Once upon a time a very poor woodcu

Once upon a time a very poor woodcutter lived in a tiny cottage in the forest with his two children, Hansel and Gretel. His second wife often ill-treated the children and was forever nagging the woodcutter.

"There is not enough food in the house for us all. There are too many mouths to feed! We must get rid of the two brats," she declared. And she kept on trying to persuade her husband to abandon his children in the forest.

"Take them miles from home, so far that they can never find their way back! Maybe someone will find them and give them a home." The downcast woodcutter didn't know what to do. Hansel who, one evening, had overheard his parents' conversation, comforted Gretel.

"Don't worry! If they do leave us in the forest, we'll find the way home," he said. And slipping out of the house he filled his pockets with little white pebbles, then went back to bed.

All night long, the woodcutter's wife harped on and on at her husband till, at dawn, he led Hansel and Gretel away into the forest. But as they went into the depths of the trees, Hansel dropped a little white pebble here and there on the mossy green ground. At a certain point, the two children found they really were alone: the woodcutter had plucked up enough courage to desert
them, had mumbled an excuse and was gone.

Night fell but the woodcutter did not return. Gretel began to sob bitterly. Hansel too felt scared but he tried to hide his feelings and comfort his sister.

"Don't cry, trust me! I swear I'll take you home even if Father doesn't come back for us!" Luckily the moon was full that night and Hansel waited till its cold light filtered through the trees.

"Now give me your hand!" he said. "We'll get home safely, you'll see!" The tiny white pebbles gleamed in the moonlight, and the children found their way home. They crept through a half open window, without wakening their parents. Cold, tired but thankful to be home again, they slipped into bed.

Next day, when their stepmother discovered that Hansel and Gretel had returned, she went into a rage. Stifling her anger in front of the children, she locked her bedroom door, reproaching her husband for failing to carry out her orders. The weak woodcutter protested, torn as he was between shame and fear of disobeying his cruel wife. The wicked stepmother kept Hansel and Gretel under lock and key all day with nothing for supper but a sip of water and some hard bread. All night, husband and wife quarreled, and when dawn came, the woodcutter led the children out into the forest.

Hansel, however, had not eaten his bread, and as he walked through the trees, he left a trail of crumbs behind him to mark the way. But the little boy had forgotten about the hungry birds that lived in the forest. When they saw him, they flew along behind and in no time at all, had eaten all the crumbs. Again, with a lame excuse, the woodcutter left his two children by
themselves.

"I've left a trail, like last time!" Hansel whispered to Gretel, consolingly. But when night fell, they saw to their horror, that all the crumbs had gone.

"I'm frightened!" wept Gretel bitterly. "I'm cold and hungry and I want to go home!"

"Don't be afraid. I'm here to look after you!" Hansel tried to encourage his sister, but he too shivered when he glimpsed frightening shadows and evil eyes around them in the darkness. All night the two children huddled together for warmth at the foot of a large tree.

When dawn broke, they started to wander about the forest, seeking a path, but all hope soon faded. They were well and truly lost. On they walked and walked, till suddenly they came upon a strange cottage in the middle of a glade.

"This is chocolate!" gasped Hansel as he broke a lump of plaster from the wall.

"And this is icing!" exclaimed Gretel, putting another piece of wall in her mouth. Starving but delighted, the children began to eat pieces of candy broken off the cottage.

"Isn't this delicious?" said Gretel, with her mouth full. She had never tasted anything so nice.

"We'll stay here," Hansel declared, munching a bit of nougat. They were just about to try a piece of the biscuit door when it quietly swung open.

"Well, well!" said an old woman, peering out with a crafty look. "And haven't you children a sweet tooth?"

"Come in! Come in, you've nothing to fear!" went on the old woman. Unluckily for Hansel and Gretel, however, the sugar candy cottage belonged to an old witch, her trap for catching unwary victims. The two children had come to a really nasty place.

"You're nothing but skin and bones!" said the witch, locking Hansel into a cage. I shall fatten you up and eat you!"

"You can do the housework," she told Gretel grimly, "then I'll make a meal of you too!" As luck would have it, the witch had very bad eyesight, an when Gretel smeared butter on her glasses, she could see even less.

"Let me feel your finger!" said the witch to Hansel every day to check if he was getting any fatter. Now, Gretel had brought her brother a chicken bone, and when the witch went to touch his finger, Hansel held out the bone.

"You're still much too thin!" she complained. When will you become plump?" One day the witch grew tired of waiting.

"Light the oven," she told Gretel. "We're going to have a tasty roasted boy today!" A little later, hungry and impatient, she went on: "Run and see if the oven is hot enough." Gretel returned, whimpering: "I can't tell if it is hot enough or not." Angrily, the witch screamed at the little girl: "Useless child! All right, I'll see for myself." But when the witch bent down to peer inside the oven and check the heat, Gretel gave her a tremendous push and slammed the oven door shut. The witch had come to a fit and proper end. Gretel ran to set her brother free and they made quite sure that the oven door was tightly shut behind the witch. Indeed, just to be on the safe side, they fastened it firmly with a large padlock. Then they stayed for several days to
eat some more of the house, till they discovered amongst the witch's belongings, a huge chocolate egg. Inside lay a casket of gold coins.

"The witch is now burnt to a cinder," said Hansel, "so we'll take this treasure with us." They filled a large basket with food and set off into the forest to search for the way home. This time, luck was with them, and on the second day, they saw their father come out of the house towards them, weeping.

"Your stepmother is dead. Come home with me now, my dear children!" The two children hugged the woodcutter.

"Promise you'll never ever desert us again," said Gretel, throwing her arms round her father's neck. Hansel opened the casket.

"Look, Father! We're rich now . . . You'll never have to chop wood again."

And they all lived happily together ever after.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

กาลครั้งหนึ่ง woodcutter ยากอยู่ในกระท่อมเล็ก ๆ ในป่ากับสองลูก Hansel และ Gretel ภรรยาที่สอง ill-treated เด็ก และถูกตลอดไปจู้จี้ woodcutter มักจะ "ไม่มีอาหารเพียงพอในบ้านเราทั้งหมด มีปากมากเกินไปให้อาหาร เราต้องกำจัด brats สอง เธอประกาศ และเธอเก็บไว้ในพยายามชักชวนสามีละทิ้งลูกในป่า "พาไมล์จากบ้าน เพื่อให้ห่างไกลที่พวกเขาไม่สามารถหาทางกลับมา บางทีคนจะพบพวกเขา และให้พวกเขาบ้าน" Downcast woodcutter ไม่ทราบจะทำอย่างไร Hansel ที่ หนึ่งเย็น มี overheard สนทนาของพ่อ comforted Gretel "ไม่ต้องกังวล ถ้าพวกเขาปล่อยเราในป่า เราจะหาทางบ้าน เขากล่าวว่า และลื่นไถลออกจากกระเป๋าของเขาเต็มไป ด้วยก้อนกรวดเล็ก ๆ สีขาว แล้วเขาก็กลับไปนอนบ้าน ตลอดคืน ภรรยาของ woodcutter harped และการที่สามีจน ที่รุ่งอรุณ เขานำ Hansel และ Gretel ออกไปในป่า แต่พวกเขาเดินเข้าไปในความลึกของต้นไม้ Hansel หลุดเพบเบิลขาวน้อยมาบนพื้นสีเขียวมอสซี แบบ เด็กสองพบจริง ๆ พวกเขาอยู่คนเดียว: woodcutter จะได้ควักค่ากล้าพอร้าง พวกเขา ได้ mumbled ข้อแก้ตัว และไป ตกกลางคืน แต่ woodcutter ได้กลับไม่ Gretel เริ่ม sob พิรี้พิไร Hansel เกินไปรู้สึกกลัว แต่เขาพยายามซ่อนความรู้สึกของเขา และความสะดวกสบายน้อง "อย่าร้องไห้ เชื่อฉัน ผมขอสาบานฉันจะพาคุณกลับบ้านแม้ว่าพ่อไม่กลับมาเรา" โชคดีพระจันทร์ได้เต็มที่กลางคืนและ Hansel รอจนแสงเย็นที่ถูกกรองผ่านต้นไม้ "ตอนนี้ให้ฉันมือ" เขากล่าวว่า "เราจะได้บ้านอย่างปลอดภัย คุณจะเห็น" Gleamed ก้อนกรวดสีขาวเล็ก ๆ ในแสงจันทร์ และเด็กที่พบคนที่บ้าน พวกเขา crept ทางเปิดหน้าต่างครึ่ง โดย wakening พ่อ เย็น เหนื่อยแต่ขอบคุณเป็นหน้าแรกอีกครั้ง พวกเขาเล็ดรอดเตียง วันถัดไป เมื่อแม่เลี้ยงของพวกเขาพบว่า Hansel และ Gretel รับ เธอไปเป็นความโกรธ ยับยั้งความโกรธของเธอหน้าเด็ก เธอล็อคประตูห้องนอนของเธอ reproaching สามีของเธอสำหรับการดำเนินการใบสั่งของเธอ Woodcutter อ่อนปฏิเสธจ่าย ฉีกเขาเป็นความอัปยศและความกลัวฟังภรรยาที่โหดร้าย แม่เลี้ยงคนชั่วเก็บ Hansel และ Gretel ล็อคและคีย์อะไรสำหรับซุปเปอร์ แต่จิบน้ำทั้งวันและบางขนมปังยาก Quarreled ทุกคืน สามีภรรยา และเมื่อรุ่งอรุณ woodcutter ที่นำเด็กออกในป่า Hansel อย่างไรก็ตาม ได้กินขนมปังของเขา และขณะที่มันเดินผ่านต้นไม้ เขาซ้ายเกิดเศษหลังเขาทำเครื่องแบบ แต่เด็กน้อยลืมเกี่ยวกับนกหิวที่อาศัยอยู่ในป่า เมื่อเขาเห็นพวกเขา พวกเขาบินตามหลัง และ ในเวลาที่ ได้กินเศษทั้งหมด อีกครั้ง กับแก้ง่อย woodcutter ที่ทิ้งลูกที่สองโดย themselves. "I've left a trail, like last time!" Hansel whispered to Gretel, consolingly. But when night fell, they saw to their horror, that all the crumbs had gone. "I'm frightened!" wept Gretel bitterly. "I'm cold and hungry and I want to go home!" "Don't be afraid. I'm here to look after you!" Hansel tried to encourage his sister, but he too shivered when he glimpsed frightening shadows and evil eyes around them in the darkness. All night the two children huddled together for warmth at the foot of a large tree. When dawn broke, they started to wander about the forest, seeking a path, but all hope soon faded. They were well and truly lost. On they walked and walked, till suddenly they came upon a strange cottage in the middle of a glade. "This is chocolate!" gasped Hansel as he broke a lump of plaster from the wall. "And this is icing!" exclaimed Gretel, putting another piece of wall in her mouth. Starving but delighted, the children began to eat pieces of candy broken off the cottage. "Isn't this delicious?" said Gretel, with her mouth full. She had never tasted anything so nice. "We'll stay here," Hansel declared, munching a bit of nougat. They were just about to try a piece of the biscuit door when it quietly swung open. "Well, well!" said an old woman, peering out with a crafty look. "And haven't you children a sweet tooth?" "Come in! Come in, you've nothing to fear!" went on the old woman. Unluckily for Hansel and Gretel, however, the sugar candy cottage belonged to an old witch, her trap for catching unwary victims. The two children had come to a really nasty place. "You're nothing but skin and bones!" said the witch, locking Hansel into a cage. I shall fatten you up and eat you!" "You can do the housework," she told Gretel grimly, "then I'll make a meal of you too!" As luck would have it, the witch had very bad eyesight, an when Gretel smeared butter on her glasses, she could see even less. "Let me feel your finger!" said the witch to Hansel every day to check if he was getting any fatter. Now, Gretel had brought her brother a chicken bone, and when the witch went to touch his finger, Hansel held out the bone. "You're still much too thin!" she complained. When will you become plump?" One day the witch grew tired of waiting. "Light the oven," she told Gretel. "We're going to have a tasty roasted boy today!" A little later, hungry and impatient, she went on: "Run and see if the oven is hot enough." Gretel returned, whimpering: "I can't tell if it is hot enough or not." Angrily, the witch screamed at the little girl: "Useless child! All right, I'll see for myself." But when the witch bent down to peer inside the oven and check the heat, Gretel gave her a tremendous push and slammed the oven door shut. The witch had come to a fit and proper end. Gretel ran to set her brother free and they made quite sure that the oven door was tightly shut behind the witch. Indeed, just to be on the safe side, they fastened it firmly with a large padlock. Then they stayed for several days to eat some more of the house, till they discovered amongst the witch's belongings, a huge chocolate egg. Inside lay a casket of gold coins. "The witch is now burnt to a cinder," said Hansel, "so we'll take this treasure with us." They filled a large basket with food and set off into the forest to search for the way home. This time, luck was with them, and on the second day, they saw their father come out of the house towards them, weeping. "Your stepmother is dead. Come home with me now, my dear children!" The two children hugged the woodcutter. "Promise you'll never ever desert us again," said Gretel, throwing her arms round her father's neck. Hansel opened the casket.
"Look, Father! We're rich now . . . You'll never have to chop wood again."

And they all lived happily together ever after.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

กาลครั้งหนึ่งคนตัดไม้ที่น่าสงสารมากอาศัยอยู่ในกระท่อมเล็ก ๆ ในป่าที่มีเด็กสองคนของเขาแฮนเซลกับเกรเทล ภรรยาคนที่สองของเขามักจะป่วยได้รับการรักษาเด็กและตลอดไปจู้จี้ตัดไม้. "ไม่มีอาหารเพียงพอในบ้านสำหรับเราทุกคน. มีปากมากเกินไปที่จะเลี้ยงเป็น! เราจะต้องได้รับการกำจัดของทั้งสองเปี๊ยก" เธอประกาศ และเธอยังคงพยายามที่จะชักชวนให้สามีของเธอที่จะละทิ้งลูก ๆ ของเขาในป่า. "นำพวกเขาไมล์จากบ้านเพื่อให้ห่างไกลที่พวกเขาจะไม่สามารถหาทางกลับ! อาจจะมีคนจะพบพวกเขาและให้พวกเขาที่บ้าน." ตัดไม้เศร้าใจไม่ทราบว่าจะทำอย่างไร ฮันเซลที่ในเย็นวันหนึ่งก็ได้ยินการสนทนาของพ่อแม่สบายใจเกรเทล. "ไม่ต้องกังวลหากพวกเขาทำปล่อยให้เราอยู่ในป่าเราจะหาทางกลับบ้าน" เขากล่าวว่า และลื่นไถลออกจากบ้านของเขาเต็มไปด้วยกระเป๋าของเขากับก้อนกรวดสีขาวเล็ก ๆ น้อย ๆ จากนั้นก็เดินกลับไปที่เตียง. คืนทั้งหมดนานภรรยาของตัดไม้ harped บนและบนที่สามีของเธอจนกระทั่งในยามเช้าเขานำฮันเซลกับเกรเทลห่างเข้าไปในป่า แต่เป็นพวกเขาเดินเข้าไปในส่วนลึกของต้นไม้, ฮันเซลลดลงเล็กน้อยกรวดสีขาวที่นี่และมีอยู่บนพื้นสีเขียวมอสส์ ในบางจุดที่เด็กสองคนพบว่าพวกเขาจริงๆคนเดียว: ตัดไม้ได้ดึงความกล้าพอที่จะทิ้งพวกเขาได้พึมพำข้ออ้างและก็หายไป. กลางคืนลดลง แต่ตัดไม้ไม่ได้กลับมา เกรเทลเริ่มที่จะร้องไห้อย่างขมขื่น Hansel รู้สึกกลัวเกินไป แต่เขาพยายามที่จะซ่อนความรู้สึกของเขาและความสะดวกสบายของน้องสาวของเขา. "อย่าร้องไห้เชื่อฉันฉันสาบานฉันจะพาคุณกลับบ้านแม้ว่าพ่อจะไม่กลับมาหาเรา" โชคดีที่ดวงจันทร์เต็มในคืนนั้นและฮันเซลรอจนแสงเย็นที่กรองผ่านต้นไม้. "ตอนนี้ให้ฉันมือของคุณ!" เขาพูดว่า. "เราจะได้รับที่บ้านได้อย่างปลอดภัยคุณจะเห็น!" ก้อนกรวดสีขาวเล็ก ๆ gleamed ในแสงจันทร์และเด็กที่พบในบ้านของพวกเขา พวกเขาพุ่งผ่านหน้าต่างเปิดครึ่งโดยไม่ต้อง wakening พ่อแม่ของเขา เย็นเหนื่อย แต่ขอบคุณที่เป็นบ้านอีกครั้งพวกเขาเล็ดรอดเข้าไปในห้องนอน. วันรุ่งขึ้นเมื่อแม่เลี้ยงของพวกเขาค้นพบว่าแฮนเซลกับเกรเทลกลับมาเธอเดินเข้าไปในความโกรธ ยับยั้งความโกรธของเธอในด้านหน้าของเด็กที่เธอถูกล็อคประตูห้องนอนของเธอปากเสียสามีของเธอล้มเหลวในการปฏิบัติตามคำสั่งของเธอ ตัดไม้ที่อ่อนแอประท้วงฉีกขาดในขณะที่เขาอยู่ระหว่างความอัปยศและความกลัวของภรรยาไม่เชื่อฟังโหดร้ายของเขา แม่เลี้ยงใจร้ายเก็บไว้แฮนเซลกับเกรเทลภายใต้การล็อคและที่สำคัญทุกวันมีอะไรสำหรับอาหารมื้อเย็น แต่จิบน้ำและบางขนมปังยาก คืนสามีและภรรยาทั้งหมดทะเลาะกันและเมื่อรุ่งอรุณมาตัดไม้นำเด็กออกไปในป่า. Hansel แต่ไม่ได้กินอาหารของเขาและขณะที่เขาเดินผ่านต้นไม้ที่เขาทิ้งร่องรอยของเศษหลังเขาไป วิธีการทำเครื่องหมาย แต่เด็กน้อยได้ลืมเกี่ยวกับนกหิวที่อาศัยอยู่ในป่า เมื่อพวกเขาเห็นเขาพวกเขาบินตามหลังและในเวลาไม่นานที่ทุกคนได้กินเศษทั้งหมด อีกครั้งกับข้อแก้ตัวง่อยคนตัดไม้ที่เหลือลูกสองคนของเขาด้วยตัวเอง. "ผมได้ทิ้งร่องรอยไว้เช่นเดียวกับครั้งที่แล้ว!" Hansel กระซิบกับเกรเทล consolingly แต่เมื่อคืนลดลงพวกเขาเห็นความกลัวของพวกเขาที่ crumbs ทั้งหมดได้หายไป. "ฉันกลัว!" เกรเทลร้องไห้อย่างขมขื่น "ฉันมีความหนาวเย็นและหิวและฉันต้องการที่จะกลับบ้าน!" "ไม่ต้องกลัว. ฉันมาที่นี่เพื่อดูแลคุณ!" Hansel พยายามที่จะส่งเสริมให้น้องสาวของเขา แต่เขาก็สั่นเมื่อเขาเห็นเงาที่น่ากลัวและตาชั่วร้ายรอบตัวพวกเขาในความมืด ตลอดทั้งคืนเด็กทั้งสองเข้าด้วยกัน huddled เพื่อความอบอุ่นที่เท้าของต้นไม้ที่มีขนาดใหญ่. เมื่อเช้าตรู่พวกเขาเริ่มที่จะเดินป่าที่กำลังมองหาเส้นทาง แต่หวังว่าจางหายไปเร็ว ๆ นี้ พวกเขาได้เป็นอย่างดีและหายไปอย่างแท้จริง ในวันที่พวกเขาเดินและเดินจนกว่าพวกเขาก็มาถึงกระท่อมที่แปลกในช่วงกลางของบึงที่. "นี่คือช็อคโกแลต" อ้าปากค้าง Hansel ในขณะที่เขายากจนก้อนปูนจากผนัง. "และนี่คือไอซิ่ง!" อุทานเกรเทลวางชิ้นส่วนของผนังอีกในปากของเธอ หิว แต่ยินดีที่เด็กเริ่มที่จะกินชิ้นส่วนของลูกอมหักออกกระท่อม. "ไม่อร่อยนี้?" เกรเทลกล่าวด้วยปากของเธอเต็ม เธอไม่เคยลิ้มรสสิ่งที่ดีมาก. "เราจะอยู่ที่นี่" Hansel ประกาศเคี้ยวบิตของตังเม พวกเขาเป็นเพียงเกี่ยวกับการพยายามที่ชิ้นส่วนของประตูบิสกิตเมื่อมันเงียบ ๆ เหวี่ยงเปิดที่. "ดีดี" กล่าวว่าหญิงชราหันออกมาพร้อมกับรูปลักษณ์ที่มีฝีมือ "และไม่ได้คุณเด็กฟันหวาน?" "มาในมาในคุณได้อะไรต้องกลัว!" เดินไปที่หญิงชรา อับสำหรับแฮนเซลกับเกรเทล แต่กระท่อมลูกอมน้ำตาลเป็นแม่มดเก่ากับดักของเธอสำหรับการจับผู้ที่ตกเป็นเหยื่อไม่ระวัง เด็กทั้งสองได้มาถึงสถานที่ที่น่ารังเกียจจริงๆ. "คุณไม่มีอะไร แต่ผิวและกระดูก" กล่าวว่าแม่มดล็อค Hansel เข้าไปในกรง ฉันจะอ้วนคุณขึ้นและกินคุณ! "" คุณสามารถทำบ้าน "เธอบอกเกรเทลเคร่งขรึม" แล้วฉันจะทำให้มื้ออาหารของคุณด้วย! "เป็นโชคดีจะได้มันแม่มดมีสายตาไม่ดีมากนัก เมื่อเกรเทลทาเนยแว่นตาของเธอเธอจะได้เห็น. แม้แต่น้อย"ให้ฉันรู้สึกว่านิ้วของคุณ!" กล่าวว่าแม่มดจะ Hansel ทุกวันเพื่อตรวจสอบว่าเขาได้รับใด ๆ อ้วน. ตอนนี้เกรเทลได้นำพี่ชายของเธอกระดูกไก่และ เมื่อแม่มดไปสัมผัสนิ้วมือของเขายื่นออกมาฮันเซลกระดูก. "คุณคงมีมากบางเกินไป!" เธอบ่น. เมื่อคุณจะกลายเป็นอวบ? " วันหนึ่งแม่มดเริ่มเบื่อกับการรอคอย. "ไฟเตาอบ" เธอบอกเกรเทล "เรากำลังจะมีเด็กผู้ชายคั่วอร่อยในวันนี้!" เล็ก ๆ น้อย ๆ ต่อมาหิวและใจร้อนเธอเดิน "Run และดูว่าเตาอบร้อนพอ." เกรเทลกลับครางหงิง: ". ฉันไม่สามารถบอกได้ว่ามันร้อนมากพอหรือไม่" โกรธ, แม่มดกรีดร้องที่สาวน้อย: "เด็กไร้ประโยชน์ขวาทั้งหมดผมจะดูตัวเอง." แต่เมื่อแม่มดก้มลงเพื่อเพื่อนในเตาอบและตรวจสอบความร้อน, เกรเทลทำให้เธอผลักดันอย่างมากและกระแทกปิดประตูเตาอบ แม่มดมาปลายพอดีและเหมาะสม เกรเทลวิ่งไปตั้งพี่ชายของเธอฟรีและพวกเขาทำค่อนข้างแน่ใจว่าประตูเตาอบที่ถูกปิดแน่นอยู่เบื้องหลังแม่มด อันที่จริงเพียงเพื่อจะอยู่ในด้านความปลอดภัยที่พวกเขายึดให้แน่นด้วยกุญแจขนาดใหญ่ จากนั้นพวกเขาอยู่เป็นเวลาหลายวันในการรับประทานมากขึ้นของบ้านจนกว่าพวกเขาจะค้นพบหมู่ข้าวของของแม่มด, ช็อคโกแลตไข่ขนาดใหญ่ ภายในวางโลงศพของเหรียญทอง. "แม่มดถูกเผาในขณะนี้เพื่อถ่าน" ฮันเซลกล่าวว่า "ดังนั้นเราจะใช้สมบัตินี้กับเรา." พวกเขาเต็มไปด้วยกระเช้าขนาดใหญ่ที่มีอาหารและกำหนดปิดเข้าไปในป่าเพื่อค้นหาทางกลับบ้าน คราวนี้โชคอยู่กับพวกเขาและในวันที่สองพวกเขาเห็นพ่อของพวกเขาออกมาจากบ้านที่มีต่อพวกเขาร้องไห้. "แม่เลี้ยงของคุณจะตาย. มาบ้านกับฉันตอนเด็ก ๆ ที่รักของฉัน!" เด็กทั้งสองกอดตัดไม้. "สัญญาว่าคุณจะไม่เคยทอดทิ้งพวกเราอีกครั้ง" เกรเทลโยนแขนของเธอรอบคอของพ่อของเธอกล่าวว่า ฮันเซลเปิดโลงศพ. "ดูพ่อ! เราที่อุดมไปด้วยในขณะนี้... คุณจะได้ไม่ต้องสับไม้อีกครั้ง". และพวกเขาทั้งหมดอาศัยอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขหลังจากที่เคย

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

กาลครั้งหนึ่ง มีคนตัดไม้ที่ยากจนมาก อาศัยอยู่ในกระท่อมเล็ก ๆในป่ากับลูกสองคนของเขา แฮนเซลกับเกรเทล ภรรยาคนที่สองของเขามักจะป่วยรักษาเด็กๆ และเป็นตลอดไปบ่นคนตัดไม้ .

" ไม่มีอาหารในบ้าน สำหรับเรา มีปากที่เหมือนกันจำนวนมากเพื่อป้อน ! เราต้องกำจัดพวกสารเลว " เธอกล่าวและเธอพยายามที่จะชักชวนให้สามีทิ้งลูกของเขาในป่า

" เอาไมล์จากบ้าน ดังนั้นไกลที่พวกเขาไม่สามารถหาทางกลับ บางคนอาจจะพบพวกเขาและให้พวกเขากลับบ้าน " คนตัดไม้หดหู่ไม่รู้จะทำยังไง แฮนที่ ในเย็นวันหนึ่ง เคยได้ยินพ่อแม่เค้าคุยกัน ปลอบ เกรเทล

" ไม่ต้องเป็นห่วงถ้าพวกเขาทำให้เราอยู่ในป่า เราก็จะหาทางกลับบ้าน " เขากล่าว และลื่นไถลออกจากบ้านเขาไปในกระเป๋าด้วยก้อนกรวดสีขาวตัวเล็กๆ จากนั้นก็เดินกลับไปที่เตียง

มาทั้งคืน ภรรยาของคนตัดไม้ harped บนและบนในสามีของเธอจนรุ่งเช้า เขานำ Hansel และ Gretel หนีเข้าไปในป่า แต่เมื่อพวกเขาเข้าไปในส่วนลึกของป่าแฮนเซลลดลงก้อนกรวดสีขาวเล็ก ๆที่นี่และมีในพื้นสีเขียวสาหร่ายทะเล . ในจุดหนึ่ง เด็กทั้งสองพบว่าพวกเขาจริงๆมีคนเดียว คนตัดไม้ก็ดึงความกล้าพอที่จะทะเลทราย
เขาก็พึมพำขอโทษแล้วก็หายไป

คืนลดลง แต่คนตัดไม้ไม่ได้กลับมา เกรเทล เริ่มร้องไห้อย่างขมขื่นเฮเซลก็รู้สึกกลัว แต่เขาพยายามที่จะซ่อนความรู้สึกของความสะดวกสบายและน้องสาวของเขา

" อย่าร้องไห้นะ เชื่อฉันสิ ! ฉันสาบาน ฉันจะพาคุณกลับบ้าน ถ้าพ่อไม่กลับมาให้เรา ! " โชคดีที่ดวงจันทร์เต็มในคืนนั้นและ Hansel รอให้หนาวแสงกรองผ่านต้นไม้

" แล้วส่งมือมาให้ฉัน ! " เขากล่าวว่า " . เราก็กลับบ้านอย่างปลอดภัย คุณจะเห็น" ก้อนกรวดเล็กๆสีขาวแสงสว่างในแสงจันทร์ และเด็กที่เจอทางกลับบ้าน พวกเขาคืบคลานผ่านครึ่งเปิดหน้าต่างโดยไม่ต้องตื่น พ่อแม่ของพวกเขา หนาว เหนื่อย แต่ขอบคุณที่ได้กลับบ้านอีกครั้ง เขาลอบเข้าไปในห้องนอน

วันถัดไป เมื่อแม่เลี้ยงของพวกเขาค้นพบว่า Hansel และ Gretel กลับ เธอจึงบันดาลโทสะ ยับยั้งความโกรธของเธอในด้านหน้าของเด็ก