Evidence-based Management Strategie

Evidence-based Management Strategies for Treatment of Chronic Wounds
Frank Werdin, MD,a Mayer Tennenhaus, MD,b Hans-Eberhardt Schaller, MD,a and Hans-Oliver Rennekampff, MDc
Author information ► Copyright and License information ►
This article has been cited by other articles in PMC.
Go to:
Abstract
The care and management of patients with chronic wounds and their far-reaching effects challenge both the patient and the practitioner. Further complicating this situation is the paucity of evidence-based treatment strategies for chronic wound care. After searching both MEDLINE and Cochrane databases, we reviewed currently available articles concerning chronic wound care. Utilizing this information, we have outlined a review of current, evidence-based concepts as they pertain to the treatment of chronic wounds, focusing on fundamental treatment principles for the management of venous, arterial, diabetic, and pressure ulcers. Individualized treatment options as well as general wound management principles applicable to all varieties of chronic wounds are described. Classification and treatment guidelines as well as the adoption of the TIME acronym facilitate an organized conceptional approach to wound care. In so doing, individual aspects of generalized wound care such as debridement, infection, and moisture control as well as attention to the qualities of the wound edge are comprehensively evaluated, communicated, and addressed. Effective adjuvant agents for the therapy of chronic wounds including nutritional and social support measures are listed, as is a brief review of strategies helpful for preventing recurrence. An appreciation of evidence-based treatment pathways and an understanding of the pathophysiology of chronic wounds are important elements in the management of patients with chronic wounds. To achieve effective and long-lasting results, a multidisciplinary approach to patient care, focused on the education and coordination of patient, family as well as medical and support staff can prove invaluable.

The treatment and care of chronic wounds may be an unglamorous aspect of medical practice, but for both the patient and the society, the resulting morbidity and cost are considerable. Indeed much of the medical establishment, whether through lack of confidence, training, interest, or remunerative potential, continues to perceive this to be under the province of someone else.

With the population advancing in age, increasing in weight and with the resultant comorbidities of diabetes and venous insufficiency, an increase in the number of patients with chronic wounds has been reported.1–3 It has been estimated that approximately 1% of the population will develop leg ulceration in the course of their lifetime. In the United States alone, chronic wounds affect 3 million to 6 million patients and treating these wounds costs an estimated $5 billion to $10 billion each year. Of particular concern, we and others have noted an increase in the number of patients who have been insufficiently treated for their chronic wounds over protracted courses.2 We believe that established treatment pathways for chronic wounds can prove highly relevant in daily practice and as a result we have outlined current concepts concerning the treatment of chronic wounds, focusing on fundamental treatment principles for the management of venous, arterial, diabetic, and pressure ulcers.

Go to:
DEFINITION AND PATHOLOGY
Chronic wounds are defined as wounds, which have failed to proceed through an orderly and timely reparative process to produce anatomic and functional integrity over a period of 3 months.4 All wound types have the potential to become chronic and, as such, chronic wounds are traditionally divided etiologically. Identifying and treating the underlying aetiology of a chronic wound such as venous insufficiency, arterial perfusion, diabetes, or unrelieved pressure as well as systemic factors such as nutritional status, immunosuppression, and infection that may contribute to poor wound healing are key to successful wound treatment.4 General treatment principles for the management of chronic wounds are demonstrated in Figure ​Figure1.1. The most commonly encountered chronic wound is the lower extremity ulcer; these are generally vascular or diabetic in nature and account for up to 98% of all lower extremity wounds.5

Figure 1
Figure 1
A management strategy for treatment of chronic wounds.
Chronic wounds are often identified by the presence of a raised, hyperproliferative, yet nonadvancing wound margin. Fibroblasts derived from the wound bed of chronic wounds of various etiologies represent a senescent, premature, or differentiated phenotype, which respond inefficiently to normal stimulatory messages.4,6,7 The local wound environment, rich in inflammatory products, and proinflammatory cytokines manifest an imbalanced enzymatic milieu consisting of an excess of matrix metalloproteases and a reduction in their inhibitors resulting in the destruction of the extra cellular matrix.6 The resultant profound inflammatory state is thought to be a significant factor influencing and delaying healing. Chronic inflammation, a hallmark of the nonhealing wound, may ultimately predispose these wound sites to potential malignant change. A detailed understanding of the mechanisms controlling the inflammatory response, tissue repair, and directed healing outcome is necessary for effective therapy of pathological tissue repair.

Correctly identifying the etiology of a chronic wound as well as the local and systemic factors that may be contributing to poor wound healing is key to successful wound treatment.4–6 In general, local tissue hypoxia with repetitive ischemia-reperfusion injury is considered a common pathogenesis in chronic wound development.6

Go to:
DIABETIC ULCER
Diabetic wounds and their pattern of chronicity appear to be multifactorial in nature. Once thought to be predominantly a disease of small vessels, large vessel contribution is increasingly recognized.8 Neuropathic diabetic ulcers require therapeutic regimens directed at several causative elements including the neuropathy, blood sugar control, revascularization as well as prevention strategies.4 The diagnosis of a diabetic neuropathy remains particularly challenging and is confirmed by history, clinical examination, and Semmes-Weinstein filament testing.9 Improving vascular flow, medical therapy for neuropathy, and surgical decompressions have all shown to contribute to effective management.4,8 Judicious diabetic control is critical and as with all chronic wounds, prevention, education, and examination are of paramount importance.8 All patients with pressure-induced, neuropathic diabetic foot wounds should receive an orthopedic evaluation for maximal pressure off-loading.4–8,10 Methods of offloading include crutches, walkers, wheelchairs, and a variety of protective and stabilizing footwear. Achilles tendon lengthening procedures, for example, have been shown to improve the rate of healing of neuropathic forefoot plantar ulceration by improving kinematics and reducing focal pressure effects.4 In addition, the transplantation of healthy living skin equivalents, cells that assist in ulcer healing by stimulating the release of growth factors and cytokines, has shown varying degrees of benefit in healing diabetic ulcers after judicious wound bed preparation.4

Go to:
VASCULAR ULCER
All patients with lower extremity ulcers should be assessed for arterial disease. Vascular ulcers, despite their characteristic location and appearance, merit a clinical vascular examination to identify and characterize the ulcer, distinguishing arterial from venous contributions.4,11 A relevant history and accurate clinical examination including assessment of cutaneous changes, dependent rubor, capillary refill, and claudication should be performed. The next diagnostic steps would generally be an assessment of the ABI (ankle/brachial index) as well as transcutaneous oximetry. The screening value for arterial disease is defined by a resting ABI ≤ 0.9. Transcutaneous oxygen tension (TcPo2) is thought to be a more effective marker of disease than Doppler assessment or ABI. A value less than 40 mm Hg is associated with impaired healing.4,11 TcPo2 levels are often helpful in predicting healing after amputation as well as assessing the success of vascular intervention. If an otherwise healthy patient presents with strong palpable dorsalis pedis and posterior tibialis pulses, no immediate further referral is generally required. A suspicion of arterial disease in the context of a patient with lower extremity ulcer should prompt referral to a vascular specialist (eg, vascular surgeon, angiologist).4,11

In cases of arterial ulcers, restoration of blood flow by revascularization is the intervention that will most likely lead to healing. Prior to surgery, an anatomic road map should be obtained by angiogram, duplex angiography, magnetic resonance angiography, computed tomography angiography, or contrast tomography angiography. The success of vascular intervention is confirmed by manifest pulses in the foot, improved ABI, or improved wound healing. In some patients, primary amputation must be considered, while in others limb preservation may be of utmost importance. The role of amputation in the management of complex extremity wounds needs to be considered in a complex risk-benefit analysis and carefully discussed with the patient.4,11

In cases of venous ulceration, gross arterial disease should be ruled out as described above and the specific venous etiology of the ulcer confirmed by color duplex scan.4 It is important to identify and distinguish deep and superficial system patency and competency. Venous ulcer healing rates improve when adequate compression therapy–specifically a class 3 high-compression system–is consistently applied. It is important to note, however, that compression therapy is contraindicated

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

กลยุทธ์การจัดการหลักฐานใช้สำหรับรักษาแผลเรื้อรังFrank Werdin, MD เมเยอร์ Tennenhaus, MD บี Schaller ฮันส์ Eberhardt, MD แบบ และฮันส์ Oliver Rennekampff, MDcผู้เขียนข้อมูล►ลิขสิทธิ์และสิทธิ์การใช้งานข้อมูล►บทความนี้ได้ถูกอ้างถึง โดยบทความอื่น ๆ ในเอ็มลุยเลย:บทคัดย่อดูแลและบริหารงานของผู้ป่วยที่มีแผลเรื้อรังและผลผับท้าทายทั้งผู้ป่วยและแพทย์ เพิ่มเติม complicating สถานการณ์นี้เป็น paucity ของกลยุทธ์ตามหลักฐานการรักษาการดูแลแผลเรื้อรัง หลังจากการค้นฐานข้อมูล MEDLINE และขั้น เราตรวจสอบบทความที่มีอยู่ในปัจจุบันเกี่ยวข้องกับการดูแลแผลเรื้อรัง ใช้ข้อมูลนี้ เราได้ระบุไว้จากการทบทวนแนวคิดปัจจุบัน ตามหลักฐานพวกเขาเกี่ยวข้องกับการรักษาแผลเรื้อรัง การเน้นหลักการรักษาพื้นฐานสำหรับการจัดการของดำ ต้ว เบา หวาน และแผลในปากความดัน อธิบายตัวเลือกการรักษาเป็นรายบุคคลรวมทั้งหลักการบริหารงานทั่วไปแผลใช้พันธุ์ทั้งหมดของบาดแผลเรื้อรัง แนวทางการจัดประเภทและการรักษารวมทั้งยอมรับย่อเวลาอำนวยความสะดวกการจัด conceptional วิธีดูแลแผล ทำ ดูแลแผลเมจแบบทั่วไปแต่ละด้านเช่น debridement ติดเชื้อ และความชื้นควบคุมรวมทั้งความใส่ใจในคุณภาพของขอบแผลจะประเมินครบถ้วน สื่อสาร และอยู่ ประเมินที่มีประสิทธิภาพสำหรับการรักษาแผลเรื้อรังรวมทั้งมาตรการสนับสนุนทางสังคม และคุณค่าทางโภชนาการอยู่ เป็นสรุปย่อของกลยุทธ์ที่ช่วยป้องกันการเกิดซ้ำ การเพิ่มค่าของมนต์รักษาตามหลักฐานและความเข้าใจเกี่ยวกับ pathophysiology ของบาดแผลเรื้อรังเป็นองค์ประกอบสำคัญในการจัดการผู้ป่วยที่มีแผลเรื้อรัง เพื่อให้บรรลุผลลัพธ์ที่มีประสิทธิภาพ และยาวนาน วิธีการ multidisciplinary การดูแลผู้ป่วย เน้นการศึกษา และประสานงานของผู้ป่วย ครอบครัว ตลอดจนแพทย์ และเจ้าหน้าที่สนับสนุนสามารถพิสูจน์ล้ำค่าการรักษาและดูแลแผลเรื้อรังอาจมีข้อมูลด้านโรค unglamorous แต่สำหรับผู้ป่วยและสังคม การเกิด morbidity และต้นทุนมาก แน่นอนมากของสถานประกอบการทางการแพทย์ ว่า through lack of ความเชื่อมั่น ฝึกอบรม ดอกเบี้ย หรือ ศักยภาพ remunerative ยังคงสังเกตนี้ไปจังหวัดของใครมีประชากรที่ก้าวหน้าในยุค เพิ่มน้ำหนัก ด้วย comorbidities ผลแก่โรคเบาหวานและไม่เพียงพอต่อหลอดเลือดดำ การเพิ่มขึ้นของจำนวนผู้ป่วยที่มีแผลเรื้อรังแล้ว reported.1–3 มันมีแล้วคาดว่า ประมาณ 1% ของประชากรจะพัฒนา ulceration เลกในหลักสูตรของชีวิตของพวกเขา ในสหรัฐอเมริกาเพียงอย่างเดียว แผลเรื้อรังต่อผู้ป่วย 3 ล้าน 6 ล้านและรักษาต้นทุนเหล่านี้แผลเป็นประมาณ $5 พันล้านถึงพันล้านแต่ละปี ความกังวลโดยเฉพาะ เราและผู้อื่นได้บันทึกการเพิ่มขึ้นของจำนวนผู้ป่วยที่ได้รับ insufficiently สำหรับแผลเรื้อรังมากกว่า courses.2 ยืดเยื้อเราเชื่อที่ก่อตั้งหลักการรักษาสำหรับแผลเรื้อรังสามารถพิสูจน์คำที่เกี่ยวข้องในทางปฏิบัติทุกวัน และเป็นผลให้ เรามีเค้าร่างแนวคิดปัจจุบันเกี่ยวกับการบำบัดรักษาแผลเรื้อรัง เน้นหลักการรักษาพื้นฐานสำหรับการจัดการของดำต้ว โรคเบาหวาน และแผลในปากความดันลุยเลย:คำจำกัดความและพยาธิกำหนดแผลเรื้อรังเป็นแผล ที่มีไม่สามารถดำเนินการผ่านกระบวนการเป็นระเบียบ และทันเวลา reparative ผลิตสมบูรณ์ anatomic และทำงานช่วง 3 months.4 ทุกแผลอาจเป็นเรื้อรัง และ เช่น แผลเรื้อรังมีประเพณีแบ่ง etiologically ระบุ และรักษา aetiology ต้นแบบของแผลเรื้อรัง เช่นดำไม่เพียงพอ การกำซาบต้ว เบา หวาน ความดันไปเป็นปัจจัยต่าง ๆ ระบบเช่นโภชนาการ immunosuppression และติดเชื้อที่อาจนำไปสู่การรักษาบาดแผลจนได้คีย์แผลสำเร็จ treatment.4 รักษาทั่วไปหลักการสำหรับการจัดการแผลเรื้อรังจะแสดงในรูป Figure1.1 แผลเรื้อรังที่พบบ่อยที่สุดคือ เข้า ๆ ส่วนปลายล่าง นี่คือโดยทั่วไปของหลอดเลือด หรือโรคเบาหวานในธรรมชาติและบัญชีถึง 98% ของ wounds.5 ส่วนปลายด้านล่างทั้งหมดรูปที่ 1รูปที่ 1กลยุทธ์การบริหารสำหรับรักษาแผลเรื้อรังบาดแผลเรื้อรังโดยทั่วไปมักจะระบุ โดยการยกของ hyperproliferative ยังขอบแผล nonadvancing Fibroblasts มาจากแผลแผลเรื้อรังของ etiologies ต่าง ๆ แทนการ senescent ก่อน วัย หรือแยกแยะ phenotype ซึ่งตอบสนองทิ้งไปอย่างสิ้นเปลืองเพื่อ messages.4,6,7 stimulatory ปกติแผลภายในสิ่งแวดล้อม อุดมไปด้วยผลิตภัณฑ์อักเสบ และ proinflammatory cytokines รายการฤทธิ์เอนไซม์ในระบบ imbalanced ประกอบด้วยมากเกิน metalloproteases เมตริกซ์ และลด inhibitors ของพวกเขาได้ทำลาย matrix.6 โทรศัพท์มือถือพิเศษผลแก่รัฐอักเสบลึกซึ้งเป็นความคิดที่มีอิทธิพลต่อปัจจัยและล่าช้า รักษา อักเสบเรื้อรัง แผล nonhealing จัดเตรียมอาจสุด predispose นี้แผลไซต์เปลี่ยนร้ายเป็นไปได้ เข้าใจรายละเอียดของกลไกการควบคุมตอบสนองการอักเสบ การซ่อมแซมเนื้อเยื่อ และผลการรักษาโดยตรงเป็นสิ่งจำเป็นสำหรับการบำบัดมีประสิทธิภาพการซ่อมแซมเนื้อเยื่อทางพยาธิวิทยาระบุวิชาการแผลเรื้อรังรวมทั้งปัจจัยภายใน และระบบที่อาจทำให้ถูกต้องเพื่อรักษาบาดแผลไม่ดีเป็นคีย์ treatment.4–6 แผลที่ประสบความสำเร็จทั่วไป hypoxia ภายในเนื้อเยื่อ มีการบาดเจ็บซ้ำขาดเลือด-reperfusion ถือว่าพยาธิกำเนิดทั่วไปในแผลเรื้อรัง development.6ลุยเลย:เข้า ๆ โรคเบาหวานDiabetic wounds and their pattern of chronicity appear to be multifactorial in nature. Once thought to be predominantly a disease of small vessels, large vessel contribution is increasingly recognized.8 Neuropathic diabetic ulcers require therapeutic regimens directed at several causative elements including the neuropathy, blood sugar control, revascularization as well as prevention strategies.4 The diagnosis of a diabetic neuropathy remains particularly challenging and is confirmed by history, clinical examination, and Semmes-Weinstein filament testing.9 Improving vascular flow, medical therapy for neuropathy, and surgical decompressions have all shown to contribute to effective management.4,8 Judicious diabetic control is critical and as with all chronic wounds, prevention, education, and examination are of paramount importance.8 All patients with pressure-induced, neuropathic diabetic foot wounds should receive an orthopedic evaluation for maximal pressure off-loading.4–8,10 Methods of offloading include crutches, walkers, wheelchairs, and a variety of protective and stabilizing footwear. Achilles tendon lengthening procedures, for example, have been shown to improve the rate of healing of neuropathic forefoot plantar ulceration by improving kinematics and reducing focal pressure effects.4 In addition, the transplantation of healthy living skin equivalents, cells that assist in ulcer healing by stimulating the release of growth factors and cytokines, has shown varying degrees of benefit in healing diabetic ulcers after judicious wound bed preparation.4Go to:VASCULAR ULCERAll patients with lower extremity ulcers should be assessed for arterial disease. Vascular ulcers, despite their characteristic location and appearance, merit a clinical vascular examination to identify and characterize the ulcer, distinguishing arterial from venous contributions.4,11 A relevant history and accurate clinical examination including assessment of cutaneous changes, dependent rubor, capillary refill, and claudication should be performed. The next diagnostic steps would generally be an assessment of the ABI (ankle/brachial index) as well as transcutaneous oximetry. The screening value for arterial disease is defined by a resting ABI ≤ 0.9. Transcutaneous oxygen tension (TcPo2) is thought to be a more effective marker of disease than Doppler assessment or ABI. A value less than 40 mm Hg is associated with impaired healing.4,11 TcPo2 levels are often helpful in predicting healing after amputation as well as assessing the success of vascular intervention. If an otherwise healthy patient presents with strong palpable dorsalis pedis and posterior tibialis pulses, no immediate further referral is generally required. A suspicion of arterial disease in the context of a patient with lower extremity ulcer should prompt referral to a vascular specialist (eg, vascular surgeon, angiologist).4,11In cases of arterial ulcers, restoration of blood flow by revascularization is the intervention that will most likely lead to healing. Prior to surgery, an anatomic road map should be obtained by angiogram, duplex angiography, magnetic resonance angiography, computed tomography angiography, or contrast tomography angiography. The success of vascular intervention is confirmed by manifest pulses in the foot, improved ABI, or improved wound healing. In some patients, primary amputation must be considered, while in others limb preservation may be of utmost importance. The role of amputation in the management of complex extremity wounds needs to be considered in a complex risk-benefit analysis and carefully discussed with the patient.4,11In cases of venous ulceration, gross arterial disease should be ruled out as described above and the specific venous etiology of the ulcer confirmed by color duplex scan.4 It is important to identify and distinguish deep and superficial system patency and competency. Venous ulcer healing rates improve when adequate compression therapy–specifically a class 3 high-compression system–is consistently applied. It is important to note, however, that compression therapy is contraindicated

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

หลักฐานที่ใช้กลยุทธ์การบริหารจัดการในการรักษาแผลเรื้อรัง
แฟรงก์ Werdin, MD, เมเยอร์ Tennenhaus, MD, ข Hans-Eberhardt Schaller, MD, และฮันส์โอลิเวอร์ Rennekampff, MDC
ข้อมูลผู้เขียน►ข้อมูลลิขสิทธิ์และใบอนุญาต►
บทความนี้ได้รับการอ้างถึง . โดยสิ่งของอื่น ๆ ใน PMC
ไปที่:
บทคัดย่อ
การดูแลและการบริหารจัดการของผู้ป่วยที่มีแผลเรื้อรังและผลกระทบกว้างไกลของพวกเขาท้าทายทั้งผู้ป่วยและผู้ประกอบการ ดําเนินต่อไปสถานการณ์เช่นนี้คือความยากจนของหลักฐานที่ใช้กลยุทธ์การรักษาสำหรับการดูแลแผลเรื้อรัง หลังจากการค้นหาทั้ง MEDLINE และฐานข้อมูล Cochrane, เราตรวจสอบบทความที่มีอยู่ในปัจจุบันเกี่ยวกับการดูแลแผลเรื้อรัง การใช้ประโยชน์จากข้อมูลนี้เราได้ระบุไว้ตรวจสอบของปัจจุบันแนวคิดตามหลักฐานที่พวกเขาเกี่ยวข้องกับการรักษาแผลเรื้อรังโดยมุ่งเน้นที่การรักษาหลักการพื้นฐานสำหรับการจัดการของหลอดเลือดดำ, แดงเบาหวานและแผลกดทับ ตัวเลือกการรักษาเป็นรายบุคคลเช่นเดียวกับหลักการการจัดการแผลทั่วไปที่ใช้บังคับกับทุกชนิดของแผลเรื้อรังจะมีการอธิบาย การจำแนกประเภทและแนวทางการรักษาเช่นเดียวกับการยอมรับของตัวย่ออำนวยความสะดวกในเวลาวิธีการ conceptional จัดแผลดูแล ดังนั้นในการทำรายด้านของการดูแลแผลทั่วไปเช่น debridement, การติดเชื้อและการควบคุมความชื้นเช่นเดียวกับการให้ความสนใจกับคุณภาพของขอบแผลมีการประเมินครอบคลุมการสื่อสารและการแก้ไข ตัวแทนเสริมที่มีประสิทธิภาพสำหรับการรักษาแผลเรื้อรังรวมทั้งมาตรการสนับสนุนทางโภชนาการและสังคมมีการระบุไว้เป็นทบทวนกลยุทธ์ที่เป็นประโยชน์ในการป้องกันการเกิดซ้ำ การแข็งค่าของเส้นทางการรักษาตามหลักฐานและความเข้าใจของพยาธิสรีรวิทยาของแผลเรื้อรังเป็นองค์ประกอบสำคัญในการจัดการของผู้ป่วยที่มีแผลเรื้อรัง เพื่อให้บรรลุผลที่มีประสิทธิภาพและยาวนานวิธีการสหสาขาวิชาชีพในการดูแลผู้ป่วยที่ให้ความสำคัญกับการศึกษาและการประสานงานของผู้ป่วยครอบครัวรวมทั้งบุคลากรทางการแพทย์และการสนับสนุนที่สามารถพิสูจน์คุณค่า. การรักษาและการดูแลรักษาแผลเรื้อรังอาจจะเป็นด้าน unglamorous ของ การปฏิบัติทางการแพทย์ แต่สำหรับทั้งผู้ป่วยและสังคมที่เกิดการเจ็บป่วยและค่าใช้จ่ายเป็นจำนวนมาก อันที่จริงมากของสถานพยาบาลไม่ว่าจะผ่านการขาดความเชื่อมั่นในการฝึกอบรมที่น่าสนใจที่มีศักยภาพหรือมีกำไรอย่างต่อเนื่องในการรับรู้นี้จะอยู่ภายใต้จังหวัดของคนอื่น. ด้วยประชากรก้าวหน้าในอายุที่เพิ่มขึ้นในน้ำหนักและด้วยผลลัพธ์ของการป่วย โรคเบาหวานและโรคหลอดเลือดดำไม่เพียงพอ, การเพิ่มจำนวนของผู้ป่วยที่มีแผลเรื้อรังได้รับ reported.1-3 จะได้รับการคาดว่าประมาณ 1% ของประชากรที่จะมีการพัฒนาเป็นแผลที่ขาในหลักสูตรของชีวิตของพวกเขา ในสหรัฐอเมริกาเพียงอย่างเดียว, แผลเรื้อรังส่งผลกระทบต่อ 3,000,000-6,000,000 ผู้ป่วยและการรักษาแผลเหล่านี้มีค่าใช้จ่ายประมาณ $ 5000000000 ถึง $ 10 พันล้านปีแต่ละ จากความกังวลโดยเฉพาะอย่างยิ่งเราและคนอื่น ๆ ได้ตั้งข้อสังเกตเพิ่มขึ้นในจำนวนของผู้ป่วยที่ได้รับการรักษาไม่เพียงพอสำหรับแผลเรื้อรังของพวกเขามากกว่า courses.2 ยืดเยื้อเราเชื่อว่าการจัดตั้งทางเดินการรักษาแผลเรื้อรังสามารถพิสูจน์ได้ว่ามีความเกี่ยวข้องสูงในการปฏิบัติในชีวิตประจำวันและเป็นผล เราได้อธิบายแนวคิดปัจจุบันที่เกี่ยวกับการรักษาแผลเรื้อรังโดยมุ่งเน้นที่การรักษาหลักการพื้นฐานสำหรับการจัดการของหลอดเลือดดำ, แดงเบาหวานและแผลกดทับ. ไปที่: ความหมายและพยาธิวิทยาแผลเรื้อรังจะถูกกำหนดเป็นบาดแผลที่ยังไม่ได้ดำเนินการผ่าน กระบวนการซ่อมแซมเป็นระเบียบและเวลาที่เหมาะสมในการผลิตความสมบูรณ์ของโครงสร้างและการทำงานในช่วงระยะเวลา 3 months.4 ประเภทแผลทุกคนมีศักยภาพที่จะกลายเป็นเรื้อรังและเป็นเช่นนี้แผลเรื้อรังจะถูกแบ่งออกเป็นประเพณี etiologically การระบุและการรักษาสาเหตุพื้นฐานของแผลเรื้อรังเช่นหลอดเลือดดำไม่เพียงพอปะเส้นเลือดเบาหวานหรือความดันซ้ำเช่นเดียวกับปัจจัยระบบเช่นภาวะโภชนาการภูมิคุ้มกันและการติดเชื้อที่อาจนำไปสู่การรักษาบาดแผลที่ไม่ดีเป็นกุญแจสำคัญในการรักษาแผลที่ประสบความสำเร็จ 0.4 หลักการการรักษาทั่วไปสำหรับการจัดการของแผลเรื้อรังจะแสดงให้เห็นในรูปที่ Figure1.1 พบมากที่สุดแผลเรื้อรังแผลขา; เหล่านี้มักจะเป็นโรคเบาหวานหรือหลอดเลือดในธรรมชาติและคิดเป็นสัดส่วนมากถึง 98% ของขา wounds.5 รูปที่ 1 รูปที่ 1 กลยุทธ์การจัดการสำหรับการรักษาแผลเรื้อรัง. แผลเรื้อรังมักจะมีการระบุโดยการปรากฏตัวของยก hyperproliferative ยัง nonadvancing อัตรากำไรแผล รบรามาจากเตียงแผลแผลเรื้อรังจากสาเหตุต่าง ๆ เป็นตัวแทนที่เสื่อมสภาพก่อนวัยอันควรหรือฟีโนไทป์ที่แตกต่างซึ่งได้ผลตอบสนองต่อการกระตุ้น messages.4,6,7 ปกติแผลสภาพแวดล้อมในท้องถิ่นที่อุดมไปด้วยผลิตภัณฑ์อักเสบและ proinflammatory cytokines ที่ประจักษ์ สภาพแวดล้อมของเอนไซม์ขาดดุลซึ่งประกอบด้วยส่วนที่เกินจาก metalloproteases เมทริกซ์และการลดลงของพวกเขาในการยับยั้งผลในการทำลายของ matrix.6 โทรศัพท์มือถือพิเศษรัฐอักเสบผลลึกซึ้งคิดว่าจะเป็นปัจจัยสำคัญที่มีอิทธิพลต่อการล่าช้าและการรักษา การอักเสบเรื้อรังจุดเด่นของแผล nonhealing ท้ายที่สุดอาจจูงใจเว็บไซต์แผลเหล่านี้มีการเปลี่ยนแปลงที่อาจเกิดมะเร็ง เข้าใจรายละเอียดของกลไกการควบคุมการตอบสนองการอักเสบ, การซ่อมแซมเนื้อเยื่อและกำกับการแสดงผลการรักษาเป็นสิ่งที่จำเป็นสำหรับการรักษาที่มีประสิทธิภาพของการซ่อมแซมเนื้อเยื่อพยาธิวิทยา. อย่างถูกต้องระบุสาเหตุของแผลเรื้อรังรวมทั้งปัจจัยในประเทศและระบบที่อาจจะมีส่วนร่วมกับคนยากจน การรักษาบาดแผลเป็นกุญแจสำคัญใน treatment.4-6 แผลที่ประสบความสำเร็จโดยทั่วไปการขาดออกซิเจนเนื้อเยื่อท้องถิ่นที่มีการบาดเจ็บขาดเลือดกลับคืนซ้ำถือเป็นเรื่องธรรมดาในการเกิดโรคแผลเรื้อรัง development.6 ไปที่: แผลเบาหวานแผลเบาหวานและรูปแบบของพวกเขา chronicity ดูเหมือนจะเป็น multifactorial ในธรรมชาติ เคยคิดว่าจะเป็นโรคส่วนใหญ่ของเรือขนาดเล็กบริจาคเรือขนาดใหญ่มากขึ้น recognized.8 Neuropathic แผลเบาหวานต้องใช้ยาในการรักษาผู้กำกับที่เป็นสาเหตุองค์ประกอบหลายอย่างรวมทั้งเส้นประสาทที่ควบคุมน้ำตาลในเลือด revascularization เช่นเดียวกับการป้องกัน strategies.4 วินิจฉัย อักเสบเบาหวานยังคงท้าทายโดยเฉพาะอย่างยิ่งและได้รับการยืนยันจากประวัติศาสตร์การตรวจทางคลินิกและเส้นใย Semmes-Weinstein testing.9 การปรับปรุงการไหลเวียนของหลอดเลือด, การรักษาด้วยการแพทย์สำหรับการอักเสบและ decompressions ผ่าตัดมีทั้งหมดแสดงให้เห็นว่านำไปสู่การที่มีประสิทธิภาพ management.4,8 ฉลาดการควบคุมโรคเบาหวานคือ ที่สำคัญและเช่นเดียวกับแผลเรื้อรังทั้งหมด, การป้องกัน, การศึกษา, และการตรวจสอบที่มีความสำคัญยิ่ง importance.8 ผู้ป่วยทุกรายที่มีความดันที่เกิดขึ้นในระบบประสาทแผลเท้าเบาหวานควรได้รับการประเมินผลกระดูกสำหรับความดันสูงสุดปิด loading.4-8,10 วิธีการ offloading รวมถึงไม้ค้ำเดินรถเข็นคนพิการและความหลากหลายของการป้องกันและการรักษาเสถียรภาพของรองเท้า จุดอ่อนขั้นตอนยาวเส้นเอ็นเช่นได้รับการแสดงเพื่อปรับปรุงอัตราการหายของแผล neuropathic เท้าฝ่าเท้าโดยการปรับปรุงกลศาสตร์การเคลื่อนไหวและลดความดัน effects.4 โฟกัสนอกจากนี้การปลูกเทียบเท่าชีวิตที่มีสุขภาพผิวเซลล์ที่ช่วยในการรักษาแผลในกระเพาะอาหารโดย กระตุ้นการปล่อยของปัจจัยการเจริญเติบโตและ cytokines ที่ได้แสดงให้เห็นองศาที่แตกต่างของผลประโยชน์ในการรักษาแผลเบาหวานแผลหลังจากเตียงฉลาด preparation.4 ไปที่: หลอดเลือดแผลผู้ป่วยทุกรายที่มีแผลที่ต่ำสุดควรมีการประเมินสำหรับโรคหลอดเลือดแดง แผลหลอดเลือดแม้จะมีสถานที่ตั้งลักษณะและการปรากฏตัวของพวกเขาบุญตรวจหลอดเลือดคลินิกเพื่อระบุและลักษณะแผล, เส้นเลือดแตกต่างจาก contributions.4,11 ดำประวัติศาสตร์ที่เกี่ยวข้องและการตรวจสอบความถูกต้องทางคลินิกรวมถึงการประเมินการเปลี่ยนแปลงผิวหนัง Rubor ขึ้นอยู่กับการเติมเงินหลอดเลือดฝอย และ claudication ควรจะดำเนินการ ขั้นตอนการวินิจฉัยต่อไปโดยทั่วไปจะมีการประเมินของ ABI (ข้อเท้า / ดัชนีแขน) เช่นเดียวกับ transcutaneous oximetry ค่าคัดกรองโรคหลอดเลือดแดงถูกกำหนดโดยพักผ่อน ABI ≤ 0.9 ความตึงเครียดออกซิเจน transcutaneous (TcPo2) คิดว่าจะเป็นเครื่องหมายที่มีประสิทธิภาพมากขึ้นของการเกิดโรคกว่าการประเมิน Doppler หรือ ABI มูลค่าน้อยกว่า 40 มิลลิเมตรปรอทมีความสัมพันธ์กับระดับความบกพร่อง healing.4,11 TcPo2 มักจะเป็นประโยชน์ในการทำนายการรักษาหลังจากการตัดแขนขาเช่นเดียวกับการประเมินความสำเร็จของการแทรกแซงของหลอดเลือด หากผู้ป่วยมีสุขภาพดีอย่างอื่นนำเสนอกับ dorsalis pedis เห็นได้ชัดที่แข็งแกร่งและพั tibialis หลังไม่มีการอ้างอิงต่อไปทันทีที่จำเป็นโดยทั่วไป ความสงสัยของโรคหลอดเลือดแดงในบริบทของผู้ป่วยที่มีแผลขาควรแจ้งให้อ้างอิงไปยังผู้เชี่ยวชาญด้านหลอดเลือด (เช่นศัลยแพทย์หลอดเลือด angiologist) .4,11 ในกรณีของการเป็นแผลแดงฟื้นฟูไหลเวียนของเลือดโดย revascularization การแทรกแซงที่ ส่วนใหญ่มีแนวโน้มที่จะนำไปสู่การรักษา ก่อนที่จะมีการผ่าตัดแผนที่ถนนกายวิภาคควรจะได้รับจากการ angiogram, angiography เพล็กซ์, หลอดเลือดด้วยคลื่นสนามแม่เหล็กคำนวณ angiography เอกซ์เรย์, หรือความคมชัด angiography เอกซ์เรย์ ประสบความสำเร็จจากการแทรกแซงของหลอดเลือดได้รับการยืนยันโดยพัลส์อย่างชัดแจ้งในการเดินเท้าดีขึ้น ABI หรือการรักษาบาดแผลที่ดีขึ้น ในผู้ป่วยบาง, การตัดแขนขาหลักที่ต้องพิจารณาในขณะที่คนอื่น ๆ ในการเก็บรักษาแขนขาอาจมีความสำคัญสูงสุด บทบาทของการตัดแขนขาในการบริหารจัดการจากบาดแผลสุดซับซ้อนจะต้องมีการพิจารณาในการวิเคราะห์ความเสี่ยงและผลประโยชน์ที่ซับซ้อนและการหารืออย่างรอบคอบกับ patient.4,11 ในกรณีที่มีแผลเลือดดำ, โรคหลอดเลือดแดงขั้นต้นควรจะตัดออกตามที่อธิบายไว้ข้างต้นและ สาเหตุดำที่เฉพาะเจาะจงของแผลในกระเพาะอาหารได้รับการยืนยันโดยเพล็กซ์สี scan.4 มันเป็นสิ่งสำคัญที่จะระบุและแยกความแตกต่างของระบบลึกและตื้นแจ้งชัดและความสามารถ อัตราการรักษาแผลเลือดดำดีขึ้นเมื่อการบีบอัดที่เพียงพอบำบัดเฉพาะชั้น 3 การบีบอัดสูงระบบถูกนำไปใช้อย่างต่อเนื่อง มันเป็นสิ่งสำคัญที่จะต้องทราบ แต่การรักษาด้วยการบีบอัดที่มีข้อห้าม

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ตามหลักฐานการจัดการกลยุทธ์สำหรับการรักษาบาดแผลเรื้อรัง
แฟรงค์ werdin , MD , เมเยอร์ tennenhaus , MD , บีฮันส์ eberhardt ชอเลอร์ , MD , และฮันส์ โอลิเวอร์ rennekampff MDC
, ลิขสิทธิ์►ข้อมูลที่ผู้เขียนและใบอนุญาตข้อมูล►
บทความนี้ได้รับการอ้างจากบทความอื่น ๆใน PMC .
:

ไปบทคัดย่อการดูแลและการจัดการผู้ป่วยที่มีบาดแผลเรื้อรังและผลกระทบที่กว้างขวางของพวกเขาความท้าทายทั้งผู้ป่วยและแพทย์ . เพิ่มเติมซับซ้อนสถานการณ์นี้เป็นจำนวนเล็กน้อยของการให้บริการการรักษากลยุทธ์สำหรับการดูแลแผลเรื้อรัง หลังจากการค้นหาทั้งฐานข้อมูล Medline Cochrane และเราตรวจสอบในขณะนี้บทความเกี่ยวกับการดูแลแผลเรื้อรังใช้ข้อมูลนี้ เราได้ระบุไว้ทบทวนในปัจจุบัน ตามแนวคิดที่พวกเขาเกี่ยวข้องกับการรักษาบาดแผลเรื้อรัง รักษาโดยเน้นหลักการพื้นฐานสำหรับการจัดการของเลือดดํา , เลือด , เบาหวานและแผลความดัน : ตัวเลือกการรักษา รวมทั้งการจัดการทั่วไปบาดแผลหลักการใช้กับพันธุ์ทั้งหมดของแผลเรื้อรังที่อธิบายการจำแนกและแนวทางการรักษา ตลอดจนการยอมรับเวลาย่ออำนวยความสะดวกจัดการตั้งครรภ์วิธีการดูแลแผล ดังนั้นในการทำแต่ละด้านการดูแลบาดแผลทั่วไป เช่น เครื่องล้างที่ใช้คลื่นความถี่สูง , การติดเชื้อและการควบคุมความชื้น รวมทั้งใส่ใจในคุณภาพของขอบแผลจะกว้างประเมิน การสื่อสาร และการแก้ไขสารเสริมประสิทธิภาพ สำหรับการรักษาบาดแผลเรื้อรัง ได้แก่ โภชนาการ และมาตรการทางสังคม สนับสนุนอยู่ เป็นการทบทวนกลยุทธ์ที่เป็นประโยชน์เพื่อป้องกันการเกิดขึ้นอีก การแข็งค่าของหลักฐานเชิงประจักษ์ การรักษาแนวทาง และความเข้าใจเกี่ยวกับพยาธิสรีรวิทยาของแผลเรื้อรัง เป็นองค์ประกอบที่สำคัญในการจัดการกับผู้ป่วยที่มีบาดแผลเรื้อรังเพื่อให้ได้ผลลัพธ์ที่มีประสิทธิภาพและยาวนานเป็นแนวทางสหสาขาวิชาชีพในการดูแลผู้ป่วย เน้นการศึกษาและการประสานงานของผู้ป่วย ครอบครัว ตลอดจนบุคลากรทางการแพทย์และการสนับสนุนสามารถพิสูจน์หาค่ามิได้ .

การรักษาและดูแลแผลเรื้อรังอาจจะกว้าง unglamorous ของแพทย์ แต่สำหรับทั้งผู้ป่วยและสังคม ที่เกิดขึ้น อัตราการเจ็บป่วยและเสียค่าใช้จ่ายเป็นจำนวนมากแน่นอนมากของสถานประกอบการทางการแพทย์ ว่าผ่านการขาดความเชื่อมั่น การฝึกอบรม ดอกเบี้ย หรือ ที่มีศักยภาพซึ่งจ่ายเงินจำนวนมาก ยังคงรู้สึกนี้ไปสังกัดจังหวัดคนอื่น

กับประชากรด้านอายุ เพิ่มน้ำหนัก และด้วยโรคร่วมของผู้ป่วยโรคเบาหวานและเมื่อเข้าไป ผลลัพธ์ ,การเพิ่มจำนวนของผู้ป่วยที่มีบาดแผลเรื้อรังได้รับรายงาน 1 – 3 มีการประมาณการว่าประมาณ 1% ของประชากรจะพัฒนาขาเปื่อยในหลักสูตรของชีวิตของพวกเขา ในสหรัฐอเมริกาเพียงอย่างเดียว แผลเรื้อรัง ส่งผลกระทบต่อ 3 ล้าน 6 ล้านราย และรักษาบาดแผลนี้ค่าใช้จ่ายประมาณ $ 5 พันล้านถึง $ 10 พันล้านดอลลาร์ในแต่ละปี โดยเฉพาะเกี่ยวกับเราและคนอื่น ๆได้กล่าว การเพิ่มจำนวนของผู้ป่วยที่ได้รับการรักษาบาดแผลเรื้อรังที่ไม่ของพวกเขาผ่านหลักสูตรยืดเยื้อ เราเชื่อว่าการรักษาที่จัดตั้งขึ้นทางเดินสำหรับแผลเรื้อรังสามารถพิสูจน์สูงที่เกี่ยวข้องในการปฏิบัติงานทุกวัน และเป็นผลให้เราได้อธิบายแนวคิดปัจจุบันเกี่ยวกับการรักษาบาดแผลเรื้อรังโดยเน้นหลักการ การรักษาเบื้องต้น สำหรับการจัดการของเลือดดํา , เลือด , เบาหวาน , แผลกดทับ

ไป :
นิยามและพยาธิวิทยา
เรื้อรังแผลถูกกำหนดเป็นแผลซึ่งมีการล้มเหลวที่จะดำเนินการผ่านกระบวนการที่เป็นระเบียบและทันเวลาการซ่อมแซมผลิตกายวิภาคและการทำงานที่สมบูรณ์ในช่วง 3 เดือน ทั้งหมด 4 แผล ประเภทมีศักยภาพที่จะกลายเป็นเรื้อรังและเช่น แผลเรื้อรัง เป็นประเพณีแบ่ง etiologically . การระบุและการรักษาภายใต้การศึกษาที่เกี่ยวกับสาเหตุของแผลเรื้อรัง เช่น เมื่อเข้าไปลด เบาหวาน , หลอดเลือด , หรือ unrelieved ความดัน ตลอดจนปัจจัยเชิงระบบ เช่น ภาวะโภชนาการ การกดภูมิคุ้มกัน และการติดเชื้อที่อาจส่งผลให้แผลหายช้ามีคีย์เพื่อรักษาบาดแผลที่ประสบความสำเร็จ