describes the city of London during

describes the city of London during a dark time using a rather simple alternating line rhyming pattern that mirrors the pace of the speaker walking the streets of London. The poem is powerful from its effective use of repetition and through the allusions that are presented throughout. It is essential to know that the poem is alluding to the London of the late 1700s which at the time was stricken with poverty. There was also a large gap between the wealthy and everyone else in London. The speaker constantly alludes to the suffering that the people of London endure by describing the atrocities he sees as he wanders through the streets. The tension in the poem is London decaying right before the speaker's eyes.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

อธิบายเมืองลอนดอนในเวลามืดใช้บรรทัดสลับค่อนข้างง่ายคล้องจองลายซึ่งก้าวของผู้เดินถนนของลอนดอน กลอนมีประสิทธิภาพจากการใช้ประสิทธิภาพ ของการทำซ้ำ และ allusions ที่นำเสนอตลอด จึงจำเป็นต้องทราบว่า กลอนเป็นชิ้นที่ลอนดอน 1700s สายซึ่งเมื่อถูกจง มีความยากจน นอกจากนี้ยังมีช่องว่างขนาดใหญ่ระหว่างมั่งคั่งและคนอื่น ๆ ในลอนดอน ผู้ alludes อย่างต่อเนื่องเพื่อทุกข์ที่ทนชาวลอนดอน โดยอธิบายในยามสงครามที่เขาเห็นเขา wanders ผ่านถนน ความตึงเครียดในกลอนลอนดอนขวาก่อนตาลำโพงที่สลายได้

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

อธิบายเมืองลอนดอนในช่วงเวลาที่มืดโดยใช้สายสลับค่อนข้างง่ายบทกวีรูปแบบที่สะท้อนก้าวของลำโพงเดินถนนของกรุงลอนดอน บทกวีที่มีประสิทธิภาพจากการใช้งานที่มีประสิทธิภาพของการทำซ้ำและผ่านการอธิฐานที่นำเสนอตลอด มันเป็นสิ่งสำคัญที่จะรู้ว่าบทกวีจะยิ่งทำให้ลอนดอนในช่วงปลายยุค 1700 ซึ่งขณะนั้นถูกครอบงำด้วยความยากจน นอกจากนี้ยังมีช่องว่างขนาดใหญ่ระหว่างคนรวยและคนอื่น ๆ ในกรุงลอนดอน ลำโพงอย่างต่อเนื่อง alludes กับความทุกข์ทรมานที่คนของลอนดอนทนโดยการอธิบายโหดที่เขาเห็นในขณะที่เขาเดินผ่านถนน ความตึงเครียดในบทกวีที่มีเนื้อที่ลอนดอนก่อนที่ตาขวาของลำโพง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

อธิบายเมืองลอนดอนในเวลามืด ใช้ค่อนข้างง่ายสลับบรรทัดคล้องจองลวดลายกระจกก้าวของผู้พูดเดินถนนของกรุงลอนดอน กลอนที่มีประสิทธิภาพจากการใช้งานที่มีประสิทธิภาพของการทำซ้ำและผ่านการที่นำเสนอตลอดมันเป็นสิ่งสำคัญที่จะทราบว่า บทกวีก็พาดพิงไปถึงลอนดอนในปลาย 1700s ซึ่งในเวลานั้นไม่ได้มีความยากจน มีช่องว่างขนาดใหญ่ระหว่างคนรวยและทุกคนในลอนดอน ผู้พูดตลอดเวลาลอกเลียนมาจากทุกข์ ที่คนลอนดอนอดทนโดยอธิบายอย่างที่เขาเห็น เขาเดินผ่านถนนความตึงเครียดในบทกวีลอนดอนเก่าก่อนของผู้พูดตา