The Denial of Khmer CultureWhen Khm

The Denial of Khmer Culture
When Khmer culture cannot be directly appropriated as Tai, its true origins are often
obscured. Such is the case with manuscripts written in Khmer Mul script, for example,
most of which are religious tracts written on palm leaves. In Thailand, this written
language is frequently not referred to as Khmer at all, but as Khom, an old Mon word
for Khmer (Bauer, 1989, p. 77). I suspect this usage was popularized precisely to
obscure Khmer influence by the Fine Arts Department formed during the rule of
military dictator Phibulsongkhram in the 1930s. Whether doing so was the actual
motivation or not, using a Mon name for Khmer writing alienates these written
artefacts from their Khmer heritage. During my fieldwork, I regularly asked Northern
Khmer-speaking villagers if they knew what Khom was; most had only a dim or
tentative awareness, and many did not know at all. That is, they knew the word Khom,
but they did not immediately associate it with Khmer. Those who knew or suspected
the script was Khmer were generally older villagers, especially those few who,
‘traditionally educated’ in local temples, knew how to write Mul script themselves. Still
others would recognize a script as Khmer, and not realize it was being designated as
Khom. Formal education certainly did not help: a highly educated doctor I met in
Buriram province had dug up an ancient inscription in his garden and asked me if I
could read it. Looking at it, I told him it was difficult for me to read Khmer, especially
old Khmer, to which he responded ‘It isn’t Khmer, it’s Khom.’ When I pointed out that
Thailand’s Khmer as ‘Invisible Minority’ 115 Khom was Khmer, he looked puzzled and asked, ‘Really?’ This is unsurprising given the emphasis in state education on producing national citizens. Northern Khmer speakers in Thailand, have, in other words, been alienated from a part of their cultural heritage through an obfuscatory change of name.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

การปฏิเสธของวัฒนธรรมเขมรเมื่อวัฒนธรรมเขมรไม่สามารถจะจัดสรรโดยตรงเป็นไท ต้นกำเนิดแท้จริงมักบดบัง ดังกล่าวเป็นกรณีที่ มีต้นฉบับที่เขียนในสคริปต์ Mul เขมร เช่นซึ่งส่วนใหญ่เป็นสถานที่ทางศาสนาซึ่งเขียนบนใบปาล์ม ในประเทศไทย ซึ่งเขียนภาษามักไม่เรียกว่าเขมรทั้งหมด แต่ เป็น ขอม คำจันทร์เก่าสำหรับเขมร (Bauer, 1989, p. 77) ฉันสงสัยว่า งานนี้เป็นที่นิยมอย่างแม่นยำอิทธิพลเขมรปิดบัง โดยกรมศิลปากรที่เกิดขึ้นในช่วงการปกครองของเผด็จทหาร Phibulsongkhram ในช่วงทศวรรษ 1930 ไม่ว่าจะทำเช่นนั้น ได้จริงแรงจูงใจ หรือ ไม่ ใช้ชื่อมอญเขมรเขียน alienates เหล่านี้เป็นลายลักษณ์อักษรโบราณวัตถุจากเขมรมรดกของพวกเขา ในระหว่างงานภาคสนามของฉัน ฉันเป็นประจำขอเหนือชาวบ้านพูดภาษาเขมรถ้าพวกเขารู้อะไรขอม ส่วนใหญ่มีติ่มซำเท่านั้น หรือรับรู้ที่ไม่แน่นอน และหลายคนไม่รู้เลย นั่นคือ พวกเขารู้ว่าคำว่าขอมแต่พวกเขาไม่ทันทีเชื่อมโยงมันกับเขมร ผู้ที่รู้ หรือสงสัยสคริปต์ถูกเขมรถูกชาวบ้านรุ่นเก่าโดยทั่วไป โดยเฉพาะอย่างยิ่งสิ่งเหล่านั้นที่'ประเพณีศึกษา' ในวัดท้องถิ่น รู้วิธีการเขียนสคริปต์ Mul เอง ยังคงคนอื่นจะรู้จักสคริปต์เป็นภาษาเขมร และไม่ตระหนักถึงการขึ้นทะเบียนเป็นขอม ศึกษาอย่างแน่นอนไม่ได้ช่วย: ฉันแพทย์มีการศึกษาสูงจังหวัดบุรีรัมย์ได้ขุดขึ้นจารึกโบราณในสวนของเขา และถามฉันว่าฉันอ่าน มองมัน ผมบอกมันเป็นเรื่องยากสำหรับผมที่จะอ่านภาษาเขมร โดยเฉพาะอย่างยิ่งภาษาเขมรโบราณ ซึ่งเขาตอบ 'มันไม่ใช่เขมร เป็นขอม' เมื่อฉันชี้ให้เห็นว่าประเทศเขมรเป็น 'มองไม่เห็นส่วนน้อย' 115 ขอมเขมร เขาดูแปลกใจ และ ถาม 'จริง ๆ หรือ' นี่คือ unsurprising ได้รับการเน้นในการศึกษารัฐในการผลิตพลเมืองของชาติ ภาษาเขมรเหนือในประเทศไทย ในคำอื่น ๆ การหมางเมินจากส่วนหนึ่งของวัฒนธรรมของพวกเขาผ่านการเปลี่ยนชื่อ obfuscatory

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การปฏิเสธของวัฒนธรรมเขมรเมื่อวัฒนธรรมเขมรไม่สามารถโดยตรงใช้เป็นไท ต้นกำเนิดที่แท้จริงของมันอยู่บ่อย ๆบดบัง . ดังกล่าวเป็นกรณีที่มีเขียนต้นฉบับอยู่ในเขมร มุลสคริปต์ตัวอย่างซึ่งส่วนใหญ่เป็นสถานที่ทางศาสนาที่เขียนบนใบลาน ในไทย ที่เขียนนี้ภาษามักไม่เรียกว่า เขมรเลย แต่เป็นโคม เป็นคำมอญเก่าภาษาเขมร ( บาวเออร์ , 2532 , หน้า 77 ) ฉันสงสัยว่าการใช้งานมัน popularizedที่เขมรอิทธิพลโดยกรมศิลปากรสร้างขึ้นระหว่างการปกครองของphibulsongkhram เผด็จการทางทหารในยุค ไม่ว่าทำอะไรก็จริงแรงจูงใจ หรือ ไม่ ใช้สำหรับเขียนชื่อมอญเขมร Alienates เหล่านี้เขียนสิ่งประดิษฐ์จากมรดกเขมร . ในงานภาคสนามของผม ผมขอประจําภาคเหนือพูดเขมรชาวบ้านถ้าพวกเขารู้สิ่งที่ขอมคือ ส่วนใหญ่มีเพียงสลัวๆ หรือแน่นอนการรับรู้ และหลายคนไม่รู้เลย นั่นคือพวกเขารู้ว่าคําคม ,แต่พวกเขาไม่ได้ทันทีเชื่อมโยงกับเขมร ผู้ที่รู้หรือสงสัยสคริปต์ที่ถูกเขมรโดยทั่วไปแก่ชาวบ้าน โดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้ที่ไม่กี่ที่" ประเพณีการศึกษาในวัดวาอาราม รู้วิธีการเขียนมุลสคริปต์ตัวเอง ยังคนอื่นจะยอมรับบทเป็นเขมร และไม่ตระหนักว่ามันเป็นเขต เช่นโคม . การศึกษาก็ไม่ได้ช่วย : การศึกษาสูง หมอได้พบกับจังหวัดบุรีรัมย์ได้ขุดขึ้น จารึกโบราณสวนของเขาถามฉันสามารถอ่านได้ ดูแล้ว ผมบอกเขาว่ามันเป็นเรื่องยากสำหรับผมที่จะอ่านเขมรโดยเฉพาะแก่เขมร ซึ่งเขาตอบ " ไม่ใช่เขมร มันขม . " เมื่อผมชี้ให้เห็นว่าไทยเขมรเป็น " น้อย " มองไม่เห็น 115 ขอมคือเขมร เขาดูงงและถามว่า " จริงเหรอ ? " นี้เป็นแปลกใจเลยที่ให้ความสำคัญในการศึกษาของรัฐในการผลิตพลเมืองของชาติ ผู้พูดภาษาเขมรถิ่นไทย ในประเทศไทย มี ในคำอื่น ๆที่ถูกแปลกแยกจากส่วนหนึ่งของมรดกทางวัฒนธรรมของพวกเขาผ่านการเปลี่ยน obfuscatory ของชื่อ