Thailand has a total land area of 5

Thailand has a total land area of 513,115km2, or about 51 million hectares. The country is divided into five regions: the north, northeast, east, central and southern peninsula. The northern region, which lies on the fringe of the Himalayan foothills, is hilly and mountainous. These mountains give way to the plains which dominate the northeastern region of the country. The central region is formed by the fertile, alluvial floodplain of the Chao Phraya River. The natural vegetation of Thailand is extremely diverse. Natural forest vegetation ranges from upland pine forests on the border with Lao PDR and Myanmar in the north to lowland rain forests in the far south.

Most forest lands in Thailand are the property of the State. The government agency responsible for forests is the Royal Forest Department (RFD) of the Ministry of Agriculture and Cooperatives (MOAC). Thailand's forests have been subject to clearance and degradation for many years, though the current situation is more stable. In 1961, forests covered over half of Thailand's land area but, by 1995, they had been reduced to just over 25% (RFD 1999). Between 1981 and 1990 the rate of deforestation was about 515,000ha, or 3.3%, per year. Demand for land for various uses, including subsistence farming and commercial agriculture, has been the main cause of deforestation. Rapid population growth has also increased the demand for wood products and the consequent exploitation pressures on forests. Deforestation has had a severe impact on Thailand's environment and economy. It has also seriously depleted forest genetic resources and other biological resources.

The government of Thailand, in an attempt to halt forest loss and degradation, imposed a logging ban in natural forests in 1989, and introduced a master plan for reforestation. This plan aims to restore forest cover to 40% of the national territory within the next 40 years. This target will consist of protected forests (25%) for nature conservation, recreation and environmental protection, and economic forests (15%) for timber and non-timber production (Sutthisrisinn & Noochdumrong 1998).

Owing to a scarcity of wood and attractive wood prices, illegal logging still continues despite the logging ban. Villagers also continue to clear new forest areas for agriculture. To date, national reforestation schemes have had little discernible impact on deforestation. The area of forest continues to decline and, at the same time, difficulties have arisen in promoting large-scale reforestation programmes. The area of plantations was about 887,000ha in 1999. Between 1981 and 1990 the annual rate of plantation establishment was about 40,000ha (less than 10% of deforestation) (RFD 1999). In recent years, the annual rate of plantation establishment has risen to 150,000ha, about half of which is in the private sector. Reforestation activities have taken place mainly in the north and northeast regions of Thailand.

Thailand adopted a national forest policy in December 1985. The policy signals the dangers of environmental deterioration, and the need to sustain wood supply in the future. These two aspects are being addressed through improved protection of remaining natural forests (Figure 1), and a more dynamic approach towards plantation forestry. Private plantation activities have also been emphasized.

Tree planting has been a feature of Thailand's National Economic and Social Development Plans since 1961. Planting is carried out by both the public and private sectors. The public sector comprises the Royal Forest Department and state enterprises. In the private sector, planting is done by companies engaged in the establishment of tree plantations for industrial purposes, and by community associations and individual farmers establishing woodlots and integrated land-use systems. The private sector is expected to dominate future tree-planting efforts.

In the past 30 years Thailand has gained considerable knowledge of tree improvement techniques for several priority species. The genetic resources of a number of species have been conserved and developed. Twenty-three seed exchange zones have also been demarcated (Figure 2). Inevitably, present and future planting programmes will use a more diverse range of species, including many indigenous tree species. Conservation of forest genetic resources, therefore, must be extended to include the genetic resources of indigenous species. The availability of appropriate planting material of these species will enhance any tree planting effort, whether in multipurpose forests, conservation forests or economic forests. These initiatives will contribute to environmental restoration and strengthening of the national economy, which will contribute in turn to the development of the regions.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Thailand has a total land area of 513,115km2, or about 51 million hectares. The country is divided into five regions: the north, northeast, east, central and southern peninsula. The northern region, which lies on the fringe of the Himalayan foothills, is hilly and mountainous. These mountains give way to the plains which dominate the northeastern region of the country. The central region is formed by the fertile, alluvial floodplain of the Chao Phraya River. The natural vegetation of Thailand is extremely diverse. Natural forest vegetation ranges from upland pine forests on the border with Lao PDR and Myanmar in the north to lowland rain forests in the far south.Most forest lands in Thailand are the property of the State. The government agency responsible for forests is the Royal Forest Department (RFD) of the Ministry of Agriculture and Cooperatives (MOAC). Thailand's forests have been subject to clearance and degradation for many years, though the current situation is more stable. In 1961, forests covered over half of Thailand's land area but, by 1995, they had been reduced to just over 25% (RFD 1999). Between 1981 and 1990 the rate of deforestation was about 515,000ha, or 3.3%, per year. Demand for land for various uses, including subsistence farming and commercial agriculture, has been the main cause of deforestation. Rapid population growth has also increased the demand for wood products and the consequent exploitation pressures on forests. Deforestation has had a severe impact on Thailand's environment and economy. It has also seriously depleted forest genetic resources and other biological resources.The government of Thailand, in an attempt to halt forest loss and degradation, imposed a logging ban in natural forests in 1989, and introduced a master plan for reforestation. This plan aims to restore forest cover to 40% of the national territory within the next 40 years. This target will consist of protected forests (25%) for nature conservation, recreation and environmental protection, and economic forests (15%) for timber and non-timber production (Sutthisrisinn & Noochdumrong 1998).Owing to a scarcity of wood and attractive wood prices, illegal logging still continues despite the logging ban. Villagers also continue to clear new forest areas for agriculture. To date, national reforestation schemes have had little discernible impact on deforestation. The area of forest continues to decline and, at the same time, difficulties have arisen in promoting large-scale reforestation programmes. The area of plantations was about 887,000ha in 1999. Between 1981 and 1990 the annual rate of plantation establishment was about 40,000ha (less than 10% of deforestation) (RFD 1999). In recent years, the annual rate of plantation establishment has risen to 150,000ha, about half of which is in the private sector. Reforestation activities have taken place mainly in the north and northeast regions of Thailand.Thailand adopted a national forest policy in December 1985. The policy signals the dangers of environmental deterioration, and the need to sustain wood supply in the future. These two aspects are being addressed through improved protection of remaining natural forests (Figure 1), and a more dynamic approach towards plantation forestry. Private plantation activities have also been emphasized.ปลูกแล้วคุณลักษณะของไทยเศรษฐกิจแห่งชาติและแผนพัฒนาสังคมตั้งแต่ปี 2504 ปลูกจะดำเนินการ โดยทั้งภาครัฐและเอกชน ภาครัฐประกอบด้วยกรมป่าไม้และรัฐวิสาหกิจ ภาคเอกชน ปลูกแล้ว โดยบริษัทหมั้นในการปลูกต้นไม้การจัดตั้งอุตสาหกรรม และความสัมพันธ์ของชุมชนและเกษตรกรแต่ละรายที่สร้าง woodlots และระบบการใช้ที่ดินรวม ภาคเอกชนคาดว่าจะครองความพยายามปลูกต้นไม้ในอนาคตในอดีต 30 ปี ประเทศไทยได้รับรู้เทคนิคการปรับปรุงแผนภูมิสำหรับสำคัญหลายชนิดจำนวนมาก มีการอาศัย และพัฒนาทรัพยากรพันธุกรรมของสายพันธุ์ ยี่สิบสามแลกเปลี่ยนเมล็ดพันธุ์ยังมีโซนแบ่ง (รูปที่ 2) ย่อม โครงการปลูกปัจจุบัน และในอนาคตจะใช้เพิ่มเติมหลากหลายชนิด รวมถึงต้นไม้พื้นเมืองหลายชนิด อนุรักษ์ทรัพยากรพันธุกรรมป่าไม้ ดังนั้น จึงต้องขยายให้รวมทรัพยากรพันธุกรรมของพันธุ์พื้นเมือง ความพร้อมของวัสดุปลูกที่เหมาะสมของพันธุ์เหล่านี้จะเพิ่มการปลูกพยายาม ในป่าอเนกประสงค์ ป่าอนุรักษ์ หรือป่าเศรษฐกิจ โครงการเหล่านี้จะนำไปสู่การฟื้นฟูสิ่งแวดล้อมและเศรษฐกิจแห่งชาติ ซึ่งจะมีส่วนร่วมในการเปิดการพัฒนาภูมิภาคแข็งแกร่ง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ประเทศไทยมีพื้นที่ทั้งหมดของ 513,115km2 หรือประมาณ 51 ล้านเฮคเตอร์ ประเทศที่แบ่งออกเป็นห้าภูมิภาค: ภาคเหนือ, ภาคตะวันออกเฉียงเหนือ, ตะวันออก, ภาคกลางและภาคใต้ของคาบสมุทร ภาคเหนือซึ่งอยู่บนขอบของบริเวณเชิงเขาหิมาลัยที่เป็นเนินเขาและภูเขา ภูเขาเหล่านี้หลีกทางให้ที่ราบซึ่งครองภาคตะวันออกเฉียงเหนือของประเทศ ภาคกลางจะเกิดขึ้นโดยที่อุดมสมบูรณ์, ควิลุ่มน้ำของแม่น้ำเจ้าพระยา พืชตามธรรมชาติของประเทศไทยมีความหลากหลายมาก พืชป่าธรรมชาติช่วงจากป่าสนที่สูงตามแนวชายแดนกับลาวและพม่าในภาคเหนือเพื่อป่าฝนที่ลุ่มในภาคใต้. ส่วนใหญ่พื้นที่ป่าในประเทศไทยเป็นทรัพย์สินของรัฐ หน่วยงานภาครัฐที่รับผิดชอบในการเป็นป่าไม้กรมป่าไม้ (กรมป่าไม้) ของกระทรวงเกษตรและสหกรณ์ (กระทรวงเกษตรและสหกรณ์) ป่าไม้ของประเทศไทยได้รับอาจมีการกวาดล้างและการย่อยสลายนานหลายปี แต่สถานการณ์ปัจจุบันมีเสถียรภาพมากขึ้น ในปี 1961 ป่าไม้ปกคลุมมากกว่าครึ่งหนึ่งของพื้นที่ของประเทศไทย แต่โดยปี 1995 ที่พวกเขาได้รับการลดลงไปเพียง 25% (กรมป่าไม้ 1999) ระหว่างปี 1981 และ 1990 อัตราการตัดไม้ทำลายป่าเป็นเรื่อง 515,000ha หรือ 3.3% ต่อปี ความต้องการที่ดินสำหรับการใช้งานต่าง ๆ รวมทั้งการดำรงชีวิตการเกษตรและการเกษตรเชิงพาณิชย์ได้รับสาเหตุหลักของการตัดไม้ทำลายป่า การเจริญเติบโตอย่างรวดเร็วของประชากรได้เพิ่มขึ้นด้วยความต้องการสำหรับผลิตภัณฑ์ไม้และแรงกดดันการแสวงหาผลประโยชน์ที่เกิดขึ้นในป่า ตัดไม้ทำลายป่าได้มีผลกระทบอย่างรุนแรงต่อสิ่งแวดล้อมของประเทศไทยและเศรษฐกิจ มันยังได้หมดลงอย่างจริงจังทรัพยากรพันธุกรรมป่าไม้และทรัพยากรทางชีวภาพอื่น ๆ . รัฐบาลไทยในความพยายามที่จะหยุดการสูญเสียป่าและความเสื่อมโทรมของการกำหนดห้ามเข้าสู่ระบบในป่าธรรมชาติในปี 1989 และแนะนำแผนแม่บทสำหรับการปลูกป่า แผนนี้มีเป้าหมายที่จะเรียกคืนพื้นที่ป่าถึง 40% ของดินแดนแห่งชาติภายใน 40 ปีข้างหน้า เป้าหมายนี้จะประกอบด้วยป่าที่มีการป้องกัน (25%) สำหรับการพักผ่อนหย่อนใจการอนุรักษ์ธรรมชาติและการคุ้มครองสิ่งแวดล้อมและป่าไม้เศรษฐกิจ (15%) ไม้และการผลิตที่ไม่ใช่ไม้ (Sutthisrisinn และ Noochdumrong 1998). เนื่องจากขาดแคลนจากไม้และไม้ที่น่าสนใจ ราคาการลักลอบตัดไม้ยังคงดำเนินต่อแม้จะมีการห้ามการเข้าสู่ระบบ ชาวบ้านยังคงที่จะล้างพื้นที่ป่าใหม่เพื่อการเกษตร ในวันที่รูปแบบการปลูกป่าแห่งชาติมีผลกระทบซึ่งมองเห็นได้น้อยในการตัดไม้ทำลายป่า พื้นที่ป่ายังคงลดลงและในขณะเดียวกันปัญหาที่เกิดขึ้นในการส่งเสริมการปลูกป่าโปรแกรมขนาดใหญ่ พื้นที่เพาะปลูกประมาณ 887,000ha ในปี 1999 ระหว่างปี 1981 และปี 1990 อัตราประจำปีของสถานประกอบการเพาะปลูกเป็นเรื่อง 40,000ha (น้อยกว่า 10% ของการตัดไม้ทำลายป่า) (กรมป่าไม้ 1999) ในปีที่ผ่านมาอัตราประจำปีของสถานประกอบการเพาะปลูกได้เพิ่มขึ้นถึง 150,000ha ประมาณครึ่งหนึ่งของที่อยู่ในภาคเอกชน กิจกรรมปลูกป่าที่เกิดขึ้นส่วนใหญ่อยู่ในภาคเหนือและภาคตะวันออกเฉียงเหนือภูมิภาคแห่งประเทศไทย. ไทยนำนโยบายป่าสงวนแห่งชาติในเดือนธันวาคมปี 1985 นโยบายการส่งสัญญาณอันตรายของการเสื่อมสภาพสิ่งแวดล้อมและความจำเป็นที่จะรักษาอุปทานไม้ในอนาคต ทั้งสองด้านจะได้รับการแก้ไขผ่านการป้องกันที่ดีขึ้นของป่าธรรมชาติที่เหลืออยู่ (รูปที่ 1) และวิธีการแบบไดนามิกมากขึ้นต่อการเพาะปลูกป่าไม้ กิจกรรมสวนส่วนตัวยังได้รับการเน้นย้ำ. ปลูกต้นไม้ได้รับคุณลักษณะของประเทศไทยมีแผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติตั้งแต่ปี 1961 การปลูกจะดำเนินการโดยทั้งภาครัฐและภาคเอกชน ภาครัฐประกอบด้วยกรมป่าไม้และรัฐวิสาหกิจ ในภาคเอกชนปลูกจะทำโดย บริษัท ที่มีส่วนร่วมในการจัดตั้งสวนต้นไม้เพื่อการอุตสาหกรรมและสมาคมชุมชนและเกษตรกรแต่ละสร้าง woodlots และระบบการใช้ที่ดินแบบบูรณาการ ภาคเอกชนคาดว่าจะครองความพยายามปลูกต้นไม้ในอนาคต. ใน 30 ปีที่ผ่านมาประเทศไทยได้รับความรู้มากของเทคนิคการปรับปรุงสายพันธุ์ต้นไม้มีความสำคัญหลาย ทรัพยากรพันธุกรรมของจำนวนของสายพันธุ์ที่ได้รับการอนุรักษ์และพัฒนา ยี่สิบสามโซนแลกเปลี่ยนเมล็ดพันธุ์ยังได้รับการเขตแดน (รูปที่ 2) หลีกเลี่ยงไม่ได้โปรแกรมการเพาะปลูกในปัจจุบันและอนาคตจะใช้ความหลากหลายของสายพันธุ์อื่น ๆ อีกมากมายรวมทั้งพันธุ์ไม้พื้นเมืองจำนวนมาก การอนุรักษ์ทรัพยากรพันธุกรรมป่าจึงต้องขยายไปยังรวมถึงทรัพยากรพันธุกรรมของสายพันธุ์พื้นเมือง ความพร้อมของวัสดุปลูกที่เหมาะสมของสายพันธุ์เหล่านี้จะช่วยเพิ่มความพยายามในการปลูกต้นไม้ใด ๆ ไม่ว่าในป่าอเนกประสงค์ป่าอนุรักษ์หรือป่าเศรษฐกิจ โครงการเหล่านี้จะนำไปสู่การฟื้นฟูสิ่งแวดล้อมและการเสริมสร้างความเข้มแข็งของเศรษฐกิจของประเทศซึ่งจะส่งผลในทางกลับกันการพัฒนาของภูมิภาค

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ประเทศไทยมีพื้นที่รวม 513115km2 หรือประมาณ 51 ล้านเฮกตาร์ ประเทศถูกแบ่งออกเป็นห้าภูมิภาค : ภาคเหนือ ภาคตะวันออกเฉียงเหนือ ภาคตะวันออก ภาคกลาง และภาคใต้ของคาบสมุทร ภาคเหนือ ซึ่งตั้งอยู่บนขอบของเชิงเขาหิมาลัย เป็นเนินเขาและภูเขา ภูเขาเหล่านี้เป็นวิธีที่จะให้ราบซึ่งครองภาคตะวันออกเฉียงเหนือของประเทศภาคกลาง เกิดจากน้ำท่วมทรายที่อุดมสมบูรณ์ของแม่น้ำเจ้าพระยา พืชพรรณธรรมชาติของเมืองไทยมีหลากหลาย พรรณไม้ป่าธรรมชาติ ช่วงจากไร่ป่าสนที่ชายแดนกับลาวและพม่าในภาคเหนือเพื่อที่ลุ่มป่าฝนในภาคใต้ไกล

ส่วนใหญ่ป่าที่ดินในประเทศไทย เป็นทรัพย์สินของรัฐหน่วยงานของรัฐบาลที่รับผิดชอบในป่า คือ กรมป่าไม้ ( กรมป่าไม้ ) ของกระทรวงเกษตรและสหกรณ์ ( เพิ่ม ) ป่าเมืองไทยได้รับการอนุญาตและการ เป็นเวลาหลายปี แม้ว่าสถานการณ์ปัจจุบันมีเสถียรภาพมากขึ้น ในปี 1961 ป่าไม้ปกคลุมมากกว่าครึ่งหนึ่งของพื้นที่ประเทศไทย แต่โดยปี 1995 เขาได้รับลดลงไปกว่า 25 % ( กรมป่าไม้ 1999 )ระหว่าง 2524 และปี 1990 อัตราการตัดไม้ทำลายป่าประมาณ 515000ha หรือ 3.3% ต่อปี ความต้องการใช้ที่ดินเพื่อการใช้ประโยชน์ต่างๆ รวมทั้งทำให้เกิดการเกษตรและการเกษตรเชิงพาณิชย์ ที่มีสาเหตุหลักของการทำลายป่า การเพิ่มประชากรอย่างรวดเร็วได้เพิ่มขึ้นความต้องการสำหรับผลิตภัณฑ์ไม้และการใช้ประโยชน์จากแรงกดดันในป่าการตัดไม้ทำลายป่ามีผลกระทบรุนแรงต่อสิ่งแวดล้อมของประเทศและเศรษฐกิจ มันยังจริงจังหมดป่า ทรัพยากรพันธุกรรม และทรัพยากรทางชีวภาพอื่น ๆ .

รัฐบาลไทยในความพยายามที่จะหยุดการสูญเสียป่าไม้และการย่อยสลาย กำหนดเข้าบ้านในป่าธรรมชาติใน 1989 และเปิดตัวแผนแม่บทสำหรับการปลูกป่า .แผนนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อฟื้นฟูป่าครอบคลุม 40% ของดินแดนแห่งชาติในอีก 40 ปี เป้าหมายนี้จะประกอบด้วยป่าคุ้มครอง ( 25% ) เพื่อการอนุรักษ์ธรรมชาติ , นันทนาการและการคุ้มครองสิ่งแวดล้อม และป่าเศรษฐกิจ ( 15% ) สำหรับไม้และการผลิตยางพาราไม่ ( sutthisrisinn & noochdumrong 1998 ) .

เนื่องจากขาดแคลนของ ไม้ ราคา ไม้สวยงามการเข้าสู่ระบบที่ผิดกฎหมายยังคงดำเนินต่อไปแม้จะมีการห้าม ชาวบ้านยังคงชัดเจน พื้นที่ป่าเพื่อการเกษตร วันที่ , โครงการปลูกป่าแห่งชาติที่มีผลกระทบที่มองเห็นได้ในการทำลายป่า พื้นที่ของป่าที่ยังคงลดลง และ ในเวลาเดียวกัน ปัญหาที่เกิดขึ้นในการส่งเสริมโครงการสวนป่าขนาดใหญ่ พื้นที่สวนยางพาราประมาณ 887000ha ในปี 1999 ระหว่างปี 1990 และปีของการก่อตั้ง ซึ่งปลูกได้ประมาณ 40000ha ( น้อยกว่า 10% ของป่าไม้ ( กรมป่าไม้ ) 1999 ) ในปีที่ผ่านมา อัตราการปลูกเพิ่มขึ้น 150000ha ประมาณครึ่งหนึ่ง ซึ่งในภาคเอกชน กิจกรรมปลูกป่าที่เกิดขึ้นส่วนใหญ่ในภาคเหนือและภาคตะวันออกเฉียงเหนือ