Accumulating evidence has shown tha

Accumulating evidence has shown that progesterone supplementation in the second and third
trimester of pregnancy significantly reduces risk of preterm delivery in high-risk singleton pregnancies.
As early as the 1950s, Arpad Csapo [15] suggested that progesterone supplementation couldpotentially help maintain human pregnancy until term. The first larger study to investigate the effect of
progesterone treatment for prevention of preterm delivery was carried out by Papiernik–Berkhauer in
1970 [16]. Since then, several studies have been conducted, and it is now quite well-established that
progesterone treatment prevents preterm delivery in women with singleton pregnancies and a short
cervix at 23 weeks of gestation [17–20], a history of previous preterm delivery, or both [21–25]. A
recent individual patient data meta-analysis concluded that vaginal progesterone treatment (90–
200 mg/day) reduces risk of delivery before 33 weeks of gestation by about 45% in women with
singleton pregnancies and a short cervix at 20–23 weeks’ gestation [20]. Risk of composite neonatal
morbidity and mortality was reduced with a RR of 0.6 (95% CI 0.4 to 0.8). Another meta-analysis
showed that, in women with a history of previous preterm delivery, the relative risk of delivery
before 32 weeks of gestation is 0.6 (95% CI 0.5 to 0.8), with a corresponding statistically significant
reduction in perinatal complications [26].

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

หลังหลักฐานได้แสดงว่าแห้งเสริมโปรเจสเตอโรที่สองและที่สาม
ไตรมาสของการตั้งครรภ์ลดความเสี่ยงส่ง preterm ในเดี่ยวอิกตั้งครรภ์
เป็นช่วงต้นทศวรรษ 1950, Arpad Csapo [15] แนะนำว่า โปรเจสเตอโรแห้งเสริม couldpotentially ช่วยรักษามนุษย์ตั้งครรภ์จนถึงระยะการ การศึกษาขนาดใหญ่ครั้งแรกเพื่อตรวจสอบผลของ
โปรเจสเตอโรรักษาป้องกันส่ง preterm ที่ดำเนินการ โดย Papiernik – Berkhauer ใน
1970 [16] ตั้งแต่นั้น ได้ดำเนินการศึกษาหลาย และก็ตอนนี้ค่อนข้างดีขึ้นที่
โปรเจสเตอโรรักษาป้องกันส่ง preterm ในหญิงตั้งครรภ์เดี่ยวและสั้น ๆ
ปากมดลูกที่ 23 สัปดาห์ของครรภ์ [17-20], ประวัติ preterm ส่งก่อนหน้านี้ หรือทั้งสอง [21-25] A
ข้อมูลผู้ป่วยแต่ละรายล่าสุด meta-วิเคราะห์สรุปว่า รักษาช่องคลอดโปรเจสเตอโร (90 –
200 มิลลิกรัมต่อวัน) ลดความเสี่ยงการจัดส่งก่อนสัปดาห์ที่ 33 ของครรภ์ประมาณ 45% ในผู้หญิงกับ
ตั้งครรภ์เดี่ยวและปากมดลูกสั้นที่ 20 – 23 สัปดาห์ครรภ์ [20] ความเสี่ยงของทารกแรกเกิด
morbidity และการตายลดลงกับ RR ของ 0.6 (95% CI 0.4-0.8) Meta-analysis อีก
ชี้ให้เห็นว่า ในผู้หญิงที่มีประวัติก่อนหน้า preterm จัดส่ง ความเสี่ยงสัมพัทธ์ของการจัดส่ง
ก่อนสัปดาห์ที่ 32 ของครรภ์ 0.6 (95% CI 0.5-0.8), กับที่เกี่ยวข้องอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ
ลดภาวะแทรกซ้อนปริกำเนิด [26]

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

สะสมหลักฐานได้แสดงให้เห็นการเสริมฮอร์โมนว่าในที่สองและสาม
ไตรมาสของการตั้งครรภ์อย่างมีนัยสำคัญจะช่วยลดความเสี่ยงของการคลอดก่อนกำหนดในการตั้งครรภ์เดี่ยวมีความเสี่ยงสูง
เป็นช่วงต้นของปี 1950, อารพัด Csapo [15] แสดงให้เห็นว่าการเสริมฮอร์โมน couldpotentially ช่วยรักษาหญิงตั้งครรภ์ของมนุษย์จนถึงระยะ . การศึกษาขนาดใหญ่ครั้งแรกที่จะศึกษาผลของ
การรักษากระเทือนในการป้องกันการคลอดก่อนกำหนดได้ดำเนินการโดย Papiernik-Berkhauer ใน
1970 [16] ตั้งแต่นั้นมาการศึกษาหลายแห่งได้รับการดำเนินการและจะมีตอนนี้ค่อนข้างดีขึ้นที่
การรักษากระเทือนป้องกันไม่ให้คลอดก่อนกำหนดในสตรีที่มีการตั้งครรภ์เดี่ยวและสั้น
ปากมดลูกที่ 23 สัปดาห์ของการตั้งครรภ์ [17-20] ประวัติคลอดก่อนกำหนดก่อนหน้านี้ หรือทั้งสองอย่าง [21-25]
ผู้ป่วยแต่ละข้อมูลการวิเคราะห์ที่ผ่านมาได้ข้อสรุปว่าการรักษากระเทือนทางช่องคลอด (90
200 mg / วัน) จะช่วยลดความเสี่ยงของการส่งก่อน 33 สัปดาห์ของการตั้งครรภ์โดยประมาณ 45% ในผู้หญิงที่มี
การตั้งครรภ์เดี่ยวและปากมดลูกสั้นที่ตั้งครรภ์ 20-23 สัปดาห์ [20] ความเสี่ยงของเด็กแรกเกิดประกอบ
การป่วยและอัตราการตายลดลงด้วย RR 0.6 (95% CI 0.4-0.8) อีกประการหนึ่งการวิเคราะห์
แสดงให้เห็นว่าในผู้หญิงที่มีประวัติของการคลอดก่อนกำหนดก่อนหน้านี้ความเสี่ยงของการส่งมอบ
ก่อน 32 สัปดาห์ของการตั้งครรภ์เป็น 0.6 (95% CI 0.5-0.8) โดยมีนัยสำคัญทางสถิติที่สอดคล้องกับ
การลดภาวะแทรกซ้อนปริกำเนิด [26] .

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

รวบรวมหลักฐานได้แสดงให้เห็นว่าการเสริมฮอร์โมนโปรเจสเตอโรนในไตรมาสที่สองและสามของการตั้งครรภ์
อย่างมีนัยสำคัญลดความเสี่ยงของการคลอดก่อนกำหนดในการตั้งครรภ์ที่มีความเสี่ยงสูง Singleton .
ช่วงต้นปี 1950 , มาร์แซล csapo [ 15 ] แนะนำว่าฮอร์โมนเสริม couldpotentially ช่วยรักษามนุษย์ตั้งครรภ์จนถึงระยะ ครั้งแรกที่มีการศึกษาเพื่อศึกษาผลของ
โปรเจสเตอโรน การรักษาเพื่อป้องกันการเกิดก่อนกำหนดกระทำโดย papiernik – berkhauer ใน
1970 [ 16 ] ตั้งแต่นั้นมาการศึกษาหลายแห่งได้ดำเนินการ และตอนนี้ค่อนข้างดีขึ้น
ฮอร์โมนรักษาป้องกันการจัดส่งที่คลอดก่อนกำหนดในผู้หญิงที่มีการตั้งครรภ์ Singleton และคอสั้น
ที่ 17 – 23 สัปดาห์ของการตั้งครรภ์ [ 20 ] , ประวัติของประวัติการคลอดก่อนกำหนด หรือทั้ง 21 ) [ 25 ]a
ล่าสุดผู้ป่วยแต่ละข้อมูลการวิเคราะห์สรุปได้ว่า การรักษาฮอร์โมนทางช่องคลอด ( 90 )
200 มก. / วัน ) จะช่วยลดความเสี่ยงของการส่งมอบก่อนที่ 33 สัปดาห์ของอายุครรภ์ประมาณ 45 % ในผู้หญิงที่มีการตั้งครรภ์ Singleton และคอสั้น
ที่ 20 – 23 สัปดาห์ ' ตั้งครรภ์ [ 20 ] ความเสี่ยงของการเจ็บป่วยและการตายทารกแรกเกิด
คอมโพสิตลดลงด้วย RR 0.6 ( 95% CI 0.4 0.8 ) การวิเคราะห์อภิมาน
อีกพบว่า ในผู้หญิงที่มีประวัติของทวาทศมาส , การประเมินความเสี่ยงในการจัดส่ง
ก่อน 32 สัปดาห์การตั้งครรภ์เป็น 0.6 ( 95% CI 0.5 , 0.8 ) อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่เกี่ยวข้องกับการลดภาวะทารกในครรภ์
[ 26 ]