Historical perspectivesBy 1950, the

Historical perspectives
By 1950, the subject of human longevity in the past had been tackled by the
occasional inquiry (e.g., Lankester 1870; Pearson 1902; MacDonnell 1913;
Hooton 1930; Vallois, 1937; Willcox 1938; Weidenreich 1939; Senyu¨ rek
1947). However, it was the writings of J. Lawrence Angel, in the mid 20th
century, on life expectancy in ancient Greece (e.g., Angel 1947, 1954) that
many cite as the beginnings of paleodemography as an emerging area of
specialization within physical anthropology (for a more detailed overview
of the history of the field, see Konigsberg and Frankenberg 2001).
9
Following Angel’s early papers, paleodemography became standard
practice in physical anthropological studies of human skeletal samples
from the archaeological record. Initially, such studies made use of the
abridged life table as a tool for interpreting age-at-death profiles in ancient
populations (e.g. Vallois 1960; Kobayashi 1967; Angel 1968, 1969a,b, 1972,
1975; Kennedy 1969; Swedlund and Armelagos 1969; Acsa´di and Nemeske´ri
1970; Blakely 1971, 1977; Brothwell 1971; Lovejoy 1971; McKinley
1971; Bennet 1973; Masset 1973; Weiss 1973,1975; Ubelaker 1974; Moore
et al. 1975; Piasecki 1975; Plog 1975; Asch 1976; Armelagos and Medina
1977; Bocquet-Appel 1977, 1978, 1979; Bocquet-Appel and Masset 1977;
Clarke 1977; Henneberg 1977; Lovejoy et al. 1977; Passarello 1977; Palkovich
1978; Owsley and Bass 1979; Piontek 1979; Welinder 1979; Hassan
1981; Piontek and Henneberg 1981; Van Gerven et al. 1981; Pardini et al.
1983). Using osteological age indicator methods, individuals were assigned
to age groups and distributed into an abridged life table. That is to say,
individual ages were estimated first and those estimates were aggregated
for demographic analysis. Because of the differences in precision for differing
ages, and the desire to try to standardize the demographic data into
five-year cohorts, individuals were often redistributed across multiple cohorts
within the life table.
In the mid 1970s Howell (1976) noted that demographic analyses of past
populations rely on the assumption of biological uniformitarianism. This
principle asserts that past and present regularities are crucial to future
events and that, under similar circumstances, similar phenomena will have
behaved in the past as they do in the present, and will do so in the future
(Watson et al. 1984:5). The law of uniformitarianism is a fundamental
assumption made by biologists working on skeletons at a variety of analytical
levels. Estimates of demographic parameters in past populations
necessarily assume that the biological processes related to mortality and
fertility in humans were the same in the past as they are in the present
(Weiss 1973, 1975; Howell 1976; see also Paine 1997). However, it is not
only the broader issues of demographic structure that must conform to this
assumption. Techniques for assessing age from skeletal remains must also
assume uniformitarianism in the use of biological aging criteria, such that
the pattern of age-progressive changes observed in modern reference populations
is not significantly different from the pattern observed in past
populations.
This assumption has implications at two levels for paleodemography.
The first issue relates to application of this theory to biological processes,
particularly those relevant to population structure, and assumes that humans
have not changed over time with respect to their biological responses
10 R. D. Hoppa
to the environment (Howell 1976). This assumption is critical in order for
us to be able to relate our current understanding of the impact of demographic
changes on past populations (e.g. see, Gage 1989, 1990; Paine and
Harpending 1998; Wood 1998; see also Paine and Boldsen, Chapter 8,
Wood et al., Chapter 7, this volume). Wood and colleagues (1992b; see also
Chapter 7, this volume) noted that an important goal of paleodemography
is to find models of population dynamics that facilitate etiological ways of
thinking about mortality profiles and allow for meaningful biological
interpretation and insight. As these authors commented, there seems to be
some agreement that there is a common pattern of mortality among
human populations and that alterations in its shape and trajectory can be
captured by parametric models. Nevertheless, there is still debate regarding
which parametric models can best fit the force of human aging and mortality,
or whether in fact we should be applying nonparametric approaches
first to explore the data.
Second, it assumes that the biological development of age-related morphology
in humans is the same in populations that are separated in either
time or space. While the rate at which these changes occur may be different,
the general pattern should be the same. Several studies in fact have examined
this issue for osteological aging techniques. We know that the rate of
change in various age

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

มุมมองทางประวัติศาสตร์
1950 โดยเรื่องของการมีอายุยืนยาวของมนุษย์ในอดีตที่ผ่านมาได้รับการจัดการโดย
สอบถามรายละเอียดเพิ่มเติมเป็นครั้งคราว (เช่นแลงแคสเตอร์ 1870; เพียร์สัน 1902; MacDonnell 1913;
Hooton 1930; Vallois 1937; ค๊อกซ์ 1938; Weidenreich 1939; Senyu rek
1947) . แต่มันเป็นงานเขียนของเจเรนซ์แองเจิลใน 20 ช่วงกลาง
ศตวรรษที่ในอายุขัยในสมัยกรีกโบราณ (เช่นแองเจิลปี 1947, 1954) ที่
หลายคนอ้างว่าเป็นจุดเริ่มต้นของ paleodemography เป็นพื้นที่ที่เกิดขึ้นใหม่ของ
ความเชี่ยวชาญภายในมานุษยวิทยากายภาพ ( สำหรับภาพรวมรายละเอียดเพิ่มเติม
ของประวัติศาสตร์ของสนามให้ดู Konigsberg และ Frankenberg 2001).
9
ต่อไปนี้เอกสารต้นแองเจิล, paleodemography กลายเป็นมาตรฐาน
การปฏิบัติในการศึกษาทางมานุษยวิทยากายภาพของตัวอย่างโครงกระดูกมนุษย์
จากบันทึกหลักฐาน ในขั้นต้นการศึกษาดังกล่าวทำให้การใช้งานของ
ตารางชีวิตย่อเป็นเครื่องมือสำหรับการตีความโปรไฟล์อายุที่เสียชีวิตในสมัยโบราณ
ประชากร (เช่น Vallois 1960; โคบายาชิ 1967; แองเจิล 1968 1969a, B, 1972
1975; เคนเนดี 1969; Swedlund และ Armelagos 1969; Acsa'di และ Nemeske'ri
1970; Blakely 1971 1977; Brothwell 1971; เลิฟ 1971; คินลีย์
1971; เบนเนต 1973; Masset 1973; ไวส์ 1973,1975; Ubelaker 1974; มัวร์
et al, 1975;. เซคสกี 1975; Plog 1975 ; Asch 1976 Armelagos และเมดินา
1977; Bocquet-Appel 1977 1978 1979; Bocquet-แตะและ Masset 1977;
คล๊าร์ค 1977; Henneberg 1977; เลิฟ et al, 1977;. Passarello 1977; Palkovich
1978; Owsley และเสียงเบส 1979; Piontek 1979 ; Welinder 1979; ฮัสซัน
1981; Piontek และ Henneberg 1981; Van GERVEN et al, 1981;.. Pardini et al,
1983) โดยใช้วิธีการบ่งชี้อายุ osteological บุคคลที่ได้รับมอบหมาย
เป็นกลุ่มอายุและกระจายไปยังตารางชีวิตย่อ นั่นคือจะบอกว่า
ทุกเพศทุกวัยของแต่ละบุคคลได้ประมาณครั้งแรกและประมาณการเหล่านั้นถูกรวบรวม
เพื่อการวิเคราะห์กลุ่มผู้เข้าชม เพราะความแตกต่างในความแม่นยำที่แตกต่างกัน
ทุกเพศทุกวัยและความปรารถนาที่จะพยายามที่จะสร้างมาตรฐานข้อมูลประชากรเข้าสู่
ผองห้าปีบุคคลที่มักจะถูกแจกจ่ายไปทั่วผองเพื่อนหลาย
ภายในตารางชีวิต.
ในช่วงกลางปี 1970 Howell (1976) ตั้งข้อสังเกตว่าการวิเคราะห์กลุ่มผู้เข้าชม ที่ผ่านมา
ประชากรพึ่งพาสมมติฐาน uniformitarianism ทางชีวภาพ นี้
หลักการอ้างว่าแบบแผนในอดีตและปัจจุบันมีความสำคัญต่ออนาคต
เหตุการณ์และว่าภายใต้สถานการณ์ที่คล้ายกันปรากฏการณ์ที่คล้ายกันจะได้
ประพฤติในอดีตที่พวกเขาทำอยู่ในปัจจุบันและจะทำเช่นนั้นในอนาคต
(วัตสัน et al, 1984: 5. ) กฎหมายของ uniformitarianism เป็นพื้นฐาน
สมมติฐานที่ทำโดยนักชีววิทยาที่ทำงานเกี่ยวกับโครงกระดูกที่หลากหลายของการวิเคราะห์
ระดับ ประมาณการของพารามิเตอร์ในประชากรกลุ่มผู้เข้าชมที่ผ่านมา
จำเป็นต้องคิดว่ากระบวนการทางชีววิทยาที่เกี่ยวข้องกับการเสียชีวิตและ
ความอุดมสมบูรณ์ในมนุษย์ได้เหมือนกันในอดีตที่ผ่านมาที่พวกเขามีอยู่ในปัจจุบัน
(ไวส์ 1973 1975; Howell 1976 เห็นพายน์ 1997) แต่มันไม่ได้เป็น
เพียงปัญหาที่กว้างขึ้นของโครงสร้างประชากรที่ต้องเป็นไปตามนี้
สมมติฐาน เทคนิคสำหรับการประเมินอายุจากซากโครงกระดูกยังต้อง
ถือว่า uniformitarianism ในการใช้เกณฑ์ริ้วรอยชีวภาพดังกล่าวว่า
รูปแบบของการเปลี่ยนแปลงอายุก้าวหน้าสังเกตในประชากรอ้างอิงที่ทันสมัย
ไม่ได้แตกต่างไปจากรูปแบบการปฏิบัติในอดีตที่ผ่านมา
ประชากร.
สมมติฐานนี้มีผลกระทบที่ สองระดับสำหรับ paleodemography.
ประเด็นแรกที่เกี่ยวข้องกับการประยุกต์ใช้ทฤษฎีนี้กับกระบวนการทางชีวภาพ
โดยเฉพาะผู้ที่เกี่ยวข้องกับโครงสร้างประชากรและสันนิษฐานว่ามนุษย์
ไม่ได้เปลี่ยนแปลงอยู่ตลอดเวลาด้วยความเคารพต่อการตอบสนองทางชีวภาพของพวกเขา
10 RD Hoppa
ต่อสิ่งแวดล้อม (ธรรมด๊าธรรมดา 1976) . สมมติฐานนี้เป็นสิ่งสำคัญในการสั่งซื้อสำหรับ
เราที่จะสามารถที่จะเกี่ยวข้องกับความเข้าใจของเราในปัจจุบันของผลกระทบของประชากร
การเปลี่ยนแปลงเกี่ยวกับประชากรที่ผ่านมา (เช่นเห็น Gage ปี 1989, 1990; พายน์และ
Harpending 1998 ไม้ 1998 เห็นพายน์และ Boldsen, บทที่ 8 ,
ไม้ et al., บทที่ 7 เล่มนี้) ไม้และเพื่อนร่วมงาน (1992b; ดู
บทที่ 7 เล่มนี้) ตั้งข้อสังเกตว่าเป้าหมายที่สำคัญของ paleodemography
คือการหารูปแบบของการเปลี่ยนแปลงประชากรที่อำนวยความสะดวกวิธีสาเหตุของ
ความคิดเกี่ยวกับโปรไฟล์การตายและอนุญาตให้ทางชีวภาพที่มีความหมาย
แปลความหมายและความเข้าใจ ในฐานะที่เป็นผู้เขียนเหล่านี้ให้ความเห็นว่าดูเหมือนว่าจะมี
ข้อตกลงบางอย่างที่มีรูปแบบที่พบบ่อยของการเสียชีวิตของ
ประชากรมนุษย์และการเปลี่ยนแปลงในรูปร่างและวิถีของมันสามารถ
จับโดยรุ่นพารา อย่างไรก็ตามยังคงมีการอภิปรายเกี่ยวกับการ
ที่รุ่นพาราดีที่สุดสามารถพอดีกับแรงของริ้วรอยของมนุษย์และการตาย,
หรือว่าในความเป็นจริงเราควรจะใช้วิธีการที่ไม่อิงพารามิเตอร์
แรกในการสำรวจข้อมูล.
ที่สองก็สันนิษฐานว่าการพัฒนาทางชีวภาพของสัณฐานวิทยาที่เกี่ยวข้องกับอายุ
ในมนุษย์เป็นเช่นเดียวกับประชากรที่จะถูกแยกออกทั้งใน
เวลาหรือพื้นที่ ในขณะที่อัตราที่การเปลี่ยนแปลงเหล่านี้เกิดขึ้นอาจจะแตกต่างกัน
รูปแบบทั่วไปควรจะเหมือนกัน การศึกษาหลายแห่งในความเป็นจริงมีการตรวจสอบ
ปัญหานี้สำหรับเทคนิคริ้วรอย osteological เรารู้ว่าอัตรา
การเปลี่ยนแปลงในยุคต่างๆ