Mason’s SacrificeThe manner of givi

Mason’s Sacrifice
The manner of giving is worth more than the gift.
​It was Christmas morning the year that my only son, Mason, was thirteen years old. I had been raising him alone for ten years now. My husband had been diagnosed with cancer when Mason was two, and he passed away when Mason was only three. The years had been tough, but my son and I had a very special bond. We were best friends, and my son was the most thoughtful and caring person I knew.
​At thirteen, Mason got a weekly allowance of five dollars for keeping his room clean and doing odd chores around the house. Each payday, Mason would jump on his bike and ride to the nearby drug store to buy some candy or the latest magazine. He just couldn’t seem to save his money, and so by the time Christmas rolled around, he had nothing to spend on gifts for others. I had never gotten a gift from him that was not homemade, so this year I expected nothing different.
​After Mason finished opening all his gifts, he thanked me, kissed me and then slid off into his room. I wondered why he didn’t seem to want to spend any time playing with the new stuff he had gotten. Caught in my thoughts, I was startled by Mason, who was now standing in front of me holding a nicely wrapped gift. I assumed that it was a project he had made at school, and I was looking forward to seeing what he had created this time. I cherished all of his gifts, just as I cherished him.
​Inside the box was a brand-new pair of expensive black leather gloves, price tag still attached. The shock on my face was very apparent. As tear welled in my eyes, I asked him where he had gotten them. “At the store, Mom, where else?” he simply said.
​I looked confused, as I knew that he didn’t have that much money. I asked if someone had helped him purchase them, and he shook his head, held it high and said he had bought them all by himself.
​After figuring out just the right questions to ask, I got him to reveal to me how he was able to buy the beautiful gloves. He had sold his brand-new bike to a friend at school, the one he had just gotten for his birthday two months earlier.
​I cried just thinking about his sacrifice. Through my tears I told him that this was the most thoughtful thing he’s ever done for me, but that I wanted to get his bike back for him.
​He simply said, “No, Mom, please don’t. Because Dad isn’t here anymore, you never get a nice gift at Christmas, and you never buy yourself nice things. I wanted to get this for you. My old bike is still perfectly fine, really. Please, Mom, keep the gloves and know I love you every time you wear them.”
​We hung out for hours that morning, and I never removed the gloves. From that day on, I put them on so often that, eventually, I wore holes in them. But I still have them, tucked in a drawer in my closet. Once in a while, I come across them and am reminded of Mason’s sacrifice. I immediately become filled with the gift of love that they represented that Christmas morning – the kind of gift that can never wear out.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

การเสียสละของ Masonของให้มีมูลค่ามากกว่าของขวัญมันเป็นเช้าวันคริสต์มาสปีที่ลูกชายของฉันเท่านั้น Mason มีสิบสามลักษณะปี ฉันได้รับเลี้ยงเขาคนเดียวสิบปี สามีมีการวินิจฉัยโรคมะเร็ง Mason สอง และเขาผ่านไปเมื่อ Mason เพียงสาม ปีได้ยาก แต่ลูกและผมมีพันธะพิเศษมาก เรามีเพื่อนที่ดีที่สุด และฉันเป็นคนเด่น และเสน่ห์มากที่สุดที่ฉันรู้ที่ thirteen, Mason ได้เบี้ยเลี้ยงรายสัปดาห์ห้าดอลลาร์สำหรับรักษาความสะอาดห้องพัก และทำงานแปลกรอบบ้าน แต่ละ payday, Mason จะกระโดดบนจักรยานของเขา และขี่ไปเก็บยาในบริเวณใกล้เคียงจะซื้อขนมบางหรือนิตยสารล่าสุด เขาไม่สามารถดูการบันทึกการเงินของเขา และเพื่อการ สะสมคริสต์มาสสถาน เขามีอะไรที่ต้องใช้ของขวัญสำหรับคนอื่น ฉันไม่เคยได้เดินทางเป็นของขวัญจากเขาที่ไม่ใช่โฮมเมด ดังนั้นปีนี้ผมคาดว่าไม่มีอะไรแตกต่างกันหลังจาก Mason เสร็จเปิดของขวัญทั้งหมดของเขา เขาขอบคุณฉัน รั้งฉัน แล้วฝ่อปิดเข้าไปในห้องของเขา สงสัยว่า ทำไมเขาไม่ดูเหมือนจะต้องการใช้ตลอดเวลาที่เล่นกับสิ่งใหม่ที่เขาได้รับ ติดในความคิดของฉัน ฉันถูก startled โดย Mason ที่ตอนนี้ยืนอยู่หน้าฉันถือของขวัญอย่างดีตัด ผมถือว่ามันเป็นโครงการที่เขาได้ทำในโรงเรียน และฉันถูกมองไปข้างหน้าเห็นว่าเขาได้สร้างขณะนี้ ฉันหวงแหนของของขวัญของเขา เหมือนหวงแหนเขา​Inside the box was a brand-new pair of expensive black leather gloves, price tag still attached. The shock on my face was very apparent. As tear welled in my eyes, I asked him where he had gotten them. “At the store, Mom, where else?” he simply said.​I looked confused, as I knew that he didn’t have that much money. I asked if someone had helped him purchase them, and he shook his head, held it high and said he had bought them all by himself.​After figuring out just the right questions to ask, I got him to reveal to me how he was able to buy the beautiful gloves. He had sold his brand-new bike to a friend at school, the one he had just gotten for his birthday two months earlier.​I cried just thinking about his sacrifice. Through my tears I told him that this was the most thoughtful thing he’s ever done for me, but that I wanted to get his bike back for him.​He simply said, “No, Mom, please don’t. Because Dad isn’t here anymore, you never get a nice gift at Christmas, and you never buy yourself nice things. I wanted to get this for you. My old bike is still perfectly fine, really. Please, Mom, keep the gloves and know I love you every time you wear them.”​We hung out for hours that morning, and I never removed the gloves. From that day on, I put them on so often that, eventually, I wore holes in them. But I still have them, tucked in a drawer in my closet. Once in a while, I come across them and am reminded of Mason’s sacrifice. I immediately become filled with the gift of love that they represented that Christmas morning – the kind of gift that can never wear out.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การเสียสละของเมสันลักษณะของการให้มีมูลค่ามากกว่าของขวัญ.
มันเป็นเช้าวันคริสต์มาสปีที่บุตรชายคนเดียวของฉันเมสันเป็นสิบสามปี ฉันได้รับการยกให้เขาอยู่ตามลำพังเป็นเวลาสิบปีแล้ว สามีของฉันได้รับการวินิจฉัยว่าเป็นมะเร็งเมื่อเมสันสองและเขาผ่านไปเมื่อเมสันได้เพียงสาม ปีที่ผ่านมาได้รับยาก แต่ลูกชายของฉันและฉันมีความผูกพันที่พิเศษมาก เราเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดและลูกชายของฉันเป็นคนส่วนใหญ่คิดและการดูแลผมรู้ว่า.
ที่สิบสามเมสันมีค่าใช้จ่ายรายสัปดาห์ห้าดอลลาร์สำหรับการรักษาที่ห้องของเขาที่สะอาดและทำเหลือเกินแปลกรอบ ๆ บ้าน payday แต่ละเมสันจะกระโดดขึ้นไปบนจักรยานของเขาและขี่ไปยังร้านขายยาที่อยู่ใกล้เคียงที่จะซื้อขนมบางส่วนหรือนิตยสารล่าสุด เขาก็ไม่สามารถดูเหมือนจะประหยัดเงินของเขาและเพื่อรีดตามเวลาคริสมาสต์ที่อยู่รอบ ๆ เขาไม่ได้มีอะไรที่จะใช้จ่ายเกี่ยวกับของขวัญสำหรับคนอื่น ๆ ฉันไม่เคยอากาศของที่ระลึกจากเขาที่ไม่ได้ทำเองดังนั้นในปีนี้ผมคาดว่าจะไม่มีอะไรที่แตกต่างกัน.
หลังจากเสร็จสิ้นเมสันเปิดของขวัญทั้งหมดของเขาเขาขอบคุณฉันจูบฉันแล้วเลื่อนออกไปในห้องของเขา ผมสงสัยว่าทำไมเขาไม่ได้ดูเหมือนจะต้องการที่จะใช้เวลาเล่นกับสิ่งใหม่ ๆ ที่เขามีอากาศ ติดอยู่ในความคิดของผมผมก็ต้องสะดุ้งโดยเมสันที่ตอนนี้ยืนอยู่ที่ด้านหน้าของฉันถือเป็นของขวัญที่ห่ออย่างดี ผมสันนิษฐานว่ามันเป็นโครงการที่เขาทำที่โรงเรียนและฉันรอคอยที่จะได้เห็นสิ่งที่เขาได้สร้างขึ้นในครั้งนี้ ฉันรักทั้งหมดของของขวัญของเขาเช่นเดียวกับที่ฉันรักเขา.
ภายในกล่องเป็นคู่ใหม่ของถุงมือหนังสีดำราคาแพงป้ายราคายังติดอยู่ ช็อตบนใบหน้าของฉันก็เห็นได้ชัดมาก ในฐานะที่เป็นการฉีกขาดซึมในสายตาของฉันฉันถามเขาที่เขามีอากาศพวกเขา "ที่ร้านแม่ที่อื่น?" เขาก็บอกว่า.
ผมมองสับสนที่ผมรู้ว่าเขาไม่ได้มีเงินมาก ผมถามว่าถ้ามีคนช่วยให้เขาซื้อพวกเขาและเขาส่ายหัวถือมันไว้สูงและกล่าวว่าเขาได้ซื้อพวกเขาทั้งหมดด้วยตัวเอง.
หลังจากหาเพียงคำถามที่ถูกถามผมได้เขาจะเปิดเผยให้ฉันว่าเขาเป็น สามารถที่จะซื้อถุงมือที่สวยงาม เขาได้ขายจักรยานแบรนด์ใหม่ของเขาไปให้เพื่อนที่โรงเรียนหนึ่งที่เขามีอากาศเพียงสำหรับวันเกิดของเขาเมื่อสองเดือนก่อน.
ฉันร้องไห้เพียงแค่ความคิดเกี่ยวกับการเสียสละของเขา ผ่านน้ำตาฉันบอกเขาว่านี่คือสิ่งที่รอบคอบมากที่สุดที่เขาเคยทำสำหรับฉัน แต่ที่ฉันต้องการที่จะได้รับจักรยานของเขากลับมาเขา.
เขาก็กล่าวว่า "ไม่มีแม่โปรดอย่า เพราะพ่อไม่อยู่ที่นี่อีกต่อไปคุณไม่เคยได้รับของขวัญที่ดีในวันคริสต์มาสและคุณไม่เคยซื้อเองสิ่งที่ดี ผมอยากที่จะได้รับนี้สำหรับคุณ จักรยานเก่าของฉันยังคงสมบูรณ์ดีจริงๆ โปรดแม่ให้ถุงมือและรู้ว่าฉันรักคุณเวลาที่คุณสวมใส่พวกเขาทุกคน.
"เราแขวนออกเป็นเวลาหลายชั่วโมงในเช้าวันนั้นและฉันไม่เคยเอาออกถุงมือ จากวันนั้นที่ผมวางไว้บนจึงมักจะเห็นว่าในที่สุดฉันสวมหลุมในพวกเขา แต่ผมก็ยังมีพวกเขาซุกอยู่ในลิ้นชักตู้เสื้อผ้าของฉันใน เมื่อในขณะที่ผมเจอพวกเขาและกำลังนึกถึงการเสียสละของเมสัน ฉันทันทีกลายเป็นเต็มไปด้วยของขวัญแห่งความรักที่พวกเขาเป็นตัวแทนที่เช้าวันคริสต์มาส - ชนิดของของขวัญที่ไม่สามารถใส่ออก

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ไม่สูญเสียตัวเองพยายามที่จะรักใครไม่สูญเสียตัวเองพยายามที่จะรักใครไม่สูญเสียตัวเองพยายามที่จะรักใครไม่สูญเสียตัวเองพยายามที่จะรักใครไม่สูญเสียตัวเองพยายามที่จะรักใครไม่สูญเสียตัวเองพยายามที่จะรักใครไม่สูญเสียตัวเองพยายามที่จะรักใครไม่สูญเสียตัวเองพยายามที่จะรักใคร