including 24 (6.1%) new genital her

including 24 (6.1%) new genital herpes diagnoses. A similar proportion of patients developed STIs in the 1996–2004 group (19.8%)compared to the 2005–2012 group (20.7%), however the burden of STIs was greater in the latter group since these diagnoses occurred during a shorter period of follow-up (median 2.8 years, IQR 1.3–5.2vs. 10.3 years, IQR 8.4–12.6; P < 0.01).
Follow-up HSV serologic testing occurred at a median interval of 13.3 months (IQR 12.0–22.0 months) and 15.6 months (IQR13.2–26.5 months) for the 1996–2004 and 2005–2012 groups,respectively (P < 0.01). HSV-2 seroconversion occurred in 33 of 253(13.0%) patients after a median of 2.6 years after HIV diagnosis with an incidence rate of 5.07 cases per 100 person years (95%CI 4.76–5.37). Of these, 4 of 67 HSV-2 negative patients seroconverted in the 1996–2004 group (6.0%) and 29 of 186 (15.6%) in the 2005–2012 group (P = 0.09). Of the 144 total patients seropositive for HSV-2, 27 (18.8%) had a clinical history of genital herpes by ICD-9 codes.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

รวม 24 (6.1%) ใหม่ genital herpes วิเคราะห์ สัดส่วนที่คล้ายกันของผู้ป่วยพัฒนา STIs ในกลุ่ม 1996 – 2004 (19.8%)compared 2005-2012 กลุ่ม (20.7%), อย่างไรก็ตาม ภาระของ STIs ได้มากกว่าในกลุ่มหลังเนื่องจากการวิเคราะห์เหล่านี้เกิดขึ้นในระหว่างการติดตามผลระยะสั้น (มัธยฐาน 2.8 ปี IQR 1.3 – 5.2vs. ปี 10.3, IQR 8.4 – 12.6 P < 0.01) ติดตาม HSV serologic ทดสอบเกิดที่ช่วงเดียน เดือน 13.3 (IQR 12.0-22.0 เดือน) และไม่เกิน 15.6 เดือน (IQR13.2-26.5 เดือน) สำหรับกลุ่ม 1996 – 2004 และ 2005-2012 ตามลำดับ (P < 0.01) Seroconversion HSV-2 เกิดขึ้นใน 33 ของผู้ป่วยที่ 253(13.0%) หลังจากมัธยฐาน 2.6 ปีหลังการวินิจฉัยเชื้อเอชไอวีมีอัตราการเกิดกรณี 5.07 ต่อ 100 ปีคน (95% CI 4.76 – 5.37) เหล่านี้ 4 ผู้ป่วยลบ HSV-2 67 seroconverted ในกลุ่ม 1996 – 2004 (6.0%) และ 29 ของ 186 (15.6%) ในกลุ่ม 2005-2012 (P = 0.09) 144 รวมผู้ป่วย seropositive HSV-2, 27 (18.8%) มีประวัติทางคลินิกของ genital herpes โดยรหัส ICD-9

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

รวมทั้ง 24 (6.1%) การวินิจฉัยโรคเริมอวัยวะเพศใหม่ สัดส่วนของผู้ป่วยที่คล้ายกันพัฒนาติดต่อทางเพศสัมพันธ์ในกลุ่ม 1996-2004 (19.8%) เมื่อเทียบกับกลุ่ม 2005-2012 (20.7%) แต่ภาระของติดต่อทางเพศสัมพันธ์เป็นมากขึ้นในกลุ่มหลังตั้งแต่การวินิจฉัยเหล่านี้เกิดขึ้นในช่วงระยะเวลาที่สั้นของการติดตาม อัพ (เฉลี่ย 2.8 ปี IQR 1.3-5.2vs 10.3 ปี IQR 8.4-12.6. p <0.01).
ติดตามผลการทดสอบ HSV เซรุ่มที่เกิดขึ้นในช่วงเวลาที่เฉลี่ย 13.3 เดือน (IQR 12.0-22.0 เดือน) และ 15.6 เดือน (IQR13.2-26.5 เดือน) สำหรับ 1996-2004 และ 2005-2012 กลุ่มตามลำดับ (P <0.01) seroconversion HSV-2 ที่เกิดขึ้นใน 33 253 (13.0%) ผู้ป่วยหลังจากเฉลี่ย 2.6 ปีหลังจากการวินิจฉัยโรคเอชไอวีที่มีอัตราการเกิด 5.07 รายต่อปี 100 คน (95% CI 4.76-5.37) ของเหล่านี้ 4 67 HSV-2 ผู้ป่วยเชิงลบ seroconverted 1996-2004 ในกลุ่ม (6.0%) และ 29 186 (15.6%) ในกลุ่ม 2005-2012 (p = 0.09) ของผู้ป่วยรวม 144 seropositive สำหรับ HSV-2, 27 (18.8%) มีประวัติทางคลินิกของโรคเริมอวัยวะเพศโดยรหัส ICD-9

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

รวม 24 ( 6.1% ) ใหม่ เริมที่อวัยวะเพศ โรค สัดส่วนที่คล้ายกันของผู้ป่วยที่ได้รับโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์ใน 1996 - 2004 กลุ่ม ( 19.8% ) เมื่อเทียบกับปี 2005 - 2012 กลุ่ม ( 20.7 % ) แต่ภาระโรคเป็นมากขึ้นในกลุ่มหลัง ตั้งแต่การวินิจฉัยเหล่านี้เกิดขึ้นในระหว่างรอบระยะเวลาที่สั้นของการติดตาม ( เฉลี่ย 2.8 ปี iqr 1.3 – 5.2vs 10.3 ปี iqr . 8.4 – 12.6
; P < 0.01 )ติดตาม HSV test แต่ต้นทุนการทดสอบที่เกิดขึ้นในช่วงกลางของเดือน ( 13.3 iqr 12.0 – 80 เดือน ) และ 15.6 เดือน ( iqr13.2 – 2 เดือน ) สำหรับ 1996 - 2004 และ 2005 – 2012 กลุ่ม ตามลำดับ ( P < 0.01 ) HSV-2 seroconversion เกิดขึ้นใน 33 ของ 253 ( 3.2 ) ผู้ป่วยหลังเฉลี่ย 2.6 ปีหลังการวินิจฉัยโรคเอชไอวีที่มีอุบัติการณ์ของ 17 รายต่อปี 100 คน ( 95% CI 4.76 และ 5.37 )ของเหล่านี้ 4 67 HSV-2 ลบผู้ป่วย seroconverted ในปี 1996 - 2004 กลุ่ม ( 6.0% ) และ 29 186 ( 15.6% ) ในพ.ศ. 2548 – 2012 กลุ่ม ( p = 0.09 ) ของ 144 ทั้งหมดผู้ป่วยสำหรับ HSV-2 ) , 27 ( ร้อยละ 18.8 ) มีประวัติอาการของเริมอวัยวะเพศโดยรหัส icd-9 .