History[edit]Italian Neorealism cam

History[edit]
Italian Neorealism came about as World War II ended and Benito Mussolini's government fell, causing the Italian film industry to lose its center. Neorealism was a sign of cultural change and social progress in Italy. Its films presented contemporary stories and ideas, and were often shot in the streets because, the Cinecittà film studios had been damaged significantly during the war.

The neorealist style was developed by a circle of film critics that revolved around the magazine Cinema, including Luchino Visconti, Gianni Puccini, Cesare Zavattini, Giuseppe De Santis and Pietro Ingrao. Largely prevented from writing about politics (the editor-in-chief of the magazine was Vittorio Mussolini, son of Benito Mussolini), the critics attacked the white telephone films that dominated the industry at the time. As a counter to the popular mainstream films, including the so-called "White Telephone" films, some critics felt that Italian cinema should turn to the realist writers from the turn of 20th century.

Both Antonioni and Visconti had worked closely with Jean Renoir. In addition, many of the filmmakers involved in neorealism developed their skills working on calligraphist films (though the short-lived movement was markedly different from neorealism). Elements of neorealism are also found in the films of Alessandro Blasetti and the documentary-style films of Francesco De Robertis. Two of the most significant precursors of neorealism are Toni (Renoir, 1935) and 1860 (Blasetti, 1934). In the Spring of 1945, Mussolini was executed and Italy was liberated from German occupation. This period, known as the "Italian Spring," was a break from old ways and an entrance to a more realistic approach when making films. Italian cinema went from utilizing elaborate studio sets to shooting on location in the countryside and city streets in the realist style.[1]

The first neorealist film is generally thought to be Ossessione by Luchino Visconti (1943). Neorealism became famous globally in 1946 with Roberto Rossellini's Rome, Open City, when it won the Grand Prize at the Cannes Film Festival as the first major film produced in Italy after the war.

Italian Neorealism rapidly declined in the early 1950s. Liberal and socialist parties were having a hard time presenting their message. Levels of income were gradually starting to rise and the first positive effects of the Italian economic miracle period began to show. As a consequence, most Italians favored the optimism shown in many American movies of the time. The vision of the existing poverty and despair, presented by the neorealist films, was demoralizing a nation anxious for prosperity and change. The views of the postwar Italian government of the time were also far from positive, and the remark of Giulio Andreotti, who was then a vice-minister in the De Gasperi cabinet, characterized the official view of the movement: Neorealism is "dirty laundry that shouldn't be washed and hung to dry in the open."

Italy's move from individual concern with neorealism to the tragic frailty of the human condition can be seen through Federico Fellini's films. His early works Il bidone and La Strada are transitional movies. The larger social concerns of humanity, treated by neorealists, gave way to the exploration of individuals. Their needs, their alienation from society and their tragic failure to communicate became the main focal point in the Italian films to follow in the 1960s. Similarly, Antonioni's Red Desert and Blow-up take the neo-realist trappings and internalize them in the suffering and search for knowledge brought out by Italy's post-war economic and political climate.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

[แก้ไข] ประวัติศาสตร์Neorealism อิตาลีมาเป็นการสิ้นสุดสงครามโลกครั้งที่สอง และเบนิโต้ Mussolini รัฐบาลล้ม ลง ทำให้อุตสาหกรรมภาพยนตร์อิตาลีสูญเสียศูนย์กลาง Neorealism มีความเปลี่ยนแปลงทางวัฒนธรรมและความก้าวหน้าทางสังคมในประเทศอิตาลี ภาพยนตร์นำเสนอเรื่องราวร่วมสมัยและแนวคิด และมักยิงในถนนเนื่องจาก สตูดิโอภาพยนตร์ Cinecittà ได้รับความเสียหายอย่างมีนัยสำคัญในช่วงสงครามแบบ neorealist ได้รับการพัฒนา โดยวงนักวิจารณ์ภาพยนตร์ที่ revolved รอบนิตยสารภาพยนตร์ วิสคอน ติ Luchino, Gianni ปุชชีนี Cesare Zavattini จูเซเด Santis และ Pietro Ingrao ส่วนใหญ่ป้องกันเขียนเกี่ยวกับเมือง (บรรณาธิการบริหารของนิตยสารมีริโอ Mussolini บุตรของเบนิโต้ Mussolini), การวิจารณ์โจมตีภาพยนตร์โทรศัพท์สีขาวที่ครอบงำอุตสาหกรรมในเวลา เป็นเคาน์เตอร์เพื่อภาพยนตร์หลักนิยม รวมทั้งเรียกว่า "โทรศัพท์" สีขาว"ฟิล์ม นักวิจารณ์บางรู้สึกภาพยนตร์อิตาลีที่ควรเปิดเขียน realist จากเปิดของศตวรรษที่ 20มีการทำงาน Antonioni และวิสคอนติอย่างใกล้ชิดกับฌองเรอนัวร์ นอกจากนี้ ภาพยนตร์ที่เกี่ยวข้องกับ neorealism มากมายพัฒนาทักษะของพวกเขาทำงานกับภาพยนตร์ calligraphist (แม้ว่าการเคลื่อนไหวช่วงสั้น ๆ ได้อย่างเด่นชัดแตกต่างจาก neorealism) องค์ประกอบของ neorealism ยังพบในภาพยนตร์ของเอ Blasetti และภาพยนตร์สารคดีลักษณะของฟรานเชสโคเดอ Robertis มีสอง precursors ครั้งสำคัญที่สุดของ neorealism Toni (เรอนัวร์ 1935) และ 1860 (Blasetti, 1934) ในฤดูใบไม้ผลิ 1945 ปฏิบัติการ Mussolini และอิตาลีไม่พ้นอาชีพภาษาเยอรมัน เวลานี้ เรียกว่า "อิตาลีน้ำพุ พักเก่าและทางการวิธียิ่งทำฟิล์ม โรงภาพยนตร์อิตาเลี่ยนไปจากใช้ประณีตชุดสตูดิโอเพื่อถ่ายภาพในสถานที่ในชนบทและเมืองแบบ realist[1]โดยทั่วไปฟิล์ม neorealist แรกคิดจะ Ossessione โดย Luchino วิสคอนติ (1943) Neorealism กลายเป็นมีชื่อเสียงทั่วโลกในปี 1946 กับ Roberto Rossellini โรม เปิดเมือง เมื่อมันชนะรางวัลที่เทศกาลภาพยนตร์คานส์เป็นภาพยนตร์หลักแรกที่ผลิตในอิตาลีหลังสงครามNeorealism อิตาลีปฏิเสธอย่างรวดเร็วในช่วงต้นทศวรรษ 1950 ฝ่ายเสรีนิยม และสังคมนิยมมีทีนำเสนอข้อความของพวกเขา ค่อย ๆ เริ่มระดับรายได้สูงขึ้น และผลบวกครั้งแรกของมิราเคิลเศรษฐกิจอิตาลีเริ่มการแสดง ผล ชาวอิตาเลียนส่วนใหญ่ชื่นชอบการแสดงในภาพยนตร์อเมริกันหลายครั้งมองในแง่ดี วิสัยทัศน์ของความยากจนที่มีอยู่และความสิ้นหวัง การนำเสนอ โดย neorealist ฟิล์ม ถูกสามิภักดิ์พะวงความเจริญและการเปลี่ยนแปลงประเทศ มุมมองของรัฐบาลอิตาลีพ้นเวลายังได้จากบวก และหมายเหตุของ Giulio Andreotti ที่ถูกแล้วรัฐมนตรีรองในตู้ Gasperi เดอ ลักษณะทางมุมมองของการเคลื่อนไหว: Neorealism เป็น "สกปรกซักที่ควรล้าง และแขวนให้แห้งในเปิด "ย้ายของอิตาลีจากแต่ละที่เกี่ยวข้องกับ neorealism frailty โศกนาฏกรรมของเงื่อนไขมนุษย์สามารถมองเห็นผ่านฟิล์ม Federico Fellini เขาเริ่มต้นงาน Il bidone และ La Strada มีภาพยนตร์อีกรายการ ปัญหาสังคมใหญ่ของมนุษยชาติ รักษา โดย neorealists ให้ไปสำรวจของแต่ละบุคคล ความต้องการของพวกเขา จำหน่ายของพวกเขาจากความล้มเหลวของโศกนาฏกรรมในการสื่อสารและสังคมกลายเป็น จุดเด่นหลักในภาพยนตร์อิตาเลียนจะปฏิบัติตามในช่วงปี 1960 ในทำนองเดียวกัน Antonioni ของทะเลทรายสีแดงและ Blow-up ใช้ neo realist สุข และ internalize พวกเขาในความทุกข์และค้นหาความรู้นำออก โดยของอิตาลีหลังสงครามเศรษฐกิจ และการเมืองสภาพอากาศ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ประวัติ [ แก้ไข ]
อิตาลีนวสัจนิยมมาเกี่ยวกับเมื่อสงครามโลกครั้งที่สองสิ้นสุดลงและ เบนิโต มุสโสลินีของรัฐบาลลดลง ก่อให้เกิดอุตสาหกรรมภาพยนตร์ต้องสูญเสียศูนย์กลาง นวสัจนิยม คือสัญญาณของการเปลี่ยนแปลงทางวัฒนธรรม และความก้าวหน้าทางสังคมในอิตาลี ของภาพยนตร์ที่นำเสนอเรื่องราวและความคิดร่วมสมัย และมักจะถูกยิงบนถนน เพราะการ cinecitt ล่าสุดฟิล์มสตูดิโอได้รับความเสียหายอย่างมากในช่วงสงคราม

สไตล์ neorealist พัฒนาโดยวงกลมของนักวิจารณ์ภาพยนตร์ที่โคจรรอบนิตยสารภาพยนตร์ รวมถึง ลูคิโน วิ ติมาว่า ปุชชีนี , เชซาเร zavattini , จูเซปเป เด ซานติส และเปียโตร ingrao . ส่วนใหญ่ไม่ได้เขียนเกี่ยวกับการเมือง ( หัวหน้าบรรณาธิการของนิตยสารวิตมุสโสลินี ,ลูกชายของเบนิโต มุสโสลินี ) นักวิจารณ์โจมตีขาว โทรศัพท์ ภาพยนตร์ที่โดดเด่นในอุตสาหกรรมที่เวลา เป็นเคาน์เตอร์ภาพยนตร์กระแสหลักที่ได้รับความนิยม ได้แก่ เรียกว่าขาว " โทรศัพท์ " ภาพยนตร์ที่นักวิจารณ์บางคนรู้สึกว่าหนังอิตาเลียนควรหันหลังให้ความเป็นจริงนักเขียนจากหันของศตวรรษที่ 20 .

ทั้งสองและได้ทำงานอย่างใกล้ชิดกับ antonioni ตระกูลวิสคอนติ Jean Renoir . นอกจากนี้หลายของภาพยนตร์ที่เกี่ยวข้องในการพัฒนาทักษะของพวกเขาทำงานใน calligraphist นวสัจนิยมภาพยนตร์ ( แม้ว่าการเคลื่อนไหวในช่วงสั้น ๆอย่างแตกต่างจากนวสัจนิยม ) องค์ประกอบของนวสัจนิยมยังพบในหนังของ อเลสซานโดร blasetti และสไตล์ภาพยนตร์สารคดีของ Francesco De robertis . สองของบรรพบุรุษที่สําคัญที่สุดของนวสัจนิยมเป็นโทนี่ ( เรอนัวร์1935 ) และ 1860 ( blasetti 1934 ) ในฤดูใบไม้ผลิของปี 1945 มุสโสลินีถูกประหารชีวิตและอิตาลีได้รับการปลดปล่อยจากการยึดครองของเยอรมัน ช่วงเวลานี้ , ที่รู้จักกันเป็นฤดูใบไม้ผลิ " อิตาลี , " ถูกแบ่งจากวิธีเก่าและทางเข้าวิธีสมจริงมากขึ้นเมื่อทำภาพยนตร์หนังอิตาเลียนไป จากการใช้ชุดสตูดิโอที่ซับซ้อนเพื่อถ่ายภาพในสถานที่ในชนบทและเมืองถนนในลักษณะสัจนิยม [ 1 ]

ภาพยนตร์ neorealist แรกคือโดยทั่วไปคิดว่าน่าจะ ossessione โดยลูคิโน วิ ติ ( 1943 ) นวสัจนิยมเป็นที่มีชื่อเสียงทั่วโลกใน 2489 กับโรแบร์โต รอสเซลลินี โรม เปิดเมืองเมื่อมันได้รับรางวัลที่เทศกาลภาพยนตร์เมืองคานส์เป็นภาพยนตร์สาขาแรกที่ผลิตในประเทศอิตาลี หลังจากสงคราม

อิตาลีนวสัจนิยมและลดลงอย่างรวดเร็วในช่วงต้นทศวรรษ 1950 เสรีนิยมและพรรคสังคมนิยมมีเวลายากนำเสนอข้อความของพวกเขา ระดับของรายได้ก็ค่อยๆเริ่มขึ้นและบวกผลแรกของอิตาลีความมหัศจรรย์ทางเศรษฐกิจเริ่มแสดงอย่างไรก็ดี ชาวอิตาเลียนที่ชื่นชอบมากที่สุดในแสดงในหนังอเมริกันหลายของเวลา วิสัยทัศน์ที่มีอยู่ของความยากจนและสิ้นหวังที่นำเสนอโดย neorealist ภาพยนตร์ ถูกทำให้เสื่อมเสียศีลธรรมประเทศกังวลสำหรับความเจริญและการเปลี่ยนแปลง มุมมองของรัฐบาลอิตาลีหลังสงครามของเวลายังห่างไกลจาก เป็นบวก และข้อสังเกตของ andreotti โอ ,ซึ่งตอนนั้นเป็นรัฐมนตรีในคณะรัฐมนตรี เดอ กา ปรี ลักษณะ มุมมองอย่างเป็นทางการของการเคลื่อนไหว : นวสัจนิยม คือ " สกปรกที่ไม่ควรซักและแขวนให้แห้งในการเปิดงาน "

อิตาลีย้ายจากบุคคลที่เกี่ยวข้องกับนวสัจนิยมถึงความอ่อนแอของมนุษย์ที่สามารถมองเห็นได้ผ่านเงื่อนไขของเฟเดอริโก เฟลลินีภาพยนตร์ เขาไปทำงานแต่เช้าและอิล bidone Lang-zh เป็นหนังครอบครัว .สังคมที่มีความกังวลของมนุษยชาติ การรักษาโดย neorealists ให้วิธีการสำรวจของแต่ละบุคคล ความต้องการของพวกเขา ความแปลกแยกจากสังคมและความล้มเหลวอนาถของพวกเขาในการสื่อสารเป็นหลัก จุดเด่นในหนังอิตาลีจะตามมาในช่วงปี 1960 . ในทำนองเดียวกันantonioni แดงทะเลทราย และระเบิดใช้นีโอสัจนิยมและเครื่องประดับขึ้นพวกเขาในความทุกข์ และ ค้นหาความรู้ นำโดยอิตาลีหลังสงคราม เศรษฐกิจ และการเมือง สภาพภูมิอากาศ