Timpani, ( Italian: “drums”) also s

Timpani, ( Italian: “drums”) also spelled tympani, orchestral kettledrums. The name has been applied to large kettledrums since at least the 17th century. The permanent orchestral use of timpani dates from the mid-17th century, early examples being in Matthew Locke’s Psyche (1673) and Jean-Baptiste Lully’s opera Thésée (1675). At first they were mainly confined to expressions of rejoicing or to supporting the brass in loud passages. Two instruments, one tuned to the tonic and the other to the dominant (first and fifth notes of the scale), were normal in 17th- and 18th-century scores. Later, more instruments were used with a variety of tunings. In the 19th century the timpani were used in more varied and expressive ways, a development stimulated in large part by the innovations of Ludwig van Beethoven. The French composer Hector Berlioz, who required 16 kettledrums in his Grand Messe des morts (1837; Requiem), even urged composers to specify which type of hard or soft sticks they wished used.

In modern timpani the bowl-shaped shell is usually of copper or brass. The membrane, of calfskin or synthetic material, is secured by a metal hoop. Its tension is varied by hand screws fixed to the shell and acting on the hoop, or, more often, by one of several 19th- and 20th-century devices: pedal or hand mechanisms that control the tension by rods connected to the hoop. A hole is pierced at the bottom of the shell to avoid air concussion splitting the head in loud passages. The tone varies according to the texture of the head of the stick and the area of the membrane struck. Occasionally, composers specify using the fingers to set the membrane in vibration.

The orchestral kettledrum has a practical compass of five full tones. The compass of a pair of timpani is normally an octave from F below middle C downward; for an orchestral set of three, the tuning ranges are generally c–g, G–d, and E♭–B♭ (g = the G below middle C; E♭ = the second E♭ below). Such composers as Igor Stravinsky and Gustav Mahler have extended this range. The expressive resources of the timpani include reiteration of persistent rhythms, dramatic crescendos, sudden stresses, and atmospheric rolls. Special effects include damped or muffled notes, striking a note with two sticks, pedal glissando (sliding pitch) on a roll, and muting by placing a cloth on the drumhead.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

กลองทิมปานี, (อิตาลี: "กลอง") ยัง สะกด tympani, orchestral kettledrums มีการใช้ชื่อกับ kettledrums ขนาดใหญ่ตั้งแต่ในศตวรรษ 17 วันใช้กลองทิมปานี orchestral ถาวรจากศตวรรษ 17 กลาง ตัวอย่างก่อนการล็อก Matthew Psyche (1673) และโอเปร่าฌ็อง-บาติสต์ Lully Thésée (1675) ในตอนแรก พวกเขาได้ส่วนใหญ่จำกัดนิพจน์ซึ่งดีใจ หรือสนับสนุนทองเหลืองในทางเดินเสียงดัง สองเครื่อง หนึ่งผ่านกล่องโทนิกและอื่น ๆ เพื่อการหลัก (แรกห้าบันทึก และสเกล), มีปกติในคะแนน 17 - และศตวรรษ เครื่องมือเพิ่มเติมในภายหลัง ได้ใช้กับหลากหลาย tunings ในศตวรรษที่ 19 กลองทิมปานีถูกใช้ในวิธีแตกต่างกัน และแสดงออกมากขึ้น การพัฒนาขาวกระตุ้นส่วนใหญ่โดยนวัตกรรมของลุดวิกแห่งแวนบีโธเฟน ผู้ประพันธ์ฝรั่งเศส Hector Berlioz ที่ต้อง kettledrums 16 ในเขาเมสเสแกรนด์เด morts (1837 เรควีเอ็ม), กระตุ้นให้คีตกวีเพื่อระบุชนิดของพวกเขาปรารถนาใช้ไม้แข็ง หรืออ่อนได้กลองทิมปานีที่ทันสมัยใน เปลือกรูปชามได้ปกติของทองแดงหรือทองเหลือง เมมเบรน แห่งหรือวัสดุสังเคราะห์ มีความปลอดภัย โดยห่วงโลหะ แตกต่างกันของความตึงเครียด โดยสกรูมือคงจะ shell และทำหน้าที่ในห่วง หรือ บ่อย และ 20 ศตวรรษหลายอุปกรณ์: กลไกคันหรือมือที่ควบคุมความตึงเครียด โดยก้านเชื่อมต่อห่วง หลุมเป็น pierced ที่ด้านล่างของเปลือกเพื่อหลีกเลี่ยงการสั่นสะเทือนอากาศแบ่งหัวในทางเดินเสียงดัง เสียงแตกต่างกันไปตามพื้นผิวของหัวไม้และพื้นที่ของเยื่อที่หลง บางครั้ง คีตกวีการใช้มือการตั้งค่าเมมเบรนในสั่นสะเทือนOrchestral kettledrum ทิศจริงของโทนสีทั้งห้าได้ อาณาเขตของคู่กลองทิมปานีเป็นปกติมีอ็อกเทฟจาก F ต่ำกว่า C กลางลง สำหรับชุดที่ orchestral สาม ช่วงที่ปรับแต่งโดยทั่วไป c-g, G-d และ E♭ – B♭ (g = G ด้านล่างกลาง C E♭ = E♭ สองด้านล่าง) เช่นคีตกวี Igor Stravinsky และกุสตาฟ Mahler ได้ขยายช่วงนี้ ทรัพยากรแสดงออกของกลองทิมปานีรวมจัดแบบแบบ ละคร crescendos เครียดฉับพลัน และม้วนบรรยากาศ ลักษณะพิเศษรวมถึงทำให้ชื้น หรือ muffled บันทึก โดดเด่นเหตุกับสอง sticks, glissando ล (เลื่อนระดับ) ในการ roll และปิดเสียง โดยวางผ้าบนมโหระทึก

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

กลอง (อิตาลี: "กลอง") ยังสะกดพานี, kettledrums ดนตรี ชื่อที่ได้รับนำไปใช้กับ kettledrums ขนาดใหญ่อย่างน้อยตั้งแต่ศตวรรษที่ 17 การใช้ดนตรีถาวรของวันกลองจากช่วงกลางศตวรรษที่ 17 ตัวอย่างต้นอยู่ในจิตแมทธิวล็อค (1673) และฌองติสโอเปร่าบทของ Thesee (1675) ตอนแรกพวกเขาถูกกักขังเป็นหลักในการแสดงออกของความปลื้มปีติที่จะสนับสนุนหรือทองเหลืองในทางเดินดัง สองเครื่องมือหนึ่งปรับยาชูกำลังและอื่น ๆ เพื่อที่โดดเด่น (บันทึกครั้งแรกและครั้งที่ห้าของขนาด) เป็นปกติใน 17th- และคะแนนศตวรรษที่ 18 ต่อมาเครื่องมืออื่น ๆ ถูกนำมาใช้กับความหลากหลายของ tunings ในศตวรรษที่ 19 กลองถูกนำมาใช้ในรูปแบบที่แตกต่างกันมากขึ้นและแสดงออกกระตุ้นการพัฒนาในส่วนใหญ่โดยนวัตกรรมของลุดวิกฟานเบโธเฟน นักแต่งเพลงชาวฝรั่งเศส Hector Berlioz ที่จำเป็น 16 kettledrums ในแกรนด์ Messe เดส์ Morts ของเขา (1837; บังสุกุล). แม้จะกระตุ้นให้นักประพันธ์เพลงเพื่อระบุชนิดของไม้ที่แข็งหรือนุ่มที่พวกเขาอยากใช้ในกลองที่ทันสมัยเปลือกชามรูปโดยปกติจะเป็นทองแดงหรือทองเหลือง เมมเบรนของวัวหรือวัสดุสังเคราะห์เป็นหลักประกันโดยห่วงโลหะ ความตึงเครียดมันจะแตกต่างกันโดยสกรูมือจับจ้องไปที่เปลือกและทำหน้าที่ในห่วงหรือบ่อยครั้งโดยหนึ่งในอุปกรณ์หลาย 19th- และศตวรรษที่ 20: กลไกการเหยียบหรือมือที่มีการควบคุมความตึงเครียดโดยแท่งเชื่อมต่อกับห่วง หลุมเจาะที่ด้านล่างของเปลือกเพื่อหลีกเลี่ยงการสั่นสะเทือนของอากาศแยกหัวในทางเดินดัง โทนสีแตกต่างกันไปตามพื้นผิวของหัวของไม้และพื้นที่ของเมมเบรนหลง บางครั้งนักประพันธ์เพลงที่ระบุโดยใช้นิ้วมือในการตั้งเมมเบรนในการสั่นสะเทือน. กลองวงดนตรีมีเข็มทิศในทางปฏิบัติของห้าเสียงเต็มรูปแบบ เข็มทิศของคู่ของกลองให้เป็นปกติคู่จาก F ลงด้านล่างกลาง c; สำหรับชุดที่วงดนตรีของสามช่วงการปรับจูนโดยทั่วไปคกรัม G-D, E และ♭♭ -B (g = จีด้านล่างกลาง c; E ♭ = อีสอง♭ด้านล่าง) นักประพันธ์เพลงเช่นอิกอร์สตราและกุสตาฟมาห์เลอร์ได้ขยายช่วงนี้ ทรัพยากรที่แสดงออกของกลองรวมถึงย้ำจังหวะถาวร crescendos ละครความเครียดฉับพลันและม้วนบรรยากาศ รวมถึงเทคนิคพิเศษหดหู่หรือบันทึกอู้อี้โดดเด่นบันทึกที่มีสองแท่ง, Glissando เหยียบ (สนามเลื่อน) ในม้วนและปิดโดยการวางผ้าบนหนังกลอง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ทิมปานี ( อิตาลี : " กลอง " ) ยังสะกดกลองหน้าเดียวก้นกลมและแคทเทิลดรัมส์ , . ชื่อนี้ใช้กับแคทเทิลดรัมส์ขนาดใหญ่อย่างน้อยตั้งแต่ศตวรรษที่ 17 . การใช้ดนตรีถาวรของทิมปานีวันที่จากศตวรรษที่ - ตัวอย่างแรกของแมทธิวล็อคอยู่ในจิตใจ ( 1621 ) และ Jean Baptiste ช่วงของโอเปร่า ) ของ th é e ( นัง )ที่แรกที่พวกเขาเป็นส่วนใหญ่คับยินดีสนับสนุนการแสดงออกหรือทองเหลืองในหัวข้อดัง เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัยคือ หนึ่ง ปรับยา และอื่น ๆเพื่อให้เด่น ( แรกและห้าบันทึกของมาตราส่วน ) อยู่ในระดับปกติ และคะแนน 17 - ศตวรรษที่ 18 ต่อมา เครื่องมือเพิ่มเติมที่ใช้กับความหลากหลายของ tunings .ในศตวรรษที่ 19 ใช้ในหลากหลายมากขึ้น และกลองเป็นวิธีการแสดงออก การพัฒนาการในส่วนที่มีขนาดใหญ่ โดยนวัตกรรมของ Ludwig Van Beethoven นักแต่งเพลงชาวฝรั่งเศสเอกเตอร์ แบร์ลิออส ผู้บังคับใช้ 16 แคทเทิลดรัมส์ในแกรนด์ เมสเดส morts ( 1837 ; Requiem ) แม้กระตุ้นคีตกวีระบุของแข็งหรืออ่อน sticks พวกเขาต้องการใช้ประเภทที่ .

ทิมปานีที่ทันสมัยในชามรูปเปลือกหอยเป็นปกติของทองแดงหรือทองเหลือง เยื่อ ของหนังลูกวัวหรือวัสดุสังเคราะห์ ปลอดภัย ด้วยห่วงโลหะ แรงของมันจะแตกต่างกันโดยมือสกรูยึดเปลือกและทำห่วง หรือ บ่อย ๆ โดยหนึ่งในอุปกรณ์ของ 19 และศตวรรษที่ 20 หลาย เหยียบหรือมือกลไกการควบคุมความตึงเครียดโดยแท่งเชื่อมต่อกับวงแหวนเป็นรูเจาะที่ด้านล่างของเปลือกเพื่อหลีกเลี่ยงอากาศกระแทกแยกหัว ในหัวข้อดัง เสียงจะแตกต่างกันไปตามลักษณะของหัวของไม้และพื้นที่ของเยื่อบุหลง บางครั้งผู้แต่งระบุโดยใช้นิ้วมือชุดเมมเบรนในการสั่นสะเทือน .

กลองหน้าเดียวขนาดใหญ่และมีเข็มทิศในทางปฏิบัติของห้าเสียงเต็มรูปแบบเข็มทิศของคู่ของทิมปานีเป็นปกติโน๊ตจาก F ด้านล่างกลางลง สำหรับชุดวงดนตรีสาม ปรับช่วงโดยทั่วไป C ( G , G - D และ E ♭– B ♭ ( G = G ด้านล่างกลาง C ; E ♭ = 2 E ♭ด้านล่าง ) คีตกวีเช่นอิกอร์ สตราวินสกี และกุสตาฟ มาห์เลอร์ได้ขยายช่วงนี้ ทรัพยากรที่สำคัญของสมุทรสาคร ได้แก่ การทำซ้ำๆ จังหวะของถาวร ,ละคร crescendos ทันที ความเครียด และบรรยากาศ ม้วน ลักษณะพิเศษ ได้แก่ หดหู่ หรือทำเสียงบันทึก , หมายเหตุการตื่นตาตื่นใจด้วยสอง sticks , เหยียบ glissando ( เลื่อนระดับเสียง ) ในม้วนและปิด โดยการวางผ้าบนแผ่นหน้ากลอง .