สมเด็จพระจักรพรรดินีซูสี พระพันปี (

สมเด็จพระจักรพรรดินีซูสี พระพันปี (ซูสีไทเฮา) นามเดิม "หลันเอ๋อร์" หรือ “นางกล้วยไม้น้อย” ที่หลังจากบิดา ได้สิ้นชีวิตลง นางจึงรับภาระในการดูแลนางนิวฮูลู่ ผู้เป็นแม่กับเบญจมาศน้องสาวไว้ แลหมายมั่นว่าจะต้องทำให้ครอบครัวสุขสบายให้จงได้ วันหนึ่งเมื่อโอกาสมาถึง นางได้เลือกทางเดินที่จะทำให้ฝันของนางเป็นจริง แลจำต้องทิ้งความสุขในหัวใจตนไว้เบื้องหลัง หลังจากที่เฝ้าคอยด้วยความอดทนอยู่ในพระราชวังต้องห้ามอันเวิ้งว้างกว้างใหญ่ถึงเจ็ดเดือน
นางกล้วยไม้น้อย ซึ่งบัดนี้คือ "นางกำนัลเยโฮนาลา" ก็ได้เฝ้าพระเจ้าเซียนเฝ็งฮ่องเต้ ณ พระราชวังฤดูร้อนยวนมิงยวน ทั้งสองต่างตกตะลึง แลพึงใจในความสง่างามของกันและกัน ยิ่งได้สนทนากัน พระเจ้าเซียนเฝ็ง ก็ยิ่งต้องพระทัยในความเฉลียวฉลาดของนาง พาให้เกิดเป็นรักแรกพบ ความสุขใดเล่าจะเท่าการได้อยู่กับคนที่รัก ในสถานที่อันสวยงามดั่งสวรรค์สร้าง พระเจ้าเซียนเฝ็งฮ่องเต้ประทับอยู่ด้วยนางกำนัลเยโฮนาลาหลายทิวาราตรี ทรงฝากคำมั่นสัญญาไว้ว่าจะทรงรักและยกย่องนางแต่เพียงผู้เดียว ทั้งยังทรงแต่งตั้งนางขึ้นเป็น "พระสนมเยโฮนาลา" ตั้งแต่บัดนั้น พระสนมเยโฮนาลานั้นคิดว่าชีวิตของนางคงมีความสุขเสียที
หากแต่การณ์ไม่เป็นเช่นนั้น พระเจ้าเซียนเฝ็งฮ่องเต้ ทรงสถาปนา นางสะโกตา ขึ้นเป็นฮองเฮา อันนางสะโกตานี้เป็นบุตรีของ ท่านมูฟัน ที่ปรึกษาราชการของสมเด็จพระจักรพรรดิ เป็นขุนนางที่มีอำนาจวาสนาที่สุดคนหนึ่งในแผ่นดิน หัวใจของพระสนมเยโฮนาลานั้นเจ็บช้ำสุดประมาณ ด้วยวาจามังกรอันศักดิ์สิทธิ์ยังมิอาจถือเป็นสรณะได้ แล้วในใต้หล้านี้จะไปเชื่อน้ำคำใครได้อีก นางจึงทำทุกวิถีทางให้ได้มาซึ่งอำนาจ อำนาจเท่านั้นที่จะบันดาลให้ได้ทุกอย่าง แล้วความปราดเปรื่องของนางก็ส่งผล นางได้ให้กำเนิดพระราชบุตรพระองค์แรกแห่งรัชกาล นางจึงได้รับการสถาปนาขึ้นเป็น "พระนางเยโฮนาลา ฮองเฮาตะวันตก" พระมเหสีขั้นสอง รองจาก “พระนางสะโกตา ฮองเฮาตะวันออก” เมื่อพระนางได้รับสถาปนาขึ้นเป็นฮองเฮา มีอำนาจวาสนาดังที่ต้องการ พระนางก็ทรงหมายพระทัยว่าจะทรงมีความสุข แต่การณ์ก็กลับไม่ได้เป็นดั่งนั้น พระนางยังคงต้องต่อสู้ชีวิตอยู่ทุกขณะจิต จวบจนวาระสุดท้าย

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

สมเด็จพระจักรพรรดินีซูสีพระพันปี (ซูสีไทเฮา) นามเดิม "หลันเอ๋อร์" หรือ "นางกล้วยไม้น้อย" ที่หลังจากบิดาได้สิ้นชีวิตลงนางจึงรับภาระในการดูแลนางนิวฮูลู่ผู้เป็นแม่ กับเบญจมาศน้องสาวไว้ วันหนึ่งเมื่อโอกาสมาถึง
ซึ่งบัดนี้คือ "นางกำนัลเยโฮนาลา" ก็ได้เฝ้าพระเจ้าเซียนเฝ็งฮ่องเต้ ณ พระราชวังฤดูร้อนยวนมิงยวนทั้งสองต่างตกตะลึงแลพึงใจในความสง่างามของกันและกันยิ่งได้สนทนากันพระเจ้าเซียนเฝ็ง พาให้เกิดเป็นรักแรกพบ ในสถานที่อันสวยงามดั่งสวรรค์สร้าง ทั้งยังทรงแต่งตั้งนางขึ้นเป็น "พระสนมเยโฮนาลา" ตั้งแต่บัดนั้น
พระเจ้าเซียนเฝ็งฮ่องเต้ทรงสถาปนานางสะโกตาขึ้นเป็นฮองเฮาอันนางสะโกตานี้เป็นบุตรีของท่านมูฟัน แล้วความปราดเปรื่องของนางก็ส่งผล นางจึงได้รับการสถาปนาขึ้นเป็น "พระนางเยโฮนาลาฮองเฮาตะวันตก" พระมเหสีขั้นสองรองจาก "พระนางสะโกตาฮองเฮาตะวันออก" มีอำนาจวาสนาดังที่ต้องการ แต่การณ์ก็กลับไม่ได้เป็นดั่งนั้น จวบจนวาระสุดท้าย

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

สมเด็จพระจักรพรรดินีซูสีพระพันปี ( ซูสีไทเฮา ) นามเดิม " หลันเอ๋อร์ " ค็อค " นางกล้วยไม้น้อย " ที่หลังจากบิดาได้สิ้นชีวิตลงนางจึงรับภาระในการดูแลนางนิวฮูลู่ผู้เป็นแม่กับเบญจมาศน้องสาวไว้วันหนึ่งเมื่อโอกาสมาถึงนางได้เลือกทางเดินที่จะทำให้ฝันของนางเป็นจริงแลจำต้องทิ้งความสุขในหัวใจตนไว้เบื้องหลังหลังจากที่เฝ้าคอยด้วยความอดทนอยู่ในพระราชวังต้องห้ามอันเวิ้งว้างกว้างใหญ่ถึงเจ็ดเดือน
นางกล้วยไม้น้อยซึ่งบัดนี้คือ " นางกำนัลเยโฮนาลา " ก็ได้เฝ้าพระเจ้าเซียนเฝ็งฮ่องเต้ณพระราชวังฤดูร้อนยวนมิงยวนทั้งสองต่างตกตะลึงแลพึงใจในความสง่างามของกันและกันยิ่งได้สนทนากันพระเจ้าเซียนเฝ็งพาให้เกิดเป็นรักแรกพบความสุขใดเล่าจะเท่าการได้อยู่กับคนที่รักในสถานที่อันสวยงามดั่งสวรรค์สร้างพระเจ้าเซียนเฝ็งฮ่องเต้ประทับอยู่ด้วยนางกำนัลเยโฮนาลาหลายทิวาราตรีทั้งยังทรงแต่งตั้งนางขึ้นเป็น " พระสนมเยโฮนาลา " ตั้งแต่บัดนั้นพระสนมเยโฮนาลานั้นคิดว่าชีวิตของนางคงมีความสุขเสียที
หากแต่การณ์ไม่เป็นเช่นนั้นพระเจ้าเซียนเฝ็งฮ่องเต้ทรงสถาปนานางสะโกตาขึ้นเป็นฮองเฮาอันนางสะโกตานี้เป็นบุตรีของท่านมูฟันที่ปรึกษาราชการของสมเด็จพระจักรพรรดิหัวใจของพระสนมเยโฮนาลานั้นเจ็บช้ำสุดประมาณด้วยวาจามังกรอันศักดิ์สิทธิ์ยังมิอาจถือเป็นสรณะได้แล้วในใต้หล้านี้จะไปเชื่อน้ำคำใครได้อีกนางจึงทำทุกวิถีทางให้ได้มาซึ่งอำนาจแล้วความปราดเปรื่องของนางก็ส่งผลนางได้ให้กำเนิดพระราชบุตรพระองค์แรกแห่งรัชกาลนางจึงได้รับการสถาปนาขึ้นเป็น " พระนางเยโฮนาลาฮองเฮาตะวันตก " พระมเหสีขั้นสองรองจาก " พระนางสะโกตาฮองเฮาตะวันออก "มีอำนาจวาสนาดังที่ต้องการพระนางก็ทรงหมายพระทัยว่าจะทรงมีความสุขแต่การณ์ก็กลับไม่ได้เป็นดั่งนั้นพระนางยังคงต้องต่อสู้ชีวิตอยู่ทุกขณะจิตจวบจนวาระสุดท้าย