Knowing that Mrs. Mallard was affli

Knowing that Mrs. Mallard was afflicted with a heart trouble, great care was taken to break to her as gently as possible the news of her husband's death.

It was her sister Josephine who told her, in broken sentences; veiled hints that revealed in half concealing. Her husband's friend Richards was there, too, near her. It was he who had been in the newspaper office when intelligence of the railroad disaster was received, with Brently Mallard's name leading the list of "killed." He had only taken the time to assure himself of its truth by a second telegram, and had hastened to forestall any less careful, less tender friend in bearing the sad message.

She did not hear the story as many women have heard the same, with a paralyzed inability to accept its significance. She wept at once, with sudden, wild abandonment, in her sister's arms. When the storm of grief had spent itself she went away to her room alone. She would have no one follow her.

There stood, facing the open window, a comfortable, roomy armchair. Into this she sank, pressed down by a physical exhaustion that haunted her body and seemed to reach into her soul.

She could see in the open square before her house the tops of trees that were all aquiver with the new spring life. The delicious breath of rain was in the air. In the street below a peddler was crying his wares. The notes of a distant song which someone was singing reached her faintly, and countless sparrows were twittering in the eaves.

There were patches of blue sky showing here and there through the clouds that had met and piled one above the other in the west facing her window.

She sat with her head thrown back upon the cushion of the chair, quite motionless, except when a sob came up into her throat and shook her, as a child who has cried itself to sleep continues to sob in its dreams.

She was young, with a fair, calm face, whose lines bespoke repression and even a certain strength. But now there was a dull stare in her eyes, whose gaze was fixed away off yonder on one of those patches of blue sky. It was not a glance of reflection, but rather indicated a suspension of intelligent thought.

There was something coming to her and she was waiting for it, fearfully. What was it? She did not know; it was too subtle and elusive to name. But she felt it, creeping out of the sky, reaching toward her through the sounds, the scents, the color that filled the air.

Now her bosom rose and fell tumultuously. She was beginning to recognize this thing that was approaching to possess her, and she was striving to beat it back with her will--as powerless as her two white slender hands would have been. When she abandoned herself a little whispered word escaped her slightly parted lips. She said it over and over under the breath: "free, free, free!" The vacant stare and the look of terror that had followed it went from her eyes. They stayed keen and bright. Her pulses beat fast, and the coursing blood warmed and relaxed every inch of her body.

She did not stop to ask if it were or were not a monstrous joy that held her. A clear and exalted perception enabled her to dismiss the suggestion as trivial. She knew that she would weep again when she saw the kind, tender hands folded in death; the face that had never looked save with love upon her, fixed and gray and dead. But she saw beyond that bitter moment a long procession of years to come that would belong to her absolutely. And she opened and spread her arms out to them in welcome.

There would be no one to live for during those coming years; she would live for herself. There would be no powerful will bending hers in that blind persistence with which men and women believe they have a right to impose a private will upon a fellow-creature. A kind intention or a cruel intention made the act seem no less a crime as she looked upon it in that brief moment of illumination.

And yet she had loved him--sometimes. Often she had not. What did it matter! What could love, the unsolved mystery, count for in the face of this possession of self-assertion which she suddenly recognized as the strongest impulse of her being!

"Free! Body and soul free!" she kept whispering.

Josephine was kneeling before the closed door with her lips to the keyhole, imploring for admission. "Louise, open the door! I beg; open the door--you will make yourself ill. What are you doing, Louise? For heaven's sake open the door."

"Go away. I am not making myself ill." No; she was drinking in a very elixir of life through that open window.

Her fancy was running riot along those days ahead of her. Spring days, and summer days, and all sorts of days that would be her own. She breathed a quick prayer that life might be long. It was only yesterday she had thought with a shudder that life might be long.

She arose at length and opened the door to her sister's importunities. There was a feverish triumph in her eyes, and she carried herself unwittingly like a goddess of Victory. She clasped her s

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

รู้ว่านางเป็ดถูกทรมานกับปัญหาหัวใจการดูแลที่ดีถูกนำไปแบ่งให้เธอเป็นเบา ๆ ที่เป็นไปได้ข่าวการตายของสามีของเธอ. มันเป็นน้องสาวของเธอโจเซฟินที่บอกเธอในประโยคที่หัก; คำแนะนำที่ถูกปกคลุมเปิดเผยว่าในช่วงครึ่งปีปกปิด เพื่อนของสามีของเธอริชาร์ดก็มีมากเกินไปใกล้เธอ เขาเป็นคนที่เคยอยู่ในสำนักงานหนังสือพิมพ์เมื่อหน่วยสืบราชการลับของภัยพิบัติทางรถไฟที่ได้รับมีชื่อ Brently เป็ดชั้นนำของรายการ "ฆ่า". เขาได้รับเพียงครั้งเพื่อให้มั่นใจตัวเองของความจริงของตนโดยโทรเลขที่สองและได้รีบเร่งที่จะขัดขวางความระมัดระวังน้อยเพื่อนซื้อน้อย ๆ ในการแบกข้อความเศร้า. เธอไม่ได้ยินเรื่องที่ผู้หญิงหลายคนเคยได้ยินเหมือนกันกับ ไร้ความสามารถเป็นอัมพาตที่จะยอมรับความสำคัญของมัน เธอร้องไห้ในครั้งเดียวด้วยฉับพลันละทิ้งป่าในอ้อมแขนของน้องสาวของเธอ เมื่อพายุของความเศร้าโศกได้ใช้เวลาของตัวเองเธอก็กลับไปที่ห้องของเธอคนเดียว เธอจะได้ไม่มีใครตามเธอ. มียืนหันหน้าไปทางหน้าต่างที่เปิดให้ความสะดวกสบายเก้าอี้กว้าง เป็นแบบนี้เธอทรุดตัวกดลงด้วยความเหนื่อยล้าทางกายภาพที่มีผีสิงร่างกายของเธอและดูเหมือนจะเข้าถึงในจิตวิญญาณของเธอ. เธอจะได้เห็นในการเปิดตารางก่อนที่บ้านของเธอยอดของต้นไม้ที่มีทั้งหมด aquiver กับชีวิตใหม่ในฤดูใบไม้ผลิ ลมหายใจอร่อยของฝนอยู่ในอากาศ ในถนนด้านล่างเร่ขายที่ร้องไห้เครื่องถ้วยของเขา หมายเหตุของเพลงที่ห่างไกลที่ใครบางคนกำลังร้องเพลงถึงเธอแผ่วเบาและนกกระจอกนับไม่ถ้วนถูกสั่นด้วยความตื่นเต้นในชายคา. มีแพทช์ของท้องฟ้าสีฟ้าแสดงที่นี่และมีผ่านเมฆที่ได้พบและซ้อนเหนือผู้อื่นในทางทิศตะวันตกหันหน้าไปทางเธอ หน้าต่าง. เธอนั่งอยู่กับหัวของเธอโยนกลับไปบนเบาะของเก้าอี้ค่อนข้างนิ่งยกเว้นเมื่อมีการร้องไห้ขึ้นมาเข้าไปในลำคอของเธอและจับเธอเป็นเด็กที่มีการร้องของตัวเองไปนอนยังคงร้องไห้อยู่ในความฝันของ. เธอเป็น หนุ่มสาวที่มีความยุติธรรมใบหน้าสงบซึ่งมีสาย bespoke ปราบปรามและแม้กระทั่งความแข็งแรงบางอย่าง แต่ตอนนี้ก็มีการจ้องมองที่น่าเบื่อในสายตาของเธอที่มีสายตาจับจ้องอยู่ห่างออกไปที่โน่นที่หนึ่งของแพทช์เหล่านั้นของฟ้า มันไม่ได้เป็นอย่างรวดเร็วของการสะท้อน แต่ชี้ให้เห็นการระงับความคิดอัจฉริยะ. มีบางสิ่งบางอย่างที่จะมาถึงของเธอและเธอกำลังรอให้มันเป็นตระหนก มันคืออะไร? เธอไม่เคยรู้; มันเป็นที่ลึกซึ้งเกินไปและยากที่จะตั้งชื่อ แต่เธอรู้สึกว่ามันคืบคลานลงมาจากท้องฟ้าถึงต่อเธอผ่านเสียงกลิ่นสีที่เต็มไปด้วยอากาศ. ตอนนี้อกของเธอขึ้นและลงระงม เธอก็เริ่มที่จะรับรู้สิ่งที่ถูกใกล้ที่จะมีเธอและเธอก็มุ่งมั่นที่จะเอาชนะมันได้กลับมาพร้อมกับเธอจะ - เป็นหนทางที่เป็นมือทั้งสองข้างของเธอเรียวสีขาวจะได้รับ เมื่อเธอถูกทอดทิ้งตัวเองคำกระซิบเล็ก ๆ น้อย ๆ ของเธอหนีริมฝีปากแยกออกไปเล็กน้อย เธอบอกว่ามันซ้ำแล้วซ้ำภายใต้ลมหายใจ: "ฟรี, ฟรี, ฟรี!" จ้องมองที่ว่างและรูปลักษณ์ของความหวาดกลัวที่ได้ตามมาก็เดินออกมาจากดวงตาของเธอ พวกเขาอยู่ที่กระตือรือร้นและสดใส พัลส์ของเธอเอาชนะอย่างรวดเร็วและเลือดไหลอบอุ่นและผ่อนคลายนิ้วของร่างกายของเธอทุก. เธอก็ไม่ได้หยุดที่จะถามว่ามันเป็นหรือไม่ได้เป็นความสุขชั่วร้ายที่กอดเธอ รับรู้ที่ชัดเจนและยกย่องเธอเปิดการใช้งานข้อเสนอแนะที่จะยกเลิกเป็นที่น่ารำคาญ เธอรู้ว่าเธอจะร้องไห้อีกครั้งเมื่อเธอเห็นชนิดอ่อนโยนมือพับตาย ใบหน้าที่ไม่เคยมองบันทึกด้วยความรักเมื่อเธอได้รับการแก้ไขและสีเทาและคนตาย แต่เธอเห็นเกินช่วงเวลาแห่งความขมขื่นที่ขบวนยาวของปีที่ผ่านมาที่จะอยู่กับเธออย่างแน่นอน และเธอก็เปิดและการแพร่กระจายแขนของเธอออกไปพวกเขาในการต้อนรับ. จะมีไม่มีใครที่จะมีชีวิตอยู่ในช่วงปีที่ผ่านมาเหล่านั้น เธอจะมีชีวิตอยู่เพื่อตัวเอง จะไม่มีประสิทธิภาพจะดัดของเธอในการที่ติดตาคนตาบอดกับที่ผู้ชายและผู้หญิงที่เชื่อว่าพวกเขามีสิทธิที่จะกำหนดความประสงค์ส่วนตัวเมื่อเพื่อนสัตว์ ความตั้งใจชนิดหรือความตั้งใจที่โหดร้ายทำให้การกระทำที่ดูเหมือนไม่น้อยอาชญากรรมขณะที่เธอมองว่ามันอยู่ในช่วงเวลาสั้น ๆ ของการส่องสว่าง. และยังเธอเคยรักเขา - บางครั้ง บ่อยครั้งที่เธอไม่ได้ มันไม่สำคัญว่าอะไร! จะมีอะไรที่รักความลึกลับปริศนานับในหน้าของการครอบครองของตัวเองยืนยันนี้ซึ่งเธอก็ยอมรับว่าเป็นแรงกระตุ้นที่แข็งแกร่งของการเป็นเธอ! "ฟรี! ร่างกายและจิตใจได้ฟรีทันที!" เธอเก็บไว้กระซิบ. โจเซฟินคุกเข่าก่อนที่จะปิดประตูด้วยริมฝีปากของเธอที่จะรูกุญแจเรียกร้องสำหรับการเข้าศึกษา "หลุยส์เปิดประตูฉันขอ; เปิดประตู - คุณจะทำให้ตัวเองป่วยคุณกำลังทำอะไรหลุยส์สำหรับประโยชน์ของสวรรค์เปิดประตู!.." "ไปให้พ้นฉันไม่ได้ทำให้ตัวเองไม่ดี".. ไม่มี เธอได้รับการดื่มในยาอายุวัฒนะของชีวิตผ่านหน้าต่างที่เปิดอยู่ที่. เธอกำลังวิ่งแฟนซีจลาจลพร้อมวันนั้นข้างหน้าของเธอ วันฤดูใบไม้ผลิและฤดูร้อนวันและทุกประเภทของวันที่จะเป็นของเธอเอง เธอสูดลมหายใจสวดมนต์อย่างรวดเร็วว่าชีวิตอาจจะยาว มันเป็นเพียงเมื่อวานนี้ที่เธอคิดกับตัวสั่นว่าชีวิตอาจจะยาว. เธอเกิดขึ้นที่มีความยาวและเปิดประตูไปสู่ ​​importunities น้องสาวของเธอ มีชัยชนะไข้ในสายตาของเธอและเธอก็ดำเนินการเองโดยไม่เจตนาเช่นเทพีแห่งชัยชนะ เธอประสาน s ของเธอ