Night eating syndrome (NES) is an e

Night eating syndrome (NES) is an eating disorder, characterized by a delayed circadian pattern of food intake. Although there is some degree of comorbidity with binge eating disorder, it differs from binge eating in that the amount of food consumed in the evening/night is not necessarily objectively large nor is a loss of control over food intake required. It was originally described by Dr. Albert Stunkard in 1955 and is currently included in the “Other Specified Feeding or Eating Disorder” category of the DSM-5. Research diagnostic criteria have been proposed and include evening hyperphagia (consumption of 25% or more of the total daily calories after the evening meal) and/or nocturnal awakening and ingestion of food two or more times per week. The person must have awareness of the night eating to differentiate it from the parasomnia sleep-related eating disorder (SRED). Three of five associated symptoms must also be present: lack of morning hunger, urges to eat in the evening/at night, belief that one must eat in order to fall back to sleep at night, depressed mood, and/or difficulty sleeping. NES affects both men and women, between 1 and 2% of the general population, and approximately 10% of obese individuals. The age of onset is typically in early adulthood (spanning from late teenage years to late twenties) and is often long-lasting, with children rarely reporting NES. People with NES have been shown to have higher scores for depression and low self-esteem, and it has been demonstrated that nocturnal levels of the hormones melatonin and leptin are decreased. The relationship between NES and the parasomnia SRED is in need of further clarification. There is debate as to whether these should be viewed as separate diseases, or part of a continuum

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

กลุ่มอาการกินกลางคืน (NES) เป็นโรค eating ลักษณะรูปแบบ circadian ล่าช้าของการรับประทานอาหาร ถึงแม้ว่ามีบางส่วนของ comorbidity พล่าน eating ดื่มสุรา มันแตกต่างจากการดื่มสุรารับประทานอาหารที่ยอดของอาหารที่ใช้ในตอนเย็น/ตอนกลางคืนไม่จำเป็นต้องเป็นใหญ่ หรือสูญเสียการควบคุมการรับประทานอาหารที่จำเป็น ตอนแรกมันถูกอธิบายไว้ โดย Dr Stunkard อัลเบิร์ทใน 1955 และขณะนี้อยู่ในประเภท "อื่น ๆ ระบุอาหารหรือ Eating โรค" ของ DSM-5 เกณฑ์การวินิจฉัยวิจัยได้รับการเสนอ และเย็น hyperphagia (ปริมาณแคลอรี่ต่อวันรวมอย่างน้อย 25% หลังจากอาหารเย็น) / บรรณาธิการตื่น และกินอาหารสอง หรือครั้ง ต่อสัปดาห์ บุคคลที่จะต้องมีจิตสำนึกของกินจะแตกต่างจาก parasomnia เกี่ยวข้องนอน eating โรค (SRED) สามอาการห้าเกี่ยวข้องยังต้องแสดง: ขาดตอนเช้าหิว ขอก่อนส่งกลับให้กิน ในตอนเย็น/ ตอนกลาง คืน ความเชื่อต้องกินเพื่อถอยกลับไปนอนยามค่ำคืน อารมณ์ซึมเศร้า หรือนอนหลับยาก NES มีผลต่อทั้งชายและหญิง ระหว่าง 1 และ 2% ของประชากรทั่วไป และประมาณ 10% ของคนอ้วน อายุเริ่มมีอาการโดยทั่วไปเป็นวุฒิก่อน (รัฐจากปีวัยรุ่นช่วงปลายจะยี่สาย) และมักจะเป็นนาน มีเด็กที่ไม่ค่อยรายงาน NES ได้รับการแสดงคนกับ NES ให้คะแนนสูงสำหรับภาวะซึมเศร้าและการนับถือตนเอง และมันได้ถูกแสดงว่า ระดับบรรณาธิการของเมลาโทนินฮอร์โมน leptin จะลดลง ความสัมพันธ์ระหว่าง NES parasomnia SRED จะต้องชี้แจงเพิ่มเติม มีการอภิปรายต่อว่าเหล่านี้ควรดูเป็นโรคแยก หรือส่วนหนึ่งของความต่อเนื่องเป็น

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การรับประทานอาหารที่ไนซินโดรม (NES) เป็นความผิดปกติของการรับประทานอาหารที่โดดเด่นด้วยรูปแบบที่เป็นกลางล่าช้าของการรับประทานอาหาร ถึงแม้จะมีระดับของโรคร่วมกับการกินการดื่มสุราความผิดปกติก็จะแตกต่างจากการดื่มสุราการรับประทานอาหารในว่าปริมาณของอาหารที่บริโภคในช่วงเย็น / คืนไม่จำเป็นต้องมีขนาดใหญ่อย่างเป็นกลางและไม่เป็นความสูญเสียของการควบคุมการบริโภคอาหารที่จำเป็น มันได้รับการอธิบายโดยอัลเบิร์ Stunkard ในปี ค.ศ. 1955 และได้รับการรวมอยู่ใน "การให้อาหารอื่น ๆ ที่ระบุหรือการรับประทานอาหารที่ผิดปกติ" หมวดหมู่ของ DSM-5 ปัจจุบัน เกณฑ์การวินิจฉัยการวิจัยได้รับการเสนอและรวมถึง hyperphagia เย็น (การบริโภคของ 25% หรือมากกว่าของแคลอรี่ในชีวิตประจำวันรวมหลังอาหารเย็น) และ / หรือตื่นออกหากินเวลากลางคืนและการบริโภคของอาหารสองครั้งหรือมากกว่าต่อสัปดาห์ คนต้องมีความตระหนักในการรับประทานอาหารที่คืนแตกต่างจาก Parasomnia การนอนหลับที่เกี่ยวข้องกับการรับประทานอาหารที่ผิดปกติ (SRED) สามในห้าของอาการที่เกี่ยวข้องยังต้องนำเสนอการขาดของความหิวในตอนเช้าคะยั้นคะยอให้กินในช่วงเย็น / ในเวลากลางคืนเชื่อว่าหนึ่งต้องกินเพื่อที่จะถอยกลับไปนอนในเวลากลางคืนอารมณ์ซึมเศร้าและ / หรือความยากลำบากในการนอนหลับ NES ส่งผลกระทบต่อทั้งชายและหญิงระหว่างวันที่ 1 และ 2% ของประชากรทั่วไปและประมาณ 10% ของคนอ้วน อายุที่เริ่มมีอาการมักจะเป็นในวัยต้น (ทอดจากช่วงวัยรุ่นปลายวัยยี่สิบปลาย) และมักจะยาวนานกับเด็กไม่ค่อยรายงาน NES คนที่มี NES ได้รับการแสดงที่จะมีคะแนนที่สูงขึ้นสำหรับภาวะซึมเศร้าและต่ำความนับถือตนเองและจะได้รับการแสดงให้เห็นว่าระดับของฮอร์โมนออกหากินเวลากลางคืนและเมลาโทนิ leptin จะลดลง ความสัมพันธ์ระหว่าง NES และ Parasomnia SRED อยู่ในความต้องการของคำชี้แจงเพิ่มเติม มีการอภิปรายเป็นไปได้ว่าเหล่านี้ควรจะมองว่าเป็นโรคที่แยกต่างหากหรือเป็นส่วนหนึ่งของความต่อเนื่อง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

อาการกินกลางคืน ( NES ) คือความผิดปกติของการรับประทานอาหาร , ลักษณะการเลื่อนออกไปเป็นกลางรูปแบบการบริโภคอาหาร แม้ว่าจะมีบางส่วนของกฤษณามีการดื่มสุราความผิดปกติของการรับประทานอาหาร , มันแตกต่างจากการรับประทานอาหารการดื่มสุราในที่ปริมาณของอาหารที่บริโภคในตอนเย็น / ตอนกลางคืน ไม่จําเป็นต้องเป็นวัตถุขนาดใหญ่หรือการสูญเสียการควบคุมปริมาณอาหารที่จำเป็น มันถูกอธิบายโดยดร.ลเบิร์ต stunkard ในปี 1955 และขณะนี้รวมอยู่ใน " ที่ระบุอื่น ๆ การให้อาหาร หรือกินจุ " ประเภทของ dsm-5 . เกณฑ์การวินิจฉัยการวิจัยได้ถูกเสนอและรวมถึง hyperphagia เย็น ( ใช้ 25% หรือมากกว่าของแคลอรี่ทั้งหมดทุกวันหลังมื้ออาหารเย็น ) และ / หรือการรับประทานอาหารและหลัง 2 ครั้งหรือมากกว่า ต่อสัปดาห์คนต้องมีจิตสำนึกของคืนกินเพื่อความแตกต่างจาก parasomnia นอนเกี่ยวข้องกับการรับประทานอาหาร ( SRed ) 3 อาการที่เกี่ยวข้อง 5 ยังต้องปัจจุบัน : ขาด เช้า หิวให้กินตอนเย็น / ตอนกลางคืน ความเชื่อหนึ่งที่ต้องกินเพื่อกลับไปนอนตอนกลางคืน อารมณ์หดหู่ และ / หรือ ความหลับ ไม่มีผลต่อทั้งชายและหญิงระหว่าง 1 และ 2 % ของประชากรทั่วไป และประมาณ 10 % ของคนอ้วน อายุที่เริ่มมีอาการเป็นปกติในวัยผู้ใหญ่ตอนต้น ( ครอบคลุมจากสายวัยรุ่นปียี่สิบปลาย ) และมักจะยาวนาน กับเด็กรายงานไม่น้อย คนไม่มีการแสดงต้องมีคะแนนที่สูงขึ้นสำหรับภาวะซึมเศร้าและการเห็นคุณค่าในตนเองต่ำและมันได้ถูกแสดงให้เวลากลางคืน ระดับของฮอร์โมนเมลาโทนินและเลปตินลดลง ความสัมพันธ์ระหว่างเนสและ parasomnia SRed จะต้องชี้แจงเพิ่มเติม มีการอภิปรายเป็นไปได้ว่าเหล่านี้ควรจะดูเป็นแยกโรค หรือส่วนหนึ่งของความต่อเนื่อง