Some participants felt that these a

Some participants felt that these adolescents were ‘causing
their own harm’. Without an understanding of the chronic
nature of anorexia nervosa, they found it hard to be sympathetic,
and Ian clearly demonstrated this lack of understanding:
‘They had the choice. They didn’t have to sort of go
along with the…so-called norms of society and trying to fit
into a specific clique. They had the choice, but they chose to
go the way that they did’. ‘Blaming the victim’ was especially
pronounced when participants contrasted anorexic patients
with other ‘chronically sick kids’ on the ward, such as ‘adolescents
with cystic fibrosis’. Skye put it like this: ‘…it’s very
hard to, sort of, have complete understanding and compassion
when you feel they may be able to contribute to getting
themselves better’. Participants saw adolescents with anorexia
as using services that other sick ‘kids’ – deemed more
worthy of a therapeutic alliance – required (Breeze & Repper
1998). This attitude seemed to be exacerbated by being shortstaffed
and pressure from the hospital system for a quick
recovery (Breeze & Repper 1998).
Paradoxically, participants wanted both to have the
‘control’ and for patients to take ‘control’. This confusion
and ambivalence was a result of a poor understanding of
anorexia, compounded by the ongoing futile ‘struggle for
control’. Education is the key to less ambivalence and
frustration. Research shows that many health professionals
share these negative attitudes, do not enjoy caring for
mental health patients and provide them with less care
because they believe these patients are ‘causing their illness’
or have a ‘self-induced illness’ (Olsen 1997, Bulik &
Kendler 2000). It has also been found that negative attitudes
change with greater understanding (Fleming & Szmukler
1992).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

บางคนรู้สึกว่า วัยรุ่นเหล่านี้ได้ ' ทำให้เกิดทำร้ายตนเอง ' ไม่ มีความเข้าใจที่เรื้อรังธรรมชาติของ anorexia nervosa พวกเขาพบมันยากที่จะเห็นอกเห็นใจและเอียนแสดงขาดความเข้าใจอย่างชัดเจน:' พวกเขามีทางเลือก มีการจัดเรียงของไปด้วยการ...ดังนั้นซึ่งเรียกว่าบรรทัดฐานของสังคมและพยายามที่จะพอดีเป็นกลุ่มที่เฉพาะเจาะจง พวกเขามีทางเลือก แต่พวกเขาเลือกที่จะไปตามที่พวกเขาได้ ' 'Blaming เหยื่อ' ได้โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อผู้เรียนเปรียบเทียบผู้ป่วย anorexic การออกเสียงกัน 'โรคเรื้อรังป่วยเด็ก' บนวอร์ด เช่น ' วัยรุ่นมีโบรซิส Skye ทำเช่นนี้: '...น่ารักมากยาก เรียงลำดับ มีเมตตาและเข้าใจเมื่อคุณรู้สึกว่า พวกเขาอาจนำไปสู่การตัวเองดี ' ผู้เรียนเห็นวัยรุ่นกับ anorexiaเป็นการใช้บริการ ที่อื่นป่วย 'เด็ก' – ถือเพิ่มเติมน่าเป็นพันธมิตรรักษาต้อง (ลมและ Repper1998) . ทัศนคตินี้ดูเหมือนจะเลวร้ายโดย shortstaffedและความดันจากระบบโรงพยาบาลสำหรับอย่างรวดเร็วกู้คืน (ลมและ Repper 1998)Paradoxically ผู้เรียนต้องมีทั้งสองแบบ'ควบคุม' และสำหรับผู้ใช้ 'ควบคุม' ความสับสนนี้และ ambivalence คือ ผลลัพธ์ของความเข้าใจที่ดีของanorexia ด้วยต่อเนื่องกลับ ' ชิงธงควบคุม ' การศึกษาเป็นกุญแจสู่ ambivalence น้อย และแห้ว จากการวิจัยพบผู้เชี่ยวชาญด้านสุขภาพให้ใช้ร่วมกันเหล่านี้ทัศนคติลบ กับการดูแลผู้ป่วยสุขภาพจิต และให้ มีการดูแลน้อยเนื่องจากเชื่อว่า ผู้ป่วยเหล่านี้ 'ทำให้พวกเขาเจ็บป่วย'หรือ 'เจ็บเองอาจ' (โอลเซ็น 1997, Bulik และKendler 2000) นอกจากนี้ยังได้พบที่ลบทัศนคติเปลี่ยนแปลงเข้าใจ (เฟลมมิงและ Szmukler1992)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ผู้เข้าร่วมบางคนรู้สึกว่าวัยรุ่นเหล่านี้ก่อให้เกิด
' อันตราย ' ของตัวเอง โดยไม่ต้องมีความเข้าใจในลักษณะเรื้อรัง
ของ Anorexia Nervosa , พวกเขาพบมันยากที่จะเห็นอกเห็นใจ ,
และเอียน แสดงให้เห็นอย่างชัดเจนนี้ ขาดความเข้าใจ :
' พวกเขาได้เลือก พวกเขาไม่ได้มีการจัดเรียงของโก
พร้อมกับ . . . . . . . ปกติ ที่เรียกว่า ของสังคม และพยายามที่จะพอดีกับ
ในกลุ่มคนเฉพาะพวกเขามีทางเลือก แต่เขาเลือกที่จะ
ไปทางที่พวกเขาไม่ได้ ' ' โทษเหยื่อ ' โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อผู้ออกเสียงแบบ

เด็กป่วยเรื้อรัง ผู้ป่วย anorexic กับอื่น ๆบนวอร์ด เช่น ' วัยรุ่น
กับ Cystic Fibrosis ' สกายพูดแบบนี้ : ' . . . . . . . มันมาก
ยาก ประมาณว่า มีความเข้าใจที่สมบูรณ์และความเมตตา
เมื่อคุณรู้สึกว่าพวกเขาอาจจะสามารถช่วยได้
ตัวเองดีกว่า " ผู้เข้าร่วมได้เห็นวัยรุ่นที่มีอาการเบื่ออาหาร
เป็นใช้บริการที่อื่นป่วยเด็ก ' ' ซึ่งถือว่าคุ้มค่าของการรักษามากขึ้น
พันธมิตร–ต้องการ สายลม& repper
1998 ) ทัศนคตินี้ดูเหมือนจะ exacerbated โดยการ shortstaffed
และความกดดันจากระบบโรงพยาบาลสำหรับการกู้คืนที่รวดเร็ว
( สายลม&
repper 1998 )ขัดแย้ง , ผู้เข้าร่วมต้องการทั้งคู่มี
'control ' และสำหรับผู้ป่วยที่จะใช้ ' ควบคุม ' ความสับสน และความสับสนนี้
คือผลของความไม่ดีของ
เบื่ออาหาร ประกอบกับการต่อสู้อย่างต่อเนื่องเพื่อควบคุมไร้ประโยชน์ '
' การศึกษาคือกุญแจสู่ความสับสนน้อยลงและ
แห้ว การวิจัยแสดงให้เห็นว่าหลายผู้เชี่ยวชาญด้านสุขภาพ
แบ่งปันทัศนคติเชิงลบเหล่านี้ไม่เพลิดเพลินกับการดูแลผู้ป่วยสุขภาพจิต

สนใจและให้พวกเขาด้วย เพราะพวกเขาเชื่อว่าผู้ป่วยเหล่านี้จะก่อให้เกิดการเจ็บป่วยของพวกเขา '
' ' เกิดเจ็บป่วยหรือมีตัวตน ' ( Olsen 1997 bulik &
kendler 2000 ) ก็ยังได้รับพบว่าทัศนคติเชิงลบ
เปลี่ยนความเข้าใจมากขึ้น ( เฟลมมิ่ง& szmukler
1992 )