Dona stared moodily out of the wind

Dona stared moodily out of the window, her chin cupped in her hands. The
children were still asleep, that was one blessing, and even Prue, their nurse, her
mouth open and her face flushed, had not stirred for two hours or more. Poor
Henrietta had been sick for the fourth time, and now lay pale and wan, a tiny
edition of Harry, her golden head against the nurse's shoulder, James never stirred;
his was the true deep sleep of babyhood, he would not wake perhaps until they
reached their destination. And then-what pitiful anti-climax awaited them! Damp
beds no doubt, and closed shutters, the mouldy, stifling smell of unused rooms, the
irritation of surprised, disgruntled servants. And all because of an impulse blindly
obeyed, a sudden boiling up of resentment against the futility of her life, those
endless suppers, dinners, card-parties, those foolish pranks worthy only of an
apprentice boy on holiday, that stupid flirtation with Rockingham, and Harry
himself, so lazy, so easy-going, fulfilling too well the part of perfect husband with
his tolerance, his yawn before midnight, his placid and sleepy adoration. This sense
of futility had been growing upon her for many months, nagging at her now and
again like dormant toothache, but it had taken Friday night to rouse in her that full
sense of self-loathing and exasperation, and because of Friday night she was jolting
backwards and forwards now in this damnable coach, bound on a ridiculous
journey to a house she had seen once in her life and knew nothing about, carrying
with her, in anger and irritation, the two surprised children and their reluctant
nurse.
She was obeying an impulse, of course, as she always had done, from the
beginning, throughout her life, following a whisper, a suggestion, that sprang into
being from nowhere and mocked at her afterwards. She had married Harry on
impulse, because of his laugh-its funny lazy quality had attracted her-and because
she had thought that the expression in his blue eyes meant much more than it didand
now she realised that after all... but then those were things one did not admit,
not even to oneself, and what was the use, the thing was done, and here she was
with her two great children, and next month anyway she would be thirty.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

โดน่าจ้องไป moodily ออกจากหน้าต่าง ชิ้นของเธอ cupped ในมือของเธอ ที่เด็ก ๆ ยังคงหลับ คำพรที่หนึ่ง และแม้กระทั่งปรือ การพยาบาล เธอปากเปิดและใบหน้าของเธอล้าง ไม่มีกวนสำหรับสองชั่วโมงหรือมากกว่านั้น ไม่ดีเฮนเรียตตาเคยป่วย เวลาสี่ และวางตอนนี้ซีด และหวาน ตัวเล็กรุ่นของแฮร์รี่ เธอหัวทองกับไหล่ของพยาบาล James ไม่กวนเขาได้หลับจริงของ babyhood เขาจะไม่ปลุกบางทีจนพวกเขาถึงปลายทาง และจุดสุดยอดต่อต้านน่าสงสารนั้นอะไรที่รอคอยพวกเขา ชื้นเตียงไม่ต้องสงสัย และปิดบานเกล็ด mouldy ยับยั้งกลิ่นของห้องที่ไม่ได้ใช้ การเกิดการระคายเคืองของมหาดเล็ก disgruntled ประหลาดใจ และทั้งหมดเนื่อง จากกระแสการอย่างคนตาบอดเชื่อฟัง แบบฉับพลันเดือดค่าของขุ่นกับอุดมคติในชีวิตของเธอ เหล่านั้นsuppers โคตร เย็น บัตรฝ่าย ผู้โง่เขลา pranks น่าเท่านั้นเด็กฝึกงานในวันหยุด ที่ flirtation โง่ Rockingham และแฮร์รี่ตัวเอง ขี้เกียจดังนั้น และอื่น ๆ ตอบสนองดีส่วนของสามีที่เหมาะสมกับเขายอมรับ นายเขาก่อนเที่ยงคืน นมัสการพระพลาซิด และง่วงนอน ความรู้สึกนี้ของอุดมคติมีการเติบโตเมื่อเธอหลายเดือน จู้จี้ที่เธอ และปวดฟันเฉย ๆ เช่น แต่มันได้ทำคืนวันศุกร์เพื่อปลุกอารมณ์เธอเต็มที่ความรู้สึก ของ self-loathing และ exasperation และเนื่อง จากคืนวันศุกร์เธอ joltingย้อนหลัง และไปข้างหน้าตอนนี้ ในรถนี้ damnable ผูกบนความขบขันการเดินทางไปบ้านเธอเห็นครั้งเดียวในชีวิตของเธอ และรู้อะไรเกี่ยวกับ การถือครองมีเธอ ในความโกรธและหงุดหงิด ทั้งสองประหลาดใจเด็กและพวกเขาหวงแหนพยาบาล เธอถูกก็เป็นกระแส หลักสูตร เป็นเธอเสมอทำ จากการเริ่มต้น ตลอดชีวิตของเธอ whisper ข้อเสนอแนะ ที่ sprang เข้าต่อไปนี้ได้จากที่ไหน และเลียนที่เธอภายหลัง เธอได้แต่งงานกับแฮร์รี่ในกระแส เนื่องจากคุณภาพของเขาซี่ตลกหัวเราะเป็นได้ดึงดูดเธอ- และเนื่องจากเธอมีความคิดว่า นิพจน์ในตาสีฟ้าหมายถึง มากกว่า didandตอนนี้เธอเองก็ยังคิดที่หลังจากทั้งหมด... แต่แล้ว นั้นเป็นสิ่งหนึ่งไม่ได้ไม่ยอมรับไม่ได้เพื่อตัวเอง และสิ่งใช้ สิ่งที่ทำ และที่นี่เธอเธอเด็กสองดี และเดือนถัดไป หรือเธอจะสามสิบ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

Dona จ้อง moodily ออกจากหน้าต่างคางของเธอที่บรรจุในถ้วยในมือของเธอ เด็กยังคงนอนหลับที่เป็นหนึ่งในศีลให้พรและแม้กระทั่งปรือพยาบาลของพวกเขาเธอเปิดปากและใบหน้าของเธอล้างไม่ได้กวนเวลาสองชั่วโมงหรือมากกว่านั้น แย่เฮนได้รับการป่วยเป็นครั้งที่สี่และตอนนี้วางซีดและ wan, เล็ก ๆ ฉบับที่แฮร์รี่, หัวสีทองของเธอกับไหล่พยาบาลเจมส์ไม่เคยขยับ; ของเขาคือการนอนหลับลึกที่แท้จริงของความเป็นเด็กเขาจะไม่ตื่นอาจจะจน พวกเขามาถึงปลายทางของพวกเขา และแล้วสิ่งที่ต่อต้านจุดสุดยอดที่น่าสงสารที่รอคอยพวกเขา! ชื้นเตียงไม่มีข้อสงสัยและบานประตูหน้าต่างปิดที่รายับยั้งกลิ่นของห้องที่ไม่ได้ใช้การระคายเคืองของแปลกใจที่คนรับใช้ที่ไม่พอใจ และทั้งหมดเป็นเพราะแรงกระตุ้นสุ่มสี่สุ่มห้าเชื่อฟังเดือดอย่างฉับพลันขึ้นจากความไม่พอใจกับความหมายในชีวิตของเธอผู้suppers ไม่มีที่สิ้นสุดดินเนอร์บัตรบุคคลที่ผู้เล่นแผลงโง่ที่คุ้มค่าเพียงของเด็กฝึกงานในวันหยุดที่การเกี้ยวพาราสีโง่กับRockingham, และแฮร์รี่ตัวเองขี้เกียจดังนั้นง่ายไปตอบสนองเป็นอย่างดีส่วนหนึ่งของสามีที่สมบูรณ์แบบด้วยความอดทนของเขาหาวของเขาก่อนเที่ยงคืนรักสงบและเงียบสงบของเขา ความรู้สึกนี้ไม่ได้ผลได้รับการเติบโตให้เธอหลายเดือนดุด่าเธอในขณะนี้และอีกครั้งเช่นอาการปวดฟันอยู่เฉยๆแต่มันก็นำมาคืนวันศุกร์ที่จะปลุกในตัวเธอที่เต็มไปด้วยความรู้สึกของตัวเองเกลียดชังและความโกรธเคืองและเนื่องจากในคืนวันศุกร์เธอเป็นเขย่าต่องแต่งอยู่ในขณะนี้โค้ชน่าเกลียดน่ากลัวนี้ถูกผูกไว้ในไร้สาระเดินทางไปยังบ้านที่เธอเคยเห็นครั้งเดียวในชีวิตของเธอและรู้อะไรเกี่ยวกับการดำเนินการกับเธอด้วยความโกรธและการระคายเคืองที่เด็กสองคนประหลาดใจและไม่เต็มใจของพวกเขาพยาบาล. เธอเป็น เชื่อฟังแรงกระตุ้นของหลักสูตรที่เธอมักจะได้ทำมาจากจุดเริ่มต้นตลอดชีวิตของเธอต่อไปกระซิบข้อเสนอแนะที่แล่นเข้ามาเป็นจากที่ไหนเลยและเยาะเย้ยเธอหลังจากนั้น เธอได้แต่งงานกับแฮร์รี่อิมพัลเพราะเขาหัวเราะที่มีคุณภาพตลกขี้เกียจได้ดึงดูดเธอและเพราะเธอคิดว่าการแสดงออกในดวงตาสีฟ้าของเขาหมายมากขึ้นกว่าที่didand ตอนนี้เธอตระหนักว่าหลังจากทั้งหมด ... แต่แล้วเหล่านั้น มีสิ่งหนึ่งที่ไม่ได้ยอมรับไม่ได้กับตัวเองและสิ่งที่ใช้สิ่งที่ได้ทำและที่นี่เธอเป็นคนที่มีลูกสองคนที่ดีของเธอและในเดือนหน้าต่อไปเธอจะสามสิบ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

อย่างมีอารมณ์ขุ่นมัว โดน่า มองออกไปนอกหน้าต่าง คางถ้วยในมือของเธอ
ลูกยังหลับอยู่ เป็นพระพร และแม้แต่ปรือ , พยาบาล , ปาก
เปิดและใบหน้าของเธอสวย ไม่ได้กวนหรือมากกว่าสองชั่วโมง Henrietta น่าสงสาร
ได้ป่วยครั้งที่สี่ และตอนนี้วางซีด และ วาน รุ่นเล็ก
ของแฮร์รี่ หัวสีทองของเธอกับไหล่ของพยาบาล เจมส์ ไม่เคยกวน ;
เค้าก็หลับลึกจริงในช่วงวัยเยาว์ เขาจะไม่ตื่น บางทีจน
ถึงจุดหมายปลายทาง แล้วน่าสงสารต่อต้านจุดสุดยอดรอคอยพวกเขา ชื้น
เตียงอย่างไม่ต้องสงสัย และปิดบานประตูหน้าต่าง , มีราขึ้นก่อน กลิ่นบุหรี่ไม่ได้ใช้
การระคายเคืองของประหลาดใจ ข้าราชการไม่พอใจ และทั้งหมดเป็นเพราะแรงกระตุ้นสุ่มสี่สุ่มห้า
เชื่อฟังฉับพลันที่เดือดขึ้นของความไม่พอใจต่อถึงชีวิตของเธอ , ผู้ suppers
ไม่มีที่สิ้นสุด , อาหารเย็น , บัตรบุคคลผู้โง่เขลาแผลงคุ้มค่าของ
เด็กฝึกงานในวันหยุดที่ทีเล่นทีจริงงี่เง่า Rockingham , และแฮร์รี่
เองขี้เกียจมาก ดังนั้น พูดกันง่าย ตอบสนองดี ส่วนสามีที่สมบูรณ์แบบด้วย
ความอดทนของเขาหาวก่อนเที่ยงคืนของเขาสงบนิ่งและง่วงนอนเคารพบูชาความรู้สึก
ของไร้ประโยชน์ยังคงมีการเติบโตอย่างต่อเนื่องเมื่อเธอหลายเดือน รบกวนเธอตอนนี้และ
อีกครั้งเหมือนเฉยๆ ปวดฟัน แต่ก็มีถ่ายคืนวันศุกร์ที่ปลุกเธอความรู้สึกที่เต็มรูปแบบของความชิงชังตนเอง
ความฉุนเฉียว เพราะคืนวันศุกร์เธอ jolting
ต่องแต่งตอนนี้โค้ชโรคนี้ ผูก ในไร้สาระ
การเดินทางไปบ้านเธอได้เห็นครั้งเดียวในชีวิตของเธอ และรู้อะไรเกี่ยวกับ แบก
กับเธอ ความโกรธ และความสับสน สองแปลกใจเด็กและพยาบาลลังเล
.
เธอต้องมีแรงกระตุ้น แน่นอน เธอมักจะทำจาก
เริ่มต้น ตลอดชีวิตของเธอต่อไปนี้ กระซิบ กระซิบ เป็นข้อเสนอแนะที่แล่นเข้ามา
ได้จากที่ไหนและเยาะเย้ยเธอหลังจากนั้นเธอได้แต่งงานกับแฮร์รี่บน
แรงกระตุ้น เพราะเขาหัวเราะคุณภาพขี้เกียจของมันตลกได้ดึงดูดความสนใจของเธอ และเพราะ
เธอเคยคิดว่าการแสดงออกในดวงตาสีฟ้าของเขามีความหมายมากขึ้นกว่าที่ didand
ตอนนี้เธอตระหนักว่าหลังจากทั้งหมด . . . . . . . แต่มันก็เป็นสิ่งหนึ่งที่ไม่ได้ยอมรับ
แม้แต่กับตัวเอง และสิ่งที่ถูกใช้ สิ่งที่ได้ทำ และที่นี่เธอ
กับสองเด็กของเธอดีและเดือนหน้าอยู่แล้วเธอจะสามสิบ