However, the gap between the two ty

However, the gap between the two types of conflict has grown ever greater in recent decades and
years. In this respect, the region can be considered representative of world-wide developments.
Worthy of mention is, in particular, the freezing of domestic bellicose conflicts at a relatively high
level as well as the drastic increase since the end of the Cold War in the number of domestic violent
crises.
Thus, we can confirm the trend toward “minor wars” between state and non-governmental groups
as well as among non-governmental groups discerned by other conflict researchers toward
(Daase, 1999) in Asia. That said, these conflicts of “low” and “medium-intensity violence” in which
violence is deployed to a limited extent, in single cases or only sporadically and which one can
therefore hardly describe as wars (Schwank, 2008) are not a new phenomenon in Asia. Essentially
they have shaped the face of conflict in Asia for decades now.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

อย่างไรก็ตาม ช่องว่างระหว่างสองชนิดของความขัดแย้งได้เติบโตขึ้นมากกว่าที่เคยในทศวรรษที่ผ่านมาล่าสุด และปี ประการนี้ ภูมิภาคสามารถเป็นตัวแทนของการพัฒนาโลกน่าพูดถึงคือ โดยเฉพาะ จุดเยือกแข็งของความขัดแย้ง bellicose ในประเทศที่ค่อนข้างสูงระดับรวมทั้งเพิ่มรุนแรงตั้งแต่สิ้นสุดสงครามเย็นในจำนวนประเทศที่รุนแรงวิกฤตดังนั้น เราสามารถยืนยันแนวโน้มไปสู่ "สงครามรอง" ระหว่างรัฐและเอกชนกลุ่มรวมทั้งระหว่างกลุ่มเอกชนเข้าใจ โดยนักวิจัยอื่น ๆ ความขัดแย้งต่อ(Daase, 1999) ในเอเชีย ที่กล่าวว่า ความขัดแย้งเหล่านี้ของ "ต่ำ" และ "ความเข้มปานกลางรุนแรง" ซึ่งความรุนแรงมีการใช้งานที่จำกัดขอบเขต ในกรณีเดียว หรือเฉพาะ sporadically และหนึ่งที่สามารถดังนั้น แทบไม่อธิบายเป็นสงคราม (Schwank, 2008) เป็นปรากฏการณ์ใหม่ในเอเชียไม่ เป็นหลักพวกเขามีรูปใบหน้าของความขัดแย้งในเอเชียในทศวรรษที่ผ่านมาขณะนี้

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

แต่ช่องว่างระหว่างทั้งสองประเภทของความขัดแย้งที่มีการเติบโตมากขึ้นเรื่อย ๆ ในช่วงหลายทศวรรษที่ผ่านมาและ
ปีที่ผ่านมา ในแง่นี้ภูมิภาคนี้ได้รับการพิจารณาเป็นตัวแทนของการพัฒนาทั่วโลก.
คุ้มค่าของการกล่าวถึงเป็นโดยเฉพาะอย่างยิ่งการแช่แข็งของความขัดแย้งภายในประเทศที่ก้าวร้าวค่อนข้างสูง
ระดับเช่นเดียวกับการเพิ่มขึ้นอย่างมากตั้งแต่ปลายสงครามเย็นใน จำนวนของความรุนแรงในประเทศ
วิกฤตการณ์.
ดังนั้นเราจึงสามารถยืนยันแนวโน้มไปสู่ ​​"สงครามเล็ก ๆ น้อย ๆ " ระหว่างรัฐและกลุ่มที่ไม่ใช่ภาครัฐ
เช่นเดียวกับกลุ่มที่ไม่ใช่ภาครัฐมองเห็นได้โดยนักวิจัยที่มีต่อความขัดแย้งอื่น ๆ
(Daase, 1999) ในเอเชีย ที่กล่าวว่าความขัดแย้งเหล่านี้ของ "ต่ำ" และ "ความรุนแรงปานกลางเข้ม" ซึ่ง
ความรุนแรงจะนำไปใช้กับการ จำกัด ขอบเขตในกรณีเดียวหรือเพียงประปรายและเป็นที่หนึ่งสามารถ
จึงแทบจะไม่อธิบายเป็นสงคราม (Schwank 2008) ไม่ได้ใหม่ ปรากฏการณ์ในเอเชีย โดยเฉพาะอย่างยิ่ง
พวกเขามีรูปใบหน้าของความขัดแย้งในเอเชียมานานหลายทศวรรษในขณะนี้

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

แต่ช่องว่างระหว่างสองประเภทของความขัดแย้งมีการเติบโตที่มากกว่าเดิมในทศวรรษที่ผ่านมาและ
ปี ในส่วนนี้ ก็ถือเป็นตัวแทนของภูมิภาคการพัฒนาทั่วโลก .
ควรค่าแก่การกล่าวถึงคือ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง จุดเยือกแข็งของความขัดแย้งฮึกห้าวภายในประเทศในระดับค่อนข้างสูง
เช่นเดียวกับการเพิ่มขึ้นอย่างมากตั้งแต่การสิ้นสุดของสงครามเย็นในจํานวน
ความรุนแรงภายในประเทศวิกฤติ
ดังนั้นเราจึงสามารถยืนยันแนวโน้มสู่ " สงคราม " เล็กน้อยระหว่างรัฐและกลุ่มเอกชน
รวมทั้งในกลุ่มเข้าใจได้โดยนักวิจัยอื่น ๆที่ไม่ใช่ความขัดแย้งต่อ
( daase , 1999 ) ในเอเชีย ที่กล่าวมาเหล่านี้ ความขัดแย้งของ " ต่ำ " และ " ความเข้มปานกลางความรุนแรง " ซึ่งมีการใช้ความรุนแรง
ขอบเขตจำกัด ในกรณีเดียวเท่านั้น หรือเป็นระยะ ๆและที่สามารถ
ดังนั้น แทบจะเรียกว่าเป็นสงคราม ( schwank 2008 ) ไม่ได้เป็นปรากฏการณ์ใหม่ในเอเชีย โดย
มีรูปใบหน้าของความขัดแย้งในเอเชียมานานหลายทศวรรษแล้ว