There is a consensus within the res

There is a consensus within the research literature focused on the physiological elements of dyspnea that the degree of perceived breathlessness is proportional to respiratory effort; the greater the unsuccessful respiratory effort exerted by an individual, the greater the sensation of breathlessness experienced [28, 30-35]. Although the evidence suggests a relationship between respiratory effort, chemoreceptors and mechanoreceptors, the precise link to the physical mechanism of dyspnea remains unclear.
In an attempt to better understand the psychological aspect of dyspnea, a number of studies have investigated the relationship between anxiety and levels of dyspnea [36-40]. Indeed, patient descriptors of breathlessness vary depending on the intensity of the dyspnea experience [39]. Often the presenting symptom of acute dyspnea is anxiety [40]. Nurses may focus on anxiety to the exclusion of dyspnea and associated physiological changes [41] rather than recognizing anxiety as an important and initial sign of invisible dyspnea for individuals with acute respiratory distress [42].
Although dyspnea is a subjective experience, it is characterized by observable behaviors [43]. The inability of an individual to self-report dyspnea may result in a failure by nurses to identify this as a change in the patient status from a physiological perspective and appropriately treat this distressing symptom [44]. Campbell [43] suggests that stimulation of the autonomic nervous system produces observational and measurable behaviors. These involuntary responses are elicited sequentially and include: increased heart rate, tachypnea, restlessness, accessory muscle use, end expiratory grunting, involuntary nasal flaring and fearful facial expressions [45]. The Respiratory Distress Observation Scale (RDOS), a reliable and valid observer-rated instrument, that measures these involuntary responses to dyspnea, is available to help nurses in the assessment of dyspnea in individuals who are unable to self-report [46, 47].

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

มีฉันทามติในวรรณกรรมงานวิจัยที่เน้นองค์ประกอบทางสรีรวิทยาของ dyspnea ว่า ระดับการรับรู้ความไม่หายใจเป็นสัดส่วนกับความพยายามหายใจ ยิ่งพยายามหายใจไม่สำเร็จนั่นเอง โดยบุคคล ยิ่งความรู้สึกของความไม่หายใจมีประสบการณ์ [28, 30-35] แม้ว่าหลักฐานที่แสดงให้เห็นความสัมพันธ์ ระหว่างความพยายามหายใจ chemoreceptors กล การเชื่อมโยงที่แม่นยำเพื่อกลไกทางกายภาพของ dyspnea ยังคงไม่ชัดเจนในความพยายามเพื่อให้ เข้าใจแง่มุมทางจิตวิทยาของ dyspnea จำนวนของการศึกษาได้ตรวจสอบความสัมพันธ์ระหว่างความวิตกกังวลและระดับของ dyspnea [36-40] แน่นอน ผู้ป่วยตัวแสดงรายละเอียดของความไม่หายใจแตกต่างกันขึ้นอยู่กับความเข้มข้นของประสบการณ์ dyspnea [39] มักจะนำเสนออาการของ dyspnea เฉียบพลันเป็นความวิตกกังวล [40] พยาบาลอาจมุ่งเน้นในความวิตกกังวลยกเว้นการเปลี่ยนแปลงทางสรีรวิทยาที่เกี่ยวข้อง [41] และ dyspnea แทนที่จะตระหนักถึงความวิตกกังวลเป็นเครื่องหมายสำคัญ และการเริ่มต้นของ dyspnea มองไม่เห็นสำหรับบุคคลที่มีภาวะการหายใจแบบเฉียบพลัน [42]แม้ว่า dyspnea คือ ประสบการณ์อัตนัย มันเป็นลักษณะพฤติกรรมที่สังเกตได้ [43] ไม่สามารถบุคคล dyspnea รายงานตนเองอาจส่งผลให้ความล้มเหลวโดยพยาบาลระบุนี้เป็นการเปลี่ยนแปลงในสถานะผู้ป่วยจากมุมมองทางสรีรวิทยา และรักษาอย่างเหมาะสมอาการวิตกนี้ [44] แคมป์เบล [43] แนะนำการกระตุ้นของระบบประสาทอัตโนมัติก่อให้เกิดพฤติกรรมที่สังเกต และวัดได้ คำตอบเหล่านี้โดยไม่ตั้งใจจะเกิดตามลำดับ และรวม: เพิ่มอัตราการเต้นหัวใจ tachypnea ความร้อนรน ใช้เสริมกล้ามเนื้อ สิ้นอากาศ grunting ล็นาสิกชุด และกลัวหน้านิพจน์ [45] การหายใจความทุกข์สังเกตเครื่องชั่ง (RDOS), ถูกต้อง และเชื่อถือได้ได้คะแนนสังเกตการณ์เครื่อง ที่วัดการตอบสนองเหล่านี้ล็ dyspnea มีไว้เพื่อช่วยพยาบาลในการประเมิน dyspnea ในบุคคลที่ไม่สามารถรายงานตนเอง [46, 47]

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

มีมติภายในงานวิจัยมุ่งเน้นไปที่องค์ประกอบทางสรีรวิทยาของอาการหายใจลำบากว่าระดับของการรับรู้หอบเป็นสัดส่วนกับความพยายามหายใจ; มากขึ้นความพยายามที่ไม่ประสบความสำเร็จทางเดินหายใจกระทำโดยบุคคลที่มากขึ้นความรู้สึกของการหายใจที่มีประสบการณ์ [28 30-35] แม้ว่าหลักฐานที่แสดงให้เห็นความสัมพันธ์ระหว่างความพยายามหายใจ chemoreceptors และ mechanoreceptors, การเชื่อมโยงได้อย่างแม่นยำกลไกทางกายภาพของอาการหายใจลำบากยังไม่ชัดเจน.
ในความพยายามที่จะทำความเข้าใจแง่มุมทางจิตวิทยาของการหายใจจำนวนของการศึกษาได้รับการตรวจสอบความสัมพันธ์ระหว่างความวิตกกังวลและระดับ หายใจลำบาก [36-40] อันที่จริงอธิบายของผู้ป่วยหอบแตกต่างกันไปขึ้นอยู่กับความรุนแรงของอาการหายใจลำบากประสบการณ์ที่ [39] มักจะเป็นอาการแสดงของการหายใจลำบากเฉียบพลันคือความวิตกกังวล [40] พยาบาลจะเน้นที่ความวิตกกังวลที่จะยกเว้นการหายใจลำบากและการเปลี่ยนแปลงทางสรีรวิทยาที่เกี่ยวข้อง [41] มากกว่าการตระหนักถึงความวิตกกังวลเป็นเครื่องหมายสำคัญและเริ่มต้นของการหายใจลำบากที่มองไม่เห็นสำหรับบุคคลที่มีความทุกข์ทางเดินหายใจเฉียบพลัน [42] ได้.
แม้ว่าอาการหายใจลำบากเป็นประสบการณ์ส่วนตัวก็เป็นลักษณะ โดยพฤติกรรมที่สังเกตได้ [43] การไร้ความสามารถของบุคคลที่จะรายงานตัวเองหายใจลำบากอาจส่งผลให้เกิดความล้มเหลวของพยาบาลในการระบุว่านี่เป็นความเปลี่ยนแปลงในสถานะของผู้ป่วยจากมุมมองทางสรีรวิทยาและเหมาะสมในการรักษาอาการที่น่าวิตกนี้ [44] แคมป์เบล [43] แสดงให้เห็นว่าการกระตุ้นของระบบประสาทอัตโนมัติผลิตพฤติกรรมการสังเกตและสามารถวัดผลได้ การตอบสนองโดยไม่สมัครใจเหล่านี้จะถูกนำออกมาตามลำดับและรวมถึงการเพิ่มขึ้นของอัตราการเต้นของหัวใจ tachypnea ร้อนรนใช้กล้ามเนื้อเสริมปลายคำรามหายใจวูบวาบจมูกโดยไม่สมัครใจและการแสดงออกทางสีหน้าหวาดกลัว [45] สถานพินิจชั่งระบบทางเดินหายใจ (RDOS) ผู้สังเกตการณ์จัดอันดับตราสารที่เชื่อถือได้และถูกต้องที่วัดการตอบสนองโดยไม่สมัครใจเหล่านี้เพื่อหายใจสามารถใช้ได้เพื่อช่วยพยาบาลในการประเมินอาการหายใจลำบากของบุคคลที่มีความสามารถตนเองรายงาน [46, 47] ที่ .

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

มีฉันทามติในวรรณกรรมที่เน้นการศึกษาองค์ประกอบของอาการหายใจลำบากที่ระดับของการเป็นปฏิภาคกับความพยายามหอบหายใจ ; มากขึ้นประสบความสำเร็จในระบบทางเดินหายใจความพยายามนั่นเอง โดยแต่ละคน ยิ่งรู้สึกหอบประสบการณ์ [ 28 , 30 ] แม้ว่าหลักฐานชี้ให้เห็นความสัมพันธ์ระหว่างความพยายามในการหายใจ และกองฟางแห้ง mechanoreceptors การเชื่อมโยงที่ชัดเจนกลไกทางกายภาพของอาการหายใจลำบากยังไม่ชัดเจนในความพยายามที่จะเข้าใจลักษณะทางจิตวิทยาของการศึกษาหลายการศึกษาได้ทำการศึกษาความสัมพันธ์ระหว่างความวิตกกังวลและระดับอาการหายใจลำบาก [ 36-40 ] แน่นอน ในคนไข้หอบแตกต่างกันไปขึ้นอยู่กับความรุนแรงของอาการหายใจลำบากประสบการณ์ [ 39 ] มักจะนำเสนออาการของอาการหายใจลำบากเฉียบพลันความวิตกกังวล [ 40 ] พยาบาลอาจเน้นความกังวลเพื่อการยกเว้นของอาการหายใจลำบากและการเปลี่ยนแปลง [ 41 ] แทนที่จะตระหนักถึงความกังวลเป็นสำคัญ และสัญญาณเริ่มต้นของอาการหายใจลำบากมองไม่เห็นบุคคลด้วยอาการระบบหายใจ [ 42 ] ทางสรีรวิทยาที่เกี่ยวข้องแม้ว่าอาการหายใจลำบาก เป็นประสบการณ์ส่วนตัว มันเป็นลักษณะพฤติกรรมที่สังเกตได้ [ 43 ] ความสามารถของบุคคล รายงานอาการหายใจลำบากอาจส่งผลในความล้มเหลว โดยพยาบาลเพื่อระบุนี้เป็นการเปลี่ยนแปลงในผู้ป่วยภาวะจากมุมมองทางสรีรวิทยา และสามารถรักษาอาการนี้เวทนา [ 44 ] แคมป์เบล [ 43 ] แสดงให้เห็นว่าการกระตุ้นระบบประสาทอัตโนมัติ ผลิตโดยการสังเกตและวัดพฤติกรรม การตอบสนองของเหล่านี้ได้มาตามลำดับและรวมถึงการเพิ่มอัตราการเต้นของหัวใจอัตราหายใจเร็ว กระวนกระวาย ใช้กล้ามเนื้อเสริม , สิ้นสุดการหายใจออกคำราม ไม่ได้ตั้งใจจมูกวูบวาบและหวาดกลัวใบหน้านิพจน์ [ 45 ] ทางระบบหายใจแบบมาตราส่วน ( rdos ) , ที่เชื่อถือได้และถูกต้องมีเครื่องมือสังเกตการณ์ที่มาตรการการตอบสนองของเหล่านี้จะหายใจลำบาก สามารถใช้ได้เพื่อช่วยพยาบาลในการประเมินอาการหายใจลำบากในบุคคลที่ไม่สามารถที่จะจำนวน 47 [ 46 ]