Another crucial mistake of the auth

Another crucial mistake of the authorities was their decision to liberalize capital flows
across borders while sticking to a fixed exchange rate system and also trying to pursue an
independent monetary policy. This is, of course, the classic Mundell “impossible trinity”
(Mundell, 1963).

Thailand had successfully used a fixed exchange rate system since the end of the
Second World War. This had contributed to economic stability and was an important
foundation for economic growth for many decades. However, these successes were mostly in
a global environment of modest financial capital flows. The mistake was to stick to this old
paradigm in the 1990s when capital flows became very large and very volatile.

Before the crisis, the baht was fixed to a basket of currencies with the US dollar having
by far the largest weight in the basket resulting in a fairly stable baht/$US rate for many years
before the crisis. However, Thailand also tried to pursue an independent interest rate policy.
This can be seen from the gap between the Thai overnight interbank rate and the US overnight
fed fund rate. This gap averaged about 3.97% between January 1989 and June 1997 (the last
month before the float of the baht), and sometimes reached up to 10% (see Figure 1). With
liberalized capital flow, this inevitably led to a large amount of capital flow into Thailand.


Net capital inflows between 1990 and 1996 averaged 10% of GDP each year; much
higher than the average current account deficit of about 7% of GDP for the same period. As a
result, the outstanding external debt rose rapidly from $US29 billion in 1990 (34% of GDP) to
$US108.7 billion in 1996 (59% of GDP). Even more dangerous was the fact that short-term
foreign debt (with a maturity of less than 1 year) increased very rapidly. By the end of 1996,
the total short-term foreign debt was about $US47.7 billion, which was larger than the amount
of official foreign reserves at the time that was about $US38.7 billion. Even after taking into
account the foreign assets of the banking system, the total foreign assets (official and private)
were less than the amount of short-term foreign debt of the country. If these short-term foreign
debts were not rolled over, there would not be enough foreign assets in the country to service
these debts.

The rapid growth of short-term foreign debt was tied to the provisioning requirement
for risky assets of the Basel Capital Accord. For lending to financial institutions in developing
countries, short-term lending only requires 20% provisioning whereas long-term lending
requires 100% provisioning. Because of this, there was a built-in incentive for short-term
lending to developing countries.

The large capital inflows spurred an investment and real estate bubble. Financial
institutions were lending excessively and imprudently, leading to rapidly deteriorating asset
quality. The central bank made matters worse by trying to shore up ailing financial
institutions. The strengthening of the US dollar relative to other major currencies starting in
1995 and China’s rapid emergence into the world market also weakened Thailand’s
competitiveness. In 1996, exports declined by about 1.3% compared with over 20% growth in
both 1994 and 1995. The weakened fundamental led to pressures on the baht and market
perception was that the baht needed to be devalued, and speculators attacked the baht in
various waves. What made matters worse was that the Bank of Thailand (BOT) tried to
stubbornly defend the value of the baht. By the end of June 1997 almost all of the country’s
reserves had been used to try to defend the value of the baht and official foreign reserves net
of committed forward obligations declined to only about $US2.8 billion. The country
basically became insolvent as there was still about $US48.5 billion in short-term foreign debt
and the current account deficit was about $US1 billion per month. Thailand simply did not
have enough foreign assets to service these obligations. As a result, the baht had to be floated
on July 2, 1997, and Thailand had to seek assistance from the IMF.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ความผิดพลาดที่สำคัญอื่นของเจ้าหน้าที่ถูกตัดสินไป liberalize กระแสเงินทุนข้ามพรมแดนผสานกับระบบอัตราแลกเปลี่ยนคงที่ และพยายามดำเนินการนโยบายการเงินอิสระ นี่คือ แน่นอน Mundell คลาสสิก "ทรินิตี้เป็นไปไม่ได้"(Mundell, 1963)ประเทศไทยได้ใช้ระบบอัตราแลกเปลี่ยนคงที่ตั้งแต่ปลายเรียบร้อยแล้วสงครามโลก นี้ได้มีส่วนกับเสถียรภาพทางเศรษฐกิจ และสำคัญรากฐานสำหรับการเติบโตทางเศรษฐกิจมาหลายทศวรรษ อย่างไรก็ตาม ความสำเร็จเหล่านี้เป็นส่วนใหญ่ในสภาพแวดล้อมทั่วโลกของกระแสเงินทุนทางการเงินปานกลาง ผิดพลาดรับการเก่านี้กระบวนทัศน์ในทศวรรษ 1990 เมื่อกระแสทุนกลายเป็นขนาดใหญ่มาก และมีความผันผวนมากก่อนวิกฤต แก้ไขบาทตะกร้าสกุลเงินกับเงินดอลลาร์สหรัฐมีโดยน้ำหนักที่ใหญ่ที่สุดในตะกร้าเป็นผลในอัตราค่อนข้างเสถียรบาท / $สหรัฐหลายปีก่อนวิกฤต อย่างไรก็ตาม ไทยยังพยายามจะดำเนินนโยบายการเงินอิสระนี้สามารถมองเห็นช่องว่างระหว่างอัตราระหว่างธนาคารข้ามคืนไทยและสหรัฐอเมริกาชั่วข้ามคืนป้อนอัตรากองทุน ช่องว่างนี้เฉลี่ยประมาณ 3.97% ระหว่างปี 1989 และ 2540 มิถุนายน (ล่าสุดเดือนก่อนลอยบาท), และบางครั้งถึง 10% (ดูรูปที่ 1) มีกระแสทุนเสรี นี้ย่อมนำไปสู่กระแสทุนขนาดใหญ่ในประเทศไทยคิดอัตราแลกเปลี่ยน 1 (FX) และช่องว่างระหว่างธนาคารอัตรา ทุนไหลเข้าสุทธิระหว่าง 1990 และปี 1996 เฉลี่ย 10% ของ GDP ในแต่ละปี มากสูงกว่าดุลบัญชีปัจจุบันเฉลี่ยประมาณ 7% ของ GDP สำหรับรอบระยะเวลาเดียวกัน เป็นการผล ค้างภายนอกเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วจาก $US29 พันล้านในปี 1990 (34% ของ GDP) การ$US108.7 พันล้านในปี 1996 (59% ของ GDP) ยิ่งอันตรายเป็นความจริงที่ว่าระยะสั้นหนี้ต่างประเทศ (มีอายุน้อยกว่า 1 ปี) เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว ปลายปี 1996หนี้ต่างประเทศระยะสั้นรวมได้เกี่ยวกับ $US47.7 พันล้าน ซึ่งมีขนาดใหญ่กว่ายอดเงินทุนสำรองต่างประเทศอย่างเป็นทางการในเวลาที่เกี่ยวกับ $US38.7 พันล้าน หลังจากพิจารณาบัญชีสินทรัพย์ต่างประเทศของระบบธนาคาร สินทรัพย์ต่างประเทศทั้งหมด (อย่างเป็นทางการ และส่วนตัว)มีน้อยกว่าจำนวนหนี้ต่างประเทศระยะสั้นของประเทศ ถ้าเหล่านี้ระยะสั้นต่างประเทศไม่ได้ยกหนี้มากกว่า จะไม่มีสินทรัพย์เพียงพอต่างประเทศในประเทศให้บริการหนี้เหล่านี้เชื่อมโยงการเติบโตอย่างรวดเร็วของหนี้ต่างประเทศระยะสั้นต้องการเตรียมใช้งานสำหรับสินทรัพย์เสี่ยงของแอคคอร์ดทุนของบาเซิล เงินให้สินเชื่อกับสถาบันการเงินในการพัฒนาประเทศ ให้กู้ยืมระยะสั้นต้องการเตรียมใช้งานในขณะที่ 20% สินเชื่อระยะยาวต้องการเตรียมใช้งาน 100% ด้วยเหตุนี้ มีแรงจูงใจภายในสำหรับระยะสั้นยืมไปพัฒนาประเทศขนาดใหญ่เงินทุนไหลกระตุ้นการลงทุนและอสังหาริมทรัพย์ฟอง ทางการเงินสถาบันให้กู้ยืมมากเกินไป และ imprudently นำสินทรัพย์ที่เสื่อมสภาพอย่างรวดเร็วคุณภาพของงาน ธนาคารกลางทำเรื่องเลวร้ายโดยจุน ailing เงินสถาบัน เข้มแข็งของดอลลาร์สหรัฐเมื่อเทียบกับสกุลเงินสำคัญอื่น ๆ ใน1995 และเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วของจีนในตลาดโลกยังลดลงในประเทศไทยในการแข่งขัน ในปี 1996 ส่งออกลดลงประมาณ 1.3% เมื่อเทียบกับกว่า 20% ในปี 1994 และ 1995 บนพื้นฐานอ่อนแอนำไปสู่แรงกดดันบาทและตลาดรับรู้เป็นบาทที่ต้องถูกลดมูลค่า และนักเก็งกำไรโจมตีบาทในคลื่นต่าง ๆ ทำสิ่งที่แย่คือ ว่า ธนาคารประเทศไทย (ธปท.) พยายามดันทุรังปกป้องค่าของเงินบาท ปลาย 2540 มิถุนายนเกือบทั้งหมดของประเทศขอสงวนสิทธิ์การใช้เพื่อปกป้องค่าของเงินบาท และอย่างเป็นทางการต่างประเทศสงวนสุทธิของภาระไปข้างหน้าทำให้ปฏิเสธไปแค่ $US2.8 พันล้าน ประเทศโดยทั่วไปกลายเป็นบุคคลล้มละลายเป็นมียังคงเกี่ยวกับ $US48.5 พันล้านในตราสารหนี้ต่างประเทศระยะสั้นและขาดดุลบัญชีปัจจุบันคือเกี่ยวกับ $US1 พันล้านต่อเดือน ประเทศไทยก็ไม่ได้มีสินทรัพย์เพียงพอต่างประเทศให้บริการหน้าที่เหล่านี้ เป็นผล บาทจะต้องมีบน 2 กรกฎาคม ปี 1997 และประเทศไทยต้องขอความช่วยเหลือจาก IMF

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ความผิดพลาดที่สำคัญอีกประการหนึ่งของเจ้าหน้าที่คือการตัดสินใจของพวกเขาที่จะเปิดเสรีเงินทุนไหลข้ามพรมแดนในขณะที่ติดกับระบบอัตราแลกเปลี่ยนคงที่และยังพยายามที่จะติดตามการดำเนินนโยบายการเงินที่เป็นอิสระ นี้เป็นของหลักสูตรที่ Mundell คลาสสิก "ไปไม่ได้ที่ทรินิตี้" (Mundell, 1963). ประเทศไทยได้ประสบความสำเร็จในการใช้ระบบอัตราแลกเปลี่ยนคงที่ตั้งแต่ปลายของสงครามโลกครั้งที่สอง นี้มีส่วนร่วมเพื่อความมั่นคงทางเศรษฐกิจและเป็นสิ่งสำคัญพื้นฐานสำหรับการเจริญเติบโตทางเศรษฐกิจนานหลายสิบปี อย่างไรก็ตามความสำเร็จเหล่านี้ส่วนใหญ่อยู่ในสภาพแวดล้อมของโลกกระแสเงินทุนเจียมเนื้อเจียมตัว ความผิดพลาดคือการติดเก่ากระบวนทัศน์ในปี 1990 เมื่อเงินทุนไหลกลายเป็นขนาดใหญ่มากและมีความผันผวนมาก. ก่อนที่จะเกิดวิกฤตค่าเงินบาทได้รับการแก้ไขในตะกร้าสกุลเงินที่มีเงินดอลลาร์สหรัฐมีไกลโดยน้ำหนักที่ใหญ่ที่สุดในตะกร้าผลในการค่อนข้างมีเสถียรภาพบาท / $ อัตราสหรัฐเป็นเวลาหลายปีก่อนเกิดวิกฤตเศรษฐกิจ อย่างไรก็ตามประเทศไทยยังพยายามที่จะไล่ตามอัตราดอกเบี้ยนโยบายที่เป็นอิสระ. นี้สามารถเห็นได้จากช่องว่างระหว่างอัตราดอกเบี้ยระหว่างธนาคารในชั่วข้ามคืนไทยและสหรัฐคืนเงินทุนเลี้ยง ช่องว่างนี้เฉลี่ยประมาณ 3.97% ระหว่างเดือนมกราคมปี 1989 และมิถุนายน 1997 (ที่ผ่านมาเดือนก่อนที่จะลอยของเงินบาท) และบางครั้งสูงถึง 10% (ดูรูปที่ 1) ด้วยการไหลของเงินทุนเสรีนี้อย่างหลีกเลี่ยงไม่นำจำนวนมากของเงินทุนไหลเข้ามาในประเทศไทย. รูปที่ 1 แลกเปลี่ยนเงินตราต่างประเทศ (FX) อัตราและช่องว่างระหว่างธนาคารอัตราเงินทุนไหลเข้าสุทธิระหว่างปี1990 และ 1996 เฉลี่ย 10% ของ GDP ในแต่ละปี มากสูงกว่าการขาดดุลบัญชีเดินสะพัดเฉลี่ยประมาณ 7% ของ GDP ในช่วงเวลาเดียวกัน ในฐานะที่เป็นผลให้หนี้ต่างประเทศที่โดดเด่นเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วจาก $ US29 พันล้านในปี 1990 (34% ของ GDP) เพื่อ $ US108.7 พันล้านในปี 1996 (59% ของ GDP) อันตรายมากยิ่งขึ้นเป็นความจริงที่ว่าในระยะสั้นหนี้ต่างประเทศ (อายุน้อยกว่า 1 ปี) เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว ในตอนท้ายของปี 1996 ในระยะสั้นหนี้ต่างประเทศรวมอยู่ที่ประมาณ $ US47.7 พันล้านซึ่งมีขนาดใหญ่กว่าจำนวนเงินสำรองต่างประเทศอย่างเป็นทางการในเวลาที่เกี่ยวกับ$ US38.7 พันล้าน แม้หลังจากที่คำนึงถึงบัญชีสินทรัพย์ต่างประเทศของระบบธนาคารที่สินทรัพย์ต่างประเทศรวม (อย่างเป็นทางการและภาคเอกชน) น้อยกว่าจำนวนเงินระยะสั้นหนี้ต่างประเทศของประเทศ ถ้าสิ่งเหล่านี้ในระยะสั้นต่างประเทศหนี้ที่ไม่ได้กลิ้งไปมาก็จะไม่เป็นสินทรัพย์ต่างประเทศมากพอในประเทศที่จะให้บริการหนี้เหล่านี้. เติบโตอย่างรวดเร็วของระยะสั้นหนี้ต่างประเทศที่ถูกผูกติดอยู่กับความต้องการการจัดเตรียมสำหรับสินทรัพย์เสี่ยงของบาเซิล Capital Accord . เพื่อการให้กู้ยืมกับสถาบันการเงินในการพัฒนาประเทศให้กู้ยืมระยะสั้นเพียง แต่ต้องตั้งสำรอง 20% ในขณะที่การปล่อยสินเชื่อในระยะยาวต้องมีการตั้งสำรอง100% ด้วยเหตุนี้มีแรงจูงใจในตัวสำหรับระยะสั้นให้กู้ยืมเงินเพื่อการพัฒนาประเทศ. เงินทุนไหลเข้าที่มีขนาดใหญ่กระตุ้นการลงทุนและฟองสบู่อสังหาริมทรัพย์ ทางการเงินของสถาบันที่ได้รับการปล่อยสินเชื่อมากเกินไปและบุ่มบ่ามนำไปสู่การทวีความรุนแรงขึ้นอย่างรวดเร็วของสินทรัพย์ที่มีคุณภาพ ธนาคารกลางทำเรื่องเลวร้ายโดยพยายามที่จะขึ้นฝั่งทางการเงินไม่สบายสถาบัน เสริมสร้างความเข้มแข็งของเงินดอลลาร์สหรัฐเมื่อเทียบกับเงินสกุลหลักอื่น ๆ เริ่มต้นในปี1995 และการเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วของจีนในตลาดโลกยังอ่อนแอของไทยในการแข่งขัน ในปี 1996 การส่งออกลดลงประมาณ 1.3% เมื่อเทียบกับ 20% ในช่วงการเจริญเติบโตในทั้งปี1994 และปี 1995 ลดลงพื้นฐานนำไปสู่แรงกดดันต่อค่าเงินบาทและตลาดรับรู้คือการที่ค่าเงินบาทจะต้องคุณค่าและนักเก็งกำไรโจมตีบาทในคลื่นต่างๆ. สิ่งที่ทำให้เรื่องเลวร้ายก็คือการที่ธนาคารแห่งประเทศไทย (ธ ปท) พยายามที่จะตะแบงปกป้องค่าเงินบาทที่ ในตอนท้ายของมิถุนายน 1997 เกือบทั้งหมดของประเทศสำรองที่ได้รับการใช้ในการพยายามที่จะปกป้องค่าของเงินบาทและเงินสำรองต่างประเทศอย่างเป็นทางการสุทธิของภาระผูกพันไปข้างหน้ามุ่งมั่นที่ลดลงเหลือเพียงประมาณ$ US2.8 พันล้าน ประเทศที่พื้นกลายเป็นหนี้สินล้นพ้นที่มีก็ยังคงประมาณ $ US48.5 พันล้านดอลลาร์ในระยะสั้นหนี้ต่างประเทศและการขาดดุลบัญชีเดินสะพัดเป็นประมาณ$ US1 พันล้านต่อเดือน ประเทศไทยก็ไม่ได้มีสินทรัพย์ต่างประเทศมากพอที่จะให้บริการภาระหน้าที่เหล่านี้ เป็นผลให้ค่าเงินบาทที่จะต้องมีการลอย2 กรกฏาคมปี 1997 และไทยจะต้องขอความช่วยเหลือจากกองทุนการเงินระหว่างประเทศ