By the time a child is two-and-a-ha

By the time a child is two-and-a-half years old, he or she is going beyond telegraphic speech forms and incorporating some of the inflectional morphemes that indicate the grammatical function of the nouns and verbs used. The first to appear is usually the -ing form in expressions such as cat sitting and mommy reading book.
The next morphological development is typically the marking of regular plurals with the -s form, as in boys and cats. The acquisition of the plural marker is often accompanied by a process of overgeneralization. The child overgeneralizes the apparent rule of adding -s to form plurals and will talk about foots and mans. When the alternative pronunciation of the plural morpheme used in houses (i.e. ending in [-əz]) comes into use, it too is given an overgeneralized application and forms such as boyses or footses can be heard. At the same time as this overgeneralization is taking place, some children also begin using irregular plurals such as men quite appropriately for a while, but then try out the general rule on the forms, producing expressions like some mens and two feets, or even two feetses. Not long after, the use of the possessive inflection -’s occurs in expressions such as girl’s dog and Mummy’s book. At about the same time, different forms of the verb “to be,” such as are and was, begin to be used. The appearance of forms such as was and, at about the same time, went and came should be noted. These are irregular past-tense forms that we would not expect to hear before the more regular forms. However, they do typically precede the appearance of the -ed inflection. Once the regular past-tense forms (walked, played) begin appearing in the child’s speech, the irregular forms may disappear for a while, replaced by overgeneralized versions such as goed and comed. For a period, the -ed inflection may be added to everything, producing such oddities as walkeded and wented. As with the plural forms, the child works out (usually after the age of four) which forms are regular and which are not. Finally, the regular -s marker on third person singular present-tense verbs appears. It occurs first with full verbs (comes, looks) and then with auxiliaries (does, has). Throughout this sequence there is a great deal of variability. Individual children may produce “good” forms one day and “odd” forms the next. The evidence suggests that the child is working out how to use the linguistic system while focused on communication and interaction rather than correctness. For the child, the use of forms such as goed and foots is simply a means of trying to say what he or she means during a particular stage of development. Those embarrassed parents who insist that the child didn’t hear such things at home are implicitly recognizing that “imitation” is not the primary force in first language acquisition.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เวลา เด็กคือสอง และครึ่งปี เขาหรือเธอเป็นไปเกินกว่าคำพูดทางโทรเลขแบบฟอร์มและการผสมผสานของ morphemes inflectional ที่แสดงหน้าที่ทางไวยากรณ์ของคำนามและคำกริยาที่ใช้ คนแรกที่ปรากฏเป็นปกติแบบ - ing ในนิพจน์เช่นแมวนั่งและแม่อ่านหนังสือ The next morphological development is typically the marking of regular plurals with the -s form, as in boys and cats. The acquisition of the plural marker is often accompanied by a process of overgeneralization. The child overgeneralizes the apparent rule of adding -s to form plurals and will talk about foots and mans. When the alternative pronunciation of the plural morpheme used in houses (i.e. ending in [-əz]) comes into use, it too is given an overgeneralized application and forms such as boyses or footses can be heard. At the same time as this overgeneralization is taking place, some children also begin using irregular plurals such as men quite appropriately for a while, but then try out the general rule on the forms, producing expressions like some mens and two feets, or even two feetses. Not long after, the use of the possessive inflection -’s occurs in expressions such as girl’s dog and Mummy’s book. At about the same time, different forms of the verb “to be,” such as are and was, begin to be used. The appearance of forms such as was and, at about the same time, went and came should be noted. These are irregular past-tense forms that we would not expect to hear before the more regular forms. However, they do typically precede the appearance of the -ed inflection. Once the regular past-tense forms (walked, played) begin appearing in the child’s speech, the irregular forms may disappear for a while, replaced by overgeneralized versions such as goed and comed. For a period, the -ed inflection may be added to everything, producing such oddities as walkeded and wented. As with the plural forms, the child works out (usually after the age of four) which forms are regular and which are not. Finally, the regular -s marker on third person singular present-tense verbs appears. It occurs first with full verbs (comes, looks) and then with auxiliaries (does, has). Throughout this sequence there is a great deal of variability. Individual children may produce “good” forms one day and “odd” forms the next. The evidence suggests that the child is working out how to use the linguistic system while focused on communication and interaction rather than correctness. For the child, the use of forms such as goed and foots is simply a means of trying to say what he or she means during a particular stage of development. Those embarrassed parents who insist that the child didn’t hear such things at home are implicitly recognizing that “imitation” is not the primary force in first language acquisition.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ตามเวลาที่เด็กอายุสองและครึ่งปีที่ผ่านมาเขาหรือเธอจะเกินรูปแบบการพูดโทรเลขและการใช้มาตรการบางส่วนของ morphemes inflectional ที่บ่งบอกถึงฟังก์ชั่นหลักไวยากรณ์ของคำนามและคำกริยาที่ใช้ คนแรกที่ปรากฏมักจะเป็นรูปแบบที่ไอเอ็นจีในการแสดงออกเช่นแมวนั่งอยู่และแม่อ่านหนังสือ.
การพัฒนาทางสัณฐานวิทยาต่อไปมักจะเป็นเครื่องหมายของพหูพจน์ปกติกับรูปแบบ -s ในขณะที่เด็กผู้ชายและแมว การเข้าซื้อกิจการของพหูพจน์มักจะมาพร้อมกับกระบวนการของการ overgeneralization เด็ก overgeneralizes กฎที่ชัดเจนของการเพิ่ม -s ในรูปแบบพหูพจน์และจะพูดคุยเกี่ยวกับเท้าและ Mans เมื่อการออกเสียงทางเลือกของหน่วยพหูพจน์ใช้ในบ้าน (เช่นในตอนจบ [-əz]) เข้ามาในการใช้งานมันก็จะได้รับการประยุกต์ใช้ overgeneralized และรูปแบบเช่น boyses หรือ footses สามารถได้ยินเสียง ในเวลาเดียวกันเป็น overgeneralization นี้คือการที่เด็กบางคนยังเริ่มใช้พหูพจน์ที่ผิดปกติเช่นคนค่อนข้างเหมาะสมในขณะที่ แต่แล้วลองออกกฎทั่วไปในรูปแบบการผลิตการแสดงออกเช่นบุรุษบางและสองฟุตหรือแม้กระทั่งสอง feetses หลังจากนั้นไม่นานการใช้ -'s โรคติดเชื้อหวงที่เกิดขึ้นในการแสดงออกเช่นสุนัขของหญิงสาวและแม่ของหนังสือ ที่เกี่ยวกับเวลาเดียวกันในรูปแบบที่แตกต่างกันของคำกริยา "ให้เป็น" เช่นกันและได้รับการเริ่มต้นที่จะนำมาใช้ ลักษณะของรูปแบบเช่นเป็นและในเวลาเดียวกันและมาควรจะสังเกต เหล่านี้เป็นรูปแบบที่ผ่านมาเครียดผิดปกติที่เราจะไม่คาดหวังที่จะได้ยินมาก่อนในรูปแบบที่มากกว่าปกติ แต่พวกเขาไม่มักจะนำหน้าลักษณะของโรคติดเชื้อ -ed เมื่อรูปแบบที่ผ่านมาเครียดปกติ (เดินเล่น) เริ่มปรากฏในคำพูดของเด็กในรูปแบบที่ผิดปกติอาจหายไปในขณะที่ถูกแทนที่ด้วยรุ่น overgeneralized เช่น GOED และ Comed เป็นระยะเวลาที่ผัน -ed อาจจะเพิ่มทุกอย่างที่ผลิตแปลกประหลาดเช่น walkeded และ wented เช่นเดียวกับรูปพหูพจน์เด็กทำงานออก (โดยปกติหลังจากอายุสี่) ซึ่งเป็นรูปแบบปกติและที่ไม่ได้ สุดท้ายเครื่องหมาย -s ปกติในบุคคลที่สามเอกพจน์กริยาปัจจุบันกาลปรากฏ มันเกิดขึ้นครั้งแรกกับคำกริยาเต็ม (มาดู) แล้วมีแนะแนว (ไม่ได้) ตลอดลำดับนี้มีการจัดการที่ดีของความแปรปรวน เด็กแต่ละคนอาจผลิต "ดี" รูปแบบหนึ่งวันและ "แปลก" รูปแบบต่อไป หลักฐานที่แสดงให้เห็นว่าเด็กที่จะทำงานออกวิธีการใช้ระบบภาษาในขณะที่มุ่งเน้นไปที่การสื่อสารและการทำงานร่วมกันมากกว่าความถูกต้อง สำหรับเด็ก, การใช้รูปแบบเช่นเท้า GOED และเป็นเพียงความหมายของการพยายามที่จะพูดในสิ่งที่เขาหรือเธอหมายความว่าในระหว่างขั้นตอนของการพัฒนาโดยเฉพาะอย่างยิ่ง บรรดาพ่อแม่อายที่ยืนยันว่าเด็กไม่ได้ยินสิ่งต่างๆที่บ้านโดยปริยายจะตระหนักว่า "เลียนแบบ" ไม่ได้เป็นแรงหลักในการพัฒนาทักษะภาษาแรก

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

โดยเวลาที่เด็กจะครึ่งปี เขาหรือเธอจะเกินรูปแบบคำพูดและวิธีการผสมผสานบางส่วนของระบบที่แสดงฟังก์ชันการผันคำไวยากรณ์ของนามกับกริยาที่ใช้ คนแรกที่ปรากฏเป็นปกติ - อิงรูปแบบในการแสดงออก เช่น แมว นั่งอ่าน หนังสือแม่การพัฒนาต่อไปโดย โดยปกติจะเป็นเครื่องหมายของพหูพจน์ปกติด้วย - แบบฟอร์ม ในเด็กและแมว การได้มาของเครื่องหมายพหูพจน์มักจะมีกระบวนการเกินการ . เด็ก overgeneralizes กฎที่ชัดเจนของการเติม - s รูปแบบพหูพจน์ และจะพูดเกี่ยวกับเท้า และ Mans . เมื่อทางเลือกการออกเสียงของหน่วยคำพหูพจน์ใช้ในบ้าน ( เช่นที่ลงท้ายด้วย - [ Z ] เพลงชาติ ) มาใช้ มันก็ให้ overgeneralized ใบสมัครและแบบฟอร์ม เช่น boyses หรือ footses สามารถได้ยิน ในเวลาเดียวกับที่เกินการนี้เป็นสถานที่ถ่าย บางลูกยังเริ่มใช้พหูพจน์ผิดปกติ เช่น คนค่อนข้างเหมาะสมสำหรับสักครู่ แต่แล้วพยายามออกกฎทั่วไปในรูปแบบ การผลิต สีหน้าเหมือนบุรุษและสองฟุต หรือแม้กระทั่งสอง feetses . หลังจากนั้นไม่นาน การใช้งานของการผันคำ - หวง เกิดขึ้นในการแสดงออก เช่น สุนัขสาว และหนังสือของมัมมี่ . ที่เกี่ยวกับเวลาเดียวกัน รูปแบบที่แตกต่างกันของคำกริยา " เป็น " เช่น และก็เริ่มที่จะใช้ ลักษณะของรูปแบบเช่นเป็นและที่เกี่ยวกับเวลาเดียวกัน และเดินควรจดบันทึก เหล่านี้เป็นปกติในอดีตรูปแบบที่เราไม่คาดหวังที่จะได้ยินก่อนที่รูปแบบมากกว่าปกติ อย่างไรก็ตาม พวกเขามักจะนำหน้าการปรากฏตัวของ - แฟรนไชส์การศึกษา เมื่ออดีตในรูปแบบปกติ ( เดินเล่น ) เริ่มปรากฏในการพูดของเด็ก , รูปแบบผิดปกติอาจหายไป ถูกแทนที่ด้วยรุ่น overgeneralized เช่นดี และมา . เป็นระยะ , - เอ็ด ) อาจจะเพิ่มทุกอย่าง ผลิตดังกล่าวเป็น walkeded แปลกประหลาด และ wented . เช่นเดียวกับรูปแบบพหูพจน์ เด็กออกมา ( ปกติหลังจากอายุ 4 ) ซึ่งรูปแบบปกติและที่ไม่ ในที่สุด ปกติเป็นเครื่องหมายบนบุรุษที่สามเอกพจน์กริยาปัจจุบันกาลปรากฎ มันเกิดขึ้นครั้งแรกกับคำกริยาเต็ม ( มาดู ) แล้วกับ auxiliaries ( ไม่ได้ ) ตลอดทั้งลำดับนี้มีการจัดการที่ดีของความแปรปรวน แต่ละคนอาจผลิตได้ " ดี " แบบวันเดียวและ " แปลก " ในรูปแบบต่อไป หลักฐานที่แสดงให้เห็นว่าเด็กกำลังทำงานออกวิธีที่จะใช้ระบบภาษาในขณะที่มุ่งเน้นในการสื่อสารและปฏิสัมพันธ์มากกว่าความถูกต้อง สำหรับเด็ก ใช้รูปแบบเช่นดี และเท้าเป็นเพียงการพยายามที่จะพูดในสิ่งที่เขาหรือเธอหมายความว่า ในระหว่างขั้นตอนใดของการพัฒนา พวกอายพ่อแม่ที่ยืนยันว่าเด็กไม่ได้ยินเรื่องแบบนี้ที่บ้านโดยปริยาย ตระหนักว่า " เลียนแบบ " ไม่ได้เป็นแรงหลักในการเรียนรู้ภาษาแรก