There was fog in the low places and

There was fog in the low places and out of the blackness overhead fell a fine, steady rain. It made little ponds of the ruts in the lonely country road. Hugged by scrub pines, vines and underbrush the road straggled for perhaps a hundred yards. Then the woods stopped abruptly and there lay the wet softly gleaming rails at Maco Station.

Maco lies fourteen miles west of Wilmington on the Wilmington-Florence-Augusta line of what is now the Atlantic Coast Line Railroad. It is today much as it must have looked to Joe Baldwin more than one hundred years ago.

Joe was conductor of a train headed toward Wilmington that rainy spring night of 1867. Just fourteen miles from home his thoughts turned to his family. Would his wife be up to greet him? Even his train sounded as if it were glad to be on the home stretch. There was something comforting about the chugging noise of its wood-burning engine. For the moment Joe forgot his shower of soot and sparks which he battled daily to keep his coaches clean.

It was time now to go through the cars ahead and call out the station. He glanced proudly at his gold railroad man's watch. The hands of the watch read three minutes 'til midnight. Just about on time.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

มีหมอกในที่ต่ำและออกจากค่าใช้จ่ายในความมืดลดลงปรับสายฝน มันทำให้บ่อเล็ก ๆ น้อย ๆ จากร่องถนนในประเทศโดดเดี่ยว กอดด้วยต้นสนขัดเถาองุ่นและพุ่มไม้ถนน straggled สำหรับบางทีร้อยหลา แล้วป่าหยุดทันทีและมีวางรางเบาแพรวเปียก MACO สถานี.

MACO อยู่สิบสี่ไมล์ทางทิศตะวันตกของวิลมิงตันเส้น-ฟลอเรนซ์-ออกัสตานี้คือสิ่งที่ทางรถไฟแนวชายฝั่งมหาสมุทรแอตแลนติก มันคือวันนี้มากที่สุดเท่าที่มันจะต้องมองไปที่บอลด์วิน joe มากกว่าหนึ่งร้อยปีที่ผ่านมา.

joe เป็นตัวนำของรถไฟมุ่งหน้าไปยังวิลมิงคืนฤดูใบไม้ผลิที่ฝน 1867 เพียงแค่สิบสี่ไมล์จากบ้านของความคิดของเขาหันไปหาครอบครัวของเขาภรรยาของเขาจะขึ้นไปทักทายเขา? แม้รถไฟของเขาฟังดูราวกับว่ามันเป็นความยินดีที่จะยืดบ้าน บางสิ่งบางอย่างก็มีปลอบโยนเกี่ยวกับเสียง chugging ของเครื่องยนต์เผาไหม้ไม้ของมัน สำหรับช่วงเวลาที่ joe ลืมอาบน้ำเขม่าของเขาและประกายไฟซึ่งเขาต่อสู้ในชีวิตประจำวันเพื่อให้โค้ชของเขาที่สะอาด.

มันเป็นเวลาในขณะนี้ผ่านไปคันข้างหน้าและโทรออกสถานีเขาเหลือบมองนาฬิกาข้อมืออย่างภาคภูมิใจที่คนรถไฟทองของเขา มือของนาฬิกาอ่านเที่ยงคืน til สามนาที เวลาเพียงเกี่ยวกับการที่.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

มีหมอกในสถานต่ำ และจากการ blackness โสหุ้ยตกฝนดี มั่นคง ทำบ่อน้อยของขรุขระถนนประเทศโดดเดี่ยว Hugged โดยขัดไพน์ นำและ underbrush ถนน straggled สำหรับทีร้อยหลา แล้วป่าหยุดกะทันหัน และมีวางรางเบา ๆ วาวเปียกที่สถานี Maco

Maco อยู่สิบสี่ไมล์ทางตะวันตกของวิลมิบรรทัดออกัสตาวิลมิฟลอเรนซ์ของรถไฟเส้นชายฝั่งแอตแลนติก คือวันนี้มากว่ามันต้องมีดูไปบอลด์วินโจมากกว่าหนึ่งร้อยปีที่ผ่านมา

โจได้นำรถไฟมุ่งหน้าไปทางวิลมิที่ฝนคืนฤดูใบไม้ผลิค.ศ. 1867 เพียงสิบสี่ไมล์จากบ้านความคิดของเขาเปิดให้ครอบครัว ภรรยาของเขาจะขึ้นทักทายเขาหรือไม่ แม้รถไฟของเขาแต่เพียงแห่งนั้นยินดีที่จะยืดบ้าน มีบางสิ่งบางอย่างที่พบเกี่ยวกับเสียงของเครื่องยนต์การเผาไหม้ไม้ chugging ตอนนี้ โจลืมเขาน้ำฟุ้ง และสปาร์คซึ่งกับปัญหาเขาธนบัตรทุกวันเพื่อให้โค้ชของเขาสะอาด

ก็ครั้งนี้ไป โดยรถยนต์ไปข้างหน้า และเรียกสถานี เขา glanced ภูมิใจที่คนรถไฟทองของเขาดู มือของนาฬิกาอ่าน 3 นาทีแบบเที่ยงคืน ในเวลาเพียงเกี่ยวกับการ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

มีหมอกลงจัดในสถานที่ที่ต่ำและออกไปจากของเหนือศีรษะท่ามกลางความมืดที่ตกชั้นดีที่ฝนตกอย่างต่อเนื่อง มันทำให้บ่อเล็กๆของกับบ่ออยู่ในถนนประเทศที่โดดเดี่ยวอ้างว้าง โอบกอดด้วยอย่างพร้อมเพรียงและเถาวัลย์ต้นสนเดินเปะปะไปขัดผิวถนนที่สำหรับเป็นร้อยหลา จากนั้นจึงใช้ไม้ที่หยุดทันทีและที่นั่นมีรางรถไฟอย่างนุ่มนวลมันวาวเปียกที่บริษัทสถานี.

บริษัททอดตัวอยู่สิบสี่ไมล์ด้านทิศตะวันตกของ Wilmington ,บนสาย wilmington-florence - ออกัสตาของสิ่งที่ได้รับในปัจจุบันแนวชายฝั่งแอตแลนติกสายรถไฟได้ ในวันนี้มันมีมากกว่าที่เป็นจะต้องมีโจ Baldwin มากกว่าหนึ่งร้อยปีก่อน.

โจคอนดักเตอร์ของรถไฟที่มุ่งหน้าไปยังอยู่ใน Wilmington ในค่ำคืนแห่งฤดูใบไม้ผลิฤดูฝนของ .1867 เพียงไม่กี่สิบสี่ไมล์อยู่ห่างจากบ้านความคิดของเขาก็หันไปยังครอบครัวของเขาจะเป็น ภรรยา ของเขาจะขึ้นเพื่อเป็นการทักทายเขา แม้แต่รถไฟมาเป็นก็ยินดีที่จะเป็นที่ทอดตัวหลัก มีบางสิ่งบางอย่างให้สบายยิ่งขึ้นเกี่ยวกับเสียง chugging ของเครื่องยนต์เผาไหม้ด้วยไม้ของพื้นที่ สำหรับช่วงเวลาที่ Joe ลืมฝักบัวของเขาของประกายไฟและเขม่าซึ่งเขาต่อสู้ทุกวันเพื่อไปยังรถโค้ชของเขาทำให้ทำความสะอาด.

มันเป็นตอนนี้ถึงเวลาเข้าไปในรถยนต์ที่อยู่ข้างหน้าและการโทรออกจากสถานีได้เขาชำเลืองมองด้วยความ ภาคภูมิใจ ที่ดูของคนรถไฟสีทอง มือของนาฬิกาที่อ่านสามนาทีจนกระทั่งเวลาเที่ยงคืน เพียงไม่กี่เรื่องในเวลา.