They were not railway children to b

They were not railway children to begin with. I don't suppose they had ever thought about railways except as a means of getting to Maskelyne and Cook's, the Pantomime, Zoological Gardens, and Madame Tussaud's. They were just ordinary suburban children, and they lived with their Father and Mother in an ordinary red-brick-fronted villa, with coloured glass in the front door, a tiled passage that was called a hall, a bath-room with hot and cold water, electric bells, French windows, and a good deal of white paint, and 'every modern convenience', as the house-agents say.
There were three of them. Roberta was the eldest. Of course, Mothers never have favourites, but if their Mother HAD had a favourite, it might have been Roberta. Next came Peter, who wished to be an Engineer when he grew up; and the youngest was Phyllis, who meant extremely well.
Mother did not spend all her time in paying dull calls to dull ladies, and sitting dully at home waiting for dull ladies to pay calls to her. She was almost always there, ready to play with the children, and read to them, and help them to do their home-lessons. Besides this she used to write stories for them while they were at school, and read them aloud after tea, and she always made up funny pieces of poetry for their birthdays and for other great occasions, such as the christening of the new kittens, or the refurnishing of the doll's house, or the time when they were getting over the mumps.
These three lucky children always had everything they needed: pretty clothes, good fires, a lovely nursery with heaps of toys, and a Mother Goose wall-paper. They had a kind and merry nursemaid, and a dog who was called James, and who was their very own. They also had a Father who was just perfect—never cross, never unjust, and always ready for a game—at least, if at any time he was NOT ready, he always had an excellent reason for it, and explained the reason to the children so interestingly and funnily that they felt sure he couldn't help himself.
You will think that they ought to have been very happy. And so they were, but they did not know HOW happy till the pretty life in the Red Villa was over and done with, and they had to live a very different life indeed.
The dreadful change came quite suddenly.
Peter had a birthday—his tenth. Among his other presents was a model engine more perfect than you could ever have dreamed of. The other presents were full of charm, but the Engine was fuller of charm than any of the others were.
Its charm lasted in its full perfection for exactly three days. Then, owing either to Peter's inexperience or Phyllis's good intentions, which had been rather pressing, or to some other cause, the Engine suddenly went off with a bang. James was so frightened that he went out and did not come back all day. All the Noah's Ark people who were in the tender were broken to bits, but nothing else was hurt except the poor little engine and the feelings of Peter. The others said he cried over it—but of course boys of ten do not cry, however terrible the tragedies may be which darken their lot. He said that his eyes were red because he had a cold. This turned out to be true, though Peter did not know it was when he said it, the next day he had to go to bed and stay there. Mother began to be afraid that he might be sickening for measles, when suddenly he sat up in bed and said:
"I hate gruel—I hate barley water—I hate bread and milk. I want to get up and have something REAL to eat."
"What would you like?" Mother asked.
"A pigeon-pie," said Peter, eagerly, "a large pigeon-pie. A very large one."
So Mother asked the Cook to make a large pigeon-pie. The pie was made. And when the pie was made, it was cooked. And when it was cooked, Peter ate some of it. After that his cold was better. Mother made a piece of poetry to amuse him while the pie was being made. It began by saying what an unfortunate but worthy boy Peter was, then it went on:
He had an engine that he loved
With all his heart and soul,
And if he had a wish on earth
It was to keep it whole.

One day—my friends, prepare your minds;
I'm coming to the worst—
Quite suddenly a screw went mad,
And then the boiler burst!

With gloomy face he picked it up
And took it to his Mother,
Though even he could not suppose
That she could make another;

For those who perished on the line
He did not seem to care,
His engine being more to him
Than all the people there.

And now you see the reason why
Our Peter has been ill:
He soothes his soul with pigeon-pie
His gnawing grief to kill.

He wraps himself in blankets warm
And sleeps in bed till late,
Determined thus to overcome
His miserable fate.

And if his eyes are rather red,
His cold must just excuse it:
Offer him pie; you may be sure
He never will refuse it.
Father had been away in the country for three or four days. All Peter's hopes for the curing of his afflicted Engine were now fixed on his Father, for Father was most wonderfully clever with his fingers. He could mend all sorts of things. He had often acted as veterinary surgeon to the wooden rocking-horse; once he had saved its life when all human aid was despaired of, and the poor creature was given up for lost, and even the carpenter said he didn't see his way to do anything. And it was Father who mended the doll's cradle when no one else could; and with a little glue and some bits of wood and a pen-knife made all the Noah's Ark beasts as strong on their pins as ever they were, if not stronger.
Peter, with heroic unselfishness, did not say anything about his Engine till after Father had had his dinner and his after-dinner cigar. The unselfishness was Mother's idea—but it was Peter who carried it out. And needed a good deal of patience, too.
At last Mother said to Father, "Now, dear, if you're quite rested, and quite comfy, we want to tell you about the great railway accident, and ask your advice."
"All right," said Father, "fire away!"
So then Peter told the sad tale, and fetched what was left of the Engine.
"Hum," said Father, when he had looked the Engine over very carefully.
The children held their breaths.
"Is there NO hope?" said Peter, in a low, unsteady voice.
"Hope? Rather! Tons of it," said Father, cheerfully; "but it'll want something besides hope—a bit of brazing say, or some solder, and a new valve. I think we'd better keep it for a rainy day. In other words, I'll give up Saturday afternoon to it, and you shall all help me."
"CAN girls help to mend engines?" Peter asked doubtfully.
"Of course they can. Girls are just as clever as boys, and don't you forget it! How would you like to be an engine-driver, Phil?"
"My face would be always dirty, wouldn't it?" said Phyllis, in unenthusiastic tones, "and I expect I should break something."
"I should just love it," said Roberta—"do you think I could when I'm grown up, Daddy? Or even a stoker?"
"You mean a fireman," said Daddy, pulling and twisting at the engine. "Well, if you still wish it, when you're grown up, we'll see about making you a fire-woman. I remember when I was a boy—"
Just then there was a knock at the front door.
"Who on earth!" said Father. "An Englishman's house is his castle, of course, but I do wish they built semi-detached villas with moats and drawbridges."
Ruth—she was the parlour-maid and had red hair—came in and said that two gentlemen wanted to see the master.
"I've shown them into the Library, Sir," said she.
"I expect it's the subscription to the Vicar's testimonial," said Mother, "or else it's the choir holiday fund. Get rid of them quickly, dear. It does break up an evening so, and it's nearly the children's bedtime."
But Father did not seem to be able to get rid of the gentlemen at all quickly.
"I wish we HAD got a moat and drawbridge," said Roberta; "then, when we didn't want people, we could just pull up the drawbridge and no one else could get in. I expect Father will have forgotten about when he was a boy if they stay much longer."
Mother tried to make the time pass by telling them a new fairy story about a Princess with green eyes, but it was difficult because they could hear the voices of Father and the gentlemen in the Library, and Father's voice sounded louder and different to the voice he generally used to people who came about testimonials and holiday funds.
Then the Library bell rang, and everyone heaved a breath of relief.
"They're going now," said Phyllis; "he's rung to have them shown out."
But instead of showing anybody out, Ruth showed herself in, and she looked queer, the children thought.
"Please'm," she said, "the Master wants you to just step into the study. He looks like the dead, mum; I think he's had bad news. You'd best prepare yourself for the worst, 'm—p'raps it's a death in the family or a bank busted or—"
"That'll do, Ruth," said Mother gently; "you can go."
Then Mother went into the Library. There was more talking. Then the bell rang again, and Ruth fetched a cab. The children heard boots go out and down the steps. The cab drove away, and the front door shut. Then Mother came in. Her dear face was as white as her lace collar, and her eyes looked very big and shining. Her mouth looked like just a line of pale red—her lips were thin and not their proper shape at all.
"It's bedtime," she said. "Ruth will put you to bed."
"But you promised we should sit up late tonight because Father's come home," said Phyllis.
"Father's been called away—on business," said Mother. "Come, darlings, go at once."
They kissed her and went. Roberta lingered to give Mother an extra hug and to whisper:
"It wasn't bad news, Mammy, was it? Is anyone dead—or—"
"Nobody's dead—no," said Mother, and she almost seemed to push Roberta away. "I can't tell you anything tonight, my pet. Go, dear, go NOW."
So Roberta went.
Ruth brushed

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ไม่ใช่รถไฟเด็กจะเริ่มต้นด้วยการ ฉันไม่สมมติว่าพวกเขาได้เคยคิดว่า เกี่ยวกับรถไฟยกเว้นของ Maskelyne และอาหารของ Pantomime สวนสัตว์ และมาดาม Tussaud พวกเด็กห้องธรรมดาชานเมือง และพวกเขาอาศัยอยู่กับพ่อและแม่ของพวกเขาในการปกติสีแดงอิฐหนังสือวิลล่า ประตูหน้า แก้วสีพาสกระเบื้องที่ถูกเรียกว่าความ ห้องน้ำพร้อมเครื่องทำ น้ำอุ่น โรงไฟฟ้า หน้าต่างฝรั่งเศส และข้อเสนอดีของสีขาว และ 'ทุกสบาย' เป็นตัวแทนบ้านพูดมีสามของพวกเขา โรเบอร์คนโตขึ้น แน่นอน มารดาไม่มีรายการโปรด แต่ถ้าแม่ของพวกเขาได้มีสถานที่ชื่นชอบ ก็อาจได้รับโรเบอร์ ต่อ มาปีเตอร์ ที่ต้องการเป็นวิศวกรเมื่อเขาเติบโต และคนสุดท้องถูกสาธินี ซึ่งหมายถึงดีมากแม่ได้ใช้เวลาของเธอทั้งหมดจ่ายเรียกผู้หญิงน่าเบื่อน่าเบื่อ และนั่ง dully ที่บ้านรอจ่ายเรียกเธอผู้หญิงน่าเบื่อ เธอมักมี พร้อมที่จะเล่นกับเด็ก ๆ อ่านไป และช่วยให้พวกเขาต้องเรียนบ้านของพวกเขา นอกจากนี้ เธอใช้ในการเขียนเรื่องสำหรับพวกเขาในขณะที่พวกเขาถูกโรงเรียน และอ่านออกเสียงหลังชา และเธอเสมอทำบทกวีชิ้นตลก สำหรับวันเกิดของพวกเขา และ ใน โอกาสอื่น ๆ ดี เช่น christening ของลูกแมวใหม่ หรือ refurnishing บ้านของตุ๊กตา หรือเวลาเมื่อพวกเขาได้รับมากกว่าคางทูมเด็กโชคดีสามมักจะมีทุกอย่างที่จำเป็น: สวยเสื้อผ้า ไฟดี สถานรับเลี้ยงเด็กน่ารักกับเซฟของเล่น และกระดาษผนังที่แม่ห่าน มีชนิด และ nursemaid เมอร์ และสุนัขที่ถูกเรียกว่า James และที่เป็นของตัวเองมาก พวกเขายังมีพ่อที่มาย — ไม่ตัด ไม่ทำลาย และพร้อมเสมอสำหรับเกม — น้อย ถ้าตลอดเวลา เขาไม่ พร้อม เขาจะมีเหตุผลดีสำหรับ และอธิบายเหตุผลให้เด็กจึงเป็นเรื่องน่าสนใจ และ funnily ว่า พวกเขารู้สึกแน่ใจว่าเขาไม่สามารถช่วยตัวเองคุณจะคิดว่า พวกเขาควรจะมีความสุขมาก และเพื่อ ให้พวกเขา แต่พวกเขาไม่รู้วิธีมีความสุขจนถึงชีวิตในบ้านสีแดงสวยมีโอและทำ with และพวกเขามีชีวิตแตกต่างกันมากจริง ๆการเปลี่ยนแปลง dreadful มาค่อนข้างกะทันหันปีเตอร์ได้วันเกิด — สิบของเขา นี่เขา แสดงอื่น ๆ มีรุ่นเครื่องยนต์สมบูรณ์แบบยิ่งกว่าคุณสามารถมีฝันของ แสดงอื่น ๆ เต็มไปด้วยเสน่ห์ แต่เครื่องยนต์ฟูลเลอร์ของเสน่ห์กว่าใด ๆ ของผู้อื่นก็เสน่ห์ของมันกินเวลาในความสมบูรณ์แบบเต็มแน่นอนสามวัน แล้ว owing จะ inexperience ปีเตอร์หรือของสาธินีดีความตั้งใจ ซึ่งมีการแทนที่จะกด หรือสาเหตุอื่น ๆ เครื่องยนต์ก็ออกไปกับบาง James ไม่กลัวให้เขาออกไป และก็ไม่กลับมาทั้งวัน ทั้งหมดของโนอาห์อาร์คคนในการชำระเงินถูกหักเป็นชิ้น ๆ ได้อะไรเจ็บปวดยกเว้นเครื่องยนต์เล็ก ๆ ยากจนและความรู้สึกของปีเตอร์ คนอื่น ๆ ว่า เขาร้องมัน — แต่ชายหลักสูตรสิบไม่ร้องไห้ แต่กลัว tragedies อาจที่ darken จำนวนมากของพวกเขา เขากล่าวว่า ที่ ตามีสีแดงเพราะมีความเย็น นี้ให้เป็นจริง แม้ว่าปีเตอร์ไม่ทราบคือเมื่อเขากล่าวว่า วันถัดไปที่เขาต้องไปนอน พักผ่อนมี แม่เริ่มจะกลัวว่า เขาอาจจะ sickening สำหรับโรคหัด เมื่อจู่ ๆ เขาเสาร์ขึ้นเตียง และกล่าวว่า:"ฉันเกลียดโจ๊ก — ฉันเกลียดน้ำข้าวบาร์เลย์ซึ่งเกลียดขนมปังและนม ต้องการรับค่า และมีสิ่งที่จริงกินกัน""คุณต้องสิ่งใด" แม่ถาม"เป็นนกพิราบกลม กล่าวว่า ปีเตอร์ กระหาย "ตัวใหญ่นกพิราบวงกลม มีขนาดใหญ่มากหนึ่งในนั้น"ดังนั้น แม่ถามทำให้พายนกพิราบขนาดใหญ่ วงกลมถูกสร้างขึ้น และเมื่อทำการวงกลม มันถูกต้ม และเมื่อถูกต้ม ปีเตอร์กินบางอย่างก็ หลังจากที่ เย็นของเขาดีกว่า แม่ของกวีนิพนธ์ตลกเขาในขณะวงกลมจะทำได้ มันเริ่ม ด้วยการพูดสิ่งโชคร้าย แต่คุณค่าเด็กปีเตอร์ได้ แล้วมันไป: เขามีเครื่องมือที่เขารัก มีทั้งหมดของเขาจิตใจ และ ถ้าเขาต้องการบนโลก ก็เก็บไว้ทั้งหมด วันหนึ่ง — เพื่อน เตรียมจิตใจของคุณ ฉันกำลังมาร้าย — ค่อนข้างก็ควงไปบ้า และหม้อต้มออกมาแล้ว มืดมนหน้า เขารับได้ และใช้เวลาของเขากับแม่ แม้ว่าแม้ว่าเขาอาจไม่คิดว่า ที่เธอสามารถทำอีก สำหรับผู้ที่ perished ในบรรทัด ไม่ได้ดูเหมือนไม่ดูแล เครื่องยนต์ของเขาเป็นอย่างเขา กว่าทุกคนมี และตอนนี้ คุณเห็นเหตุผลว่าทำไม เราปีเตอร์ได้ป่วย: เขาบรรเทาอาการจิตใจของเขากับนกพิราบวงกลม ความเศร้าโศกของเขา gnawing ฆ่า เขาตัดตัวเองในผ้าห่มอุ่น และนอนในเตียงจนถึงปลาย กำหนดจึงจะเอาชนะ ชะตากรรมของเขาเอง และถ้าตาเป็นสีแดง เย็นของเขาต้องเพียงขอโทษมัน: นำเสนอเขาวงกลม คุณอาจไม่แน่ เขาไม่เคยจะปฏิเสธมันพ่อได้รับไปในวันที่สาม หรือสี่ ทั้งหมดปีเตอร์หวังสำหรับบ่มเครื่องทรมานของเขาตอนนี้คงบิดา สำหรับพ่อได้เยี่ยมยอดที่สุดฉลาด ด้วยมือของเขา เขาไม่ซ่อมทุกสิ่ง เขามักได้ดำเนินเป็นสัตวแพทย์ไม้โยกม้า เมื่อเขาได้บันทึกชีวิตเมื่อช่วยเหลือมนุษย์ทั้งหมดถูกหมดหวังที่จะ สิ่งมีชีวิตที่ดีให้สำหรับหายไป และแม้กระทั่งช่างไม้กล่าวว่า เขาไม่เห็นเขาทำอะไร และเป็นพ่อที่ mended อู่ของตุ๊กตาเมื่อไม่มีใคร สามารถ และกาวน้อยบางบิตของไม้ และ มีดปากกาทำทั้งหมดโนอาห์อาร์คสัตว์เป็นแรงของหมุดเคยวนเวียนอยู่ ถ้าไม่แข็งแกร่งปีเตอร์ กับ unselfishness งานกล้า ก็ไม่พูดอะไรเกี่ยวกับเครื่องยนต์ของเขาจนถึงหลังจากที่พ่อเคยมีอาหารมื้อเย็นและ cigar หลังอาหารของเขา Unselfishness ที่ถูกความคิดของแม่ — แต่ปีเตอร์ที่ทำออกมา และจำเป็นสามของความอดทน เกินไปที่ว่า พ่อแม่สุดท้าย "ตอนนี้ รัก ถ้าคุณกำลังค่อนข้างคัดสรร และ ทัด เราต้อง การบอกคุณเกี่ยวกับอุบัติเหตุรถไฟดี ขอคำแนะนำของคุณ""ทั้งหมดขวา กล่าวว่า พ่อ "ไฟออกไป"ดังนั้นปีเตอร์บอกเรื่องเศร้า แล้วนำสิ่งที่เหลือของเครื่องยนต์"Hum กล่าวว่า พ่อ เมื่อเขามาดูเครื่องยนต์กว่าระมัดระวังเด็กจัดซูดซาด"มีหวังไม่ได้หรือไม่" ว่า ปีเตอร์ เสียงต่ำ unsteady"Hope? Rather! Tons of it," said Father, cheerfully; "but it'll want something besides hope—a bit of brazing say, or some solder, and a new valve. I think we'd better keep it for a rainy day. In other words, I'll give up Saturday afternoon to it, and you shall all help me.""CAN girls help to mend engines?" Peter asked doubtfully."Of course they can. Girls are just as clever as boys, and don't you forget it! How would you like to be an engine-driver, Phil?""My face would be always dirty, wouldn't it?" said Phyllis, in unenthusiastic tones, "and I expect I should break something.""I should just love it," said Roberta—"do you think I could when I'm grown up, Daddy? Or even a stoker?""You mean a fireman," said Daddy, pulling and twisting at the engine. "Well, if you still wish it, when you're grown up, we'll see about making you a fire-woman. I remember when I was a boy—"Just then there was a knock at the front door."Who on earth!" said Father. "An Englishman's house is his castle, of course, but I do wish they built semi-detached villas with moats and drawbridges."Ruth—she was the parlour-maid and had red hair—came in and said that two gentlemen wanted to see the master."I've shown them into the Library, Sir," said she."I expect it's the subscription to the Vicar's testimonial," said Mother, "or else it's the choir holiday fund. Get rid of them quickly, dear. It does break up an evening so, and it's nearly the children's bedtime."But Father did not seem to be able to get rid of the gentlemen at all quickly."I wish we HAD got a moat and drawbridge," said Roberta; "then, when we didn't want people, we could just pull up the drawbridge and no one else could get in. I expect Father will have forgotten about when he was a boy if they stay much longer."Mother tried to make the time pass by telling them a new fairy story about a Princess with green eyes, but it was difficult because they could hear the voices of Father and the gentlemen in the Library, and Father's voice sounded louder and different to the voice he generally used to people who came about testimonials and holiday funds.Then the Library bell rang, and everyone heaved a breath of relief."They're going now," said Phyllis; "he's rung to have them shown out."But instead of showing anybody out, Ruth showed herself in, and she looked queer, the children thought."Please'm," she said, "the Master wants you to just step into the study. He looks like the dead, mum; I think he's had bad news. You'd best prepare yourself for the worst, 'm—p'raps it's a death in the family or a bank busted or—""That'll do, Ruth," said Mother gently; "you can go."แล้วแม่เดินเข้าไปในไลบรารี มีการพูดคุยเพิ่มเติม ระฆังรังอีกครั้ง และรูธนำห้อง เด็กได้ยินรองเท้าออกและก้าวลง ขับรถแท็กซี่เก็บ และปิดประตูหน้า แล้ว แม่มาใน หน้ารักของเธอคือสีขาวที่คอลูกไม้ของเธอ และตาของเธอดูใหญ่มาก และแสง ปากของเธอดูเหมือนเพียงบรรทัดสีแดงซีดตัวริมฝีปากของเธอบาง และไม่เหมาะสมของรูปร่างที่"ก็นอน เธอกล่าว "ขาดแคลนอาหารจะทำให้คุณนอน"" แต่คุณสัญญาเราควรนั่งดึกคืนนี้เนื่องจากพ่อของมาบ้าน, " สาธินีกล่าวว่า การ"บิดาของการเรียกเก็บซึ่งธุรกิจ, " กล่าวว่า แม่ "มา darlings ไปที่หนึ่ง"พวกเขารั้งเธอ และไป โรเบอร์อวลอยู่ให้แม่ฮักเป็นพิเศษ และกระซิบ:"มันไม่ได้ข่าวร้าย Mammy ไม่มัน มีคนตาย — หรือ — ""ไม่มีใครเสีย — ไม่, " กล่าวว่า แม่ และเธอเกือบดูเหมือนไสโรเบอร์ "ฉันไม่บอกคุณอะไรคืนนี้ สัตว์เลี้ยงของฉัน ไป รัก ไปในขณะนี้"ดังนั้น โรเบอร์ไปนางรูธทาสี

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

พวกเขาไม่ได้เด็กรถไฟจะเริ่มต้นด้วย ผมไม่คิดว่าพวกเขามีความคิดเกี่ยวกับการรถไฟที่เคยยกเว้นเป็นวิธีการที่จะทำความ Maskelyne และแม่ครัว, ละครใบ้ที่สวนสัตว์และมาดามทุซโซ พวกเขาเพียงแค่เด็กชานเมืองสามัญและพวกเขาอาศัยอยู่กับพ่อและแม่ของพวกเขาในสามัญอิฐแดงด้านหน้าวิลล่าด้วยกระจกสีในประตูหน้าทางเดินปูด้วยกระเบื้องที่ถูกเรียกว่าห้องโถง, ห้องอาบน้ำห้องพร้อมทั้งร้อนและเย็น น้ำ, ระฆังไฟฟ้า, หน้าต่างฝรั่งเศสและการจัดการที่ดีของสีขาวและทุกความสะดวกสบายที่ทันสมัย ​​'เป็นตัวแทนบ้านบอกว่า.
มีสามของพวกเขา โรเป็นคนโต แน่นอนว่าแม่ไม่เคยมีรายการโปรด แต่ถ้าแม่ของพวกเขาได้มีที่ชื่นชอบมันอาจจะเป็นโร ถัดมาปีเตอร์ที่อยากจะเป็นวิศวกรเมื่อเขาเติบโตขึ้นมา; และอายุน้อยที่สุดที่เป็นฟิลลิสที่มีความหมายดีมาก.
แม่ไม่ได้ใช้เวลาทั้งหมดของเธอในการจ่ายเงินโทรหมองคล้ำผู้หญิงที่น่าเบื่อและไม่เป็นเรื่องนั่งอยู่ที่บ้านรอสำหรับผู้หญิงที่น่าเบื่อที่จะจ่ายโทรไปหาเธอ เธอเป็นคนที่มักจะมีความพร้อมที่จะเล่นกับเด็กและอ่านให้พวกเขาและช่วยให้พวกเขาที่จะทำบ้านของพวกเขาบทเรียน นอกจากนี้เธอใช้ในการเขียนเรื่องราวสำหรับพวกเขาในขณะที่พวกเขาอยู่ที่โรงเรียนและอ่านออกเสียงหลังจากชาและเธอมักจะทำให้ชิ้นตลกของบทกวีสำหรับวันเกิดของพวกเขาและสำหรับโอกาสที่ดีอื่น ๆ เช่นพิธีของลูกแมวใหม่หรือ refurnishing ของบ้านตุ๊กตาหรือเวลาที่พวกเขาได้รับมากกว่าคางทูม.
ทั้งสามเด็กโชคดีที่มักจะมีทุกอย่างที่พวกเขาต้องการเสื้อผ้าสวยไฟดีสถานรับเลี้ยงเด็กน่ารักกับกองของเล่นและแม่ห่านผนังกระดาษ พวกเขามีชนิดและพี่เลี้ยงม้าและสุนัขที่ถูกเรียกว่าเจมส์และผู้ที่เป็นของตัวเองมาก พวกเขายังมีพ่อที่เป็นเพียงที่สมบูรณ์แบบไม่เคยข้ามไม่เคยไม่เป็นธรรมและพร้อมเสมอสำหรับการเล่นเกมอย่างน้อยถ้าในเวลาใด ๆ เขายังไม่พร้อมเขามักจะมีเหตุผลที่ดีสำหรับมันและอธิบายเหตุผลไปยัง เพื่อให้เด็กที่น่าสนใจและขันว่าพวกเขารู้สึกว่าเขาไม่สามารถช่วยตัวเอง.
คุณจะคิดว่าพวกเขาควรจะได้รับความสุขมาก และเพื่อให้พวกเขา แต่พวกเขาไม่ได้รู้ว่ามีความสุขจนถึงชีวิตสวยในสีแดงวิลล่าเป็นมากกว่าและทำด้วยและพวกเขาจะมีชีวิตที่แตกต่างกันมากอย่างแน่นอน.
การเปลี่ยนแปลงที่น่ากลัวมาค่อนข้างกระทันหัน.
ปีเตอร์มีวันคล้ายวันเกิดของเขา ที่สิบ ในบรรดาของขวัญอื่น ๆ ของเขาเป็นเครื่องยนต์แบบสมบูรณ์แบบมากขึ้นกว่าที่คุณเคยจะได้ฝันถึง ของขวัญอื่น ๆ ที่เต็มไปด้วยเสน่ห์ แต่เครื่องยนต์เป็นฟูลเลอร์ของเสน่ห์กว่าใด ๆ ของคนอื่น.
เสน่ห์ของมันกินเวลาในความสมบูรณ์เต็มรูปแบบสำหรับตรงสามวัน จากนั้นทั้งสองเนื่องจากการขาดประสบการณ์ของปีเตอร์ฟิลลิสหรือของความตั้งใจที่ดีที่ได้รับค่อนข้างเร่งด่วนหรือสาเหตุอื่น ๆ เครื่องยนต์ก็ออกไปกับปัง เจมส์จึงกลัวว่าเขาก็ออกไปและไม่ได้กลับมาทุกวัน คนอาร์ทั้งหมดของโนอาห์ที่อยู่ในการประกวดราคาถูกหักเป็นชิ้น ๆ แต่ไม่มีอะไรอื่นได้รับบาดเจ็บยกเว้นเครื่องยนต์เล็ก ๆ น้อย ๆ ที่น่าสงสารและความรู้สึกของปีเตอร์ คนอื่น ๆ กล่าวว่าเขาร้องมากกว่านั้น แต่เด็กหลักสูตรของสิบไม่ร้องไห้ แต่ที่น่ากลัวโศกนาฏกรรมอาจจะเป็นที่มืดมากของพวกเขา เขาบอกว่าดวงตาของเขาเป็นสีแดงเพราะเขามีความหนาวเย็น นี้จะกลายเป็นความจริง แต่ปีเตอร์ไม่ได้รู้ว่ามันก็คือตอนที่เขาบอกว่ามันในวันรุ่งขึ้นเขาจะต้องไปนอนและอยู่ที่นั่น แม่เริ่มที่จะกลัวว่าเขาอาจจะน่าสะอิดสะเอียนสำหรับโรคหัดเมื่อจู่ ๆ เขาก็ลุกขึ้นนั่งบนเตียงและพูดว่า:
"ฉันเกลียดข้าวต้ม-ฉันเกลียดข้าวบาร์เลย์น้ำฉันเกลียดขนมปังและนมฉันต้องการที่จะได้รับและมีสิ่งที่จริงที่จะกิน. .
"" สิ่งที่คุณต้องการ? " แม่ถาม.
"นกพิราบพาย A," กล่าวว่าปีเตอร์กระหาย "นกพิราบพายขนาดใหญ่. หนึ่งที่มีขนาดใหญ่มาก."
ดังนั้นแม่ถามแม่ครัวที่จะทำให้นกพิราบพายขนาดใหญ่ พายที่ถูกสร้างขึ้น และเมื่อพายถูกสร้างขึ้นมามันก็สุก และเมื่อมันถูกปรุงสุกปีเตอร์กินบางส่วนของมัน หลังจากนั้นเย็นของเขาก็ยังดี แม่ทำชิ้นส่วนของบทกวีเพื่อเป็นที่ชอบใจของเขาในขณะที่พายที่ถูกทำ มันเริ่มต้นด้วยการพูดในสิ่งที่เป็นเด็กที่โชคร้ายที่คุ้มค่า แต่ปีเตอร์แล้วก็เดินไปที่:
เขามีเครื่องมือที่เขารักด้วยหัวใจและจิตวิญญาณของเขา, และถ้าเขามีความปรารถนาที่อยู่ในแผ่นดินมันก็จะให้มันทั้ง. หนึ่ง day- เพื่อนของฉันเตรียมจิตใจของคุณฉันมาworst- ค่อนข้างกระทันหันสกรูไปบ้า! และแล้วระเบิดหม้อไอน้ำที่มีใบหน้าเศร้าที่เขาหยิบมันขึ้นมาและเอามันไปแม่ของเขาแม้ว่าแม้เขาจะไม่คิดว่าเธอจะทำให้อีกสำหรับผู้ที่เสียชีวิตในบรรทัดเขาไม่ได้ดูเหมือนจะดูแลเครื่องยนต์ของเขาเป็นมากขึ้นเขากว่าทุกคนที่มี. และตอนนี้คุณเห็นเหตุผลว่าทำไมปีเตอร์ของเราได้รับการป่วย: เขาบรรเทาจิตวิญญาณของเขากับ pigeon- พาย. ความเศร้าโศกแทะของเขาที่จะฆ่าเขาตัดตัวเองอยู่ในผ้าห่มอุ่นและนอนอยู่บนเตียงจนดึก, กำหนดจึงจะเอาชนะ. ชะตากรรมของเขามีความสุขและถ้าดวงตาของเขาเป็นสีแดงค่อนข้างเย็นของเขาเพียงแค่ต้องแก้ตัวมันเสนอเขาพาย; คุณอาจจะต้องแน่ใจว่าเขาไม่เคยจะปฏิเสธมัน. พ่อเคยออกไปในประเทศที่สามหรือสี่วัน ความหวังทั้งหมดของปีเตอร์สำหรับบ่มของเครื่องยนต์ทุกข์ของเขาได้รับการแก้ไขในขณะนี้เมื่อพ่อของเขาเป็นพ่อที่ฉลาดที่สุดที่เยี่ยมยอดด้วยมือของเขา เขาจะแก้ไขทุกประเภทของสิ่ง เขาได้ทำหน้าที่มักจะเป็นสัตวแพทย์กับไม้โยกม้า; เมื่อเขาได้ช่วยชีวิตของมันเมื่อทั้งหมดได้รับการช่วยเหลือมนุษย์หวังและสิ่งมีชีวิตที่ยากจนได้รับการขึ้นสำหรับการที่หายไปและแม้กระทั่งช่างไม้กล่าวว่าเขาไม่ได้เห็นวิธีการของเขาที่จะทำอะไร และมันก็เป็นพ่อที่อู่ซ่อมตุ๊กตาเมื่อไม่มีใครสามารถ; และกาวเล็ก ๆ น้อย ๆ และบิตบางส่วนของไม้และปากกามีดทำสัตว์หีบทั้งหมดของโนอาห์เป็นที่แข็งแกร่งบนขาของพวกเขาเป็นพวกเขาเคยได้หากไม่ได้แข็งแกร่ง. ปีเตอร์กับความไม่เห็นแก่ตัวที่กล้าหาญไม่ได้พูดอะไรเกี่ยวกับเครื่องยนต์ของเขาจนถึงหลัง พ่อเคยรับประทานอาหารค่ำและซิการ์หลังอาหารของเขา ความไม่เห็นแก่ตัวเป็นความคิด แต่แม่มันเป็นปีเตอร์ที่ดำเนินการออก และจำเป็นต้องมีการจัดการที่ดีของความอดทนด้วย. ที่ผ่านมาแม่พูดกับพ่อว่า "ตอนนี้ที่รักถ้าคุณกำลังวางมากและสะดวกสบายมากเราอยากจะบอกคุณเกี่ยวกับการเกิดอุบัติเหตุทางรถไฟที่ดีและขอคำแนะนำของคุณ." "สิทธิทั้งหมด" พ่อกล่าวว่า "ไฟออกไป!" ดังนั้นแล้วปีเตอร์บอกว่าเรื่องที่น่าเศร้าและความจริงสิ่งที่เหลืออยู่ของเครื่องยนต์. "ฮัม" กล่าวว่าพ่อเมื่อเขาได้มองเครื่องยนต์มากกว่าอย่างระมัดระวัง. เด็กที่จัดขึ้น ลมหายใจของพวกเขา. "มีความหวังไม่?" . ปีเตอร์กล่าวว่าในระดับต่ำสุดในเสียงสั่นคลอน"?! หวังค่อนข้างตันของมัน" พ่อกล่าวว่ามีความสุข; "แต่มันจะต้องการสิ่งที่นอกเหนือจากบิตหวังของประสานพูดหรือประสานบางส่วนและวาล์วใหม่. ผมคิดว่าเราควรที่จะให้มันเป็นวันที่ฝนตก. ในคำอื่น ๆ ฉันจะให้ขึ้นบ่ายวันเสาร์ที่จะ มันและคุณทุกคนจะต้องช่วยฉัน. "" สาว ๆ สามารถช่วยในการซ่อมเครื่องมือ? " ปีเตอร์ถามหวาดระแวง. "แน่นอนพวกเขาสามารถ. หญิงเป็นเพียงความฉลาดเป็นเด็กผู้ชายและคุณไม่ลืมมัน! วิธีที่คุณต้องการที่จะเป็นเครื่องยนต์ขับฟิล?" "ใบหน้าของฉันจะสกปรกเสมอ wouldn ' T มัน? " กล่าวว่าฟิลลิสในโทนเฉื่อย "และผมคาดว่าผมควรจะทำลายบางสิ่งบางอย่าง." "ฉันควรจะเพียงแค่ความรักมัน" Roberta- "คุณคิดว่าผมจะทำได้เมื่อฉันโตขึ้นพ่อหรือแม้กระทั่งถ่านหินหรือไม่?" " คุณหมายถึงเจ้าหน้าที่ดับเพลิงกล่าวว่า "พ่อดึงและบิดที่เครื่องยนต์ "ดีถ้าคุณยังคงต้องการมันเมื่อคุณโตขึ้นเราจะเห็นเกี่ยวกับการทำคุณไฟผู้หญิง. ผมจำได้ว่าเมื่อฉันเป็น boy-" ทันใดนั้นมีเสียงเคาะที่ประตูด้านหน้า. "ใคร บนโลก!" พ่อกล่าวว่า "บ้านชาวอังกฤษเป็นปราสาทของเขาแน่นอน แต่ฉันหวังว่าพวกเขาสร้างวิลล่าบ้านแฝดที่มีคูเมืองและสุภาพบุรุษ." รู ธ -เธอเป็นห้องนั่งเล่นแม่บ้านและมีสีแดงผมเข้ามาและบอกว่าบุรุษทั้งสองอยากจะเห็น ต้นแบบ. "ผมได้แสดงให้เห็นว่าพวกเขาเข้าไปในห้องสมุดเซอร์" กล่าวว่าเธอ. "ผมคาดว่ามันสมัครสมาชิกเพื่อรับรองตัวแทนของ" แม่ "หรืออื่น ๆ มันเป็นกองทุนสำรองเลี้ยงชีพวันหยุดคณะนักร้องประสานเสียง. ได้รับการกำจัดของพวกเขากล่าวว่าได้อย่างรวดเร็วที่รัก .. มันไม่เลิกเย็นมากและก็เกือบนอนของเด็ก ๆ ". แต่พ่อไม่ได้ดูเหมือนจะสามารถที่จะกำจัดของสุภาพบุรุษที่ทุกคนได้อย่างรวดเร็ว" ผมหวังว่าเราได้มีคูน้ำและสะพาน "โรกล่าวว่า "แล้วเมื่อเราไม่ได้ต้องการคนที่เราก็สามารถดึงขึ้นสะพานและไม่มีใครจะได้รับใน. ผมคาดว่าบิดาจะได้ลืมเรื่องเมื่อเขาเป็นเด็กผู้ชายคนหนึ่งถ้าพวกเขาอยู่อีกต่อไป." แม่พยายามที่จะทำให้ เวลาผ่านไปโดยบอกพวกเขาเป็นเรื่องนางฟ้าใหม่ ๆ เกี่ยวกับเจ้าหญิงที่มีตาสีเขียว แต่มันเป็นเรื่องยากเพราะพวกเขาสามารถได้ยินเสียงของพ่อและสุภาพบุรุษในห้องสมุดและเสียงพ่อฟังดังและที่แตกต่างกันเสียงที่เขาใช้ทั่วไปให้กับประชาชน . ที่มาเกี่ยวกับการรับรองและกองทุนวันหยุด. แล้วระฆังห้องสมุดดังขึ้นและทุกคนยกลมหายใจด้วยความโล่งอก"พวกเขากำลังตอนนี้" ฟิลลิสกล่าวว่า "เขารุ่งจะมีพวกเขาแสดงให้เห็นออก." แต่แทนที่จะแสดงใครออกรู ธ แสดงให้เห็นตัวเองอยู่ในและเธอดูแปลกเด็กคิดว่า. "Please'm" เธอกล่าว "นายต้องการให้คุณเพียงแค่ก้าวเข้าสู่ . การศึกษาเขาดูเหมือนคนตายแม่ผมคิดว่าเขามีข่าวร้ายที่ดีที่สุดที่คุณจะเตรียมตัวสำหรับการที่เลวร้ายที่สุด 'ม p'raps มันเป็นความตายในครอบครัวหรือธนาคารจับเป็นสี "." นั่นจะ ทำรู ธ "แม่เบา ๆ กล่าวว่า "คุณสามารถไป." แล้วแม่เดินเข้าไปในห้องสมุด มีการพูดคุยมากขึ้น จากนั้นเสียงระฆังดังขึ้นอีกครั้งและรู ธ เรียกรถแท็กซี่ เด็กได้ยินรองเท้าออกไปและลงตามขั้นตอน รถแท็กซี่ขับรถออกไปและปิดประตูหน้าบ้าน แล้วแม่เดินเข้ามาใน. ใบหน้าของเธอเป็นที่รักเป็นสีขาวเป็นลูกไม้คอของเธอและดวงตาของเธอดูใหญ่มากและส่องแสง ปากของเธอดูเหมือนจะเป็นเพียงสายของซีดริมฝีปากสีแดงของเธอบางและไม่ได้รูปร่างที่เหมาะสมของพวกเขาที่ทุกคน. "มันนอน" เธอกล่าว "รู ธ จะนำคุณไปที่เตียง." "แต่คุณสัญญาว่าเราควรจะนั่งดึกคืนนี้เพราะพ่อมาที่บ้าน" ฟิลลิสกล่าวว่า. "พ่อได้รับการเรียกตัวไปในธุรกิจ" แม่กล่าวว่า "มารักไปในครั้งเดียว." พวกเขาจูบเธอและเดิน โรอ้อยอิ่งที่จะให้แม่กอดพิเศษและจะกระซิบ: "มันไม่ได้เป็นข่าวร้ายแม่ได้รับมันเป็นทุกคนที่ตายเป็นสี" "ไม่มีใครตายไม่มี" แม่กล่าวและเธอเกือบจะดูเหมือนจะผลักดันออกไปโร . "ผมไม่สามารถบอกคุณได้อะไรคืนนี้สัตว์เลี้ยงของฉัน. ไปรักไปตอนนี้." ดังนั้นโรไป. รู ธ แปรง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

พวกเขาไม่ได้เด็กรถไฟเริ่ม ผมไม่คิดว่าพวกเขาเคยคิดเรื่องรถไฟ ยกเว้นเป็นวิธีการที่จะ maskelyne และปรุงอาหาร , ละครใบ้ , สวนสัตว์ และมาดามทุซโซ พวกเขาเป็นเด็กธรรมดาชานเมืองและพวกเขาอาศัยอยู่กับพ่อและแม่ในอิฐสีแดงธรรมดา ด้านหน้าวิลล่า ด้วยสีแก้วในประตูด้านหน้าปูกระเบื้องทางเดินที่ถูกเรียกว่าเป็น ห้องโถง ห้องอาบน้ำด้วยน้ำร้อนและเย็นไฟฟ้า , ระฆัง , หน้าต่างสไตล์ฝรั่งเศส และจัดการที่ดีของสีสีขาว และทุกความสะดวกสบายทันสมัย เช่นบ้านตัวแทนกล่าว .
พวกมันมีสามคน โรเป็นคนโต แน่นอน แม่ไม่เคยได้อยู่ แต่ถ้าแม่ของพวกเขาก็ชื่นชอบมันอาจได้รับโรเบอต้า ถัดมา ปีเตอร์ใครอยากเป็นวิศวกร เมื่อเขาเติบโตขึ้น และคนสุดท้องคือ ฟิลลิส ใครตั้งใจดีมาก .
แม่ไม่ได้ใช้เวลาทั้งหมดของเธอในการเรียกผู้หญิงน่าเบื่อน่าเบื่อและนั่งเร็วที่บ้านรอทึบสาวๆจ่ายเรียกเธอ เธอเกือบจะถูกเสมอพร้อมที่จะเล่นกับเด็ก และอ่านให้พวกเขาและช่วยให้พวกเขาจะเรียนที่บ้านของพวกเขานอกจากนี้ เธอเคยเขียนเรื่องราวกับพวกเขาในขณะที่พวกเขาอยู่ในโรงเรียน และอ่านดังๆ หลังชา และก็ชอบสร้างขึ้นชิ้นตลกบทกวีสำหรับวันเกิดของพวกเขาและสำหรับโอกาสที่ยอดเยี่ยมอื่น ๆเช่น พิธีล้างบาปของลูกแมวใหม่หรือ refurnishing ไปบ้านตุ๊กตา หรือเวลาที่พวกเขา การอยู่เหนือ
คางทูมทั้งสามโชคดี เด็กมักจะมีทุกสิ่งที่พวกเขาต้องการ เสื้อผ้าดี ไฟสวย สถานรับเลี้ยงเด็กน่ารักกับกองของเล่น และแม่ห่านผนังกระดาษ พวกเขามีชนิดและสุขสันต์ผู้หญิงที่เลี้ยงดูเด็ก และสุนัขที่ถูกเรียกว่า เจมส์ และ ที่อยู่ของตนเองมาก พวกเขามีพ่อที่เป็นเพียงที่สมบูรณ์แบบไม่ข้าม ไม่ธรรม และพร้อมเสมอสำหรับเกม อย่างน้อย ถ้าในเวลาใด ๆ เขายังไม่พร้อมเขาต้องมีเหตุผลที่ดีสำหรับมัน และอธิบายเหตุผลให้เด็กเพื่อให้น่าสนใจและขันที่เขารู้สึกว่าเขาไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้ คุณจะคิดว่าพวกเขา
ควรจะได้รับความสุขมาก และเพื่อให้พวกเขา แต่พวกเขาไม่ได้รู้ว่ามีความสุขจนกว่าชีวิตสวยในคฤหาสน์แดงจบ เขาต้องมีชีวิตที่แตกต่างกันมากอย่างแน่นอน .
การเปลี่ยนแปลงที่น่ากลัวมาค่อนข้างกระทันหัน
ปีเตอร์มีวันเกิดที่ 10 ของเขา ของของขวัญอื่น ๆของเขาเป็นรุ่นเครื่องยนต์ที่สมบูรณ์แบบมากกว่าที่คุณอาจเคยมีฝัน ของขวัญอื่น ๆ ที่เต็มไปด้วยเสน่ห์ แต่เครื่องยนต์ก็สัมผัสเสน่ห์กว่าใด ๆของผู้อื่น .
ของเสน่ห์กินเวลาในเต็มความสมบูรณ์ ครบ 3 วัน จากนั้นเพราะทั้ง ปีเตอร์ ขาดประสบการณ์ หรือ ฟิลลิส เป็นเจตนาที่ดี ซึ่งก็ค่อนข้างกดดัน หรืออื่น ๆบาง เพราะ เครื่องยนต์ก็ออกไปกับปัง เจมส์รู้สึกกลัวเขาออกไปและไม่ได้มาทั้งวัน ทั้งหมดของโนอาห์คนที่ในอ่อนโยนถูกหักเป็นชิ้นๆ แต่ไม่มีอะไรอื่นได้รับบาดเจ็บ ยกเว้นคนจนเครื่องยนต์เล็ก ๆน้อย ๆและความรู้สึกของปีเตอร์คนอื่น ๆกล่าวว่าเขาร้องไห้เพราะมัน แต่แน่นอน เด็กสิบไม่ร้องไห้ แต่ที่น่ากลัวโศกนาฏกรรมอาจจะซึ่งมืดมากของพวกเขา เขากล่าวว่าดวงตาของเขาเป็นสีแดงเพราะเขาเป็นหวัด นี้กลายเป็นจริง แม้ว่าปีเตอร์ไม่ได้รู้ว่ามันคือตอนที่เขาพูด วันต่อมาเขาก็ไปนอนอยู่ตรงนั้น แม่เริ่มกลัวว่า เขาอาจจะป่วย สำหรับโรคหัดเมื่ออยู่ๆ เขาก็ลุกขึ้นนั่งบนเตียงและกล่าวว่า :
" ฉันเกลียดเกลียดเกลียด gruel-i ข้าวบาร์เลย์ water-i ขนมปังและนม ฉันต้องการที่จะได้รับขึ้นและมีเรื่องจริงที่จะกิน . "
" ต้องการอะไร ? " แม่ถาม .
" นกพิราบพาย " ปีเตอร์พูดอย่างกระตือรือร้น " พายเปล้าใหญ่ ขนาดใหญ่มาก . "
แม่ขอให้ปรุงให้นกพิราบขนาดใหญ่พาย พายได้ และเมื่อมันถูกทำ มันสุกและเมื่อมันสุกแล้ว , ปีเตอร์ กินมัน หลังจากที่เย็นของเขาดีกว่า แม่ทำให้ชิ้นส่วนของบทกวีเพื่อความบันเทิงแก่เขา ขณะที่พายถูกสร้างขึ้น มันเริ่มต้นด้วยการพูดอะไรที่โชคร้าย แต่น่าหนุ่มปีเตอร์ ก็ไป :
เขามีเครื่องยนต์ที่เขารัก
ด้วยหัวใจและวิญญาณของเขา
และถ้าเขาปรารถนาบนโลก
มันเพื่อให้มันทั้งหมด

วันนึงเพื่อนๆ เตรียมจิตใจของคุณ ;