Poetry is a form of literature that

Poetry is a form of literature that uses aesthetic and rhythmic[1][2][3] qualities of language—such as phonaesthetics, sound symbolism, and metre—to evoke meanings in addition to, or in place of, the prosaïc ostensible meaning.

Poetry has a long history, dating back to the Sumerian Epic of Gilgamesh. Early poems evolved from folk songs such as the Chinese Shijing, or from a need to retell oral epics, as with the Sanskrit Vedas, Zoroastrian Gathas, and the Homeric epics, the Iliad and the Odyssey. Ancient attempts to define poetry, such as Aristotle's Poetics, focused on the uses of speech in rhetoric, drama, song and comedy. Later attempts concentrated on features such as repetition, verse form and rhyme, and emphasized the aesthetics which distinguish poetry from more objectively informative, prosaïc forms of writing. From the mid-20th century, poetry has sometimes been more generally regarded as a fundamental creative act employing language.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

บทกวีเป็นรูปแบบของวรรณกรรมที่ใช้ความงาม และจังหวะ [1] [2] [3] คุณภาพภาษา — เช่น phonaesthetics สัญลักษณ์เสียง เมตร — เพื่อความหมายนอก หรือ แทน ความหมาย ostensible prosaïc ที่เรามอบให้บทกวีมีประวัติศาสตร์ยาวนาน ไปซูเมอร์มหากาพย์ของกิลกาเมช บทกวีช่วงพัฒนา จากเพลงพื้นบ้านเช่น Shijing จีน หรือต้อง retell epics ปาก ด้วย เวทสันสกฤต Zoroastrian Gathas และ epics Homeric ในอีเลียดและโคลง โบราณพยายามกำหนดบทกวี เช่นของอาริสโตเติล Poetics เน้นการใช้คำพูดในสำนวน ละคร เพลง และตลก ภายหลังพยายามเข้มข้นในลักษณะการทำซ้ำ แบบฟอร์มข้อ และสัมผัส และเน้นความสวยงามซึ่งแยกความแตกต่างของบทกวีจากเพิ่มเติมแบบฟอร์ม prosaïc เป็นข้อมูล เขียน จากกลาง 20 ศตวรรษ บทกวีบางครั้งถูกมากโดยทั่วไปถือเป็นการกระทำการสร้างสรรค์พื้นฐานที่ใช้ภาษา

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

บทกวีเป็นรูปแบบของวรรณกรรมที่ใช้ความงามและจังหวะ [1] [2] [3] คุณภาพของภาษาเช่น phonaesthetics สัญลักษณ์เสียงและเมตรจะทำให้เกิดความหมายนอกเหนือไปจากหรือในสถานที่ของความหมายธรรมดาชัดเจน . บทกวีมีประวัติศาสตร์อันยาวนานย้อนหลังไปถึงซูมหากาพย์ Gilgamesh บทกวีต้นพัฒนามาจากเพลงพื้นบ้านเช่นจีน Shijing หรือจากความต้องการที่จะเล่ามหากาพย์ในช่องปากเช่นเดียวกับภาษาสันสกฤตพระเวทโซโรอัสเตอร์ Gathas และมหากาพย์โฮเมอร์ที่อีเลียดและโอเดสซี ความพยายามที่จะกำหนดโบราณบทกวีฉันทลักษณ์เช่นอริสโตเติลมุ่งเน้นไปที่การใช้งานในการพูดในสำนวนละครเพลงและนักแสดงตลก ต่อมาความพยายามจดจ่ออยู่กับคุณสมบัติเช่นการทำซ้ำรูปแบบบทกวีและสัมผัสและเน้นความงามที่แตกต่างจากบทกวีข้อมูลวัตถุรูปแบบที่น่าเบื่อของการเขียน จากช่วงกลางศตวรรษที่ 20 บทกวีที่ได้รับการยกย่องว่าบางครั้งมากขึ้นโดยทั่วไปในขณะที่การกระทำความคิดสร้างสรรค์พื้นฐานภาษาจ้าง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

บทกวีเป็นรูปแบบของวรรณกรรมที่ใช้ความงามและจังหวะ [ 1 ] [ 2 ] [ 3 ] คุณภาพของภาษา เช่น phonaesthetics เสียง สัญลักษณ์ และ เมตร เพื่อระลึกถึงความหมายนอกเหนือไปจากหรือในสถานที่ของ prosa ไต C ความหมายเสแสร้ง บทกวี

มีประวัติยาวนาน ย้อนกลับไปในมหากาพย์ Sumerian ของกิลกาเมช . บทกวีแรกมีวิวัฒนาการมาจากเพลงพื้นบ้าน เช่น ShiJing จีนหรือจากต้องเล่าเรื่องมหากาพย์ช่องปากเช่นเดียวกับภาษาสันสกฤตคัมภีร์พระเวทโซโรอัสเตรียน gathas และ homeric มหากาพย์อีเลียดและโอดิสซีย์ , . ความพยายามที่จะนิยามบทกวีโบราณ เช่น อริสโตเติล เป็นศาสตร์ที่เน้นการใช้ภาพพจน์ในวาทศิลป์ ละคร เพลง และ ตลก ต่อมาพยายามเน้นคุณสมบัติเช่นการทำซ้ำรูปแบบบทกลอน บทกวีและเน้นความสวยงามที่โดดเด่น บทกวีจากอคติ ข้อมูลเพิ่มเติม prosa ไตซี รูปแบบของการเขียน จากช่วงกลางศตวรรษที่ 20 บทกวีมีบางครั้งถูกเพิ่มเติมโดยทั่วไปถือเป็นพื้นฐานการสร้างสรรค์ทำภาษา .