The sky is blue generally, but the

The sky is blue generally, but the city under it seems gloomy and spiritless. Actually, the city is empty and the only life is the painter who is reflected by the stainless steel ball above the center of the painting. The city looks defeated and the looks of architectures here are too young to reveal the length of history. Such a scene can easily produce a feeling of nihility in people’s heart; although the canopy of fast food stores and bars offer some new content of life and commercial balloons even fly in the sky, downfall and desert are still the sad keynotes of the city. The reality is not stable and the characters are distorted and lost. That is what is left on people by the Steel Ball and Street View that was created by Shi Pi in 1999.

After entering into the society, I found myself alone in a world of urban streets, cold glass buildings, and argentous foot bridges. I squatted beside the sidewalk felt exhausted. Only the stainless steel ball reminded me of my existence … (Memories of Whether or Not to Fade Away by Shi Pi)

Shi Pi is an emotional painter and the urban environment of Guiyang becomes a mirror for him to feel life. According to his statement, it is his real living environment. Such an environment cannot help Shi Pi work out an elated world. The painting Ring Overpass at the Crossroad he created in 2000 shows the scenery of a modern city but no vitality can be felt. If you once went to Guiyang or any other city in southwestern China, you will feel that is exactly right. Nothing is more close to the reality than this kind of abnormal scenery , It is often cloudy and rainy in southwestern China,, and those ordinary materials and average techniques applied in architectures cannot resist moist and dust. That is why those architectures are of low-quality and low-vitality. People living in such an environment can feel those declines; their hearts will also be eroded.

However, most Chinese people hold such a life attitude: Nobody can escape from fate. “I unwittingly get myself integrated with urban life and gradually have some new cognitions and feelings about cities: With ‘feasting and revelry, singing and dancing to extol the good times, and Hequn Road crowded with people and vehicles at night’, I am also raising a glass… Therefore, my work starts to vary with my feelings, from the beginning perspective of individual feelings and visions to the people’s living condition and daily life in society.” (Memories of Whether or Not to Fade Away by Shi Pi)

In fact, the tradition of feeling life and reality started among young artists in southwestern China since 1978. At that time, “Scar Art” and the “Life-stream” developed out of the reflection on history and reality. Following such logic, the ’85 Art Phenomenon emerged in the middle 1980s. With all modernism methods embraced by people for their inner demands, a roaring modernism movement started.

The development of market-oriented economy helped the post-modern orientation that emerged in the late 1980s fully develop in the 1990s. Artists and critics were accustomed to using contemporary art to express the art phenomenon that has got rid of modernism in terms of concept and thinking. They stressed the role of concept and to some degree rejected the contingency and sentimental emotion of modernism. Such a phenomenon caused that people threw doubt upon the value of those art practices that urgently required paintbrush. However, as early as in 1917, Marcel Duchamp released his porcelain urinal in the market; Andy Warhol’s existing commodity packages started to emerge in art galleries in 1964. How should Post-modernism Art（or Contemporary Art）in the west after that be judged? People remember clearly that the New-Expressionism of Germany had made great noise in the 1980s. So they don’t suspect that painting won’t lose its meaning due to the appearance of a new opinion, material or action. After the New-Expressionism, the contemporary art of the west has lost its leading vigor. And people are more aware of the relationship between art and the special context in which it is produced. In China, the unenlightened concepts of the agricultural society, the soil for the ideology of socialism, and the early and post-capitalism phenomena appeared at the same time. People can find the feature of every age in the daily life of this country. Therefore, truly experiencing this age and reality is a mission that artists of today cannot avoid. But there is no limit to how to treat it and express oneself.

The truth is, no matter how ugly and embarrassing this city or reality is, Shi Pi still likes this environment. He combines happy memories and desires for imagination with reality. He admits that his failure is due to time and other reasons, but he would rather portray sweet indoor life (Space in 1999) or illusions under the moonlight (Homesick in the Moonlight in 2008), and he dramatizes the environment that he sees (Toys Lifted by the Remote Controlled Aircraft in 2012). Shi Pi wrote about his works of “Impressions of My Home at Night”:

...... It was getting dark, and nearby street lights turned on. Red, green and blue neon lamps on tall buildings in the distance were busy changing their colors. Their lights shined on this dilapidated red brick building, overwhelming it in the hustle and bustle of the city. At that time, I could see glimmers throught the windows of the building. This scene was familiar to me and called back my childhood memories. When I was a little boy, I lived in a small single-storey house. The house was so quiet that even sounds of mice eating and running in the kitchen could be heard. Under the faint moonlight, the house was warm and comfortable, and people fell asleep very early. In today’s busy and noisy city, I cannot find such a house anymore. That night, I drew several drafts to collect today’s findings and feelings when I sketched outside today. I want to reinterpret childhood’s direct and simple observations by painting. It was not until the end 2011 when I drew them on my canvas with the help of the drafts. After fermenting for more than a year, I was eager to express them. After drawing small pieces of paintings, the impression gradually became clear. (Memories of Whether or Not to Fade Away by Shi Pi)

In the work On the Talking Red Brick Wall in Empty-City Ruse (2007), Shi Pi wrote about his attitudes towards what he saw:

The old houses in the picture become so hoary and old through the years. They know that they will gradually disappear in modern urbanization… I still appreciate their plain and honesty. I do not want to talk too much about modern architectures, in a word, they are “superficial”.

The style of Shi Pi’s paintings is like expressionism advocated by Bergmann: people may believe what they see, but what they see is so often wrong that artists have to show what is true through art. Thus, changed shapes, exaggerated colors, and dramatic composition of pictures are used to show what is true in their minds. It not only comes from what they see, but also what is filtered in their heart, and from vivid descriptions of the environment around them. Shi’s works are full of images and symbols of daily life, and those symbols and texts are part of the portrait of this era that he cannot escape from, so he has to observe them and portray them in his paintings. Although there are not innovative ideas in his works, he presents us a sweet story of this era that people likes to read. We believe this story - even if it is a fragment – it is a valuable evidence of this era and a great achievement for him, a young artist.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ท้องฟ้าเป็นสีฟ้าโดยทั่วไป แต่เมืองภายใต้มันดูเหมือนมืดมนและเปียก ที่จริงเมืองเป็นที่ว่างเปล่าและชีวิตเพียง แต่เป็นจิตรกรที่สะท้อนจากลูกสแตนเลสด้านบนตรงกลางของภาพวาด เมืองที่มีลักษณะที่พ่ายแพ้และลักษณะของสถ​​าปัตยกรรมที่นี่เป็นเด็กเกินไปที่จะแสดงให้เห็นถึงระยะเวลาของประวัติศาสตร์ เช่นฉากที่สามารถผลิตความรู้สึกของ Nihility อยู่ในหัวใจของผู้คนได้อย่างง่ายดายแม้ว่าหลังคาของร้านค้าอาหารอย่างรวดเร็วและบาร์มีบางเนื้อหาใหม่ของชีวิตและลูกโป่งเชิงพาณิชย์แม้กระทั่งการบินในท้องฟ้า, ความหายนะและทะเลทรายยังคงมีการกล่าวสุนทรพจน์ที่น่าเศร้าของเมือง ในความเป็นจริงไม่มั่นคงและตัวอักษรที่บิดเบี้ยวและสูญเสีย นั่นคือสิ่งที่เหลืออยู่ในคนโดยลูกเหล็กและถนนมุมมองที่ถูกสร้างขึ้นโดยชิปี่ในปี 1999.

หลังจากที่เข้ามาในสังคมฉันพบว่าตัวเองอยู่คนเดียวในโลกของถนนในเมืองกระจกอาคารเย็นและ argentous สะพานเดินเท้า ฉันนั่งข้างทางเท้ารู้สึกเหนื่อย เพียง แต่ลูกเหล็กสแตนเลสเตือนฉันของการดำรงอยู่ของฉัน ... (ความทรงจำหรือไม่ว่าจะจางหายไปโดยชิปี่)

ชิปี่เป็นจิตรกรอารมณ์และสภาพแวดล้อมของเมืองของกุ้ยหยางกลายเป็นกระจกสำหรับเขาที่จะรู้สึกว่าชีวิต ตามคำสั่งของเขามันเป็นสภาพแวดล้อมที่อยู่อาศัยของเขาจริง สภาพแวดล้อมดังกล่าวไม่สามารถช่วยชิปี่ทำงานออกโลกร่าเริง สะพานลอยแหวนภาพวาดที่ทางแยกเขาสร้างขึ้นในปี 2000 แสดงให้เห็นทัศนียภาพของเมืองที่ทันสมัย​​ แต่ไม่มีพลังสามารถรู้สึก ถ้าคุณเคยไปกุ้ยหยางหรือเมืองอื่น ๆ ในประเทศจีนตะวันตกเฉียงใต้ของคุณจะรู้สึกว่าเป็นสิ่งที่ถูกต้องไม่มีอะไรที่เป็นมากขึ้นใกล้เคียงกับความเป็นจริงกว่าชนิดของทิวทัศน์ที่ผิดปกตินี้ก็มักจะมีเมฆมากและฝนตกในจีนตะวันตกเฉียงใต้และวัสดุธรรมดาเหล่านั้นและนำมาประยุกต์ใช้เทคนิคการเฉลี่ยในสถาปัตยกรรมไม่สามารถต้านทานชื้นและฝุ่นละออง นั่นคือเหตุผลที่ผู้ที่มีสถาปัตยกรรมของที่มีคุณภาพต่ำและต่ำพลัง คนที่อาศัยอยู่ในสภาพแวดล้อมดังกล่าวสามารถลดลงรู้สึกเหล่านั้นหัวใจของพวกเขาจะได้รับการกัดเซาะ

แต่คนจีนส่วนใหญ่ถือทัศนคติเช่นชีวิต: ไม่มีใครสามารถหนีจากชะตากรรม "ฉันได้รับโดยไม่รู้ตัวเองรวมกับชีวิตในเมืองและค่อยๆมีบาง cognitions ใหม่และความรู้สึกเกี่ยวกับเมือง: กับการเลี้ยงกันและหลงการร้องเพลงและการเต้นที่จะยกย่องเวลาที่ดีและถนน Hequn อัดแน่นไปด้วยผู้คนและยานพาหนะในเวลากลางคืน 'ผมยัง ยกแก้ว ... ดังนั้นงานของฉันเริ่มที่จะแตกต่างกันกับความรู้สึกของฉันจากมุมมองของจุดเริ่มต้นของความรู้สึกของแต่ละบุคคลและวิสัยทัศน์ที่จะสภาพความเป็นอยู่ของผู้คนและชีวิตประจำวันในสังคม. "(ความทรงจำหรือไม่ว่าจะจางหายไปโดยชิปี่)

ในความเป็นจริงประเพณี ชีวิตของความรู้สึกและความเป็นจริงเริ่มต้นในหมู่ศิลปินหนุ่มในจีนตะวันตกเฉียงใต้ตั้งแต่ปี 1978 ในเวลานั้น"ศิลปะแผลเป็น" และ "ชีวิตกระแส" การพัฒนามาจากการสะท้อนเกี่ยวกับประวัติศาสตร์และความเป็นจริง ต่อไปนี้ตรรกะเช่นปรากฏการณ์ 85 ศิลปะออกมาในช่วงปี 1980 กลาง ด้วยวิธีการสมัยใหม่ทั้งหมดกอดโดยคนสำหรับความต้องการภายในของพวกเขาเคลื่อนไหวสมัยใหม่เริ่มคำราม.

การพัฒนาเศรษฐกิจที่มุ่งเน้นตลาดช่วยปฐมนิเทศหลังสมัยใหม่ที่โผล่ออกมาในช่วงปลายทศวรรษ 1980S พัฒนาอย่างเต็มที่ในปี 1990 ศิลปินและนักวิจารณ์ได้คุ้นเคยกับการใช้ศิลปะร่วมสมัยในการแสดงปรากฏการณ์ศิลปะที่ได้มีการกำจัดของความทันสมัย​​ในแง่ของแนวคิดและการคิดพวกเขาเน้นบทบาทของแนวคิดและในระดับหนึ่งปฏิเสธฉุกเฉินและอารมณ์ซาบซึ้งของความทันสมัย เช่นปรากฏการณ์ที่เกิดจากการที่คนโยนข้อสงสัยกับค่าของการปฏิบัติงานศิลปะของผู้ที่จำเป็นต้องใช้พู่กันอย่างเร่งด่วน แต่เป็นช่วงต้นปี 1917 คลื่นปล่อยปัสสาวะพอร์ซเลนของเขาในตลาดแพคเกจสินค้าที่มีอยู่ Andy Warhol เริ่มต้นที่จะเกิดขึ้นในหอศิลป์ในปี 1964 วิธีการที่ควรจะโพสต์ศิลปะสมัยใหม่ (หรือศิลปะร่วมสมัย) ในตะวันตกหลังจากที่ได้รับการตัดสิน? คนจำได้อย่างชัดเจนว่าการแสดงออกใหม่ของเยอรมนีได้ทำเสียงดังมากในช่วงปี 1980 ดังนั้นพวกเขาจึงไม่ได้สงสัยว่าการวาดภาพจะไม่สูญเสียความหมายของมันเนื่องจากการปรากฏตัวของความคิดใหม่ของวัสดุหรือการกระทำหลังจากที่มีการแสดงออกใหม่, ศิลปะร่วมสมัยของตะวันตกได้สูญเสียความแข็งแรงของชั้นนำ และผู้คนมีมากขึ้นตระหนักถึงความสัมพันธ์ระหว่างศิลปะและบริบทพิเศษในการที่จะผลิต ในประเทศจีนแนวคิดทึบของสังคมเกษตร, ดินเพื่ออุดมการณ์ของสังคมนิยมและปรากฏการณ์ก่อนและหลังทุนนิยมที่ปรากฏในเวลาเดียวกันคนสามารถหาคุณลักษณะของทุกยุคทุกสมัยในชีวิตประจำวันของประเทศนี้ ดังนั้นอย่างแท้จริงประสบวัยนี้และความเป็นจริงเป็นภารกิจที่ศิลปินของวันนี้ไม่สามารถหลีกเลี่ยง แต่มีข้อ จำกัด เกี่ยวกับวิธีที่จะรักษามันและแสดงตัวเองไม่มี.

ความจริงคือไม่ว่าวิธีการที่น่าเกลียดและน่าอายเมืองหรือความเป็นจริงนี้คือชิปี่ยังชอบสภาพแวดล้อมนี้เขารวมความทรงจำที่มีความสุขและความต้องการสำหรับจินตนาการกับความเป็นจริง เขายอมรับว่าเขาล้มเหลวที่เกิดจากการเวลาและเหตุผลอื่น ๆ แต่เขาค่อนข้างจะวาดภาพชีวิตในร่มหวาน (พื้นที่ในปี 1999) หรือภาพลวงตาใต้แสงจันทร์ (คิดถึงบ้านในแสงจันทร์ในปี 2008) และเขาราสภาพแวดล้อมที่เขาเห็น (ของเล่น ยกโดยเครื่องบินควบคุมระยะไกลในปี 2012)ชิปี่เขียนเกี่ยวกับผลงานของเขาของ "การแสดงผลของที่บ้านของฉันในเวลากลางคืน":

...... มันก็เริ่มมืดและไฟถนนที่ใกล้เคียงเปิด สีแดงสีเขียวและสีฟ้าหลอดไฟนีออนบนอาคารสูงในระยะไกลกำลังยุ่งการเปลี่ยนสีของพวกเขา ไฟส่องสว่างเข้ามาในอาคารหลังนี้ทรุดโทรมอิฐสีแดงครอบงำในความเร่งรีบและคึกคักของเมือง ในเวลานั้นฉันจะได้เห็นลางเลือน throught หน้าต่างของอาคาร ฉากนี้เป็นที่คุ้นเคยกับผมและเรียกกลับทรงจำวัยเด็กของฉัน เมื่อฉันเป็นเด็กเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ฉันอาศัยอยู่ในบ้านชั้นเดียวขนาดเล็ก บ้านเป็นที่ที่เงียบสงบว่าแม้เสียงของหนูที่กินและทำงานในห้องครัวอาจจะได้ยิน ภายใต้แสงจันทร์สลัวบ้านที่อบอุ่นและสะดวกสบายและผู้คนที่หลับเร็วมากในเมืองที่วุ่นวายและมีเสียงดังวันนี้ฉันไม่สามารถหาบ้านดังกล่าวอีกต่อไป คืนนั้นฉันเข้ามาหลายร่างที่จะเก็บผลการวิจัยในปัจจุบันและความรู้สึกเมื่อฉันร่างนอกวันนี้ ฉันต้องการที่จะแปลการสังเกตโดยตรงและเรียบง่ายในวัยเด็กโดยการวาดภาพ มันไม่ได้จนกว่าปลาย 2011 เมื่อฉันดึงพวกเขาบนผืนผ้าใบของฉันด้วยความช่วยเหลือของร่าง หลังจากการหมักนานกว่าหนึ่งปี,ผมกระตือรือร้นที่จะแสดงให้พวกเขา หลังจากวาดชิ้นเล็ก ๆ ของภาพวาด, การแสดงผลค่อย ๆ กลายเป็นที่ชัดเจน (ความทรงจำหรือไม่ว่าจะจางหายไปโดยชิปี่)

ในการทำงานเกี่ยวกับการพูดคุยผนังอิฐสีแดงในอุบายเปล่าเมือง (2007), ชิปี่เขียนเกี่ยวกับทัศนคติของเขาที่มีต่อสิ่งที่เขาเห็น:

บ้านเก่าใน ภาพกลายเป็นหัวหงอกเก่าและปีที่ผ่านพวกเขารู้ว่าพวกเขาจะค่อยๆหายไปในรูปแบบที่ทันสมัย​​ ... ฉันยังคงชื่นชมของพวกเขาธรรมดาและความซื่อสัตย์สุจริต ฉันไม่ต้องการที่จะพูดคุยมากเกินไปเกี่ยวกับสถาปัตยกรรมที่ทันสมัย​​ในคำที่พวกเขาเป็น "ผิวเผิน"

รูปแบบของภาพวาดปี่ชิที่เป็นเหมือนการแสดงออกสนับสนุนโดย Bergmann. คนอาจจะเชื่อในสิ่งที่พวกเขาเห็นแต่สิ่งที่พวกเขาเห็นคือมักจะผิดที่ศิลปินจะต้องแสดงให้เห็นสิ่งที่เป็นจริงผ่านงานศิลปะ ทำให้รูปร่างเปลี่ยนสีที่พูดเกินจริงและองค์ประกอบที่น่าทึ่งของภาพที่ใช้ในการแสดงสิ่งที่เป็นจริงในจิตใจของพวกเขา มันไม่เพียง แต่มาจากสิ่งที่พวกเขาเห็น แต่ยังมีสิ่งที่จะถูกกรองในหัวใจของพวกเขาและจากคำอธิบายที่ชัดเจนของสภาพแวดล้อมรอบตัวพวกเขาผลงานของชิที่เต็มไปด้วยภาพและสัญลักษณ์ของชีวิตประจำวันและสัญลักษณ์เหล่านั้นและข้อความที่เป็นส่วนหนึ่งของภาพในยุคที่เขาไม่สามารถหนีจากนี้ดังนั้นเขาจึงมีการสังเกตพวกเขาและพวกเขาแสดงให้เห็นในภาพวาดของเขา แม้ว่าจะมีไม่ได้ความคิดสร้างสรรค์ในการทำงานของเขาที่มีการจัดให้เราเป็นเรื่องที่หวานในยุคนี้ว่าคนชอบอ่านเราเชื่อว่าเรื่องนี้ - แม้ว่าจะเป็นส่วน - มันเป็นหลักฐานที่มีคุณค่าของยุคนี้และเป็นความสำเร็จที่ดีสำหรับเขาเป็นศิลปินหนุ่ม

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ท้องฟ้าเป็นสีฟ้าโดยทั่วไป แต่เมืองใต้จึงดูเหมือนว่ามืดมน และ spiritless จริง ห้องว่างเปล่า และชีวิตเท่านั้นเป็นจิตรกรที่แสดง โดยลูกสแตนเลสด้านบนของภาพ เมืองดูแพ้ และลักษณะของสถาปัตยกรรมที่นี่ยังเด็กเกินไปให้เหมาะกับความยาวของประวัติศาสตร์ ฉากดังกล่าวได้อย่างง่ายดายสามารถผลิตของ nihility ในหัวใจของประชาชน แม้ว่าร่มเงาของฟาสต์ฟู้ดเก็บบาร์มีบางเนื้อหาใหม่ของชีวิต และลูกโป่งพาณิชย์ยังบินในท้องฟ้า หายนะและทะเลทรายได้ยังคง keynotes เศร้าของเมือง ความเป็นจริงไม่มีเสถียรภาพ และอักขระผิดเพี้ยน และหายไป นั่นคือสิ่งที่เหลืออยู่ในคน โดยลูกเหล็กและมุมมองถนนที่สร้างขึ้น โดยพี่ Shi ในปี 1999

หลังจากการเข้าสังคม พบตัวเองคนเดียวในโลกที่เมืองถนน อาคารเย็นแก้ว และสะพาน argentous เท้า ฉัน squatted ข้างสารพัดรู้สึกเหนื่อย เฉพาะลูกสแตนเลสเตือนฉันของการดำรงอยู่ของฉัน... (ทรงหรือไม่ให้เลือนหายไปตามพี่ Shi)

พี่ Shi เป็นจิตรกรเป็นอารมณ์ และสภาพแวดล้อมที่เมืองกุ้ยหยางเป็น กระจกสำหรับเขาที่จะรู้สึกว่าชีวิต ตามคำสั่งของเขา สภาพแวดล้อมของชีวิตจริงได้ เช่นสภาพแวดล้อมที่ไม่สามารถช่วยปี่ Shi ออกโลกที่ร่าเริง ภาพแหวน Overpass ที่ครอสโรดที่เขาสร้างขึ้นในปี 2000 แสดงทัศนียภาพของเมืองที่ทันสมัย แต่จะรู้สึกไม่มีพลัง ถ้าคุณเคยไปกุ้ยหยางหรือเมืองอื่น ๆ ในจีนตะวันตกเฉียงใต้ คุณจะรู้สึกได้ก็ต้อง มีอะไรเพิ่มเติมใกล้กับความเป็นจริงกว่าสวยงามผิดปกติชนิดนี้ จึงมักจะมีเมฆมาก และฝนตกในประเทศจีนตะวันตกเฉียงใต้ และเหล่าสามัญวัสดุและเทคนิคเฉลี่ยที่ใช้ในสถาปัตยกรรมไม่สามารถต้านทานชุ่มชื่น และฝุ่นละออง นั่นคือเหตุผลที่สถาปัตยกรรมเหล่านั้นมีคุณภาพต่ำและพลังต่ำ คนที่อาศัยอยู่ในสภาพแวดล้อมดังกล่าวที่สามารถรู้สึกผู้ปฏิเสธ หัวใจของพวกเขาจะยังถูกกัดเซาะ

อย่างไรก็ตาม คนจีนส่วนใหญ่ถือทัศนคติชีวิตเป็นเช่น: ไม่มีใครสามารถหลบหนีจากชะตากรรมได้ "ฉันไม่รับเองรวมเข้ากับเมือง และค่อย ๆ มี cognitions ใหม่และความรู้สึกบางอย่างเกี่ยวกับการเมือง: 'เป็นและหลง ร้องเพลง และการเต้นรำถือเวลา และแออัดไป ด้วยผู้คนและยานพาหนะในเวลากลางคืนถนน Hequn' ฉันฉันยังเพิ่มแก้ว... ดังนั้น งานเริ่มต้นจะแตกต่างกับความรู้สึกของฉัน จากมุมมองเริ่มต้นของความรู้สึกแต่ละและวิสัยทัศน์กับสภาพชีวิตของผู้คนและชีวิตประจำวันในสังคม" (ทรงหรือไม่ให้เลือนหายไปตามพี่ Shi)

ในความเป็นจริง เริ่มประเพณีชีวิตความรู้สึกและความเป็นจริงระหว่างศิลปินรุ่นใหม่ในประเทศจีนตะวันตกเฉียงใต้ตั้งแต่ 1978 ในขณะนั้น "แผลเป็นศิลปะ" และ "ชีวิตลำธาร" พัฒนาจากภาพสะท้อนประวัติศาสตร์และความเป็นจริง ต่อไปนี้เช่นตรรกะ ' 85 ปรากฏการณ์ทางศิลปะเกิดในกลางทศวรรษ 1980 ทั้งหมดนี่วิธีกอดคนสำหรับความต้องการภายในของพวกเขา การเคลื่อนไหวนี่คำรามเริ่ม

การพัฒนาเศรษฐกิจที่มุ่งเน้นการตลาดช่วยทันสมัยหลังแนวที่ปรากฏขึ้นในปลายทศวรรษ 1980 อย่างเต็มที่พัฒนาในปี 1990 ศิลปินและนักวิจารณ์ได้คุ้นเคยกับการใช้ศิลปะในการแสดงปรากฏการณ์ของศิลปะที่มีครหาสมัยแนวคิดและความคิด จะเน้นบทบาทของแนวคิด และให้บางส่วนปฏิเสธอารมณ์อันอ่อนหวาน และฉุกเฉินสมัย ปรากฏการณ์ดังกล่าวเกิดจากที่คนโยนข้อสงสัยตามค่าของผู้ปฏิบัติงานศิลปะ paintbrush ที่จำเป็นเร่งด่วน อย่างไรก็ตาม เป็นต้นใน 1917, Marcel Duchamp ออกปัสสาวะเครื่องเคลือบดินเผาของเขาในตลาด แพคเกจสินค้าที่มีอยู่ของแอนดี้วอร์ฮอลเริ่มโผล่ในศิลป์ในปี 1964 ควรนี่หลัง Art（or สมัย Art）in ตะวันตกหลังจากที่ตัดสิน คนจำได้ชัดเจนว่า Expressionism ใหม่ของเยอรมนีได้ทำเสียงดีในทศวรรษ 1980 ดังนั้น พวกเขาไม่สงสัยว่า จิตรกรรมจะไม่สูญเสียความหมายเนื่องจากลักษณะที่ปรากฏของความคิดใหม่ วัสดุ หรือการดำเนินการ หลังใหม่-Expressionism ศิลปะร่วมสมัยของตะวันตกได้หายแข็งของผู้นำ และคนตระหนักถึงความสัมพันธ์ระหว่างศิลปะและเนื้อหาพิเศษที่จะทำการผลิต ในประเทศจีน แนวความคิดที่ปิดหูปิดตาของสังคมเกษตร ดิน อุดมการณ์ของสังคมนิยมและปรากฏการณ์ต้น และทุนนิยมหลังปรากฏในเวลาเดียวกัน คนสามารถค้นหาคุณลักษณะของแต่ละอายุในชีวิตประจำวันของประเทศนี้ ดังนั้น อย่างแท้จริงพบอายุและความเป็นจริงนี้เป็นภารกิจที่ศิลปินวันนี้ไม่สามารถหลีกเลี่ยง แต่มีข้อจำกัดวิธีการรักษามัน และแสดงตัวด้วย

ความจริงก็คือ ไม่น่าเกลียดไร และอายเมืองนี้หรือความเป็นจริง Shi พี่ยังชอบสภาพแวดล้อมนี้ เขารวมความทรงจำที่มีความสุขและความปรารถนาในจินตนาการกับความเป็นจริง เขายอมรับว่า ล้มเหลวเนื่องจากเวลาและเหตุผลอื่น ๆ แต่เขาค่อนข้างจะวาดภาพชีวิตในร่มหวาน (พื้นที่ในปี 1999) หรือภาพลวงตาภายใต้แสงจันทร์ (Homesick ในแสงจันทร์ในปี 2008), และเขา dramatizes สภาพแวดล้อมที่เขาเห็น (ของเล่นยก โดยระยะไกลควบคุมอากาศยานใน 2012) Shi พี่เขียนเกี่ยวกับงานของเขา "ความประทับใจของฉันบ้านในคืน":

... ได้รับความมืด และเปิดไฟถนนใกล้เคียง สีแดง โคมไฟนีออนสีเขียว และสีฟ้าบนอาคารสูงในระยะกำลังเปลี่ยนสีของพวกเขา ไฟ shined บนนี้ศัทธาเข้าไปสีแดงอิฐก่อสร้าง ครอบงำในความวุ่นวายของเมือง ในขณะนั้น ฉันสามารถดู glimmers คิดหน้าต่างของอาคาร ฉากนี้ไม่คุ้นเคยกับฉัน และเรียกคืนความทรงจำวัยเด็ก เมื่อชาย ฉันอาศัยอยู่ในบ้านชั้นเดียวขนาดเล็ก บ้านจึงเงียบไม่สามารถได้ยินแม้แต่เสียงของหนูกิน และทำงานในครัวได้ ใต้แสงจันทร์อ่อน บ้านอบอุ่น และสะดวกสบาย และคนตกหลับเร็วมาก ในวันนี้ไม่ว่าง และเสียงดัง ฉันไม่สามารถหาบ้านดังกล่าวอีกต่อไป คืนนั้น ฉันวาดร่างเพื่อรวบรวมผลการวิจัยและความรู้สึกวันนี้เมื่อผมร่างแผนนอกวันนี้ ต้องการ reinterpret สังเกตโดยตรง และเรียบง่ายของเด็ก โดยการวาดภาพ ไม่จนจบ 2011 เมื่อฉันวาดไว้บนผืนผ้าใบของฉันด้วยความช่วยเหลือของร่างการ หลังจาก fermenting มากกว่าหนึ่งปี ผมอยากแสดงออก หลังจากวาดภาพชิ้นเล็ก ๆ ความประทับใจที่ค่อย ๆ เป็นชัดเจน (ทรงหรือไม่ให้เลือนหายไปตามพี่ Shi)

ในการทำงานบนพูดถึงแดงกำแพงอิฐในเมืองว่าง Ruse (2007), Shi พี่เขียนเกี่ยวกับทัศนคติของเขาสิ่งที่เขาเห็น:

บ้านเก่าในภาพเป็น hoary ดัง และเก่าปี พวกเขารู้ว่า พวกเขาค่อย ๆ จะหายที่ในความเป็นเมืองทันสมัย... ผมยังชื่นชมความธรรมดาและความซื่อสัตย์ ไม่อยากพูดมากเกินไปเกี่ยวกับสถาปัตยกรรมสมัยใหม่ คำ พวกเขาจะ "ผิวเผิน" ได้

เป็นลักษณะของภาพวาด Shi ปี่เช่น advocated โดย Bergmann expressionism: คนอาจเชื่อว่าสิ่งที่พวกเขาเห็น แต่สิ่งที่พวกเขาเห็นดังนั้นมักจะถูกว่า ศิลปินต้องแสดงอะไรเป็นจริงผ่านศิลปะ ดัง เปลี่ยนแปลงรูปร่าง สี exaggerated และองค์ประกอบละครรูปภาพใช้แสดงอะไรเป็นความจริงในจิตใจของพวกเขา ไม่เพียงแต่มันมา จากสิ่งที่เห็น แต่อะไรจะถูกกรองในหัวใจของพวกเขา และคำอธิบายที่สดใสของสภาพแวดล้อมรอบ ๆ ผลงานของชิเป็นภาพและสัญลักษณ์ของชีวิตประจำวัน และสัญลักษณ์และข้อความเหล่านั้นเป็นส่วนหนึ่งของภาพเหมือนของยุคนี้ที่เขาไม่สามารถหนีจาก ดังนั้นต้องสังเกตนั้น และวาดภาพพวกเขาในภาพวาดของเขา เราแม้ว่าไม่มีความคิดสร้างสรรค์ในการทำงานของเขา เขาขอนำเสนอเรื่องราวหวานของยุคนี้ที่คนชอบอ่าน เราเชื่อเรื่องนี้ - แม้จะเป็นส่วน-เป็นหลักฐานที่สำคัญของยุคนี้และความสำเร็จที่ดีสำหรับเขา ศิลปินหนุ่ม

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ท้องฟ้าเป็นสีฟ้าแต่โดยทั่วไปแล้วเมืองที่อยู่ ภายใต้ มันดูเหมือนว่าจะเศร้าซึมและไม่สนุกสนาน จริงๆแล้วเป็นเมืองที่ว่างอยู่และชีวิตเพียงแห่งเดียวที่เป็นช่างทาสีที่สะท้อนอยู่โดยลูกเหล็กสแตนเลสสตีลที่อยู่เหนือศูนย์กลางของงานจิตรกรรมที่ เมืองที่มีลักษณะพ่ายแพ้และมีลักษณะของสถาปัตยกรรมที่นี่มีเด็กเกินไปเพื่อแสดงให้เห็นถึงความยาวของประวัติศาสตร์ ฉากดังกล่าวสามารถทำให้เกิดความรู้สึกของ nihility ในใจกลางของผู้คนได้อย่างง่ายดายแม้ว่าจะมีม่านประดับของบาร์และร้านอาหารจัดให้บริการคอนเทนต์ใหม่ได้อย่างรวดเร็วบางอย่างของชีวิตและบอลลูนทางการค้าได้บินอยู่บนท้องฟ้าที่ทะเลทรายและความหายนะยังบรรยายเศร้าของเมือง ความเป็นจริงที่มีความมั่นคงและอักขระที่ไม่มีผิดเพี้ยนและสูญหายไป นั่นคือสิ่งที่ผู้คนอยู่ทางซ้ายโดยดูเหล็กลูกและถนนที่สร้างขึ้นโดยในปี 1999 PI Shi .

หลังจากเข้าสู่สังคมฉันพบว่าตัวเองคนเดียวในโลกที่ในถนนสายในเมืองเป็นอาคารกระจกและความหนาวเย็นเท้า argentous สะพาน ผมนั่งยองๆอยู่ข้างทางเดินที่รู้สึกหมด เพียงแห่งเดียวที่ลูกทำจากสแตนเลสสตีลผมนึกถึงของการดำรงอยู่...(ความทรงจำของผมหรือไม่ไม่ว่าจะเป็นสีตกอยู่ห่างออกไปในระยะเวลาเดินทางโดย PI Shi PI )

Shi เป็นช่างทาสีทางด้านอารมณ์ความรู้สึกและ สภาพแวดล้อม ในเมืองของ Guiyang จะกลายเป็นกระจกเงาที่ให้เขารู้สึกว่าชีวิต ตามคำแถลงของเขาโรงแรมมี สภาพแวดล้อม การใช้ชีวิตจริงของเขา สภาพแวดล้อม ดังกล่าวไม่สามารถช่วย PI Shi งานออกจากโลกที่ปีติ ภาพ จิตรกรรมที่เรียกเข้าสะพานลอยที่แยกทางที่เขาสร้างขึ้นในปี 2000 แสดง ทัศนียภาพ ของเมืองที่ทันสมัยแต่ไม่มีกระปรี้กระเปร่าสามารถรู้สึก หากคุณเคยไปกุ้ยหยางหรือเมืองอื่นๆในจีนตามแบบตะวันตกเฉียงใต้คุณจะรู้สึกว่ามีสิทธิได้อย่างแน่นอนไม่มีอะไรที่เป็นมากกว่าอยู่ใกล้กับความเป็นจริงมากกว่า ประเภท นี้ของ ทัศนียภาพ ความผิดปกติจะเป็นมีเมฆมากและฝนตกในประเทศจีนตามแบบตะวันตกเฉียงใต้"และวัสดุและเทคนิคที่หุ้นสามัญโดยเฉลี่ยแล้วนำไปใช้ในสถาปัตยกรรมไม่สามารถต้านทานความชื้นและฝุ่น นั่นคือเหตุผลว่าทำไมสถาปัตยกรรมที่มี คุณภาพ ต่ำและต่ำ - กระปรี้กระเปร่า ผู้คนที่อาศัยอยู่ใน สภาพแวดล้อม ที่นั้นสามารถปฏิเสธความรู้สึกที่หัวใจของพวกเขาจะไปยัง

อย่างไรก็ตามประชาชนชาวจีนจำนวนมากทัศนคติชีวิตที่ไม่มีใครสามารถหลบหนีออกจากชะตากรรม "ผมโดยไม่ตั้งใจได้ด้วยตัวเองแบบอินทิเกรตพร้อมด้วยอายุการใช้งานในเมืองและค่อยๆมีความรู้สึกและ cognitions ใหม่บางอย่างเกี่ยวกับเมืองพร้อมด้วย'ร้องเพลงเที่ยวสำมะเลเทเมาและกินเลี้ยงและการเต้นรำเพื่อสรรเสริญเยินยอ hequn ถนนและช่วงเวลาที่ดีที่อัดแน่นไปด้วยยานพาหนะและประชาชนในยามค่ำคืน'ผมยกระดับกระจกที่...จึงยังงานของผมจะเริ่มแตกต่างกันไปพร้อมด้วยความรู้สึกของผมจากมุมมองของ ภาพ ที่เริ่มแสดงวิสัยทัศน์และความรู้สึกของแต่ละคนใน สภาพ ชีวิตของประชาชนและชีวิตประจำวันในสังคม"( pi ความทรงจำของไม่ว่าจะเป็นสีตกหรือไม่โดยอยู่ห่างออกไปในระยะทาง Shi )

ในความเป็นจริงแบบดั้งเดิมของความรู้สึกและความเป็นจริงในชีวิตเริ่มศิลปินหนุ่มในจีนตามแบบตะวันตกเฉียงใต้เมื่อปีค.ศ. 1978 ในช่วงเวลานั้น"แผลเป็นศิลปะ"และ"ชีวิต - สตรีมที่"พัฒนาขึ้นมาจากการสะท้อนในประวัติศาสตร์และความเป็นจริง ต่อไปนี้คือตรรกะเช่น' 85 งานศิลปะเป็นปรากฏการณ์ที่เกิดขึ้นในช่วงกลางปี 1980 s พร้อมด้วยวิธีใดวิธีหนึ่งความคิดสมัยใหม่ทั้งหมดถูกโอบล้อมไปด้วยผู้คนสำหรับความต้องการในการเคลื่อนไหวของตนไม่ว่าเสียงคำรามที่เริ่ม.

การพัฒนาของระบบเศรษฐกิจแบบตลาดเสรี - ตะวันออกช่วยให้การวางแนวหลังที่ทันสมัยที่เกิดขึ้นในช่วงปลายปี 1980 ที่ครบครันพัฒนาการใน 1990 s นักวิจารณ์และศิลปินก็คุ้นเคยกับการใช้ศิลปะร่วมสมัยในการแสดงศิลปะปรากฎการณ์ที่มีให้ในเงื่อนไขของความคิดสมัยใหม่ของความคิดและแนวความคิดที่เน้นถึงบทบาทของแนวความคิดและในบางระดับถูกปฏิเสธฉุกเฉินและอารมณ์ความรู้สึกของความคิดสมัยใหม่ ปรากฎการณ์ดังกล่าวเกิดจากที่ผู้คนก็ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเมื่อความคุ้มค่าของการปฏิบัติทางศิลปะที่ต้องเร่งพู่กันที่จำเป็น แต่ถึงอย่างไรก็ตามในช่วงต้นในปี 1917 เมื่อ duchamp อ่างถ่ายปัสสาวะออกเครื่องลายครามของเขาในตลาดแพ็คเกจของ Andy Warhol สินค้า โภค ภัณฑ์ ที่มีอยู่เริ่มปรากฏตัวขึ้นในห้องแสดงผลงานทางศิลปะในปี 1964 ควร art（or แบบร่วมสมัย art）in หลังความคิดสมัยใหม่ทางด้านทิศตะวันตกที่หลังจากที่ได้รับการตัดสิน คนจำได้อย่างชัดเจนว่า new-expressionism ของเยอรมนีได้ทำให้เสียงที่ดีเยี่ยมในช่วงทศวรรษที่ 1980 s ดังนั้นพวกเขาจึงไม่สงสัยว่า ภาพ วาดไม่เสียความหมายเนื่องจากลักษณะของการดำเนินการหรือวัสดุความเห็นใหม่หลังจาก new-expressionism ที่ทันสมัยแบบร่วมสมัยของ West ที่ได้สูญเสีย Vigor ผู้นำ และประชาชนจะรู้สึกถึงผู้ชมมากขึ้นในการสร้างความสัมพันธ์ระหว่างศิลปะและบริบทพิเศษที่มีอยู่ในที่มีการผลิต ในประเทศจีนแนวความคิดไม่ได้รับความสว่างของสังคมการเกษตรที่ดินที่เป็นอุดมการณ์ของสังคมนิยมและปรากฎการณ์ตั้งแต่เช้าตรู่และหลัง - ระบบทุนนิยมที่ปรากฏอยู่ในช่วงเวลาเดียวกันนี้.ท่านสามารถพบกับคุณสมบัติของทุกวัยในชีวิตประจำวันของประเทศนี้ ดังนั้นจึงมีประสบการณ์และความเป็นจริงอย่างแท้จริงช่วงอายุนี้คือพันธกิจที่ศิลปินในวันนี้ไม่สามารถหลีกเลี่ยง แต่ไม่มีการจำกัดว่าจะต้องปฏิบัติกับมันและ Express ตนเอง.

ความจริงก็คือไม่ว่าน่าเกลียดและก็เป็นความจริงหรือเมืองแห่งนี้คือ PI Shi ยังคงชอบระบบนี้เขาประกอบด้วยความปรารถนาและความทรงจำแห่งความสุขสำหรับจินตนาการกับความเป็นจริง เขายอมรับว่าความล้มเหลวของเขาเป็นผลมาจากเหตุผลอื่นและเวลาแต่เขาก็จะแสดงอายุการใช้งานในร่มหวาน(พื้นที่ว่างใน 1999 )หรือ ภาพลวงตา ภายใต้ แสงจันทร์(คิดถึงบ้านในแสงจันทร์ใน 2008 )และเขา dramatizes สภาพแวดล้อม ที่เขาเห็น(ของเล่นยกขึ้นโดยรีโมทคอนโทรลควบคุมอากาศยานใน 2012 )PI Shi เขียนเกี่ยวกับการทำงานของเขาเกี่ยวกับ"ความประทับใจของบ้านในตอนกลางคืน":

......! มันเป็นการเรียกสีเข้มและไฟถนนในบริเวณใกล้เคียงเปิดอยู่ หลอดไฟนีออนสีเขียวและสีน้ำเงินสีแดงสีในการสร้างอาคารสูงในระยะทางที่อยู่ไม่ว่างการเปลี่ยนสีของพวกเขา ไฟส่องแสงของพวกเขาในอาคารก่ออิฐสีแดงแห่งนี้ทำให้ชำรุดทรุดโทรมอย่างท่วมท้นในความพลุกพล่านและวุ่นวายของเมืองที่อยู่ ในช่วงเวลานั้นฉันไม่สามารถดูท่ามกลางสายฝนตกระกำลำบาก windows ของอาคารได้ ฉากนี้เป็นความคุ้นเคยเป็นอย่างดีและผมเรียกว่ากลับมาความทรงจำในวัยเด็กของผม เมื่อผมเป็นเด็กน้อยที่อยู่ในบ้านเดี่ยวขนาดเล็กที่ชั้น บ้านหลังนี้เขาช่างเป็นอันเงียบสงบที่แม้เสียงของหนูการรับประทานอาหารและทำงานอยู่ในห้องครัวที่จะได้ยินเสียง ภายใต้ แสงจันทร์เป็นลมที่บ้านที่อบอุ่นและมีความรู้สึกที่สะดวกสบายและผู้คนก็หลับไปก่อนเป็นอย่างมากในเมืองที่พลุกพล่านและมีเสียงดังของในวันนี้ผมไม่สามารถหาบ้านหลังหนึ่งนั้นอีกต่อไป ในคืนนั้นผมก็เข้ามาร่างหลายอย่างเพื่อไปรับการค้นพบของวันนี้ความรู้สึกและเมื่อผม ภาพ ร่าง ภาพ ทางด้านนอกในวันนี้ ฉันต้องการจะทำการสังเกตการณ์โดยตรงและเรียบง่ายของวัยเด็กโดยการวาด ภาพ มันเป็นไม่ได้จนกว่าจะสิ้นสุดที่ 2011 เมื่อผมเข้ามาเขาบนผืนผ้าใบด้วยความช่วยเหลือของกระแสลมที่ หลังจากหมักสำหรับมากกว่าหนึ่งปีผมก็ยินดีที่จะให้ Express หลังจากวาด ภาพ เป็นชิ้นเล็กๆของ ภาพ เขียนความประทับใจที่ค่อยๆกลายเป็นลบ ( ภาพ แห่งความทรงจำของหรือไม่ไม่ว่าจะเป็นสีตกอยู่ห่างออกไปในระยะเวลาเดินทางโดย Shi pi )

ในที่ทำงานบนที่พูดถึงอิฐสีแดงบนผนังใน empty-city เล่ห์กระเท่ห์( 2007 ), Shi PI เขียนเกี่ยวกับทัศนคติของเขาต่อสิ่งที่เขาเห็น:

ที่บ้านเก่าใน ภาพ เป็นดังนั้นผมหงอกและเก่าผ่านมานานหลายปีและพวกเขารู้ว่าพวกเขาจะหายไปในเมืองที่ทันสมัยอย่างค่อยเป็นค่อยไป...ก็ยังชื่นชอบความซื่อสัตย์สุจริตและที่ราบของพวกเขา ฉันไม่ต้องการพูดมากเกินไปเกี่ยวกับสถาปัตยกรรมที่ทันสมัยในคำที่ตนได้รับ"แบน".

สไตล์ของ ภาพ เขียนของ PI Shi เป็นพลาสติกอย่างโจ่งแจ้งโดย bergmann คนอาจเชื่อว่าสิ่งที่พวกเขาดูแต่สิ่งที่พวกเขาได้เห็นก็คือมักจะไม่ถูกต้องที่บรรดาศิลปินต้องแสดงอะไรคือความจริงผ่านศิลปะจึงเปลี่ยนรูปทรงสีเกินเลยความจริงและการเขียนเรียงความงดงามของ ภาพ จะใช้ในการแสดงว่าเป็นความจริงในใจของพวกเขา ซึ่งไม่เพียงจะได้มาจากสิ่งที่พวกเขาเห็นแต่ยังมีอะไรที่กรองอยู่ในใจของเขาและจากลักษณะมีสีสันสดใสมีชีวิตชีวาของ สภาพแวดล้อม ที่อยู่โดยรอบได้การทำงานของ Shi เต็มของ รูปภาพ และสัญลักษณ์ของชีวิตประจำวันและข้อความและสัญลักษณ์ที่เป็นส่วนหนึ่งของแนวตั้งของยุคสมัยนี้ที่เขาไม่สามารถหนีไปจากเขาจะต้องปฏิบัติตามและแสดงใน ภาพ เขียนของเขา แม้ว่าจะไม่มีนวัตกรรมทางความคิดในการทำงานของเขาเขาจะนำเสนอเรื่องราวถึงเราหวานของยุคนี้ที่ผู้คนชอบอ่านเราเชื่อว่าเรื่องนี้ - - แม้จะเสี่ยง - เป็นหลักฐานที่มีค่าของยุคสมัยนี้และความสำเร็จที่ดีเยี่ยมสำหรับเขาศิลปินหนุ่มที่