Performatives and literatureLiterar

Performatives and literature
Literary critics have embraced the notion of the performative as one that helps to
characterize literary discourse. Theorists have long asserted that we must attend to what
literary language does as much as to what it says, and the concept of the performative
provides a linguistic and philosophical justification for this idea: there is a class of
utterances that above all do something. Like the performative, the literary utterance does
not refer to a prior state of affairs and is not true or false. The literary utterance too
creates the state of affairs to which it refers, in several respects. First and most simply, it
brings into being characters and their actions, for instance. The beginning of Joyce’s
Ulysses, ‘Stately plump Buck Mulligan came from the stairhead bearing a bowl of lather
on which a mirror and a razor lay crossed,’ does not refer to some prior state of affairs
but creates this character and this situation. Second, literary works bring into being ideas,
concepts, which they deploy. La Rochefoucauld claims that no one would ever have
thought of being in love if they hadn’t read about it in books, and the notion of romantic
love (and of its centrality to the lives of individuals) is arguably a massive literary
creation. Certainly novels themselves, from Don Quixote to Madame Bovary, blame
romantic ideas on other books.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Performatives และเอกสารประกอบการนักวิจารณ์วรรณกรรมได้กอดแนวคิดของ performative เป็นหนึ่งที่ช่วยให้ลักษณะวาทกรรมวรรณกรรม Theorists มีคนว่า เราต้องเข้าที่ยาวนานภาษาหนังสือไม่เท่ากับสิ่งที่มันกล่าวว่า แนวคิดของการ performativeแสดงเหตุผลปรัชญา และภาษาศาสตร์สำหรับความคิดนี้: ไม่มีคลาสของutterances ที่ทำอะไรเหนือสิ่งอื่นใด เช่นการ performative, utterance วรรณกรรมไม่ไม่ถึงทราบสถานะของกิจการ และไม่เป็นจริง หรือเท็จ Utterance วรรณกรรมเกินไปสร้างสถานะของกิจการซึ่งจะอ้างอิงถึง ในหลายประการ ครั้งแรก และมากที่สุด เพียง มันนำเข้าถูกอักขระและการกระทำของพวกเขา เช่น จุดเริ่มต้นของ Joyceยูไลซ์เซส, ' มัลลิเกนบัคสูง ๆ อวบมาจาก stairhead แบกน้ำฟองบนที่ เป็นกระจกและมีดโกนวางข้าม ไม่ได้อ้างถึงรัฐกิจการบางอย่างก่อนแต่สร้างตัวละครตัวนี้และสถานการณ์เช่นนี้ สอง วรรณคดีงานนำเข้ามีความคิดแนวคิด ซึ่งพวกเขาวางไว้ ลา Rochefoucauld อ้างว่า ไม่เคยมีคิดว่า ความรักถ้าพวกเขาไม่ได้อ่านเกี่ยวกับเรื่องในหนังสือ และความโรแมนติกรัก (และเอกภาพของชีวิตของแต่ละบุคคล) ว่ามีขนาดใหญ่เป็นวรรณคดีสร้าง แน่นอนนิยายตัวเอง จากดอนกิโฆเต้กับมาดาม Bovary ตำหนิความคิดที่โรแมนติกในหนังสืออื่น ๆ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

Performatives และวรรณกรรม
วิจารณ์วรรณกรรมได้นำเอาความคิดของภาคปฏิบัติเป็นหนึ่งที่ช่วยในการ
ลักษณะวาทกรรมวรรณกรรม นักทฤษฎีได้ถูกกล่าวหามานานแล้วว่าเราจะต้องให้ความสนใจกับสิ่งที่
วรรณกรรมภาษาไม่มากเท่าที่กับสิ่งที่มันพูดและแนวคิดของภาคปฏิบัติ
ให้เหตุผลภาษาศาสตร์และปรัชญาความคิดนี้มีชั้นเรียนของ
คำพูดที่ว่าข้างต้นทั้งหมดทำอะไรบางอย่าง เช่นเดียวกับในภาคปฏิบัติ, คำพูดวรรณกรรมไม่
ได้หมายถึงรัฐก่อนของกิจการและไม่เป็นความจริงหรือเท็จ คำพูดวรรณกรรมเกินไป
สร้างกิจการของรัฐซึ่งหมายถึงในหลายประการ แรกและส่วนใหญ่ก็ก็
นำมาสู่การเป็นตัวละครและการกระทำของพวกเขาตัวอย่างเช่น จุดเริ่มต้นของจอยซ์
ยูลิสซี 'โอฬารอวบบั๊กมัลลิแกนมาจาก stairhead แบกชามฟอง
ที่กระจกและมีดโกนวางข้าม 'ไม่ได้หมายถึงบางรัฐของกิจการก่อน
แต่จะสร้างตัวละครตัวนี้และสถานการณ์นี้ ประการที่สองวรรณกรรมนำเข้ามาในความคิดของการเป็น
แนวความคิดที่พวกเขาปรับใช้ La Rochefoucauld อ้างว่าไม่มีใครเลยที่จะมี
ความคิดของการอยู่ในความรักถ้าพวกเขาไม่ได้อ่านเกี่ยวกับมันในหนังสือและความคิดของความโรแมนติก
ความรัก (และศูนย์กลางในการชีวิตของประชาชน) เป็น arguably วรรณกรรมใหญ่
สร้าง นิยายแน่นอนตัวเองจากดอนกิโฆเต้มาดาม Bovary ตำหนิ
ความคิดโรแมนติกบนหนังสือเล่มอื่น ๆ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

performatives และนักวิจารณ์วรรณกรรมวรรณคดี
มี embraced ความคิดของ performative เป็นหนึ่งที่ช่วยให้

ลักษณะวรรณกรรมประเภท นักทฤษฎีได้ถูกกล่าวหาว่าเราต้องทำสิ่งที่
ภาษาวรรณศิลป์ไม่เท่าสิ่งที่มันกล่าวว่า และแนวคิดของ performative
มีภาษาและปรัชญาเหตุผลสำหรับไอเดียนี้มีชั้นของ
คำพูดที่ข้างต้นทั้งหมดจะทำบางอย่าง ชอบ performative , ความเต็มที่วรรณกรรมไม่
ไม่ได้อ้างอิงถึงสถานะเดิมของกิจการและไม่จริง หรือ เท็จ ผู้ที่ประพันธ์ด้วย
สร้างสถานะของกิจการ ซึ่งมันหมายถึงหลายประการ ครั้งแรกและมากที่สุดเพียง มันมาเป็นอักขระ
และการกระทำของพวกเขา ตัวอย่างเช่น จุดเริ่มต้นของจอยซ์
Ulysses ,' สาวอวบ บัคตีมาจากหัวบันไดแบริ่ง ชามกลึง
ที่กระจกและมีดโกนวางข้าม ' ไม่ได้อ้างถึงบางก่อนที่รัฐของกิจการ
แต่สร้างตัวละครตัวนี้และสถานการณ์นี้ ประการที่สอง งานวรรณกรรม นำสู่การคิด
แนวคิด ที่พวกเขาทำงาน ลา รอชฟูโคลด์อ้างว่าไม่มีใครมี
คิดว่าในเรื่องของความรัก ถ้าพวกเขายังไม่ได้อ่านมันในหนังสือ และความคิดของความรักโรแมนติก
( และมีศูนย์กลางในชีวิตของแต่ละบุคคล ) เป็น arguably ใหญ่วรรณกรรม
สร้าง แน่นอนนิยายตัวเอง จาก ดอน กิโฮเต้กับมาดามโบวารี โทษ
ไอเดียโรแมนติกในหนังสืออื่น ๆ