“I mean, everything done by vague v

“I mean, everything done by vague verbal arrangements. Nothing, properly filed and accounted for. And such enormous reliance on pulls, and influence, and knowing someone in the government who will arrange licenses and import permits and whatever.”
“Well, it’s a miracle to me that we ever get an issue of the magazine out, considering that none of the typesetter speaks English, and they have to make up the forms in a language they don’t know mirrorwise and by hand.”
“But at least you don’t have to deal with the family as well. The amount of deadwood in the form of aged great-uncles, dimwitted second cousins, who have to be employed!”
“Can’t you suggest they be pensioned off?”
“Don’t think I haven’t. My father just smiles and says I’ll settle down soon. What’s the use?”
Our discussions nearly always ended with one or the other of us saying, with exaggerated weariness, “Well, so it goes. Back to the salt mines now.” I never added that I enjoyed my job.
That day we didn’t realize until we were on the point of leaving the Taj how many people were lunching in the big dining room whom we know. On our way out, we smiled and nodded at a number of people and stopped at several tables to exchange greetings. With rising irritation, both of us were aware of the carefully unexpressed curiosity behind the pleasant formalities of speech.
Anand and I sauntered in silence down the wide, shallow stircase of the hotel. And it was only when we reach the road that be exploded. “Damn them,” he said. “The prying old cat!”
“It was the wine,” I suggested. “Even people who have been abroad a lot don’t think wine at lunchtime.”
“So? What’s it to them?”
“Well, Dissolute Foreign Ways, and besides you’re what they call a catch, so it’s only natural that they wonder.”
Anand frowned as we crossed the road to where his car was parked against the seawall. He opened the door for me and then climbed in behind of steering wheel. He didn’t start the car for a moment, but sat with hands on the wheel and his head turned away from me, looking at the threatening light of the early afternoon, which would darken into rain any minute. Suddenly he clenched his fingers and said, “Well, the devil with them. Let them talk, if they have nothing better to do.”
“Yes. Anyway, who cares?” I said, hoping it didn’t sound as though I did.
We lunched at the Taj several times after that, but on each occasion a bit more defiantly,a bit more conscious of the appraising looks, always knowing we were only “unattacheds” lunching together. The others were businessman, or married couples doing duty entertaining, which, for some reason, they couldn’t do at home, or ladies in groups, or foreigners.
Bombay is a big city, but in its life it is more like a conglomeration of villages. In our set, for instance, everyone knew everyone else at least by sight. So, of course, everyone knew that Anand and I lunch together a couple of times a week, and certainly our families must have been told.
My parents never mentioned the matter to me, though there was a certain wariness in their manner whenever Anand’s name came up in conversation. If Anand’s mother ever lecture him on getting talked about, he evidently didn’t think it worth repeating. Of them all, I daresay she was the most troubled, being orthodox, wanting a good, conservative marriage for her only son, being bewildered by what must have appeared to her –it seems astonishing in retrospect- sophistication.
Occasionally Anand would take me home to tea after our offices had closed. I think he did this out of an unadmitted consideration for his mother, to set her mind at rest about the company he was keeping, to show her that I was not a Fast Girl even if I did work on magazine. I don’t know how much I reassured her, with my short hair and lipstick, no tika in the middle of my forehead. But she always greet me politely, bringing her hand together in a namaskar, and gave me canny looks when she thought I wasn’t noticing. We couldn’t even speak to each other, since we came from different communities and she spoke only Gujarati, while my language was Hindi. She would always wait with us in drawing room until one of the servants brought the tea; then she would life her comherable figure out of her chair,nod to me, and leave us alone.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

"ผมหมายถึง ทุกอย่างทำได้ โดยเตรียมคลุมด้วยวาจา อะไร อย่างถูกต้องยื่น และลงบัญชี และดังกล่าวอย่างมากพึ่ง ดึง และอิทธิพล และรู้ว่าคนในรัฐบาล ที่จะจัดเรียงใบอนุญาตนำเข้าใบอนุญาตและหาก" "ดี มันเป็นมิราเคิลกับผมที่เราเคยได้รับปัญหาของนิตยสารออก พิจารณาว่า ไม่มี typesetter ที่พูดภาษาอังกฤษ และพวกเขาจะต้องสร้างแบบฟอร์มในภาษาพวกเขาไม่ทราบ mirrorwise และด้วยมือ" "ได้น้อย คุณจะจัดการกับครอบครัวเป็นอย่างดี จำนวน deadwood อายุ great-uncles, dimwitted สองลูกพี่ลูกน้อง ที่มีการทำงานใน" "ไม่คุณแนะนำจะมี pensioned ปิด" "อย่าคิดว่า ฉันไม่ได้ พ่อเพียงยิ้ม และกล่าวว่า ฉันจะชำระลงเร็ว ๆ นี้ อะไรคือการใช้ สนทนาของเราเกือบจะสิ้นสุดหนึ่งหรืออื่น ๆ เราพูด มีภาย exaggerated "ดี ดังนั้นมันไป ไปเกลือเหมืองแร่ตอนนี้" ผมไม่เคยเพิ่มว่า ฉันชอบงานของฉัน วันที่เราไม่รู้จนกระทั่งเราได้มุ่งออกจากทัชคนถูก lunching ในห้องอาหารขนาดใหญ่ที่เรารู้ ทางออก เรายิ้ม และพยักหน้าที่คน และหยุดที่หลาย ๆ ตารางแลกเปลี่ยนคำทักทาย มีการระคายเคืองเพิ่มขึ้น เราทั้งสองได้ทราบอยาก unexpressed อย่างระมัดระวังหลังพิธีการดีของเสียง อานันท์และ sauntered ในความเงียบลง stircase กว้าง ตื้นของโรงแรม และก็เฉพาะ เมื่อเราไปถึงถนนที่จะขยาย "ไอ้พวกเขา เขากล่าวว่า "Prying เก่าแมว" "มันเป็นไวน์ ผมแนะนำ "แม้แต่คนที่ทำงานต่างประเทศมากไม่คิดว่า ไวน์กลางวัน" "ดังนั้น มันคืออะไรไป" "ดี วิธีต่างประเทศ Dissolute นอกจาก คุณจะอะไรพวกเขาเรียกจับ ดังนั้นจึงเป็นเพียงธรรมชาติที่พวกเขาสงสัย" อานันท์ frowned เป็นเราเดินข้ามถนนไปที่รถที่จอดกับ seawall เขาเปิดประตูให้ฉันแล้ว ปีนในด้านหลังของพวงมาลัย เขาไม่ได้เริ่มต้นรถครู่ ได้นั่ง ด้วยมือล้อและศีรษะหันไปจากฉัน ดูไฟคุกคามของช่วงตอนบ่าย ซึ่งจะ darken เป็นฝนนาทีใด ๆ ทันใดนั้นเขากัดนิ้วมือของเขา และกล่าว ว่า "ดี มารกับพวกเขา ปล่อยให้พวกเขาพูดคุย ถ้าพวกเขามีอะไรดีจะทำ" "ใช่ อย่างไรก็ตาม ที่ใส่ใจ" ฉันกล่าวว่า หวังมันไม่ได้ฟังว่า ฉันไม่ เรา lunched ที่ทัชหลายครั้งหลัง จากนั้น แต่ ในแต่ละโอกาสเป็นบิตเพิ่มเติม defiantly มีลักษณะยิ้มเล็กน้อยของการ appraising รู้เสมอเรามีเพียง "unattacheds" lunching กัน คนอื่น ๆ ถูกพ่อค้า หรือแต่งงานคู่รักที่ทำหน้าที่สนุกสนาน ซึ่ง ดัง พวกเขาไม่สามารถทำที่บ้าน หรือผู้หญิงในกลุ่ม หรือชาวต่างชาติ บอมเบย์เป็นเมืองใหญ่ แต่ในชีวิต ก็เหมือนหมู่บ้านจน ในชุดของเรา เช่น ทุกคนรู้ว่าคนอื่นน้อย ด้วยสายตา ดังนั้น แน่นอน ทุกคนรู้ว่า อานันท์และอาหารกลางวันร่วมกันสองสัปดาห์ และแน่นอนว่าครอบครัวของเราต้องได้รับการบอกเวลา พ่อกล่าวถึงเรื่อง ฉันไม่เคยว่ามี wariness บางอย่างของพวกเขาเมื่อใดก็ ตามชื่อของนายมาในการสนทนา ถ้าแม่ของอานันท์เคยบรรยายเขาในการพูดคุยเกี่ยวกับ เขาอย่างเห็นได้ชัดไม่คิดว่า มันคุ้มค่าที่ซ้ำกัน พวกเขาทั้งหมด ฉัน daresay เธอเป็นปัญหามากที่สุด ดั้งเดิม ต้องการแต่งงานที่ดี หัวเก่าสำหรับชายเท่านั้น กำลัง bewildered โดยสิ่งต้องมีปรากฏให้เธอ – เหมือนอันตระการตาใน retrospect ความซับซ้อน บางครั้งนายจะไปฉันบ้านชาหลังจากมีปิดสำนักงานของเรา ผมคิดว่า เขาได้ข้อมูลนี้จากการพิจารณา unadmitted สำหรับลูก ตั้งจิตใจของเธอที่เหลือเกี่ยวกับบริษัทเขาถูกรักษา การแสดงของเธอว่า ไม่มีหญิงสาวอย่างรวดเร็วแม้ว่าฉันไม่ได้ทำงานกับนิตยสาร ฉันไม่รู้ว่าฉันมั่นเธอ ผมสั้นและลิปสติก tika ไม่กลางหน้าผากของฉันของฉัน แต่เธอจะทักทายฉันสุภาพ นำมือของเธอในนามัสกา และให้ฉันดูแหลมเมื่อเธอคิดว่า ฉันไม่ได้สังเกตเห็น เราจะไม่พูดกัน ตั้งแต่เรามาจากชุมชนต่าง ๆ และเธอพูดเฉพาะคุชราต ขณะภาษา ฮินดี เธอจะเสมอรอกับเราในห้องหนึ่งของมหาดเล็กนำชา แล้ว เธอจะชีวิตรูป comherable ของเธอออกเธอเก้าอี้ พยักหน้าให้ฉัน และปล่อยให้เราคนเดียว

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

"ผมหมายถึงทุกอย่างทำโดยการเตรียมการด้วยวาจาที่คลุมเครือ ไม่มีอะไรยื่นอย่างถูกต้องและคิดเป็น และความเชื่อมั่นอย่างมากดังกล่าวในการดึงและมีอิทธิพลและรู้ว่าใครบางคนในรัฐบาลที่จะจัดให้มีใบอนุญาตและใบอนุญาตนำเข้าและสิ่ง.
"" ดีก็มหัศจรรย์กับผมว่าที่เราเคยได้รับนิตยสารออกมาพิจารณาว่าไม่มี เรียงพิมพ์พูดภาษาอังกฤษและพวกเขามีเพื่อให้ได้รูปแบบในภาษาที่พวกเขาไม่ทราบ mirrorwise และด้วยมือ.
"" แต่อย่างน้อยคุณจะได้ไม่ต้องจัดการกับครอบครัวได้เป็นอย่างดี จำนวนเดดวูดในรูปแบบของลุงวัยที่ดีที่ญาติสองปัญญาที่ต้องได้รับการว่าจ้าง!
"" คุณไม่สามารถขอแนะนำให้พวกเขาได้รับบำนาญออก?
"" อย่าคิดว่าฉันไม่ได้ พ่อของฉันเพียงแค่รอยยิ้มและบอกว่าฉันจะปักหลักในเร็ว ๆ นี้ สิ่งที่ใช้?
"การอภิปรายของเราเกือบจะสิ้นสุดลงเสมอกับหนึ่งหรืออื่นๆ เราบอกว่ามีความเหนื่อยล้าที่พูดเกินจริง" ดีเพื่อให้มันไป กลับไปเหมืองเกลือในขณะนี้. "ฉันไม่เคยเสริมว่าผมมีความสุขกับงานของฉัน.
วันนั้นเราไม่ได้ตระหนักถึงจนกว่าเราจะอยู่บนจุดของการออกจากทัชมาว่าหลายคนถูก lunching ในห้องอาหารขนาดใหญ่ที่เรารู้ว่า ในทางของเราออกเรายิ้มและพยักหน้าที่จำนวนของผู้คนและหยุดที่หลายตารางในการแลกเปลี่ยนทักทาย ด้วยการระคายเคืองที่เพิ่มขึ้นทั้งสองของเราได้รับทราบถึงอยากรู้อยากเห็นไม่ได้แสดงออกมาอย่างรอบคอบอยู่เบื้องหลังพิธีการที่น่าพอใจในการพูด.
อานันท์และฉัน sauntered ในความเงียบลงกว้าง stircase ตื้นของโรงแรม และมันก็เฉพาะเมื่อเราไปถึงถนนที่จะระเบิด "ประณามพวกเขา" เขากล่าวว่า "ความอยากรู้อยากเห็นแมวเก่า!"
"มันเป็นไวน์" ผมแนะนำ "แม้ผู้ที่ได้รับในต่างประเทศเป็นจำนวนมากไม่คิดว่าไวน์ในเวลาอาหารกลางวัน."
"ดังนั้น? มีอะไรให้พวกเขา? "" ดีเลวทรามวิธีต่างประเทศและนอกจากคุณสิ่งที่พวกเขาเรียกจับจึงเป็นเพียงธรรมชาติที่พวกเขาประหลาดใจ. "อานันท์ขมวดคิ้วในขณะที่เราเดินข้ามถนนไปที่รถของเขาจอดอยู่กับเขื่อน เขาเปิดประตูให้ฉันและแล้วปีนขึ้นหลังพวงมาลัย เขาไม่ได้เริ่มต้นรถสักครู่ แต่นั่งอยู่กับมือที่ล้อและหัวของเขาหันไปจากฉันมองไปที่แสงคุกคามของช่วงบ่ายซึ่งจะมืดลงไปมีฝนตกนาทีใด ๆ ทันใดนั้นเขากำนิ้วมือของเขาและกล่าวว่า "ดีมารกับพวกเขา ปล่อยให้พวกเขาพูดว่าพวกเขามีอะไรดีกว่าที่จะทำ. "" ใช่ อย่างไรก็ตามที่ใส่ใจ? "ผมพูดว่าหวังว่ามันไม่ได้เสียงราวกับว่าฉันไม่. เรา lunched ที่หลายต่อหลายครั้งหลังจากที่ทัชมาฮาลนั้น แต่ในแต่ละครั้งอีกเล็กน้อยท้าทายบิตสติมากขึ้นของรูปลักษณ์ประเมินเสมอรู้ เราได้เท่านั้น "unattacheds" lunching ร่วมกัน คนอื่น ๆ ที่มีนักธุรกิจหรือคู่สมรสทำหน้าที่ให้ความบันเทิงซึ่งด้วยเหตุผลบางอย่างที่พวกเขาไม่สามารถทำที่บ้านหรือผู้หญิงในกลุ่มหรือชาวต่างชาติ. บอมเบย์เป็นเมืองใหญ่ แต่ในชีวิตของมันเป็นเหมือนการชุมนุม หมู่บ้าน ในชุดของเราเช่นทุกคนรู้ว่าคนอื่น ๆ อย่างน้อยด้วยสายตา ดังนั้นแน่นอนทุกคนรู้ว่าอานันท์และฉันอาหารกลางวันด้วยกันสองสามครั้งต่อสัปดาห์และแน่นอนครอบครัวของเราต้องได้รับการบอก. พ่อแม่ของฉันไม่เคยพูดถึงเรื่องนี้กับผมว่ามีความระมัดระวังบางอย่างในลักษณะของพวกเขาเมื่อใดก็ตามที่ชื่ออานันท์ ขึ้นมาในการสนทนา ถ้าแม่อานันท์เคยบรรยายเขาเกี่ยวกับการพูดคุยเกี่ยวกับเขาอย่างเห็นได้ชัดไม่คิดว่ามันคุ้มค่าการทำซ้ำ ของพวกเขาทั้งหมดผม daresay เธอเป็นคนที่มีปัญหามากที่สุดเป็นดั้งเดิมที่ต้องการที่ดีสำหรับการแต่งงานอนุรักษ์นิยมบุตรชายคนเดียวของเธอถูกสับสนโดยสิ่งที่จะต้องมีการปรากฏตัวของเธอดูเหมือน -It น่าอัศจรรย์ในความซับซ้อน retrospect-. เป็นครั้งคราวอานันท์จะพาฉันกลับบ้าน ชาหลังจากที่สำนักงานของเรามีการปิด ผมคิดว่าเขาไม่ได้ออกมาจากการพิจารณา unadmitted นี้แม่ของเขาที่จะตั้งใจของเธอที่เหลือเกี่ยวกับ บริษัท ของเขาได้รับการรักษาที่จะแสดงให้เธอเห็นว่าฉันไม่ได้สาวอย่างรวดเร็วแม้ว่าผมจะได้ทำงานในนิตยสาร ผมไม่ทราบว่าผมมั่นใจของเธอที่มีผมสั้น ๆ ของฉันและลิปสติก, tika ในกลางหน้าผากของฉัน แต่เธอมักจะทักทายผมอย่างสุภาพนำมือของเธอร่วมกันใน Namaskar และให้ฉันแสนรู้รูปลักษณ์เมื่อเธอคิดว่าฉันไม่ได้สังเกตเห็น เราไม่สามารถที่จะพูดคุยกับแต่ละอื่น ๆ ตั้งแต่เรามาจากชุมชนที่แตกต่างกันและเธอพูดเพียงคุชราตในขณะที่ภาษาของฉันเป็นภาษาฮินดี เธอมักจะรอกับเราในการวาดภาพห้องพักจนกว่าผู้รับใช้คนหนึ่งนำชา; แล้วเธอจะมีชีวิตรูป comherable เธอออกจากเก้าอี้ของเธอพยักหน้าให้ผมและปล่อยให้เราอยู่คนเดียว

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

" ฉันหมายถึง ทุกอย่างทำโดยการเตรียมการพูดคลุมเครือ ไม่มีอะไร อย่างถูกต้อง ยื่น และคิดเป็น และเช่นมหาศาลพึ่ง pulls และอิทธิพล และรู้ว่าใครบางคนในรัฐบาลที่จะจัดให้มีใบอนุญาตและการอนุญาตให้นำเข้า และไม่ว่า "
" เอ่อ มันมหัศจรรย์นะ ที่เราเคยได้เป็นปัญหาของนิตยสารออก พิจารณาว่าไม่มีของช่างเรียง พูดภาษาอังกฤษและพวกเขาต้องสร้างรูปแบบในภาษาที่พวกเขาไม่รู้ mirrorwise และมือ "
" แต่อย่างน้อยคุณไม่ต้องจัดการกับครอบครัวได้เป็นอย่างดี ปริมาณของ Deadwood ในรูปแบบของอายุลุงดี ท่าทางอวดรู้คนนั้นเอง ญาติที่สองที่ต้องใช้ ! "
" เธอแนะนำให้เขาเป็นผู้รับเงินบำนาญออก ? "
" ไม่คิดไม่ได้ พ่อยิ้ม และบอกว่า ผมจะจัดการลงเร็วๆ นี้ต้องใช้อะไรบ้าง ? "
การอภิปรายเกือบเสมอสิ้นสุดกับหนึ่งหรืออื่น ๆ ของพวกเรา กับความเหน็ดเหนื่อยที่พูดเกินจริง " แล้วมันจะเป็นยังไง กลับไปที่เหมืองเกลือแล้ว " ผมไม่เคยกล่าวว่าฉันชอบงานของฉัน .
วันนั้นเราไม่ได้ตระหนักถึงจนกว่าเราจะอยู่ในจุดที่ออกทัชกี่คนรับประทานอาหารกลางวันในห้องอาหารใหญ่ที่เรารู้จัก ออกบนทางของเราเรายิ้มและพยักหน้าตามจำนวนคน และหยุดที่โต๊ะหลายที่จะคารวะได้ จากการระคายเคือง เราทั้งสองทราบเรื่องดีๆ unexpressed ความอยากรู้หลังพิธีการที่น่ารื่นรมย์ของการพูด .
( และฉันเดินทอดน่องในความเงียบลง stircase ตื้นกว้างของโรงแรม และมันเป็นเพียงเมื่อเราไปถึงถนนที่ถูกระเบิด " บ้าเอ้ย " เขากล่าว" แมวเก่าสอดรู้สอดเห็น ! "
" มันเป็นไวน์ " ผมแนะนำ " แม้แต่ผู้ที่ได้รับในต่างประเทศมากไม่คิดว่าไวน์ตอนมื้อกลางวัน "
" งั้นเหรอ ? แล้วมันเกี่ยวอะไรกับพวกเขา ? "
" อืม ทางต่างประเทศเกเร และนอกจากนี้ คุณสิ่งที่พวกเขาเรียกจับ ดังนั้นมันเป็นเพียงธรรมชาติที่พวกเขาประหลาดใจ . "
( ขมวดคิ้วขณะที่เราข้ามถนนแล้วรถของเขาจอดกับซีวอล .เขาเปิดประตูให้ฉันแล้วปีนขึ้นไปอยู่หลังพวงมาลัย เขาไม่ได้เริ่มต้นรถสักครู่ แต่นั่งจับพวงมาลัยและหัวของเขาหันไปจากฉัน มองขู่เบาของช่วงบ่ายที่มืดจะเป็นฝนได้ทุกเมื่อ ทันใดนั้นเขากำนิ้วมือของเขาและกล่าวว่า " ดี ปีศาจ กับ พวกเขา ให้เขาพูด ถ้าเขาไม่มีอะไรจะทำ"
" ครับ ใครสนล่ะ " ฉันบอกว่า หวังว่าคงไม่เหมือนกับว่าฉันทำ .
เรา lunched ที่ทัชมาฮาล หลายๆ ครั้ง หลังจากนั้น แต่ในแต่ละโอกาสเล็กน้อย defiantly บิตมากกว่าสติของการประเมินดูเสมอว่าเราเป็น " unattacheds " ไปทานมื้อเที่ยงด้วยกัน คนอื่นๆ เป็นนักธุรกิจ หรือคู่สมรส ทำหน้าที่ให้ความบันเทิง ซึ่งด้วยเหตุผลบางอย่าง