As cephalopods are short-lived spec

As cephalopods are short-lived species, they might therefore
function as good indicator species of the variation of
Hg concentrations in seawater and for marine pollution
(Seixas et al., 2005).
Cephalopods may constitute a significant seafood source
of human tissue burdens of Cd and Hg (Storelli and
Marcotrigiano, 1999; Storelli et al., 2005). In most
European countries, viscera are removed before consumption.
In Italy and Spain, however, small Loligo spp. and
Alloteuthis spp. are eaten whole, and people from these
countries consume much of the L. forbesi landed in UK
and northern France (Shaw, 1994). Moreover, in Japan,
the digestive gland is consumed and is considered to be a
delicacy. It was therefore important to evaluate the
implication of metal levels in squid tissue for public health.
The maximum permitted levels of Cd and Hg for human
consumption are 1.0 and 0.5 mg kg1 fresh weight,
respectively (based on the consumption of seafood). The
JECFA has established a PTWI of 7 and 5 mgkg1 wk1
for Cd and Hg, respectively (WHO, 1989, 1992, 2003). The
quantities of Cd and Hg in the muscle of L. forbesi, (i.e. the
tissue predominantly used for human consumption) were
such that thresholds are very unlikely to be exceeded, with
average levels of Cd measured at 0.02 mg g1 and average
levels of Hg measured at 0.04 mgg1. For an adult human
of 60 kg body weight, it would be necessary to eat at least
1.6 kg wk1 of T. eblanae muscle to reach the PTWI. For
the other squid species studied, larger amounts would have
to be consumed, up to 20 kg wk1 in the case of L. forbesi.
In southern Europe, the complete consumption of bodies
of small squid (loliginids) may also contribute significantly
to Cd intake, since their digestive glands account for 5%
of total body mass. Based on a weighted average of Cd
concentrations in muscle and digestive gland, the critical
amounts of whole squid consumed to reach PTWI would
be around 1.6 kg wk1 for Alloteuthis spp. and around
2.3 kg wk1 for L. forbesi. For total Hg, the critical
amounts of squid flesh ingested to reach the PTWI were
always 43.8 kg wk1 and even for digestive gland was
consistently 42.7 kg wk1 (Table 2). For methyl Hg, the
PTWI is only 1.6 mgkg1 wk1 (WHO, 2003), and assuming
that from 70% to 90% of the total Hg is under organic
form in squid tissues (Bustamante et al., 2006a), the critical
amounts of squid muscle and digestive gland ingested were
always 41.1 and 40.6 kg wk1, respectively. The results of
this study indicate that squid fished in the areas investigated
were, in terms of Cd and Hg concentration in
selected tissues, safe for human consumption.
5. Conclusions
As heavy metal contamination of squid has potential
implications for human health and conservation of marine
mammals (Gallien et al., 2001), it should be monitored on a
regular basis. The observed differences between Cd levels in
loliginids and ommastrephids need to be investigated
further, in order to determine the possible influence of
physiological differences and/or dietary changes during
development. The digestive gland plays a major role in Cd
bioaccumulation and detoxification in squid, but it seems
to have a limited role in storage of Hg. Observed seasonal
variations indicate that squid can be used to monitor
ambient Hg levels in the environment.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เป็น cephalopods อาชญาพันธุ์ พวกเขาอาจดังนั้นเป็นตัวบ่งชี้ที่ดีของความผันแปรของชนิดความเข้มข้นของ Hg ในทะเล และมลพิษทางทะเล(Seixas et al., 2005)Cephalopods อาจเป็นแหล่งอาหารทะเลที่สำคัญของเนื้อเยื่อมนุษย์ภาระของ Cd และ Hg (Storelli และMarcotrigiano, 1999 Storelli et al., 2005) ในที่สุดประเทศในยุโรป ศพจะถูกเอาออกก่อนใช้ในอิตาลีและสเปน ไร โอ Loligo เล็ก และโอ Alloteuthis จะกินทั้งหมด และบุคคลเหล่านี้ประเทศใช้มาก forbesi L. ที่ดินในประเทศอังกฤษและภาคเหนือฝรั่งเศส (Shaw, 1994) นอกจากนี้ ในญี่ปุ่นต่อมย่อยอาหารบริโภค และถือเป็นการอาหาร จึงเป็นสิ่งสำคัญในการประเมินการปริยายระดับโลหะในเนื้อเยื่อปลาหมึกสาธารณสุขสูงสุดที่อนุญาตระดับ Cd และ Hg สำหรับมนุษย์ปริมาณการใช้เป็น 1.0 และ 0.5 มิลลิกรัมต่อ 1 กิโลกรัมสดน้ำหนักตามลำดับ (ตามปริมาณการใช้ทะเล) ที่JECFA ได้ก่อตั้ง PTWI ของ mgkg 7 และ 5 1 wk 1สำหรับ Cd และ Hg ตามลำดับ (ผู้ 1989, 1992, 2003) ที่ปริมาณของ Cd และ Hg ในกล้ามเนื้อของ L. forbesi, (เช่นการเนื้อเยื่อส่วนใหญ่ใช้สำหรับมนุษย์บริโภค) ได้มากไม่เกิน มีขีดจำกัดให้กับระดับเฉลี่ยของซีดีวัดมิลลิกรัม 0.02 g 1 และค่าเฉลี่ยวัดระดับของ Hg ที่ 0.04 mgg 1 สำหรับมนุษย์ที่เป็นผู้ใหญ่ของน้ำหนักตัว 60 กิโลกรัม มันจะต้องกินน้อย1.6 กก. wk 1 ของกล้ามเนื้อ eblanae ต.ถึง PTWI สำหรับอื่น ๆ ปลาหมึกสายพันธุ์ศึกษา จำนวนขนาดใหญ่จะมีต้องการบริโภค 20 กิโลกรัม wk 1 ในกรณีของ L. forbesiในยุโรปภาคใต้ การใช้ร่างกายสมบูรณ์ของเล็กปลาหมึก (loliginids) อาจยังมีส่วนร่วมอย่างมีนัยสำคัญการบริโภคแผ่นซีดี ตั้งแต่บัญชีต่อมย่อยอาหาร 5%ของร่างกายโดยรวม ตามค่าเฉลี่ยถ่วงน้ำหนักของซีดีความเข้มข้นในกล้ามเนื้อและต่อมย่อยอาหาร ที่สำคัญจำนวนปลาหมึกทั้งหมดที่ใช้ในการเข้าถึง PTWI จะมีประมาณ 1.6 กิโลกรัม wk 1 สถานที่ สำคัญ ในโอ Alloteuthis2.3 กิโลกรัม 1 wk สำหรับ L. forbesi สำหรับรวม Hg ที่สำคัญมีจำนวนถึง PTWI ที่กินเนื้อปลาหมึกเสมอ 43.8 กก. wk 1 และ สำหรับต่อมย่อยอาหารได้อย่างสม่ำเสมอ 42.7 กิโลกรัม wk 1 (ตารางที่ 2) สำหรับ methyl Hg การPTWI เป็นเพียง 1.6 mgkg 1 wk 1 ผู้ 2003), และสมมติจาก 70% เป็น 90% ของ Hg ทั้งหมดที่อยู่ภายใต้การอินทรีย์แบบฟอร์มในปลาหมึกเนื้อเยื่อ (บุสตามานเต et al., 2006a), ที่สำคัญกล้ามเนื้อของปลาหมึกและต่อมย่อยอาหารที่กินได้41.1 เสมอ และ 40.6 kg wk 1 ตามลำดับ ผลลัพธ์ของการศึกษานี้บ่งชี้ว่า หมึกที่จับในพื้นที่ตรวจสอบได้ ในรูปแบบของ Cd และ Hg สมาธิในเลือกเนื้อเยื่อ ปลอดภัยสำหรับมนุษย์บริโภค5. บทสรุปเป็นโลหะหนัก ปนเปื้อนของหมึกมีศักยภาพผลกระทบสุขภาพของมนุษย์และการอนุรักษ์ทางทะเลเลี้ยงลูกด้วยนม (Gallien และ al., 2001), ควรตรวจสอบในการสม่ำเสมอ สังเกตความแตกต่างระหว่างระดับซีดีloliginids และ ommastrephids ต้องถูกตรวจสอบfurther, in order to determine the possible influence ofphysiological differences and/or dietary changes duringdevelopment. The digestive gland plays a major role in Cdbioaccumulation and detoxification in squid, but it seemsto have a limited role in storage of Hg. Observed seasonalvariations indicate that squid can be used to monitorambient Hg levels in the environment.

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เป็นหมึกที่มีอายุสั้นสายพันธุ์ พวกเขาจะดังนั้น
ฟังก์ชันเป็นชนิดตัวบ่งชี้ที่ดีของการเปลี่ยนแปลงความเข้มข้นของปรอทในน้ำทะเลและ

มลพิษทางทะเล ( บัตร et al . , 2005 ) .
หมึกอาจเป็นแหล่งที่สำคัญอาหารทะเล
ของเนื้อเยื่อมนุษย์เป็นภาระของแคดเมียม และปรอท ( storelli และ
marcotrigiano , 1999 ; storelli et al . , 2005 )
ในประเทศในยุโรปส่วนใหญ่อวัยวะภายในจะถูกลบออกก่อนการบริโภค
ในอิตาลีและสเปน อย่างไรก็ตาม กลุ่ม loligo ขนาดเล็กและ
alloteuthis spp . จะกินทั้งหมด และประชาชนจากประเทศเหล่านี้บริโภคมาก
L
forbesi ที่ดินในสหราชอาณาจักรและประเทศฝรั่งเศสตอนเหนือ ( ชอว์ , 1994 ) นอกจากนี้ ในญี่ปุ่น
ต่อมย่อยอาหารที่บริโภค และถือเป็น
อาหารอันโอชะ มันจึงสำคัญที่จะประเมิน
ความหมายของระดับโลหะในปลาหมึกเนื้อเยื่อเพื่อสาธารณสุข .
สูงสุดที่อนุญาตให้ระดับของแคดเมียม และปรอท สำหรับการบริโภคของมนุษย์
เป็น 1.0 และ 0.5 มิลลิกรัมต่อกิโลกรัมน้ำหนักสด
 1 , ตามลำดับ ( ตามการบริโภคอาหารทะเล )
jecfa ได้ก่อตั้ง ptwi 7 และ 5 mgkg  1 สัปดาห์  1
สำหรับแคดเมียม และปรอท ตามลำดับ ( ใคร , 1989 , 1992 , 2003 )
ปริมาณแคดเมียมและปรอทในกล้ามเนื้อของ forbesi L ,
( เช่นเนื้อเยื่อส่วนใหญ่ที่ใช้สำหรับการบริโภคของมนุษย์ )
เช่นที่ธรณีประตูมีไม่น่าจะเกินกับ
เฉลี่ยระดับซีดีวัดที่ 0.02 มิลลิกรัมต่อ  1 เฉลี่ย
ปรอทวัดที่ระดับ 0.04 mgg  1 สำหรับผู้ใหญ่มนุษย์
60 กรัมต่อกิโลกรัมของน้ำหนักตัว ก็จะต้องกินอย่างน้อย
1.6 กิโลกรัมต่อ  1 ต. eblanae กล้ามเนื้อถึง ptwi .
ปลาหมึกชนิดอื่น ๆเพื่อศึกษาใหญ่ขึ้นต้อง
ที่จะบริโภคได้ถึง 20 กิโลกรัมต่อ  1 ในกรณีของ L . forbesi .
ในภาคใต้ของยุโรป , การบริโภคที่สมบูรณ์ของร่างกาย
ปลาหมึกขนาดเล็ก ( loliginids ) นอกจากนี้ยังอาจมีส่วนร่วมอย่างมาก
การบริโภคซีดี เนื่องจากต่อมย่อยอาหารของพวกเขาบัญชีสำหรับ  5 %
ของมวลกายทั้งหมด ขึ้นอยู่กับน้ำหนักเฉลี่ยของซีดี
ความเข้มข้นในกล้ามเนื้อและต่อมย่อยอาหาร , วิกฤต
ปริมาณของทั้งปลาหมึกบริโภคถึงประมาณ 1.6 กิโลกรัม ptwi จะ
 1 สัปดาห์สำหรับ alloteuthis spp . และรอบ
2.3 กิโลกรัมต่อ 1 ลิตร  forbesi . สำหรับปริมาณปรอทรวมวิกฤต
เนื้อปลาหมึกกินถึง ptwi 43.8 กิโลกรัมต่อ  เสมอ (
1 และแม้กระทั่งสำหรับการย่อยอาหาร ต่อมคือ
อย่างต่อเนื่องมากกว่าสัปดาห์  1 กิโลกรัม ( ตารางที่ 2 ) สำหรับเมทิลปรอท
ptwi เพียง 1.6 mgkg  1 สัปดาห์  1 ( 2546 ) , และสมมุติว่า
จาก 70% ถึง 90% ของปริมาณปรอทรวมในรูปอินทรีย์
ในเนื้อเยื่อปลาหมึก ( Bustamante et al . , 2006a ) , มีปริมาณของกล้ามเนื้อ และระบบย่อยอาหาร ปลาหมึก

เสมอและมีต่อมย่อยแทน 5 กิโลกรัมต่อ  1 ตามลำดับ ผลการศึกษาพบว่า ปลาหมึก

มีการจับปลาในพื้นที่ศึกษาในแง่ของ แคดเมียม และปรอทที่สะสมในเนื้อเยื่อ
เลือกที่ปลอดภัยสำหรับการบริโภคของมนุษย์ .
5
เป็นข้อสรุป การปนเปื้อนของโลหะหนักของปลาหมึกมีศักยภาพสำหรับสุขภาพของมนุษย์และต่อ

( การอนุรักษ์สัตว์ทะเล กัลเลี่ยน et al . , 2001 ) , มันควรได้รับการตรวจสอบบน
เป็นประจํา สังเกตความแตกต่างระหว่างระดับซีดี
loliginids ommastrephids และต้องถูกสอบสวน
เพิ่มเติม เพื่อตรวจสอบผลกระทบที่เป็นไปได้ของ
ความแตกต่างทางสรีรวิทยาและ / หรือการเปลี่ยนแปลงอาหารในระหว่างการพัฒนา . ต่อมย่อยอาหารมีบทบาทสำคัญในการสะสมและสารพิษในซีดี

ปลาหมึก แต่ดูเหมือนว่ามีบทบาทมาก จำกัด ในการจัดเก็บของปรอท . สังเกตการเปลี่ยนแปลงตามฤดูกาล
บ่งชี้ว่าปลาหมึกสามารถใช้เพื่อตรวจสอบระดับปรอท
บรรยากาศในสภาพแวดล้อม