After enough time passed for half a

After enough time passed for half an incense stick to burn, he rose to his feet, his expression the same as ever. He walked out slowly into the night, strolling down the street at a steady pace. Soon, he was about three hundred meters away from his courtyard.

It didn’t take long for him to reach a random remote street corner, where he stopped, apparently waiting for something. After the space of two breaths passed, a collection of ripples shot through the air toward him. Behind the ripples were ten figures that looked exactly like him, their faces cold as they pursued the ripples.

Wu Mu was scared witless. He was a member of the Crow Scout Tribe from the Western Desert, and a member of the forces participating in the Black Lands Palace’s great war 1. He was one of the several hundred Cultivators who had survived the Thorn Rampart earlier. Because he possessed wood type totems, he had been dispatched into the city this night on an assassination mission.

There were a dozen or so who came with him. He wasn’t too sure the level of their Cultivation bases, but he was in the late Core Formation stage. That, coupled with the secret techniques of his Tribe, and his wood type totems, made it so that even a Nascent Soul Cultivator would have a hard time piercing his concealment technique.

How could he ever have imagined that as soon as he entered the city, the first person he ran into would be none other than Grandmaster Meng, the person who had summoned the Thorn Rampart? He had assumed that because of his wood type totems, the Thorn Rampart wouldn’t be able to detect him, and as such, had chosen to attack.

In his view, if he was able to kill the mysterious Grandmaster Meng, it would count as an incredible battle achievement. After returning to his Tribe, he would definitely be well rewarded. Even if he wasn’t able to kill him, he could at least wound him. Either way, he was completely confident of the safety of making an attack.

How could he ever have guessed that what he attacked was not Grandmaster Meng’s true self, but rather a clone? That in itself caused him to gape in astonishment, and filled his heart with fear. He had fled at top speed, cursing Meng Hao for coming out in the middle of the night in clone form.

After that, his fear had grown even greater when suddenly ten clones of Grandmaster Meng appeared, all of whom chased him relentlessly, cutting him off at every turn. If it weren’t for his special techniques used for concealment and retreat, coupled with his wood type totems, he would have been captured already.

It was as he went all out to flee from the clones when he suddenly saw Meng Hao standing up ahead.

“Dammit,” he thought, “this Grandmaster Meng doesn’t just concoct pills, he also has a lightning technique AND is proficient with using clones. How could someone as inhuman as him exist in the world!?”

He cursed inwardly as he looked at Meng Hao, who stood there with a look of contempt in his eyes.

“Well, he might have some weird techniques, but he’s not good enough to capture me!” Wu Mu snorted coldly, his body flashing as he waved his sleeve, causing the ripples surrounding him to shoot out toward what he assumed was another clone. This was the same method he had used previously to disperse other clones.

As Wu Mu descended upon Meng Hao, he suddenly heard him speak. “There really is a lot to learn about the Dao of totems.”

Before Wu Mu could react to the words, he saw the Meng Hao in front of him lift up his hand and point toward him.

A boom resonated out as an invisible, tearing force surrounded Wu Mu. His heart filled with astonishment, and he was about to retreat when suddenly, a bloody glow filled the area. The glow permeated his body, ripping away the layers of invisibility around him, revealing him to the world.

“Not a clone!” he thought, his mind spinning. His face was ghastly pale, and he was about to employ another magical technique, when Meng Hao gazed into his eyes. His gaze seemed to contain the power of Time; Wu Mu’s mind reeled, as if he had lost the ability to even think. Everything suddenly seemed to slow down, as if the Time within his body had suddenly changed.

When he came to his senses, he saw Meng Hao’s right hand ripping through the air to latch around his throat. Everything went black as Wu Mu passed into unconsciousness.

Meng Hao held Wu Mu up in his hand. The entire time, his expression hadn’t changed. He slowly walked back down the street. Behind him, the ten Demonic Qi clones faded into nothing. At the same time, a wooden slip flew over, which Meng Hao took. He glanced at it, then walked off into the distance, carrying Wu Mu in one arm.

It was not a peaceful, quiet night in Holy Snow City. Over fifty assassinations occurred; even some members of the Frigid Snow Clan died.

Eventually the four Grand Elders unleashed the power of their Cultivation bases. Explosions rang out in the night sky, all the way until morning.

The chaos outside didn’t affect Me

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

หลังจากที่เวลาผ่านไปพอสำหรับครึ่งก้านธูปในการเผาผลาญเขาลุกขึ้นไปที่เท้าของเขาแสดงออกของเขาเช่นเดียวกับที่เคย เขาเดินออกอย่างช้าๆในเวลากลางคืนเดินเล่นไปตามถนนที่ก้าวมั่นคง ในไม่ช้าเขาก็ออกไปจากลานของเขาประมาณสามร้อยเมตร. มันไม่ได้ใช้เวลานานสำหรับเขาที่จะไปถึงหัวมุมถนนสุ่มระยะไกลที่เขาหยุดเห็นได้ชัดว่ารออะไรบางอย่าง หลังจากที่พื้นที่ของทั้งสองหายใจผ่านคอลเลกชันของระลอกยิงผ่านอากาศที่มีต่อเขา เบื้องหลังระลอกสิบตัวเลขที่มองว่าเหมือนเขาใบหน้าของพวกเขาเย็นขณะที่พวกเขาไล่ตามระลอก. วูเป็นหมู่บ้ากลัว เขาเป็นสมาชิกคนหนึ่งของอีกาลูกเสือเผ่าจากทะเลทรายตะวันตกและเป็นสมาชิกของกองกำลังที่เข้าร่วมในดินแดนสีดำสงครามอันยิ่งใหญ่ของพระราชวัง 1 เขาเป็นหนึ่งในหลายร้อยพรวนที่รอดชีวิต ธ อร์นเทินก่อนหน้านี้ เพราะเขามีชนิดไม้ totems เขาได้ถูกส่งเข้ามาในเมืองในคืนนี้ในภารกิจลอบสังหาร. มีเป็นโหลหรือเพื่อให้ผู้ที่มากับเขา เขาไม่แน่ใจว่าเกินไประดับของฐานการเพาะปลูกของพวกเขา แต่เขาอยู่ในช่วงปลายของขั้นตอนการก่อตัวหลัก ที่คู่กับเทคนิคลับของชนเผ่าของเขาและเขา totems ประเภทไม้ทำให้มันเพื่อให้ได้ตั้งไข่วิญญาณเกษตรกรจะมีช่วงเวลาที่ยากเจาะเทคนิคการปกปิดของเขา. วิธีการได้ที่เขาเคยได้คิดว่าทันทีที่เขาเข้ามาในเมือง คนแรกที่เขาวิ่งเข้าไปจะเป็นใครอื่นนอกจากแกรนด์มาสเตอร์เม้งคนที่ได้เรียก ธ อร์น Rampart? เขาเคยคิดว่าเป็นเพราะ totems ประเภทไม้ของเขา ธ อร์นเทินจะไม่สามารถที่จะตรวจสอบเขาและเป็นเช่นนี้ได้เลือกที่จะโจมตี. ในมุมมองของเขาถ้าเขาสามารถที่จะฆ่าแกรนด์มาสเตอร์ลึกลับเม้งก็จะนับ เป็นความสำเร็จที่น่าทึ่งต่อสู้ หลังจากกลับไปที่เผ่าของเขาเขาจะแน่นอนได้รับการตอบแทนที่ดี แม้ว่าเขาจะไม่สามารถที่จะฆ่าเขาอย่างน้อยที่สุดเขาสามารถแผลเขา ทั้งสองวิธีที่เขาได้อย่างสมบูรณ์มีความมั่นใจในความปลอดภัยของการทำการโจมตี. วิธีการได้ที่เขาเคยจะเดาได้ว่าสิ่งที่เขาโจมตีไม่ได้แกรนด์มาสเตอร์ตัวตนที่แท้จริงของเม้ง แต่โคลนหรือไม่? ว่าตัวเองทำให้เขาต้องอ้าปากค้างด้วยความประหลาดใจและเต็มไปด้วยหัวใจของเขาด้วยความกลัว เขาได้หนีไปที่ความเร็วสูงสุดแช่งเม้งเฮาสำหรับออกมาในช่วงกลางของคืนในรูปแบบโคลน. หลังจากนั้นความกลัวของเขาได้เติบโตมากยิ่งขึ้นเมื่อจู่ ๆ สิบโคลนของแกรนด์มาสเตอร์เม้งปรากฏทุกคนไล่เขาอย่างไม่ลดละตัดเขา ปิดที่เปิดทุก ถ้ามันไม่ได้สำหรับเทคนิคพิเศษของเขาที่ใช้สำหรับการปกปิดและถอยควบคู่กับ totems ประเภทไม้ของเขาเขาจะได้รับการบันทึกไว้แล้ว. มันเป็นขณะที่เขาเดินออกทั้งหมดเพื่อหนีจากโคลนเมื่อเขาก็เห็นเม้งเฮายืนขึ้นข้างหน้า . "Dammit" เขาคิดว่า "นี้แกรนด์มาสเตอร์เม้งไม่เพียง แต่กุยานอกจากนี้เขายังมีเทคนิคที่ฟ้าผ่าและมีความเชี่ยวชาญในการใช้โคลน วิธีการได้คนที่ทารุณที่สุดเท่าที่เขามีอยู่ในโลก !? " เขาสาปแช่งในใจขณะที่เขามองไปที่เม้งเฮาที่ยืนอยู่ที่นั่นกับรูปลักษณ์ของการดูถูกในสายตาของเขา. " ดีเขาอาจจะมีเทคนิคบางลาง แต่เขาไม่ดี พอที่จะจับฉัน! "วูหมู่ snorted อย่างเฉยเมยร่างกายของเขาในขณะที่เขากระพริบโบกแขนเสื้อของเขาก่อให้เกิดระลอกอยู่รอบตัวเขาจะยิงออกไปทางสิ่งที่เขาคิดว่าเป็นโคลนอีก นี่เป็นวิธีการเดียวกับที่เขาเคยใช้ในการสลายการโคลนอื่น ๆ . วูหมูลงไปบนเม้งเฮาเขาก็ได้ยินเขาพูด "จริงๆมีจำนวนมากที่จะเรียนรู้เกี่ยวกับดาวของ totems ได้." ก่อนที่วูหมู่ที่สามารถตอบสนองกับคำที่เขาเห็นเม้งเฮาในด้านหน้าของเขาชูมือขึ้นและจุดของเขาที่มีต่อเขา. บูมสะท้อนออกมาเป็นที่มองไม่เห็น แรงฉีกขาดล้อมรอบวูหมู่ หัวใจของเขาเต็มไปด้วยความประหลาดใจและเขาก็เป็นเรื่องเกี่ยวกับการล่าถอยเมื่อจู่ ๆ , เรืองแสงเลือดเต็มพื้นที่ เรืองแสงเต็มร่างกายของเขาฉีกห่างชั้นของล่องหนรอบ ๆ ตัวเขาเผยให้เห็นเขาไปทั่วโลก. "ไม่โคลน!" เขาคิดว่าปั่นใจของเขา ใบหน้าของเขาซีดน่ากลัวและเขาก็เป็นเรื่องเกี่ยวกับการจ้างงานอีกเทคนิคที่มีมนต์ขลังเมื่อเม้งเฮาจ้องเข้าไปในดวงตาของเขา สายตาของเขาดูเหมือนจะมีอำนาจของเวลา; จิตใจของ Wu หมู่ท่องราวกับว่าเขาได้สูญเสียความสามารถในการที่จะได้คิด ทุกอย่างอยู่ ๆ ก็ดูเหมือนจะชะลอตัวลงเช่นถ้าเวลาภายในร่างกายของเขาได้เปลี่ยนแปลงอย่างกระทันหัน. เมื่อเขามาถึงความรู้สึกของเขาที่เขาเห็นอยู่ทางขวามือของเม้งเฮาริปผ่านอากาศไปสลักรอบลำคอของเขา ทุกอย่างก็เป็นสีดำวูหมู่ผ่านเข้าไปหมดสติ. เม้งเฮาจัดขึ้นวูหมู่ขึ้นในมือของเขา ตลอดเวลาการแสดงออกของเขาไม่เคยเปลี่ยน เขาค่อย ๆ เดินกลับลงบนถนน ด้านหลังของเขาสิบปีศาจฉีโคลนจางหายไปเป็นอะไร ในเวลาเดียวกัน, ใบไม้บินอยู่เหนือซึ่งเม้งเฮาเอา เขาเหลือบมองไปที่มันแล้วเดินออกไปไกลแบกวูหมู่ในแขนข้างหนึ่ง. มันไม่ได้เป็นความสงบสุขคืนที่เงียบสงบในเมืองหิมะบริสุทธิ์ ห้าสิบกว่าลอบสังหารเกิดขึ้น; แม้สมาชิกของ Frigid หิมะแซ่บางตาย. ในที่สุดทั้งสี่แกรนด์สูงอายุปลดปล่อยพลังของฐานการเพาะปลูกของพวกเขา ระเบิดดังออกมาในท้องฟ้ากลางคืนตลอดทางจนถึงเช้า. วุ่นวายนอกไม่ได้ส่งผลกระทบต่อฉัน