวเลขชั้นนำของประเทศ ควรดึงดูดทุกคนอาสา ควรฝึกอาสาสมัครเหล่านี้ เพื่อช่วยให้การได้รับบาดเจ็บในสนามรบ และดูแลพวกเขาในภายหลังจนกว่าจะกู้คืน บน 7 กุมภาพันธ์ วันที่ 1863, Société genevoise d'utilité publique [เจนีวาแห่งประชาสงเคราะห์] กรรมการที่ห้า แส การตรวจสอบความเป็นไปได้ของการวางแผนนี้ไปสู่การปฏิบัติรวมทั้งการ มีการเรียกการประชุมนานาชาติ คณะกรรมการชุดนี้ ก่อตั้งกาชาดผล แส เทเงินและเวลาของเขาเป็นสาเหตุ เดินทางของยุโรปได้รับสัญญาจากรัฐบาลในการส่งตัวแทน การประชุม จัด 26 ตุลาคมถึง 29 กับคนสามสิบเก้าจากสิบหกประเทศร่วม อนุมัติมติบางอย่างเหมาะเจาะ และวางส่วนสำหรับรวบรวม plenipotentiaries บน 22 สิงหาคม 1864, 12 ประเทศลงนามสนธิสัญญาระหว่างประเทศ รู้จักกันทั่วไปเป็นประชุมเจนีวา เงื่อนไขการรับประกันความเป็นกลางให้เจ้าหน้าที่อนามัย เร็ววัสดุสำหรับการใช้ และนำมาใช้เป็นพิเศษระบุสัญลักษณ์ - ในแทบทุกกรณีกาชาดบนเขตข้อมูลของ white1แสได้เปลี่ยนความคิดส่วนบุคคลเป็นการสนธิ แต่งานของเขาไม่เสร็จ เขาอนุมัติความพยายามในการขยายขอบเขตของกาชาดเพื่อให้ครอบคลุมบุคลากรเรือในความโหดร้าย และใน peacetime เพื่อบรรเทาความยากลำบากเกิดจากหายนะทางธรรมชาติ ใน 1866 เขาเขียนแผ่นพับเรียกว่าสากลและสังคมนานาชาติในการฟื้นฟูของโอเรียนท์ ทับแผนที่จะสร้างโคโลนี่เป็นกลางในปาเลสไตน์ ใน 1867 เขาผลิตแผนสำหรับกิจการประกาศที่เรียกว่าการ «นานาชาติและสากลห้องสมุด» การเป็นผลงานชิ้นเอกที่ยอดเยี่ยมของเวลาทั้งหมด ในเนียร์ช เขาแต่การประชุมเพื่อสร้างการ «พันธมิตร universelle de l'ordre ร้อยเอ็ดยังเดอลา» ซึ่งเป็นการพิจารณาความต้องการ สำหรับการประชุมระหว่างประเทศในการจัดการของเชลยศึก และ สำหรับการตัดสินข้อพิพาทระหว่างประเทศ โดยศาลอนุญาโตตุลาการ แทน การสงครามปีแปดจาก 1867 1875 พิสูจน์ให้ ความคมชัดคมชัดกับปี 1859-1867 ใน 1867 แสได้หมด สิทธิน้ำมีไม่รับ บริษัทที่ได้รับ mismanaged ในแอฟริกาเหนือ และแสตนเองได้ถูก concentrating สนใจบนชั้นด้านมนุษยธรรม ในกิจการธุรกิจไม่ หลังจากภัยพิบัติ ซึ่งเกี่ยวข้องกับจำนวนมากของเพื่อนของเขาเจนีวา แสก็ไม่ต้อนรับในสังคม Genevan ภายในไม่กี่ปี เขาอย่างแท้จริงอยู่ในระดับของการขอทาน มีเวลา เขา says2 เมื่อเขาร้านบนเปลือกของขนมปัง มืดเขาตรา ด้วยหมึก whitened คอเขา ด้วยชอล์ก นอนหลับออกมาจากประตูสำหรับปี 20 ถัดไป จากไปปีค.ศ. 1895 เพื่อ 1875 แสหายไปในความสันโดษ หลังจากพักสั้น ๆ ในสถานต่าง ๆ เขาแล้วลงใน Heiden หมู่บ้านสวิสเล็ก ๆ ที่นี่เป็นหมู่บ้านครูชื่อวิลเฮล์ม Sonderegger พบเขาใน 1890 และทราบโลกว่า แสมีชีวิต แต่โลกใช้เวลาสังเกตเล็กน้อย เพราะป่วย แสถูกย้ายในค.ศ. 1892 hospice ที่ Heiden และที่นี่ ในห้อง 12 เขาใช้เวลาสิบแปดปีที่เหลือของชีวิตของเขา ไม่ อย่างไรก็ตาม เป็นไม่รู้จัก หลังจากการปีค.ศ. 1895 เพื่อเมื่อเขาถูกสักที rediscovered โลกรันทดรางวัลและเงินรางวัลตามเขาแม้ มีเกียรติและรางวัล แสได้ย้ายจาก 12 ห้อง เมื่อตาย มีพิธีศพไม่ mourners ไม่ ไม่มีประวัติ ตามความปรารถนาของเขา เขาทำกับศพของเขา «เช่นสุนัข» 3แสได้ใช้เวลาของภาษีอากรรางวัลที่เขาได้รับ เขา bequeathed บางอย่างในอดีตที่ได้ดูแลเขาในโรงพยาบาลวิลเลจ endowed «ฟรีเตียง» ที่จะมีการป่วยในหมู่คนยากจนที่สุดในหมู่บ้าน และเหลือส่วนเหลือให้บริษัท philanthropic ในประเทศนอร์เวย์และสวิตเซอร์แลนด์ บรรณานุกรมเลือกLes Débuts de la Croix-แดงน้ำฝรั่งเศส ปารีส Librairie Fischbacher, 1918แส Henri J. เป็นพระที่จัด โดย publique ห้องพักทุกห้องและ universitaire de Genèveแส เฮนรี่เจ. หน่วยความจำของ Solferino ลอนดอน Cassell, 1947 การแปลจากภาษาฝรั่งเศสของรุ่นแรกของ Un Souvenir de Solférino เผยแพร่ใน 1862 ผู้เขียนเผยแพร่ต้นฉบับเป็นการซื้อเจแสเฮนรี», แม้ว่าเขาจะเรียกเป็น «Henri แส»Gagnebin, Bernard, « Rôle เลอ d'Henry แสจี้ la guerre de ศาสตร์ร้อยเอ็ด siège เลอเดอปารีส», ผูกแยกจากกัน แต่เดิม ประกาศใน Revue internationale de la Croix-แดง (avril, 1953)Gigon, Fernand มหากาพย์กาชาดหรืออัศวินพเนจรของกุศล แปลจากภาษาฝรั่งเศสโดยเจอรัลด์กริฟฟอน ลอนดอน Jarrolds, 1946Gumpert มาร์ติน แส: เรื่องราวของกาชาด นิวยอร์ก มหาวิทยาลัยออกซฟอร์ดกด 1938ฮาร์ท เอลเลน คนที่เกิดมาในชีวิต: ชีวิตและงานของ Henry แส ผู้ก่อตั้งกาชาด ลอนดอน Gollancz, 1953Hendtlass, Willy, «เฮนรี่แส: แดน Leben Werk », ใน Solferino นำ 37-84 เอสเซน Cityban ชิลเลอร์ 1959Hommage àแสเฮนรี Genève, 1963Huber สูงสุด «เฮนรี แส», ใน Revue internationale de la Croix-รูจ 484 (avril, 1959) 167-173 การแปลร่างย่อเดิมประกาศในเยอรมันใน 1928 1.ตราแผ่นดินประเทศมุสลิมเป็นเครสสีแดง และในอิหร่านเป็นสิงโตแดงกับดวงอาทิตย์ (สำหรับประวัติของกาชาดดูประวัติของกาชาด)2. « extraits des mémoires » ในห้อง Les Débuts de la Croix-แดงฝรั่งเศส p. 723. นำมาจากหนังสือเขียน โดยแส และเผยแพร่ โดยเรอเน Sonderegger เสนอราคา โดย Gigon ในมหากาพย์กาชาด p. 147จากโนเบลบรรยาย สันติภาพ 1901-1925 แก้ไขเฟรเดอริก W. Haberman, Elsevier ประกาศ บริษัท อัมสเตอร์ดัม 1972อัตชีวประวัติ/ประวัตินี้เขียนในขณะรางวัล และเผยแพร่ครั้งแรก ในหนังสือชุดโนเบล Prix เลส มันในภายหลังถูกแก้ไข และประกาศในบรรยายโนเบล การอ้างอิงเอกสารนี้ เสมอรัฐต้นดังที่แสดงข้างบน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ชีวิตฌองอังรีดูนังต์ของ (8 พฤษภาคม 1828-30 ตุลาคม 1910) คือการศึกษาในความแตกต่าง เขาเกิดมาในบ้านที่ร่ำรวย แต่เสียชีวิตในบ้านพักรับรอง; ในวัยกลางคนที่เขาวางชื่อเสียงที่ดีกับความสับสนทั้งหมดและความสำเร็จในธุรกิจที่มีการล้มละลาย ในวัยชราที่เขาถูกเนรเทศจริงจากสังคมนีวาซึ่งเขาเคยเป็นเครื่องประดับและเสียชีวิตในห้องพักเหงาทิ้งพินัยกรรมขม มนุษยธรรมหลงใหลของเขาคือหนึ่งคงที่ในชีวิตของเขาและกาชาดอนุสาวรีย์เลี้ยงชีพ. ครัวเรือนเจนีวาเป็นที่อังรีดูนังต์เกิดเป็นศาสนามนุษยธรรมและเป็นพลเมืองที่มีใจเดียวกัน ในส่วนแรกของ Dunant ชีวิตของเขามีส่วนร่วมค่อนข้างจริงจังในกิจกรรมทางศาสนาและในขณะที่ในการทำงานเต็มเวลาในฐานะตัวแทนของชายหนุ่มชื่อสมาคมที่เดินทางในฝรั่งเศสเบลเยียมและฮอลแลนด์. เมื่อเขาอายุยี่สิบหก, Dunant เข้าสู่โลกธุรกิจในฐานะตัวแทนของ Compagnie des genevoise อาณานิคม de Sétifในแอฟริกาเหนือและซิซิลี ในปี 1858 เขาตีพิมพ์หนังสือเล่มแรกของเขาสังเกตซูร์ลาRégenceเดอตูนิส [บัญชีผู้สำเร็จราชการในตูนิส] สร้างขึ้นส่วนใหญ่ของการสังเกตการเดินทาง แต่มีบทที่น่าทึ่งยาวหนึ่งที่เขาเผยแพร่แยกต่างหากใน 1863 ชื่อ L'Esclavage Chez les Musulmans เอโกÉtats-Unis d'Amérique [ทาสในหมู่มะหะหมัดและในสหรัฐอเมริกา]. ได้ทำหน้าที่ฝึกงานในเชิงพาณิชย์ของเขา Dunant วางแผนทางการเงินโครงการกล้าหาญทำให้ตัวเองเป็นประธานาธิบดีของการเงินและอุตสาหกรรม บริษัท มอนส์-Gémilaมิลส์ในประเทศแอลจีเรีย (ทุนในที่สุด 100,000,000 ฟรังก์) เพื่อใช้ประโยชน์จากที่ดินผืนใหญ่ ต้องน้ำสิทธิมนุษยชนเขาตัดสินใจที่จะใช้ข้ออ้างของเขาโดยตรงไปยังสมเด็จพระจักรพรรดินโปเลียนที่สาม โดยไม่มีใครขัดขวางความจริงที่ว่านโปเลียนเป็นในด้านการกำกับกองทัพฝรั่งเศสที่มีชาวอิตาเลียนได้รับการมุ่งมั่นที่จะขับรถออกมาจากออสเตรียอิตาลี Dunant ทำทางของเขาไปยังสำนักงานใหญ่ของนโปเลียนใกล้เมืองทางตอนเหนือของอิตาลี Solferino เขามาถึงที่นั่นในเวลาที่จะเป็นพยานและมีส่วนร่วมในผลพวงของการหนึ่งของการต่อสู้ที่นองเลือดที่สุดของศตวรรษที่สิบเก้า ความตระหนักและจิตสำนึกของเขาเฉียบคมเขาตีพิมพ์ใน 1862 เป็นหนังสือที่ระลึกเล็ก ๆ อูเด Solferino [ความทรงจำของ Solferino A] ลิขิตที่จะทำให้เขามีชื่อเสียง. หน่วยความจำมีสามรูปแบบ ครั้งแรกที่เป็นที่ของการต่อสู้ของตัวเอง ที่สองแสดงให้เห็นสนามรบหลังจากการต่อสู้ - ของ«ความผิดปกติวุ่นวายสิ้นหวังเลวและความทุกข์ยากทุกชนิด» - และบอกเล่าเรื่องราวหลักของความพยายามที่จะดูแลผู้ที่ได้รับบาดเจ็บในเมืองเล็ก ๆ ของ Castiglione รูปแบบที่สามคือแผน ประเทศของโลกที่ควรเป็นสังคมสงเคราะห์เพื่อให้การดูแลในช่วงสงครามได้รับบาดเจ็บ; แต่ละสังคมควรได้รับการสนับสนุนจากคณะกรรมการกำกับดูแลการประกอบในประเทศที่ผู้นำควรอุทธรณ์ไปยังทุกคนที่จะเป็นอาสาสมัครอาสาสมัครควรจะฝึกเหล่านี้จะช่วยให้ได้รับบาดเจ็บในสนามรบและในการดูแลพวกเขาในภายหลังจนกว่าพวกเขาจะหาย เมื่อวันที่ 7 กุมภาพันธ์ 1863 ที่Société genevoise d'utilité Publique [เจนีวาสังคมสำหรับประชาสงเคราะห์] ได้รับการแต่งตั้งคณะกรรมการห้ารวมทั้ง Dunant เพื่อตรวจสอบความเป็นไปได้ของการวางแผนนี้ไปสู่การปฏิบัติ ด้วยการเรียกร้องสำหรับการประชุมระหว่างประเทศคณะกรรมการนี้มีผลบังคับผู้ก่อตั้งสภากาชาด Dunant เทเงินและเวลาของเขาในสาเหตุที่เดินทางมาส่วนใหญ่ในยุโรปได้รับสัญญาจากรัฐบาลที่จะส่งผู้แทน การประชุมที่จัดขึ้นตั้งแต่วันที่ 26 ตุลาคมถึง 29 กับผู้แทนสามสิบเก้าสิบหกจากประเทศที่เข้าร่วมได้รับการอนุมัติมติกวาดและวางรากฐานสำหรับการชุมนุมของผู้มีอำนาจเต็มที่ เมื่อวันที่ 22 สิงหาคม 1864 สิบสองประเทศได้ลงนามในสนธิสัญญาระหว่างประเทศหรือที่รู้จักกันทั่วไปว่าเป็นสนธิสัญญาเจนีวาเห็นพ้องที่จะรับประกันความเป็นกลางให้กับบุคลากรสุขาภิบาลเพื่อเร่งอุปกรณ์สำหรับการใช้งานของพวกเขาและที่จะนำมาใช้เป็นสัญลักษณ์ระบุพิเศษ - ในกรณีแทบทุกกากบาทสีแดง บนสนามของ white1 ได้. Dunant ได้เปลี่ยนความคิดส่วนบุคคลในสนธิสัญญาระหว่างประเทศ แต่การทำงานของเขาไม่ได้ดำเนินการเสร็จสิ้น เขาได้รับการอนุมัติความพยายามที่จะขยายขอบเขตของกาชาดที่จะครอบคลุมข้าราชการทหารเรือในยามสงครามและในยามสงบเพื่อบรรเทาความยากลำบากที่เกิดจากภัยพิบัติทางธรรมชาติ ในปี 1866 เขาเขียนโบรชัวร์ที่เรียกว่ายูนิเวอร์แซสมาคมระหว่างประเทศเพื่อการคืนชีพของโอเรียนท์, การตั้งค่ามาวางแผนที่จะสร้างอาณานิคมเป็นกลางในปาเลสไตน์ ใน 1867 เขาผลิตการวางแผนสำหรับการร่วมเผยแพร่เรียกว่า«ระหว่างประเทศและห้องสมุดสากล»จะต้องประกอบไปด้วยผลงานชิ้นเอกที่ดีของเวลาทั้งหมด ใน 1872 เขาประชุมการประชุมเพื่อสร้าง«พันธมิตรแซ de l'Ordre et de la อารยธรรม»ซึ่งเป็นที่จะต้องพิจารณาความจำเป็นในการการประชุมระหว่างประเทศเกี่ยวกับการจัดการของเชลยศึกและตกตะกอนของข้อพิพาทระหว่างประเทศโดยศาลอนุญาโตตุลาการค่อนข้าง กว่าจากสงคราม. แปดปี 1867-1875 พิสูจน์แล้วว่าเป็นความคมชัดคมกับบรรดา 1859-1867 ใน 1867 Dunant เป็นบุคคลล้มละลาย สิทธิน้ำไม่ได้รับอนุญาตให้ บริษัท ที่ได้รับการ mismanaged ในแอฟริกาเหนือและ Dunant ตัวเองได้รับการมุ่งเน้นความสนใจของเขาในการแสวงหาความรู้ด้านมนุษยธรรมที่ไม่เกี่ยวกับการลงทุนทางธุรกิจ หลังจากที่เกิดภัยพิบัติที่เกี่ยวข้องกับเพื่อน ๆ ของเจนีวาของเขา Dunant ก็ไม่ได้รับการต้อนรับในสังคมอีกต่อไปนีวา ภายในไม่กี่ปีที่เขาอยู่ในระดับที่แท้จริงของขอทานที่ มีหลายครั้งที่เขา says2 เมื่อเขารับประทานเปลือกของขนมปัง, สีดำเสื้อคลุมของเขาด้วยน้ำหมึกสีขาวคอปกของเขาด้วยชอล์กนอนออกจากประตู. สำหรับถัดไปยี่สิบปี 1875-1895, Dunant หายเข้าไปในความสันโดษ หลังจากการเข้าพักช่วงสั้น ๆ ในสถานที่ต่างๆที่เขานั่งลงใน Heiden, หมู่บ้านเล็ก ๆ ของสวิส ที่นี่มีครูหมู่บ้านชื่อวิลเฮล์ Sonderegger พบเขาในปี 1890 และแจ้งโลกที่ยังมีชีวิตอยู่ Dunant แต่โลกเอาบันทึกเล็ก ๆ น้อย ๆ เพราะเขาเป็นคนไม่ดี Dunant ถูกย้ายไปในปี 1892 ที่บ้านพักรับรองที่ Heiden และที่นี่ในห้องพัก 12 เขาใช้เวลาที่เหลืออีกสิบแปดปีของชีวิตของเขา ไม่ แต่เป็นที่ไม่รู้จัก หลังจากปี 1895 เมื่อเขาถูกค้นพบครั้งเดียวมากขึ้นโลกกองรางวัลและรางวัลแก่เขา. แม้จะมีของรางวัลและเกียรติยศที่ Dunant ไม่ได้ย้ายจากห้อง 12. เรื่องการตายของเขาไม่มีพิธีศพไว้อาลัยไม่มีขบวนไม่มี สอดคล้องกับความปรารถนาของเขาที่เขาได้รับการดำเนินการไปยังหลุมฝังศพของเขา«เหมือนสุนัข» 3. Dunant ไม่ได้ใช้จ่ายใด ๆ ของเงินรางวัลที่เขาได้รับ เขาพินัยกรรมมรดกบางส่วนให้กับผู้ที่ได้รับการดูแลในโรงพยาบาลเขาหมู่บ้านกอปร«เตียงฟรี»ที่กำลังจะสามารถใช้ได้กับผู้ป่วยในหมู่คนที่ยากจนที่สุดในหมู่บ้านและทิ้งส่วนที่เหลือให้กับองค์กรการกุศลในนอร์เวย์และสวิสเลือกบรรณานุกรมเลลัทธิ de la Croix-Rouge en ฝรั่งเศส ปารีส Librairie Fischbacher, 1918 Dunant เจอองรี ต้นฉบับของเขาที่จะมีขึ้นโดยBibliothèque Publique et Universitaire de Genève. Dunant เจเฮนรี่, ความทรงจำของ Solferino ลอนดอนคาเซล 1947 แปลจากภาษาฝรั่งเศสของรุ่นแรกของที่ระลึกอูเด Solferino ตีพิมพ์ในปี 1862 ผู้เขียนที่ตีพิมพ์ต้นฉบับ«เจ อังรีดูนังต์»แม้ว่าเขามักจะเรียกว่า«อังรีดูนังต์». Gagnebin เบอร์นาร์ด, «เลอบทบาท d'อังรีดูนังต์จี้ลาเดอ guerre 1870 เอตเลอล้อมปารีส»ผูกพันแยกกัน แต่ที่ตีพิมพ์ในชุดคอมมิวนิสต์เดอลาครัวส์ -Rouge (avril, 1953). Gigon, Fernand, มหากาพย์กาชาดหรืออัศวินพเนจรของมูลนิธิการแปลจากภาษาฝรั่งเศสโดยเจอราลด์กริฟฟิ ลอนดอน Jarrolds, 1946 Gumpert มาร์ติน Dunant: เรื่องของสภากาชาด New York, สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัย, 1938 ฮาร์ตเอลเลนคนเกิดมาเพื่อชีวิต: ชีวิตและการทำงานของอังรีดูนังต์ผู้ก่อตั้งสภากาชาด ลอนดอน Gollancz 1953 Hendtlass วิลลี่, «อังรีดูนังต์: Leben และ Werk ». ใน Solferino, หน้า 37-84 เอสเซน Cityban ชิลเลอร์, 1959 Hommage àอังรีดูนังต์ Genève 1963 ฮิวแม็กซ์«อังรีดูนังต์»ในชุดคอมมิวนิสต์ de la Croix-Rouge, 484 (avril, 1959) 167-173 แปลของร่างสั้น ๆ ที่ตีพิมพ์ในเยอรมันในปี 1928 1 สัญลักษณ์ในประเทศมุสลิมเป็นเสี้ยวสีแดงและในอิหร่านเป็นสิงโตแดงและดวงอาทิตย์ (สำหรับประวัติโดยย่อของกาชาดเห็นประวัติศาสตร์ของกาชาด.) 2 « Extraits des mémoires»เปิดตัวใน Les de la Croix-Rouge en France พี 72 3 นำมาจากจดหมายที่เขียนโดย Dunant และเผยแพร่โดยRené Sonderegger นั้น อ้าง Gigon ในมหากาพย์กาชาดพี 147 จากการบรรยายโนเบลสาขาสันติภาพ 1901-1925 บรรณาธิการเฟรเดอริดับบลิว Haberman, บริษัท สำนักพิมพ์ Elsevier อัมสเตอร์ดัม 1972 นี้อัตชีวประวัติ / ชีวประวัติที่เขียนขึ้นในเวลาที่ได้รับรางวัลและตีพิมพ์ครั้งแรกในหนังสือชุดปรีซ์เลโนเบล มันได้รับการแก้ไขในภายหลังและพิมพ์ซ้ำในการบรรยายโนเบล เพื่ออ้างอิงเอกสารนี้มักจะระบุแหล่งที่มาที่แสดงข้างต้น

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ชีวิตจองอังรีดูนังต์ ( 8 พฤษภาคมค.ศ. 30 ตุลาคม 2453 ) คือการศึกษาในความแตกต่าง . เขาเกิดในบ้านที่ร่ำรวยแต่เสียชีวิตในโรงพยาบาล ในวัยกลางคน เขามีชื่อเสียงมากกับความสับสน juxtaposed โดยรวมและความสำเร็จทางธุรกิจกับการล้มละลาย ในวัยชรา เขาแทบถูกเนรเทศจาก genevan สังคม ซึ่งเขาเคยเป็นเครื่องประดับและเสียชีวิตในห้องเหงา ทิ้งพินัยกรรมขมผู้มีมนุษยธรรมความกระตือรือร้นของเขาคือสิ่งเดียวในชีวิตของเขา และกาชาดอนุสาวรีย์ชีวิตของเขา

ในเจนีวาซึ่งเป็นอองรี ดูนองต์เกิดเป็นศาสนา มนุษยธรรม และ Civic minded . ในส่วนแรกของชีวิตของเขา ดูนังต์หมั้นค่อนข้างซีเรียสในกิจกรรมทางศาสนา และในขณะที่ทำงานเต็มเวลาในฐานะตัวแทนของสมาคมคริสเตียน หนุ่มชายการเดินทางในฝรั่งเศส , เบลเยี่ยม และ ฮอลแลนด์

เมื่อเขาอายุยี่สิบหก ดูนังต์ป้อนโลกธุรกิจเป็นผู้แทนของ Compagnie des de s é TIF genevoise อาณานิคมในทวีปแอฟริกาและซิซิลี ในปี 1858 เขาได้รับการตีพิมพ์หนังสือเล่มแรกของเขา สังเกต Sur La R é gence เดตูนิส [ บัญชี Regency ใน Tunis ] สร้างขึ้นสำหรับส่วนใหญ่ของค่าสังเกตเดินทาง แต่ที่มีบทยอดเยี่ยมยาวหนึ่งซึ่งเขาได้รับการตีพิมพ์แยกกันใน 1863 , สิทธิ l'esclavage Chez Les musulmans et aux Éรอยสักเรา d'am และทาสของโมฮาหมัดห์ จึง rique [ ในสหรัฐอเมริกา ] .

มีบริการฝึกพาณิชย์ของเขา ดูนังต์ devised กล้าการเงินโครงการทำเอง ประธานของ บริษัท การเงิน และอุตสาหกรรมของ mons-g éมิลาโรงสีในแอลจีเรีย ( ในที่สุดทุนที่ 100000000 ฟรังซ์ ) การใช้ประโยชน์จากพื้นที่ขนาดใหญ่ของที่ดิน ต้องการน้ำดื่ม เขาได้ใช้ข้ออ้างของเขาจักรพรรดิ Napoleon III โดยไม่มีใครขัดขวาง โดยข้อเท็จจริงว่า นโปเลียนเป็นในสาขากำกับกองทัพฝรั่งเศสที่ กับอิตาลียังมุ่งมั่นที่จะขับไล่ออสเตรียของประเทศอิตาลี ดูนังต์ ทำให้ทางของเขาไปยังนโปเลียน สำนักงานใหญ่ ใกล้เมืองอิตาลีทางตอนเหนือของซอลเฟริโน . เขามาถึงที่นั่นในเวลาที่จะเป็นพยานและมีส่วนร่วมในช่วงหนึ่งของการต่อสู้นองเลือดของศตวรรษที่สิบเก้า ความตระหนักและจิตสำนึกของเขา honed , เขาได้รับการตีพิมพ์ในหนังสือที่ระลึก เดอ 1862 ขนาดเล็กและ solf éริ [ ความทรงจำที่ซอลเฟริโน ]ชะตาทำให้เขามีชื่อเสียง

หน่วยความจำมี 3 รูปแบบ แรกคือการต่อสู้นั่นเอง สองภาพสนามรบหลังจากการต่อสู้ของ«วุ่นวายไม่เป็นระเบียบ หดหู่ใจมากๆ และความทุกข์ยากของทุกประเภท» - และบอกเล่าเรื่องราวหลักของความพยายามในการดูแลผู้บาดเจ็บในเมืองเล็ก ๆของพระเจ้าเฮนรีที่ . หัวข้อที่สามคือแผนประชาชาติของโลกควรฟอร์มการบรรเทาสังคมเพื่อให้การดูแลสำหรับสงครามได้รับบาดเจ็บ ; แต่ละสังคมควรจะสนับสนุนโดยคณะกรรมการปกครองประกอบด้วยประเทศชั้นนําตัวเลขที่ควรจะอุทธรณ์ไปยังทุกคนที่อาสาสมัครควรฝึกอาสาสมัครเหล่านี้ไปช่วยเหลือผู้บาดเจ็บในสนามรบ และดูแลพวกเขาต่อไปจนกว่าจะหายดี วันที่ 7 กุมภาพันธ์ 1826 , ,