For a bioremediation process to be

For a bioremediation process to be successful the microorganisms,
or their enzymes, need to be in physical contact with
the organic contaminant. Both properties of the soil and the type of
the contaminant determine bioavailability and bioaccessibility
(Harms, 2011). Bioavailability represents the fraction that is uptaken
by the cells, and can cause toxic effects, or can be biodegraded
by intracellular mechanisms. The term bioaccessibility,
often also called environmental availability, considers the fraction
that is potentially available for biota in soils. From the risk assessment
point of view this phenomenon is more important than the
total concentration, because toxic effects can be attributed to a
contaminant only when it is accessible (
Cvancarová et al., 2013).
This is also true for biodegradation phenomena that include the
action of extracellular degradative enzymes, which do not require
penetration into the cells and are often overlooked (Leonardi et al.,
2007; Covino et al., 2010). Particularly, high molecular weight PAHs
have low water solubility and high solid/water distribution ratio. In
aged contaminated soil, they might not be bioaccessible because of
sorption (adsorption to solid surfaces, absorption in organic matter),
physical entrapment (immobilization in micropores) and covalent
bonding (oxidative coupling to phenolic compounds)

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

สำหรับกระบวนการววิธีสัมฤทธิ์จุลินทรีย์หรือของเอนไซม์ จำเป็นต้องติดต่อทางกายภาพด้วยสารปนเปื้อนอินทรีย์ ทั้งคุณสมบัติของดินและชนิดของสารปนเปื้อนกำหนด bioaccessibility และชีวปริมาณออกฤทธิ์(Harms, 2011) ชีวปริมาณออกฤทธิ์แสดงเศษส่วนที่เป็น uptakenโดยเซลล์ และอาจทำให้เกิดผลพิษ หรือสามารถ biodegradedโดยกลไก intracellular ระยะ bioaccessibilityนอกจากนี้ยังมักจะ เรียกว่าสิ่งแวดล้อมความพร้อมใช้งาน พิจารณาเศษส่วนก็อาจมีสิ่งในดินเนื้อปูน จากการประเมินความเสี่ยงมองปรากฏการณ์นี้เป็นสิ่งที่สำคัญกว่าการรวมความเข้มข้น เนื่องจากผลกระทบที่เป็นพิษสามารถเกิดจากการสารปนเปื้อนเมื่อเท่านั้น(สามารถเข้าถึงได้Cvancarová et al., 2013)นี้เป็นจริงสำหรับปรากฏการณ์ biodegradation ที่มีการการดำเนินการของ extracellular degradative เอนไซม์ ซึ่งไม่ต้องเจาะเข้าไปในเซลล์และจะมักมองข้าม (Leonardi et al.,2007 Covino et al., 2010) โดยเฉพาะ น้ำหนักโมเลกุลสูง PAHsมีการละลายน้ำต่ำและอัตราการแจกจ่ายน้ำสูงแข็ง ในaged ปนเปื้อนดิน พวกเขาอาจไม่ bioaccessible เนื่องจากดูด (กับพื้นผิวของแข็งที่ดูดซับ ดูดซึมในอินทรีย์),ทางกายภาพ entrapment (ตรึงโปใน micropores) และ covalentยึด (oxidative คลัปไปม่อฮ่อม)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

สำหรับขั้นตอนการบำบัดทางชีวภาพจะประสบความสำเร็จจุลินทรีย์หรือเอนไซม์ของพวกเขาจะต้องอยู่ในการติดต่อทางกายภาพที่มีสารปนเปื้อนอินทรีย์ ทั้งคุณสมบัติของดินและชนิดของสารปนเปื้อนและการตรวจสอบการดูดซึม bioaccessibility (Harms 2011) แสดงให้เห็นถึงการดูดซึมส่วนที่มีการนำเข้าจากเซลล์และอาจทำให้เกิดผลที่เป็นพิษหรือสามารถย่อยสลายโดยกลไกภายในเซลล์ bioaccessibility ยาวมักจะเรียกว่าความพร้อมด้านสิ่งแวดล้อมพิจารณาส่วนที่อาจเป็นใช้ได้สำหรับสิ่งมีชีวิตในดิน จากการประเมินความเสี่ยงในมุมมองปรากฏการณ์นี้เป็นสิ่งที่สำคัญกว่าความเข้มข้นรวมเพราะพิษสามารถนำมาประกอบกับสารปนเปื้อนเพียงเมื่อมันสามารถเข้าถึงได้(Cvancarová et al., 2013). นอกจากนี้ยังเป็นจริงสำหรับปรากฏการณ์ย่อยสลายทางชีวภาพที่มีการกระทำของเอนไซม์ย่อยสลายสารซึ่งไม่จำเป็นต้องมีการเจาะเข้าสู่เซลล์และมักจะมองข้าม (Leonardi, et al. 2007; Covino et al, 2010). โดยเฉพาะอย่างยิ่งสาร PAHs น้ำหนักโมเลกุลสูงมีการละลายน้ำต่ำและสูงที่เป็นของแข็ง/ อัตราส่วนการกระจายน้ำ ในดินที่ปนเปื้อนวัยที่พวกเขาอาจจะไม่ bioaccessible เพราะการดูดซับ(ดูดซับบนพื้นผิวที่เป็นของแข็งการดูดซึมสารอินทรีย์) กับดักทางกายภาพ (ตรึงใน micropores) และโควาเลนต์พันธะ(การมีเพศสัมพันธ์ออกซิเดชันสารประกอบฟีนอล)