I cast my eyes at the sky doubtfull

I cast my eyes at the sky doubtfully

Who made you lost till you met me

A million people, how could we find each other?

I’ve never trusted in anything though I kept on asking myself over and over

Is it a fate that draws the way?

Must we fall in love? If it’s true, could I ask something?

Don’t separate us away, please?Let’s us love till our time’s up.

Could I ask something?

I used to think this breath was mineBut in the day we met it wasn’t any longer



My breath is you, only you

A million people, how could we find each other?

I’ve never trusted in anything though I kept on asking myself over and over

Is it a fate that draws the way?

Must we fall in love? If it’s true, could I ask something?

Don’t separate us away, please?

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ฉันโยนตาท้องฟ้า doubtfullyที่ทำให้คุณหายไปจนกว่าคุณพบฉัน ล้านคน ว่าเราพบกันผมได้ไม่เคยเชื่อถืออะไรว่าฉันเก็บไว้ในถามตัวเองซ้ำ ๆ มันเป็นชะตากรรมที่วาดแบบเราต้องอยู่ในความรัก ถ้ามันเป็นความจริง ฉันสามารถถามอะไรอย่าแยกเรา กรุณาลองเรารักจนถึงเวลาของเราขึ้นถามอะไรได้ เคยคิดว่า ลมหายใจนี้เป็น mineBut ในวันที่เราได้พบกับมันไม่ได้อีกต่อไป ลมหายใจของฉันถูกคุณ คุณ ล้านคน ว่าเราพบกันผมได้ไม่เคยเชื่อถืออะไรว่าฉันเก็บไว้ในถามตัวเองซ้ำ ๆ มันเป็นชะตากรรมที่วาดแบบเราต้องอยู่ในความรัก ถ้ามันเป็นความจริง ฉันสามารถถามอะไรอย่าแยกเรา กรุณา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ฉันโยนตาของฉันมองท้องฟ้าอย่างสงสัย

ที่ทำให้คุณเสียจนเธอมาเจอผม

ล้านคน เราจะได้เจอกัน

ผมเคยเชื่อในอะไร แต่ฉันยังถามตัวเองมากกว่า

มันคือโชคชะตาที่ดึงมา

เราต้องตกอยู่ในความรัก ? ถ้ามันเป็นเรื่องจริง ข้าขอถามอะไรหน่อย ?

อย่าแยกเราออกไปเถอะ พวกเรารักจนเราหมดเวลาแล้ว

ผมขอถามอะไรหน่อย ?

ผมเคยคิดว่าลมหายใจนี้คือ minebut ในวันแรกที่เราเจอกันมันไม่ได้อีกต่อไป



ฉันหายใจเป็นคุณเท่านั้น

ล้านคน เราจะได้เจอกัน

ผมเคยเชื่อในอะไร แต่ฉันยังถามตัวเองมากกว่า

มันคือโชคชะตาที่ดึงมา

เราต้องตกอยู่ในความรัก ? ถ้ามันเป็นเรื่องจริง ข้าขอถามอะไรหน่อย ?

อย่าแยกเราออกไปเถอะ