Community-based tourism projects (C

Community-based tourism projects (CBT) have, along with other integrated conservation and
development schemes, gained popularity over the last three decades. These relatively recent
methods of development are based on a participatory approach and ultimately emerged as a
result of the failure of “top-down” approaches to both conservation and development which had
been widely practised by both conservation and development organisations. Although such
community-based projects varied in their methodologies, the common thread between them was
in their linking environmental conservation and socio-economic development, most notably in
and around protected areas. They work on the premise that in order for conservation and
development projects to succeed local communities must be active participants and direct
beneficiaries4
.
Whilst such community-based tourism schemes have been widely adopted, many under the
guise of ecotourism, their success (or otherwise) is something which has not been greatly
researched. Indeed, there has been limited research into the effectiveness of using tourism to
deliver economic development and conservation objectives. Moreover, there does not appear to
be any data available on what criteria, factors or indicators are, or can be, used to determine the
success of such projects or, indeed, what characteristics such projects share which could be used
to inform decision makers in establishing future projects.
Recognising that the conservation of protected areas could not be achieved without the support
of local communities conservation organisations have seen Community-Based Natural Resource
Management as a significant part of conservation strategies since the 1970’s. Zebu & Bush in
1990 produced clear survey evidence that national parks included engagement with local
communities in their management strategies. Their survey revealed that tourism formed part of
the management strategies in 75% of those national parks which returned data.5

Integrated Conservation and Development Projects (ICDPs) were the predominant form of the
early initiatives. The ICDPs sought to use nature tourism to provide funds for protected area
management and to generate income gains for local communities. In 1992 Wells & Brandon
reviewed ICDPs and reported that the results had been disappointing, it was unusual for any
additional revenues from tourism to be made available to local management, revenues were
remitted to national treasuries; that it was “extremely rare for a revenue share to go to local
communities”; and that local employment opportunities linked to tourism were “insufficient to
attract much local popular support for the parks.”6
The lack of evidence of beneficial impacts did
not dent the enthusiasm of funders and practitioners.
This period of optimism about the contribution of tourism to conservation and community
development saw the rise of two forms of alternative tourism: ecotourism and community-based
tourism (CBT) which were seen as superior alternatives to mainstream mass tourism. Wheeller
put it most eloquently:
“The traveller is preferred to the tourist, the individual to the group, specialist operators
rather than large firms, indigenous accommodation to multinational hotel chains, small
not large – essentially good versus bad … Perhaps the true situation is best expressed as
the good guise versus the bad guys…”7

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

โครงการท่องเที่ยวโดยชุมชน (ชุมชน) มี พร้อมกับอื่น ๆ รวมอนุรักษ์ และแผนพัฒนา การได้รับความนิยมสามทศวรรษ เหล่านี้ค่อนข้างล่าสุดใช้วิธีการแบบมีส่วนร่วม และในที่สุด เกิดเป็นวิธีการพัฒนาผลของความล้มเหลวของ "บนลงล่าง" แนวทางการอนุรักษ์และพัฒนาซึ่งมีอย่างกว้างขวางถูกปฏิบัติ โดยการอนุรักษ์และพัฒนาองค์กร ถึงแม้ว่าเช่นเป็นหัวข้อทั่วไประหว่างชุมชนโครงการแตกต่างกันในวิธีการของพวกเขาในการอนุรักษ์สิ่งแวดล้อมที่เชื่อมโยงและพัฒนาทางเศรษฐกิจสังคม ส่วนใหญ่ในและป้องกันพื้นที่รอบ ๆ พวกเขาทำงานเกี่ยวกับใบสั่งนั้นในการอนุรักษ์ และโครงการพัฒนาชุมชนประสบความสำเร็จต้องมีผู้ร่วม และโดยตรงbeneficiaries4.ขณะที่แผนงานดำเนินได้อย่างกว้างขวางเช่นเที่ยวชุมชนนำ จำนวนมากภายใต้การของการท่องเที่ยวเชิงนิเวศ ประสบความสำเร็จ (หรือมิฉะนั้น) เป็นสิ่งที่มีไม่มากเมือ แน่นอน มีการวิจัยจำกัดในประสิทธิภาพของการใช้เพื่อการท่องเที่ยวนำเสนอวัตถุประสงค์การอนุรักษ์และพัฒนาเศรษฐกิจ นอกจากนี้ มีไม่มีข้อมูลใด ๆ บนเงื่อนไข ปัจจัย หรือตัวบ่งชี้ใดบ้าง หรือ สามารถ ใช้ในการกำหนดความสำเร็จเช่นโครงการหรือ แท้จริง อะไรลักษณะโครงการดังกล่าวร่วมกันซึ่งสามารถใช้แจ้งให้ผู้ตัดสินใจในการสร้างโครงการในอนาคตตระหนักถึงว่า การอนุรักษ์ป้องกันพื้นที่ไม่สามารถทำได้ โดยการสนับสนุนการอนุรักษ์ชุมชน องค์กรได้เห็นทรัพยากรธรรมชาติโดยชุมชนการจัดการเป็นส่วนสำคัญของกลยุทธ์การอนุรักษ์ตั้งแต่ 115 Zebu และบุชในปี 1990 ผลิตหลักฐานสำรวจชัดเจนว่า อุทยานแห่งชาติรวมกับท้องถิ่นชุมชนในการจัดการกลยุทธ์ การสำรวจเปิดเผยว่า ท่องเที่ยวรูปแบบหนึ่งกลยุทธ์การจัดการใน 75% ของที่อุทยานแห่งชาติซึ่งส่งกลับ data.5อนุรักษ์และพัฒนาโครงการ (ICDPs) มีตัวกันการริเริ่มต้น ICDPs จะใช้ท่องเที่ยวธรรมชาติเพื่อให้เงินทุนสำหรับพื้นที่ที่ได้รับการป้องกันจัดการและ การสร้างรายได้กำไรสำหรับชุมชนท้องถิ่น บ่อใน 1992 และแบรนดอนICDPs การตรวจสอบ และรายงานว่า ผลลัพธ์ที่ได้ย่อม มันเป็นความผิดปกติใด ๆมีรายได้รายได้เพิ่มเติมจากการท่องเที่ยวจะทำให้ผู้บริหารยกเว้นในขุมคลังแห่งชาติ มี "น้อยมากสำหรับการแชร์รายได้ไปถึงท้องถิ่นชุมชน" และให้โอกาสการจ้างงานในท้องถิ่นที่เชื่อมโยงกับการท่องเที่ยว "พอดึงดูดคะแนนสนับสนุนมากภายในสวนสาธารณะ" 6 ขาดหลักฐานของผลประโยชน์ไม่ได้ไม่เด็นท์กระตือรือร้น funders และผู้ช่วงนี้มองในแง่ดีเกี่ยวกับสัดส่วนของการท่องเที่ยวอนุรักษ์และชุมชนพัฒนาเห็นการเพิ่มขึ้นของสองรูปแบบทางเลือกการท่องเที่ยว: ท่องเที่ยวเชิงนิเวศ และชุมชนท่องเที่ยว (ชุมชน) ซึ่งเห็นเป็นทางเลือกที่เหนือกว่าเพื่อหลักการท่องเที่ยวโดยรวม Wheellerใส่ eloquently มากที่สุด:"การเดินทางที่ต้องการท่องเที่ยว แต่ละกลุ่ม ผู้เชี่ยวชาญมากกว่า บริษัทขนาดใหญ่ กลุ่มโรงแรมสากล เล็กพักพื้นไม่ใหญ่ – หลักดีกับไม่ดี... อาจเป็นสถานการณ์จริงที่ส่วนแสดงเป็นพัฒนาดีกับเลว... "7

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ตามโครงการการท่องเที่ยวชุมชน (CBT) ได้พร้อมกับการอนุรักษ์แบบบูรณาการอื่น ๆ และ
รูปแบบการพัฒนาได้รับความนิยมในช่วงสามทศวรรษที่ผ่านมา เหล่านี้ที่ผ่านมาค่อนข้าง
วิธีการของการพัฒนาอยู่บนพื้นฐานของวิธีการมีส่วนร่วมและโผล่ออกมาในท้ายที่สุดเป็น
ผลมาจากความล้มเหลวของ "บนลงล่าง" วิธีการทั้งการอนุรักษ์และการพัฒนาซึ่งได้
รับการฝึกฝนมาอย่างกว้างขวางจากทั้งการอนุรักษ์และการพัฒนาองค์กร แม้ว่าเช่น
โครงการชุมชนตามแตกต่างกันในวิธีการของพวกเขาด้ายกันระหว่างพวกเขา
ในการเชื่อมโยงการอนุรักษ์สิ่งแวดล้อมและการพัฒนาทางเศรษฐกิจและสังคมที่โดดเด่นที่สุดใน
การป้องกันและพื้นที่รอบ ๆ พวกเขาทำงานอยู่บนสมมติฐานว่าเพื่อให้การอนุรักษ์และการ
พัฒนาโครงการที่จะประสบความสำเร็จในชุมชนท้องถิ่นจะต้องเข้าร่วมงานและตรง
beneficiaries4
.
ขณะที่ชุมชนตามรูปแบบการท่องเที่ยวดังกล่าวได้ถูกนำไปใช้กันอย่างแพร่หลายจำนวนมากภายใต้
หน้ากากของการท่องเที่ยวเชิงนิเวศที่ประสบความสำเร็จของพวกเขา (หรืออื่น ๆ ) บางสิ่งบางอย่างที่ไม่ได้รับอย่างมาก
การวิจัย อันที่จริงได้มีการวิจัยที่ จำกัด เข้ามาในความมีประสิทธิภาพของการใช้การท่องเที่ยวที่จะ
ส่งมอบการพัฒนาเศรษฐกิจและวัตถุประสงค์ของการอนุรักษ์ นอกจากนี้ยังมีไม่ปรากฏ
เป็นข้อมูลใด ๆ ที่มีอยู่บนสิ่งที่เกณฑ์ปัจจัยหรือตัวชี้วัดหรือสามารถใช้ในการตรวจสอบ
ความสำเร็จของโครงการดังกล่าวหรือที่จริงสิ่งที่ลักษณะโครงการดังกล่าวหุ้นซึ่งสามารถนำมาใช้
เพื่อแจ้งให้ผู้มีอำนาจตัดสินใจใน การสร้างโครงการในอนาคต.
ตระหนักว่าการอนุรักษ์พื้นที่คุ้มครองไม่สามารถประสบความสำเร็จโดยการสนับสนุน
ของชุมชนท้องถิ่นองค์กรด้านการอนุรักษ์ได้เห็นชุมชนตามทรัพยากรธรรมชาติ
จัดการเป็นส่วนสำคัญของกลยุทธ์การอนุรักษ์ตั้งแต่ปี 1970 Zebu และบุชใน
1990 หลักฐานที่ชัดเจนว่าการสำรวจสวนสาธารณะแห่งชาติรวมถึงการมีส่วนร่วมกับท้องถิ่น
ชุมชนในกลยุทธ์การจัดการของพวกเขา การสำรวจของพวกเขาแสดงให้เห็นว่าการท่องเที่ยวเป็นส่วนหนึ่งของ
กลยุทธ์การจัดการใน 75% ของสวนสาธารณะแห่งชาติผู้ที่กลับ data.5 การอนุรักษ์และการพัฒนาแบบบูรณาการโครงการ (ICDPs) เป็นรูปแบบที่โดดเด่นของความคิดริเริ่มในช่วงต้น ICDPs พยายามที่จะใช้การท่องเที่ยวธรรมชาติที่จะให้เงินทุนสำหรับการป้องกันพื้นที่การบริหารจัดการและการสร้างผลกำไรรายได้ให้กับชุมชนท้องถิ่น เวลส์ในปี 1992 และแบรนดอนICDPs การตรวจสอบและรายงานว่าผลที่ได้รับการที่น่าผิดหวังก็เป็นเรื่องผิดปกติสำหรับการใด ๆรายได้เพิ่มเติมจากการท่องเที่ยวที่จะให้บริการในการบริหารจัดการท้องถิ่นรายได้ถูกนำส่งคลังแห่งชาติ ว่ามันเป็น "หายากมากสำหรับส่วนแบ่งรายได้ที่จะไปที่ท้องถิ่นชุมชน "; และโอกาสในการจ้างงานในท้องถิ่นที่เชื่อมโยงกับการท่องเที่ยวเป็น "ไม่เพียงพอที่จะดึงดูดการสนับสนุนที่เป็นที่นิยมมากในท้องถิ่นสำหรับสวนสาธารณะ. "6 ขาดหลักฐานของผลกระทบที่เป็นประโยชน์ไม่บุ๋มไม่กระตือรือร้นของเงินทุนและผู้ปฏิบัติงาน. ระยะเวลาของการมองในแง่ดีเกี่ยวกับการมีส่วนร่วมของการท่องเที่ยวนี้ การอนุรักษ์และชุมชนพัฒนาเห็นการเพิ่มขึ้นของทั้งสองรูปแบบของการท่องเที่ยวทางเลือก: การท่องเที่ยวเชิงนิเวศและชุมชนตามการท่องเที่ยว (CBT) ซึ่งเป็นทางเลือกที่เหนือกว่าเห็นกับการท่องเที่ยวมวลหลัก Wheeller วางไว้มากที่สุดฉะฉาน: "เป็นที่ต้องการเดินทางไปท่องเที่ยวของแต่ละบุคคลไปยังกลุ่มผู้ประกอบการผู้เชี่ยวชาญมากกว่า บริษัท ขนาดใหญ่, ที่พักพื้นเมืองกลุ่มโรงแรมข้ามชาติขนาดเล็กไม่ใหญ่ - เป็นหลักที่ดีเมื่อเทียบกับไม่ดี ... บางทีสถานการณ์จริงที่ดีที่สุดคือ แสดงเป็นหน้ากากที่ดีเมื่อเทียบกับคนเลว ... "7

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ชุมชน ตามโครงการท่องเที่ยว ( CBT ) มี พร้อมกับอื่น ๆบูรณาการการอนุรักษ์และ
โครงร่างการพัฒนาที่ได้รับความนิยมในช่วงสามทศวรรษที่ผ่านมา เหล่านี้ค่อนข้างล่าสุด
วิธีการพัฒนา ตามแนวทางการมีส่วนร่วม และในที่สุดกลายเป็น
ผลของความล้มเหลวของ " บนลงล่าง " แนวทางการอนุรักษ์และการพัฒนาซึ่งมี
การใช้กันอย่างแพร่หลายโดยการอนุรักษ์และการพัฒนาองค์กร แม้ว่าเช่น
ชุมชนโครงการแตกต่างกันในวิธีการของพวกเขา , ด้ายร่วมกันระหว่างพวกเขาคือ
ในการเชื่อมโยงด้านการอนุรักษ์และพัฒนาสิ่งแวดล้อม เศรษฐกิจ และสังคม ที่สะดุดตาที่สุดใน
และป้องกันพื้นที่ พวกเขาทำงานในสถานที่นั้น เพื่อการอนุรักษ์และ
โครงการพัฒนาชุมชนท้องถิ่นต้องเป็นผู้เข้าร่วมงานได้สำเร็จและ beneficiaries4 ตรง

.
ในขณะที่การท่องเที่ยวโดยชุมชน เช่น โครงการได้รับการรับรองอย่างกว้างขวางมากมาย ภายใต้
ภายใต้หน้ากากของการท่องเที่ยวเชิงนิเวศ ความสำเร็จของพวกเขา ( หรืออย่างอื่น ) คือ สิ่งที่ได้รับมาก
สนใจ แน่นอน มี จำกัด วิจัยเรื่องประสิทธิผลของการใช้

การท่องเที่ยวส่งการพัฒนาเศรษฐกิจและวัตถุประสงค์ของการอนุรักษ์ นอกจากนี้มีไม่ปรากฏ
เป็นข้อมูลที่มีอยู่บนเกณฑ์อะไร ปัจจัยหรือตัวชี้วัด หรือสามารถใช้เพื่อกำหนดความสำเร็จของโครงการเช่น
หรือ จริงๆ แล้วลักษณะโครงการแบ่งปันซึ่งอาจจะใช้เพื่อแจ้งการตัดสินใจในการสร้าง

โครงการในอนาคตตระหนักว่า การอนุรักษ์พื้นที่ไม่สามารถทำได้โดยการสนับสนุน
ของชุมชนท้องถิ่น องค์กรอนุรักษ์ได้เห็นชุมชน การจัดการทรัพยากร
ธรรมชาติ เป็นส่วนสําคัญของกลยุทธ์อนุรักษ์ตั้งแต่ปี 1970 ในเซบู&บุช
1990 ผลิตหลักฐานที่ชัดเจนสํารวจรวมหมั้นกับท้องถิ่น
อุทยานแห่งชาติชุมชนในการจัดการของพวกเขา การสำรวจเปิดเผยว่า การท่องเที่ยวรูปแบบส่วนหนึ่งของ
กลยุทธ์การจัดการใน 75% ของอุทยานแห่งชาติ ซึ่งข้อมูลที่ส่งกลับ 5

โครงการอนุรักษ์และพัฒนาแบบผสมผสาน ( icdps ) เป็นรูปแบบของการโดด
ริเริ่มก่อน การขอใช้ icdps การท่องเที่ยวธรรมชาติให้กองทุนสำหรับพื้นที่คุ้มครอง
การจัดการและการเพิ่มรายได้แก่ชุมชนท้องถิ่น ในปี 1992 บ่อ&แบรนดอน
ดู icdps และรายงานผลที่ได้น่าผิดหวัง มันเป็นเรื่องปกติสำหรับการใด ๆเพิ่มเติม รายได้จากการท่องเที่ยว
จะให้บริการเพื่อการจัดการท้องถิ่น รายได้ถูก
ส่งให้คลังแห่งชาติ ว่ามันคือ " หายากมากสำหรับส่วนแบ่งรายได้ไป
ชุมชนท้องถิ่น "และโอกาสการจ้างงานท้องถิ่นเชื่อมโยงกับการท่องเที่ยว คือ " ไม่เพียงพอที่จะดึงดูดความนิยมมาก
ท้องถิ่นสนับสนุนสวนสาธารณะ " 6
ขาดหลักฐานของผลกระทบที่เป็นประโยชน์ทำ
ไม่บุ๋มความกระตือรือร้นของห่างและผู้ปฏิบัติงาน .
ช่วงนี้ในส่วนของการท่องเที่ยวเพื่อการอนุรักษ์และการพัฒนาชุมชน
เห็นการเพิ่มขึ้นของรูปแบบ สองของการท่องเที่ยวทางเลือก :การท่องเที่ยวเชิงนิเวศและชุมชน
การท่องเที่ยว ( CBT ) ที่เห็นเป็นทางเลือกที่เหนือกว่าเพื่อมวลกระแสการท่องเที่ยว wheeller
ใส่มากฉะฉาน :
" ที่นักท่องเที่ยวต้องการนักท่องเที่ยว บุคคลในกลุ่มผู้ประกอบการผู้เชี่ยวชาญ
มากกว่าบริษัทขนาดใหญ่ , พื้นเมืองที่พักโรงแรมโซ่ขนาดเล็ก
ข้ามชาติขนาดไม่ใหญ่และเป็นหลักที่ดีและไม่ดี . . . . . . . บางทีจริงสถานการณ์ที่ดีที่สุดคือแสดงเป็น
ดีหน้ากากกับคนเลว . . . . . . . " 7