The period from 1965 to 1973 witnes

The period from 1965 to 1973 witnessed unprecedented economic growth for the island nation, during which the average annual growth of real GDP was 12.7 percent. Major credit for this development must be given to the effective implementation of soundly conceived government policies, which from the outset took full account of Singapore's strengths and weaknesses. Furthermore, the time was right for structural change in the economy. Enough capital had been accumulated to permit the domestic production of goods that were more capital intensive. The government's economic response to separation from Malaysia and the withdrawal of British military forces included efforts to increase industrial growth and solve the domestic problems of unemployment, population growth, and housing. Growth was achieved because workers were added to the payroll and provided with better machinery with which to work. Even more remarkable, this growth was accomplished with an outstanding record of price stability. Inflation was kept low by the government's conservative fiscal policies, which included the maintenance of strict control over the money supply.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ระยะเวลา 1965-1973 เห็นการเจริญเติบโตทางเศรษฐกิจเป็นประวัติการณ์สำหรับประเทศเกาะในระหว่างที่การเจริญเติบโตเฉลี่ยต่อปีของจีดีพีที่แท้จริงก็คือร้อยละ 12.7 เครดิตที่สำคัญสำหรับการพัฒนานี้จะต้องได้รับในการดำเนินงานที่มีประสิทธิภาพของนโยบายรัฐบาลรู้สึกอย่างถาวรซึ่งเริ่มจากเอาบัญชีเต็มรูปแบบของจุดแข็งและจุดอ่อนของสิงคโปร์ ยิ่งไปกว่านั้นเวลาที่เหมาะสมสำหรับการเปลี่ยนแปลงโครงสร้างทางเศรษฐกิจ เงินทุนเพียงพอที่ได้รับการสะสมที่จะอนุญาตให้มีการผลิตในประเทศของสินค้าที่มีเงินทุนมากขึ้นอย่างเข้มข้น ของรัฐบาลที่ตอบสนองทางเศรษฐกิจที่จะแยกออกจากประเทศมาเลเซียและการถอนตัวของกองกำลังทหารอังกฤษรวมถึงความพยายามที่จะเพิ่มการเจริญเติบโตในอุตสาหกรรมและการแก้ปัญหาการว่างงานในประเทศของการเจริญเติบโตของประชากรและที่อยู่อาศัย การเจริญเติบโตประสบความสำเร็จเพราะคนงานที่ถูกเพิ่มเข้าบัญชีเงินเดือนและให้มีเครื่องจักรที่ดีขึ้นกับการที่จะทำงาน แม้ที่โดดเด่นมากขึ้นการเติบโตนี้ก็ประสบความสำเร็จด้วยการบันทึกที่โดดเด่นของเสถียรภาพด้านราคา อัตราเงินเฟ้อก็ยังคงต่ำโดยนโยบายการคลังของรัฐบาลอนุรักษ์นิยมซึ่งรวมถึงการบำรุงรักษาของการควบคุมอย่างเข้มงวดกว่าปริมาณเงิน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ปี 1965 ถึง 1973 เห็นประวัติการณ์เติบโตทางเศรษฐกิจในประเทศเกาะ ซึ่งเติบโตรายปีเฉลี่ยของ GDP ที่แท้จริงคือ ร้อยละ 12.7 เครดิตสำคัญสำหรับการพัฒนานี้ต้องให้ได้ใช้งานมีประสิทธิภาพของนโยบายของรัฐบาล conceived สนิท ซึ่งจากมือเอาบัญชีของจุดแข็งและจุดอ่อนของสิงคโปร์ นอกจากนี้ เวลาเหมาะสมสำหรับการเปลี่ยนแปลงโครงสร้างในเศรษฐกิจ มีการสะสมทุนเพียงพอเพื่ออนุญาตให้มีการผลิตภายในประเทศของสินค้าที่ถูกเร่งรัดเงินกองทุนเพิ่มเติม ตอบเศรษฐกิจของรัฐบาลจากประเทศมาเลเซียและถอนทหารอังกฤษกำลังพยายามเพิ่มการเจริญเติบโตของอุตสาหกรรม และแก้ปัญหาภายในประเทศของการว่างงาน อัตราการเติบโต รวม และอยู่อาศัย เติบโตสำเร็จเนื่องจากเพิ่มค่าจ้างแรงงาน และมีเครื่องจักรที่ดีที่ทำงาน โดดเด่นมากยิ่งขึ้น เจริญเติบโตนี้ได้สำเร็จกับเรกคอร์ดที่โดดเด่นของเสถียรภาพราคา เงินเฟ้อถูกเก็บต่ำสุดไว้ที่รัฐบาลหัวเก่านโยบาย ซึ่งรวมการบำรุงรักษาการควบคุมเข้มงวดการจ่ายเงิน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ช่วงระยะเวลาตั้งแต่ 1965 ถึง 1973 :เป็นประจักษ์พยานถึงการขยายตัวทางเศรษฐกิจอย่างไม่เคยมีมาก่อนสำหรับประเทศเกาะในระหว่างที่การขยายตัวเฉลี่ยต่อปีของประเทศที่แท้จริงเป็น 12.7% เครดิตที่สำคัญสำหรับการพัฒนานี้จะต้องส่งมอบให้กับการนำไปใช้งานอย่างมี ประสิทธิภาพ ของนโยบายของรัฐบาลมีหลักฐานก็ตั้ง ครรภ์ ซึ่งจากการเริ่มต้นนำบัญชีอย่างเต็มที่จากจุดแข็งของประเทศสิงคโปร์และจุดอ่อน ยิ่งไปกว่านั้นช่วงเวลาที่ถูกต้องสำหรับการเปลี่ยนแปลงโครงสร้างในระบบเศรษฐกิจได้ เงินทุนเพียงพอมีการสะสมคะแนนเพื่ออนุญาตให้การผลิต ภายใน ประเทศของสินค้าที่มีเงินทุนจำนวนมาก การตอบกลับทางเศรษฐกิจของรัฐบาลที่จะแยกจากประเทศมาเลเซียและการถอนกำลังทหารอังกฤษรวมถึงความพยายามในการเพิ่มการขยายตัวของอุตสาหกรรมและแก้ไขปัญหา ภายใน ประเทศที่มีการขยายตัวของประชากรการว่างงานและที่อยู่อาศัย. การขยายตัวเป็นความสำเร็จเพราะคนงานจึงได้มีการเพิ่มการรับเงินเดือนและจัดให้บริการพร้อมด้วยเครื่องจักรได้ดียิ่งขึ้นด้วยซึ่งในการทำงาน ได้มากยิ่งขึ้นเป็นที่น่าสนใจการขยายตัวนี้ทำได้ด้วยการบันทึกที่โดดเด่นของการรักษา เสถียรภาพ ราคา อัตราเงินเฟ้อพื้นฐานและอัตราเงินเฟ้อทั่วไปเร่งให้ต่ำโดยนโยบายด้านการเงินด้วยความระมัดระวังของรัฐบาลซึ่งรวมถึงการรักษาการควบคุมอย่างเข้มงวดมากกว่าปริมาณเงินที่