My mother drove me to the airport w

My mother drove me to the airport with the windows rolled down. It was seventy-five
degrees in Phoenix, the sky a perfect, cloudless blue. I was wearing my favorite shirt —
sleeveless, white eyelet lace; I was wearing it as a farewell gesture. My carry-on item was
a parka.
In the Olympic Peninsula of northwest Washington State, a small town named Forks
exists under a near-constant cover of clouds. It rains on this inconsequential town more
than any other place in the United States of America. It was from this town and its
gloomy, omnipresent shade that my mother escaped with me when I was only a few
months old. It was in this town that I'd been compelled to spend a month every summer
until I was fourteen. That was the year I finally put my foot down; these past three
summers, my dad, Charlie, vacationed with me in California for two weeks instead.
It was to Forks that I now exiled myself— an action that I took with great horror. I
detested Forks.
I loved Phoenix. I loved the sun and the blistering heat. I loved the vigorous, sprawling
city.
"Bella," my mom said to me — the last of a thousand times — before I got on the plane.
"You don't have to do this.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

แม่ขับรถผมไปสนามบินกับ windows สะสมลง ก็เจ็ดห้า
องศาในฟีนิกซ์ ท้องฟ้าสีน้ำเงินครามไร้เมฆ โก ฉันสวมเสื้อของฉันชื่นชอบ —
ตาไก่สีขาว เสื้อลูกไม้ ฉันถูกสวมใส่นั้นเป็นรูปแบบลายเส้นการอำลา สินค้าหิ้วของฉันถูก
parka.
ในโอลิมปิคเพนนินซูล่าของรัฐวอชิงตันตะวันตกเฉียงเหนือ เมืองเล็ก ๆ ชื่อส้อม
อยู่ภายใต้ฝาใกล้ค่าคงที่ของเมฆ ฝนตกในเมืองนี้ขึ้นเป็นมากกว่า
กว่าในสหรัฐอเมริกา ก็จากเมืองนี้และ
เงามืดมน รตุที่แม่หนีกับฉันเมื่อฉันไม่มี
เดือนเก่า มันอยู่ในเมืองนี้ที่ฉันมีการบังคับใช้เดือนร้อนทุก
จนผม 14 ที่เป็นปีผมก็วางเท้าของฉัน เหล่านี้ผ่านมาสาม
ฤดู พ่อ ชาร์ลี vacationed กับฉันในแคลิฟอร์เนียสำหรับสองสัปดาห์แต่
มันเป็นการส้อมที่ฉันตอนนี้เนรเทศตัวเอง — การกระทำที่ฉันเอา ด้วยน่ากลัวมาก ฉัน
detested ส้อม
ฉันรักฟีนิกซ์ ฉันรักแสงแดดและความร้อน blistering ฉันรักแข็งแรง พิการ
เมือง.
"เบลล่า"แม่ของฉันว่า ฉัน — ช่วงเวลาพัน — ก่อนผมบนเครื่องบิน
" คุณจะทำ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

แม่ของฉันฉันขับรถไปยังสนามบินที่มีหน้าต่างกลิ้งลง มันเป็นเจ็ดสิบห้า
องศาในฟินิกซ์ท้องฟ้าที่สมบูรณ์แบบสีฟ้าไม่มีเมฆ ผมได้สวมเสื้อที่ชื่นชอบ -
แขนกุดสีขาวลูกไม้ตาไก่; ผมใส่มันเป็นสัญญาณอำลา รายการที่นำติดตัวของฉันเป็น
เสื้อคลุม
ในคาบสมุทรโอลิมปิกของรัฐวอชิงตันตะวันตกเฉียงเหนือเป็นเมืองเล็ก ๆ ที่ชื่ออร์กส์
ที่มีอยู่ภายใต้ฝาครอบใกล้คงที่ของเมฆ ฝนตกในเมืองนี้ไม่สมเหตุผลมากขึ้น
กว่าสถานที่อื่น ๆ ในสหรัฐอเมริกา มันก็มาจากเมืองนี้และ
มืดมน, สีอยู่ทั่วไปทุกหนทุกแห่งที่แม่ของฉันหนีไปกับฉันเมื่อฉันเป็นเพียงไม่กี่
เดือน มันเป็นที่อยู่ในเมืองนี้ที่ฉันต้องการได้รับการบังคับให้ใช้จ่ายต่อเดือนในทุกฤดูร้อน
จนผมอายุสิบสี่ นั่นคือปีในที่สุดผมก็วางเท้าของฉันลง; เหล่านี้ผ่านมาสาม
ฤดูร้อนพ่อของฉัน, ชาร์ลี vacationed กับฉันในรัฐแคลิฟอร์เนียเป็นเวลาสองสัปดาห์แทน
มันจะส้อมที่ตอนนี้ฉันเนรเทศตัวเอง-การกระทำที่ฉันเอากับหนังสยองขวัญที่ดี ฉัน
เกลียดส้อม
ฉันรักฟีนิกซ์ ฉันรักดวงอาทิตย์และความร้อนพอง ฉันรักแข็งแรงแผ่กิ่งก้านสาขา
เมือง
"เบลล่า" แม่ของฉันพูดกับผม - วันสุดท้ายของพันครั้ง - ก่อนที่ฉันได้บนเครื่องบิน
"คุณไม่จำเป็นต้องทำเช่นนี้

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

แม่ของฉันขับรถฉันไปสนามบินกับ windows รีดลง มันคือ 75
องศาในฟินิกซ์ , ท้องฟ้าสมบูรณ์แบบ ไร้เมฆสีฟ้า ผมใส่เสื้อตัวโปรดของฉัน -
เสื้อ ลูกไม้สีขาวตาไก่ ผมใส่มันเป็นงานเลี้ยงอำลาต่างหาก . . . นำของฉันบนเสื้อคลุมของ
.
ในคาบสมุทรโอลิมปิกของรัฐวอชิงตันทางตะวันตกเฉียงเหนือ ห่างจากเมืองเล็ก ๆชื่อส้อม
มีอยู่ใต้ใกล้ครอบคลุมคงที่ของเมฆ ฝนตกในเมืองนี้ไม่มีอะไรมากกว่า
กว่าสถานที่อื่นใดในสหรัฐอเมริกา มันมาจากเมืองนี้และ
มืดมน omnipresent เฉดที่แม่หนีไปกับผม เมื่อผมอายุได้เพียงไม่กี่
เดือนเก่า มันอยู่ในเมืองนี้ ฉันจะถูกบังคับให้จ่ายเป็นเดือน ทุกหน้าร้อน
จนกระทั่งฉันอายุสิบสี่ที่เป็นปีสุดท้ายวางเท้าลง ผ่านมา 3
ฤดู พ่อชาลี ชอบไปเที่ยวกับผมในแคลิฟอร์เนียเป็นเวลาสองสัปดาห์แทน .
มันเป็นส้อมที่ฉันตอนนี้เนรเทศตัวเอง - การกระทำที่ฉันเอาด้วยความสยองขวัญ ผม

ผมเกลียดฟอร์คส์ รัก ฟินิกซ์ ฉันรักแสงแดดและความร้อน ฉันรักเข้มแข็ง แผ่กิ่งก้านสาขาเมือง
.
" เบลล่า" แม่ของฉันพูดกับผม - สุดท้ายของ พัน ครั้ง ก่อนผมขึ้นเครื่องบิน .
" คุณไม่ต้องทำแบบนี้หรอก