In my head I’m thinking how long ti

In my head I’m thinking how long till lunchtime, how long till I can take the red sweater and throw it over the schoolyard fence, or leave it hanging on a parking meter, or bunch it up into a little ball and toss it in the alley. Expect when math period ends Mrs. Price says loud and in front of everybody, “Now, Rachel, that’s enough,” because she sees I’ve shovel the red sweater to the tippy-tip corner of my desk and it’s hanging all over the edge like a waterfall, but I don’t care.
“Rachel,” Mrs. Price says. She says it likes she’s getting mad. “You put that sweater on right now and no more nonsense.”
“But it’s not”
“Now!” Mrs. Price says.
This is when I wish I wasn’t eleven, because all the years inside of me ten, nine, eight, seven, six, five, four, three, two and one are pushing at the back of my eyes when I put one arm through one sleeve of the sweater that smell like cottage cheese, and then the other arms through the other and stand there with my arms apart like if the sweater hurts me and it does, all itchy and full of germs that aren’t even mine.
That’s when everything I’ve been holding in since this morning, since when Mrs. Price put the sweater on my desk, finally lets go, and all of a sudden I’m crying in front of everyday. I put my head down on the desk and bury my face in my stupid clown-sweater arms. My face all hot and spit coming out of my mouth aren’t any more tears left in my eyes, and it’s just my body shaking like when you have the hiccups, and my whole head hurts like when you drink milk too fast.
But the worst part is right before the bell rings for lunch. That stupid Phyllis Lopez, who is even dumber than Sylvia Saldivar, says she remembers the red sweater is here!nI take it off right away and give it to her, only Mrs. Price pretends like everything’s okay.
Today I’m eleven. There’s a cake Mama’s making for tonight, and when Papa comes home from work we’ll eat it. There’ll be candles and presents and everybody will sing Happy Birthday, Happy Birthday to you, Rachel, only it’s too late.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ในหัวของฉันฉันคิดนานจนเที่ยง นานจนฉันสามารถใช้เสื้อสีแดง และโยนรั้ว schoolyard ปล่อยให้มันลอยบนมิเตอร์จอดรถ หรือพวงขึ้นไปเล็กน้อยลูก และโยนในซอย คาดว่าเมื่อนางราคากล่าวว่า ความเข้าใจ และด้าน หน้าของทุก คน "ตอนนี้ ราเชล ที่ไม่เพียงพอ เพราะเธอเห็นผมพลั่วสิ้นสุดรอบระยะเวลาคณิตศาสตร์แขวนทั่วขอบเช่นน้ำตกเสื้อสีแดงไปยังมุม tippy แนะนำโต๊ะของฉันและมัน แต่ฉันไม่สนใจ "ราเชล ราคานางกล่าวว่า เธอกล่าวว่า เธอกำลังบ้าชอบ "คุณใส่เสื้อกันหนาวที่บนขวาทันทีและไม่เหลวไหลขึ้นไป" "แต่ไม่" "ตอนนี้" ราคานางกล่าวว่า เมื่อฉันต้องค่อย 43 เนื่องจากทุกปีภายในของฉัน 10, 9, 8, 7, 6, 5 สี่ สาม สองและหนึ่งจะผลักดันทางตาของฉันเมื่อฉันวางแขนข้างหนึ่งผ่านแขนหนึ่งของเสื้อที่กลิ่นเช่นเนยแข็งคอทเทจ แล้วอื่น ๆ แขนผ่านกัน และยืน ด้วยแขนห่างกันเช่น ถ้าเสื้อที่เจ็บฉันไม่คัน และเต็มไปด้วยเชื้อโรคที่ไม่ได้แม้แต่ระเบิดทั้งหมด คือเมื่อทุกอย่างฉันเคยถูกจับในตั้งแต่เช้านี้ เนื่องจากเมื่อนางราคาใส่เสื้อกันหนาวที่บนโต๊ะของฉัน ก็ให้ไป และจู่ ๆ ฉันก็ร้องไห้หน้าทุกวัน วางศีรษะลงบนโต๊ะ และฝังหน้าของฉันในแขนเสื้อตลกโง่ ใบหน้าของฉันร้อน และพ่นออกมาจากปากของฉันไม่ได้น้ำตาใด ๆ เพิ่มเติมจากในตา และเป็นเพียงร่างกายของฉันสั่นเช่นเมื่อคุณมี hiccups และหัวของฉันทั้งเจ็บเช่นเมื่อคุณดื่มนมเร็วเกินไป แต่ส่วนเลวร้ายที่สุดคือขวาก่อนแหวนระฆังสำหรับมื้อกลางวัน ว่า โง่สาธินีโลเปซ ที่แม้ dumber กว่าซิลเวีย Saldivar กล่าวว่า เธอจดจำเสื้อแดงอยู่ที่นี่! nI จะปิดทันที และให้เธอ เพียงนางราคาแอบเหมือนทุกอย่างไม่เป็นไร วันนี้ผม 43 มีเค้กมาม่าของห้องพักสำหรับคืนนี้ และเมื่อปาป้ามาบ้านจากการทำงานเราจะกิน จะมีเทียน และแสดงและทุกคนจะร้องเพลงอวยพร อวยพรให้คุณ ราเชล เท่านั้นมันจะสายเกินไป

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในหัวของฉันฉันคิดว่านานจนถึงเวลาอาหารกลางวันนานแค่ไหนจนกว่าฉันจะสามารถใช้เสื้อกันหนาวสีแดงและโยนมันข้ามรั้วสนามโรงเรียนหรือปล่อยให้มันแขวนอยู่บนเครื่องที่จอดรถหรือพวงมันขึ้นมาเป็นลูกเล็ก ๆ น้อย ๆ และโยนมันใน ซอย คาดว่าเมื่อระยะเวลาสิ้นสุดคณิตศาสตร์นางกล่าวว่าราคาดังและในด้านหน้าของทุกคน "ตอนนี้ราเชลที่ว่าพอ" เพราะเธอเห็นฉันพลั่วเสื้อกันหนาวสีแดงไปที่มุม Tippy ปลายของโต๊ะของฉันและมันแขวนอยู่ทั่วทุกมุม ขอบเช่นน้ำตก แต่ฉันไม่สนใจ.
"ราเชล" นางกล่าวว่าราคา เธอบอกว่ามันชอบเธอได้รับบ้า "คุณใส่เสื้อกันหนาวว่าในตอนนี้และไม่มีเรื่องไร้สาระมากขึ้น."
"แต่ก็ไม่ได้"
"ตอนนี้" นางกล่าวว่าราคา.
นี่คือเมื่อฉันหวังว่าฉันไม่ได้เป็นสิบเอ็ดเพราะทุกปีที่ผ่านมาภายในของฉันสิบเก้า แปดเจ็ดหกห้าสี่สามสองหนึ่งจะผลักดันที่ด้านหลังของตาของฉันเมื่อฉันใส่แขนข้างหนึ่งผ่านแขนของเสื้อที่มีกลิ่นเช่นชีสกระท่อมแล้วแขนอื่น ๆ ผ่านทางอื่น ๆ และยืน ที่นั่นกับแขนของฉันออกจากกันเช่นถ้าเสื้อยืดเจ็บฉันและมันไม่ทุกคันและเต็มไปด้วยเชื้อโรคที่ไม่ได้แม้แต่เหมือง.
นั่นคือเมื่อทุกอย่างที่ฉันได้รับการถือครองในตั้งแต่เช้าวันนี้ตั้งแต่เมื่อนางราคาใส่เสื้อกันหนาวบน โต๊ะทำงานของฉันในที่สุดก็ช่วยให้ไปและทั้งหมดในทันทีที่ฉันร้องไห้ในด้านหน้าของชีวิตประจำวัน ฉันใส่หัวของฉันลงบนโต๊ะทำงานและฝังใบหน้าของฉันในอ้อมแขนของตัวตลก-เสื้อยืดโง่ของฉัน ใบหน้าของฉันทุกร้อนและคายออกมาจากปากของฉันไม่ได้ใด ๆ น้ำตาเหลือในสายตาของฉันและมันเป็นเพียงร่างกายของฉันสั่นเช่นเมื่อคุณมีสะอึกและหัวของฉันเจ็บเช่นเมื่อคุณดื่มนมเร็วเกินไป.
แต่ ส่วนที่เลวร้ายที่สุดคือขวาก่อนที่ระฆังเพื่อรับประทานอาหารกลางวัน นั่นโง่ฟิลลิโลเปซที่แม้จะโง่กว่าซิลเวีย Saldivar เธอบอกว่าเธอจำได้ว่าเสื้อกันหนาวสีแดงอยู่ที่นี่! nI เอามันออกทันทีและให้มันกับเธอเพียงนางราคาแกล้งเหมือนทุกอย่างโอเค.
วันนี้ฉันสิบเอ็ด มีเค้กทำมาม่าสำหรับคืนนี้และเมื่อพ่อกลับมาจากการทำงานของเราจะกินมัน จะมีเทียนและของขวัญและทุกคนจะร้องเพลงสุขสันต์วันเกิดสุขสันต์วันเกิดให้คุณราเชลเท่านั้นที่จะสายเกินไป

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในหัวของฉันฉันคิดว่านานแค่ไหนแล้ว นานจนฉันสามารถใช้เสื้อสีแดงและโยนมันข้ามโรงเรียน รั้ว หรือปล่อยให้มันลอยบนที่จอดรถเมตร หรือพวกมันเป็นลูกเล็ก ๆน้อย ๆและโยนมันในตรอก คาดว่าเมื่อสิ้นสุดระยะเวลาคุณนายราคากล่าวว่าคณิตศาสตร์ดังต่อหน้าทุกคนว่า " เอาล่ะเรเชล พอแล้ว" เพราะ เธอเห็นผมตักเสื้อสีแดงไปยังปลายมุมโต๊ะของฉัน และมันลอยทั่วขอบเหมือนน้ำตก แต่ผมไม่สนใจ
" ราเชล " คุณนายราคากล่าว เธอบอกว่ามันชอบเธอโมโห " คุณใส่เสื้อในตอนนี้ และไม่มีเรื่องไร้สาระ "
" แต่ไม่ใช่ "
" ตอนนี้ ! " คุณนายราคาบอกว่า .
นี่คือเมื่อฉันหวังให้ฉันไม่สิบเอ็ดเพราะปีข้างใน สิบ เก้า แปด เจ็ด หก ห้า สี่ สาม สอง และหนึ่งจะกดที่ด้านหลังของตาของฉันเมื่อฉันวางแขนข้างหนึ่งผ่านแขนของเสื้อที่เหม็นเหมือนชีสกระท่อม , และอีกแขนผ่านและยืนด้วยแขนอื่น ๆ ฉันออกจากกัน เช่น ถ้าเสื้อผมเจ็บและมันทุกคัน และเต็มไปด้วยเชื้อโรคที่ไม่ใช่ของฉัน . . . . .
นั่นคือเมื่อทุกอย่างที่ฉันถืออยู่ตั้งแต่เช้า ตั้งแต่คุณนายราคาใส่เสื้อบนโต๊ะของฉัน สุดท้ายไป และทั้งหมดในทันทีที่ฉันร้องไห้ในด้านหน้าของทุกวัน ผมวางหัวลงบนโต๊ะและฝังใบหน้าของฉันในของฉันบ้าตัวตลก เสื้อแขน ใบหน้าของฉันร้อนผ่าวและคายออกมาจากปาก ไม่ใช่น้ำตาอีกต่อไปแล้ว ในสายตาของฉันและมันก็แค่ร่างกายของฉันสั่นเหมือนตอนมี hiccups และหัวทั้งหมดของฉันเจ็บ เช่น เมื่อคุณดื่มนมเร็วเกินไป .
แต่ส่วนที่เลวร้ายที่สุดคือ ก่อนระฆังดัง สำหรับมื้อเที่ยง ที่โง่ ฟิลลิส โลเปซ คนที่โง่กว่า ซิลเวีย saldivar บอกว่าเธอจำเสื้อกันหนาวสีแดงคือที่นี่ ! ฉันถอดมันออกทันทีและให้มันกับเธอ แค่คุณนายราคาก็แกล้งทำเป็นว่าทุกอย่างโอเค
วันนี้หนูอายุ 11 ค่ะ มีเค้กที่แม่ทำสำหรับคืนนี้ และเมื่อพ่อกลับมาจากทำงาน เราก็จะกินมัน จะมีเทียนและเสนอ แล้วทุกคนก็ร้องเพลงแฮปปี้เบิร์ดเดย์ สุขสันต์วันเกิด เรเชล แต่มันสายไปแล้ว