The foundation of story grammar res

The foundation of story grammar rests on the story structure rewrite rules of Mandler and Johnson (1977). In their definitive work, Remembrance of Things Parsed: Story Structure and Recall, they examine the underlying structure of well-formed stories in hopes of exposing common elements and to “derive generalizations about structure form traditional folktales” (p. 114). Because folktales have retained their structure over time through only oral retellings Mandler and This formulation of a story grammar assumes a stereotypy in the structure of and relationships between the elements of a narrative discourse. The stereotypical narrative framework can be adapted to fit the characteristics for a particular story by specifying how the details of the story map onto the abstract rules and relationships. This is similar to Bartlett’s idea that a story is reconstructed from memory using a general schema and a few specific details. During comprehension of a story, the frame for general “stories” produces a description of the current story by substituting real properties of the story for prototypical ones provided by the frame.

Thorndyke’s study suggested that both structure and content play an important role in memory for connected discourse. In both experiments conducted by the researcher, rated story comprehensibility and recall were correlated and were found to be a function of the amount of identifiable plot structure in the passages. When the narrative structure was readily understandable due to repetition and redundancy in the text, subjects could readily produce an organization hierarchy for the plot and use it to encode the information from the passage. Such stories were rated as easy to comprehend and produced high recall. As the amount of identifiable structure in the passages decreased, there was a corresponding decrease in comprehensibility and recall. The influence of passage structure on memory was further highlighted by the proactive facilitation effects obtained by repeating the same structure with different characters in consecutive passages. This model of memory for narrative discourses seems to have the potential for isolating the effects on memory due exclusively to passage structure. To the extent that people are able to identify a particular story as an example of a general, previously learned organizational framework, they use the framework to comprehend and encode the information in a particular text.


A later study conducted by Domino, Gersten, Carnine and Blake (1990) examined an interactive Comprehension strategy based on Schema Theory and story grammar. This approach focused on identifying the important story grammar elements such as problem/conflict, main character, attempts, resolution, twist, character information, reactions, and theme. The purpose was to determine the extent to which the instructional methods improved the students’ ability to answer a wide range of comprehension questions independently. The results of this study indicate that story grammar instruction significantly improved low-performing students’ responses to basal, story grammar, and theme questions based on short stories and their written focused retells of them. Story grammar instruction provided a framework that assisted students in assimilating and retaining story information. They were taught to build a foundation from which inferences could be drawn and themes determined. Providing the students with a story grammar scaffold seems to provide students with a means for retrieving relevant information and discerning relevant from unimportant information. Based on the study's finding, it was determined that explicit story grammar instruction clarifies, expands, and helps students organize ideas they intuitively have.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

พื้นฐานของไวยากรณ์เรื่องอยู่บนกฎการตรวจแก้โครงสร้างเรื่องของ Mandler และ Johnson (1977) ในงานทั่วไป รำลึกของสิ่งแยกวิเคราะห์: เรื่องโครงสร้างและการเรียกคืน พวกเขาตรวจสอบโครงสร้างพื้นฐานของเรื่องราวถูกต้อง ไปเปิดเผยองค์ประกอบทั่วไป และ สามารถ "รับ generalizations เกี่ยวกับโครงสร้างแบบฟอร์ม folktales ดั้งเดิม" (p. 114) เพราะ folktales ได้สะสมโครงสร้างช่วงเวลาโดยเฉพาะปาก retellings Mandler และไวยากรณ์เรื่องกำหนดนี้ถือ stereotypy ในโครงสร้างและความสัมพันธ์ระหว่างองค์ประกอบของการอภิปรายบรรยาย กรอบบรรยาย stereotypical สามารถดัดแปลงให้เหมาะสมกับลักษณะในเรื่องใด โดยระบุว่า รายละเอียดเรื่องแผนที่กฎนามธรรมและความสัมพันธ์ นี่คือคล้ายกับของในบาร์ตเลตคิดว่า เรื่องจะพลาดจากหน่วยความจำที่ใช้แบบแผนทั่วไปและรายละเอียดเฉพาะบางอย่าง ในระหว่างการทำความเข้าใจเรื่องราว เฟรมสำหรับทั่วไป "เรื่องราว" สร้างคำอธิบายเรื่องปัจจุบัน โดยแทนคุณสมบัติจริงของเรื่องราวสำหรับคน prototypical โดยเฟรม ศึกษาของ Thorndyke แนะนำว่า โครงสร้างและเนื้อหามีบทบาทสำคัญในหน่วยความจำสำหรับเชื่อมต่อวาทกรรม ในการทดลองทั้งโดยนักวิจัย comprehensibility เรื่องจัดอันดับและเรียกคืนถูก correlated และพบเป็น ฟังก์ชันของจำนวนบุคคลแผนโครงสร้างทางเดิน เมื่อโครงสร้างบรรยายได้เข้าใจง่ายเนื่องจากการทำซ้ำและความซ้ำซ้อนในข้อความ เรื่องสามารถสร้างลำดับชั้นขององค์กรสำหรับพล็อตพร้อม และใช้การเข้ารหัสข้อมูลจากเนื้อเรื่อง เรื่องราวดังกล่าวถูกจัดอันดับให้เข้าใจ และผลิตเรียกคืนสูง เป็นจำนวนถึงโครงสร้างทางเดินลดลง มีลดลงสอดคล้อง comprehensibility และเรียกคืน อิทธิพลของโครงสร้างทางหน่วยความจำถูกเพิ่มเติมเน้นผลเชิงรุกอำนวยความสะดวกที่ได้รับ โดยการทำซ้ำโครงสร้างเดียวกันกับตัวอักษรที่แตกต่างกันในทางเดินติดต่อกัน หน่วยความจำสำหรับประการบรรยายรุ่นนี้น่าจะ มีโอกาสที่แยกผลกระทบจำครบกำหนดการทางโครงสร้าง เท่าที่คนจะสามารถระบุเรื่องเฉพาะเป็นตัวอย่างของกรอบงานองค์กรทั่วไป เรียนรู้ก่อนหน้านี้ พวกเขาใช้กรอบการเข้าใจ และการเข้ารหัสข้อมูลในข้อใด การศึกษาหลังจากโดมิโน Gersten, Carnine และเบลก (1990) ตรวจสอบกลยุทธ์ทำความเข้าใจการโต้ตอบตามทฤษฎี Schema และเรื่องไวยากรณ์ วิธีการนี้มุ่งเน้นในการระบุองค์ประกอบของไวยากรณ์สำคัญเรื่องปัญหา/ความขัดแย้ง ละครหลัก ความพยายาม ความละเอียด บิด ข้อมูลอักขระ ปฏิกิริยา และชุดรูปแบบ วัตถุประสงค์คือการ กำหนดขอบเขตซึ่งวิธีการจัดการเรียนการสอนที่ปรับปรุงความสามารถของนักเรียนตอบคำถามความเข้าใจหลากหลายอย่างอิสระ ผลการศึกษานี้บ่งชี้ว่า การสอนเรื่องไวยากรณ์มากขึ้นดำเนินการต่ำนักเรียนตอบสนองต่อโรค เรื่อง ไวยากรณ์ และชุดรูปแบบคำถามตามเรื่องราวสั้น ๆ และการเขียนเน้น retells ของพวกเขา เรื่องไวยากรณ์คำสั่งให้กรอบงานที่ช่วยนักเรียนใน assimilating และรักษาข้อมูลเรื่อง พวกเขาถูกสอนเพื่อสร้างพื้นฐานที่สามารถวาด inferences และกำหนดชุดรูปแบบ ให้นักเรียนมีเรื่องไวยากรณ์นั่งร้านน่าจะ ให้นักเรียน มีวิธีการดึงข้อมูลที่เกี่ยวข้อง และที่เกี่ยวข้องจากข้อมูลที่ไม่สำคัญนัก ขึ้นอยู่กับการศึกษาค้นหา มันถูกกำหนดให้ชัดเจนเรื่องไวยากรณ์คำสั่งชี้แจง ขยาย และช่วยนักเรียนที่จัดระเบียบคิดสังหรณ์ใจได้

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

รากฐานของเรื่องไวยากรณ์ วางอยู่บนโครงสร้างเนื้อเรื่องเขียนกฎของแมนด์เลอร์ และจอห์นสัน ( 1977 ) ในการทำงานที่ชัดเจนของพวกเขาความทรงจำของแจงโครงสร้างเรื่องราว และเรียกคืนพวกเขาศึกษาพื้นฐานโครงสร้างของเรื่องที่เกิดขึ้นในความหวังของการเปิดเผยองค์ประกอบทั่วไป และ " ความทั่วไปเกี่ยวกับโครงสร้างรูปแบบนิทานพื้นบ้านดั้งเดิม " ( หน้า 114 )เพราะนิทานพื้นบ้านมีการโครงสร้างของพวกเขาตลอดเวลาผ่านเพียงปากเปล่า retellings แมนด์เลอร์และการกำหนดเรื่องไวยากรณ์ จะถือว่าการทำซ้ำในความสัมพันธ์ระหว่างโครงสร้างและองค์ประกอบของการเล่าเรื่อง วาทกรรมกรอบการเล่าเรื่อง stereotypical สามารถปรับให้เข้ากับลักษณะที่เป็นเรื่องเฉพาะ โดยระบุว่า รายละเอียดของแผนที่เรื่องราวลงบนกฎนามธรรมและความสัมพันธ์ นี้จะคล้ายกับความคิด Bartlett มันเป็นเรื่องที่สร้างจากหน่วยความจำโดยใช้รูปแบบทั่วไปและรายละเอียดเฉพาะไม่กี่ ในความเข้าใจของเรื่องราวกรอบทั่วไป " เรื่องราว " ผลิตรายละเอียดของปัจจุบันเรื่องราวโดยแทนจริง คุณสมบัติของเรื่องในแบบที่ให้ โดยกรอบ

thorndyke การศึกษาชี้ให้เห็นว่าทั้งโครงสร้างและเนื้อหา เล่น บทบาทสำคัญในหน่วยความจำสำหรับเชื่อมต่อประเภท ในการทดลองทั้งสองจากผู้วิจัยการจัดอันดับเรื่องความเข้าใจและจดจำ และพบว่ามีความสัมพันธ์เป็นฟังก์ชันของจํานวนของโครงเรื่องที่ระบุในหัวข้อ . เมื่อโครงสร้างการเล่าเรื่องพร้อมเข้าใจเนื่องจากความซ้ำซ้อนและซ้ำในข้อความ เนื้อหาจะพร้อมผลิตองค์กรลำดับชั้นเพื่อวางแผนและใช้เพื่อเข้ารหัสข้อมูลจากทางเรื่องแบบนี้อยู่ที่ง่ายต่อการเข้าใจและผลิตได้สูง เป็นยอดของโครงสร้างที่ระบุในหัวข้อที่ลดลง , มีการลดลงสอดคล้องกันในความเข้าใจและการเรียกคืนอิทธิพลของโครงสร้างประโยคในหน่วยความจำเพิ่มเติม โดยเน้นเชิงรุกเอื้ออำนวยผลได้โดยการทำซ้ำโครงสร้างเดียวกันกับตัวละครต่างๆ ในหัวข้อหลัก รูปแบบของหน่วยความจำสำหรับการเล่าเรื่องวาทกรรมดูเหมือนจะมีศักยภาพในการแยกผลหน่วยความจำเนื่องจากเฉพาะโครงสร้างทางในขอบเขตที่บุคคลสามารถระบุเรื่องโดยเฉพาะ เป็นตัวอย่างขององค์กรทั่วไป เคยรู้และพวกเขาใช้กรอบที่จะเข้าใจและเข้ารหัสข้อมูลในข้อความเฉพาะ


ต่อมาการศึกษาโดย Domino เกอร์สเติ้น carnine เบลค ( 1990 ) , และตรวจสอบความเข้าใจกลยุทธ์ขึ้นอยู่กับปฏิสัมพันธ์ทฤษฎีเรื่องไวยากรณ์วิธีนี้เน้นการระบุองค์ประกอบสำคัญเรื่องไวยากรณ์ เช่น ปัญหาความขัดแย้ง ตัวละครหลัก , ความพยายาม , ความละเอียด , บิด , ข้อมูลตัวละคร ปฏิกิริยา และชุดรูปแบบ โดยมีวัตถุประสงค์เพื่อกำหนดขอบเขต ซึ่งวิธีการปรับปรุงการเรียนการสอนนักเรียนสามารถตอบความหลากหลายของคำถามเพื่อความเข้าใจอย่างเป็นอิสระผลการศึกษาพบว่า การสอนไวยากรณ์เรื่อง เพิ่มขึ้นต่ำการแสดงนักเรียนตอบสนองพื้นฐาน เรื่องไวยากรณ์และรูปแบบคำถามจากเรื่องสั้น และเขียนเน้น retells ของพวกเขา การสอนไวยากรณ์เรื่องให้กรอบที่ช่วยนักศึกษาในการปรับตัว และรักษาข้อมูลเรื่องราวเรียนเพื่อสร้างพื้นฐานที่ใช้ อาจจะวาดและรูปแบบที่กำหนดไว้ ให้นักเรียนที่มีเรื่องไวยากรณ์นั่งร้านดูเหมือนเพื่อให้นักเรียนมีวิธีการสืบค้นข้อมูลที่เกี่ยวข้อง และผู้ที่เกี่ยวข้อง จากข้อมูลที่ไม่สำคัญ บนพื้นฐานของการศึกษาหา พบว่า การสอนเรื่องไวยากรณ์อธิบายชัดเจน ขยายและช่วยให้นักเรียนจัดระเบียบความคิดพวกเขาหยั่งรู้ได้