Delay and its Implications
"In some negotiations, the tactic of one side might be to delay negotiations indefinitely. For example, environmentalists can often discourage a developer through protracted litigations." -- Howard Raiffa, in The Art and Science of Negotiation, 1982
Delay is a tactic of slowing down a decision-making process in order to maintain the status quo. It is employed mainly by parties involved in difficult public policy disputes (though it can be used in other contexts) who do not want changes made. If a group is part of the decision-making process but does not want change, the slower the process, the better. If they do not have a say in the design of the process, then they can deliberately delay it by stalling on their involvement.[1]
Strategic delays are often used by disputants who do not have the power to win directly in court or through legislative action, for example (see power inequities).[2] Rather than waste their resources on a fight they cannot win, some use delaying tactics to frustrate their opponent. For example, a city government was considering the approval of a new industrial plant. Residents of the neighborhood near the proposed site were opposed to the idea, but they didn't have the political clout to stop it. So they decided to delay the decision-making process, by asking for a variety of site assessments, insisting on a long string of public meetings, and bringing a lawsuit which they knew they couldn't win, but it delayed the process even further. Their goal was to delay the decision long enough that the company would get frustrated and give up. At the same time, they also hoped to gain enough community support that local decision makers would decide to refuse the necessary permits for political reasons if the company pursued its quest.
Delay in U.S. Systems
In the United States as well as many other democratic governments, there are many mandated procedures that must be followed in formulating and implementing public policies. In the interest of democratic governmental legitimacy, it is possible for a large number of different parties to use the executive, legislative, and judicial systems to have a say in any decision-making process. For example, when the Environmental Protection Agency proposes a new regulation, it is possible for various groups to challenge the proposed regulation. First the challenge is within the EPA (part of the executive branch), and if that doesn't work, in court. If that doesn't work they can lobby the legislature to change the law in their favor. Without getting into the details of official procedures, it is sufficient to say that the desire for openness in the process of government has led to some serious problems. Because so many interests are involved in the policy making process, it can take a very long time to reach and implement decisions.
Parties who see delay as an advantage and do not want a certain rule made or law passed have figured out ways to manipulate the system in order to delay decisions, or even kill a proposal.[3] The filibuster is a classic delay tactic used in the U.S. Senate when one political party opposes a bill introduced by the other party. Filibusters are attempts to delay passage of a bill by debating it at length.[4] Oftentimes, a Senator will simply give an extraordinarily long speech about whatever he pleases. The idea is to hold the floor as long as possible to delay voting on an issue until the appropriate time has passed and it is no longer possible, or until the advocates withdraw the bill, realizing that it will never get past the filibuster.
Unavoidable Delay
Normally, disputants use delay to deliberately stall the decision making process. However, delay may also be the natural outcome of a difficult negotiation process. For example, if parties are involved in consensus building it can take a long time for all parties to agree on a settlement. Although there are several tactics that can be used to speed the process up, in extremely complex cases involving multiple parties and many issues, any effort to speed the process must be made carefully. Rushing can easily lead to the process breaking down or to poor agreements being made that will not hold up over the long term.
Ways to Avoid or Block Delaying Tactics
In cases where a decision is taking a long time there are two key ways to break the deadlock -- both have to do with increasing the pressure on all parties to reach an agreement.
One way to push negotiations toward agreement is to set an actual deadline by which a decision must be reached or the negotiations will be terminated.[5] The other is to shape your opponents' perceptions of the cost of delay or manipulate the actual costs of delay. Setting a deadline can have a related effect on a party's perception of costs. Though in some cases time limits present the same pressures to both sides, it is often the case that a deadline may be asymmetrical, meaning that the costs of delay are higher for one side than the other. Thus, it is possible to force a settlement if you can convince your opponent that you have unlimited time to spend on the issue (indefinite delay) and that their costs will be affected.[6] If the cost of a long delay is too high for them, they are likely to give in and come to an agreement.
There are three strategies for intentionally manipulating the costs of delay in negotiation. The first tactic is to organize some form of disruptive action that will increase the cost of delay for your opponent.[7] This will let them know you do not intend to sit back and allow them to delay the final decision. Rather, the action will make it clear that any delay will raise the cost of their involvement in the process, and will help persuade them to sit down at the table and work out an agreement. A prime example of disruptive action would be to publicly picket a business and disrupt its operation.[8]
A second strategy "to increase costs of delay or terminate negotiations is to involve other parties in the process who can somehow influence the outcome."[9] For example, people who are unhappy with the policies and practices of a government agency might form a task force, political action group, or protest organization to push for change.[10] This form of alliance or collective action raises pressure on the agency to meet the demands of its critics. Lastly, a party may manipulate the negotiations schedule in order to take advantage of time constraints. For example, if a party has had to travel to the negotiation table, the host party may delay the discussion of an actual agreement until the end of a session. This tactic may help the host to gain concessions from the visiting party at the last minute.[11]
[1] The ideas in this paragraph were drawn from Strategic Delays, International Online Training Program on Intractable Conflict, University of Colorado Conflcit Research Consortium. Available at http://www.colorado.edu/conflict/peace/problem/sdelay.htm. This page offers a summarized definition of the strategic delays as well as several examples of the tactic.
[2] Ibid.
[3] Ibid, 37.
[4] "Glossary", The United States Senate. Available at http://www.senate.gov/reference/glossary-term/filibuster.htm This is a basic glossary page, which provides a definition of filibuster.
[5] Michael Watkins and Susan Rosegrant, Breakthrough International Negotiation: How Great Negotiators Transformed The World's Toughest Post-Cold War Conflicts (San Francisco: Jossey-Bass Publishers, 2001), 123.
[7] Roy J. Lewicki and others, Negotiation, 3rd Edition (San Francisco: Irwin McGraw-Hill, 1999), 83. This work is essentially a textbook about negotiation and offers a comprehensive look at negotiation theory and practice. Chapter Three, "Strategy and Tactics of Distributive Bargaining," includes a section about deadlines and the costs of delay.
ความล่าช้าและผลกระทบของ"ในการเจรจาบาง แทของด้านหนึ่งอาจต้อง เลื่อนการเจรจาโดยไม่จำกัดเวลา ตัวอย่าง environmentalists สามารถมักจะกีดกันนักพัฒนาผ่าน litigations ยืดเยื้อได้" - Howard Raiffa ศิลปะและวิทยาศาสตร์เจรจา 1982เลื่อนเป็นแทของชะลอการตัดสินใจเพื่อรักษาสภาพ มันเป็นลูกจ้างส่วนใหญ่ โดยฝ่ายในข้อพิพาทนโยบายสาธารณะยาก (แม้ว่าจะสามารถใช้ในบริบทอื่น ๆ) ที่ไม่ต้องการเปลี่ยนแปลง ถ้ากลุ่มเป็นส่วนหนึ่งของกระบวนการตัดสินใจ แต่ต้องการเปลี่ยนแปลง กระบวนการที่ช้าลง ดีกว่า ถ้าไม่มีการพูดในการออกแบบของกระบวนการ แล้วพวกเขาสามารถตั้งใจ ล่าช้า โดยถ่วงในการมีส่วนร่วม[1]มักจะใช้กลยุทธ์ความล่าช้า โดย disputants ที่ไม่มีอำนาจที่จะชนะ ในศาล หรือการดำเนิน การสภา ตัวอย่าง (ดูพลังงานเสนอ)[2] แทนเสียทรัพยากรของพวกเขาในการต่อสู้ที่พวกเขาไม่ชนะ บางใช้กลยุทธ์ล่าช้าเพื่อ frustrate ฝ่ายตรงข้าม ตัวอย่าง รัฐบาลเมืองถูกพิจารณาอนุมัติของโรงงานอุตสาหกรรมใหม่ อาศัยอยู่ย่านใกล้กับเว็บไซต์นำเสนอมีการคิด แต่มี clout ทางการเมืองการ ดังนั้น พวกเขาตัดสินใจที่จะเลื่อนการตัดสินใจ โดยถามสำหรับไซต์ประเมิน insisting บนสายยาวประชุมสาธารณะ และนำคดีที่พวกเขารู้พวกเขาไม่ชนะ แต่มันล่าช้าของกระบวนการยิ่ง เป้าหมายของพวกเขาไม่รอช้าตัดสินใจนานพอที่บริษัทจะรับผิดหวัง และให้ค่า ในเวลาเดียวกัน พวกเขายังหวังจะได้รับเพียงพอสนับสนุนชุมชนที่ตัดสินใจท้องถิ่นที่ผู้ผลิตจะตัดสินใจที่จะปฏิเสธความจำเป็นอนุญาตให้ด้วยเหตุผลทางการเมืองถ้าบริษัทติดตามความความล่าช้าในระบบสหรัฐในสหรัฐอเมริกาเป็นจำนวนมากรัฐบาลประชาธิปไตยอื่น ๆ มีหลายขั้นตอนบังคับที่ต้องปฏิบัติตามใน formulating และดำเนินนโยบายสาธารณะ In the interest of ชอบธรรมรัฐบาลประชาธิปไตย ก็เป็นไปได้ของบุคคลอื่นเพื่อใช้ระบบบริหาร สภา และยุติธรรมเพื่อให้การพูดในกระบวนการตัดสินใจใด ๆ ตัวอย่าง เมื่อสำนักงานปกป้องสิ่งแวดล้อมเสนอระเบียบใหม่ สามารถได้สำหรับกลุ่มต่าง ๆ เพื่อท้าทายระเบียบเสนอ แรก ความท้าทายมี EPA (ส่วนของผู้บริหารสาขา), และถ้าที่ไม่ทำ งาน ในศาล ถ้าไม่สำเร็จ ก็สามารถล็อบบี้ทูลเกล้าทูลกระหม่อมเพื่อเปลี่ยนแปลงกฎหมายในโปรดปรานของพวกเขา โดยไม่ได้รับลงในรายละเอียดของกระบวนการอย่างเป็นทางการ มันเพียงพอที่จะบอกว่า ความเปิดกว้างระหว่างรัฐบาลได้นำไปสู่ปัญหาร้ายแรง เพราะสนใจมากจะเกี่ยวข้องกับนโยบายการทำกระบวนการ มันอาจใช้เวลานานเพื่อเข้าถึง และใช้ตัดสินใจได้บุคคลที่ดูเลื่อนเป็นพิจารณาเป็นพิเศษ และไม่ต้องทำกฎหรือกฎหมายบางอย่าง ได้คิดหาวิธีที่จะจัดการระบบเลื่อนการตัดสินใจ หรือแม้กระทั่งฆ่าข้อเสนอ[3] filibuster เป็นแทเลื่อนคลาสสิกที่ใช้ในวุฒิสภาสหรัฐฯ เมื่อพรรคหนึ่ง opposes รายการนำ โดยบุคคลอื่น Filibusters จะพยายามรั้งกาลรายการ โดยโต้วาทียาว[4] อาจเกิด สวีจะเพียงแค่ให้มีเสียงยาวประเด็นเกี่ยวกับสิ่งที่เขาทำ ความคิดเป็น ไปค้างชั้นตราบเท่าที่สามารถเลื่อนการลงคะแนนเสียงในประเด็นจนกระทั่งเวลาผ่านไปและจะไม่สามารถ จนสนับสนุนการถอนตั๋ว ตระหนักถึงว่า มันจะไม่ได้รับเลย filibusterความล่าช้าที่หลีกเลี่ยงไม่ได้โดยปกติ disputants ใช้ล่าช้าโดยเจตนาถ่วงการตัดสินใจกระบวนการ อย่างไรก็ตาม ความล่าช้าอาจจะผลลัพธ์ธรรมชาติของกระบวนการเจรจาต่อรองยาก ตัวอย่าง ถ้าฝ่ายมีส่วนร่วมในการช่วยให้อาคาร นั้นสามารถใช้เวลานานสำหรับทุกฝ่ายจะยอมรับการชำระเงิน แม้ว่าจะมีกลยุทธ์ต่าง ๆ ที่สามารถใช้เพื่อเร่งการ ในกรณีที่ซับซ้อนมากที่เกี่ยวข้องกับหลายฝ่ายและหลายประเด็น ความพยายามใด ๆ ความเร็วกระบวนการต้องทำอย่างระมัดระวัง รีบอาจได้ทำการแบ่ง หรือตกลงไม่ดีจะทำที่จะไม่ขึ้นในระยะยาววิธี การหลีกเลี่ยงบล็อกกลยุทธ์ล่าช้าในกรณีที่การตัดสินใจจะใช้เวลานานมีสองวิธีหลักการล็อกตายตัว - ทั้งสองอย่างต้องทำ ด้วยการเพิ่มแรงกดดันทุกฝ่ายถึงข้อตกลงวิธีหนึ่งในการผลักดันการเจรจาไปสู่ข้อตกลงการ ตั้งเวลาจริงซึ่งการตัดสินใจต้องสามารถเข้าถึง หรือจะสิ้นสุดการเจรจาได้[5] ที่อื่น ๆ คือรูปร่างของฝ่ายตรงข้ามรับรู้ต้นทุนของความล่าช้า หรือจัดการต้นทุนแท้จริงของความล่าช้า ตั้งกำหนดเวลาสามารถมีผลที่เกี่ยวข้องกับบุคคลรับรู้ต้นทุน แม้ว่าในบางกรณี เวลาแสดงแรงดันเดียวกันกับทั้งสองฝ่าย มันมักจะเป็นกรณีว่า กำหนดเวลาอาจ asymmetrical หมายถึง ต้นทุนของความล่าช้าสูงในด้านใดด้านหนึ่งมากกว่าอีก ดังนั้น จึงสามารถบังคับการชำระเงินถ้าคุณสามารถมั่นใจของฝ่ายตรงข้ามที่คุณมีเวลาจำกัดในการใช้ปัญหา (เลื่อนไม่มีกำหนด) และต้นทุนของพวกเขาจะได้รับผลกระทบ[6] ถ้าต้นทุนของการหน่วงสูงเกินไปสำหรับพวกเขา พวกเขามีแนวโน้มที่อนุโลม และรอมชอมมีกลยุทธ์สามตั้งใจแต่ต้นทุนของความล่าช้าในการเจรจา แทแรกคือการ จัดรูปแบบของขวัญดำเนินการที่จะเพิ่มต้นทุนของความล่าช้าของฝ่ายตรงข้าม[7] นี้จะปล่อยให้พวกเขารู้ว่า คุณไม่ต้องการ และปล่อยให้เลื่อนการตัดสินใจขั้นสุดท้าย ค่อนข้าง การดำเนินการที่จะทำให้มันชัดเจนว่า มีการล่าช้าจะเพิ่มต้นทุนของการมีส่วนร่วมในกระบวนการ และจะช่วยจูงใจให้นั่งลงที่ตาราง และออกข้อตกลง จะเป็นตัวอย่างสำคัญของขวัญดำเนิน picket ธุรกิจทั่วไป และรบกวนการดำเนินการ[8]กลยุทธ์ที่สอง "เพื่อเพิ่มต้นทุนของความล่าช้า หรือยกเลิกเจรจาได้เกี่ยวข้องกับบุคคลอื่น ๆ ในกระบวนการที่สามารถอย่างใดมีอิทธิพลต่อผลลัพธ์"[9] ตัวอย่าง คนที่มีความสุขกับนโยบายและแนวทางปฏิบัติของหน่วยงานของรัฐบาล อาจฟอร์มเฉพาะกิจ การเมือง หรือประท้วงองค์กรเพื่อผลักดันการเปลี่ยนแปลง[10] นี้รูปแบบของพันธมิตรหรือการดำเนินการรวมเพิ่มความดันในหน่วยงานเพื่อตอบสนองความต้องการของของนักวิจารณ์ สุดท้ายนี้ บุคคลอาจจัดการกำหนดการเจรจาใช้เวลาจำกัด ตัวอย่าง ถ้ามีบุคคลเดินทางไปยังตารางเจรจา ของโฮสต์อาจเลื่อนการอภิปรายข้อตกลงจริงจนกว่าจะสิ้นสุดเซสชัน แทนี้อาจช่วยให้โฮสต์ได้รับสัมปทานจากฝ่ายมาเยี่ยมในนาทีสุดท้าย[11][1] The ideas in this paragraph were drawn from Strategic Delays, International Online Training Program on Intractable Conflict, University of Colorado Conflcit Research Consortium. Available at http://www.colorado.edu/conflict/peace/problem/sdelay.htm. This page offers a summarized definition of the strategic delays as well as several examples of the tactic.[2] Ibid.[3] Ibid, 37.[4] "Glossary", The United States Senate. Available at http://www.senate.gov/reference/glossary-term/filibuster.htm This is a basic glossary page, which provides a definition of filibuster.[5] Michael Watkins and Susan Rosegrant, Breakthrough International Negotiation: How Great Negotiators Transformed The World's Toughest Post-Cold War Conflicts (San Francisco: Jossey-Bass Publishers, 2001), 123.[7] Roy J. Lewicki and others, Negotiation, 3rd Edition (San Francisco: Irwin McGraw-Hill, 1999), 83. This work is essentially a textbook about negotiation and offers a comprehensive look at negotiation theory and practice. Chapter Three, "Strategy and Tactics of Distributive Bargaining," includes a section about deadlines and the costs of delay.
การแปล กรุณารอสักครู่..